[RPG] Achter gesloten deuren - Speeltopics

Endure, Suusijsje en Dumbledore hebben dit RPG topic bedacht. Bedankt Endure voor het verhaal!

Het verhaal

Ze noemen ons uitschot, lastpakken, probleemkinderen of nog erger; Moeilijk opvoedbare kinderen. Hoezo dat nou weer? We doen graag ons eigen ding en hebben onze eigen manier van leven, denken en onze creativiteit uiten. Is dat zo problematisch? Dat we niet alles doen wat ons opgelegd wordt? Wij noemen dat leven.

Helaas kijken buitenstaanders er anders tegen aan en raad eens waar we nu zitten, een gesloten inrichting, een huis vol jongvolwassenen en tieners. Ze zijn hier strikt en je verdrinkt haast in de regels, mocht je jezelf daaruit proberen te redden gooien ze je weer in het diepe. Dan mag je hun klusjes doen, de afwas, schoonmaken, koken. Zij horen toch voor ons te zorgen? Ach, wie luistert er nou naar ons, de mensen die worden uitgekotst door de maatschappij.

De personages
Jongeren voor de richting.
Endure als Caithlin Alice Wood > komt later
Noatje als James Lion
Dumbledore als Bonnie Savarin
Suusijsje als Alexis Levine
Rws als Adilah Mariëlle de Boer
Dumbledore als Mitchell Grice
Bear als Kate en peter Forestfield
Vluuv
TheBoss

Voorbeeld redenen
anorexia, woedeaanvallen, schizofrenie of gewoon onhandelbaar in het huis

Informatie
Naam:
Leeftijd:
Foto:
Innerlijk:
Waarom je daar zit:
Eventueel extra:

Voorbeeldje
Thomas
Ik liep naar de deur, terwijl ik wist dat ik daar mijn uitweg niet zou vinden. Naast mij staat Sophie. Ze kijkt me aan zonder iets te zeggen.


Kom maar op!

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 17 april 2011 - 15:48 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Alexis. jasanneikdoejouna.:'D

Zodra Bonnie weg is, komt Mitchell langs. Die vind ik een stuk aardiger, meestal dan, hij kan net zo goed ineens uit zijn slof schieten, maar loopt niet de hele dag te chagrijnen zoals Bonnie dat doet. Ik schud mijn hoofd en ook James zegt dat we geen hulp nodig hebben. Bij het woord 'lunchen' zie ik al gelijk voor me hoe James en ik ergens in de stad zitten te lunchen, dat is nou typisch Alexis, ik verbeeld me zulke dingen altijd. "Alexis?" O, ja, ik droomde dus weer. En fout ook. Ik kijk naar hem en glimlach deze keer iets overtuigender. 'Jawel, het gaat wel,' ik kan hem niet vertellen over de medicijnen, hoewel ik weet dat de combinatie die ik nu heb niet gezond was. Als je je goed gedraagt, mag je één keer per maand je ouders zien, als je wilt natuurlijk. De laatste keer dat ik mijn moeder zag, had ze me geholpen deze medicijnen naar binnen te smokkelen. Ze had gezegd dat ik er niet goed uit zie, maar dat zie ik nooit volgens haar. Ik vind het prima en slik de medicijnen, zolang mijn moeder maar van me houdt. 'Bedankt dat je me hielp, James. je bent echt een goede begeleider. Trouwens, komt vandaag die nieuwe jongen niet?' vraag ik zodat onze aandacht ergens op wordt gezet.

[ bericht aangepast op 17 april 2011 - 16:13 ]

---

everything, in time

AJ.

