[RPG] The Host |Part 2| - Speeltopics

Gebaseerd op het boek "The Host" van Stephanie Meyer.

Zielen zijn buitenaardse wezens die naar planeten gaan om deze over te nemen. Ze nemen de lichamen van de inwoners van de planeet over en leven daar dan in harmonie met elkaar. De zielen zijn ook op aarde gekomen om beter gebruik te maken van deze prachtige wereld. Er zijn een paar mensen die het overleefd hebben en zich verschuilen in een grote grot. Daar leven ze samen van de dingen die ze nog hebben. Ze gaan zo nu en dan naar buiten om vers voedsel te stelen. Alles gaat om overleven. Natuurlijk ontstaat er van alles als je constant op elkaars lip zit. Haat, irritatie maar ook liefde en vriendschap.

Part 1

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Het leek wel of ik met de minuut achter uit ging. De pijn werd erger en erger. Katherina, schiet op, dacht ik voor zo ver ik nog kon denken. Ik voelde me misselijk worden en zag een legeplastic zak waar ooit wat gestolen voedsel in zat. Ik kotste daar in. De zak viel naast me op de grond en mijn lichaam begon weer te schokken. Mijn ogen vielen dicht en open krijgen ging niet.
'Nhaw,' deed ik als het geluid van pijn. Tranen rolden over mijn wangen van de pijn. Ik viel weg, ver weg, in een zwart gat. Mijn lichaam schokte af en toe en mijn adem haling veranderde steeds van snel naar langzaam. Ook mijn temperatuur was niet gezond bezig. Van extreem warm ging hij naar extreem koud en weer terug. Ik begon waan beelden te zien van zielen die me wilde vermoorden en begon te schreeuwen.

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina rende door de grot en haalde water, doekjes, desinfecterend middel en verbandtrommel. Ze haastte zich zo snel mogelijk terug naar de grot van Dean. Ze had in haar leven nog nooit zoiets meegemaakt. Kon je nagaan dat ze een opleiding tot arts had gedaan. Maar in de tijd dat ze nog werkte was het natuurlijk wel zo dat iedereen gelijk naar het ziekenhuis ging als er iets was. Ze ging de kamer weer in en knielde bij hem neer. "Dit gaat lukken." zei ze zacht. Ze rolde hem op zijn rug en bekeek de wond. "Ik ga hem nu openprikken, dan kunnen de bacterien eruit." zei ze zacht. "Het zal even pijn doen maar dan is het ook klaar." Met een mesje uit de ziekenzaal prikte ze in de zwelling. Er kwam een heleboel rotzooi uit en ze depte alles zorgvuldig op met een doekje.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Ik schreeuwde het uit van de pijn toen ze de zwelling open prikte. Ik voelde hoe Katherina's handen alles schoonmaakte, hoe ze zacht depte met een papiertje en dat maakte me iets rustiger. Toch bleef de koorts hoog en konden mijn ogen niet open. Mijn ademhaling bleef onregelmatig en mijn lichaam bleef schokken.
Ik wilde dood, ik wilde deze pijn niet meer.

"Ignite, my love. Ignite."

Toen alles schoon was desinfecteerde ze de wond weer en deed ze er nieuw verband omheen. Nu zou hij langzaam weer moeten herstellen. Ze draaide hem terug op zijn rug zodat hij wat comfortabeler zou liggen en met een nat koud doekje ging ze over zijn hoofd om de koorts wat te verminderen. "Rustig maar. De pijn gaat weg, alles word weer beter." fluisterde ze zacht.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
De pijn in mijn schouder trok weg maar daardoor werd de pijn in mijn lichaam weer erger. Ik wist mijn ogen half te openen en keek Katherina's kant op, nog steeds niet wetend waar haar ogen zijn.
'Katherina,' fluisterde ik maar toen ik wilde zeggen wat ik wilde zeggen vielen mijn ogen dicht en ik weg. Bewusteloos van alle pijn die ik voelde. Langzaam voelde ik alles naar de achtergrond verdwijnen. Alleen ik was er met duisternis.

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina slikte en bleef zijn lichaam koel houden met het natte doekje. Ze vond het gruwelijk om hem zo te zien. Hopelijk was de pijn snel weg, hij ging nu waarschijnlijk door een hel heen. "Droom maar lekker Dean." zei ze zacht tegen hem. "Ik blijf bij je."

