[RPG] #Pirates. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 nov 2011 - 20:18 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
Slaperig wrijf ik in mijn oog. Ik knipper een paar keer en zie dat het overgrote deel van de bemanning de kleine lemen hut al uit is. Vlug sta ik op en fatsoeneer mijn haar enigszins, zodat mijn lok over mijn blinde oog valt. Dan stap ik naar buiten, en knijp mijn goede oog half dicht tegen het zachte licht van de ochtendzon. Ik ga bij de rest van de bemanning staan en kijk naar de inboorlingen die voor ons staan. Achter me hoor ik iemand iets mompelen over jagen en wantrouwend sla ik mijn armen over elkaar heen. Waarom gaan we jagen? Of hebben ze het over de jacht naar de schat, waar de kapitein mee bezig is?

Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
Suf lig ik in mijn bed. Ik heb gisteren, alweer, te veel gedronken en daar betaal ik nu voor met een flinke kater. Tussen een van de zware, fluwelen gordijnen die in mijn grote kajuit hangen piept een straaltje zonlicht door en met een kreun begraaf ik mijn hoofd in mijn kussen. Dan maakt het schip een onverwachte draai en ik rol uit mijn bed. Met een geïrriteerde grom duw ik mezelf overeind. Meteen begint mijn hoofd te bonken en met mijn gezicht op onweer loop ik naar mijn bureau. Ik heb mijn kleren van gisteren nog aan, en besluit dat die, ondanks dat ze er wat rommelig en gekreukt uitzien, voor nu goed zijn. Met één hand rol ik de kaart open en met de andere pak ik de aangebroken fles rum die ook is omgerold, waardoor de helft nu op de vloer ligt. De overige alcohol giet ik mijn mond in en terwijl ik mijn neus ophaal en de fles op de grond smijt kijk ik naar de kaart. Volgens de stuurman hoeven we niet lang meer te varen. Één, hooguit twee nachten en we zijn er. Dat is hem geraden ook, denk ik terwijl ik mijn mond af veeg. We hebben door dat stomme gedoe met bemanningsleden die niet meer op kwamen dagen al genoeg vertraging opgelopen. En de dames, natuurlijk. Onze lieve dames. Allemaal weg. Vermoord? Verkracht? Ik weet het niet, het is niet meer mijn verantwoordelijkheid. Ik kan me nog voor de geest halen hoe ze er uit zagen toen we ze net van hun kleine reddingsbootje hadden gevist: Doorweekt en bibberend. Maar mooi, bloedmooi. Jammer dat ze weg zijn, eigenlijk. Niet dat ík ze het meeste mis, nee, zeker niet. Ik had nooit veel met ze. Truttige miepjes waren het. Ik haal mijn neus nog een keer op en trek de deur naar het dek open. Eens kijken bij de stuurman hoe het er voor staat.

Oh nog wat, 't waren enkel de mannen hè, die aiyana haalde..
Ik dacht even in de primitieve denk dinges.. Mannen jagen.
Haha, sorry bee, ik doe wel dat hun 't gehoord hadden en ook waren gekomen ofzo ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ah, oké, is goed
Ik dacht omdat ze allemaal in dezelfde hut zaten enzo :p

