• Op een onbekend eiland Alcamene heerst al voor zolang men kan herinneren een strenge winter. Meters sneeuw, dikke pakken ijs en een eeuwig durende, strenge wind. Het eiland wordt bewoond door verschillende wezens, die sinds de wintertijd niet meer blind op iemand kunnen vertrouwen.
    De koningin Epona Euryanassa is degene die de winter over het eiland heeft uitgeroepen, en het contact met zustereiland Melania heeft verbroken waardoor de inwoners van Alcamene geen kant meer opkunnen. Stuk voor stuk zullen ze moeten buigen voor de koningin, die een aardig aantal wezens achter zich heeft staan.


    In deze RPG worden de bewoners van het eiland Alcamene gespeeld, vanaf 12 en t/m 30 jaar. In de story die beneden in dit topic te vinden is, kun je de verschillende soorten vinden die kunnen worden gespeeld - waaronder ook 'gewoon' een mens.
    De koningin wordt niet gespeeld, maar het is wel mogelijk om iemand te spelen die voor haar werkt. Die komt bijvoorbeeld spioneren, informatie zoeken, etc.
    Op zustereiland Melaina wordt een verzet bij elkaar geraapt om de koningin van de troon te stoten, maar dat deel komt verder in de RPG aan bod.
    Alle personage's zullen met naam en speler in het topic komen te staan, en uitgebreid in de daarvoor bestemde story.


    - Rollentopic
    - Rollenstory
    - Speltopics





    Dulcis
    Rizardo (Rizardo)
    Silvano (Psychos)
    Nairawen (Aesthetic)
    Elayna (Psychos)

    Interius
    Leyla (Psychos)
    June (Panter)
    Scirius (MustacheMe)
    Madeline (HurtedHeart)
    Raveny (Fae)

    Sanguis
    Vedran (Fayan)
    Alissa (Discovery)
    Dream (Rizardo)
    Mischa (Psychos)

    Sirene
    Michael (Rizardo)
    Cameron (HurtedHeart)
    Adeleide (FlawlessLove)
    Veralynn (Fayan)
    Reina (Psychos)

    Cornu
    Charis (Fayan)
    Miorynn (Aesthetic)
    Felicia (HurtedHeart)
    Angélo (MustacheMe)
    Zorah (Fae)

    Mens
    Arlene (Cresta)
    Jake (HurtedHeart)
    Liam (TheDirection)
    Iris (RainbowDay)

    Koppeltjes:
    Vedran x Leyla


    "In the depth of the winter, I finally learned that within me there lay on invicible summer"


    -

    Oké, tot dan dan :'D
    dubbel

    Silvano Vino
    Hij sloeg met zijn krachtige vleugels, dook ineen en voelde de wind langs zijn lichaam glijden. Eén van zijn armen strekten zich toen hij dichterbij kwam, zijn vingers klauwden zich om niets meer dan lucht aangezien de zwaluw weer was was geschoten.
    Een hard, rauw gegrom ontsnapte, hij vloog sneller vooruit, strekte zijn arm weer.

    Elayna Adalicia
    Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht, ze ging verzitten en liet haar vleugels even strekken. De wind vloeide over de zachte veren.
    'Daarom kom ik hier best vaak,' zei ze, en liet haar ogen over het land glijden.


    -

    Raveny
    Een hand. In een reflex zette ik mijn snavel in de vingers, proefde al snel bloed. De hand verdween, blijkbaar had Silvano niet echt behoefte aan bijtvogels, en ik versnelde opnieuw. Sneller. Sneller. Ik vloog alsof mijn leven er vanaf hing - dat deed het immers ook.

    Zorah
    Ik grinnikte en vouwde mijn benen onder me. Zachtjes neuriede ik een liedje en de wind nam het mee. Ik stelde me voor hoe de tonen over het hele eiland verspreid werden, hoe ze zelfs de andere eilanden hier ver vandaan zouden bereiken. Dat deden ze niet, maar daar ging het niet om.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    Geschrokken had hij zijn hand weg getrokken, maar nu hij eenmaal wist dat de zwaluw zou bijten, maakte het niet meer zoveel verschil.
    Een grom, hij sloeg sneller met zijn vleugels en sloot zijn vingers voor de tweede keer om de vogel.

    Elayna Adalicia
    'Je bent een Cornu, toch?' vroeg ze na een paar seconden.
    Haar ogen had ze inmiddels gesloten, maar door ze weer wat te openen keek ze vanuit haar ooghoeken naar het meisje.
    Hoe lang was ze ondertussen al alleen geweest? Drie weken? Misschien langer, gezeldschap was in ieder geval weer eens fijn.


