RPG — 200 I Sommervale - Speeltopic 01 - Speeltopics

24 sep 2023 - 23:49 Smiths is offline

Smiths 5032

̷ᗯEᒪᑕOᗰE
^{^{to Sommervale}}

❝ Somewhere, tucked away in America, there's a quaint town called Sommervale. It's the perfect place for those who want to escape the noise of the big city.
Or those who want to bury their secrets.

Here, we do not judge you for your past actions. Heck, we might even share some skeletons in the closet. Because behind those mowed lawns, white picket fences, and helpful neighbors, terrible things have been happening. If you don't watch your back, you might be the next to vanish without a trace.

And, remember – be a good neighbor, or all the things you tried so desperately to hide, will storm out before you get a grip of yourself. Because, here in Sommervale, nothing is what it seems.

We hope you enjoy your stay, here in Paradise! ❞

̷IᑎᖴOᖇᗰᗩTIOᑎ
De RPG draait om het dorpje Sommervale. Sommervale heeft mooie natuur met grote bossen rond zich, samen met wat meertjes. Langs de centrale weg vind je wat winkeltjes, een bureau voor de hulpdiensten, een kerkje met community center, een arcade met bioscoop, een ouderwetse diner, en toeristeninformatie. Verder zijn er de Sommervale Elementary School, Sommervale Middle School, en Sommervale High School, die elk aan een eigen zijstraat liggen.
Jarenlang heeft het op rij bekend gestaan als de ‘veiligste plek van Amerika’, wat toeristen heeft getrokken ― eveneens door de prachtige plek waar het zich bevindt. De afgelopen twee jaar echter, zijn er steeds meer dubieuze dingen gaande, waaronder verdwijningen. De goede naam van het dorpje is nu aangetast, en enkele weken geleden heeft het nieuws zelfs gewaarschuwd hier vandaan te blijven.
Wat alleen de lokale bevolking verder weet, is dat Sommervale is opgedeeld in twee kampen: North en South. In het noordelijke gedeelte zijn de wijken duidelijk opgeknapt in tegenstelling tot het zuidelijke gedeelte, waar ze strijden met armoe en bendes zich gevestigd hebben.
Ondanks de recente gebeurtenissen, is het er vrij rustig. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft. . . Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van het kleine dorpje?

''HAVE YOU
SEEN HER?''

̷𝚃𝙷𝙴 𝙶𝙸𝚁𝙻

De mysterieuze verdwijningen zijn alweer twee jaar gaande. Het is het "nieuwe normaal" voor de inwoners van Sommervale. De nodige maatregelen zijn genomen om iedereen zich toch enigszins beschermd te laten voelen. De rust leek eindelijk weder te keren in het kleine dorpje, tot twee maanden geleden; toen de beeldschone Laurel Madden spoorloos verdween. Het zeventienjarige meisje was niet op komen dagen bij haar baantje als serveerster bij de Diner.
Ondanks dat haar vader in alle staten was, werd hier in eerste instantie niet zoveel aandacht aan besteed. Het was immers goed te begrijpen als ze plotseling vertrokken zou zijn uit het dorpje. Zeker een ambitieuze dame als zij.
Ondanks dat grotendeels van de bewoners nog altijd vrij sceptisch waren, is er toch een zoektocht opgezet. Nadat het meisje na ruim ander halve maand nog niet was gevonden, zijn de grootschalige zoekacties gestaakt. De politie en haar familie en vrienden zijn echter nooit gestopt met zoeken.
Exact twee maanden nadat Laurel vermist raakte werd ze door een lokale visser gevonden in het bos, aan de oever van het meer. Helaas was het meisje al overleden. Dit liet de alarmbellen opnieuw afgaan. De opgelaten sfeer duidelijk te merken aan de bewoners. Om de veiligheid van Sommervale en haar bewoners voorop te stellen is er een avondklok ingezet en het nadrukkelijke advies om ramen en deuren op slot te doen.
De RPG speelt zich drie weken na de vondst van Laurel af, een nationale feestweek in Sommervale: namelijk het begin van de zomer. Om de mensen hoop te geven is er besloten de festiviteiten door te laten gaan. Echter wel met extra beveiliging afkomstig uit nabij gelegen dorpjes, gezien de avondklok nu ook tijdelijk niet van toepassing is. Maar wees op je hoede, want wie weet ben jij de volgende...

̷ᖇOᒪEᔕ

̷ᗰᗩᕈ

̷ᖇᑌᒪEᔕ
— In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet.
— Minimaal 200 woorden per post.
— Deze RPG is samen met Motion.
— Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's, hou het zo realistisch mogelijk.
— We schrijven in het Nederlands, maar voor degenen die dit willen, mogen dialogen wel in het Engels.
— 16 / 18 + is toegestaan, maar zet er wel een waarschuwing in het rood boven.
— Karakters mogen in de RP ruzie krijgen, maar probeer geen ruzie te maken buiten de RP. Sluit niemand buiten.
— Er is een max van 3 karakters, waaronder één man. Meer personages zijn, met overleg, mogelijk nog toegestaan.

[ bericht aangepast op 8 okt 2023 - 11:37 ]

How far is far

26 okt 2023 - 18:33 Smiths is offline

Smiths 5032

𝐽 𝑂 𝐸 𝐿 𝐸 𝐿 𝐼 𝐽 𝐴 𝐻 𝐸 𝐿 𝐿 𝐼 𝑆

Inmiddels was Richard Ellis befaamd rondom heel Sommervale. Hij was een heus begrip geworden, meestal niet in positieve zin. Maar wat mensen veelal niet wisten was wat er zich daadwerkelijk allemaal afspeelde achter de marmeren muren en onder de kristallen kroonluchters. Het was niet echt een geheim dat Richard op zijn zachtst gezegd geen aangename man was, maar weinig wisten af van zijn ware aard. Hij schilderde zichzelf voor de buitenwereld af als succesvolle, nette en respectabele man. De grootste leugen die ik ooit had gehoord.
Waar hij zo hard probeerde mij ooit naar de hemel te sturen door me in God te laten geloven, maakte hij mijn - en Celeste haar leven - tot een ware hel. Ik had het geluk dat ik had weten te ontsnappen. Het deed me nog altijd pijn dat ik haar hier achter had gelaten. Gelukkig had ze me uiteindelijk weten te vinden in New York, waardoor ze ook het thuisfront even kon ontvluchten.
Inmiddels wist Celeste net zo goed als ik hoe ze het spelletje moest spelen, maar dat maakte het niet minder pijnlijk.
Telkens wanneer ze over de thuissituatie begon wilde ik niets liever dan haar in een omhelzing trekken. Celeste was sterk, maar ik had het nog altijd te doen met haar.
"I would love to hear some Jesus Christ fanfiction." grapte ik, al was ik stiekem bloed serieus. Ik was stiekem best benieuwd geworden naar Celeste haar interpretatie van de heilige bijbel. Het onderwerp heilige bijbel was al snel naar de achtergrond verplaatst eenmaal het Tinder symbooltje op mijn telefoonscherm verscheen. Ik wilde net doen of het hele ding met Kit me niets meer deed, maar dan zou ik glas hard liegen. Ik deed er nonchalant over, maar van binnen vrat ik mezelf erover op. Iets wat Celeste hoogstwaarschijnlijk ook wel wist. Ze kende me langer dan vandaag.
Sinds Celeste de woorden op las was ik in mijn hoofd al druk bezig geweest met een antwoord terug typen, wat nergens leek te komen. Niets leek goed genoeg. Het was ook geen wonder, ik wist zelf niet eens waar ik het gesprek naartoe wilde leiden.
Net als mijn leven waren mijn relaties over het algemeen een grote mess.
Eenmaal we naar buiten verplaatst waren en bijna in synchroon een sigaret op hadden gestoken, begon ik opnieuw tegen Celeste te ratelen.
“It is only hard because you are overthinking it. Just text him something like, I don’t know, like that you have changed, and it’s been a long time and that you just wanna grab a coffee or whatever,” klonken Celeste haar wijze woorden, in haar stem te horen dat ze van mening was dat ik me niet zo aan moest stellen. Ik wist ook wel dat ze daar gelijk in had, maar ik had nou eenmaal een talent voor problemen groter maken dan ze daadwerkelijk waren.
"If only it were that easy..." mompelde ik, waarna ik gefrustreerd tegen een steentje trapte. Ik was hevig in conflict met mezelf, iets waarvan ik had gehoopt dat het jaar in het gesticht het verholpen zou hebben. Niets was minder waar. Was ik überhaupt wel veranderd? Voor mijn gevoel stond ik meer op instorten dan ooit tevoren. Niets was zeker. Het enige wat een verbetering was, was dat mijn emoties redelijk stabiel waren. Al wist ik niet of dat per se een verbetering was. Het maakte dat ik minder goed van mijn problemen weg kon lopen. De slechte dingen voelde minder slecht, maar daarentegen voelde de goede dingen lang niet zo geweldig meer.
"Did I change, though? I feel more like a trainwreck than I ever did before..." schudde ik mijn hoofd. “Or let me type the message. All my texts are absolutely bangers, peak comedy, so nothing can go wrong,”
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan. "That's an instant no, for many reasons." kaatste ik haar idee af. Celeste kon inderdaad een ware komediant zijn, maar haar manier van flirten kon nog het nodige werk gebruiken. "Besides, he'd know it's you."
Ik was me zo druk aan het maken over het hele Kit gedoe, dat mijn sigaret uit was gegaan. Waarna ik hem opnieuw aan had gestoken nam ik een grote hijs en blies de rook langzaam uit terwijl ik toe keek hoe Celeste opnieuw snel een berichtje typte op haar telefoon. "I'm excited to see her again, it's been quite a while." mompelde ik. Het had even geduurd voor Jackie en ik wisten hoe met elkaar om te gaan. Maar eenmaal dit duidelijk werd kon ik haar wel waarderen.
"I said Laurel's house, didn't I?" sprak Celeste zacht, en ik kon van haar gezicht aflezen dat ze het er moeilijk mee had. Voor enkele seconden keek ik haar aan, en beet kort op mijn lip. "...you did." sprak ik zacht, waarna ik mijn armen om haar heen sloeg. "And it is still Laurel's house."
Ik wist nog wel hoe moeilijk ik het had toen ik mijn moeder verloor. Het is een andere situatie, maar zij voelde destijds als mijn beste vriendin. Mijn enige. Ik wist nog wel hoe ik mijn vader had verboden haar invloeden in het huis te verwijderen. Niet dat die man zich ooit iets van mij had aangetrokken...
Hoe je het ook wendt of keert, het bleef klote een geliefde te verliezen. Voor mijn gevoel was ik er de laatste tijd amper voor Celeste geweest, iets waar ik allesbehalve trots op was. Het was de bedoeling dat ze naar mij toe kwam wanneer ze het ergens over wilde hebben, wanneer ze haar hart wilde luchten. Ik hoopte maar dat ze dat nog altijd deed. "That'll never change. I know for a fact she loves you and she's hella proud of you." glimlachte ik naar haar, alvorens ik bemoedigend over haar bovenarm wreef.
"Now, come on, let's get that cotton candy and make a toast to Laurel."

