[RPG • 0] Happy Hunger Games • Speeltopic - Speeltopics

20 april 2025 - 21:09 bitterzoet is offline

bitterzoet 129

... and may the odds be ever in your favor

Deze rpg speelt zich af in een alternatieve tijdlijn waarin de gebeurtenissen uit het boek niet hebben plaatsgevonden. Het is het jaar van de honderdste Hunger Games, de vierde Quarter Quell. Waar de speciale omstandigheden van de Quell normaal van tevoren bekend worden gemaakt, is dat moment nu uitgesteld tot vlak voor de Spelen (om de rebellen eraan te herinneren dat niemand zich kan voorbereiden op de grootste gruwelen van oorlog). In de Districten is de spanning al weken om te snijden. De rpg begint vlak na de reaping. Twee tributen van elk District worden per trein naar het Capitool vervoerd, onder begeleiding van twee mentoren. Iedereen is van kinds af aan ingeprent met de gruwelen die de Spelen met zich mee brengen – maar de echte twist hangt als een donker zwaard boven iedereens hoofd. Nieuwe tributen moeten zich een houding geven ten opzichte van hun lot, terwijl mentoren zich staande proberen te houden in het slangennest van het Capitool. Onder sommige oud-winnaars speelt het idee van een rebellie (denk: Catching Fire).

> In deze rpg zijn rollen weggelegd voor tributen en mentoren. Of je nou een mentor of tribuut kiest (of allebei), alle personages blijven gedurende de rpg relevant. De Quarter Quell-twist wordt pas later in de rpg bekendgemaakt.

Volgorde van gebeurtenissen
- Reaping
- Afscheid van vrienden en familie
- Treinreis naar het Capitool met de mentoren (hier begint de rpg)
- Kennismaking met het prep team, tribuut wordt gewassen, onthaard etc., "klaargemaakt" voor de Spelen
- Aankomst in het Capitool
- Kennismaking met de stylist
- Parade die eindigt bij het presidentiële paleis
- Trainingsessies
- Trainingscores
- Interviews
(Er is tussendoor genoeg tijd voor mentorsessies)
- Op de ochtend van de Spelen wordt de Quarter Quell-regel live op tv bekend gemaakt
- Start van de Spelen

Rollentopic
Speeltopic
Praattopic

Invullijst
Voor mentoren:

Voor tributen:

Regels
> Respecteer elkaar en elkaars personages. Denk met elkaar mee zodat iedereen een plek krijgt in de rpg.
> Posts zijn in het Nederlands
> Maximaal twee personages p.p.
> Sommige personages zullen sterker zijn dan anderen. Dat is prima, maar houd het logisch (waarom heeft diegene deze vaardigheden?) en in balans - iedereen heeft zwakke punten.
> Gezien het onderwerp van de rpg zullen er heftige thema's voorkomen, maar ga hier respectvol en realistisch mee om.

[ bericht aangepast op 17 mei 2025 - 22:21 ]

29 nov 2025 - 21:53 Omatikaya is offline

Omatikaya 11356

GOLDIE CAELIA SOLOMON

18 — District 2 — Career tribute — Rajann — training room — open scene

Op de eerste trainingsdag had Goldie zich al meteen van haar beste kant laten zien. Het voelde goed om eindelijk te showen wat ze fysiek in huis had. Ze kon mooi zijn, ze kon mooi zwaaien en glimlachen terwijl ze werden rondgeparadeerd, maar dit was waar het écht om draaide: vechten. Gisteren was ze in de weer geweest met overlevingstechnieken, zoals het maken van vuur en het jagen op kleine dieren. Ze wist allang hoe dat moest, natuurlijk. Haar vader had haar zo ongeveer alles al geleerd. Maar het waren verplichte onderdelen die ze moest doorstaan, en ze was blij dat alles nog een keer herhaald werd. Een paar keer was ze even bij Atticus, de mannelijke tribuut uit haar District, gaan staan, maar ze werd niet blij van wat ze bij hem zag. Hij leek helemaal niets te weten. Het idee om zich direct tegen hem te keren in de Arena, nam een steeds duidelijkere vorm aan. Tijdens het Bloedbad zou ze hem makkelijk kunnen hebben, maar misschien zorgde ze voor nog meer aandacht als ze hem eerst losweekte van de groep en hem daar vermoordde. Alle mogelijke scenario's zou ze nog wel een keer met Vipsanius bespreken.
Hoewel Goldie de vorige dag al veel had laten zien, had ze haar favoriete wapen nog niet in handen gehad. Dat wilde ze laten wachten tot vandaag. Ze liep gedecideerd langs meerdere tributen die druk in de weer waren — Goldie vond ze verre van bedreigend — en griste een speer van de kar af. Soepel draaide ze het wapen een paar keer rond en raakte bijna de kleine jongen uit District 11. Hij strompelde achteruit en er leken tranen in zijn ogen te springen. Ze besteedde er geen aandacht aan: ze had wel betere dingen te doen.
Terwijl ze naar een lege plek in het trainingscentrum liep, viel haar oog op dé man die ze al tijden wilde ontmoeten. Rajann stond bij haar in de buurt. Drie jaar geleden won hij zijn Games. Hoewel die niet benoemenswaardig was, had hij zich daarna ontwikkeld tot een heuse bekendheid binnen het Capitool en in de hogere Districten. Vlak na zijn winst had Goldie hem voor het eerst gezien, en sindsdien was ze groot fan. Het was haar droom hem te ontmoeten. Als ze hem kon spreken — en nog beter, als ze samen met hem gefilmd zou worden — zou dat voor meer aandacht en meer sponsors zorgen. Vipsanius had beloofd dat hij met Raja zou spreken, maar voor zover Goldie wist, had hij dat nog niet gedaan. Zou het erg zijn als ze zelf de stoute schoenen zou aantrekken? Vast niet. Raja zou het natuurlijk heel leuk vinden om een fan te ontmoeten.
Met de speer nog steeds in haar hand overbrugde Goldie de laatste paar meters tussen haar en haar idool. Voor hij naar haar keek, gooide ze nog even haar blonde haar over haar schouder en ze zette een vriendelijke glimlach op. 'Raja?' trok ze toen zijn aandacht. Ze zette de speer naast zich neer. Hopelijk zou ze eruitzien als een ware Valkyrie, al waren deze trainingsoutfits niet te vergelijken met de overdadige gouden kostuums die ze enkele dagen geleden droeg. 'Ik heb je altijd al willen ontmoeten. Ik ben een gróót fan.' Ze stak haar hand naar hem uit. 'Goldie Solomon, aangenaam kennis te maken.'

Protect the people.

10 dec 2025 - 15:09 Merrin is offline

Merrin 28806

⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆

_{Stella Rivers}
^{^{Stella Rivers}}⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆

20 ⋆ 94TH VICTOR ⋆ DISTRICT 4 ⋆ PARADE ⋆ NERISSA (closed scene)

De glimlach rond Nerissa's lippen was cynisch en het kleine sprankje hoop dat kortstondig in Stella's borstkas opflakkerde, ook al deed ze haar best om het te negeren, ging pijnlijk snel weer uit. De verontschuldiging die er meteen na kwam, deed niets om het te temperen. Dus richtte Stella zich iets langer op en hief ze haar kin, liet ze haar ogen op de mensen rond hen gaan alsof ze in een museum naar kunstwerken stond te kijken.
Toen de parade van start ging, keek ze kort naar Nerissa. Alle camera's waren nu op de tributen gericht, die hun ronde maakten tot aan het presidentiële huis. 'Je hoeft niet alsof te doen,' zei Stella stil. 'We hoeven niets meer te doen dan er voor de tributen te zijn. Daarbuiten ...' Ze haalde diep adem en duwde Reef dichter bij zich toen die een protesterend geluidje maakte. '... kunnen we elkaar maar beter weer uit de weg gaan. Dat lijkt me veiliger.'

[ bericht aangepast op 10 dec 2025 - 15:09 ]

help

16 dec 2025 - 12:44 Moriendi is offline

Moriendi 448

NASH ARDOR HUNTSMAN

17 — mannelijke tribuut, district 7 — trainingsruimte — theme — met elijah — gesloten scene