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
De koorts dromen verwelkomende me en begonnen me te plagen. De verschrikkelijkste beelden kwamen bij mij voorbij en mijn grootste angsten kwamen tot leven.
Mijn lichaam begon spastisch te schokken terwijl ik naar lucht hapte. Wanneer hield deze hel op? Ik wilde Katherina bij me, maar dat kon niet, Katherina was dood. Ik had het zelf gezien. Mijn dromen leken de werkelijkheid en de werkelijkheid leken mijn dromen te worden. Katherina zou nooit met me trouwen, sterker nog, ze is dood. Ze is vermoord, ik had haar vermoord.

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina merkte dat het niet goed ging, het ging eerder de verkeerde kant op. Ze streek bezorgd door zijn haar. "Kom op Dean, je bent sterker dan die koorts." zei ze zacht tegen hem. "Alsjeblieft, kom bij."

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
In de verte hoorde ik Katherina. Maar dat kon niet, Katherina was dood, ik haar zelf vermoord.
Ik raakte in de war over wat nu echt en wat nu nep was. Alles leek in de knoop te zitten. Wat was nu echt en wat was nu nep?
Leefde ik echt? Of was ik dood? Heette ik wel echt Dean? En de belangrijkste vraag: leefde Katherina nog?
Opeens stond er nog een Dean voor me. Hij keek me achterbaks aan. 'Je bent dood,' zei hij tegen me. 'Het is voorbij, dit krijg je wanneer je Katherina dood. Je bent niks waard, ze hield niet eens van je.' Voordat ik het door had begon ik tegen mezelf te vechten. Letterlijk en figuurlijk.
Opeens kwam er licht in mijn ogen. Ik was wakker. Moe, maar wakker. De meeste pijn was mijn lichaam uit en ik gloeide niet meer. Ik wist nog steeds niet wat echt waar was. Alleen maar dat ik wakker was en dat ik vreselijk moe was. Ik draaide mijn hoofd en zag Katherina zitten. Ik glimlachte, ze leefde echt.

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina was net bezig het zweet van zijn voorhoofd af te deppen en ze glimlachte toen hij haar aankeek. "Gelukkig, je bent weer wakker." zei ze zacht. "Voel je jezelf alweer wat fitter? Je hebt uren geslapen. Ze vertelde er niet bij hoe onrustig hij om zich heen geslagen had. Dan zou hij zich alleen maar schuldig gaan voelen.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Ik ben hartstikke moe,' bekende ik. Maar durfde niet te slapen, bang voor de nachtmerrie's, bang om weer de weg kwijt te raken. Opeens besefte ik dat ik nog steeds niet alles zeker wist.
'Hoe heet ik?' vroeg ik aan Katherina, ze zou het vast wel weten.

[ bericht aangepast op 12 dec 2011 - 0:36 ]

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina pakte zijn hand vast en streelde deze. "Je naam is Dean Williams." zei ze zacht tegen hem. "Het is oké om weer te gaan slapen. Ik blijf bij je, de koorts is weg dus ik weet zeker dat je rust zal vinden."

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Dean Williams,' mompelde ik. Opeens begon ik te twijfelen aan wie ik echt was. Het enigste wat ik zeker wist was dat ik van Katherina hield en mijn naam.
'Wat is mijn lievelings kleur?' Ik wist zoiets onzinnigs niet eens. Wie was ik? Ik lag helemaal bij mezelf in de knoop. Alsof ik mijn geheugen kwijt was. 'En wat mijn lievelings eten?'

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina keek hem aan. Voor het eerst zag je iets van angst in haar ogen. Hij was alles kwijt.. Hij was in de war.. "Je lievelingskleur is groen net als mijn ogen/ Je lievelingseten is griekse salade." beantwoorde ze zo rustig mogelijk zijn vragen. Maar ze was bang. Bang dat hij niet meer zou weten wat hij voelde.. Wie zij was.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Ik liet de antwoorden even bezinken. 'Heb ik een broer of zus?' Ik wist het niet. Ik schudde mijn hoofd. Wat was er gebeurd dat ik bijna niets meer wist? Ik keek naar Katherina. 'Jij bent Katherina? Jij bent mijn…' Ik moest na denken, wat was Katherina van mij? 'Beste vriendin?' Ik wist het niet. Ik wist niks meer.

"Ignite, my love. Ignite."