• Op een onbekend eiland Alcamene heerst al voor zolang men kan herinneren een strenge winter. Meters sneeuw, dikke pakken ijs en een eeuwig durende, strenge wind. Het eiland wordt bewoond door verschillende wezens, die sinds de wintertijd niet meer blind op iemand kunnen vertrouwen.
    De koningin Epona Euryanassa is degene die de winter over het eiland heeft uitgeroepen, en het contact met zustereiland Melania heeft verbroken waardoor de inwoners van Alcamene geen kant meer opkunnen. Stuk voor stuk zullen ze moeten buigen voor de koningin, die een aardig aantal wezens achter zich heeft staan.


    In deze RPG worden de bewoners van het eiland Alcamene gespeeld, vanaf 12 en t/m 30 jaar. In de story die beneden in dit topic te vinden is, kun je de verschillende soorten vinden die kunnen worden gespeeld - waaronder ook 'gewoon' een mens.
    De koningin wordt niet gespeeld, maar het is wel mogelijk om iemand te spelen die voor haar werkt. Die komt bijvoorbeeld spioneren, informatie zoeken, etc.
    Op zustereiland Melaina wordt een verzet bij elkaar geraapt om de koningin van de troon te stoten, maar dat deel komt verder in de RPG aan bod.
    Alle personage's zullen met naam en speler in het topic komen te staan, en uitgebreid in de daarvoor bestemde story.


    - Rollentopic
    - Rollenstory
    - Speltopics





    Dulcis
    Rizardo (Rizardo)
    Silvano (Psychos)
    Nairawen (Aesthetic)
    Elayna (Psychos)

    Interius
    Leyla (Psychos)
    June (Panter)
    Scirius (MustacheMe)
    Madeline (HurtedHeart)
    Raveny (Fae)

    Sanguis
    Vedran (Fayan)
    Alissa (Discovery)
    Dream (Rizardo)
    Mischa (Psychos)

    Sirene
    Michael (Rizardo)
    Cameron (HurtedHeart)
    Adeleide (FlawlessLove)
    Veralynn (Fayan)
    Reina (Psychos)

    Cornu
    Charis (Fayan)
    Miorynn (Aesthetic)
    Felicia (HurtedHeart)
    Angélo (MustacheMe)
    Zorah (Fae)

    Mens
    Arlene (Cresta)
    Jake (HurtedHeart)
    Liam (TheDirection)
    Iris (RainbowDay)

    Koppeltjes:
    Vedran x Leyla


    "In the depth of the winter, I finally learned that within me there lay on invicible summer"


    -

    Heel goed :3


    -

    M'n idee-voor-een-vervolg-op-Underneath the Sky faalt. Ik heb nu een titel, cover en prologue, maar kom al niet meer verder (no_chears)


    -

    Raveny
    Ik keek naar beneden, zag Silvano staan en daalde af. Misschien was hij weer gekalmeerd? Meteen zag ik de razernij in zijn ogen en wist dat hij nog altijd... Tsja, wat was hij eigenlijk? Niet denken, wegwezen! riep een stem van binnenuit mij. Ik besloot die raad maar op te geven en schoot ervandoor - maar zijn vleugels waren zoveel groter...


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Zo gaat het nou ook met mijn vage project waarbij elk hoofdstuk 10000 woorden heeft... -kreun- waarom ben ik daar óóít aan begonnen?


    there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

    Zorah
    Ik grinnikte even. 'Mooie naam. Helaas heb ik het geheugen van een dode vis, dus is het goed als ik het dan bij Elayna hou?' Ondertussen liep ik een stukje naar voren en ging naast haar zitten, maar op een stukje afstand. Ik wilde me niet opdringen, of zo.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Ik heb twee verhalen waar ik aan verder moet, maar ik loop vast x.x
    En ik heb inspiratie voor weer 2 andere, die ik eigenlijk best wel goed vind, maar van mezelf moet ik eerst de anderen afronden, maar daar heb ik geen zin in...


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    I don't like *schuift story aan de kant*

    Silvano Vino
    Nog geen tel later had hij een besluit gemaakt, en sloeg zijn vleugels uit. Net op dat moment schoot de zwaluw weg, met een ongeduldige grom zette hij de achtervolging in.
    Zijn blik leek donkerder geworden, was enkel gericht op de vogel.


    -

    Elayna Adalicia
    'De meeste mensen vergeten Elayna al, dus het is al heel wat.'
    Haar vleugels deinden onwillekeurig wat op en neer, waarna ze zich meer naar zich toe trok.
    Zorah had de hare om haar heen geslagen, duidelijk niet gesteld op het koude weer. Zelf vond ze het ook niet geweldig, maar ze was eraan gewend.


    -

    En nu ga ik even naar de buren met m'n usb-stickje om daar de samenvatting uit te printen, want onze printer is stuk. D': Byee!


    there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

    Byee :'D


    -

    OMAIGOD.
    I'm a fuckface, wrong place, wrong post (cat)

    [ bericht aangepast op 16 nov 2011 - 20:23 ]


    -

    I ish back. :'D


    there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

    heeft u tijd voor sanguis mischa? (wbw)


    -

    nou, eigenlijk moet ik écht MAW leren, want ik heb er nog vrijwel niets aan gedaan en 't is één van m'n slechtste vakken... maar over een halfuurtje / uurtje kan het denk ik wel (:


    there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

    Raveny
    Verdomme, verdomme, verdomme. Ik had veel zin om het woord uit te schreeuwen, maar er klonk alleen een wanhopig gekras uit de snavel terwijl ik vloog zo hard ik kon. Terwijl de vleugels geen moment vertraagden, begon mijn geest na te denken. De lynx was sterker, maakte een iets grotere kans om een eventueel gevecht te winnen. Maar de zwaluw was sneller en eigenlijk wilde ik helemaal niet vechten. Dan het volgende punt. Zou hij me inhalen? Ik was kleiner, gestroomlijnder. Zoals ik een paar dagen geleden nog gezegd had - ik was veel sneller dan hij, ook als we allebei onze vleugels droegen. Maar, zoals hij geantwoord had, hij was sterker en hij hoefde minder vaak met zijn vleugels te slaan en zou toch dezelfde afstand afleggen. Dit werd nog lastig, besefte ik, en dus gooide ik mijn tempo nog een klein beetje omhoog.

    Zorah
    De wind was koud, maar werkte wel kalmerend. Rustig, met een zweem van een glimlach op mijn gezicht, keek ik uit over het eiland. Vanaf hier kon je een groot deel zien. Het bos, het ijs dat de zee was. En heel, heel ver in de verte, een donkerblauwe streep, heel dun, alsof het met potlood was getekend. Zou het ijs daar weer water zijn? 'Wat is het hier mooi.' Pas toen de woorden mijn lippen al over waren besefte ik dat ik het hardop had gezegd, wat eigenlijk best gênant was. Maar ik bloosde niet, om een of andere vage reden deed ik dat nooit.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.