Ooit was het een leuke activiteit geweest.
Nash liet zijn duim over het glanzende lemmet van de hakbijl glijden, het oppervlakte van het wapen zo glad als ijs. Hij was altijd een uitblinker geweest - een uitslover, als hij Luna-Maria zou quoten - in handbijlwerpen. Twee jaar geleden had hij de districtcompetitie tijdens het jaarlijkse oogstfestival zelfs nog gewonnen. Het had hem een maand lang gratis appelcake opgeleverd.
Een bijna onzichtbare grijns sierde zijn lippen bij de gedachte aan de oude districtbakker. De arme sukkel. De uitdrukking op zijn gezicht, toen hij besefte dat hij zijn voorwaarden niet goed had gecommuniceerd, stond nog helder op Nash’ netvlies gebrand. Hij had geen andere keuze gehad dan al zijn appelcake af te staan aan de tiener aan de andere kant van de toonbank. Vanaf dat moment keek hij elke Septemberochtend weer ietsje norser uit zijn ogen wanneer Nash zijn zaak binnenliep om z’n volledige dagvoorraad aan appelcake op te halen en deze tussen de middag uit te delen aan de werkende kinderen en volwassenen op de boomgaarden. Het daaropvolgende jaar had de oude bakker slechts twee appeltaarten aan de winnaar uitgereikt met de feestelijke woorden dat "één of andere rotte appel hem vorig jaar bijna failliet had gekregen". Ach. Nash was nooit de beroerdste om anderen een waardevol lesje te leren.
Hij zette zijn benen lichtjes uiteen voor een stabiele stance op de grond, en hief de hakbijl boven zijn hoofd. De textuur van de steel voelde onwennig onder zijn vingers. Het vertrouwde gevoel van hout was vervangen met het ruwe oppervlak van kunststof. Hoe kon het ook anders. Hij bevond zich in de arena van schijn en onoprechtheid. God verbied dat iets in het Capitool daadwerkelijk gemaakt werd van natuurlijke fucking materialen.
Met een korte adem in en uit focuste hij zich op één van de ronde sparrenhouten doelen aan het einde van de ruimte. Nadat hij kort had gecontroleerd of er niemand in de buurt was, zwaaide hij de bijl soepel naar voren en liet hij los zodra het wapen ooghoogte bereikte.
De bijl maakte haar omwenteling voordat het zich vastgreep in het zachte hout, net naast de roos in het midden. Niet slecht. Als Lux daar had gelopen, had hij 100% raakt gegooid.
Hij strekte zich uit terwijl hij richting het doel liep om de bijl op te halen. Zodra hij deze uit het doel had getrokken en terug naar zijn werpspot wandelde, keek hij de ruimte in om te zien waar Jude was. Tot zijn ontzetting was hij net op tijd om te zien hoe ze tegenover een of andere volwassen kerel stond en ergens uit leek te drinken - en hard begon te hoesten. Als zijn alarmbellen al niet afgingen bij de aanblik van een of ander vaag figuur dat zijn jonge medetribuut stond lastig te vallen, deed diens duivelse grijns dat wel. Met grote stappen beende Nash op het tweetal af om te zien wat er aan de hand was.
“Oh jee,” hoorde hij de man op een minachtende toon tegen het meisje zeggen. “Hier zit nog wat in. Dat was niet de afspraak.”
What the actual fuck? Wie was deze vent en wat moest hij van haar?
Nash opende zijn mond op wat te roepen, maar het geluid bleef steken in zijn keel toen pure ongeloof het overnam. De man had de flacon omgekeerd boven Jude’s schoenen, en een onbekende vloeistof stroomde als een kabbelende rivier naar beneden.
Het was niets vergeleken met de rancune die als een vloedgolf door Nash’ lichaam schoot.
Zijn armspieren bolden op met het ballen van zijn vuisten terwijl hij, gevoed door pure woede en adrenaline, naar voren vloog.
“HEY!”
Hij greep Jude bij haar schouder en trok het meisje naar achteren, zijn ogen gefixeerd op de persoon tegenover haar. De Capitool-duivels hadden hen al uit hun huizen geplukt om hen met zijn allen tegen elkaar te laten vechten, maar dat was niet genoeg. Daarbovenop moesten ze met elke stap ook lastiggevallen en vernederd worden. Dan hadden ze aan hem echt de fucking verkeerde.
“Ga je daar lekker op?” snauwde hij in het gezicht van de man tegenover hem terwijl zijn grip verstrakte rondom de hakbijl in zijn hand. Het gezicht van de kerel kwam hem vaag bekend voor, maar hij wist niet waarvan. Opvallender was dat zijn adem stonk naar alcohol. Fuck. Je zou maar alles hebben wat je geprivilegieerde hartje begeerde, en nog steeds een fucking low-life zijn. Hoe triest. “Een beetje kleine meisjes pesten? Ben je een fucking creep, ofzo?”

hodie mecum eris in paradiso

Index RPG Actieve Topics Zoek