Na een kwartier geef ik het toch op. Ik heb geen zin in deze film. Ik ga wat te eten halen. En wie weet zijn er nog wat messen te gappen. Je weet maar nooit welke gek je hier ineens te grazen wil nemen. Wat Lisbeth Salander in Millennium is overkomen is heus geen fictie. Ik trek het zwarte leren hesje over mijn trui aan en wandel ontspannen richting de kantine. In mijn ooghoek zie ik Bonnie in een krant kijken. Even scan ik de omgeving door, maar er is niemand te bekennen. Dit is echt te makkelijk. Hopelijk verraadt Bonnie me niet. Ik glip gauw achter de balie en trek aan de keukendeur. Tot mijn grote ergernis geeft die niet mee. Op slot. Dus ze zijn toch niet zo achterlijk als ik had gehoopt. 'Ns zien we hier hebben. Satéprikkers. Bind ze samen en je hebt al een prima steekwapen. Waarom ook niet? Ik gris een bosje mee en vervolgens een paar rietjes. Daarna voorzie ik mezelf van een muffin. Sinds mijn laatste mes was afgenomen voel ik me bijzonder kwetsbaar. En bovendien gaat er niets boven een vlijmscherp lemmet in je handen. Ik waag mijn kansen bij Bonnie.
'Zeg,' begin ik en ga bij haar aan tafel zitten. 'Jij moet vast nog wel wat achter de hand hebben.' Ik zie haar me wat verrast aankijken.
'Een mes. Dat is wat ik nodig heb. Wat heb jij nodig? Wie weet kan ik wat regelen en kunnen we een goede deal treffen.' Ik neem een hap van mijn muffin en kijk haar afwachtend aan.

---

No growth of the heart is ever a waste

Bonnie
Ik grijns als AJ haar aanbod doet. Ik leg de krant rustig neer en schuif de stoel tegenover mij naar achteren met mijn voet. ''Zit.''
Zodra ze is gaan zitten, leg ik het uit.
''Ik wil iets waarmee ik mensen pijn kan bezorgen, maar het mag geen wapen zijn. Ik heb zin om mensen te treiteren.''
Hopelijk kon ze me wat brengen.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

james lion

komt vandaag die nieuwe jongen niet?' vraagt alexis nieuwschierig. 'oja, h-helamaal v-vergeten' stotter ik. ik sta op van haar bed waar ik net op was gaan zitten. 'doei' zeg ik vlug. en ren de gangen door naar de hoofdingang. een blonde jongen hij doet me denken aan een jongen die ik ooit eens op tv heb gezien. inverband met prive kwestie's mogen we nauwelijks gegevens van de nieuwe patienten weten.

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

verderrr!

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

AJ.

Ik glimlach even vals en haal een hand door mijn haar.
'Dat is niet zo moeilijk. Lichamelijke pijn is tot daar aan toe, maar door iemand een geestelijke klap te bezorgen kan je diegene pas echt pijn doen. Bij die anorexiapatiënt is het redelijk makkelijk. Ik hoef haar maar wijs te maken dat ze een driegangenmenu achter de kiezen heeft gehad tijdens het slaapwandelen en voilá, klus geklaard. Of zoek je specifiek naar een voorwerp? Ik kan uiteraard wel iemands dossier snatchen en dat openbaar maken. Ook altijd wel leuk. You name it.' Ik sta op en voorzie mezelf van een bak sla. Ik grinnik even. Anorexia. Alsof ik ooit in staat zou zijn om een heerlijke maaltijd af te staan.

---

No growth of the heart is ever a waste

Cole Smith - Narcistische Drugsverslaafde Filmster
De chauffeur houdt de deur van het gebouw voor me open en ik stap naar binnen. Buiten worden de fotografen op een afstandje gehouden door de politie. Ik zie mijn ouders ook uit de limousine stappen en hier heen komen. Mijn moeder zet haar enorme zonnebril af en komt naar binnen. Mijn vader geeft me een kort knikje en loopt naar de balie om te zeggen dat ik er ben. Mijn moeder komt naar me toe gelopen en begint dramatisch te snikken. "Oh Cole, het spijt me zo dat we je hier achter moeten laten!" Ze snottert met haar neus en de chauffeur geeft haar een zakdoekje aan. "Komt Loretta nog, voordat ik hier vast zit?" vraag ik, haar tranen negerend. Mijn moeder schud haar hoofd. "Nee, die heeft het te druk met al je afspraken verzetten. De filmrollen waarvan jij had aangegeven ze graag te willen houden probeert ze te behouden. Maar ze zei dat ze niets kon beloven." De chauffeur loopt ondertussen heen en weer tussen de auto en hier, mijn bagage met zich meeslepend. Mijn vader komt bij ons staan en geeft me een bemoedigend klopje op mijn schouder. "Het komt vast wel goed, jongen. Deze kliniek is volgens Loretta een van de beste." Ja hoor, alsof Loretta hier veel van af weet. Ik rol met mijn ogen en pak een sigaret. De vrouw achter de balie ziet het en staat op. "Eh, meneer Smith? Het is verboden hier te roken." Geïrriteerd kijk ik haar aan. Ik stop de sigaret weer weg en kijk op mijn Rolex horloge. Het is precies twee uur 's middags. "Dus.. Dan zie ik jullie later wel weer." zeg ik tegen mijn ouders. Mijn moeder valt me snikkend om de hals, en mijn vader glimlacht ongemakkelijk. Vanachter de balie komt ineens een man tevoorschijn. De receptioniste wenkt hem. "Ah, James, daar ben je al. Kun je Cole hier misschien zijn nieuwe kamer laten zien?" Mijn ouders lopen zwaaiend de deur uit, op weg naar hun limousine. Ik draai me om naar de man en knik bij wijze van begroeting.

