[RPG] -Exchange- (Pirates) 2. - Speeltopics

Josephine
"Wij worden gezien als beesten, maar die marine is niet veel beter." zegt hij, terwijl de obers het eten op tafel zetten. Hij heeft duidelijk niet door hoe vernietigend ik hem aankijk. Het is een simpele maaltijd, maar omdat ik al lang niet heb gegeten ziet het eruit als een heerlijk buffet. Hij neemt een hapje van een garnaal, en ik eet wat rijst, terwijl ik mijn woorden zorgvuldig afweeg. Maar ik kan geen subtiele, maar toch duidelijke opmerking bedenken. Ik slik de rijst door en kijk hem aan. "Mijn broer en vader zitten bij de marine."

Olivier
Ik kijk wat tussen de spullen, en vind dan een goed overhemd. Ik trek mijn eigen overhemd over mijn hoofd en pas het andere aan. Het zit goed, en tevreden kijk ik in de spiegel. Dan valt het me op dat Jack nog niets heeft aangepast. "Kun je niets vinden?" vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw.

Ace - Piraat.

Ik knik langzaam en werk nog een hap naar binnen.
'Ik zag 'm al aankomen,' zeg ik met een flauwe grijns. 'Het klinkt misschien grof en bevooroordeeld wat ik zeg, maar dit is het verhaal. Lang geleden - ik denk inmiddels vijf jaar terug - kwamen we 's avonds aan op Tortuga. Het was een bijzonder rustige avond en al snel begreep ik waarom: omdat de marine zou gaan patrouilleren. Uiteraard hielden we ons koest en zelfs de grootste vechtersbazen hielden op met vechten. Ik herinnerde me hoe de grote koninklijke schepen aanmeerden en hoe de soldaten ons in zich opnamen. We dachten een simpele controle te krijgen, maar al snel brak de hel uit. Overal werd ineens geschoten. Ik weet niet meer hoe en door wie, maar een gebeurtenis die in mijn hoofd bleef steken was dat een jonge vrouw de soldaten om hulp riep vanwege haar kind. Maar de mannen hielpen haar niet. Ze schoten het kind neer en vervolgens haar, terwijl ze 'Piratenhoer!' schreeuwden. Toen ze na die stormachtige nacht vertrokken ben ik het kind en de vrouw gaan begraven. Ik was samen met de man en vader van de twee en sinds die dag heb ik een diepe hekel aan de marine. Worden zij opgehangen voor wat ze hebben gedaan? Nee! Worden zij gemarteld tot ze de kracht niet meer hebben om antwoord te geven op de vragen van die beesten? Nee. Ze krijgen er nog geld voor toe! Ik durf niet te zeggen dat alle mannen zo zijn, maar het feit dat wij worden gezien als uitschot en niet eens menselijk behandeld worden is toch wel een oorlogsverklaring. Ik kan me voorstellen dat ze er een hekel aan hebben dat wij zo nu en dan een Koninklijk schip enteren, maar voer dan tenminste die repressailles op ons uit. En niet op onze vrouwen en kinderen.' Ik zucht. Dat blijft een consequentie van een onzeker bestaan. 'Ik hoop zo erg ooit een eervol marine soldaat te ontmoeten die naar mij wil luisteren en ik naar hem. Want achter de schermen zijn het net zulke plunderaars als wij.' Ik grinnik even en neem een slok van mijn water.

No growth of the heart is ever a waste

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Ik keek naar de Kapitein en schudde gauw mijn hoofd.
''Nee, niks gevonden.'' zei ik gauw en beet op mijn onderlip. Als hij erover doorging vreesde ik dat ik moest vluchten, als dat het geval was kon ik doen alsof ik een oude bekende buiten zag en dan tussen de emnigte verdwijnen. En dan maar hopen dat ik de weg terug no zou kunnen vinden en ondertussen niet ontdekt en aangerand of bestolen werd.


