[RPG] Achter gesloten deuren - Speeltopics

Endure, Suusijsje en Dumbledore hebben dit RPG topic bedacht. Bedankt Endure voor het verhaal!

Het verhaal

Ze noemen ons uitschot, lastpakken, probleemkinderen of nog erger; Moeilijk opvoedbare kinderen. Hoezo dat nou weer? We doen graag ons eigen ding en hebben onze eigen manier van leven, denken en onze creativiteit uiten. Is dat zo problematisch? Dat we niet alles doen wat ons opgelegd wordt? Wij noemen dat leven.

Helaas kijken buitenstaanders er anders tegen aan en raad eens waar we nu zitten, een gesloten inrichting, een huis vol jongvolwassenen en tieners. Ze zijn hier strikt en je verdrinkt haast in de regels, mocht je jezelf daaruit proberen te redden gooien ze je weer in het diepe. Dan mag je hun klusjes doen, de afwas, schoonmaken, koken. Zij horen toch voor ons te zorgen? Ach, wie luistert er nou naar ons, de mensen die worden uitgekotst door de maatschappij.

De personages
Jongeren voor de richting.
Endure als Caithlin Alice Wood > komt later
Noatje als James Lion
Dumbledore als Bonnie Savarin
Suusijsje als Alexis Levine
Rws als Adilah Mariëlle de Boer
Dumbledore als Mitchell Grice
Bear als Kate en peter Forestfield
Vluuv
TheBoss

Voorbeeld redenen
anorexia, woedeaanvallen, schizofrenie of gewoon onhandelbaar in het huis

Informatie
Naam:
Leeftijd:
Foto:
Innerlijk:
Waarom je daar zit:
Eventueel extra:

Voorbeeldje
Thomas
Ik liep naar de deur, terwijl ik wist dat ik daar mijn uitweg niet zou vinden. Naast mij staat Sophie. Ze kijkt me aan zonder iets te zeggen.


Kom maar op!

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 17 april 2011 - 15:48 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Even abbo & again.

Wie is waar en opw ie mag/kan ik reageren?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Abbo vergeten ;l

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

euhm @endure je kunt naar de eetzaal toekomen het is namelijk etenstijd :'D

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Prima Prima (:

Caithlin Alice Wood.
Tuurlijk wist ik dat roken verboden was hier, maar ik was niet van plan mijn peuk weg te doen. Plotseling viel het me op dat een aantal mensen één kant op liepen, een zaal binnen. Even fronste ik en bedacht me dat ik daar waarschijnlijk het beste heen kon. Ik pakte mijn koffer op, balend dat er geen wieltjes onder zaten, begon ik met het ding richting de zaal te lopen. Ik bleef in de deuropening staan en keek naar de tafels die er stonden met eten erop, grote kans dat het etenstijd was. Ik had er wel iets over gelezen in zo'n brochure, maar ik ahd het ding al gauw woedend weggesmeten toen ik de regels had gezien. Zwijgend bleef ik kijken naar de mensen, even niet goed wetend wat ik nu moest doen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Alexis.

Plotseling komt AJ de kamer binnen, ik weet niet, ik ken haar niet zo goed, ik vind haar wat intimiderend. Maar het verhaal wat ze zegt boeit me wel. Ze heeft gelijk, maar waarschijnlijk kan ik dat niet. 'Echt waar, zou je mij willen helpen? Ah, het zou fantastisch zijn eindelijk eens tegen Bonnie op te kunnen. Wanneer beginnen we?' Yeah, Bonnie, zet je maar schrap. Ik kan niet wachten tot we beginnen, ik had dit echt niet achter AJ gezocht. En ik hoop niet dat ze er iets terug voor moet hebben, want dan ben ik de lul, ik heb haar tenslotte helemaal niets te bieden.
Blijkbaar heb ik aan haar dan aan James, want die doet er niet veel aan en laat menspaard achter. Zelfs voedsel is belangrijker dan ik.

---

everything, in time

AJ.

Verrast kijk ik Alexis aan, waarna er een onschuldig, doch tevreden glimlachje op mijn mond verschijnt.
'Wanneer je wil. Geen probleem. Ik kan je alleen helpen met het fysieke deel. Ik ben geen martial arts expert, maar ik weet wel hoe je mensen klappen kunt geven.' Ik zeg het met een grimas die steeds groter wordt. 'Het mentale deel is een oorlog die je zelf moet voeren. Ik kan daarbij niet helpen. Kun je een beetje boksen?' vraag ik dan peilend. Ik neem haar in me op. Misschien is het in eerste instantie een goed begin om haar wat krachttraining te geven. Die iele armpjes zouden nog geen drie boeken kunnen dragen. Arm ding. Geen wonder dat ze zich kwetsbaar voelt. Ze wéét gewoon dat ze geen kans maakt tegenover Bonnie. Iemand moet haar uit de shit helpen en nu zal ik eens een poging doen. Goh. Mensen helpen voelt eigenlijk best goed. En bovendien brengt het wat afleiding met zich mee.

---

No growth of the heart is ever a waste

Alexis.

