[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Laatste bericht by PirateScones:

een laatste schreeuw verlaat mijn mond. nu ook deze niet word beandwoord val ik in een reeks scheldwoorden. wat zijn ze onvoorzichtig! hoe komen ze erbij om het schip onbewaakt achter te laten!?
"YOU BLOODY BASTARDS! LAAT ME ERIN,EH HOE DE BLOODY FUCKING HELL KOMEN JULLIE ERBIJ HET SCHIP ZO ACHTER TE LATEN!@%*&+&%@$^*&@&!"
het lijkt geen zin te hebben,dit gaat een lange nacht worden.
onderin mijn bootje vind ik een touw,wat ik behendig om de aanmeerpalen op het dek weet te gooien en zet me schrap op te klimmen.

((mag ik ook een plaatsje in de namenbalk?))

why is always london so far away when you need it?

Maxime - Dame.

Zodra hij in bed komt liggen, neemt hij me gelijk in zijn armen. Iets waar ik verbaasd over ben, maar desondanks vind ik het niet erg.
'Ik ben er nu, je kunt gerust slapen,' hoor ik hem zeggen. Ik glimlach en sluit vredig mijn ogen. Het rustige ritme van zijn ademhaling in combinatie met het kloppen van het zijn hart, brengen me al snel in een diepe slaap.


faalkortmaarikbenleeg.x]

everything, in time

het touw snijd in mijn handen. het is eigenlijk te dun om als klimgerij te gebruiken,maar bij gebrek aan iets anders gebruik ik het zonder teveel problemen om omhoog te komen. ik loop geruisloos over het dek en besluit de mastboy eens beet te nemen. ik dump mijn weinige spullen op de grond en beklim de mast. het gaat minder soepel als in andere tijden,toen ik als mastaapje op dit schip was begonnen,maar ik kom langzaam maar zeker boven.

why is always london so far away when you need it?

Even mijn laatste post ^^

Abby (Abigail) ~ Pirate.
Ik glimlachte dankbaar toen Tristan zijn jas tussen mij en de deur vouwde, het verzachtte de pijn iets. Tristan zei verder niet veel, dus ik nam aan dat hij weinig zin had in een gesprek dus hield ik ook mijn mond maar, ookal vroeg ik me af hoe hij op het schip terecht gekomen was en nog veel meer. Ik at nog wat van het bord en na een tijdje zat ik dan toch vol, heerlijk dat dat lege gevoel in mijn maag weg was. Net toen ik Tristan toch wilde vragen hoe hij op het schip terecht gekomen was, ging de deur open. Toen ik de Kapitein zag hield ik gauw mijn rechterarm een beetje achter me, hij hoefde niet te zien dat mijn hele arm in het verband zat. "Ik kwam even kijken of alles goed met je ging.. Maar zo te zien heb je al gezelschap. Dus.. Eet smakelijk," zei de Kapitein, ik keek hem verbaasd aan. Hij glimlachte als een boer met kiespijn en vertrok weer. Ik vroeg me af waarom hij zich zo vreemd gedroeg en had het idee dat er wat met hem was. "Ik ben zo terug," zei ik tegen Tristan terwijl ik opstond, de pijn in mijn rug was minder dan toenstraks, maar alsnog deed het behoorlijk pijn en ik beet op de binnenkant van mijn wang. Ik trok gauw mijn jas weer aan, zodat de kapitein al het verband niet zou zien, en liep naar de teurg. Ik legde mijn hand op de klink en keek naar Tristan. "Ik ben zo snel mogelijk terug, maar als het je te lang duurt mag je wel gaan hoor, dan zie ik je morgen weer," zei ik hem, "nogmaals bedankt he," voegde ik er nog aan toe en liep toen naar buiten. Misschien was het niet slim om een jongeman in mijn hut te laten, alleen, omdat ik hem nog maar net kende, maar ik vertrouwde hem. En het waren misschien ook mijn zaken niet, maar ik maakte me gewoon zorgen om de Kapitein. Hij had me toen gered en was aardig voor me. Ik zag dat de Kapitein net zijn kamer in wilde gaan. "Kapitein!" Ik liep naar hem toe en keek hem aan. "Is er soms iets?" viel ik maar gelijk met de deur in huis.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Er komt een man het dek op die meteen in de mast begint te klimmen. Verbaasd, en beledigd dat hij me niet zag loop ik achter hem aan. Ik kuch om zijn aandacht te krijgen en tik op zijn schouder. "Hallo, mag ik weten wat u hier doet?" vraag ik en ik trek een wenkbrauw op.

Olivier
Ik zucht nog een keer diep en open de deur van mijn hut. Verschrikt kijk ik om als ik Abby's stem hoor. Ik recht mijn rug en plak mijn eeuwige glimlach op mijn gezicht. "Is er soms iets?" vraagt ze zacht en ik slik. God, het viel dus op. "Nee, natuurlijk niet." zeg ik zacht en ik glimlach weer. "Ik.. ben gewoon een beetje moe." Het zwakke licht van een paar kaarsjes die in de hal staan geeft Abby's gezicht een warme gloed. Haar ogen staan bezorgd, maar ze zijn even mooi als altijd. Het blijft even stil en ik wend mijn gezicht af. "Misschien kun je beter terug gaan naar je hut. Het is al laat, en je moet genoeg rusten." Bijna voeg ik er nog aan toe 'En Tristan zal zich wel afvragen waar je blijft.' maar ik slik het nog net in. "Slaap lekker, Abby." Ik draai me om en stap mijn kamer in.