How far is far

27 okt 2023 - 18:27 Halbrand is offline

Halbrand 27865

JACK SUMMERS
^{𝔼𝕚𝕘𝕙𝕥𝕖𝕖𝕟 | 𝕋𝕠𝕓𝕚'𝕤 | 𝕋𝕠𝕓𝕚 & 𝕁𝕒𝕔𝕜}

■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■

"Zo te zien heeft ze de cakejes al gevonden," zei Jack toen Jackie het tweede cakeje naar Tobi wierp. Ze deed een poging om bemoedigend te glimlachen, maar met dat Jackie geen goeie actrice was en daarbovenop nog een mondvol cupcake had, zag het er eerder als een pijnlijk grimas uit. Het was nooit makkelijk geweest voor Jackie om empathisch te zijn. Ze snapte niet goed hoe ze het moest doen - maar ze deed wel haar best. Ze was tenslotte door haar vader opgevoed, en die had haar geleerd de signalen te zien en gepast te reageren. Meestal lukte dat dus ook wel - maar de klik die ze volgens anderen zou moeten voelen, was er nooit echt geweest. Haar Google-searches hadden haar verteld dat ze hoogstwaarschijnlijk sociopatische trekken had. Maar, hield Jackie zich voor, zolang ze geen dieren begon te folteren of agressieve neigingen kreeg, zat ze safe. Al deden haar lugubere interesses en zwartgallige humor meerdere wenkbrauwen fronsen.
Het was niet dat Jackie helemaal niets voelde. Ze wist ergens wel dat ze zich gehecht voelde aan sommige personen, dat ze gelukkig kon zijn en best in staat was om emoties (zo nu en dan) oprecht te uiten. Ze was gewoon niet zo goed in ze herkennen bij anderen (of eigenlijk ook bij zichzelf), laat staan dat ze intuïtief kon voelen welke reactie in zo'n momenten van haar werd verwacht. De reacties die ze gaf, waren er die ze jarenlang bestudeerd en geleerd had, maar ze wist ook wel dat échte empaten door hadden dat ze een bedrieger was.
"Blijkbaar," reageerde Tobi stil terwijl ze doorslikte en aan haar nagels prutste om ergens anders op te kunnen focussen.
"Ze heeft gelijk, Tobi, beter eet je wat. Ze zien er verrukkelijk uit." Zo zagen ze er inderdaad uit, maar eigenlijk waren ze een beetje droog. Jackie was niet helemaal zeker hoe lang de cakejes er al stonden. Ze had gewoon honger.
"Jack, wil je anders even een kop koffie voor ons zetten?" Jacks stem deed zijn dochter opnieuw opkijken. "Oh, en, be a dear en neem ook een cakeje mee voor je oude vader." Ze trok haar neus op toen hij naar haar knipoogde, en dacht er even aan om iets te zeggen over dat dat slecht was voor zijn cholesterol en dat ze niet wilde dat hij de komende weken als halfdode zombie in bed zou vertoeven. Ze bedacht zich echter dat dat nogal onbeschoft zou kunnen overkomen, dus slikte ze de opmerking door, knikte ze kort, en draaide ze op haar hiel om de trap weer af te lopen. Onderweg trilde haar gsm en ze struikelde bijna van de trap toen ze te gefocust was op het berichtje.

From: Cinderella
gaan nu richting festival, bij reuzenrad? roep maar als je er bijna bent!

Ze typte snel zelf een berichtje voordat ze koffiepoeder in de oude koffiekan schepte en een cakeje van onder de stolp haalde voor haar vader. Ze staarde even naar de rest van het gebak, twijfelde of het onbeleefd zou zijn om er nog eentje te nemen.

To: Cinderella
zoek je wat te eten? wil niet al tobi's gebak opeten want die zijn droog

[ bericht aangepast op 27 okt 2023 - 18:27 ]

help

30 okt 2023 - 22:53 glowfaery is offline

glowfaery 1546

× local problem child × outfit × at the diner w/ Joel ×

‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

CELESTE
HOWARD
‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

Celeste wist heel goed dat ze zeker niet de geschikte persoon was om iemand relatie advies te geven. Maar dat had haar nog nooit eerder weten te stoppen, en het zou haar ook nooit stoppen. Nu kon ze niet voor Joel en Kit praten, maar in haar ogen moesten ze gewoon kappen met koppig zijn. Het kon nooit kwaad om tenminste te praten leek haar. Hoewel ze betwijfelde of ze zelf ooit naar dat advies zou luisteren. Maarja in een dorp als deze was het een kwestie van tijd tot ze elkaar tegen het lijf liepen, dus waarom niet dat voor zijn?
“If only it were that easy..” mompelde Joel. Het meisje keek het steentje wat hij wegtrapte na, terwijl ze langzaam de rook tussen haar lippen liet ontsnappen. “Did I change though? I feel more like a trainwreck than I ever did before..”
Die woorden waren genoeg voor Celeste om aan te bieden het berichtje te typen, niet dat de jongen dat ooit ging accepteren. Maar met hoe zijn gedachten gingen spiralen kwamen ze ook niet heel veel verder. Ze had er eigenlijk vanuit gegaan dat hij al lang wat had verzonnen om terug te sturen.
“That is an instant no, for many reasons,” kaatste Joel snel terug. De woorden lieten het meisje meteen jammeren. “Besides, he’d know it’s you,” voegde hij nog toe, en dat liet Celeste stil vallen.
“I’m not that obvious,” probeerde ze zichzelf te verdedigen. “Wait am I that obvious?” vroeg ze vervolgens, voor even liet het haar hele manier van schrijven overdenken. “As long as I’m not predictable, I’ll survive,” concludeerde ze uiteindelijk. Hoewel ze vrij zeker was dat ze ondertussen voorspelbaar begon te worden.
Het meisje typte snel een antwoord naar Kit. Ze had toen Kit net bij de dinner begon heel explecitiet aan Joel gevraagd of het okay was als ze gewoon vriendelijk met hem was. Als hij ook maar een teken had gegeven het niet fijn te vinden dan had ze afstand gehouden van de andere jongen. Ze wilde ook echt niet een soort van achter zijn rug omgaan. Het maakte het voor nu tenminste iets minder ongemakkelijk om de berichtjes te beantwoorden, niet moeten verstoppen wie het was tenminste.
“I’m so excited to see her again, it’s been quite a while,” sprak Joel over Jackie. Een glimlach danste over haar lippen terwijl ze knikte op de woorden. Ze verwachte op geen enkele manier dat Joel het met haar vrienden kon vinden, maar dat het ook echt klikte scheelde wel een hoop. Voor nu hielp het al een boel dat ze niet los met mensen hoefde af te spreken en moeilijk hoefde te plannen of iets.
De glimlach veranderde langzaam in een frons terwijl ze het berichtje aftypte, haar eigen woorden herhalend in haar hoofd. Pas toen ze haar telefoon wegstopte besefte ze wat er raar had geklonken. Hoewel raar niet het juiste woord was, het was raar geweest als ze het niet Laurel’s huis had genoemd. Voor haar tenminste, ze wist niet wanneer het de bedoeling was dat je niet meer die dingen zei. En ze wilde dat eigenlijk ook niet weten.
“You did,” sprak Joel, voor hij zijn armen om haar heen sloeg. “And it is still Laurel’s house.” Het meisje liet haar hoofd tegen Joel’s schouder rusten.
Het voelde alsof de begrafenis een afsluiting had moeten zijn en ze nu door moest alsof er niks gebeurd was. De eerste week had haar moeder niks gezegd over het feit dat ze de hele dag op bed lag. Ze had juist al jaren niet meegemaakt dat de dame zo voorzichtig met haar was, en Celeste zo erg de ruimte gaf om haar eigen tempo te vinden. Maar zodra de dag van de begrafenis voorbij was, kreeg ze alleen maar te horen dat ze naar buiten moest gaan, en sociaal moest zijn en al die dingen. Opeens werd ‘ik wil niet opstaan’ niet meer als excuus gezien, en wist ze vrij zeker dat haar moeder haar letterlijk uit bed zou slepen als ze niet uit zichzelf opstond.
“That'll never change. I know for a fact she loves you and she's hella proud of you,” sprak Joel verder, zijn hand over haar bovenarm wrijvend. “Now, come on, let’s get that cotton candy and make a toast to Laurel,”
Celeste wist een glimlach op haar lippen te krijgen voor ze opkeek naar Joel, knikkend op zijn woorden. Hoewel huilen een stuk makkelijker voelde op dit moment dan de glimlach op haar lippen. “My tips today were generous, so my treat,” sprak ze, voor ze zachtjes aan zijn arm trok om hem weer in beweging te krijgen. “I want to get the biggest cotton candy, so I can complain all night about how my stomach hurts from the sugar,” grijnsde ze vervolgens. De verdrietigheid probeerde ze zoveel mogelijk weg te stoppen in haar hoofd, haar aandacht enkel op vanavond proberen te richten, in de hoop dat – dat haar erdoor heen wist te krijgen voor nu. Misschien als ze het onderwerp Laurel de hele avond wist te ontkomen, dat het zou werken. Ze wilde niet iedereen's avond verpesten door verdrietig over te komen.
Het meisje griste vervolgens Joel’s telefoon uit zijn zak. De code kon ze ondertussen dromen, dus het apparaat was snel ontgrendeld. “Don’t worry, I’m not going to text Kit,” sprak ze snel, om te voorkomen dat hij het ding terugstal. In plaats daarvan stuurde ze de selfie die hij had genomen door naar zichzelf. De telefoon overhandigde ze weer aan Joel, haar eigen telefoon uit haar zak halend.
Het meisje nam een laatste haal van haar sigaret, voor ze deze op de grond liet vallen en hem uitstampte met haar voet. Ze opende de chat met Jackie, snel typend. De berichten werden gevolgd door de selfie, hoewel ze betwijfelde of die er voor ging zorgen dat ze opeens zou haasten.