Opgewonden bijt ik op mijn lip, ik kan gewoon serieus niet wachten. De mentale strijd zie ik later wel, nu eerst het fysieke deel. 'Meteen, ik wil nu beginnen. Tenzij jij nog honger hebt natuurlijk.' Laat het alsjeblieft niet zo zijn. Ik heb zelf nog niets gegeten, maar daar heb ik nu geen behoefte meer aan. De zenuwen vullen mijn buik goed genoeg. Zal het trouwens pijnlijk worden? Ik mag hopen van niet, dan ben ik de lul met mijn kippenkracht. Ik ben wel benieuwd naar hoe ze het wil aan wil pakken. "Kun je een beetje boksen?" Wie, ik? Zie ik eruit alsof ik kan boksen? Een tikkel gegêneerd schud ik mijn hoofd. 'Nee, maar ik kan het wel leren. Hoop ik, althans.'

---

everything, in time

AJ.

Ik kom overeind en begin in mijn zak al te graaien naar de sigaretten. Het is eigenlijk best verwonderlijk hoe een roker als ik toch nog een redelijke conditie weet te behouden. Nu maar eens zien hoe goed die conditie werkelijk is.
'Nee ik heb mezelf al met een royale portie voorzien,' zeg ik kalm en met een glimlach. 'James. Je vindt het toch geen probleem dat we gebruik maken van de gymzaal? Daar komt anders toch geen kip. Er zullen geen gewonden vallen, beloofd,' zeg ik op mijn erewoord. Vervolgens wend ik me tot Alexis.
'Zullen we? Volg mij maar. Ik wil eerst zien hoe goed je bent.' Ik ga haar voor en loop de gang op, richting de gymzaal. Ik ben best benieuwd wat James van dit hele idee zou vinden maar enfin, dat is zorg voor later. Ik open de gymzaal en laat Alexis voorgaan. 'Laten we beginnen met de bokszak. Moet niet al te lastig zijn. Ik denk zo dat halters niet echt gaan werken. Nog niet althans. Oké. Dit is wat je gaat doen.' Ik ga voor haar bij de bokszak staan.
'Dit is je tegenstander. Twee keer met links slaan, vervolgens met rechts de genadeklap geven. Zo dus.' Ik trek een grijns, sla twee keer hard tegen de zak, waarna ik vervolgens loeihard uithaal met rechts. 'Nu jij. Gebruik agressie. Maak je kwaad.'

---

No growth of the heart is ever a waste

Alexis.

Stap voor stap volg ik AJ. Ik hoop dat dit ook echt gaat werken, anders ben ik compleet hopeloos. God, AJ moest eens weten hoe dankbaar ik haar ben. Om eerlijk te zijn ben ik nog nooit in de gymzaal geweest, sporten heeft voor mij geen zin. Even schrik ik op als ze opnieuw begint te praten. "Zo dus," eindigt ze, waarna ze het voordoet. Nou, dat ziet er niet al te moeilijk uit. Ik ga op haar plaats staan en doe mijn best mezelf kwaad te maken. Denk aan Bonnie en aan je ouders, doe het. Maar in plaats van woede, voel ik eerder verdriet. Toch doe ik wat AJ zei: twee keer links en één keer flink met rechts. Au, dat ding is hard. Bovendien vallen mijn klappen nogal tegen. Bij AJ bewoog dat ding veel en de kettingen die hem aan het plafond houden, maakte veel lawaai. Ik krijg alleen een lichte trillingen. Zo hé, dat voelt gênant.
'Dat was een flinke faal, het spijt me. Ik ben alleen niet zo'n kwaadaardig persoon, ik heb een hekel aan die emotie.' Ja, ik ben dus echt hopeloos.

---

everything, in time

AJ.

Ik draai in een lok haar terwijl ik haar bewegingen onderzoekend volg. We hebben nog een lange weg te gaan, vrees ik.
"Dat was een flinke faal, het spijt me. Ik ben alleen niet zo'n kwaadaardig persoon, ik heb een hekel aan die emotie." Eén van mijn wenkbrauwen wipt kort de lucht in. 'Aah.. I see. Een goed begin, maar ik durf te wedden dat je harder kan slaan dan dat. Wacht, we gooien het over een andere boeg. Vergeet die boksbal, ik ben je tegenstander.' Ik loop naar het magazijn, waar ik een paar stootkussens en bokshandschoenen uit pak. Ik loop terug naar Alexis en geef haar de bokshandschoenen aan.
'Goed. Eens zien hoe je onder druk presteert. Je hebt nu te maken met een menselijke tegenstander die jou in elkaar wil meppen. Only way out: háár eerst vloeren. Laat maar zien wat je kan,' zeg ik en werp haar een uitdagende blik toe, om er hopelijk voor te zorgen dat ze uit die schulp kruipt.

[ bericht aangepast op 23 april 2011 - 22:06 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Alexis.