Sorry voor het trieste korte stukje :x

[ bericht aangepast op 27 maart 2011 - 18:47 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik luister naar zijn verhaal, en voel hoe ik een brok in mijn keel krijg. Ik leg mijn hand voor mijn mond en sla mijn ogen neer. "Dat wist ik niet. Maar ze zijn niet allemaal zo." Ik kijk weer op en leg mijn bestek neer. "Vroeger had ik nog een broer. Hij was de oudste, en de trots van mijn ouders. Toen hij achtien was ging hij bij de marine. Het ging een paar jaar goed, maar toen hij 21 was werd het schip geënterd door piraten. Hij was de enige overlevende. Een waarschuwing, voor de rest. De rest van de bemanning is dood gemarteld. Toen ze hem vonden, uitgehonderd, en met een gebroken been, was hij gek geworden. Hij sloeg wartaal uit, en ijlde. Een tijdje hebben we geprobeerd hem te verzorgen. Maar hij keerde zich tegen ons. Hij was aggresief, en zei dat we in een complot zaten, en dat hij ons niet kon vertrouwen. Toen hij mijn vader sloeg was dat de druppel. Ze hebben hem naar het gekkenhuis gebracht. Tegen de rest van het dorp zeiden ze dat hij dood was. En ik en mijn andere broer mochten nooit meer over hem spreken. Een tijdje hield ik dat vol. Maar na een maand ben ik naar de stad afgereisd. Ik zei dat ik op bezoek ging bij familie, maar eigenlijk ging ik op zoek naar mijn broer. Ik heb hem gevonden, maar mijn vader kwam erachter dat ik hem had bezocht. Hij was woedend, erger dan ik hem ooit heb gezien. Hij heeft met van alles gedreigd, om me uit te huwelijken of in een klooster te stoppen, maar gelukkig heeft mijn moeder hem gekalmeerd. Daarna heb ik een maandlang het huis niet mogen verlaten, behalve om naar de kerk te gaan. De rest van de tijd moest ik helpen met het huishouden, als een simpel dienstmeisje. Het was vernederender dan alles wat ik ooit heb meegemaakt." Ik slik en kijk naar de zee. "Maar het ergste was dat ik wist dat ik mijn broer nooit meer zou terugzien. Hij zit nu ergens in een tehuis, en wordt behandelt als een stuk vuil." Ik voel hoe ik tranen in mijn ogen krijg, maar ik slik ze snel weg.

Olivier
Ik knik en rommel wat tussen de stapels kleren. Ik haal er een overhemd tussenuit en gooi het naar Jack. "Probeer dit eens, dat zal je wel staan."

-Maakt niet uit, mijn stukje is nog triester :']

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Tot mijn schrik haalde hij een overhemd tevoorschijn en wilde dat ik het paste.
''Ik ah..'' Gauw keek ik naar buiten.
''Oh he! Een oude vriend van me! Ik heb hem al lang niet meer gesproken, het spijt me Kapitein.'' Verontschuldigde ik mezelf en haaste naar buiten, gauw verdween ik tussen de menigte. Dat was verdomme op het randje geweest.. Ik liep een willekeurige kant op en eindigde in een ijzingwekkend stil straatje. Ik leunde tegen de muur en zuchtte zacht.
''Damn.. Dat scheelde weinig..'' zei ik zachtjes, mijn blik viel op een psoter voor mijn neus.
''Nee..'' mompelde ik verbaasd en liep erheen. Het was een gezocht poster met míjn hoofd erop nota bene! Ik was verdomme al een maand weg, waarom hing dat ding hier?! Ik scheeurde de poster eraf, rolde hem op en stopte hem in mijn broek met mijn schirt er overheen. Godsamme, hopelijk was dit de enige poster die er hing.. Want het zou toch niet dat ze overal hingen?! Een paniekgolf ging door mijn lichaam.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik luister naar zijn verhaal, en voel hoe ik een brok in mijn keel krijg. Ik leg mijn hand voor mijn mond en sla mijn ogen neer. "Dat wist ik niet. Maar ze zijn niet allemaal zo." Ik kijk weer op en leg mijn bestek neer. "Vroeger had ik nog een broer. Hij was de oudste, en de trots van mijn ouders. Toen hij achtien was ging hij bij de marine. Het ging een paar jaar goed, maar toen hij 21 was werd het schip geënterd door piraten. Hij was de enige overlevende. Een waarschuwing, voor de rest. De rest van de bemanning is dood gemarteld. Toen ze hem vonden, uitgehonderd, en met een gebroken been, was hij gek geworden. Hij sloeg wartaal uit, en ijlde. Een tijdje hebben we geprobeerd hem te verzorgen. Maar hij keerde zich tegen ons. Hij was aggresief, en zei dat we in een complot zaten, en dat hij ons niet kon vertrouwen. Toen hij mijn vader sloeg was dat de druppel. Ze hebben hem naar het gekkenhuis gebracht. Tegen de rest van het dorp zeiden ze dat hij dood was. En ik en mijn andere broer mochten nooit meer over hem spreken. Een tijdje hield ik dat vol. Maar na een maand ben ik naar de stad afgereisd. Ik zei dat ik op bezoek ging bij familie, maar eigenlijk ging ik op zoek naar mijn broer. Ik heb hem gevonden, maar mijn vader kwam erachter dat ik hem had bezocht. Hij was woedend, erger dan ik hem ooit heb gezien. Hij heeft met van alles gedreigd, om me uit te huwelijken of in een klooster te stoppen, maar gelukkig heeft mijn moeder hem gekalmeerd. Daarna heb ik een maandlang het huis niet mogen verlaten, behalve om naar de kerk te gaan. De rest van de tijd moest ik helpen met het huishouden, als een simpel dienstmeisje. Het was vernederender dan alles wat ik ooit heb meegemaakt." Ik slik en kijk naar de zee. "Maar het ergste was dat ik wist dat ik mijn broer nooit meer zou terugzien. Hij zit nu ergens in een tehuis, en wordt behandelt als een stuk vuil." Ik voel hoe ik tranen in mijn ogen krijg, maar ik slik ze snel weg.

