Gelukkig wel. Ik zou er niet aan kunnen denken om mijn ouders te verliezen. Soms ben ik dan boos op ze, maar ik ga ze echt niks toewensen. En ik weet nu al dat ik verdomd hard ga huilen als een van hen ooit dood gaat.
Beelzebub schreef: Gedeeltelijk.
Ik woon bij een iets teveel drinkende vader met losse handjes, en heb ergens in een andere stad nog een moeder die ik zo nu en dan eens zie omdat het moet. Als ik nu een telefoontje zou krijgen en te horen kreeg dat ze dood is zou het me niet eens interesseren. Ze verteld me elke keer dat ik maar een neukfoutje ben en ze al die ellende niet had moeten doorstaan als ik niet geboren was. Zij wenst mij ongeboren, en van mij mag ze dood vallen. -d'r is nog zoveel meer maar er is toch niemand die dit leest-
Misschien kun je eens gaan denken aan pleegouders? Ik denk dat dat een hele uitkomst voor je zou zijn.
Sutherland schreef:
(...) Eigen schuld. Moest die ons maar niet verlaten toen ik pas geboren was.
Ik kan het wel begrijpen dat iedereen op school mij haat en dat ik geen vrienden heb, maar dat mijn eigen vader me niet eens wilt? Pfft, da's echt héél goed voor mijn zelfvertrouwen.