'wat ga je..' Oef, die handschoenen alleen al zijn enorm zwaar. 'Moet ik daartegen aanslaan?' vraag ik terwijl ik naar de stootkussens kijk. Het idee van AJ is geniaal, maar de wetenschap dat ik haar toch niet kan vloeren is dan weer minder.
Nee hè, onder druk presteer ik alleen maar minder. De blik die ze me toewerpt maakt me bang, alsof ze me ieder moment in elkaar kan gaan slaan. 'Eh..oké,' mompel ik terwijl ik de handschoenen onhandig aantrek. Gadver, wat zijn ze warm.
Ik haal diep adem en sla zohard als ik kan tegen één van de stootkussens aan, vervolgens hetzelfde tegen de andere. Ik heb het gevoel dat de botten in mijn arm naar achter schuiven, in plaats van dat ik de kussens naar angst duw. Toch blijf ik volhardend doorslaan. Ik moet dit kunnen, denk aan wat AJ zei: dit is de enige manier om hieruit te komen.

---

everything, in time

AJ.

Ik knik.
'Come on, give me your best shot,' zeg ik rauw en ga in de vechthouding staan. Ze haalt uit en een bescheiden glimlachje siert mijn mond. 'Mooi, maar dat kan beter. Een gemiddeld 14-jarig jochie op de Bronx zou je nog neer kunnen meppen. Enfin, die lopen meestal met revolvers, maar dat is een ander verhaal.' Ze mept nog een aantal keer en het lijkt erop dat ze los begint te komen. Dit stelt me meer en meer tevreden.
'Beter. Beter. Maar nog niet goed genoeg. Het zal me namelijk weinig moeite kosten om..' Ik zet mijn voet achter die van haar en haal die van haar makkelijk onderuit. Vervolgens geef ik haar een kleine duw tegen haar schouders zodat ze op de grond komt te vallen. 'Je moet me bang maken,' zeg ik. 'Laat me angst voelen! Als je me niet kan verslaan, bluf dan. Bluf dat je sterker bent dan ik. Maak me bang.' Ik trek de stootkussens uit, pak haar hand en help haar overeind. 'Wil je een pauze of meteen door naar ronde drie? Al met al viel het nog best mee, niet waar?'

---

No growth of the heart is ever a waste

Alexis.

"Beter. Beter. Maar nog niet goed genoeg." Die laatste zin, daardoor wil ik het nog beter doen, tot het wél goed genoeg is. De rest van wat ze zegt hoor ik wel, maar het dringt niet echt door, tot ze mijn voet haakt en me een klein duwtje geeft, waardoor ik met een klein gilletje op de grond val. Au. "Je moet me bang maken. Laat me angst voelen! Als je me niet kan verslaan, bluf dan. Bluf dat je sterker bent dan ik. Maak me bang." O, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel het haar goed afgaat, ze zegt niets engs en zelfs nu raak ik bang van haar, of in ieder geval is ze intimiderend. Ze steekt haar hand uit en ik neem hem aan, waarna ze me omhoog trekt. 'O kom op, let's keep it real. Zie ik eruit alsof ik iemand bang kan maken? Als ik zoiets zou zeggen zou iedereen het opvatten als een grapje. Niemand zal ooit bang worden van mij. We gaan door, ik moet het niet van woorden hebben, maar van de echte klappen. Vandaag geen pauze.'

---

everything, in time

Even abbo'tje ;p

Caithlin Alice Wood.
Tuurlijk wist ik dat roken verboden was hier, maar ik was niet van plan mijn peuk weg te doen. Plotseling viel het me op dat een aantal mensen één kant op liepen, een zaal binnen. Even fronste ik en bedacht me dat ik daar waarschijnlijk het beste heen kon. Ik pakte mijn koffer op, balend dat er geen wieltjes onder zaten, begon ik met het ding richting de zaal te lopen. Ik bleef in de deuropening staan en keek naar de tafels die er stonden met eten erop, grote kans dat het etenstijd was. Ik had er wel iets over gelezen in zo'n brochure, maar ik ahd het ding al gauw woedend weggesmeten toen ik de regels had gezien. Zwijgend bleef ik kijken naar de mensen, even niet goed wetend wat ik nu moest doen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

AJ.

Ik glimlach even, waarna ik mezelf voorzie van een glaasje water.
'Prima, goede keus. Ik hou wel van wat actie hier. Op de straat viel tenminste wat te doen. Zoals wapens af jatten van jochies die er toch niet mee om kunnen gaan. Ach ja, toen was het leven nog leuk.' Ik zucht. Een examen halen zat er voor mij niet in. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik nu aan een diploma moet komen. Als ik 18 ben is het gedaan. Dan gooien ze me hier wel uit en moet ik het allemaal zelf uitzoeken. Mijn ouders zullen me niet terug willen en ik kan erop rekenen dat ze zeggen dat ik maar werk moet gaan zoeken, wat erop neerkomt dat ik geheid in het criminele circuit terecht kom. Zoiets kun je op je tien vingers natellen.
Ik ga in de vechthouding staan en gebaar dat Alexis weer aan kan vallen.
'Agressie kan veel kwaad veroorzaken. Maar het kan ook je leven redden. Ga je gang. Ik wil power voelen.'

---

No growth of the heart is ever a waste