Olivier
Verbaasd zie ik hoe Jack ineens de zaak uit rent, terwijl hij nog iets roept over een oude bekende. "Eh.. Oke, tot straks." zeg ik nog, maar hij is al weg. Ik haal mijn schouders op en reken de kleren af. Let's see, wat moet ik nog meer hebben... Ik pak de lijst die Jack me heeft gegeven erbij en ga de artikelen langs. "Groene zeep..." lees ik zacht voor, en ik begin naar een van de winkels te lopen. Ik moet maar wat extra zeep meenemen met al die dames aan boord. Die zijn waarschijnlijk wel gestelt op hun hygiëne.

Ace - Piraat.

Met een frons tussen mijn wenkbrauwen hoor ik haar verhaal aan. Zij heeft dus ook het één en ander aan ellende meegemaakt. Maar dan met piraten. Natuurlijk zijn er een aantal bij die zich als beesten gedragen - mij inbegrepen als ik het één en ander op heb - maar er zijn ook piraten die zo eervol zijn als de koning zelf. Net als de mannen bij de marine. Soms vind ik het alleen verdomd jammer dat ik ze nooit te zien krijg. Ik word uit mijn denkwereld gehaald als ik Josephine's ogen vochtig zie worden. Het is erg een familielid te verliezen. Ik sta op, loop naar haar toe en sla een arm om haar heen. Ik zeg nu even niks omdat ik weet dat er geen goede woorden zijn. Ik word afgeleid door de lichte inkijk van haar jurk, maar dwing mezelf een andere kant op te kijken. Of op z'n minst aan iets anders te denken.

No growth of the heart is ever a waste

hahahaha, Ace, geniaal :'D
Ik word afgeleid door de lichte inkijk van haar jurk
Tssk, je moet der troosten :a