To: blue magic worm on a string
gebak? altijd.

To: blue magic worm on a string
also, waar heb je zin in voor zometeen?
To: blue magic worm on a string
vijf kilo popcorn en de grootste suikerspin?
To: blue magic worm on a string
sounds like a nice dinner to me
To: blue magic worm on a string
anyway, ik verhonger, pls dont take forever x

.・。.・゜✭・.・✫・゜・。.

[ bericht aangepast op 30 okt 2023 - 22:56 ]

1 nov 2023 - 15:40 ThestraI is offline

ThestraI 3636

·· ·· · ·
NIKOLAS
ANGELOV
·· ·· · ·

· KIT · OUTSIDE ·
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

❛ You blossom under
kindness
don't ― y o u? ❜
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

Merely staring at his outstretched hand, the stranger instead took a sip from his cocktail. Nikolas quirked an eyebrow, swiped his waiting fingers over each other, then smoothly moved the money towards Julian.
Did this mean his offer was rejected? Still, he proved to be hopeful. The guy did not outright decline him, and he seemed the type to be blunt about it. As he had done before.
“Did I?” He smiled innocently, holding his hands up to prove a point, “I assure you, I did not mean anything of it. He seems a good bartender, providing drinks and listening to the woes of people. If that is the evening you wish for, then feel free to stay — otherwise I'll be outside.” With the same smile, he turned to walk away — only to stop in his tracks and look at him again. “Ah, just one more teensy thing — If you do join me for the evening, there’ll be no phones allowed. I’m quite the old-fashioned man, you see? I believe you should look the other in the eyes during a conversation.”
Placing his hands in his pockets, he made his exit with a slow, steady gait. He wanted to call his contact for one last time before he would let it rest for the night, trying again the next day. It was strange, he’d never hold off contact in this manner. And, as soon as he put the phone to his ear, a soft breeze tickled his neck — the warm summer-air had cooled off a bit, softly rustling through his brown locks.
Putting the phone away, since he hadn’t answered, he looked around, waiting just a small amount of time until he would go home again. Hopefully the stranger wouldn’t have gotten the wrong impression, seeing that the only intention Nikolas had, was to have an interesting evening. Why not combine it with another person? Yet, he would not wait here forever — his time was precious too, after all.

(not one of my finest posts but no inspiration does that to u)

[ bericht aangepast op 1 nov 2023 - 15:40 ]

[ heaven knows ]

6 nov 2023 - 19:26 Halbrand is offline

Halbrand 27865

┌── •✧❁✧• ──┐

Kit Hall
_{26 | BAR | NIKO}

└── •✧❁✧• ──┘

🅜🅐🅚🅔🅤🅟 🅞🅤🅣🅕🅘🅣 🅝🅐🅘🅛🅢

"Did I?" the stranger said, an innocent smile gracing his features. "I assure you, I did not mean anything of it. He seems a good bartender, providing drinks and listening to the woes of people. If that is the evening you wish for, then feel free to stay - otherwise I'll be outside." Kit frowned at the remark, fairly certain he'd just accepted the man's invitation. Maybe he was too stupid to make sense of the man's fancy words - he was a high-school dropout after all - but when he turned around, Kit's frown deepened. Had he said something wrong? Was he being too bold again? He threw a glance at Julian, but the bartender was busy washing glasses. Before Kit could do anything else, the stranger turned back to him.
"Ah, just one more teensy thing - if you do join me for the evening, there'll be no phones allowed. I'm quite the old-fashioned man, you see? I believe you should look the other in the eyes during a conversation." He sounded like a schoolteacher, and, impossibly, Kit's eyebrows sunk down even lower, unsure if he had to take that last remark as an insult or as a token of arrogance or both. He considered giving the man a sassy remark - something about him being mostly old and having to catch up with the youth. His phone was mostly what kept Kit alive - literally. If it wasn't for social media, he'd never be able to afford looking as pretty as he did today. So he huffed cocquettishly and jumped off the barstool to follow the man outside as he ostentatiously texted Celeste a final text while at the same time wondering when he got so attached to the sixteen-year-old. He lamented the fact that he had little friends his own age - but in a shithole such as Sommervale, it had turned out to be a hard age group to find interesting people in.

To: Future-Lung-Cancer-Patient CeCe
is it a red flag or a green flag when a hot guy tells u ur not allowed to be on ur phone bc he prefers to have eye-contact during conversation. or is it just a beige flag?

He sighed dramatically when the door closed behind him, shrugged on the cropped yellow denim jacket that matched the stripes on his skirt, and slipped his phone in its pocket.
"I take texts very seriously," he admitted as he poked the man's shoulder. He looked the stranger up and down, his eyebrow raised, very much aware of the fact that his own platform boots were doing little to fix their height difference. "So those mozzarella sticks better be worth it, Mister Teacher-Man."

[ bericht aangepast op 6 nov 2023 - 19:27 ]

help

8 nov 2023 - 14:20 Smiths is offline

Smiths 5032

𝙹 𝙰 𝙲 𝙺 𝚂 𝚄 𝙼 𝙼 𝙴 𝚁 𝚂

Het was een ware opluchting toen ik oprechte glimlach wist te bespeuren bij Tobi. Me zorgen maken over hem deed ik sowieso, maar waar ik hoopte dat het stukje bij beetje steeds weer iets beter met hem zou gaan, leek het daar niet op.
Dat kleine maar aanwezige glimlachje vertelde me alles wat ik moest weten. Hij was het aan het proberen.
Het ongeremde van Jack liet ook mij lachen en het leek precies het geen te zijn wat er nodig was Tobi uit zijn sleur te trekken. Het cakeje werd niet opgegeten, maar Tobi had inmiddels wel de keus gemaakt mee te gaan - al was het maar voor even. Zolang hij maar even het huis uit zou komen dan was ik al blij.
Het verbaasde me niet toen Tobi hintte naar alcohol. Ik had in zijn situatie waarschijnlijk de gehele drank zaak leeg gekocht. Het leek me niet het meest strakke plan, maar Tobi was een volwassen man. Wie was ik om hem zijn biertje te ontzeggen.
“Als we opschieten kan Jack er misschien nog een Irish coffee van maken.” grijnsde ik, gevolgd door een knipoog.
Het was slechts een kwestie van tijd voor Tobi zijn volgende woorden zouden komen. “Tobi - we gaan op jouw tempo. En als dat nu naar de bar gaan is, dan gaan we daarheen.”
Ik volgde Tobi naar beneden. Ik wilde hem even de tijd gunnen zijn ding te doen, dus was ik onderweg me met Jack te gaan bemoeien. Echter werd ik halverwege onderbroken door afgaande telefoon. Ik zuchtte zacht alvorens ik het ding uit mijn broekzak viste. Vincent? Wat moest die gladjakker in vredesnaam van me? In mijn ervaring wilde hij het liefst zo min mogelijk met mij te maken hebben, dus leek het me sterk dat hij belde om een babbeltje te maken.
Nadat de telefoon voor een derde keer af ging besloot ik deze met de nodige tegenzin op te nemen.
Tot mijn verbazing was het niet Vincent aan de andere kant van de lijn maar Evangelina. Voor ik überhaupt de mogelijkheid had gekregen haar te begroeten was ze al een verhaal aan het ratelen.
“Ok - I’ll be there as soon as possible. Ple-“ voor ik mijn zin af had kunnen maken had ze al opgehangen. Ik draaide me om naar Tobi, en zoals verwacht zat hij me met grote ogen aan te kijken. Het leek me verstandig hem hier buiten te laten.
“ Was dat Eva? Jack- wat is er aan de hand?”
Ik schudde mijn hoofd. “Het was het bureau.” loog ik glashard tegen Tobi. Het ging tegen al mijn principes in, maar soms was een leugen om best wil nodig.
“Ik ben weer eens nodig.” zuchtte ik. “Één vrije dag…” zuchtte ik extra dramatisch, in de hoop dat Tobi het zou geloven. “Vanavond was eigenlijk voor ons bedoeld, maar ik ben nodig. Sorry, Tobi. Ik zal je laten weten wanneer ik klaar ben, ja?” sprak ik, terwijl ik mijn jas dichtknoopte.
Vervolgens liep ik met een tempo de keuken in om Tobi zijn keukenlaatjes door te zoeken voor een botherhamzakje - of iets wat daar op leek. “Jack, ik moet gaan. Ik hoop dat ik op tijd weer terug ben.” mompelde ik richting mijn dochter, alvorens ik de rol met botherhamzakjes in mijn zak liet glijden. Ik haalde een briefje van vijftig uit mijn portemonnee en legde deze voor Jackie op het aanrecht, alvorens ik een kus op haar voorhoofd drukte. “Veel plezier met Celeste, koop hier maar wat te eten van.” zei ik, waarna ik de keuken weer verliet. “Oh, en doe alsjeblieft voorzichtig. Tot vanavond!” riep ik haar nog na, alvorens ik Tobi in een stevige omhelzing trok. “Laat maar weten waar ik je straks kan vinden. En weet dat ik trots op je ben, Tobi. Ik weet dat het niet makkelijk is.” ik gaf hem een kneepje in zijn boven arm alvorens ik hem weer los liet, en vertrok richting mijn auto.

Het hebben van een dienst auto had de nodige voordelen. Het maakte niet uit hoe hard ik reed, gezien ik de geen was wie de boetes uitdeelde. Het duurde dan ook niet lang voor ik aankwam bij de rand van het bos en een schim herkende als Eva.
Binnen de kortste keren stapte ik uit de auto en begaf ik me richting Evangelina. Zeg zag er uit als een wrak. Haar kleding onder de modder, haar haren in de war op blote voeten. Iets wat absoluut niets voor haar was. Het vertelde me alles wat ik moest weten.
Zonder enkele aarzeling sloeg ik mijn armen om haar heen en aaide ik over haar haren. “It’s okay,” poogde ik haar enigszins te kalmeren. Voor een moment stonden we daar en hoopte ik dat ze voelde dat ik er voor haar zou zijn. Het was duidelijk dat ze iemand nodig had. Het betekende niet dat ik direct de aangewezen persoon was deze rol te vervullen, maar ik gokte dat Vincent deze rol al helemaal niet zou kunnen vervullen.
“Now, want to tell me what you’ve discovered? There’s no rush, take it easy, yeah?”

How far is far

10 nov 2023 - 19:07 Smiths is offline

Smiths 5032

𝐽 𝑂 𝐸 𝐿 𝐸 𝐿 𝐼 𝐽 𝐴 𝐻 𝐸 𝐿 𝐿 𝐼 𝑆

Vroeger had ik alles durven zeggen. Vroeger had ik zelfs blijven beweren dat ik niet fout zat. Maar dat was voor New York. Er was een voor en een na. Hiermee gaf ik onbedoeld een antwoord op mijn eigen vraag; ik was veranderd. Maar nu was de vraag nog of dat in positieve zin was.
Gelukkig was Celeste daar voor afleiding. De vraag aan haar zelf liet me grinniken. “You are, kinda.” haalde ik mijn schouders op. “Which I of course love about you, but just not regarding this matter.”
Ik wilde het ding tussen mij en Kit niet nog erger maken dan het al was door mijn zusje erbij te betrekken.
Celeste had me een tijd terug gevraagd of ik het erg zou vinden mocht zij vrienden worden met Kit, gezien ze collega’s zouden worden. Ik had geantwoord met dat ik het geen probleem vond, maar stiekem vond ik het soms wel lastig. Maar hoe ik het ook zou wenden of keren, vroeg of laat zou ik Kit toch wel tegen het lijf lopen in zo’n klein dropje als Sommervale. Het was slechts een kwestie van tijd.
Intussen was Celeste weer druk bezig geweest met berichten en was het onderwerp op Laurel blijven hangen. Het verdriet was van haar blik af te lezen, iets wat mijn hart liet breken. Ik kon dan ook niets anders dan haar in een stevige omhelzing trekken. De neiging om nooit meer los te laten was groot, maar deed dit uiteindelijk toch maar.
Ik wist uit ervaring dat afleiding het beste hielp. Al deed een paar goede tranen laten soms ook wonderen. “It’s very normal you sometimes get these sudden realizations… and I’m guessing that won’t be over for a while. Just know you can always come to me, okay? I want you to know I’m truly here for you, no matter what.” glimlachte ik naar haar. “Just shout whenever you wanna over eat on cheese burgers and milkshakes or if you just want a shoulder to cry on.” sprak ik alvorens ik haar nog een laatste aai over haar bol gaf.
“We’ll just pretend you’re actually tall enough to be able to reach them.” grijnsde ik om het weer wat luchtiger te maken.
“My tips today were generous, so my treat,”
Ik glimlachte schuld bewust en liet mijn handen gegeneerd in mijn zakken glijden. In mijn hoofd was het de taak van de oudere broer om te trakteren op dingen, niet andersom. Maar ik was platzak. “It will be my treat for a whole damn year whenever I find a job in this godforsaken town…” mompelde ik.
“I want to get the biggest cotton candy, so I can complain all night about how my stomach hurts from the sugar,” grijsde ze breed, iets wat mij overdreven met mijn ogen liet rollen. “You won’t have to try your best to get one that’s actually bigger than you.” grinnikte ik. “Just keep in mind we actually share a room now. Should I look for a victim to stay the night or?” grapte ik. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat ze zich zou over eten aan zoetigheid om er vervolgens de hele avond kotsmisselijk van te zijn.
Mijn eigen idee klonk eigenlijk nog niet eens zo heel slecht… Ik kon immers wel wat afleiding gebruiken. Maar de avond was nog jong, ik zag wel waar het schip zou stranden. Al zette ik mijn geld niet in op Tinder…
Binnen een fractie van een seconde had een paar grijpgrage handjes mijn telefoon uit mijn zak weten te vissen. “Hey!” protesteerde ik, mijn hart al sneller kloppend bij de gedachte aan wat ze naar Kit zou sturen. Ze was zelf al zo slim te benoemen dat dat niet het geen was waarvoor ze het toestel had gejat. Ik haalde mijn schouders op, om vervolgens mijn sigaret tussen de bomen te gooien.
Al snel had ze mij mijn telefoon weer terug te geven om zich vervolgens opnieuw volledig op die van haar te focussen.
Met een ondeugende grijns griste ik de telefoon uit haar handen en rende ik richting het kermis terrein. Echter was ik sneller uitgeput dan ik had gedacht. Aan de rand van de kermis stond ik uit te puffen, waarna enkele seconden later de telefoon weer door zijn rechtmatige eigenaar uit mijn handen werd getrokken.
“A small work out before consuming a shit load of sugar doesn’t hurt, right?” grijnsde ik richting Celeste.
“How about you get the cotton candy and I get the drinks?”

How far is far

16 nov 2023 - 0:18 Ken_ is offline

Ken_ 18305

VINCENT JAMES MADDEN

I want to rule it all - The woods- Kneeling down next to Evangelina

Het gekraak onder mijn voeten was de laatste duw die mijn ziel deed barsten. Alles rond me heen verdween onder de oorverdovende ruis van mijn gedachten. Onder me de namen tag van ‘Celeste’ – de plusdochter van Richard. Maar het was de reactie van Evangeline, die na haar razernij en verwijten plots volledig lijkbleek trok.
. "Call Jack —I mean, the Sheriff. He should know." Eva zat opnieuw met haar knieën in de aarde- ernst en paniek trilden in haar warme stem. Ze had tevergeefs haar mobiel zitten zoeken, maar bleek hem niet te vinden. Mijn blik bleef echter verstard op het naamplaatje plakken. Nu pas wist ik het zeker. Laurel haar dood, was mijn schuld. Ik verdiende niets minder dan nu mijn eigen doodsvonnis te tekenen.
“Eva I don’t understand wh- Hey!” verrast knipperde ik de verbijstering weg nadat mijn vrouw mijn mobieltje uit mijn zakken wist te graaien en zelf al het nummer intikte van de sherrif voor ik haar gedachtegang kon ontcijferen. Shit.
Na twee keer bellen wist de vrouw dan toch iemand aan de andere kant van de lijn te bereiken. “Jack? It’s Evangelina”, bracht ze ratelend uit, “Listen, Vincent and I are in the woods, at Laurel’s memorial, and we found something. Get over here, quickly. Oh, and bring a small, plastic bag with you. I’ll wait in the parking lot.” Ik voelde mijn hart in mijn maag. “Plastic bag? Do you really think this is evidence? Eva – that’s mad. Celeste probably lost it out here.” Ik probeerde haar nog in rede te brengen, maar wist zelf ook wel dat ik mijn laatste kansen met mijn vrouw hierdoor in de prullenbak gooide.
Het mobieltje werd zonder al te veel worden hardhandig terug in mijn handen geduwd, waarna haar donkere poelen de mijne terug vonden, nu inplaats van verdriet vol vuur. “I have no desire to come ‘home’, it has lost its meaning the moment Cain was buried. No — you molded me into your perfect woman, but realized I was too much to handle when damaged.” Haar woorden staken als zwaarden door me heen, al had ik geen woorden klaar staan dit keer. Geen gladde praatjes om mezelf uit de situatie te wurmen. “What, are my broken pieces not to your liking, mi corazon?” ik schudde mijn hoofd , haar naam voorzichtig over mijn lippen rollend al haf ze me de kans niet om mezelf te verdedigen- en misschien maar beter ook. “Don’t pretend to care now, Vincent — you made it perfectly clear that I’m nothing but a nuisance to you. So, excuse me for learning from my mistakes and not wanting to participate in your chess games anymore. You merely want to build me up to mold me again. And I’m done. I’m done being tired and sad all the time. I’m done with expectations. I’m done with everything. . .” en met die woorden draaide ze zich om en vertrok het woud terug uit. Me alleen achter laten met de vretende leegde en mijn nagonzende geweten die naar me schreeuwde om gewoon het lot aan te gaan.
Ik was alles kwijt.
“F-FFFFUCK!” schreeuwde ik gefrustreerd uit mijn handen door mijn haren halend, waarna ik me hurkend liet neerzakken. Mijn ademhaling die in paniekaanvol modus sloeg pogend onder controle te krijgen- waarna ik impulsief en vol woede mijn hand in de aarde wroette – de pin meegrissend en in mijn vuist balde- klaar om het rotding in de ellenverte te gooien en te verdwijnen naar god weetswaar. Dit kon niet gebeuren- FUCK hoe kon dit gebeuren?
Dit kon niet anders dan gaan om de Howard case. Die verlepte straatrat had alles opgefuckt en zijn losse endjes werden nu in het daglicht getrokken- daarmee licht schijnend op zaken die niemand, maar dan ook NIEMAND hoort te,weten.
Zaken waar mijn naam in vermengt zat. Mijn hele lichaam trilde, mijn handen vol aarde en smuk daverden van pure angst, woede en wanhoop terwijl ik deze traag opende en bij het zien van de pin ontsnapte een gebroken snik mijn lippen.
Het was de realisatie van mijn eigen menselijkheid- mijn eigen imperfectie. Hoe ik de memrobelia van mijn eigen fout liever liet verdwijnen dan mijn eigen bloed te helpen. Maar – ik kon enkel toegeven dat ik fouten had gemaakt in mijn miezerige leven.
Dom, jong en naiëf had ik alles gedaan voor Richard en Sommervale – mijn ziel verkopen bleek de prijs. De nametag viel terug uit mijn handen waarna ik mijn tanden stevig in mijn knokels boorde om mijn tranen en gejaagde ademhaling tot halt te dwingen. Denk Vincent denk.
Sommervale was verwonen met veel zaken die nooit in het daglicht hoorden te komn. De vermiste toeristen- vaak geen toeval wat betekende de drugsbendes die hier roamden en de macht die erbij kwam kijken. Ik was amper 26 geweest toen ik Richards vaste rechterhand werd- me achter hem aan jubelend en nota’s maken van alle belangrijke meetings en gesprekken die zich vormden om de arme stad om te bouwen tot een paradijs’ oord. En dat opbouwen vergde veel, maar dan ook veel geld. Zaken die ondanks de strakke bussinessman die hijwas ook betekende dat hij zijn vingers in wat louchere zaakjes moest steken. Maar in dit geval zaten niet alleen Richards handen in het vat- ook mijn rechterhand het het vuur geraakt.