Arthur
ik schrik me te pletter door de plotselinge stem. EEN VROUW! wat doet in Hemelsnaam een vrouw op ons schip? en waar was ik dat ik haar niet aan zag of hoorde komen? ik spring uit de mast en land naast haar. met een scheve,brutale glimlach besluit ik haar vraag te beandwoorden als een gentleman.
"mijn naam is Arthur. ik ben vanavond op dit schip teruggekomen nadat ik een tijdje op het vasteland ben geweest. ik vond het vreemt dat er geen bewaking was,dat niemand me opmerkte,daarom wilde ik kijken wat er met de mastboy is gebeurd. het spijt me zeer als mijn aanwezighijd u ongerust maakte,mag ik vragen wat U hier doet?"

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigail) ~ Pirate.
"Nee, natuurlijk niet," zei hij, maar waarom geloofde ik hem dan niet? Ik zweeg en luisterde naar hem, hij leek anders, zijn doen en laten waren anders.. Waarschijnlijk was hij net als ik, gewoon zeggen dat het goed ging.. En al was er wat, hij was dé Kapitein, hij kon niet zwak en zielig doen tegenover zijn bemanning. Hij zei me dat ik beter terug kon gaan omdat het laat was en ik goed moest rusten. "Geen zorgen, ik red me wel.." zei ik hem en glimlachte flauwtjes. "Slaap lekker, Abby,' zei hij. "Trusten kapitein," zei ik nog zachtjes en keek hoe hij terug zijn kamer inliep. Nog steeds afvragend over wat hem dwars kon zitten, begon ik terug te lopen naar mijn kamer. Ik zou er toch niet achter komen en piekeren had eigenlijk weinig zin, ik had wel andere zaken waar ik mijn hoofd bij moest houden. Toen ik bij mijn kamer was verwachtte ik wel dat Tristan vertrokken was en toen ik de deur opende bleek dat ook het geval te zijn. Ik liep naar binnen en sloot de deur weer zachtjes achter me. Ik trok met veel pijn en moeite uit, deze keer stonden er tranen in mijn ogen, eht was moeilijker je groot te houden als je alleen was. Dan leek het zo nutteloos, er was toch niemand die het zag. Toen ik dat had gedaan had ik geen zin meer in alle moeite en trok ik enkel een oversized overhemd, waarvan de knoopjes los waren, over mijn ondergoed -en natuurlijk het verband- heen. Voorzichtig kroop ik in bed en ging op mijn zij liggen, toen dat niet lekker lag probeerde ik een aantal andere houdingen. Helaas leek niks te helpen, maar uiteindelijk viel ik alsnog in slaap.

[ bericht aangepast op 7 mei 2011 - 19:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
Abby is al rechtgesprongen en hem achternagelopen voor ik kan antwoorden. Goed, nu heb ik geen reden meer om hier te blijven rondhangen. Voor ik vertrek zet ik het bord nog netjes haar bed. Ik raap mijn jas op en loop met dat ding in mijn handen dieper het schip in, naar mijn hangmat. Ondertussen denk ik na over wat er net gebeurde. Ik zat met Abby te eten. Toen kwam de kapitein binnen en hij kreeg een vreemde uitdrukking op zijn gezicht toen hij mij naast haar zag zitten. En toen haastte hij zich weer naar buiten. Het schip helt door een harde golf plots wat over naar links en ik val tegen de wand. Teglijk met de bots, besef ik het: de kapitein is verliefd. Op Abby. Langs de ene kant steekt dat wel, want ik vond haar ook wel.. Whatever. Da's de andere kant van het verhaal; als ze dan toch bezet is, is het voor mij makkelijker om afstand te houden. Het steekt, maar ik sluit me er voor af. Zie, dat gebeurd altijd als je van iemand houdt: je wordt gekwetst. En daar heb ik meer dan mijn portie van gehad. Het lichtmisselijke gevoel dat ik al had sinds mijn ontdekking, wordt nog een beetje erger. 'Slappeling,' mompel ik tegen mezelf. Ik tast langs de wanden -het is in dit deel pikdonker- tot ik een deurgat voel. Ik kom in de ruimte met de hangmatten en moet vaststellen dat één of andere snurkende ellendeling mijn hangmat heeft ingepikt. Eventjes overweeg ik hem er uit te kiepen, maar zo zit dat op een piratenschip zeker; wie eerst komt, die eerst maalt.
Wat verder, naast een hoop kisten -waaronder die van mij- ligt een grote hoop zeildoek. Ook goed. Ik installeer me en vouw mijn arm achter mijn hoofd. Hoewel ik doodmoe ben, duurt het nog lang voor ik in slaap val.

