[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

14 nov 2021 - 14:00 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 19 - 2 - specialist - U - Neaira
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - Neaira
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - Neaira
♀ Gianna Pretorius - 20 - 2 - air fairy - T - Neaera
♀ Eileen Madsen - 19 - 2 - water fairy - M - glowfaery
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Sionnach
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Sionnach
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Laufeydottir
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Lerwick
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Deimos Laiken - 22 - 4 - specialist - U - Neaera
♂ Perseus Montarac - 21 - 3 - specialist - M- Neaera
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Laufeydottir
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Normandy
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Normandy
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - Neaira
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Lerwick
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 15:13 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

21 dec 2021 - 22:37 glowfaery is offline

glowfaery 1546

EILEEN MADSEN

water fairy - year two - with Lavender @ breakfast - outfit

”Is gillend vertrekken nog een optie? Het klinkt namelijk verleidelijk,” sprak Lavender grappend. Eileen grinnikte zachtjes voor ze haar dienblad op de zijne stappelde.
“Je zal wel het verhaal van de dag zijn als je echt gillend de les uit rent en nooit meer op komt dagen.” Roddelen was al de grootste hobby van een deel van de studenten en ze wist dat de meeste gekke verhalen eruit voort zouden komen. Niet dat ze hem graag gillend zag vertrekken.
“'Het is vol te houden, alleen is het allemaal nog enorm wennen. Het is ook ontzettend veel nieuwe informatie allemaal'' legde uit. “Het komt vast in orde.. Uiteindelijk,”
“he, als ik het eerste jaar door kan komen is het voor jou vast een makkie. Het is gewoon wennen,” Lavender wist heel goed wat voor complete klungel ze was met haar magie. En zelfs Eileen was het eerste jaar met voldoendes door gekomen. Ze had wel het voordeel dat de school toen nog normaal was, maar het feit dat dat nu anders was negeerde ze wel graag.

“Maar goed, nu mijn belangrijkste vraag,” sprak Lavender daarna met een lichte grijns.
“Oh nee, moet ik bang zijn?” sprak ze met een glimlach voor ze de laatste slok van de koffie naar binnen goot.
''wanneer stel je mij nu voor aan Ronan? Ik ben erg benieuwd naar die jongen die jouw hoofd zo op hol heeft geslagen. Hij moet wel erg speciaal zijn''
Een zachte lach rolde over haar lippen. “Wel, als je vanmiddag niks te doen heb kan ik je voorstellen?” stelde ze voor. Ze had hem eerder aan Ronan willen voorstellen maar het was er totaal niet van gekomen. Ze had hem eigenlijk alleen aan Leander en Anežka voorgesteld en dat was meer omdat ze hem al wel wat kende.
“Maar alleen als je geen gênante verhalen of iets gaat vertellen, dan sleur ik je zo weg,” waarschuwde ze.

27 dec 2021 - 22:01 Sev is offline

Sev 19203

RAINN 'KOVSKY'
"A spark neglected makes the mightiest of fires."

