[RPG] Spy tonic 1 - Speeltopics

Hou jij van spionnen? Wil jij eens het spannende leven beleven?
Nou, hier kan je schieten, sluipen, spioneren, trainen en al de andere dingen doen die spionnen doen.
Doe mee!
Maak je eigen personages en laat je helemaal gaan.

Naam Personage
Hierin kunnen jullie met je personage doen wat jullie willen!

Hierbuiten kunnen jullie vragen stellen.


personages:
3 jaar
-Zoey Thompson (BeyondOurOwn)
-Alexia Thompson (BeyondOurOwn)
11 jaar:
- Sarah Sanz (proprius)
14 jaar:
-Saleah Tovah (AgentDavid)
15 jaar:
-Dana Nieon (Buddy)
16 jaar:
-Alex Thompson (BeyondOurOwn)
-Katherine Bright (LiveToday)
-Raven Black (Petal)
Jitse bright (BeyondOurOwn)
21 jaar:
-Sarina Calle (HurtedHeart)
24 jaar:
-Yelena Zaitseva(C18)



De schoolvakken:

Vaste vakken (buiten de gewone schoolvakken als wiskunde etc.

- zelfverdediging
- scherpschieten
- wapens en uitrustingen (hoe wapens en uitrustingen in orde houden)
- dril
- overlevingstechnieken

Extra vakken naar keuze (twee vakken kiezen)
- techniek (voor wie niet alleen technische snufjes wil gebruiken, maar ook wil maken)
- scherpschieten (extra)
- gevechtsport

vrije tijd:(minstens 1 verplicht, meer mag, maar dan heb je niet veel weekend meer)
-paardrijden
-schermen
-muurklimmen
-duiken

[ bericht aangepast op 13 dec 2011 - 19:48 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Je moet niet op de andere zijn plaats zijn persé.
Je kan thuis zijn, terwijl iemand anders al een spion is en aan het trainen is.
jullie kunnen later spion worden
of al spion zijn.
Kies maar

ik moet nu weg

[ bericht aangepast op 27 nov 2011 - 19:40 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Raven black.

"Raven, je gaat niet naar die spionnen school"zegt David mijn oudere broer. ik zucht. "RAVEN" roept hij terwijl hij me boos aankijkt. "Jawel" zeg ik zachtjes. hij slaat met zijn hand op tafel en kijkt weg. ik bekijk de brief. "ik wil dit leven niet, ik begin daar een nieuw leven, ik laat me niet gebruiken"zeg ik. "je kunt niet zomaar weg, je verlaat me toch niet" zegt david. ik knik. "raven, als je weg gaat wil ik je niet meer zien"zegt hij terwijl hij een sigaret aansteekt, ik kijk naar buiten de achterbuurt huizen zijn niet vrolijk makend. ik hoor een schot. "ik ga"zeg ik vastberaden. "ik haat je, je verraad ons"schreeuwt hij me na. ik pak mijn koffers en loop weg. de weg naar het spionnenleven

---

believe in your dreams, and follow them, in bad times stay strong. and find the power in yourself.

[kom op mensen praatt.]

---

believe in your dreams, and follow them, in bad times stay strong. and find the power in yourself.

