|
22 ✦ Ira ✦ Daughter of Maleficent (secret) ✦ Outfit ✦ With Theo
Het was laat in de avond geweest vooraleer Neirin eindelijk tussen de lakens kroop. De vreemde vogel had ze al even niet meer bij haar raam gezien, waardoor ze ongestoord een kwast tegen een van de paar lege canvassen kon zetten. Voor het eerst miste ze zijn irritante gekwetter en het getik tegen de ruiten van zijn harde snavel. Het bal was uitgemond tot een ramp, in ieder geval tot enige hoogte daarvan, en Neirin had niet meer de behoefte gehad om nog langer te blijven zodat ze ook iets van de Rave party meekreeg. Misschien had zij achter Kai aan moeten gaan, er voor moeten zorgen dat het goed met hem ging, maar iemand anders had haar aandacht gevangen en ervaring had haar geleerd dat ze daar nooit of te nimmer vanaf gebracht kon worden. Al helemaal niet na zo’n lange tijd. De wonde op haar wang had ze inmiddels zelf genezen, achter de gesloten deur van haar kamer — de enige plek waar de blondine volledig haar zelf kon zijn — waardoor er enkel nog een vage streep zichtbaar was die mettertijd zou verdwijnen. Haar vleugels gespreid, zachtjes bewegend op het ongekend ritme van de stroken die ze met haar kwast maakte. De lange jurk die ze droeg had ze verruild voor een simpele wijde broek, blootsvoets en een gewikkelde bandana over haar borsten zodat haar vleugels de vrije ruimte hadden zonder dat ze gebonden waren door haar magie.
Doordat de jonge Dark Fae volledig op ging in haar kunstwerk, welke getekend was met de welbekende blauwtinten, maar ook de donkere strepen van een oude geliefde, was ze iedere minuut van de tijd verloren. Tegen de tijd dat ze haar bed instapte had ze nog maar een paar korte uurtjes de tijd om wat slaap te vatten, alvorens ze naar de afgesproken plek met Theo zou gaan. Het lukte Neirin echter niet om volledig in slaap te komen, maar in plaats daarvan draaide ze lichtjes heen en weer tussen de lakens, luisterde de naar de stille geluiden die vanuit het geopende raam naar binnen kwamen en tuurde tussen half geloken oogleden heen via een spleet tussen de gordijnen door naar de gloed van een opkomende zon. Ze was niet zenuwachtig, hield ze zichzelf voor. Daar was geen reden toe, toch? Hoelang geleden was het nu dat ze elkaar voor het laatst gezien en gesproken hadden? Was hij nu blij om haar te zien? Of had hij zich juist wat meer verborgen gehouden omdat hij niet bij haar wilde zijn? Ze had hem overal gevoeld gisterenavond, maar pas op het laatste moment kunnen zien. En toen explodeerde de hele ruimte.
”Veel te lang,” mompelde Neirin in haarzelf terwijl ze de lakens van haar afsloeg en van het bed gleed. Het kunstwerk waar ze vannacht aan gewerkt had, was er een sinds lange tijd weer. Een kakofonie van verschillende kleuren, waarvan de hoofdtonen niet te missen waren. Een schilderwerk over thuis, maar waar was deze nu precies? “Het is veel te lang geleden,” gaapte ze opnieuw, waarbij ze voor haarzelf het excuus maakte dat ze het tegen de vogel had die ze gisteren nog zo vervloekte. Het beest dat ze nu niet gezien had, maar waarvan ze vermoedde dat hij nooit ver weg was. Neirin friste haarzelf op in de badkamer, spoelde haar gezicht af met een klets koud water en trok met een vlugge haal van de borstel door haar blonde lokken heen, waarna ze haar tanden poetste. De blondine weefde een spreuk uit om haar vleugels weer te verbergen, kleedde haarzelf in tussen om terwijl ze de bal met zenuwen laag in haar onderbuik probeerde te ontknopen.
Het was makkelijker om te vliegen. Om gewoon de lucht te verkiezen en naar het verborgen plekje op het dak te vliegen. Dat is wat ze anders ook gedaan zou hebben, maar deze ochtend niet. Deze morgen koos Neirin er voor om de trappen te beklimmen, zelfs al was het onder een zacht gemompel en worstelend gemopper. Toen ze de top van het dak bereikte was ze voor het eerst buiten adem, minimaal weliswaar, en bonsde haar hart luid vanwege de inspanning die ze gemaakt had. Neirin zag Theo nog voor hij haar hoorde en ze liet haar blik over hem heen terwijl ze laatste treden opklom, alvorens ze het dak betreedde. Daar was hij dan, eindelijk. Binnen twee, of misschien waren het er wel drie, grote stappen stond de jongen voor haar zodra hij opmerkte, zijn hand naar haar uitgestoken in een subtiel gebaar haar te helpen. Neirin keek vluchtig van zijn gezicht naar zijn uitgestoken hand en nam deze vervolgens zonder twijfel aan. Tintelingen schoten door haar vingers heen, door de palm van haar hand en via haar pols naar haar arm toe. Het spatte uiteen in haar binnenste en liet een warm gevoel achter. De lucht tussen hun aanraking in leek kortstondig te knetteren voor het doofde bij de ontmoeting van twee handen die in elkaar gelegd werden.