theme • 4th yr fire faerie • outside alfea • w ~~sereia~~ aerys

"Je lijkt te zijn vergeten dat mijn element heel goed in staat is die van jou het zwijgen op te leggen,” was het voorspelbare antwoord van de water faerie.
“Blijf dat maar denken, watermeisje,” humde Rainn toonloos, verre van onder de indruk.
Ze deed alsof ze hem zojuist volledig op zijn plek gezet had, maar ze klonk als een papegaai in zijn oren. Hij hoorde dat soort opmerkingen zo vaak uit de monden van druppelfeetjes met hoogmoedswaanzin. Het bleef schattig hoe die arrogante water faeries altijd dachten dat ze vuurfaeries het zwijgen op konden leggen. Zwakke vuurfaeries? Absoluut. Hem? Onmogelijk. Zijn vuur was daar simpelweg te sterk voor. Hij had menig waterfaerie met een mond vol tanden laten staan tijdens trainingen. Het was naïef en kinderlijk van Sereia om te denken dat ze daadwerkelijk een tegenstander voor hem vormde, laat staan een persoon die zijn krachten kon neerslaan.
Zijn vuur was als een allesverwoestende bosbrand. Een wildfire. Het ging alleen liggen wanneer het alles op zijn pad al vernietigd had. Dan kon je proberen daar wat water op te gooien voor het idee, maar dat maakte geen enkel verschil.
Ze had geluk dat ze op school zaten en Rainn wist dat hij in de problemen zou komen als hij het meisje een voorproefje zou geven van wat hij werkelijk in zijn mars had. Nooit zou ze nog een grote mond tegen hem opzetten.
Rainn gaf Sereia mee dat ze zich eens niet zo druk moest maken met zijn mening, of de mening van ieder ander. Dat het vooral belangrijk was hoe ze zichzelf zag. Vervolgens klom hij overeind om het oproepen van zijn feniks te oefenen. Zijn focus verlegde hij terug naar zichzelf.
De hitte van zijn magie, de pracht van de opslaande feniks die hij voor even wist te produceren - het toverde een zeldzame glimlach op zijn bleke gezicht.
“Een feniks,” humde hij licht-afwezig, meer tegen zichzelf dan tegen het meisje op de steen.
“Ik ben niet blind,” snerpte haar stem. Rainn’s glimlach verdween langzaam. Wat dacht dit kind te bewijzen tegenover hem?
“Trouwens,” vervolgde ze. “Als het je niet kan schelen wat andere van je denken, waarom sloof je je dan wel uit om zo’n beest tevoorschijn te toveren? Wat was überhaupt je doel daarmee?”
Rainn sloot zijn ogen voor een kort moment om zichzelf in te houden. Zo'n beest.. Ze begon hem ontzettend op zijn zenuwen te werken.
“Ik weet niet of ik het aandoenlijk of onvoorstelbaar idioot moet vinden dat je daadwerkelijk denkt dat ik train om jou te imponeren,” antwoordde hij toen koud. “Jij kwam naar mij toe terwijl ik aan het trainen was. Ik heb geen enkel moment om jouw gezelschap gevraagd.”
Met één beweging had hij het voedsel dat ze had meegenomen met zijn zwarte laars van de steen geschopt.
Als ze zelf niet weg wilde gaan, kwam hij later wel terug naar zijn vaste trainingsplek. Hij had geen zin meer in haar bijdehante opmerking die op geen enkele manier grond hadden in de realiteit.
Terwijl hij met opgeheven hoofd over het terrein van Alfea liep, pakte hij zijn mobiel er weer bij en zocht hij het nummer van zijn beste vriend Aerys op.
“Waar ben je?” vroeg hij zodra hij verbinding kreeg. “Kom naar het meer. We moeten praten.”

Niet veel later zat Rainn te wachten onder de enorme treurwilg die aan de rand van het meer stond. Zijn lichtgrijze ogen tuurden over de oppervlakte terwijl hij rustig een sigaret rookte. De stokoude boom waaronder hij zat was melancholisch en mooi, maar hij had niets met de plas water die voor hem uitgestrekt lag. Het was te kalm. Te voorspelbaar. Hm. Zou hij al het water in het meer kunnen laten verdampen?
De fire faerie krabbelde overeind en knakte hij zijn nek. Vervolgens stak Rainn zijn handen voor zich uit en sloot hij zijn ogen. Het duurde niet lang voordat hij de warmte sneller door zijn lichaam voelde stromen. De hete, stromende energie verplaatste zich naar zijn slanke handen, die vervolgens begonnen te gloeien en tintelen. Het voelde heerlijk.
Achter hem hoorde hij het naderende geluid van knisperende voetstappen, maar hij bleef zich focussen op zijn nieuw-gevonden uitdaging. Eens zien hoever hij kwam.

[ bericht aangepast op 28 dec 2021 - 11:40 ]

ars moriendi

28 dec 2021 - 16:50 Sev is offline

Sev 19203

Asher Ryan Dugray
"I'm not a hot mess. I'm a spicy disaster."

theme • 4th yr specialist • near the lake • ~~leander~~ w. Rainn (in the distance) & poor baby duck Puddles

Gedachteloos nam Asher een flinke slok van Leander's waterfles.
“Hé, afblijven, die is van mij!”
Leander greep de fles en trok hem uit zijn handen.
“Aah, kom op.. Gun een broer zijn hydratatie,” sputterde Asher dramatisch. Hij glimlachte even naar zijn vriend voordat hij weer naar zijn telefoon keek. Zijn hart sprong op toen hij Mackenzie’s naam tussen zijn notificaties zag staan. Ze wilde hem zien die avond. Gelukkig. Hopelijk konden ze die avond even goed met elkaar praten.

To: Mags
Chill, zie je dan.

“Nog een rondje of is dit voor jou weer voldoende voor vandaag?”
Asher keek op toen hij Leander’s stem weer hoorde. “Of heb je het te druk met feestvoorbereidingen?”
“Nah man, ik vind het wel weer mooi geweest. Jij wint,” grapte Ash terwijl hij opstond met zijn telefoon in zijn hand. Hij had geen zin meer om zich te focussen. Wat had trainen überhaupt voor zin als je niet alles kon of wilde geven? “Ik ga even kijken waar iedereen mee bezig is. Alvast wat shit regelen voor het feest inderdaad.”
Hij nam afscheid van Leander met een klap tegen diens hand en een vriendelijke knipoog. “Zie je later, Lee. Niet vergeten om een biertje te komen doen vanavond.”

Asher duwde zijn AirPods in zijn oren en opende zijn Spotify playlist. "I want it that way" van the Backstreet Boys stond nog op pauze van de voorgaande avond. Asher Dugray geloofde niet in guilty pleasures - dat lied was gewoon een banger eersteklas en mensen die dat ontkenden, waren leugenaars. Toch was het niet het nummer waar hij op dat moment zin in had. Lichtjes headbangend en met zijn handen diep in de zakken van zijn hoodie gestoken, liep de jongen daarom over het terrein van Alfea terwijl hij luisterde naar Don't Matter van Kings of Leon.

Like a snake, I wake and bake,
It don’t matter to me.
I could fuck or I could fight.
It don’t matter to me.

Cause it’s always the same,
and I’m always the same.

Zijn ochtend was zojuist iets beter geworden nu hij wist dat hij later die dag met zijn zusje kon praten. Hij wilde dat hun band weer werd zoals vroeger. Met zijn tweetjes cheesy romcoms kijken, zich samen misselijk eten aan goedkope bonbons en lachen om een levenslange collectie aan inside jokes. Met de dood van zijn ouders, was hij ook die zorgeloze band met zijn lieve zusje verloren. Asher wilde er alles aan doen om deze opnieuw te herstellen - als Mags hem daar de kans voor wilde geven.
De blonde specialist zong zachtjes mee met zijn muziek terwijl hij richting het kasteel liep - tot hij iets in zijn ooghoek opmerkte. Met een frons kwam hij tot stilstand toen hij enorme stoomwolken boven de bomen in de verte zag opdoemen. Leerlingen oefenden wel vaker hun krachten met of op elkaar, maar dit zag er wel heel intens uit.