Alex Thompson
"Verdomme, klootzak!" Ik keek hem boos aan. Hij was een laatstejaars, maar ik liet me niet door hem doen. Hij had me net doen struikelen voor heel de school, maar aan zijn gezicht te zien had hij mijn reactie niet verwacht.
"Wil je iets, kleintje?" gromde hij. Die belediging was helemaal niet gegrond. Ik was bijna een kop groter dan hem. Mijn vuisten trilden, ze hunkerden ernaar hem op zijn kop te slaan.
'Sluit je woede op, Alex' klinkt de stem van mijn psychiater. Ik telde tot tien, maar had nog steeds zin om hem op zijn kop te slaan.
"Stop toch eens met dat belachelijk gedoe." Gromde ik. Ik priemde met mijn vinger in zijn borst.
"Wat wou je eraan doen." Hij zette een stap vooruit en zijn groep volgde. Ik keek hen uit mijn ooghoeken. Stuk voor stuk sterk en groot. Dat was ik ook, maar zij waren met 4 man meer.
"Eén tegen één." probeerde ik, maar de opperclown lachte. Zijn vrienden lieten hun knokkels kraken. Dan maar allemaal tegelijk, dacht ik. Hij stuurde de grootste met een handbeweging op me af. Ik bleef gewoon staan, afwachtend. Ik keek hem aan en vond dat hij veel gelijkenissen had met shrek: de rare oren, het lelijke gezicht,...
Hij stak zijn arm naar me uit. Hij wou me vastgrijpen zodat de rest me ondertussen als boksbal kon gebruiken, het gebruikelijke scenario. Maar dat lukte hem niet, want ik greep hem bij zijn dikke pols en met een snelle beweging zat die achter zijn rug gedraaid. Hij knipperde even met zijn zwarte oogjes en probeerde te bevatten wat er was gebeurd.
"Zo, ons kleintje, kent trucjes?" De opperclown grinnikte. "Kom jongens." ze kwamen allemaal gezamenlijk op me af.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
Ik verweerde me goed, toch als je bekeek dat ik tegen 5 man vocht. Maar 5 man was gewoon te veel. Op een moment kreeg shrek me bij mijn arm vast. Niet veel later had hij mijn beide armen achter mijn rug en zagen de anderen de kans schoon om me te schoppen en te slaan zoveel als ze wouden, ik kon toch niets doen. Ik voelde overal vuisten. Mijn maag werd in elkaar geslagen en ik zag niet meer helder. De pijn overheerst en ik kon niet meer nadenken. Toen het eindelijk voorbij was, kwam de opperclown naar me toe.
"Dit was nog niet alles, broekie."
Ze liepen weg en lieten mij achter. Ik probeerde recht te staan maar viel weer op de grond. Ik kroop naar de bank, iedereen op school staarde me aan. Maar niemand kwam helpen, anders zouden zij de volgende zijn die een pak rammel kregen. Ik hees mezelf op de bank en gaf over. Ik voelde me ellendig. Mijn beste vriend kwam het gebouw uit, hij zag me zitten en liep meteen naar me toe.
"Alex, gaat het?"
"Nee!" gromde ik. Hij sloeg mijn arm rond zijn nek. Een paar anderen kwamen helpen om me omhoog te krijgen. Ze sleepten me naar mijn beste vriend zijn wagen.
"Wow, gaat het echt wel?" vroeg Nathan toen we in de auto zaten.
Ik had moeite met adem halen en de pijn zinderde door mijn hele lichaam.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
Ik kwam thuis toe. Mijn moeder kreeg bijna een hartaanval toen ze me zag. Nathan hielp haar mee om me binnen te krijgen.
"Wat is er gebeurd?" ze staarde me geschrokken aan.
"Laatstejaar." Grimaste ik.
"Ik heb het niet gezien." zei Nathan. "Maar ik heb van iemand gehoord dat hij hun op zijn gezicht aan het geven was. Tot dat die grote zijn armen te pakken kreeg, toen was hij een vogel voor de kat."
"Ik had hem bijna." mompelde ik.
"Dat zie ik." zei mijn moeder streng.