”De eerste keer is altijd het moeilijkst. Binnenkort schiet je meteen het dak op, beloofd.”
Neirin glimlachte. “Misschien dat ik een of twee pogingen extra nodig heb. Mijn benen zijn dit soort lange klimmen niet gewend,” sprak ze vervolgens geamuseerd waarbij ze het geluid liet klinken van de verborgen vleugels op haar rug. Moeizaam klom ze op het dak en liet ze met tegenzin Theo’s hand los om haar broek eens af te kloppen. Het ontging haar niet dat hij misschien even wat langer naar haar lippen keek, waar ze zichzelf moest bedwingen om niet hetzelfde te doen bij het zijne. Het was zijn kuch die de korte golf van magie tijdelijk tussen hen verbrak, waardoor ze knipperend met haar ogen haar blik afwendde. “Welkom in mijn nederig stulpje,” grijnsde Theo vervolgens. Soepel liep Neirin langs hem af, draaide kort een klein rondje om haar as om het verborgen schuilplekje in haar op te kunnen nemen terwijl ze rondkeek. Het was er kalm en rustig, met een uitzicht waarvan Neirin wist dat ze er verliefd op kon worden. Ze zou het later vast eens schilderen.
”Goedemorgen trouwens,” mompelde Theo terwijl hij de blondine weer voor ging en plaats nam op het dak. “Ben je wat bekomen van gisterenavond?” vroeg hij toen. Neirin humde, aarzelend en bedachtzaam. Er was teveel gebeurd en ze had er misschien te weinig over (willen) nagedacht. “En hoe is je zomer geweest? Teveel vragen. Je kiest maar op welke je een antwoordt geeft. Of geen van beiden. Kan natuurlijk ook.”
Theo. Theo. Theo.
Zonder moeite herkende Neirin de blik in zijn ogen. De kleine bewegingen die hij maakte om zijn zenuwen te verbergen en de spanningen onder zijn huid te verdringen. Hij was als een boek voor haar, een die zij moeiteloos van binnen en buiten had leren lezen. Deze zomer was vele malen anders dan degene daarvoor. Of degene waarin ze elkaar gevonden hadden en leerde kennen. Er waren ontbrekende stukjes geweest, een leegte die hij had achtergelaten nadat ze uit elkaar waren gegaan. Donkere schaduwen waren niet alleen zijn zichtsveld weer binnengedrongen, maar ook het hare. Neirin was constant op zoek geweest naar die subtiele pulsering in haar magie, hetgeen haar weer terug naar hem zou brengen. Ze had hem zo ontzettend gemist. Voorzichtig ging Neirin naast hem zitten, met slechts een kleine afstand tussen hun lichamen in, en trok ze haar knieën op zodat ze haar armen eroverheen kon slaan.
”Ik weet nog niet zo goed wat er gisteren nu allemaal precies gebeurd is,” bekende Neirin eerlijk. Het gedoe met Kai was haar niet in de koude kleren gaan zitten en ze kon de melodieën nog horen in de diepte van haar oren. Of wat het effect was dat deze met zich meedroeg, de gevolgen misschien wel desastreus te noemen. “Maar ik ben oké, kijk maar,” vervolgde ze toen, waarna ze haar hoofd een klein stukje kantelde zodat hij haar wang kon zien en de vage lijn die daar nog zichtbaar was. “En jij? Ben jij een beetje bekomen van wat er gebeurd is?” Neirin liet haar kin rusten op haar bovenarm en liet zo haar heldere ogen over de fijne trekken van zijn gezicht gaan. Over de kleine sproetjes die ze eens geprobeerd had te tellen, of de ruwe haartje van zijn stoppelbaard die ze vaak genoeg over haar huid had voelen schuren. “Dankjewel trouwens, dat je me gevraagd hebt hier te komen.” Ik heb je gemist. “Mijn zomer was. . .” Eenzaam. Leeg. Anders en minder kleurrijk. “Ik heb betere zomeren gehad,” vervolgde Neirin toen. Waar was je? “En de jouwe, mhm? Ik beantwoord al je vragen, maar alleen als jij dat ook doet.” Een lichte grijns verscheen rond haar mondhoeken en Neirin kon de drang niet weerstaan om Theo zachtjes aan te raken met haar schouder, tegen zijn arm aan. “Hoe was jouw zomer?”
|
Frodo