Nieuwsgierig rende hij op een drafje naar het meer. Hij haalde zijn AirPods uit zijn oren en nam de situatie in zich op. “Yoo..”
Dit was niet goed.
Asher bleef een stukje op afstand toen hij het donkere, slanke silhouet van Rainn Kovsky zag staan, omhuld in dichte mist die op zijn aller dikst leek te zijn boven het water. De jongen stond met zijn rug naar Asher toe en was bezig met het… verdampen van het meer?!
Asher’s ogen werden groter toen hij plotseling besefte wat dat betekende.
“Gast!” riep hij uit terwijl hij naar voren rende om Rainn te stoppen. “Hou op man, daar zitten dieren in, gek!”
Hij hield zijn pas in toen Rainn naar hem omkeek, zijn ogen roodgloeiend. Hij was een raar en onvoorspelbaar figuur met een bloedhekel aan specialisten. Asher wist dat het moeilijk en erg gevaarlijk ging worden om hem zomaar te stoppen. Het was ook niet alsof hij ook maar één wapen bij zich droeg. Wat ging hij doen tegen één van de sterkste faeries van de school zonder zijn bijl of zwaard? Shit.
Hij rukte zijn blik los van de psychopaat en begon langs de oever van het meer te rennen om te zien hoe het met de dieren was. In het meer woonden vissen, kikkers en watervogels die stuk voor stuk levend verbrand zouden worden als de vuur magiër niet ophield. Turend over het meer, leek het erop dat alle vogels op tijd weggevlogen waren.
Allemaal.
Op ééntje na.
Gealarmeerd door het wanhopige geluid dat het dier maakte, zag Asher plotseling een eend in het riet. Het beest leek verstrikt te zitten en snaterde voor zijn leven terwijl het water om hem heen langzaam opging in bloedhete nevel.
Asher dacht geen twee seconden na. Hij haastte zich naar voren en probeerde direct in te schatten hoe hij het beste de korte maar modderige afdaling naar beneden kon maken. De aanhoudende en constant heter wordende, vochtige mist, werkte verstikkend. Ash voelde hoe zijn haar inmiddels kletsnat op zijn hoofd lag en de ontelbare, minuscule druppels in de lucht een doorzichtig laagje over zijn gezicht hadden gelegd.
Nou, daar had hij zijn hydratatie.
Met een bezorgde frons op zijn gezicht en zijn sneeuwwitte sneakers direct bruin van de modder, liet hij zichzelf naar beneden glijden. De jongen had weinig zin om brandwonden op te lopen, en dus deed hij zijn best om niet in het gloeiendhete, stomende water te vallen.
“Rustig maar, maatje..” humde hij zachtjes om het diertje gerust te stellen.
Het arme eendje deed verwoede pogingen om weg te vliegen, maar het dichte riet maakte het een onmogelijke taak. Het beestje had zichzelf al behoorlijk uitgeput. Asher reikte zijn armen uit en begon voorzichtig het eendje los te maken. De temperatuur van de nevel begon pijn te doen in zijn gezicht en hij kon bijna niets zien door de dikte van de mist en het water in zijn ogen. Desondanks hield hij vol, dan wel niet met een grimas op zijn gezicht.
Met een knak wist hij het laatste stukje riet te breken.
“Dat was ‘em, Donald,” mompelde hij terwijl hij het beestje in zijn armen nam. De vogel protesteerde niet. Asher wist niet of het lag aan de schok of iets anders, maar het maakte de reddingsmissie wel weer een stukje gemakkelijker. Glibberend en glijdend wist Ash de oever weer op te klimmen. Eenmaal boven nam hij afstand van het meer voordat hij met een zucht in het natte gras plofte, het vogeltje veilig in zijn sterke armen geklemd.
Met zijn vingers scande hij het verendek om te controleren of het dier gewond was geraakt, maar het leek er niet op. Hij was op tijd geweest.

[ bericht aangepast op 28 dec 2021 - 17:15 ]

