[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 2 - Speeltopics

      ”Gaat wel,” zei Theo in een antwoord op een van de vele vragen die Neirin aan hem vroeg. Lichtjes kropen haar wenkbrauwen samen en weigerde ze het om haar blik ook maar één seconde van zijn gezicht af te halen. Ze wilde alles lezen wat hij haar niet vertelde, alle woorden horen ook al sprak Theo ze nu niet hardop uit. Neirin wilde niets missen van wat hij haar te vertellen had, ook al kon ze het slechts zien in zijn ogen. “Jij bent er nu en dat is genoeg.”
      Neirin’s hart zwol aan terwijl zij hem op haar beurt bedankte om haar uit te nodigen op het dak, bij het nederige stulpje dat hij voor zichzelf had weten te creëren. Jij bent er nu. . . God, het liefst van allemaal dook ze op hem af, kroop ze in zijn armen en omvatte ze met beide handen zijn gezicht terwijl ze de sombere trekjes wegkuste. De donkere lijnen onder zijn ogen waren Neirin niet ontgaan, evenals de schaduwen die terug vond in de diepe kleuren van zijn ogen. Miste hij haar net zo erg als zij hem deed? Waren de donkere sluimeringen weer terug nu licht en donker van elkaar gescheiden waren geraakt?
      “Hoe was jouw zomer?” vroeg Neirin echter aan Theo in plaats van al het andere dat ze had willen doen.
      ”Mijn zomer?” Heel even bleef het stil terwijl Theo nadacht over de afgelopen zomer. Één keer waren ze elkaar nog tegengekomen. Neirin kon hem nog zien zitten aan de rand van de pier, starend in de verte en naar niets in het bijzonder waardoor ze wist dat hij in gedachten verzonken was geraakt. Ze had willen weten waar hij aan dacht en had er alles voor over om deze te horen terwijl hij tegen haar sprak. Daar waar Neirin er op dat moment misschien slimmer aan gedaan zou hebben door te lopen, trok het verlangen te sterk aan haar om de jongen voor wie ze viel te negeren. Bij het zien van de glimlach nu op zijn gelaat, nog voor hij verder sprak, wist Neirin dat hij terugdacht aan dat ene moment. Toen had hij dezelfde blik in zijn ogen gehad zodra hij doorhad wie er achter hem was verschenen en Neirin had het voor geen goud op de wereld willen missen.
      “Mijn zomer was oké,” zei Theo toen. “al was hij stukken beter geweest als je wat langer bij me was gebleven, zoals ik had voorgesteld.”
      Onbewust tikte haar mondhoeken een klein stukje omhoog terwijl Theo zacht en speels met zijn schouder tegen dat van Neirin kwam. Het was niet dat ze niet langer bij hem had willen blijven, integendeel zelfs. Neirin wilde niets liever dan bij hem blijven — gisteren, vandaag, morgen en overmorgen. In de weken die volgen, de maanden daarop en als het even kon de rest van hun leven. Ze wilde iedere zomer met Theo doorbrengen, wandelend op het strand en toekijkend hoe hij een duik nam in de golven terwijl zij slechts met haar voeten door het water spoelde, of genietend van een simpel diner voor twee in een van de kleine eettentjes in het dorpje waren ze elkaar hadden leren kennen. Er waren zoveel schilderijen die Neirin nog wilde maken terwijl Theo toekeek hoe ze de verschillende kleuren tot leven bracht, maar ergens was de blondine bang dat het vooral de schaduwen uit het verleden waren die hen op de hielen zouden blijven zitten.
            ”Mopje.Je had je vast dood verveeld bij mij.”
      ”Oh Theo,” mompelde Neirin zacht terwijl ze nog altijd naar hem keek. “Denk je dat nu echt?” vroeg ze vervolgens. Nog altijd leunde ze met haar kin op haar bovenarm en gleed haar blik over de verschillende hoeken van zijn gelaat. Haar wenkbrauwen drongen lichtjes samen en zonder haarzelf te beheersen stak ze een hand naar hem uit. Vederlicht raakte ze zijn kaak met haar vingertoppen aan, streelde voorzichtig over de ruwe stoppels en naar zijn hals toe. Kleine vonkjes leken te knetteren tussen de aanraking en de kou die ze altijd in haar handen had, smolt lichtjes weg onder de aanraking. Er was zoveel meer dat ze van hem wilde. “Ik heb me bij jou nog nooit verveeld. Op geen enkel moment,” zei ze vervolgens terwijl ze haar hand weer terug haalde.
      ”Ik verveel me wanneer de lessen te lang duren. Of als verfpotten en kwasten mijn hoofd niet meer rustig weten te krijgen. Ik verveel me wanneer ik alleen ben en de inspiratie op is terwijl er nog zoveel is dat ik zou willen doen, maar het niet kan omdat —” jij er niet bent. . . Neirin slikte stilletjes terwijl ze van Theo naar het uitzicht voor hen keek. Er was zoveel dat ze tegen hem wilde zeggen, zoveel dat ze met hem wilde delen en aan hem wilde vragen, maar de angst om te verliezen waar ze nu het meeste van hield waren zwarte klauwen om haar hart heen.
      ”Ik heb me nooit verveeld toen we samen waren. Zelfs niet toen we niets anders deden dan in het gras liggen en naar de sterren boven ons staren.”