Mijn vechtscene komt vanmiddag 8D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Een zucht verliet mijn lippen en ik wilde net weer weglopen, helaas werd de weg versperd door twee mannen die breed in de uitgang stonden, de andere kant kon ik ook niet op want het was een doodlopend steegje.
''Wel wel wel, wat hebben we hier?'' zei de wat kleinere.
''Geen idee André, maar hij ziet er wel erg schoon uit voor een armoedige piraat.'' antwoordde hij grijnzend, ''Wie weet heeft hij nog wat duiten op zak.''
Ik zette wat stappen achteruit en stootte al gauw met mijn rug tegen de muur, de man die blijkbaar André heette zette een mes op mijn keel. Ik keek hem strak aan en gaf hem toen een knietje.
''Bijf uit mijn buurt!'' snauwde ik, André zijn maat kwam op me af en gaf me een duw waardoor ik op de grond belandde. De bandana (hoofddoek, heb er nog steeds geen naam voor) waaronder ik mijn haren versopte liet los en viel op de grond, waardoor mijn lange lokken tevoorschijn kwamen. Behalve dat viel ook de gezocht poster op de grond gevallen en André, die zich inmiddels hersteld had, raapte hem op.
''Een vrouw?'' ze bekeken me allebei en ik wierp ze een arrogante blik toe.
''Problemen mee?'' beet ik ze toe en stond op, ik pakte mijn mes en richtte het op de twee mannen. Ze keken elkaar even grijnzend aan en een gevoel van paniek raasde als een kanonskogel door mijn lichaam heen. Al gauw was ik in een gevecht gewikkeld, ik kreeg het voor elkaar de meeste klappen te ontwijken, maar na een tijdje stond ik weer met mijn rug tegen de muur. Letterlijk en figuurlijk. André hield mijn polsen boven mijn hoofd vast en ik zat tussen hem en de muur ingeklemd. Ik voelde hoe druppels bloed langs mijn arm gleden, omdat ze me daar geraakt hadden met hun mes en zich er nu een snee in mijn arm bevond. Zwijgend keek ik langs hem heen, twijfelend wat ik zou doen. Als ik om hulp zou roepen was de kans dat een van de bemanningsleden kwam, dan was mijn geheime indentiteit naar de klote. Aan de andere kant, het was nog altijd beter dan aangerand of vermoord te worden en ik zou mijn redder dan vast wel om kunnen praten zodat hij het geheim hield.
''Got'cha.'' zei André grijnzend en streek een lok haar voor mijn ogen weg, koppig draaide ik mijn hoofd op. Ik gilde zo hard als ik kon, wat niet al te lang duurde omdat André een hand over mijn mond legde. Wanhopig probeerde ik los te komen en hoopte dat mijn noodkreet gehoord was.


Ja ik verveel me Zit al lang thuis :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Verbaasd zie ik hoe Ace opstaat. Hij komt op me afgelopen, en legt een arm om mijn schouders. Ik glimlach dankbaar naar hem, en veeg een traan af die over mijn wang naar beneden glijdt. "Het spijt me. Ik had verwacht dat ik er wel overheen zou zijn."

Olivier
Ik loop door de smalle straatjes tot ik bij de zeep-winkel aankom. Ik wil al naar binnen stappen als ik ineens een harde, hoge gil hoor. Snel draai ik mijn hoofd om. Waar kwam dat vandaan. Mijn ogen vernauwen zich en ik houd mijn hand op mijn zwaard. Met een flink tempo begin ik te rennen, en al snel zie ik in een steegje twee mannen die een vrouw tegen de muur houden. Ik grom en trek mijn zwaard. "Hoe durven jullie! Als je niet de charme hebt om een vrouw te verleiden, of het geld om een hoer te betalen, blijf dan met je poten van ze af." De twee mannen draaien zich om, en kijken me woest aan. Ik glimlach en ga klaar staan voor een gevecht. "Kom maar op." De ene man pakt zijn mes, en de ander haalt een degen tevoorschijn. Ze stormen op me af, maar zijn duidelijk niet heel ervaren. Grijnzend trap ik de ene in zijn kruis, en begin te dueleren met de ander. Hij houdt zijn degen te slap vast, waardoor ik hem makkelijk uit zijn handen sla. Triomfantelijk kijk ik hem aan, als ik ineens vanachteren wordt besprongen. Ik voel hoe de eerste man een mes in mijn schouder zit, en het er meteen weer uittrekt om nog een keer te steken. Met de grootste moeite beuk ik met mijn elleboog in de man zijn maag, en ik duw hem van me af. "Deze onzin heeft lang genoeg geduurd." zeg ik dreigend, en ik trek mijn pistool. "Wegwezen." Als de mannen inzien dat ze geen kans meer hebben lopen ze langzaam weg. Ik grijns en steek mijn zwaard terug. Dan loop ik naar de vrouw die ondertussen tegen de muur gezakt is. Haar kleren en postuur komen me vreemd bekend voor, maar ik kan ze niet plaatsen. "Alles goed?" vraag ik vriendelijk, en ik kniel bij haar neer. Bang kijkt ze op, en een schok van verbazing schiet door mijn lichaam. "Jack?"

Haha :'D Echt zo heel droog;
Er zit ene vrauw blabla.
Jack?
Ja ik ben weer in een melige bui.