    -

    Raveny
    Verdomme. De vingers vormden een kooi en ik raakte in paniek, pikte in wilde weg op alle plekken waar dat kon. Ook mijn pootjes klauwden in de huid, maar het had geen zin. Toen zag ik de grond, door een open plek tussen de vingers. Het was maar een meter of drie onder ons. Dat redde ik wel. De volgende seconde was de zwaluw verdwenen, nog een seconde later maakten de poten van de lynx contact met de grond. Vingers waren veel te klein om deze vorm gevangen te houden. Zonder te vertragen racete ik verder, schoot een grot in. De opening was te klein om hem door te laten, maar het smalle postuur van de lynx kon er net doorheen.

    Zorah
    Ik knikte. 'Ja, jij een Dulcis, toch?' Haar vleugels waren niet die van een Cornu, en verder had niemand hier op het eiland vleugels. Het eerste gesprek dat ik voerde sinds de ruzie met het vreemde meisje, en het was meer dan welkom. Ik hield niet zo van de stilte, hoewel ik gek werd als het té druk was.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    Zowel geïnteresseerd als geirriteerd volgde hij de nieuwe vorm, stopte voor de grot en gromde iets onverstaanbaars. Bloed gleed via zijn vingers omlaag, maar hij kon zich er geen zorgen om maken.
    'Kom eruit,' sneerde hij opeens, zijn stem rauw, veel donkerder dan zijn eigen stem.

    Elayna Adalicia
    Onwillekeurig liet ze haar vleugels even op het ritme van de wind deinen, om ze vervolgens tegen haar rug te vouwen.
    'Inderdaad,' mompelde ze, streek haar lange haren weg die verwoed langs haar gezicht wapperden.


    -

    Raveny
    Ik grauwde bang en drukte mezelf tegen de achterwand van de grot. Wat was er aan de hand? Voor nadenken was geen tijd geweest. Hij was ineens wild geworden, als een opgejaagd dier. Wat voor wezen was hij ook alweer? Hij had vleugels, maar een Cornu was hij niet. Dan bleef alleen de Dulcis over - wat meteen verklaarde waarom hij zo boos was. Maar hoe kalmeerde je die? Ik besloot maar terug te veranderen, hoewel de kou mijn naakte lichaam meteen bevroor. 'Silvano?' vroeg ik met trillende stem. 'Silvano, kalmeer alsjeblieft. Je hebt een woedeaanval, of hoe dat ook heet.'

    *weet niets meer voor Zorah*


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    Toen het meisje weer verscheen, drukte hij zijn lichaam meteen weer tegen de opening van de grot aan. Hij kon zijn arm naar binnen duwen, klauwde in haar richting. Haar stem zorgde ervoor dat hij zich bewuster werd van haar, bewuster van de kans iemand te doden.
    Een grom, een gefurstreerde roep om iets toen het niet lukte. Geërgerd sloeg hij met zijn vleugels, alsof dat zou helpen.


    -

    Raveny
    Over een niet-werkend plan gesproken. Maar aangezien ik geen plan B had, probeerde ik het nog maar een keer. 'Silvano,' zei ik dwingend. Ik ving zijn blik en keek hem strak aan. 'Kalmeer.' Mijn kleren waren op de bank achtergebleven, veel te groot voor de zwaluw. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat het hier koud was, maar de angst verdoofde het.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    Hij liet zijn handen op de zijkanten van de opening rusten, zijn grijsblauwe, donkere ogen bleven strak en hongerig gericht op het meisje. Naakt, kwetsbaar.
    Het was niet dat hij haar op wilde eten, hij móest gewoon iets doden. Een zachte grom, zijn borstkas bewoog nog steeds ritmisch op en neer in een diepe ademhaling.


    -

    Raveny
    'Alsjeblieft? Ik ben het, Raveny, en ik klink als een volslagen idioot. Ben ik ook wel. Maar kalmeer gewoon. Maak een egel af, of zo. Of een konijn. Boeit me vrij weinig, niet iets dat op een mens lijkt. Jezus. Versta je me niet of negeer je me gewoon?'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    Bij elk woord die ze zei, voelde hij de honger groeien. De betekenis ging rakelings langs hem heen, zijn hoofd was te erg gevuld. Met woede, onbegrip, honger, instinct, een ongecontroleerde razernij.
    Hij snoof, zijn vingers grepen in haar richting. 'Kom hier,' snauwde hij.


    -

    Crap, twaalf zijn is kut. I must go D:
    Raveny
    Ik lach trillerig. 'Ik mag dan gek zijn, dom ben ik niet. Ik blijf lekker hier. En hoe lang blijf je dit eigenlijk doen?'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Raveny is beetje traag van begrip (cat)

    Silvano Vino
    Hij begon met zijn vleugels te slaan toen ze weer iets zei, zijn kaken klemden zich op elkaar en hij gromde.
    Geërgerd schoot zijn blik naar haar, hij opende zijn mond, sloot hem weer. Verdomme, waarom bleef ze daar nou?

    [Weeh, tot morgen denk ik <3]


    -

    Silvano ook, hoor. Waaaaarom zou ze die grot niet uit willen? Nja, tot morgen!


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano is onder invloed van Dulcis-madness, Raveny is gewoon bij haar volle verstand (cat)


    -