Aiyana Kateri Chestio ~ Zusje stamhoofd, jager.
"Ik kan je wel op andere manieren tonen dat ik een echte man ben, hoor," antwoordde één van de mannen. Zo'n brutaal antwoord had ze niet verwacht, en ondanks dat de rest lachtte om zijn blijkbaar grappige opmerking, deinsde ze niet terug. Ze liep op hem af en bleef vlak voor hem staan. "Hier ben je pas een man als je je bewezen hebt in de jacht of in een strijd en als je nog geen konijntje kunt vangen, dan zal je geen succes zijn bij de vrouwen. En wat heb je dan nog aan je zogenaamde mannelijkheid, hmm?" vroeg ze spottend en keek hem strak aan. Toen richtte ze zich weer op de rest van de mannen. "Neem ook je wapens mee, tenzij je natuurlijk met je blote handen wilt vechten, maar dat raad ik je niet aan," sprak ze ze toe en liep toen naar buiten. Toen iedereen er was nam Aiyana ze kort in zich op. Sommigen droegen vreemde, glimmende wapens bij zich, maar ze wilde niet doen alsof ze het niet kende.. Ze wou immers niet dom overkomen. Er stonden ook wat vrouwen bij, iets wat haar aangenaam verraste. "We gaan dus jagen in het bos. Doe geen domme dingen, ga niet als een klein kind allerlei herrie lopen schoppen en blijf bij de rest. Als je zo dom bent om achter te blijven en verdwaald kom ik je niet zoeken." Ze was streng, maar ze moesten zich maar aanpassen, ze mochten immers al blij zijn dat ze hier mochten verblijven. Ze begon te lopen en merkte al gauw dat de rest volgde, na een poosje lopen bleef ze staan en keek ze de groep weer aan. "Verderop is een drinkplaats waar vaak veel dieren komen, wees stil, besluip ze en probeer er maar één te doden. Voordat ik jullie namelijk verder kan helpen moet ik wel weten hoe ver jullie zijn, dus laat maar eens zien," zei ze. Dat was waar, hoe kon ze ze helpen als ze niet eens wist wat ze konden? Het moest overigens wel lukken, ze waren met veel, maar niet te veel. Toen de mannen, en enkele vrouwen, vertrokken waren volgde Aiyana ze stiekem en bij de drinkplaats verschool ze zich in een boom, op een plek waar vanaf ze de hele omgeving in de gaten kon houden, maar de omgeving haar niet.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Will Davis ~ Bemanningslid Medusa
Het is schemerig in het ruim waar de bemanning slaapt. De meesten zijn al aan dek en een paar liggen nog te maffen in hun hangmatten. Het schip beweegt langzaam heen en weer, zo ook de hangmat waar ik in lig. Half wakker knipper ik met mijn ogen. De stank van ongewassen lichaamsgeuren en het eten van de vorige avond hangt als een verstikkende deken in de ruimte.
Ik heb geen zin om op te staan en blijf dan ook liggen, tot dat het schip een onverwachtte wending maakt en ik opzij uit mijn hangmat rol. Ik kan een kreetje van schrik niet onderdrukken en blijf dan ook even beduusd liggen. Geen prettig gevoel, want de planken van de vloer zijn nogal smerig en ik krabbel dan ook al snel overeind. Naast de trap naar het dek staat een ton met -zo te zien- redelijk schoon water. Ik plens wat in mijn gezicht, en voel me gelijk al een stuk wakkerder. Ik loop terug naar mijn hangmat om uit de kleine kist die er naast ligt een korte sabel en een paar messen te pakken, die ik aan mijn riem hang. Het schip maakt weer een onverwachtte wending, maar dit keer blijf ik staan. Ik hoor de bemanningsleden om me heen draaien in hun slaap of langzaam wakker worden. Ik besluit me snel uit de voeten te maken, meestal zijn wakker wordende piraten niet zo'n prettig gezelschap. Eenmaal de trap opgelopen knipper ik met mijn ogen tegen het felle licht in vergelijking met het donkere van beneden. Ik kan niet lang blijven staan, want al snel komt er een breedgeschouderde man op me af. 'Davis, jij staat vandaag met ... -ander iemand of iemanden - op de uitkijk.'
Hij geeft me nog een knikje en loopt dan door. Jippie, op wacht staan. Met een zucht klim ik behendig de mast in. Dit gaat nog een lange dag worden.

[ bericht aangepast op 3 nov 2011 - 20:47 ]

Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

Lol, ik wil best Abby sturen, maar een mannen onder elkaar gesprekje daar in de mast is geinig (vooral om te lezen dus) :'D haha. Dus ik geef iemand anders de kans.

