Ik kan niet meer verder. Ik zit vast in een zwart gat. En nu niet gaan zeiken met: ja de puberteit. Want geloof me, dit is geen puberteit. Hiermee loop ik al rond sinds mijn negende, als het al niet eerder was.
Steeds weer het zelfde liedje, iedereen denkt dat ik gelukkig ben, maar stiekem is dat niet zo. Iedereen denkt dat ze me kennen, maar stiekem ben ik heel anders. Diep van binnen ben ik zo fucking ongelukkig. Iedereen denkt dat ze me zo goed kennen, dat ze weten hoe ik me voel als ik een speciale houding heb. Iedereen denkt dat ik nooit twijfel, dat ik niet bang ben. Maar ik heb eigenlijk maar en fucking grote angst, en dat is de toekomst. Om mee te maken hoe mijn leven over 10 jaar naar de klote is. Dat is mijn angst. En stiekem heel stiekem wens ik dat de wereld vergaat in 2012. Want reken maar, dan zorg ik dat ik er als eerst aan ga. Want dan hoef ik die fucking ellende niet meer mee te maken.
Elke dag als ik van de bushalte naar school fietst wens ik dat ik aangereden word of opeens een hart stiltstand krijg.
Ik weet dat sommige nu denken: Als je zo'n hekel aan je leven heb, hang je eigen op.
Maar dat gaat niet, want de enigste reden dat ik door ga met dit vreselijk klote leven is dat ik mijn oma en opa niet nog meer verlies en verdriet willen geven. Dat is de enigste reden, ik wil de mensen van wie ik hou geen pijn doen. Anders had ik hier allang niet meer rond gelopen.
En maar doen alsof ik gelukkig ben, en maar doen alsof ik vrolijk ben, maar terwijl ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen. Ik kan het gewoon niet meer. Ik wil het gewoon niet meer.
Ik wil geen mensen meer pijn doen of verdriet zien lijden. Ik wil niet steeds zorgen hoeven maken over mijn toekomst. Ik wil mensen niet meer teleurstellen.
Ik kan het niet meer.
Noem het aandachtstrekkerrij, dat mag je, maar dat is het niet. Want ik hou het geen minuut meer langer vol. Maar ik kan maar niet weg gaan, ik zit in een gevangenis van verdriet, pijn en mijn eigen onzekerheden.
"Ignite, my love. Ignite."
x