[ bericht aangepast op 29 nov 2011 - 18:03 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Zoey Thompson
"Nathan!" Ik heb Nathan graag. Nathan is de best vriend van Alex. Ik heb Alex nog meer graag. Alex is onze beste vriend.
Ik en zus luisterden naar de auto van Nathan. Hij deed altijd klap, boem, ronk ronk. Dat was Nathans auto. Zusje keek me even aan. We liepen de trap af.
"Alex!" blij keken we de hoek om. Maar Alex was niet blij. Alex was droevig en rood en blauw. Niet goed. Alex moest blij zijn en roze. Zoals mijn arm, roze.
Ik liep stilletjes naar hem toe.
"Alex heeft pijn gedaan?" vroeg ik.
Hij glimlachte. Hij was weer blij. Nu was ik en zusje ook blij.
"Ja, dom hé?" zei Alex. Ik en zus gingen naast hem op de zetel zitten. "Het was een grote jongen. Een stoute grote jongen." zei hij.
"Ik ga stoute grote jongen ook pijn doen." Ik boos.
"Ja, dan doen we. Boem en Bam." zus sprong van de zetel en sloeg in het kussen.
Alex, Nathan en mama lachte. Iedereen blij. Ik was ook weer blij en boos. Boos op de stoute grote jongen.
"Heb jij de grote jongen dan niet pijn gedaan?" Alex was de baas van pijn doen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
"Heb jij de grote jongen dan niet pijn gedaan?" vroeg Zoey. Alexia knikte.
"Eigenlijk had de grote jonge nog 4 vrienden."
"Te veel?" vroeg Alexia.
"Ja." ik knikte. "Maar het gaat al beter. Ik was vooral geschrokken en mijn maag is ook al beter. Al zal ik die nog even voelen denk ik."

[ bericht aangepast op 29 nov 2011 - 17:35 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
"Hebben ze in je maag geslagen?" even dacht ik dat mijn moeder zou doordraaien. "Weten ze niet hoe gevaarlijk dat is? Je kan wel een maagscheur krijgen of iets erger."
Ik staarde een beetje dof voor me uit. Ik probeerde mijn ogen open te houden, maar dat lukte niet. Ik voelde de tweeling langs beide armen. Ze hadden zich tegen me aan gelegd. Ik gluurde naar hen. Ze sliepen, nu kon ik ook wel slapen, dacht ik. Ik legde mijn hoofd tegen de leuning en mijn ma stopte met haar tirade.
"Ik moet weer eens gaan. Ik kom vanavond." zei Nathan. Ik antwoorde niet meer.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
Ik werd wakker. Er lag een deken over me heen. De tweeling lag met hun hoofd op mijn schoot. Ik rekte me uit en geeuwde. De tweeling bleef slapen en ik keek op de klok. 15 u, nog een uurtje en Nathan was hier. Ik voelde me al beter, het was waarschijnlijk de schok. Ik woonde in een gewone wijk, zo een wijk waar iedereen aan de buren dacht. Zo van: 'Schat maai het gras eens, wat moeten de buren wel niet zeggen?'
Bij ons was het niet zo. Wij vonden het niet zo belangrijk wat de buren dachten. Maar wat ik nu hoorde was toch niet normaal. Het was een ratelend geluid en deed me enorm veel aan een geweer denken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
De ruiten sprongen uiteen onder de kogelregen en zonder dat ik het besefte sprong ik achter de zetel, de tweeling meeslepend. Ze keken me bang aan, maar ik deed teken dat ze moesten zwijgen. Het viel me op hoe dapper ze waren, andere 3 jarigen zouden al schreeuwend om hun moeder zijn weggerend, maar zij niet. Ze waren best slim voor hun leeftijd. Het geratel van het machinepistool stopte. Ik hoorde zware voetstappen op het pleintje.
Ik nam de tweeling mee, nog steeds gebarend dat ze stil moesten zijn. Ik kroop langs de achterdeur naar buiten en verdween in het bos. Die mannen zaten achter ons aan, dat was wel duidelijk. Maar de tweeling zouden ze niet krijgen. Ik verborg ze ver in het bos.
"Blijf hier." zei ik tegen ze. Ze knikten bang en ik liep terug naar het huis. Daar gluurde ik door de struiken. Mijn ouders zaten op hun knieën met hun gezicht naar me toe. De geweren werden op hun hoofd gericht.
"Als je je ouders ooit terug wil zien, kom je nu daaruit." werd er geschreeuwd. Ik kon er niet uit komen, de tweeling had me nodig. Moeder had me gezien. De tranen stroomden over haar wangen. Vlucht vormden haar lippen.
"Niet? Dan gaan ze eraan. Vuur!" klonk er.
Er klonken twee schoten. De lichamen van mijn ouder zakten voorover, op hun achterhoofd was één gat te zien. Ik was in shock. Ik wist niet wat ik moest doen. Mijn ogen vulden zich met tranen en ik rende weg.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
De emoties vochten binnen in me een daardoor kon ik mijn gedachten helder houden. Ik zou willen huilen, maar daar was ik te kwaad voor. Ik zou ze in elkaar willen timmeren, maar daar was ik te triest voor. Dus het kwam erop neer dat ik maar gewoon naar de tweeling rende. Ik wist dat ze achter ons aan zaten en ook waarom. Pap had me op een dag vertelt dat hij niet zo gewoon was als hij eruit zag. Hij was vroeger spion, maar heeft dat beroep opgegeven voor zijn familie. Blijkbaar beseften deze vijanden niet dat ze niet meer bij hem moesten zijn.
Ik greep de tweeling hun hand.
"Stil zijn, we moeten hier weg." fluisterde ik.
"Waar is mama?" vroeg Alexia.
"Ze wacht op ons, op een veilige plek." Wat niet helemaal gelogen was als je de hemel mee telde.
De tweeling volgde me blindelings, als ik zei verstoppen dan deden ze dat. Als ik zei rennen, hoewel ze doodmoe waren, luisterden ze. Maar 1 keer waren we te laat om te verstoppen. Er verscheen een man achter ons. Hij hield een geweer vast en richtte het op ons. Hij wou schieten, maar ik schreeuwde: "Wacht, je wou deze kinderen toch niet alleen achterlaten?"
"Ik laat ze niet achter, ik stuur ze naar je ouders." grinnikte hij.
Ik vloog op hem af. Hij schoot en ik kon wegspringen zodat de kogel mij niet raakte. Ik wist op hem te springen en hij belande onder me. ik worstelde om het geweer uit zijn handen te krijgen en ik sloeg met de loop op zijn hoofd. Hij bleef bewusteloos liggen, maar toen ik me omdraaide zag ik iets veel erger. Alexia lag op de grond, haar kleren onder het bloed. Haar bloed, zag ik. Ze was niet dood, hield ik mezelf voor. Ze kon niet dood zijn.
"Zoey, blijf naast me." gromde ik terwijl ik Alexia opraapte. Mezelf nog steeds aan het beloven dat ze niet echt dood kon zijn.