@Heb me bedacht, Abby gaat erin, kan Tristan even jaloers worden
Jo dude, Abby gezien?
Juah, die zit in het kraaiennest met die nieuwe gozer (:
Ghaha, maar eerst anderen de kans geven te reageren.

[ bericht aangepast op 4 nov 2011 - 19:13 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Leopold Smith - Piraat.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Ze weet duidelijk niets af van een leven op zee, en zeker niet van een leven als piraat. Ik heb me al tientallen keren bewezen in de strijd, zoals zij het noemt. Ik heb veel zin om dat in haar gezicht te brullen, maar ik hou me in: een boze kapitein is het laatste wat ik op mijn dak wil hebben. En die schat ga ik niet aan mijn neus laten voorbijgaan door zo'n locale griet... Ze antwoordde zelfs niet toen ik mezelf voorstelde. Voor dat arrogante gedrag zal ik haar nog wel eens terugpakken.
Wanneer we het woud ingaan, kijk ik goed om me heen. De planten en vogels zijn niet wat ik gewoon ben; groot en kleurrijk.
'Verderop is een drinkplaats waar vaak veel dieren komen, wees stil, besluip ze en probeer er maar één te doden. Voordat ik jullie namelijk verder kan helpen moet ik wel weten hoe ver jullie zijn, dus laat maar eens zien.'
Terwijl de helft wegsluipt (maar half zo geruisloos als de sukkels zelf zouden willen), blijf ik even staan. Ik ga niet zoals een kip zonder kop achter zo'n beest aanrennen, dat gun ik miss-bewijs-je-maar niet. Jammer dat ik geen vallen kan maken, heel jammer. Opeens ben ik helemaal alleen, onze gids is ook verdwenen. Mh, fijn. Er zit dan toch niets anders op dan aan de oever te gaan wachten tot er een dier voorbijkomt. Ik zet me stilletjes op mijn hurken, mijn rug leunend tegen een boom, terwijl ik naar de waterkant kijk. Het duurt niet lang of een dier waar ik alleen nog maar prentjes van heb gezien in mijn encyclopediën komt voorzichtig drinken. Ik besluit het zich even op zijn gemak te laten voelen en dan in een onbewaakt moment toe te slaan, maar een van de scheepsjongens denkt daar duidelijk anders over -en faalt ook zwaar in zijn poging het beest te pakken. Als hij rechtstaat met zijn buik vol modder, grinnik ik - idioot- maar wanneer ik zijn blik vang, lach ik niet meer. Ik staar hem ijskoud aan en sis: 'Waag het niet nog eens zoiets uit te halen. Dit is mijn plek, rot op.'
Als scheepsarts (en door het leeftijdsverschil) heb ik best wat gezag en de jongen druipt wijselijk af. Ik moet een tijd wachten voor er weer een dier komt, maar wanneer het er is, heb ik al een hele strategie uitgedokterd. Jammer genoeg is pas mijn derde poging iets te vangen succesvol: ik heb een soort kleine aap te pakken gekregen. Vooraleer ik terugga naar de afgesproken plek, wrijf ik het zand wat van mijn kleren. Ik wil niet dat de rest ziet dat ik zo heb liggen sukkelen.

Home is now behind you. The world is ahead!

Fuuu.

[ bericht aangepast op 4 nov 2011 - 20:01 ]

No growth of the heart is ever a waste

Sam, je post is zo leuk, maar hij klopt niet.. Ö

Leopold hoort bij de Poseindon's mermaid, die zijn op 't eiland.
Medusa vaart nog rond..

[ bericht aangepast op 4 nov 2011 - 19:52 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

omfg, faal >< Mag ik al die woorden weer deleten. Fuck dat.

