[RPG] Achter gesloten deuren - Speeltopics

Endure, Suusijsje en Dumbledore hebben dit RPG topic bedacht. Bedankt Endure voor het verhaal!

Het verhaal

Ze noemen ons uitschot, lastpakken, probleemkinderen of nog erger; Moeilijk opvoedbare kinderen. Hoezo dat nou weer? We doen graag ons eigen ding en hebben onze eigen manier van leven, denken en onze creativiteit uiten. Is dat zo problematisch? Dat we niet alles doen wat ons opgelegd wordt? Wij noemen dat leven.

Helaas kijken buitenstaanders er anders tegen aan en raad eens waar we nu zitten, een gesloten inrichting, een huis vol jongvolwassenen en tieners. Ze zijn hier strikt en je verdrinkt haast in de regels, mocht je jezelf daaruit proberen te redden gooien ze je weer in het diepe. Dan mag je hun klusjes doen, de afwas, schoonmaken, koken. Zij horen toch voor ons te zorgen? Ach, wie luistert er nou naar ons, de mensen die worden uitgekotst door de maatschappij.

De personages
Jongeren voor de richting.
Endure als Caithlin Alice Wood > komt later
Noatje als James Lion
Dumbledore als Bonnie Savarin
Suusijsje als Alexis Levine
Rws als Adilah Mariëlle de Boer
Dumbledore als Mitchell Grice
Bear als Kate en peter Forestfield
Vluuv
TheBoss

Voorbeeld redenen
anorexia, woedeaanvallen, schizofrenie of gewoon onhandelbaar in het huis

Informatie
Naam:
Leeftijd:
Foto:
Innerlijk:
Waarom je daar zit:
Eventueel extra:

Voorbeeldje
Thomas
Ik liep naar de deur, terwijl ik wist dat ik daar mijn uitweg niet zou vinden. Naast mij staat Sophie. Ze kijkt me aan zonder iets te zeggen.


Kom maar op!

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 17 april 2011 - 15:48 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Ach wat sociaal van jou.

---

everything, in time

Kate

Sel knik ik en laat de jongen los, na nog een woedende blik ren ik half naar de zaal waar het eten zich begint, als een gek pak ik 3 borden en vul ze allemaal. Elk met een ander gerrecht, één met frietjes één met salade en een met allemaal random hapjes. Met een snelle blik over mijn schouder kijk ik of iemand me ziet; die moet zeker denken dat ik me volprop. En loop dan weer naar de kamer waar derest zich bevindt, 'Ik heb gewoon wat opgeschept pak wat je wil'

---

Trust me. I'm the doctor

Alexis.

Met een strak gezicht blijft Bonnie voor de deur staan. 'Ik meen het, laat me er door,' zeg ik nog redelijk kalm. Ze begint nu echt op mijn zenuwen te werken. Bovendien heb ik honger en zij blokt mijn enige weg naar het voedsel.
Ik haat haar, zo hard, al sinds ik hier ben moet ze mij hebben. Onbewust bal ik mijn handen tot vuisten, maar ik weet dat ik haar niet mag slaan, dan krijg ik straf en is James boos op me, dat laatste is nog wel het ergst. En dat zou dan allemaal Bonnies schuld zijn, alles is haar schuld.
'Weet je,' zeg ik stil, maar verhef al snel mijn stem. 'JIJ bent degene die ongewenst is. Je bent een bitch, een kutwijf en het zou me niet verbazen als niemand je aardig vindt. Je bent gewoon jaloers en wil ook meer van James zijn aandacht. Ik zie het wel, duidelijk. Je bent een jaloerse, egoïstische trut die gewoon geen enkele vorm van liefde verdient. En nu uit mijn weg,' schreeuw ik recht in haar gezicht waarna ik haar ruw aan de kant duw. Zo, dat is gezegd.

---

everything, in time

Bonnie
Zij weet ook wel dat ze beter niet de meest zelfverzekerdste kan pakken, aangezien ik niet zo snel gekwetst ben. Ik ben hier zelf heen gegaan, mijn ouders wilde me te graag bij hen hebben. ''Ik ben hier wel gewenst, meer dan jij.'' ''Mis je je papa niet? Lekker neuken met die oude vent, moet vast heerlijk zijn! En keer op keer naar een ziekenhuis, OOK LEUK!'' schreeuwik.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Alexis.