Alaska Green - Anorexia Patiënte met Pleinvrees
Met mijn tekenboek op schoot zit ik op bed. Ik ben een landschap aan het tekenen, zoals ik wel vaker doe. Een perfect land, waar alles mooi is. De radio staat aan, en er vloeien zachte piano klanken door de kamer. Ik kijk op en zie de witte muren, het bureau en de kast. Mijn kamer is een van de kleinste, maar dat vind ik niet erg. Het geeft me een veilig gevoel om in een keer de hele kamer te kunnen overzien. De muziek wordt verstoord door het knorren van mijn maag. Vanochtend was het me gelukt mijn ontbijt weg te smokkelen zonder dat James het merkte. Hij wil altijd dat ik minstens twee boterhammen eet, wat voor mij haast een onmogelijke opgave is. Hij zegt dat ik anders te mager wordt, maar voor iemand met mijn figuur kan het echt geen kwaad het ontbijt een keertje over te slaan.

Bonnie
''That's exactly what I'm talking about.'' zeg ik grijnzend en daarmee bedoel ik plan Alexis anorexia. Ik bekijk AJ hoe ze van haar sla geniet en even walg ik van het idee dat ik sla moet eten, geef mij maar pizza. Ookal hou ik mijn perfecte, slanke figuur, ik hou van pizza's. ''Laten we met Alexis' mind gaan fucken.''

---

Big girls cry when their hearts are breaking

alexis heeft geen anorexia

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

james lion
'komt u maar mee' ik kijk even op mijn velletje papier. 'cole' zeg ik.

sorry dat het zo kort is maar ik moet gaan

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Cole Smith - Narcistische Drugsverslaafde Filmster
Ik knik en wil al achter de man aanlopen als ik me mijn bagage herinner. "Is er misschien iemand die mijn bagage naar boven kan brengen?" zeg ik terwijl ik naar de koffers wijs. Ik zie dat hij me verbaasd aankijkt. Ik haal glimlachend mijn schouders op. "U verwacht toch niet dat ik ze zelf ga dragen?"

Alaska Green - Anorexia Patiënte met Pleinvrees
Met mijn tekenboek op schoot zit ik op bed. Ik ben een landschap aan het tekenen, zoals ik wel vaker doe. Een perfect land, waar alles mooi is. De radio staat aan, en er vloeien zachte piano klanken door de kamer. Ik kijk op en zie de witte muren, het bureau en de kast. Mijn kamer is een van de kleinste, maar dat vind ik niet erg. Het geeft me een veilig gevoel om in een keer de hele kamer te kunnen overzien. De muziek wordt verstoord door het knorren van mijn maag. Vanochtend was het me gelukt mijn ontbijt weg te smokkelen zonder dat James het merkte. Hij wil altijd dat ik minstens twee boterhammen eet, wat voor mij haast een onmogelijke opgave is. Hij zegt dat ik anders te mager wordt, maar voor iemand met mijn figuur kan het echt geen kwaad het ontbijt een keertje over te slaan.

Alexis.

Hoewel James 'doei' tegen me heeft gezegd, loop ik toch achter hem aan. Ik ben té nieuwsgierig. Cole is dus zijn naam. Ik glimlach even naar hem. 'Toe,' zeg ik terwijl ik me omdraai naar James, 'Laat mij hem rondleiden, dan kun jij verder met je rondje,' zeg ik met een glimlach. Ik zie hem even twijfelen maar uiteindelijk knikt hij.
Dan begint Cole over zijn bagage. 'Laat mij maar,' zeg ik, even behulpzaam als altijd. Ik wil zijn bagage al optillen, maar steek dan toch maar eerst mijn hand uit. 'Alexis, maar je mag ook Alex zeggen, welkom Cole!' Ik herken hem niet, want ik ben niet het type dat tv kijkt.