No growth of the heart is ever a waste

Ik vond 'm zo leuk om te lezen >3<

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aangezien niemand reageert -gayhandje-
(Let niet op de altijd lompe namen die ik gebruik, want ik kan nooit goede namen bedenken voor personages die niet bestaan :'D)

Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Abby, je moet op de uitkijk vandaag," zei plots een stem, toen ze zich omdraaide zag ze Damian staan. Hij was misschien rond de 25 jaar oud, maar hij leek veel ouder. Waarschijnlijk door de vele littekens en zijn verweerde gezicht, ze gokte erop dat hij veel meegemaakt had. Toch zag hij er niet zwak uit, helemaal niet zelfs. Hij was behoorlijk breed, gespierd en lang. Behoorlijk intimiderend, maar hij was niet zo harteloos als de anderen piraten. "Is goed hoor," antwoordde ze, als ze daar boven zat liep ze Nate of de kapitein tenminste niet tegen het lijf, dat was wel het laatste waar ze nu zin in had. Terwijl ze omhoog klom moest ze denken aan de eerste keer dat ze op wacht moest staan, ze had zich stuntelig naar boven weten te werken en het doodsaai gevonden, maar nu was ze eraan gewend en ze was al gauw boven waar ze een van de nieuwe bemanningsleden aantrof. Hij zag er best jong uit en vooral onschuldig. Zijn zwarte haren zaten ietwat warrig en hij was net zoals haar lichtgetint, al kwam het bij hem waarschijnlijk door de zon. "Hé," begroette ze hem terwijl ze in het kraaiennest klom. "William toch?" vroeg ze, ze had zijn naam wel eens horen vallen bij de andere bemanningsleden. Ze opende haar mond al om zichzelf voor te stellen, maar sloot hem weer teon ze zich realiseerde dat hij haar naam vast al kende. Er waren vast wel wat bemanningsleden die een hekel aan haar hadden geweest die hem wat stomme roddels over haar verteld hadden. 'Blijf uit haar buurt, want als je vrienden met haar wordt zal de kapitein je ook haten' of iets dergelijks, ze baalde ervan. Maar er was vrij weinig wat ze eraan kon doen. Abby tuurde even naar beneden naar het dek, het was behoorlijk druk, maar Tristan zag ze nog niet. Een koele bries streelde haar huid toen ze weer voor zich uit keek, de zee leek eindeloos en ze vroeg zich of wanneer ze eindelijk wat land zou zien.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Damn, nu ben ik nieuwsgierig naar wat je had geschreven zeg (:

Home is now behind you. The world is ahead!

Ahw, sorry, maar ik wist écht helemaal niks om te schrijven
Wat doe je als eiland-bewoonster de hele dag? ._.'

Will Davis
Verveeld keek ik rond. Zee, zee, zee. Eindeloze zee. Zoals altijd. De zoute lucht prikte in mijn neus, je kon het klotsende water vanaf hier horen. Ik verdraaide een beetje zodat ik beter met mijn rug tegen de mast aan zat. Ik was benieuwd met wie ik de wacht heb. Ik duimde dat het niet Samuel of een van die gasten was, dan zou de dag nog langer duren. Toen ik ook hoorde dat er iemand naar boven komt, draaide ik me om. Het enige meisje aan boord klom op het kraaienest. Ik had haar wel eens gezien, dus het was niet zo raar dat ze op viel tussen alle mannen - en natuurlijk werd er ook veel over haar gepraat. Ze had zwart haar, een olijfkleurige huid en was fijn gebouwd. Alleen kon ik even niet op haar naam komen.
'Hi,' groette ik vrolijk terug. "William toch?" vroeg ze, en ik knikte van ja. 'Yep, dat ben ik. Maar zeg maar gewoon Will, als je dat fijner vind.' Ik pijnigde mijn hoofd om op haar naam te komen. Het begon met een A, volgens mij... Jeez, als ik nou eens beter was in namen onthouden of beter had opgelet bij alle gesprekken had ik het nu geweten. Ineens schoot me iets te binnen. Abigail, dat was het! 'En jij bent Abigail, toch?' voegde ik er voor de zekerheid nog aan toe.
De zon scheen boven fel op ons neer, maar de eeuwige wind zorgde er voor dat het niet te warm werd. De zee golfde rustig onder ons, en het schip deinde zachtjes mee. Eigenlijk besefte ik dat ik best wel behoefde aan wat vasteland onder mijn voeten. Het was niet zo dat ik niet van de zee hield, anders zou ik hiet niet zijn, maar het rondzoeken en het onverandelijke eten begon na een tijdje wel wat te vervelen. Maar ik wist dat ik niet moest klagen, het zou veel erger kunnen zijn.