[ bericht aangepast op 7 mei 2011 - 20:19 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby (Abigail) ~ Pirate.
De volgende morgen was ik vroeg wakker, er waren zo te horen al mannen aan het werk en ze maakte een hoop kabaal. Mijn hele lichaaam deed pijn en langzaam ging ik overeind zitten, gelukkig had ik aan één stuk doorgeslapen en voelde ik me al stukken beter. Hopelijk sliep ik vannacht ook zo goed. Ik stond op uit mijn bed en begon in mijn lades met kleren te rommelen, ik kwam langs de jurk die de Kapitein voor me gekocht ha. Ik vreesde voor hem dat ik de jurk niet aan zou doen, het was onhandig op zo'n schip en dat korset was een van mijn grootste vijanden. Even gluurde ik uit mijn raampje, het zag er oké uit, maar volgens mij werd het niet bloedheet vandaag. Ik hees mezelf in een lange broek en trok mijn laarzen aan. Vervoglens deed ik een luchtig shirt aan en mijn riem om. Wapens stopte ik op de gewoonlijke plekken, aan mijn riem en in mijn laarzen. Ik pakte een klein spiegeltje uit mijn laatje, ik had het gevalletje meegenomen van huis, altijd handig. Ik borstelde mijn ahren en werkte alles wat bij, als finishing touch deed ik nog even mijn gewoonlijke doek om mijn hoofd en nog ene ketting om. (luchtige shirtje + broek blabla, kon het amper beschrijven ;x) Toen ik klaar was liep ik mijn kamer uit, in de gangen waren mannen al druk bezig. Toen ze me zagen begonnen ze te fluisteren, waarschijnlijk gingen er nu al roddels rond over mijn verdwijning. Als Felix zijn mond maar gehouden had.. Ik liep het dek op en zag dat de zon nog niet helemaal opgekomen was, ik glimlachte kort en liep naar de reling. Dit had ik gemist toen ik weg was, ik vond het altijd mooi om te zien hoe de zon opkwam en de rood oranje gloed liet verdwijnen.

[ bericht aangepast op 7 mei 2011 - 19:47 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Hoewel ik niet echt ver gekomen ben met mijn schrijfsels voelt het aan alsof ik de hele nacht heb doorgehaald. Ik ben doodop, en de ochtend is nog maar net begonnen. Tot mijn verbazing hoor ik ineens een onbekende stem. Ik hijs mezelf uit mijn bed en wandel richting het dek, waar ik Josephine en een onbekende man aantref.
'Lang niet gezien,' zeg ik met een glimlach tegen haar en wend me dan tot de nieuweling, die zich had voorgesteld met de naam Arthur. 'Ace,' zeg ik en steek de hand uit. 'Mag ik weten hoe jij hier verzeild bent geraakt? Het schip lijkt hier met de seconde voller te worden. Hopelijk ben je geen infiltrant van de garde, ik zou mezelf het liefst nog niet aan een strop zien hangen,' zeg ik met een flauw grijnsje. Vanuit mijn ooghoeken gluur ik naar Josephine. Haar schoonheid is verblindend en ik moet mijn best doen om niet te gaan staren. Ondanks dat ik er redelijk gedegen uitzie moet ik mijn piratenmanieren onder de duim houden.

No growth of the heart is ever a waste

c18, heb je alles bijgelezen of moet ik straks korte samenvatting geven? (:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik heb niet alles bij gelezen, ik probeer in te springen. Maar een samenvatting is op zich wel handig :]

Buh, 2 uur slaap is niet veel, al helemaal niet na een nacht uitgaan. Maar het was het waard .

No growth of the heart is ever a waste

@C18 - Vertel, was het leuk in Berlijn?
Domme vraag, natuurlijk was het leuk -_-
Maar wat heb je zoal gedaan? :]

@Sid - Lol, het wordt een dikke battle tussen Tristan en de Captain 8D

Josephine
Met opgetrokken wenkbrauw luister ik naar zijn verhaal. Ik wil me voorstellen als Ace ineens tevoorschijn springt. Ace.. Eigenlijk heb ik hem best wel.. gemist. Of ik ben in ieder geval blij hem weer te zien. "Hallo." antwoord ik zacht. Ik gluur vanuit mijn ooghoeken naar hem en krijg een glimlach op mijn gezicht. Dan kijk ik weer naar de andere man en steek hooghartig mijn kin in de lucht. "Mijn naam is Josephine."

Olivier
"Trusten kapitein." hoor ik Abby nog zeggen voor ik de deur sluit. Ik zucht en wrijf in mijn gezicht. Ik ben moe, maar ik wil onze route nog preciezer uitwerken. Ik ga achter mijn bureau zitten en pak de kaarten er weer bij. Terwijl de zon langzaam opkomt stippel ik een route uit naar onze volgende stop.

Die battle doet me denken aan kaichou wa maid-sama, ahaha, he Els? :'D
(Dat was wel freaking schattig btw.. ;'$)
Anyway, ik ben alweer in de ochtend, lol. (Voor je captain dudie)
En de rest volgens mij ook, of loop ik voor? Sorry dan x'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.