• Op een onbekend eiland Alcamene heerst al voor zolang men kan herinneren een strenge winter. Meters sneeuw, dikke pakken ijs en een eeuwig durende, strenge wind. Het eiland wordt bewoond door verschillende wezens, die sinds de wintertijd niet meer blind op iemand kunnen vertrouwen.
    De koningin Epona Euryanassa is degene die de winter over het eiland heeft uitgeroepen, en het contact met zustereiland Melania heeft verbroken waardoor de inwoners van Alcamene geen kant meer opkunnen. Stuk voor stuk zullen ze moeten buigen voor de koningin, die een aardig aantal wezens achter zich heeft staan.


    In deze RPG worden de bewoners van het eiland Alcamene gespeeld, vanaf 12 en t/m 30 jaar. In de story die beneden in dit topic te vinden is, kun je de verschillende soorten vinden die kunnen worden gespeeld - waaronder ook 'gewoon' een mens.
    De koningin wordt niet gespeeld, maar het is wel mogelijk om iemand te spelen die voor haar werkt. Die komt bijvoorbeeld spioneren, informatie zoeken, etc.
    Op zustereiland Melaina wordt een verzet bij elkaar geraapt om de koningin van de troon te stoten, maar dat deel komt verder in de RPG aan bod.
    Alle personage's zullen met naam en speler in het topic komen te staan, en uitgebreid in de daarvoor bestemde story.


    - Rollentopic
    - Rollenstory
    - Speltopics





    Dulcis
    Rizardo (Rizardo)
    Silvano (Sueno)
    Nairawen (Imperialism)

    Interius
    Leyla (Sueno)
    June (Panter)
    Scirius (MustacheMe)
    Madeline (HurtedHeart)
    Raveny (Fae)

    Sanguis
    Vedran (Fayan)
    Alissa (Discovery)
    Dream (Rizardo)
    Mischa (Sueno)

    Sirene
    Michael (Rizardo)
    Cameron (HurtedHeart)
    Adeleide (FlawlessLove)
    Veralynn (Fayan)
    Arianna (Fae)

    Cornu
    Charis (Fayan)
    Miorynn (Imperialism)
    Felicia (HurtedHeart)
    Angélo (MustacheMe)
    Zorah (Fae)
    Cherelle (Sueno)

    Mens
    Arlene (Cresta)
    Jake (HurtedHeart)
    Liam (TheDirection)
    Iris (RainbowDay)

    Koppeltjes:
    Vedran x Leyla
    Silvano x Raveny


    "In the depth of the winter, I finally learned that within me there lay on invicible summer"


    -

    Leyla Manta
    De bel klonk schel door het huis, waardoor ze geschrokken omkeek. De ontevreden glans in Vedran's ogen maakte duidelijk wie dat was.
    Haar vingernagels krasten onwillekeurig over zijn rug, ze voelde woede, jaloezie, haat opborrelen toen ze eraan dacht wie er op dat moment voor de deur stond.

    Vivian
    Geduldig ramde ze nog een keer op de deurbel, waarna het geluid voor de tweede keer klonk.
    De lichten waren aan, hij moest wel thuis zijn. En hij zou haar binnen laten, en anders kwam ze wel op een andere manier binnen.


    -

    Yay!


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Vedran
    Leyla wist het ook. Ik zag het in haar ogen. Ze wist wie er voor de deur stond en dat die persoon hoe dan ook binnen ging komen. Want Vivian was echt geen type die weg liep.
    Ik zuchtte, kneep even mijn ogen dicht en deed ze toen weer open. De stemming was net zo geweldig geweest, nu was hij om te snijden.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    Ze draaide de douche uit, en stapte de douchecabine uit. Met een zucht pakte ze een handdoek, keek om naar hem.
    'Schop haar naar huis, alstjeblieft.' Haar stem klonk kil, maar ook hoopvol. Dat ze gewoon op zou kunnen rotten zonder met problemen te lopen strooien.

    Vivian
    Godverdomme, wat was dit nou weer?
    Nog een keer proberen, dan maar. Vervolgens gaf ze ook nog eens een schop tegen de deur.