De woorden die Bonnie terug schreeuwt doen verschrikkelijk pijn, alsof ze met een mes door mijn hart snijden. Ik doe alsof ik het niet gehoord heb en loop zo snel mogelijk door naar de eetzaal. Ik zie niet eens dat James daar ook zit, maar ga gewoon zitten en staar naar beneden. De tranen lopen over mijn wangen terwijl de herinneringen aan mijn vader terugkomen. Wederom bal ik mijn handen tot vuisten en sla er zachtjes mee tegen mijn voorhoofd en mijn slaap. 'Ga weg,' sis ik tegen de beelden terwijl ik blijf slaan. Ga weg, laat me met rust. Ik wil er niet aan denken.
Bonnie wordt bedankt.

---

everything, in time

Cole Smith - Narcistische Drugsverslaafde Filmster
Ik kijk naar het eten dat het meisje binnen brengt. ALs ze het neerzet op de salon tafel pak ik wat van de frietjes en eet ze langzaam op. Ik zak weer achterover. "Dus.. Gebeurt er eigenlijk wel eens wat in dit tehuis? Of is het echt zo saai als het lijkt?"

Alaska Green - Anorexia Patiënte met Pleinvrees
Als de allesoverheersende geur van het eten mijn neus binnenkomt schrik ik. O nee, straks moet ik weer naar beneden om te eten. Ik voel hoe ik misselijk word loop snel naar de deur. Zouden ze het merken als ik wegbleef? Waarschijnlijk niet. Ik sluit mijn deur zachtjes en zet de cd-speler weer aan. De zachte klanken stromen mijn oren in en met gesloten ogen ga ik op bed liggen.

AJ.

Met ingehouden verbazing hef ik rustig het hoofd bij een harde schreeuw en trek een wenkbrauw op. Bonnie. De gangen zijn zo gehorig dat haar uitbarstingen zelfs hier te horen zijn.
'Hoorde je dat,' zeg ik tegen Kate. 'Die heeft lef,' voeg ik toe en werk wat naar binnen. Ik neem weer plaats. Ergens vind ik het enorm klote voor Alexis. Om zoiets te zeggen heb je geen schaamte. Totaal geen schaamte. Maar enfin, haar gevechten zijn de mijne niet.
'Heeft iemand nog verzoekjes voor een volgende film?' vraag ik terwijl we verder kijken.

---

No growth of the heart is ever a waste

james lion

alex komt de eetzaal binnen gelopen met betrande wangen en een verward gezicht. iedereen staart haar maan maar zelf lijkt ze het niet door te hebben. 'alex' fluister ik en pak haar hand. haar voorslepend loop ik naar een klein onbesset kantoortje. ze snikt nog zachjes 'stil maat, stil maar' sus ik haar en wieg haar een beetje heen en weer. 'wat is er gebeurd? vertel me alles ik zal niet boos worden, ik word nooit boos op jou' zeg ik.

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Alexis.

Ik schrik een beetje als ik iemand mijn hand voel pakken, alsof het mijn vader is. Maar het is James. Zachtjes laat ik me door hem meetrekken en laat me wiegen als we alleen in het kantoortje zijn. Zijn lieve woorden laten me alleen maar meer snikken. 'B-bonnie,' breng ik stotterend uit. Eigenlijk heb ik geen idee hoe ik moet uitleggen wat Bonnie heeft gedaan en besluit haar daarom maar te herhalen. Hé, ik huil, dan kan ik niet helder denken.
'Ik ben niet gewenst, e-en ze begon steeds over mijn vader. En nu gaan die kut-beelden niet uit mijn hoofd!' snik ik terwijl ik nog steeds af en toe tegen mijn voorhoofd sla. Laat me nu alleen, stomme beelden. Ik wil er niet meer aan herinnerd worden.

---

everything, in time

james lion

'b-bonnie' stottert alexis. ik begrijp niet veel van wat ze zegt maar wat ik eruit begrijp is dat bonnie iets heeft gezegd waardoor alex weer aan vroeger moest denken. 'stil maar alex' zeg ik. ik pak een glas water en geef het aan haar

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Alexis.

Met trillende handen neem ik het glas water aan en drink wat. 'Dankje,' zeg ik en haal diep adem. Zo, dat is beter.
'Kunnen we haar niet één nacht in de isoleercel laten slapen? Of iets in die richting. Ze blijft maar tegen me aan de gang en het is nu gewoon écht niet leuk meer,' klaag ik en kijk hem even met grote, schattige ogen aan. 'Alsjeblieft, doe het voor mij?'