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Voor ik het wist kwam er een man aanstormen, ik zuchtte opgelucht en liet me via de muur omlaag glijden totdat ik op de grond zat. Opeens herkende ik de man, maar tijd om te vluchten had ik niet. Ik zag hoe de twee mannen de Kapitein flink raakte, maar toen hij zijn pistool trok waren ze al gauw uit het zicht. De kapitein hurkte bij me nee, hij vroeg of het ging en toen ik de moed had hem aan te kijken had hij 't al gauw door.
''Ik..'' begon ik en haalde een hand door mijn haren, ik voelde mijn wangen kleuren en keek weg. Plan B had ik momenteel weinig aan, een zucht ontsnapte aan mijn lippen.
''Het valt uit te leggen.'' zei ik zachtjes en gluurde vanuit mijn ooghoeken naar hem om zijn reactie te peilen. Vervolgens dwaalde mijn ogen af en zag ik de poster op de grond liggen, zacht beet ik op mijn onderlip en hoopte dat hij het niet zag. De poster verstoppen ging nu ook niet, hij lag buiten mijn bereik.

[ bericht aangepast op 28 maart 2011 - 16:05 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Verbaasd zie ik hoe Ace opstaat. Hij komt op me afgelopen, en legt een arm om mijn schouders. Ik glimlach dankbaar naar hem, en veeg een traan af die over mijn wang naar beneden glijdt. "Het spijt me. Ik had verwacht dat ik er wel overheen zou zijn."

Olivier
Vol verbazing staar ik Jack nog een tijdje aan. Ik ben te geschokt om iets te zeggen, en ik volg zijn, of haar, blik naar een poster op de grond. Ik pak hem op en laat mijn ogen erover heen glijden. "Abigail Rosalina Valence.." lees ik zacht voor. Ik kijk til haar kin op en kijk haar aan. "Is dat je echte naam?"

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Hij tilde mijn kin op en vroeg of het mijn echte naam was.
''Als ik nee zeg gelooft U me vast niet he?'' vroeg ik met flauw glimlachje en keek hemr echt in zijn ogen aan. Ik duwde zachtjes zijn hand weg.
''Dat is mijn naam ja, maar zeg maar Abby.'' antwoordde ik toen maar en hoopte dat hij niet kwaad was dat ik gelogen had. Het zag er in ieder geval niet zo uit, of hij moest te geschrokken zijn om te antwoorden, of hij was erg goed in het verbergen van zijn woede.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

'Het maakt niet uit,' zeg ik, nog steeds met de arm om haar heen geslagen. 'Er kan zowel ongelofelijk goeds als ongelofelijk kwaads in mensen schuilen,' mompel ik. Na zo een tijdje met mijn arm om haar heen te hebben gestaan sta ik op en loop weer terug naar mijn plaats.
'Zin om zo over het strand te lopen? Wat er ook voor kwaads te zeggen valt over Tortuga, we hebben hier de meest indrukwekkende zonsondergang. Of wil je nog op zoek naar een nieuwe jurk? Ik kan me voorstellen dat wekenlang in dezelfde kleding lopen je niet bepaald schoon doet voelen.' Ik werk een stuk kreeft naar binnen en wat rijst en neem een slok van mijn water. Uiteraard hoort hier wijn bij, maar ik heb een belofte gemaakt en ik weet dat zodra ik de smaak van alcohol proef, dat het mis gaat. Ik neem vanuit een ooghoek Josephine in me op. Ik heb nog nooit iemand gezien met zulk mooi blond haar. En haar smetteloze huid, de vrouwelijke handen.. ik vraag me af of ze het zelf weet.

No growth of the heart is ever a waste

Josephine
Ik knik. "Ja, een strandwandeling lijkt me heerlijk.." Ik neem een paar hapjes rijst en veeg mijn mond af met een servet. "Ik heb inderdaad ook nieuwe kleren nodig.. Maar daar kan ik later nog wel voor zorgen." Ik glimlach naar hem. Het warme licht van de ondergaande zon geeft zijn gezicht een zachte gloed, en laat hem er nog knapper uitzien. Het is vreemd dat een piraat, wie ik altijd verafschuwde, zulke gevoelens bij me oproept. Het komt niet alleen door zijn uiterlijk.. Hij is eerlijk, en beleefd. Tot op zekere hoogte dan.

Olivier
"Dus.." Ik kijk Abby onderzoekend aan. "Wat was je nu van plan te gaan doen?" Ik zie haar twijfelen, en ik ben benieuwd wat ze gaat antwoorden. Aangezien ze gezocht wordt is het niet veilig in Tortuga te blijven, maar ergens anders kan ze ook niet heen.