    -

    Vedran
    Ik knikte. Te horen aan de ingedrukte bel werd ze nog ongeduldig ook.
    Snel pakte ik een handdoek, droogde mezelf af en trok mijn broek weer aan, voor ik naar beneden stampte en de deur open gooide. Echter bleef ik zelf in de deuropening staan, zodat ze er niet langs zou komen.
    "Je bent niet welkom hier, Vivian," ik merkte hoe ik haar naam uitspuugde bij het zien van haar gestalte. Dankzij haar was ik bijna Leyla kwijtgeraakt.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    Ze droogde zich af, en liep naar de slaapkamer. Blijkbaar had ze hier eens wat kleren laten liggen, aangezien ondergoed en een spijkerbroek zag liggen. Dankbaar trok ze het aan, maar pakte ook een shirt uit Vedran's kast. Die had ze hier niet toevallig liggen.
    Daarna liep ze naar de trap, bleef bovenaan staan. Leunend tegen de muur luisterde ze.

    Vivian
    Een zoete glimlach verscheen op haar gezicht, "verleidelijk" krulde ze een pluk van haar lange lokken om een vinger en keek naar hem op.
    'Ik kom alleen mijn jas halen, lieverd. Die was ik.. vergeten.'


    -

    Vedran
    Ik gooide de deur voor haar neus dicht, beende naar haar jas, greep hem vast, liep terug, deed de deur weer open en gooide de jas in haar gezicht.
    "Alsjeblieft. En nu weg hier."


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Vivian
    Met een ruk trok ze de jas van haar gezicht weg, snoof beledigd.
    'Wat is er met je?'
    Ze probeerde langs hem heen te gluren, het huis in. Maar er leek niemand te zitten.


    -

    Vedran
    "Je komt ongelegen."
    Behoorlijk, zelfs. Ik werd nogal chagrijnig van het feit dat ze net op dit moment weer moest komen. Net dat Leyla weer bij me was, maar het was nog behoorlijk fragiel. Ik had het idee dat als er iets uit de hand liep, het zo weer kapot zou zijn, zelfs na mijn uiting van mijn liefde.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Vivian
    Langzaam trok ze één van haar wenkbrauwen op, tilde een hand op en streelde met haar vingers over zijn onderbuik.
    'Ik kan ervoor zorgen dat mijn bezoek gelegen wordt,' klonk haar zoete stem, terwijl ze een stap dichterbij zette.


    -

    Vedran
    Ik trok met een ruk haar hand weg.
    "Nee. Dat van net was mijn grootste fout ooit en ik laat het niet weer gebeuren."
    Ik draaide me om en liet de deur dicht zwaaien. Doei Vivian.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Vivian
    Met knipperende ogen bleef ze staan, haar hand hing nutteloos aan haar hand.
    'Vedran!' gilde ze, en drukte weer op de bel.
    Hoe kón hij haar gewoon laten staan? Ze moest naar binnen, bij hem zijn waar ze verdomme hoorde.

    Leyla Manta
    De deur viel met een klap dicht, ze kon een klein gimlachje niet onderdrukken.
    Rustig liep ze de trap af, hoorde de treden zacht kraken onder haar gewicht. Haar gezicht betrok weer toen ze Vivian's schelle stem hoorde.


    -

    Vedran
    "Ga weg, Vivian, je kwam toch alleen voor je jas? Die heb je nu, dus je hebt hier niets meer te zoeken." riep ik terug. Ik wist dat ze me hoorde en ook dat ze niet blij zijn met die woorden. Maar ja, ze was pas blij als ze haar zin kreeg en die zou ik haar nooit meer geven.
    Ik plofte neer op de bank, opende mijn armen en wenkte Leyla om bij me te komen zitten.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    Haar blik bleef even op de deur gericht, giftig alsof ze er dwars doorheen kon kijken. Ze voelde hoe haar handen tot vuisten gebald waren.
    Pas toen ze Vedran's blik opving ontspande ze weer. Ze ging naast hem zitten, nestelde zich tegen hem aan en verborg haar gezicht tegen zijn borst.

    Vivian
    'Wát?!' gilde ze.
    Hoezo "niks meer te zoeken"? Die klootzak dat het kon zijn, maar wat was hij geweldig. Ze wilde zo graag bij hem zijn.


    -

    Vedran
    Ik sloot Leyla in mijn armen, rustte met mijn hoofd tegen het hare en streelde half afwezig over haar arm.
    En weer was het Vivian die begon te blèren, waardoor ik geërgerd zuchtte.
    "Je hebt me wel verstaan. Ga. Weg."


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen