[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

Tot diep in de nacht had Leysa met Ramsay gepraat na de aanval van de Burned Ones, waarbij alles op tafel was gelegd: zijn huidige relatie met Lune en wat hij ermee aan moest, wat er nou precies was gebeurd met Ies, wat er gebeurd was met haar, of zij zich oké voelde – waarop Leysa de vraag terug had gekaatst natuurlijk –, wat er nu speelde tussen haar en Felix en ook het onderwerp Asher bleef niet onbesproken. Misschien waren de thirst-berichtjes onder zijn foto’s op Instagram toch een brug te ver geweest.
      Met tegenzin had Leysa alles opgebiecht. Over wat er die avond was gebeurd, over wat er was voorgevallen tussen haar en Felix. Alleen over Asher had ze een onschuldige, witte leugen verteld, daar ze niet wilde dat haar broer ertussen zou komen. Ramsay bleef namelijk vrij beschermend richting haar wanneer het aankwam op jongens en Leysa had al genoeg zorgwekkende dingen verteld over haar voormalige-hook-up-nu-soort-van-ex. Toch waardeerde Leysa het gesprek met haar broer. Ze had hem eerder op de avond, tijdens haar verblijf in de ziekenzaal, gemist en ze merkte dat ze Ramsay’s aanwezigheid nodig had. Het kalmeerde haar, liet haar weten dat ze niet alleen was. Leysa had zich vanaf jongs af aan al veilig gevoeld in de armen van haar broer en dit was nog altijd onveranderd gebleven.
      Vanavond, ongeveer twee weken later, stond Leysa in een lege kamer voor haar spiegel. Mae was al eerder vertrokken, nadat Leysa haar verzekerd had dat ze geen extra hulp nodig had en ze zichzelf wel in haar eentje in haar outfit kon hijsen. Nu, twintig minuten later, had ze spijt van die opmerking. De spieren in Leysa’s schouder stonden strak van de pijn dankzij de extra, gevoelsmatig zware trainingen van Isla en het lukte niet om bij de rits van het jurkje te komen zonder dat haar lichaam het uitschreeuwde. “Fuuuuuuuuuck,” zuchtte Leysa gefrustreerd, terwijl ze zonder succes het laatste gedeelte van haar strakke, asociaal korte, jurkje probeerde dicht te krijgen.
      Uiteindelijk lukte het, met veel gevloek en getier en gekreun, na zo’n tien extra minuten. Gelukkig had Leysa al haar make-up en haar gedaan, hoefde ze alleen nog maar wat bloed toe te voegen. Oh en haar masker. Het was een Halloween kostuum waar haar broer en zus hoogstwaarschijnlijk niet vrolijk van gingen worden. Alleen had Isla besloten om vanavond haar zorgen op standje nul te zetten en Ramsay zou waarschijnlijk te druk zijn met alcohol en al zijn scharrels om het überhaupt te zien. Leysa was veilig en haar avond zou geweldig worden.
      Zodra haar kostuum volledig was, draaide ze kort een een rondje om haar as voor de spiegel. Leysa vroeg zich af wat Asher hiervan ging vinden. Zou de arme jongen geschokt zijn en zich daardoor verstikken in zijn drankje? Of zou hij niet weten waar hij zijn ogen moest laten met zoveel aanbod? Zou Asher gelijk seksuele aantrekking tot haar voelen en met haar het bed in willen duiken? Of was zo’n gevoel iets abnormaals dat alleen Leysa ervaarde. Was ze zo horny de hele tijd dan? Nee, sowieso zou Ramsay dat ook moeten herkennen. Anders zou hij het nooit met de helft van de meiden op Alfea hebben gedaan, toch?
      Een laatste keer bekeek Leysa zichzelf in de spiegel. God, samen met Phy en Gia zou ze echt het meest hotte trio van de school zijn geweest, als de laatstgenoemde nog op school had gezeten met hun althans.. Ze hoopte dat Phy een nieuwe, leuke jongen aan de haak sloeg vanavond. Na haar stukgelopen, teleurstellende relatie met Reilly, verdiende ze niets meer. Halloween Royalty gingen ze er waarschijnlijk niet mee winnen, maar de kans was groot dat die stemmingen toch gemanipuleerd gingen worden door iemand die héél graag die titel wilde. Leysa geloofde absoluut niet dat zulke wedstrijden ooit eerlijk verliepen.

Leander had met een gewonde schouder tegenover haar gezeten en Hayden wist niet goed hoe ze met de situatie moest omgaan. De laatste keer dat het tweetal contact had gehad, was het niet op goede voet geëindigd. Beiden hadden ze elkaar beschuldigd van het te weinig moeite in de vriendschap stoppen en beiden hadden ze de accusaties van de ander ontkend. Het was een confrontatie geweest, een van Hayden’s vele zwakke punten. Uiteindelijk was ze ook weggelopen, zonder het ooit goed uit te praten. Dat de jongen hier nu zat, gewond en afhankelijk van haar helende krachten om de pijn te verbannen, liet alle onopgeloste emoties weer naar boven komen.
      Hayden had spijt. Ze wenste dat ze op de wereld was gezet met betere communicatie vaardigheden, maar het was haar allemaal niet gegund. Moest ze er nu over beginnen? Was het het juiste moment daarvoor? Leander had al genoeg pijn ervaren vanavond, moest ze deze emotionele wond ook weer open rukken? Was het überhaupt een wond voor hem? Misschien was hij er allang overheen en had hij geaccepteerd dat Hayden geen vriendin meer van hem was. Het verbaasde haar dat deze gedachte haar alleen maar slechter liet voelen.
      Hayden had diep adem gehaald en Leander in de ogen aangekeken, terwijl ze zorgvuldig aan het werk ging. Inmiddels had de jongen zijn shirt uitgetrokken en met veel moeite hield Hayden haar ogen gericht op zijn gezicht. Het zien van zijn gespierde torso maakte haar alleen maar diep ongemakkelijk. Sowieso had ze een knappe vriend, die genoeg was, moest zijn. Een kleine glimlach speelde op haar lippen toen Leander schaapachtig had opgemerkt dat hij het bloeden van zijn wond erger had gemaakt. Gelukkig was het niets wat Hayden niet kon oplossen.
      Een kwart doos steriele, desinfecterende doekjes later had ze het bloeden weten te stoppen. Haar handen waren rood gekleurd geweest van Leander’s bloed en Hayden had zich er lang misselijk door gevoeld. Zo efficiënt mogelijk had ze de schouderwond van de jongen zo goed mogelijk geheeld. Er bevond zich nog steeds een snede, maar eentje die geen groot litteken zou achterlaten. Daarnaast, stel dat het Leander echt nog veel zeer deed, kon ze het altijd een tweede keer helen.
      Hayden was opgestaan van het bed en gaf Leander zijn kapotte, vieze trui terug. Ze had hem iets anders willen geven, maar alle reserve kleding was inmiddels al op en iets van zichzelf kon ze de jongen echt niet geven. Hayden had op haar lip gebeten en een hand op Leander’s schouder gelegd. Haar ogen waren gesloten en ze had een diepe teug adem genomen, waarna ze haar blik naar Leander had verplaatst. “Sorry,” had het zachtjes geklonken. “Voor alles wat er tussen ons is gebeurd en… Niet is uitgesproken.” Daarna was Hayden weggelopen, om haar handen te wassen en een volgende specialist te helpen met hun verwondingen.

Twee weken waren voorbij gegaan en op mager app-contact na had Hayden niet meer met Leander gepraat. Om de zoveel dagen had ze hem gevraagd hoe het met zijn schouder ging, hoe het met hem ging. Uit zijn laatste woorden richting haar had ze opgevangen dat hij zich schuldig had gevoeld over de situatie waar hij en zijn partners in waren beland. Al had Leander er niks aan kunnen doen, als je het Hayden vroeg althans. Het klonk als hij een onmogelijke klus had moeten klaren en het feit dat iedereen nog leefde en de Burned Ones niet, zei genoeg. Leander was een betere specialist dan hij zichzelf vond, maar Hayden had het idee dat die onzekerheid een algemeen probleem was bij veel van de Alfea-specialisten.
      Inmiddels was het de avond van Myka’s Halloween-feest. Het had meerdere mensen veel overtuiging gekost om Hayden zover te krijgen een kostuum te zoeken en mee te gaan. Met veel angst in haar maag had ze de dagen afgeteld. Grote feesten en drukte, Hayden hield er totaal niet van. Gelukkig had Ronan haar tekortkomingen nooit erg gevonden en was hij heel meedenkend geweest. Zodra Hayden het niet goed meer trok zouden ze gaan, naar buiten of naar een van hun slaapkamers.
      Enkele uren lang hield ze het al vol, maar Hayden merkte dat ze haar limieten aan het bereiken was. De harde bass van de muziek en de warmte afkomstig van de vele lichamen, ze raakte overprikkeld. Het zweet stond Hayden op haar voorhoofd en het ademen viel haar steeds zwaarder door een druk op haar borst. Haar natte handen veegde ze af aan haar rokje, terwijl ze steeds gehaaster adem probeerde te halen. In eerst instantie was het haar plan om een wat uitbundiger kostuum te kiezen, maar eerder deze avond had Hayden daar toch vanaf gezien. Ze durfde niet goed. Dus had ze snel wat kledingstukken bij elkaar gesprokkeld om een lowkey piraten-kostuum na te bootsen. Als Ronan er teleurgesteld door was, had hij het in ieder geval niet laten merken.
      Ondanks dat Hayden het warm had en een beginnende hoofdpijn ontstond door een cocktail van verschillende harde geluiden samen, wilde ze het blijven proberen. Voor Ronan. Haar vriend leek het wel naar zijn zin te hebben en de jongen had al genoeg moeten opofferen voor haar. Het minste wat ze kon doen was tot middernacht blijven, toch? Ze deed een paar verwoede pogingen om te dansen, maar haar lichaam bewoog niet soepel meer. Ze sloot haar ogen en haalde eenmaal diep adem. Hoe moeilijk was het om gewoon even te genieten van een avond? De mensen om haar heen te vergeten en zich te focussen op Ronan, haar vriend? Hayden voelde zich een zwakkeling en het vrat haar op van binnen. Waarom was ze zoals ze was? Wat moesten mensen wel niet van haar vinden? Zouden ze haar net zo lame vinden als haar gezin dat vond?
      Gelukkig was het haar vriend niet veel later opgevallen dat ze niet meer helemaal op haar plek was en liepen ze samen naar buiten. Een kleine glimlach speelde op Hayden’s lippen en ze kneep in Ronan’s hand als een bedankje. Zodra het tweetal zich in de koude buitenlucht bevonden, haalde ze een diepe teug adem. De druk op haar borst was aan het afnemen en ze voelde hoe haar gloeiende lichaam langzaam weer afkoelde. Hayden sloot haar ogen en hief haar hoofd omhoog. Er stond een welkom briesje dat zich door haar losse haren heen vlocht. Haar oren piepte nog na en ze grinnikte zachtjes om Ronan’s opmerking. “Het stond heel hard, ik voelde de bass soms na dreunen in mijn eigen lichaam,” antwoordde Hayden, waarna ze haar ogen weer opende en zijn richting opkeek, glimlachend.
      Toen Ronan het water in het flesje manipuleerde om ijskoud te worden, viel deze glimlach echter van haar gezicht en maakte het plaats voor een onbehagen gevoel. Ze beet zachtjes op haar onderlip, terwijl ze het flesje aannam. De ijskou voelde erg prettig op haar warme handen, maar de magie die erachter zat vond ze maar niks. “Is dat iets nieuws wat je hebt geleerd? Doe je het vaker?” vroeg Hayden zachtjes, neutraal. Ze wilde niet oordelend overkomen. Ronan kon er namelijk niets aan doen dat hij zulke dingen leerde, nu ze op de traditionele manier les kregen. Hayden had alleen niet verwacht dat hij er zo nonchalant mee zou omgaan. Natuurlijk had het zijn voordelen, zelf had ze ook gemerkt dat ze de laatste twee maanden rap was gegroeid in haar heelkunsten, maar toch. De traditionelen waren extremisten en dat kon alleen maar fout aflopen aan het eind.
      “Ja, het gaat weer, de kou doet me goed. Dankjewel.. Dat je mij mee naar buiten nam,” antwoordde Hayden eerlijk op zijn volgende vraag. Ze pakte zijn hand vast en wreef er overheen met haar vingers, waarna ze voorover boog en haar lippen kort op die van Ronan duwde. Er waren geen vlinders die losbarstten in haar maag na de kus, maar dat was normaal bij een kus van minder dan een een seconde, toch? Een kleine glimlach speelde op haar lippen en ze legde haar hoofd op zijn schouder. “Ik wil nog niet gaan, het is pas elf uur, veel te vroeg. Laten we gewoon even hier blijven en dan teruggaan oké?” stelde Hayden toen voor, terwijl ze voor zich uit staarde naar het ver weg reikende groene veld voor hen. Het liefste ging ze wel terug, maar ze wilde het proberen voor Ronan. Hij verdiende ook een gezellige avond met zijn vrienden.