---

everything, in time

AJ.

Geen reactie dus. Ze hebben het vast te druk met die jongen in elkaar timmeren en hem op het hart drukken vooral zijn kop te houden. Ik pak een frikandel en begin me al kauwend richting één van James' kantoortjes te begeven. Misschien zijn het mijn zaken niet, maar dan nog ben ik nieuwsgierig aangelegd. Vlak bij het kantoortje leun ik voorzichtig tegen de muur, waarna ik het gesprek afluister. Wat verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op. Die Alexis heeft een hogere dosis zelfvertrouwen nodig. En opnieuw ontpopt zich een goed plan. Als ik haar help, wordt dat wellicht als een goede sociale daad gezien, wat weer mijn kans op eerdere vrijlating vergroot. Ik klop een paar keer stevig op de deur, waarna ik die open schuif.
'Excuses dat ik jullie stoor, maar ik heb net Bonnies.. uitbarsting gehoord.' Zonder verdere notie te nemen aan hun verbaasde gezichten pak ik er relax een stoel bij, neem plaats en leg ontspannen mijn ene been over het andere. 'Alexis. Jij bent een geestelijk gevecht aan het voeren, net zoals wij allen. Je kunt zeker 's nachts geen oog dicht doen voor alles zich als een film voor je afspeelt. Een film die niet op pauze te zetten valt of die je in de prullenbak kunt flikkeren. Het vreet aan je als een ellendige parasiet. Daarom is er maar één weg uit: de confrontatie met jezelf. Als je weg probeert te rennen laat je die teringhond winnen. Keer op keer. Bedenk je het volgende: hij is hier niet. Niet binnen deze muren. Hij is er alleen in je geest en de enige manier waarop hij je kwaad kan doen is via jouw gedachten. Manipuleer je gedachten zodanig dat niet híj jou onder controle heeft, maar andersom. Dwing jezelf je zekerder te voelen, zeg het desnoods iedere dag in de spiegel. Dat is de eerste stap naar een sterke geest. Vervolgens is er dan nog het deel waarbij ik je kan helpen: lichamelijke kracht. Als je weet hoe je iemand z'n ballen naar de maan kan helpen, weet je dat hij je niet pakken kan. Ik leef zo'n beetje m'n hele leven op de straat, als ik bepaalde dingen niet had geweten was ik dood geweest. Ik bied je mijn hulp aan. En als je eenmaal zo ver bent, dan betekent noch Bonnie, noch wie dan ook maar iets voor jou. Probeer het, het geeft een groot gevoel van eer en eigenwaarde. En ja, dat heb je. Ook al heeft hij het geprobeerd te breken.'

[ bericht aangepast op 23 april 2011 - 10:56 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Ja dudes, nu komt Caithlin Alice Wood in actie 8D
The arrogant bitch (: > Pagina 1 staat ze nog.

Caithlin Alice Wood.
Ik stond voor het torenhoge gebouw, ik was een laatkomer. Normaal lieten ze niemand meer binnen zo midden in het semester of seizoen, hoe ze het hier ook noemde -het interesseerde me niet-, maar ik was een bijzonder geval. Ze wilden thuis zo gauw mogelijk van me af en nu stond ik hier. Ik nam de peuk tussen mijn lippen en blies nonchalant de rook uit, ik kon nu natuurlijk proberen weg te rennen en een bus te nemen.. Maar ik had te weinig geld op zak, helaas, en had geen zin om tussen de junkies terecht te komen.. Dan kon ik net zo goed meteen zelfmoord plegen. Even keek ik naar mijn koffer op de grond, hadden ze hier niet zo'n gassie die de koffers voor je droeg? Blijkbaar had ik geen keuze. Met tegenzin pakte ik mijn zware koffer op en liep naar de deur, aanbellen of kloppen deed ik niet, ik gooide gewoon de deur open en stapte naar binnen. Meteen zette ik met een klap mijn koffer op de grond, het harde geluid weergalmde door de ruimte.
"Hallo?!" Riep ik terwijl ik mijn ogen kort de kost gaf en vervoglens de deur achter me sloot.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hé, waar is iedereen eigenlijk?
Dan kan ik beetje Caithlin erop af sturen ;'d

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

'alex je moet begrijpen dat ik dat niet zomaar kan doen' zeg ik. smeekent kijkt ze me aqan. ik went mijn blik af. 'sorry' zeg ik. 'kom we gaan iets eten' zeg ik.

---

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."