---

everything, in time

AJ.

Ik glimlach even en kom dan overeind.
'Let the game begin.' Ik loop naar de balie toe, pak een dienblad, gooi daar twee muffins op, een flinke brownie, een kom roomsoep en daarop een broodje frikandel. Om er nog een schep bovenop te doen doe ik wat mayo en ketchup op de frikandel en loop dan met dienblad en al richting Bonnie. 'Kijk eens aan, een royale maaltijd.' We lopen de gangen door met het dienblad, maar we weten haar maar niet te vinden.
'Misschien is ze in haar kamer.' Daarop zet ik voet richting haar kamer. Bingo. Muziek. Ik klop aan en open rustig de deur.
'Alaska. Sorry voor het storen, maar we dachten dat we je hiermee wel van dienst konden zijn.' Ik zet haar het dienblad voor, waar ze met grote ogen naar kijkt. 'No worries, sinds je de keuken hebt geplunderd afgelopen nacht is dit een eitje. Geloof het of niet, ik was aardig verrast toen je al slaapwandelend zo'n beetje alles op vrat wat los en vast zat. Onvoorstelbaar hoe zo'n klein meisje zo veel voedsel naar binnen kan werken.' Ik gooi er met een oprecht geveinsd gezicht bedenkelijk aan toe: 'Dat moeten genoeg calorieën zijn geweest voor de komende week. Maar ja, een goed begin is het halve werk zeggen ze dan.' Ze kijkt me met een wit weggetrokken gezicht aan. Dit is té vermakelijk.

Yes I lost the game.

---

No growth of the heart is ever a waste

Bonnie
Ik sta er grijnzend achter. Misschien ben ik nog wel de meest gemene. Ik laat AJ het werk doen, terwijl ik grijnzend toe kijk. Dat is zo mijn ding, nooit zelf iets doen, altijd het laten doen. Mijn grijns wordt meteen van mijn gezicht afgetrokken als ik Alexis met een jongen zie. Nee, hij is niet lelijk. Ik heb altijd die behoefte om iemands droom te verpesten, vooral die van Alexis.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Cole Smith - Narcistische Drugsverslaafde Filmster
Er komt een meisje aangelopen die aanbiedt met mijn bagage te helpen. Ik neem haar hand aan en schud hem. "Cole. Cole Smith. Leuk je te leren kennen." zeg ik ongeïnterreseerd. Ik zet mijn zonnebril af en wil in een reflex een sigaret pakken. Oja. Dat mag niet. Damn, dit gaat moeilijker worden dan ik dacht. Ik kijk in het glas van een raam terwijl het meisje worstelt met mijn bagage. Mijn haar zit nog steeds goed, gelukkig. Ik glimlach naar mezelf en kijk naar het meisje. "Lukt het een beetje?" Ik heb geen zin om hier nog een uur op te moeten wachten.

Alaska Green - Anorexia Patiënte met Pleinvrees
Als er op mijn deur geklopt wordt sla ik snel mijn tekenboek dicht en leg het weg. Ik kijk naar de deur, waar AJ en Bonnie binnenkomen. AJ zet een dienblad voor me neer. De geur van het eten dringt mijn neusgaten binnen en meteen trek ik mijn neus op. Gatver. Waarom zetten ze dit hier neer? Hebben ze gemerkt dat ik mijn ontbijt niet heb gegeten? Ik slik en luister naar haar verhaal. Slaapwandelen? Met grote ogen kijk ik haar aan. Heb ik.. gegeten? Zonder dat ik het merkte? Ik voel hoe ik misselijk wordt, en de paniek komt naar boven. "Dat moeten genoeg calorieën zijn geweest voor de komende week." Haar woorden galmen na in mijn hoofd. Wat ben ik stom geweest. Ik heb hier gewoon gezeten. Nu heb ik niet eens meer de kans die calorieën weg te branden. Ze zijn allemaal al omgezet in vet. Vet op mijn buik, op mijn benen en mijn armen. Ik slik en haal diep adem. "Ik.. Ik hoef niet." zeg ik met een trillende stem. Ik sta op en wil de kamer uit lopen, maar AJ blijft grijnzend voor de deur staan. "Mag ik er even langs?" vraag ik zacht, terwijl ik naar haar opkijk. Ze is zeker een kop groter dan ik, en ziet er zo best intimiderend uit.