[RPG] The Host |Part 2| - Speeltopics

Gebaseerd op het boek "The Host" van Stephanie Meyer.

Zielen zijn buitenaardse wezens die naar planeten gaan om deze over te nemen. Ze nemen de lichamen van de inwoners van de planeet over en leven daar dan in harmonie met elkaar. De zielen zijn ook op aarde gekomen om beter gebruik te maken van deze prachtige wereld. Er zijn een paar mensen die het overleefd hebben en zich verschuilen in een grote grot. Daar leven ze samen van de dingen die ze nog hebben. Ze gaan zo nu en dan naar buiten om vers voedsel te stelen. Alles gaat om overleven. Natuurlijk ontstaat er van alles als je constant op elkaars lip zit. Haat, irritatie maar ook liefde en vriendschap.

Part 1

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Ik wachtte totdat ze ver genoeg in slaap was en
maakte me toen los uit haar omhelzing. Ik pakte
een papiertje en schreef daarop.
Kom zodra je wakker ben naar de eetzaal. I have
a big surprise. X Dean.
Daarna pakte mijn rugzak en sloop ik de kamer
uit. Toen ik de eetzaal binnen kwam riep ik
iedereen bij elkaar om hulp te vragen. Na een
paar uur was de eetzaal helemaal bedekt met
prachtige kaarsjes. Normaal mochten ze die niet
zomaar op maken maar James was op strooptocht
dus hij bracht nieuwe mee.
Katherina zou vast zo wakker worden. Langzaam
liepen de mensen de eetzaal uit. Iedereen
wensde me succes.

[ bericht aangepast op 9 dec 2011 - 0:36 ]

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina werd na een aantal uur wakker en ze zag het briefje van Dean. Ze las het nieuwsgierig door en kwam overeind. Ze had geen idee wat ze kon verwachten en ze liep langzaam naar de eetzaal. Toen ze binnenkwam en om zich heen keek viel haar mond letterlijk open van verwondering. Het was zo mooi dat ze er tranen van in haar ogen kreeg.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Katherina kwam binnen en ik liep naar haar toe.
'Katherina, ooit wilde ik je dit vragen, maar toen kwam er wat ongedierte tussen.' Ik zweeg even om na te denken over hoe verder wilde gaan. 'Nu, anderhalf jaar later, wil ik het nog steeds vragen.' Ik ging op een knie voor haar zitten.
'Wil je met me trouwen?' Ik opende het doosje en liet haar de ring zien. Mijn hart klopte in mijn keel. Zeg ja, hoopte ik.

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina sloeg haar handen voor haar mond en keek hem aan. Ze werd overweldigd door emotie. Dit had ze nooit zien aankomen. Dit was meer dan ze ooit gedroomd had. Tranen van geluk stroomde over haar wangen. "Niets liever." zei ze met trillende stem en ze vloog hem om de hals.

[Ik moet nu alleen echt gaan! Morgen weer ontzettend vroeg op helaas! Doeeg xx]

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Ik omhelsde Katherina en zoende haar daarna.
'Ik hou van je,' zei ik. Ik pakte haar hand en schoof de ring aan haar vinger. Ik was verloofd, besefte ik. Ze had ja gezegd! Ik voelde me echt gelukkig. Katherina werd echt van mij. Ze werd mijn vrouw. Ik glimlachte breed. 'Jij bent de vrouw van mijn dromen.'

[Ja ik ga ook zo slapen. Tot morgen. X]

"Ignite, my love. Ignite."

Katharina hield hem stevig vast. "ik hou ook van jou, ik ben de gelukkigste vrouw op aarde" zei ze zacht en ze begon hem oPnieuw te zoenen. "heb je dit allemaal voor mij gedaan?" vroeg ze zacht.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Ja,' zei ik tegen haar. 'Voor jou doe ik alles. Dat weet je toch.' Ik speelde met haar haar.

"Ignite, my love. Ignite."

Ja ik ben inspiratieloos en ik zit net bij de les wisseling

"Ignite, my love. Ignite."

Bam

"Ignite, my love. Ignite."

June

Ik pak een dienblad en leg er een broodje op. "Dankje." En ik ga ergens zitten.. Waar Jonathan uit hangt weet k niet.

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
'Wakker worden,' zei de stem nogmaals maar dit
keer harder. Ik werd weer terug in realiteit
getrokken. Ik bleef even stil liggen zoals ik elke
keer deed. Het was een droom, dacht ik. Gewoon
een droom. Toen pas merkte ik dat ik niet alleen
was. Ik deed mijn ogen open en moest even
wennen aan het licht van mijn opgehangen
zaklantaarn. Ik keek naar degene die naast me
zat. Jonathan! Was hij degene die me wakker
had gemaakt?

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan
Ik zie haar kijken. "Ja, ik heb je wakker gemaakt, volgens mij had je een nachtmerrie?" Vraag ik zachtjes. Ik kijk in haar prachtige ogen.
"Zullen we wat eten halen?" Vraag ik zachtjes.. Waarom vraag ik dat nou weer. "Sorry dat ik je wakker maakte, maar je zag er zo angstig uit."

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
Ik sterkte mijn arm uit om zijn wang aan te raken met mijn hand. Ik moest gewoon voelen of het echt was, niet weer een nachtmerrie. Zachtjes raakte ik zijn zachte maar warme huid. Hij was het echt en die was geen nachtmerrie.
'Het… het geeft niks,' zei ik. 'Ik had inderdaad een nachtmerrie.' Ik slikte even. 'Dankjewel dat je me wakker heb gemaakt.' Zou hij beseffen dat hij me uit de verschrikkelijkste droom ooit wakker had gemaakt. En dat hij een van de hoofdrollen er in speelde? In mijn gedachte zag ik nog steeds zijn doffe ogen voor me. In mijn droom was hij een van hun geweest. Ik had hem zelf veranderd. Ik slikte weer.

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan
Ik voel haar zachte hand over mijn wang glijden. "Je hebt zeker nachtmerries over de zielen?" Vraag ik zachtjes.
Ik zie haar denken, ze zit in haar gedachte.
"Kom, wat eten doet ons goed." Glimlach ik zwak. Mijn nachtmerries gaat altijd over die verschrikkelijke zielen.
Dat ze mijn familie en vrienden overnamen, zelfs Dana. Het zijn verschrikkelijke dromen, wanneer zou dit gaan stoppen? Ik zucht hoorbaar, en staar naar Dana.

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
Ik knikte. 'Ja,' zei ik zacht. 'Ik ga mee.' Ik ging recht op zitten en keek hem aan. 'Bedankt,' zei ik nogmaals

-inspiratieloos + ik ben in de stad

"Ignite, my love. Ignite."