Drugs – en veel meer dan dat bleek de saviour van het verhaal te worden. De verkoop van substanties in en rond sommervale bleken een economisch succes te worden die volk leek te trekken van ellenver. En budget die in de zakken van Richard- en hierdoor ook mij belandde. Ik had de man altijd al gezegd dat ik er zo min mogelijk mee te maken wilde hebben. Maar, sinds ik evanglina leerde kennen wist ik waarvoor ik leefde.
De liefde die waar ikaltijd zo bij hunkerde van mijn vader de goedkeuring en prezen die Richard me schonk waren een grote vervanging van die leegde. Maar Evangelina, mijn Lina leerde me pas echt weten wat liefde betekende. Ik had nog nooit eerder me zo veilig gevoeld- me zo … gewenst als bij haar.
En ik wilde haar de wereldgeven. Ik wilde haar een veilig en groot huis schenken die wij onze thuis konden noemen. Ik wilde een toekomst met haar opbouwen waar we niet moesten laten van leven- waar we konden eten en drinken waar we wilden. Waar ik nooit mijn kinderen moest preken dat we daar ‘geen geld voor hadden- wat ik zelf te veel in mijn jeugd had mogen aanhoren. NOOIT zou ik haar met lege handen achter laten- maar de keuzes die ik maakte- zorgden net dat ze enkel leeg achter bleef.
Howards was een obstakel- een losse flodder die de dood van ons allemaal kon betekenen en Richards stiefdochter was zijn mormel. Howards had verdomme zijn stomme mond niet kunnen houden, had zaakjes gesmeed met verkeerde contacten waardoor al het geld besmet werd met bloed en leed. Natuurlijk hadden zijn vijanden het op hem gemunt. En die eikels dachten twee slagen te slaan met Celeste.
Al hadden ze het verkeerde meisje te pakken- ze kwamen aan mijn bloed.
De ademnood kwam weer opdraven bij de vele onzekerheden die jaren geleden ook mijn geest gekweld hadden- Cains dood had hier niets mee te maken. Dat kon gewoon niet – dat mocht gewoon niet. Richard had me beloofd datmijn familie hier buiten zou blijven en kijk waar dit ons gebracht had.

Razend werd ik, mijn mobiel aantikkend, en zijn naam zoeken- waarna ik de beltoon hoorde overgaan. Ik wilde schreeuwen, huilen tegen de man waar ik altijd al naar opkeek. Maar eens de voicemail aanschoot- stopte alles weer.
Als kind was ik nooit zeker geweest, behalve van 1 ding. Wetenschap. Staalharde feiten die je kon bestuderen en verdedigen. Voor ieder probleem in de wetenschap was er wel een logische redenering te vinden als je het intellect en geduld ervoor had. De oplossing is altijd binnen handbereik. Niemand wees een vinger naar je als je iets langer nodig had om het antwoord te vinden want uiteindelijk mt de formule kwam je er altijd wel uit.
Emoties aan de andere kant waren onvoorspelbaar. Daar was geen ‘vaste regel’ voor, geen ‘juist’ antwoord waar iedereen akkoord op ging- enkel irrationele en impulsieve gegevens die je beoordelings capaciteiten wazig durven te maken. Zoals nu- waar ik radeloos de keuze moest zien te maken tussen alles die mijn leven dierbaar was te verliezen, maar hierbij ook alles waar ik verdomme zo hard voor gewerkt had als een kaartenhuisje zien in te storten. OF de keuze om een laatste poging aan te gaan om alles te redden wat ik nog had. Ik wilde dat Evangeline me nog in de ogen kon kijken zonder me als enkel een moordenaar te aanzien- dat kon ik niet meer, niet na Cain. Godverdomme niet met Laurel… en mijn broer, mijn spiegelbeeld die me in duizend scherven zou slaan als hij zou weten dat…
“Richard- where are you, we need to talk RIGHT now.” Sprak ik in de voice memo, waarna ik mezelf als koele kikker terug overeind duwde. Mijn vuile bebloede knokkels aan de al gsneuvelde broek afvegend waarna ik voorzichtige passen nam rondom de nametag, in de richting waar Evangeline naartoe gedarteld was.
Ik voelde me leeg. En toen ik haar daar zag ik Jacks armen… Mijn kaak spande zich op nog net niet op de sherrif aflopend om hem een mep in zijn domme gezicht te verkopen. In plaats daarvan poogde ik niets meer te voelen. Ik schoof mijn haar welke wild uit zijn vorm gevallen was, weer even naar achteren en schreepte mijn keel. “ Sherrif.” Begon ik formeel al was er weinig vriendelijks aan te horen. “ We are so sorry to have bothered you this evening. Eva has been upset and seemed to believe this item is of importance tho I don’t really understand why.” Probeerde ik kalm uit te leggen. “But if it is important, I do hope we haven’t tampered with it to much- you see Eva had to burry it out of the mud, so I hope her prints aren’t all over .”

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

17 nov 2023 - 18:00 ThestraI is offline

ThestraI 3636

EVANGELINA SÁNCHEZ
▪ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ▪

❛I want to
go back
to a time
before it
was too late.❜

EVENING — ~~FOREST~~ — VINCENT & JACK
IT didn't take long before his familiar car pulled into the lot. She stood up almost immediately, running her hands through her hair as she did so, and with it trying to remove any sign of anguish. She wanted to tell him about what they'd found, to pull him there and hear his thoughts about it — instead he wrapped his arms around her. With her arms hanging loosely at one’s side, she blinked in confusion. They didn’t have time for this! Normally, it wouldn’t have mattered much to her — she’d given him hugs as a greeting loads of times, after all — yet, at this moment, barely anything felt safe. And, instead of security, she felt trapped. She wanted to beg, cry — to scream at them to give back Cain and Laurel, that they were merely children, that they did not deserve any of this. . . Only the lump forming in her throat stopped her.
Her hands pushed roughly against his chest, breaking free from the constrainment that suffocated her. As she did, Vincent’s voice sounded. Quite cold, in fact, as if he had disposed of all other emotions as well. With slightly widened eyes, Evangelina turned towards him. Not because she felt guilty about anything, but because she hadn’t even noticed the approaching footsteps. How long had he been there? Living on autopilot hadn’t done much good for her lately, her sense of time was basically non-existent. Nevertheless, she kept hoping there would be a change for the better in Sommervale, in her life and that of her loved ones. They needed it.
“We are so sorry to have bothered you this evening. Eva has been upset and seemed to believe this item is of importance, tho I don’t really understand it. But if it is important, I do hope we haven’t tampered with it too much— you see Eva had to bury it out of the mud, so I hope her prints aren’t all over.”
Glancing at him, she noticed the nametag (which clearly read ‘Celeste’) in his hand. Taking it from him, whilst trying to hide her bewilderment, she addressed the Sheriff, “You got that plastic bag, like I asked you? Here, tell me what you think,” she said, yet her voice was anything but steady — and her warm notes were filled with sorrow. “We discovered it near Laurel’s . . . where she was found. It must mean something, right?” Without thinking, her hands grabbed his tightly, a slight sliver of hope in her otherwise spiritless orbs. “Right?”
Her eyes brimmed with tears, but she didn’t dare to cry in front of Vincent. Not again. Not after everything that happened. He had caught her in a moment of weakness, and that vulnerability was all he would get for now — she hadn’t felt safe to show these emotions for quite some time. Laurel had been her star after Cain’s passing, a brightness after the dark she’d gone through. And now she was gone. Evangelina didn’t know where to even begin searching for answers, once again, her whole world had been torn away from her — and it was as though the universe had told her it was her fault. That she did not deserve a child, that she wasn’t worthy to be loved. And that she pulled everyone that came close to her in a deep, dark abyss.
Noticing her state, she lowered them again, as well as her eyes — once again lackluster. He probably couldn’t talk about it as the Sheriff, and it might not mean anything. . . Perhaps her husband was right. With lips pressed together, she positioned herself beside him, hands in front of her body as if she was a little schoolgirl about to be admonished.
“Don’t mind me”, she whispered, “it might — it might not mean anything, I understand that. But I can’t stand this feeling of injustice when two —” Holding her breath, she caught her mistake before continuing and yet again making a fool of herself in front of others. In front of Vincent. Her mind raced, but no words left her lips.
She frowned. Her eyes had wandered and caught sight of his knuckles, bloodied. A soft sigh rolled through, and Evangelina tenderly covered her hand over his — not wanting to either draw attention to it nor to spook him away. She would ask about it later. “Nothing is okay, Jack. People keep disappearing, Laurel died, and people have suffered enough. When will it end? Vincent and I are still dealing with the loss of Cain, we can’t take another one. We needs answers. Closure. Anything. Please — please, promise me you’ll give our family that. Currently, Tobi above all. In a world of sunshine, his darkened.”
Locking her gaze with Jack’s, she pressed her lips together, determined to have him agree with her promise. She wanted to hear him say it.

[ bericht aangepast op 21 nov 2023 - 19:37 ]

[ heaven knows ]

18 nov 2023 - 16:30 glowfaery is offline

glowfaery 1546

× local problem child × outfit × at the diner w/ Joel ×

‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

CELESTE
HOWARD
‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵‿︵

”You are, kinda,” sprak Joel nadat ze had gevraagd of ze zo makkelijk te raden zou zijn. Het meisje begon te protesteren, hoewel ze tenminste niet voorspelbaar was, dan zou ze er echt klaar mee zijn namelijk. ”Which I of course love about you, but just not regarding this matter,”
“I can easily impersonate your texting style,” mompelde ze nog, om haar punt te maken, terwijl ze haar berichtje aftypte.
Celeste moest beter weten dan typen en praten tegelijkertijd. Ze was vaak wel goed met meerdere dingen tegelijkertijd doen, maar niet zodra ze dan ook moest praten, dan versprak ze zichzelf snel. Het duurde dan ook een paar tellen voor ze doorhad wat ze precies gezegd had.
Joel trok haar in een knuffel, en ze liet haar hoofd eventjes tegen zijn schouder rusten. ”It’s very normal you sometimes get these sudden realizations.. And I’m guessing that won’t be over for a while. Just know you can always come to me, okay?” sprak Joel nadat hij haar weer los gelaten had.
Celeste knikte op zijn woorden. “I want you to know I’m truly here for you, no matter what,” ging hij verder met een glimlach. “Just shout whenever you wanna over eat on cheese burgers and milkshakes or if you just want a shoulder to cry on.”. Joel’s hand streek over haar haren, wat haar zacht liet protesteren, haar handen snel weer door haar lokken laten gaan om het weer netjes te krijgen.
Ze had altijd genoeg bij Joel kwijt gekund. Toen hij naar New York was gegaan had ze nog steeds veel met hem gepraat, maar had ze echt niet alles verteld. Ze had niet gewild dat hij zich zorgen zou maken terwijl hij in een hele andere staat woonde. Laurel was altijd degene bij wie ze met alles had kunnen bespreken. Sinds haar verdwijning voelde het alleen maar moeilijker om met iemand erover te praten. Of om überhaupt iemand te vinden met wie ze wilde praten.
“We’ll just pretend you’re actually tall enough to be able to reach them,” grijnsde Joel nog over zijn schouders. Celeste rolde met haar ogen, hoewel ze weinig kon in brengen over zijn hoogte. Ze kon niet echt gaan roepen dat hij echt niet zó lang was.
Ze was blij dat ze het onderwerp wisten te verplaatsen, want er niet aan denken, bleef makkelijker dan er ook echt over praten. Haar dienst had meegevallen, en de klanten waren redelijk goed geweest met hun fooien. Ze had ergere diensten meegemaakt.
“It will be my treat for a whole damn year whenever I find a job in this godforsaken town..” mompelde Joel nadat hij zijn handen in zijn zakken had gestopt. Het liet Celeste zachtjes lachen.
”Ik kan altijd bij de diner vragen als je dat wilt,” opperde ze. Ze was zelf zo blij geweest dat ze daar terecht had gekund, en niet in een supermarkt of iets moest staan de hele dag.
De festivalweek was altijd een goed excuus geweest om een hele week een overdosis suiker binnen te krijgen, zonder dat haar moeder er over kon klagen of haar kon tegen houden. Ze kon er echt weken naar uitkijken voorgaande jaren, en voor nu hoopte ze dat het haar weer een beetje een gevoel van normaal ging geven.
”You won’t have to try your best to get one that’s actually bigger than you,” grinnikte Joel naast haar. Het meisje protesteerde luid, duwde haar elleboog in zijn zijde. “Just keep in mind we actually share a room now. Should I look for a victim to stay the night or? ging hij daarentegen alleen maar door.
“You can’t complain about those things when I’m so kindly letting you stay,” jammerde ze. “You can always ask Kit if you can stay over if I’m not good enough anymore,” sprak ze daarna, opkijkend naar hem met een onschuldige glimlach op haar lippen. “Mention the cotton candy and he’ll understand.”
Het meisje griste vervolgens zijn telefoon uit zijn zak, snel benoemend dat ze niks naar Kit ging sturen, enkel de selfie van eerder naar zichzelf willen sturen, zodat ze deze naar Jackie kon sturen. Ze tikte de berichten naar Jackie, nadat ze Joel’s telefoon had teruggeven. Vervolgens opende ze haar chat met Kit nog.

To: nastiest skank bitch i ever met
important q

would u be able to tell its me if i text from someone elses phone??

Net toen ze op stuur had geklikt kwam een berichtje van Kit binnen.

To: nastiest skank bitch i ever met
NO PHONE?
THAT IS THE REDDEST FLAG
ARE U COLORBLIND??
HE IS A SERIAL KILLER!!

Ze had pas net bij het laatste berichtje op sturen geklikt, toen het apparaat uit haar handen verdween. Een luid protest klonk van haar lippen, zodra ze zag hoe hij wegrende. “Joel!!” riep ze hem na voor ze zelf in beweging kwam.
Ze had dan een hekel aan haar gymklassen op school, ze wist hem wel met gemak bij te houden. Misschien was het dan wel ergens goed voor, tenminste voor haar conditie. Ze moest een klein beetje lachen om hoe Joel al helemaal gesloopt leek door de kleine afstand. Ze griste haar telefoon uit zijn handen, voor ze haar haren uit haar gezicht streek.
”A small work out before consuming a shit loud of sugar doesn’t hurt, right? grijnsde de jongen toen hij weer wat bijgekomen leek te zijn.
”A small workout? Are you sure I don’t need to call an ambulance for you, grandpa?” grijnsde ze terug. “Maybe I should start doing sports so I don’t end up huffing and puffing like you,” lachte ze zachtjes.
“How about you get the cotton candy and I get the drinks?” opperde hij vervolgens. Celeste knikte meteen op zijn woorden. Ze schoof haar telefoon in haar zak.
”Meet you at the ferris wheel?” stelde ze voor, voor ze richting de suikerspin tent vertrok. Haar ogen vlogen over de menigte. Ze haalde de kleine tube handcreme uit haar hand om haar handen iets in te smeren, de rookgeur iets tegen te gaan die anders aan haar huid bleef hangen.

.・。.・゜✭・.・✫・゜・。.

20 nov 2023 - 21:59 Ken_ is offline

Ken_ 18305

TOBIAS JACOB MADDEN

She was my World || With Jack and Jackie -> walking outside with Jackie untill she meets her friends

Waar Jack eerst nog relaxed leek te zijn, leken zijn schouders op te spannen na zijn telefoon gesprek. Ik kon zweren dat ik het vluchtige geratel kon herkennen van Eva, waardoor ik mijn maag ineen voelde krimpen. Was er iets gaande? Was Evangelina in gevaar? “Ok - I’ll be there as soon as possible. Ple-“ erg veel tijd gaf ik mijn beste maat niet –Met ieder telefoontje die hij ontving hield ik mijn hart vast. Slecht nieuws over mijn geliefden… of een verdwijning van een anders onschuldig kind- dat kon ik mentaal niet aan.
Maar Jack moest eerlijk zijn- dat was zijn plicht als mijn beste vriend. “Was dat Eva? Jack - wat is er aan de hand?” mijn vingers priemden zich onrustig vast om de houtten deurlijst terwijl een beozrgde frons zich vormde op mijn voorhoofd. “Het was het bureau.”zei de man na zijn hoofd rustig te schudden. “U sure?” vroeg ik nogmaals al liet Jacks rustige uitstraling me ook iets kalmeren. “Ik ben weer eens nodig.” Verzekerde de man me . “Één vrije dag…” Mijn hand zakje iets weg en ik duwde me vanbij de deurpost vandaan, pogend mezelf ook en rustige houding te gunnen al leek mijn lichaam me dan niet te toe laten, waardoor ik mijn tintelende handen die zich tot vuisten wilden klammen dan maar verborg in een gekruiste armhouding.
“Vanavond was eigenlijk voor ons bedoeld, maar ik ben nodig. Sorry, Tobi. Ik zal je laten weten wanneer ik klaar ben, ja?” Ik knikte even, en gaf Jack een schouderklopje waarna ik even moeizaam door mijn krullen woelde vooralleer ik mijn hand weer in zijn gesloten houding wurmde. “Geen zorgen, de plicht roept.” Glimlachend als een boer met kiespijn keek ik toe hoe Jack naar zijn dochter toe liep in de keuken en voorzichtig nam ik enkele stappen, zodat ik net ook de keuken in kon piepen gezien ik Jack door mijn keukenlade hoorde rammelen. Wat hij precies uit de lade viste kon ik niet zin maar hoorde wel wat hij nog tegen Jackie zei. “Veel plezier met Celeste, koop hier maar wat te eten van.” Gevolgd door een liefdevol vader dochter gebaar die ondanks dat ik het al zo vaak had gezien, me overspoelde met verdriet. Jack gaf zijn dochter een vaarwel zoen.
Normaal gesproken was ik altijd een goedlachse man geweest- wensend at al mijn vrienden geluk en liefde mochten vinden. Dat dood en ziekte hen nooit inhaalde. Nooit kon ik je zeggen echt jaloers op iemand te zijn niet voor rijkdom en faam. Alles wat ik nodig had – had ik om me heen. Maar zonder Laurel- mijn wereld – mijn dochter niet meer tot straks te kunnen wensen… Het kwetste me meer dan ik wilde. Ik probeerde de opwellende tranen terug te dringen en verschool me terug in de gang- mijn blauwe kijkers pogend te focussen op de ene barst in de vloer om al die vreselijke gevoelens die me verstikten te negeren.
“Oh, en doe alsjeblieft voorzichtig. Tot vanavond!”
Jack had de keuken alweer verlaten- dan toch haastiger dan hij eerst had afgespeeld. Mijn eerst gesloten houding verslapte weer- ik gunde hem de wereld, en schudlgevoel mixte zich in mijn maag dat ik mijn beste vriend toch niet helemaal vertrouwde op het ‘het is werk’ gedeelte. Ik beantwoorde zijn korte stevige knuffel door ook even op zijn rug te kloppen en blies even de stress uit. “Laat maar weten waar ik je straks kan vinden. En weet dat ik trots op je ben, Tobi. Ik weet dat het niet makkelijk is.” Mijn blauwe kijkers priemden zich kort in die van hem, hem bedankend voor de steun al kon ik de woorden er nu niet uitkrijgen of ik zou instorten. Ik perste mijn lippen moeilijk op elkaar en knikte even, waarna ik mijn blik afwendde- Jack zou wel begrijpen dat ik even mijn adem moest vinden.

Eens de sherrif de deur uitwas verliet een kleine ‘Fuck’ mijn lippen, waarna ik mijn steun poogde te vinden door even tegen de deur aan te leunen. Ik had nu een sigaret nodig.
Even vergetend dat Jackie nog braafjes in de keuken zat te wachten- was ik gepiekeerd bezig in de hall ruw al mijn kast deuren open trekkend op zoek naar nog een vol pakje peuken of op zn’ minst 1 sigaret die ik op kon roken. Misschien was ik er toch nog niet klaar voor- misschien was het maar beter dat Jack weer weg was. Misschien- na de zoveelste lade en vloekwoord uit mijn mond vond ik een pak met welgeteld nog 2 sigaretten en een aansteker. YES
Hoewel ik nooit een binnen roker was, kon het me op dit moment weinig uitmaken- de iets geneusde peuk belande tussen mijn lippen en met trillende hand probeerde ik de aansteker in leven te krijgen- maar helaas. Op…

Op … Zo voelde ik me ook- “STUPID FUCKING SHIT!” riep ik woest, de aansteker als een razende door de hal gooiend- waar het in de keuken leek te arriveren. Keuken- Shit. Geschrokken draaide ik me om waar ik Jackie al zag staan. Mijn gefrustrerde blik meteen verzachtend bij het zien van de jonge Jack. “Fuck- I’m sorry I didn’t mean to-…” een diepe zucht verliet mijn lippen, waarna ik de half gesneuvelde peuk vantussenuit mijn lippen haalde. “ I’m sorry that you have to babysit me.” Meende ik oprecht tegen de tiener. Ik wist hoe Laurel het kon haatten als ik haar tegenhield met nog kleine ‘tussenkomstjes’ vooralleer ze kon gaan rondhangen met haar vrienden.
“You wouldn’t have a lighter with you- right? “ ik poogde en halfe grijns eruit te persen, maar de melancholie was moeilijk uit mijn blik te slaan. Ik wuifde het idee dan maar weg- ondanks dat ik cht die peuk kon gebruiken, besloot ik dan maar iets beter te doen om de tijd voorbij te laten gaan. “So you are meeting up with Celeste? I could walk you? That way you don’t have to wait here and can be with your friends.” Hoewel het een suggestive was- stondik erop dat ze niet alleen de straat op zou gaan. Dus na mijn jas te nemen en huissleutels stond ik klaar om haar te brengen. Jack ook informeren dat ik Jackie naar Celeste zou brengen.

*** Walking trough the streets ***

Het was een warme zomerdag, de hemel had een orange tint met zich mee. Sommervile leek haast op een postkaartje. Toch had het stadje al zijn energie verloren sinds…
“Hé Jackie?.” Begon ik na een kleine stilte. Mijn handden had ik diep in mijn jaszakken verborgen, niet willen tonend dat mijn vingers zich als een ‘anxious behavior’ mijn nagelbanden compleet kapot zat te krabben. Twijfelend staarde ik voor me uit en wist pas na een sein van Jacks dochter naar haar om te kijken. “I know- I know that I don’t have a say in any of this..” begon ik. “But – wil you let your dad know where you are and with whoem? Wehn you leave a place or join someone in a car… And- “ ik slikte merkend dat mijn stem wegstierf “ And- when you feel unsafe?” ik vertraagde mijn pas iets en wreef moeilijk een hand door mijn krullen. “ And if he doesn’t answer immediatly,- know you can call me aswell right? I’ll be there in a jiffy and bring you home.” Ik had niet echt een hechte band met de jonge Jack zoals ik had met Celeste- maar ik wilde er voor haar kunnen zijn in nood. “ Just- Do’nt scare your old man – okay?”

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

28 nov 2023 - 18:46 Smiths is offline

Smiths 5032

𝐽 𝑂 𝐸 𝐿 𝐸 𝐿 𝐼 𝐽 𝐴 𝐻 𝐸 𝐿 𝐿 𝐼 𝑆

Apparently Celeste her phone was way more interesting than I was, which left me feeling slightly offended. I mean, I was a lot of things; present and sometimes quite annoying to some extent, but definitely not boring. So, the only reasonable thing to do really was to just steal her phone and run off with it.
However, I soon regretted that plan as I was huffing and puffing in no time. Celeste caught up with me quickly, which taught me I wouldn't be the greatest thief. It worked, though. I got her undivided attention again.
We finally reached the fairground, and quickly came to an agreement. I would take care of the drinks whilst Celeste would take care of the sugar. Which was actually quite a dangerous task to ask of her. Especially since we now shared a room...
However, it wasn't a bad idea for me to have a moment to myself. Only having taken a few steps away from Celeste, there was already another cigarette hanging from my lips. Chain-smoking, a thing I only used to do when feeling stressed or anxious. Now I was hardly ever seen without one. Which probably meant I wasn't doing as well as I wanted people to think. It was supposed to get better, after all those therapy sessions. I was supposed to learn how to deal with my condition, how to reduce the pain I was causing the people I loved because of it.
And I guess it helped for a little while. But now, now I was on my own again. Left with my own thoughts, having to face my past and the questionable choices I'd made through the years. I was out, but here I was again. Back to square one.
The fairground wasn't too big, but as I was lost in thought I had wandered off a bit. My cigarette already having burned up halfway. After a few quick hits and deep inhalations, I put it out on the ground. It was quite busy at this time, so I was pretty sure Celeste was still in line for her beloved cotton candy.
I made my way over to the drinks stand, at least, that was until I caught sight of an all too familiar figure... It wasn't long until I realized just who it was. It was Kit.
Instead of standing in line for drinks, like how I was supposed to do, I just stood there - staring. Dumbfound.
He was having a great time with another man, who I suspected to be twice his age. I thought older men were my thing. Along with the intense feelings of longing and guilt, there now was the feeling of jealousy too. Possibly the most intense of all.
Quite frankly, I did not know how to deal with this situation. I felt cheated on, whilst there was no relationship. I felt betrayed and most of all I felt incredibly angry. Furious, even. But not towards Kit. Towards the stranger, who was being touchy feely.
I had subconsciously balled my fists, and dug my nails into the palms of my hands. I should've known better, but in a fraction of a second I found myself walking towards the couple. I could've just joined the queue, but instead I chose to make a fool out of myself.
I emerged next to my former boyfriend, and leaned carelessly against the food stand. "My my, look who we have here. I gotta say, he's quite the looker." I said whilst crossing my arms and looking the stranger up and down. "Though, what was it you said again? Something along the lines of "ridiculously tall" isn't your type?"

How far is far

1 dec 2023 - 17:41 Halbrand is offline

Halbrand 27865

JACK SUMMERS
^{𝔼𝕚𝕘𝕙𝕥𝕖𝕖𝕟 | 𝕋𝕠𝕓𝕚'𝕤 > 𝕋𝕙𝕖 𝕗𝕒𝕚𝕣 | 𝕋𝕠𝕓𝕚 > 𝔹𝕒𝕤𝕙}

■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■

Jackie had nauwelijks het koffieapparaat aangezet toen ze gehaaste voetstappen van de trap hoorde komen. Ze was bijna te laat om de koffie op te vangen toen ze er haastig een tas onder zette. Haar vader kwam op hetzelfde moment de keuken binnen en begon door lades te rammelen. Leek Jackie wat onbeleefd, eigenlijk, maar ze zei er niets van.
"Jack, ik moet gaan. Ik hoop dat ik op tijd weer terug ben," mompelde hij terwijl hij een rol boterhamzakjes wegtoverde en geld op het aanrecht legde. Jackie keek van haar vader naar de koffie, die nog steeds aan het doorlopen was. Wat moest ze daar dan mee? Zelf lustte ze helemaal geen koffie.
Ze grimaste toen hij een kus op haar voorhoofd drukte. "Veel plezier met Celeste," zei hij. "Koop hier maar wat van." En weg was hij weer, al hoorde ze hem nog iets roepen uit de gang dat overstemd werd door de voetstappen van Tobi en meteen daarna het geluid van kastdeuren die open en dicht gingen. Jackie staarde naar het koffieapparaat, dat nu nog een paar druppels in de tas plaste, en ging op één van de keukenstoelen zitten, haar handen op haar schoot. Ze knipperde met haar ogen toen ze Tobi luid hoorde vloeken. Even later kwam hij schuldbewust de keuken binnen. Jackie staarde hem aan toen hij zich verontschuldigde en schudde haar hoofd toen hij haar om een aansteker vroeg. Ergens wilde ze iets zeggen dat steunend kon zijn, misschien een klopje op zijn schouders geven, maar het meeste dat ze kon doen, was haar schouders ophalen en er een fijn glimlachje uit persen toen hij voorstelde om met haar mee te wandelen. Haar blik ging even naar de vergeten koffie, maar Tobi was de gang alweer in verdwenen, dus stond Jackie op, griste ze het vijftig-dollarbriefje van het aanrecht en liep ze met hem mee.
De stilte die tussen hen hing terwijl ze de straten doorwandelde, had gênant moeten zijn, maar Jackie genoot er even van. Het was leeg op straat; de meeste mensen vast al op de kermis. Jackie was nooit een grote babbelaar geweest, en ze vond het steeds fijn als mensen dat ook niet van haar verwachtten. Uiteindelijk begon Tobi toch te praten, en Jackie deed haar best om er niet als een standbeeld uit te zien toen hij haar nerveus... waarschuwde? Zo klonk het wel een beetje. Ze haalde opnieuw haar schouders op - een indicatie dat ze het oké vond dat hij zo tegen haar sprak - en ergens, heel klein, voelde ze toch iets dat misschien wel medelijden was. Ze kende Tobi al zo lang en tegelijkertijd ook helemaal niet. Maar ze herinnerde zich wat het met haar eigen vader gedaan had toen zij zich wekenlang van hem had afgesloten. En toen was ze niet eens dood geweest.
Ze hief een hand. Twijfelde even. Legde hem toen toch op Tobi's schouder en probeerde niet te grimassen toen ze even (geruststellend?) kneep. Ze moest even denken over wat ze wilde zeggen.
"Ik ben er vrij zeker van dat Jack een tracker op mijn telefoon geïnstalleerd heeft, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken." Ze liet haar hand vallen en viste haar sleutels uit haar broekzak, waar een hartvormige sleutelhanger aan hing. De ene helft was knalroze, de andere helft metaal. Ze klikte het open; een minimesje waar ze best iemands oog mee kon uitsteken als het nodig was. "Komt wel goed."
Zodra ze het zei, wist ze dat het de foute woorden waren. Voor Tobi kwam het niet goed. Misschien snapte ze niet volledig wat hij nu precies meemaakte, maar ze snapte wel dat het erg was. En dat het niet meer goed zou komen. Gelukkig kwam de ingang van de kermis in zicht voordat ze iets anders kon zeggen; de muziek begon daarbij ook luider te worden.
Jackie bleef even staan en keek in Tobi's richting zonder hem echt aan te kijken. Daarna gaf ze hem een korte knuffel. "Aan alcoholverslaafden heeft niemand iets, oké?" mompelde ze, waarna ze zich terugtrok. Ze perste er nog eens een kleine glimlach uit. "Bedankt om met me mee te wandelen." En hief haar hand ten afscheid.
Ze deed haar best om niet te rennen toen ze zich omdraaide en naar de ingang ging en diepte haar gsm opnieuw op uit haar jaszak.

From: Cinderella
gebak? altijd.
From: Cinderella
also, waar heb je zin in voor zometeen?
From: Cinderella
vijf kilo popcorn en de grootste suikerspin?
From: Cinderella
sounds like a nice dinner to me
From: Cinderella
anyway, ik verhonger, pls dont take forever x

Jackie begon net te typen toen ze onder de doorgang met alle kleine lichtjes ging, maar voordat ze daarin slaagde, bleef haar voet ergens haken, floepte haar gsm uit haar handen, en struikelde ze dramatisch richting de grond.

[ bericht aangepast op 1 dec 2023 - 17:43 ]

help

1 dec 2023 - 21:26 glowfaery is offline

glowfaery 1546

× 18 × Newbie Gangmember × at the fair w/ Jackie ×

✘✘・━━━━
𝐁𝐀𝐒𝐇 𝐇𝐀𝐋𝐋
━━━・✘✘

͓̽B͓̽ash drukte zijn derde sigaret uit, het restant in het gras laten vallen. Hij kon heel geduldig zijn, maar had er gewoon een hekel aan als mensen te laat waren. Wat voor nut had het dan om een tijd af te spreken als ze zich daar toch niet aan hielden.
Hij wierp nog een blik op de prepaid telefoon, maar er was nog steeds niks binnen, niet een andere tijd of afspraak. Hij stopte het armoedige apparaat weer weg, voor hij zijn eigen telefoon tevoorschijn haalde. Voor hij het ding ontgrendelde raakte hij echter afgeleid door de verf vlekken die nog op zijn vingers waren gebleven.
Wat onhandige probeerde hij de kleuren er af te vegen, maar de opgedroogde verf brokkelde enkel een beetje af, het grootste deel nog blijven zittend. Tenminste liet het minder opvallen dat de zwarte nagellak, welke Kit de avond ervoor zorgvuldig op zijn nagels had aangebracht, alweer helemaal aan het afbladderen was. Hoe het de bedoeling was dat het langer dan één of twee dagen bleef zitten bleef voor Bash een raadsel.
Uiteindelijk gaf hij de poging op om de verf eraf te krijgen, en om te voorkomen dat hij actief nog meer nagellak eraf ging proberen te halen, ontgrendelde hij eindelijk zijn telefoon. Niet dat daar veel meer afleiding was te vinden. Misschien was het dan maar tijd om Kit lastig te vallen. Hij wist dat zijn broer nog andere plannen had vanavond, maar Bash had eerst ook nog andere plannen, dat betekende niet dat hij hem niet alvast kon gaan overtuigen.

to: Bro-dude
r u at teh fair?

to: Bro-dude
cz i am
to: Bro-dude
this is me teling u to hang out w me

Hij stopte zijn telefoon weer weg, keek nogmaals kort op de andere fossiele telefoon. Een geïrriteerde zucht rolde over zijn lippen, en hij reikte al naar het pakje sigaretten in zijn zak. Op tijd bedacht hij zich dat hij misschien iets rustiger aan moest doen, voor hij in een avond door zijn pakje heen ging.
In plaats daarvan schoof hij zijn handen in zijn zakken en kwam hij voor het eerst in een uur van zijn plek af. Als ze dan toch al te laat waren, konden ze hem niet verwijten dat hij een stukje ging lopen.
Het eerste jaar dat hij in Sommervale woonde had Joseph hem meegenomen naar het festival. En hoewel het leuk was voor een keer, gaf hij er zelf weinig om. Misschien was het zoiets wat je het meeste kon waarderen als je hier je hele leven had gewoond.
Hoewel, de popcorn stand er wel erg goed uit zag, moest hij bekennen. De jongen overwoog of het - het waard ging zijn. Hij had zichzelf bijna overtuigd, maar voor hij zijn weg die kant op kon maken, werd zijn aandacht de andere kant op getrokken. Hij had niet eens de tijd om de persoon te herkennen, die struikelde bijna direct voor zijn voeten.
Uit reflex trok hij zijn handen uit zijn zakken en strekte hij zijn armen uit om het meisje op te vangen. Een lach rolde over zijn lippen zodra hij het meisje in zijn armen herkende.
“Je kan ook gewoon ‘hallo’ zeggen hoor,” grijnsde hij, voor hij Jackie overeind hielp. “Je hoeft niet letterlijk voor me te vallen.”

3 dec 2023 - 16:57 ThestraI is offline

ThestraI 3636

·· ·· · ·
NIKOLAS
ANGELOV
·· ·· · ·

· KIT & JOEL · @THE FAIR ·
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

❛ You blossom under
kindness
don't ― y o u? ❜
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

Just as he was about to walk away, he heard the (now) familiar voice of the stranger. Thinking of it, they still hadn't exchanged names —he made a mental note of it to ask later. The newcomer in his life had poked the man’s shoulder, admitting he takes texts very seriously, and in response Niko had suppressed a smile. Not yet scrutinizing the fact why this was —he’d noticed it with the students in his class, too. Having to take away a phone more than once to get them to actually pay attention. Now, he understood they’d rather do something else than go to school, but it was important for their education.
Watching the young man next to him, he mirrored the person’s action — looking him up and down as well. “So those mozzarella sticks better be worth it, Mister Teacher-Man.” This unlocked a small grin on his part, curling the right corner of his mouth. How had he correctly guessed that he was, indeed, a teacher or was it a mere joke?
“If those mozzarella sticks aren’t to your liking, I bet there will be a load of other choices at the fair. So, let’s agree on this: I’ll pay, and you tell me something about yourself. Quid pro quo, as they say. It is a fair exchange, if you ask me.” His voice had a softened tone, containing a fair deal of wonder.
He put his hands in his pockets and started walking towards the event, glancing back to see if the stranger had followed. And, remembering his earlier note, he held out his hand, “My name is Nikolas, by-the-way, what is yours?” The man received a gasp as answer, after which he said (not picking up on the joking part), “I can’t believe you don’t know me, you must be new here.”
Nikolas raised his eyebrows, confusion in his forest-green eyes. “Oh, I apologize, do you. . . hold some kind-of reputation here?” Trying to put himself together, and not look that flabbergasted anymore, he put a smile on his face and took hold of his hand to press a kiss on it. Which seemed to have worked, because in turn he answered, “Fine, I’ll tell you my secrets, I’m Kit.”
“Kit?” Nikolas asked, not realizing he still held his hand, “Is that an abbreviation of something? Either way, I like it. Shall we go, then, Kit?”

After having made their way over towards the mozzarella food stand, Nikolas immediately ordered something for (the one he now knows as) Kit. “Do tell me if those were worth it”, he grins, cheekily, after giving him the food he asked for. Thoughtlessly reaching out to wipe something off his cheek, then realizing the very act of it and pulling his hand back self-consciously. “Ah, I mean, there was some. . . some—” He didn’t get much further than that, seeing they were rudely interrupted. The blush forming on one’s cheeks disappeared as his attention was on the unknown guy. He didn’t know him, but Nikolas surely didn’t appreciate the tone of condescendence in his voice. Or the way he was looked up and down as some sort-of garbage.
“Though, what was it you said again? Something along the lines of “ridiculously tall” isn’t your type?” Needless to say, Nikolas was anything but impressed. “I do not believe we have met, but that’s no way to greet someone.” He frowned, then turned to Kit. “Do you know him, Kit?” Of course they knew each other, it was obvious even for him, yet — he wanted to leave the choice to his conversation partner. If he’d rather not be anywhere near this person, Nikolas might as well do whatever in his power to aid him. It was clear as day there was some story here, but he wasn’t the one to ask for it.

[ bericht aangepast op 3 dec 2023 - 16:59 ]

[ heaven knows ]

Index RPG Actieve Topics Zoek