Hehe, ik zeg enige meisje, want Luce was toch naar de Poseidon's Mermaid? Sorry anders [a]

Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

Tristan - Piraat, Medusa.
Abby is blijkbaar al opgestaan wanneer ik wakker wordt -ik ben gisteren weer bij haar in haar kajuit blijven overnachten. Er zit niet veel anders op dan me snel om te kleden en weer aan het werk te gaan. Wanneer ik mijn hemd over mijn hoofd heb getrokken, valt mijn blik op hetgene wat er onder ligt. Ik zie het zwaard dat ik gisteren van haar heb gekregen op de tafel liggen en gesp het met een dubbel gevoel om, nadat ik mijn laarzen heb aangetrokken. Ik ben vastberaden Jane terug te pikken van die ellendige kapiteinsrat.
Bijna iedereen is al weg bij het ontbijt en het eten is ook al zo goed als op. Ik kan nog 1 stukje brood versieren en een bord halfkoude pap van iets (ik wil zelfs niet weten van wat precies). Gelukkig gaan we binnenkort weer even aan land, de proviand moet dringend worden aangevuld, we eten dit spul al dagen. Zo gauw ik klaar ben, zet ik me aan dek. Het is een prachtige dag: de zon is nog maar net op en een zacht briesje aait langs mijn gezicht. Er is al zoals gewoonlijk al weer veel bedrijvigheid, en ik zie Abby naar het kraaiennest klauteren, waar er al een andere kerel zit te wachten. Ik ben verre van jaloers op hem, het kraaiennest is een van mijn 2 minst favoriete plekken op het schip (de andere is zijn de cellen, wat eigenlijk op zowat hetzelfde neerkomt). Ik kan niet goed stilzitten en wachten, en het enige wat je daar kan doen is, inderdaad: stilzitten en wachten. 'Wright!' Ik draai me om en zie één van de kerels staan, hoger in rang dan de meesten. Mja, iedereen is in elk geval hoger dan ik. Sinds dat ik een tijdje in de cel heb gezeten en duidelijk niet de favoriet van de kapitein ben, wordt ik door sommigen zelfs gemeden. Mja, ik trek het me niet te hard aan. Mijn familie ben ik lang geleden al verloren, zolang ik Abby nog heb is alles goed. 'Ja?' antwoord ik.
'Maak dat je godverdomme onmiddelijk in de zeilen zit!' luidt het antwoord. Op een piratenschip worden taken nooit vriendelijk verdeeld, zeker de laatste tijd niet meer. 'Aye aye.'
Als ik het schip niet moet kuisen of in het kraaiennest moet zitten, zetten ze me meestal in de zeilen. Bij de constante reparatiewerken ben ik niet bruikbaar met mijn twee linkerhanden, en hoog in het wand hebben ze nog kans dat ik naar beneden stort en de kapitein van me af is.
Dus klauter ik ook maar omhoog en neem ik mijn plaats in langs de smalle stag. Als ze de koers enzo bepaald hebben, kan ik straks weer naar beneden. Hoop ik.

Kan Luce niet op de Medusa blijven? Ik denk dat zij (gezien haar karakter als flirtster) interessanter is om op de Medusa te hebben met al die mannen.

[ bericht aangepast op 5 nov 2011 - 14:40 ]

Home is now behind you. The world is ahead!