[ bericht aangepast op 30 nov 2011 - 13:14 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alexia Thompson
De stoute meneer lachte. Het was een enge lach. Ik kreeg er kippenvel van. Alex werd een kwaad door. Hij viel de stoute meneer aan. Maar die deed, pang.Alex sprong. Alex was veilig.
Ik viel op de grond. Ik weet niet waarom, maar mijn buik doet pijn. Zusje houdt mijn hand vast.
"Ga bij mama." fluistert ze. Ik knik. Ik zie mama. Ze zwaait.
'Ik kom, mama.' roep ik. Ik wou dag zeggen tegen zus, maar zus was weg. Ik liep naar mama.
'Dag lieve schat.' fluistert ze.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Zoey Thompson
Zus was weg. Naar mama. Broer bleef haar dragen. Broer wou niet geloven dat zus weg was. Maar ik wist het, zus was weg. Naar boven, bij mama. En papa, ook bij papa. Ik zuchtte.
Mijn voeten deden pijn en Alex bleef lopen. De bomen waren weg en we waren in een wijk. Met oude huizen en enge mensen achter de gordijnen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Katherine Bright
Ik liep een beetje rond toen ik plots een jongen van ongeveer mijn leeftijd en een klein meisje zag lopen. De jongen hield nog een meisje in zijn armen en ik zag dat ze volledig bebloed was. Langzaam liep ik er naar toe.

---

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe