Catmint schreef:
(...)
If I could, I would, maar we hebben momenteel geen vertrouwenspersoon ook om mee te praten en mijn baas is een l*l eerste klas. Ik ben vorig jaar namelijk op het matje geroepen, omdat ik door mijn afkeer van het werk ook niet voldoende presteer. Toen ik aangaf dat ik productie engineering leuker vond, kreeg ik letterlijk het antwoord dat ik dat nooit meer zou worden en dat ik moest stoppen met te vinden dat me iets was aangedaan met de reorganisatie, want dat houd je tegen om verder te gaan. En werd ik keihard gegaslight met een opmerking 'ja, maar dat zinkbromide broom probleem was jij toch mee bezig en was toch opgelost? Dat is dus niet zo, dus dat is ook niet goed afgerond', zo van 'je had dat werk en dat heb je ook niet goed gedaan'. HR is daarin ook geen helpende factor, want de HR-manager behandelt je alsof je simpel bent en alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat het management kan beslissen zonder fatsoenlijk overleg met jou dat heel je functie verandert. Dus ik heb niet het gevoel dat ik het veilig kan bespreken met mensen, ook niet met andere manager of iemand anders. Mijn baas is namelijk iemand die als ik nu aangeef dat ik iets anders aan het zoeken ben als antwoord geeft 'het is altijd jammer als mensen weggaan'. Dat heeft hij letterlijk bij m'n collega ex-productie engineer gedaan toen hij vorig jaar heel hard aan het solliciteren was, omdat hij ook weg wil.
En het ergste is dat mijn oude functie nu een ander jasje heeft gekregen, zodat ze een jongeman die assistent shiftleader was maar al 8 maanden in dagdienst rondloopt vanwege chronische ziekte een andere functie kunnen geven en zijn oude positie vrijkomt voor een ander. Niks tegen hem, maar het doet zoveel pijn gezien ik als OR-lid de functie-omschrijving in heb gezien als eerste en m'n oude functie-omschrijving er bijna 1 op 1 naast kon leggen.
Heel eerlijk, ik snap dat een burnout afschuwelijk is, maar ik zou het het bedrijf momenteel gunnen dat er nog iemand met burnout uitvalt daar. Zo erg kunnen ze m'n rug op momenteel, ik ben er klaar mee.
Nou je kunt je ook ziekmelden vóór je in een burnout zit. Als ik hoor wat jij allemaal zegt, dan ben je al overspannen. En "aan de bel trekken" kan ook ziekmelden zijn, omdat je het allemaal niet meer trekt. En dan kom je bij de bedrijfsarts terecht - en heb je dus alsnog iemand om dit allemaal te bespreken, en te kijken hoe nu verder.
Want ik snap je laatste opmerking, echt waar, maar hij doet ook een beetje pijn. Misschien dat je het je bedrijf gunt, maar een burnout is echt aanzienlijk zwaarder dan je je kunt voorstellen en voor het bedrijf ben je "maar één mens". Ik weet niet hoe ik via Q duidelijk kan maken hoe klote het is, maar je raakt jezelf kwijt, je bent een soort schim van jezelf, en dat is echt verschrikkelijk. Zeker de eerste maanden ben je nonstop somber, neerslachtig, paniekerig en angstig. Ik was zó angstig dat ik het huis niet meer uit durfde, ik zat de hele dag door te huilen en alles wat ik wél leuk vond, kon ik niet. En inmiddels, na 16 maanden, is het nog steeds een overwinning als ik een keer een uurtje ergens geluncht heb buitenshuis. Ik zat in een groep met mede burnies en daarvan zeiden er twee dat ze dit zwaarder vinden dan de scheiding van de ouders of toen de partner leukemie had. Ik denk dat dat genoeg zegt.
Dus pas alsjeblíeft op jezelf, want een burnout is voor jou zoveel zwaarder dan voor het bedrijf. Meld je dan alsjeblieft ziek voor het te laat is.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain