Debbaut, wat een fijn topic, dankjewel! <3
Catmint schreef:
(...)
If I could, I would, maar we hebben momenteel geen vertrouwenspersoon ook om mee te praten en mijn baas is een l*l eerste klas. Ik ben vorig jaar namelijk op het matje geroepen, omdat ik door mijn afkeer van het werk ook niet voldoende presteer. Toen ik aangaf dat ik productie engineering leuker vond, kreeg ik letterlijk het antwoord dat ik dat nooit meer zou worden en dat ik moest stoppen met te vinden dat me iets was aangedaan met de reorganisatie, want dat houd je tegen om verder te gaan. En werd ik keihard gegaslight met een opmerking 'ja, maar dat zinkbromide broom probleem was jij toch mee bezig en was toch opgelost? Dat is dus niet zo, dus dat is ook niet goed afgerond', zo van 'je had dat werk en dat heb je ook niet goed gedaan'. HR is daarin ook geen helpende factor, want de HR-manager behandelt je alsof je simpel bent en alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat het management kan beslissen zonder fatsoenlijk overleg met jou dat heel je functie verandert. Dus ik heb niet het gevoel dat ik het veilig kan bespreken met mensen, ook niet met andere manager of iemand anders. Mijn baas is namelijk iemand die als ik nu aangeef dat ik iets anders aan het zoeken ben als antwoord geeft 'het is altijd jammer als mensen weggaan'. Dat heeft hij letterlijk bij m'n collega ex-productie engineer gedaan toen hij vorig jaar heel hard aan het solliciteren was, omdat hij ook weg wil.
En het ergste is dat mijn oude functie nu een ander jasje heeft gekregen, zodat ze een jongeman die assistent shiftleader was maar al 8 maanden in dagdienst rondloopt vanwege chronische ziekte een andere functie kunnen geven en zijn oude positie vrijkomt voor een ander. Niks tegen hem, maar het doet zoveel pijn gezien ik als OR-lid de functie-omschrijving in heb gezien als eerste en m'n oude functie-omschrijving er bijna 1 op 1 naast kon leggen.
Heel eerlijk, ik snap dat een burnout afschuwelijk is, maar ik zou het het bedrijf momenteel gunnen dat er nog iemand met burnout uitvalt daar. Zo erg kunnen ze m'n rug op momenteel, ik ben er klaar mee.
Ohh wat erg allemaal Catmint! En ik begrijp je echt helemaal <3
Wat anderen ook al zeiden (zoals onder andere
Caverna), denk goed aan jezelf en trek aan de bel <3
Ik kan er over meepraten. Ik werk zelf in een GGZ kliniek, als social worker. Een leuke baan, maar soms ook vrij pittig, continue de problemen van anderen aanhoren, de groepsdynamiek in de gaten houden, mensen die met elkaar (of met ons medewerkers) in de clinch liggen. En daarnaast gebeuren er soms ook zwaardere dingen. Je zou verwachten dat in een GGZ instelling er goed wordt gezorgd voor het personeel, maar dat valt helaas vrij vies tegen. Lang verhaal kort, ik zit er al een tijd niet meer op mijn plek. En ik ben zo lang door gegaan, totdat ik na een crisis deze zomer brak. En ik zit dus nu -net als Caverna- thuis met burnout klachten. 'Gelukkig' ben ik nu 'al' uitgevallen, waardoor mijn burn out niet zo zwaar is als bij sommige andere mensen. Ik zit sinds september thuis, en ik kan helemaal meepraten over wat Canerna zegt over de eerste maanden somber, neerslachtig, niks willen of kunnen doen -ook de leuke dingen niet meer-, en heel huilerig. Nu is dat al een stuk beter, al overschat ik mezelf soms nog.
Ik herken wat je eerder zei over dat er niemand heeft gevraagd naar hoe het met je schoonvader ging (wat in mijn ogen écht niet kan!).
Dat is mij helaas ook overkomen. Toen ik me na de crisis heb ziekgemeld, heb ik bij mijn manager meerdere keren aangegeven dat ik me heb ziekgemeld omdat ik de crisis mentaal niet aan kon. Het deed me tevens denken aan iets dat een paar jaar geleden op werk is gebeurd, waar ik nog steeds last van heb en geen therapie voor heb gehad, 'want ik kon het wel alleen aan'. In de spoiler een vage omschrijving, zodat iedereen zelf kan beslissen of je dat wel of niet wilt lezen.
. In een GGZ kliniek kan het natuurlijk voorkomen dat iemand er zodanig doorheen zit dat hij/zij niet meer wilt leven. Als zoiets gebeurd, heeft dat ook effect op de medewerkers.
Anyway. Ik heb dit aangegeven, en niemand van management heeft ooit bij me ingecheckt hoe het met me is, na die crisis. Omdat ik uiteindelijk voor langere tijd ben uitgevallen, gingen alle gesprekken daarover (hoe gaan we weer reïntegreren). Terwijl, wat ik toen nodig had, was dat er aandacht was voor hoe ik me voelde en wat het met me deed om zo'n crisis mee te maken. Sterker nog. Toen ik eind dit jaar in therapie ging, voor het voorval dat een paar jaar geleden is gebeurd op werk, en ik vroeg of werk daar iets in kon vergoeden, werd er gezegd 'nee, want het is nu 3 jaar geleden, dat is te lang, daardoor is oorzaak gevolg niet meer duidelijk'. Terwijl het heel duidelijk is dat er een gevolg is van wat er toen is gebeurd!
Oei, sorry voor het geratel. Er zat blijkbaar toch meer emotie en frustratie dan ik dacht haha. Dat moest er even uit.
Om verder weer even on topic te gaan..
Ik zit dus nu thuis met burn out klachten, maar ben ondertussen opzoek naar ander werk. Iets in een compleet andere sector. Ik zou het bijvoorbeeld heel leuk vinden om in een bibliotheek te werken, al begrijp ik dat die sector vrij klein is (al helemaal in Limburg, vergeleken met bv de Randstad). (dus
Halbrand, als je tips hebt
).
Tevens ben ik sinds een jaar een aantal cursussen aan het doen op het gebied van zelfontwikkeling en holistisch werken. Ik ben voor mezelf aan het uitzoeken of ik daar al dan niet iets mee zou willen doen. En zo niet, dan is het allemaal super interessant voor mezelf, ook leuk! c:
Inspiration can hit you any time
ProngsPotter
