Poor Bill...
Ik begrijp het wel dat hij bijna hopeloos is.
Hij is al járen alleen en er zijn wel duizenden meisjes die een arm zouden geven om zijn vriendin te worden.
stel je voor hou hij zich moet voelen...
-Alice haalt haar empathische krachten boven-
Hij staat op een podium, doet wat hij het liefste doet, doet wat hij als kleine jongen van gedroomt had.
Een volle concertzaal schreeuwt voor hen, schreeuwt zijn naam.
En dan -als het concert gedaan is- moet hij terug naar zijn lege hotelkamer, nog in een roes van de adrenaline.
Als hij zijn hoofd dan op het kussen legt, en beseft dat zijn bed nog lang koud en leeg zal zijn...
... dan weet hij dat het sterrenleven waar hij van droomde niet altijd fun is, want hij moet het beste in een mensenleven opgeven, liefde.
Een meisje waar hij zielsveel van houdt in zijn armen, 's nachts.
Het gevoel dat je je eigen leven zou geven om diegene te redden.
Hij zingt over liefde, maar zou het doodgraag ook voelen.
-oké, dat was even depressief-
I live on the pages of these books, dance between the words and get lost in the maze of pure beauty.