ars moriendi

28 dec 2021 - 20:04 Ken_ is offline

Ken_ 18305

KIT COLLIN VERNON

Specialist - Year 3 - Traditionalist - Alone around school property

Hoe de jongeman zo vrolijk kon zijn vandaag was bewonderingswaardig. ''Hmm, dat moet ik ook maar proberen, klinkt een stuk leuker voor de zaterdag ochtend.'' grinnikte hij vooraleer hij zich naast me neer plofte op het zachte gras. Mijn vingers hadden wat nerveus in het gras zitten prutsen tot hij met de vraag over Donague begon. Ietswat twijfelend had ik mijn kameraad dan ook verteld het wel van plan te zijn iets waar hij -tot mijn opluchting- erg enthousiast over was. ''Ja zeker doen! Ik ga me ook inschrijven.'' een opgeluchte zucht gepaard met een klein lachje verliet mijn lippen waarna ik hem een speelde elleboogstoot haf. "Jezus je bezorgde me haast een hartverzakking." lachte ik op zijn enthouasiasme. ''En als het niets is schrijven we ons toch gewoon weer uit?'' vervolgde hij schouderophalend, wat me even door mijn donkere lokken deed krabbelen. "Ja daar heb je wel gelijk in." murmelde ik - al denk ik niet dat het zo eenvoudig was als het klonk. Toch met Cealan erbij was ik een stuk geruster in mijn keuze. Had ik tenminste één iemand aan mijn zijde.
''Ik twijfelde eerst wel, de Fairies hebben op zich wel een goede reden om tegen het nieuwe bestuur te zijn,'' Sprak Cealan na even waardoor ik even stil viel, mijn vingers terug in het gras begravend. ''Ik denk niet dat iemand daar verandering in kan brengen. Daarnaast botst het een beetje met mijn ‘regels zijn er om gebroken te worden visie’. vervolgd hij verder, ik zweeg maar bleef mijn blauwe kijkers op de jongen houden. 'Maar sommige nieuwe regels zijn wel echt een verbetering.'' grijnsde hij vervolgens waardoor ik begrijpend knikte. " Als puntje bij paaltje komt zullen ze op hun eentje zich ook moeten kunnen beschermen. Als een andere manier hen daarbij kan helpen, moeten ze daar meer open voor staan." zei ik met een lichte frons op mijn voorhoofd. Ik schudde mijn hoofd als teken dat ik er niet echt behoefte aan had om te discussieren hierover. Eenmaal die fout gemaakt met Leander. Ik hoefde mijn buddy nu ook niet kwijt.
Ik besloot Cealan dan maar te vragen over het feest iets waarbij hij spontaan zijn armen spreidde en lachte. ''Hey, ik ga naar elk feestje.'' Ik schudde grinnikend mijn hoofd, hoe kon het ook anders. ''Jij gaat toch ook?'' kaatste hij meteen de bal terug waarbij een aarzelende "Ik weet nog niet." over mijn lippen rolde.
Cealan ging wat anders zitten zodat hij wat rechter kwam. ''We krijgen eindelijk traditionalistisch onderwijs, dat is het vieren toch wel waard?'' probeerde hij me te overtuigen hij wist op z'n minst wel weer een kleine glimlach op mijn lippen te krijgen. "Leven is een feestje niet?" plaagde ik hem op zijn eeuwige vrolijkheid.
''Heb je trouwens al ontbeten? Ik ben echt uitgehongerd.'' kwam de jongen mee af ''Of is het zittend sporten nog niet afgelopen?'' Voegde hij er nog plagend aan toe waardoor ik hem even een bedenkelijk gezicht schonk waarna ik " okéé goed, ik kan wel een pauze inlasten." grinnikte ik, waarna ik mezelf overeind duwde en mijn hand naar hem uitstak om hem ook overeind te helpen. "Wat voor ontbijt had je in gedachten?" vroeg ik hem. "We kunnen eerst nog langs Donague is langs dezelfde weg." stelde ik vervolgens voor, waarna ik mijn mobiel voelde trillen.
Ik haalde het ding even boven, eerder berichten van de feestgang verwachtend, maar nee. Mijn hart zakte me in de schoenen toen ik merkte dat het van Tyr kwam. Shit.
Praten...Daar had ik al helemaal geen zin in- nouja eigenlijk wel. Het ging zo goed tussen de twee voor de overname. Shit...Ik besloot dan maar voor de korte pijn te gaan. Een reden om wat later te zijn voor het feest...Of juist een reden om op het feest me even lam te gaan zuipen. Who knows.

To Tyr;

Talk tonight then. The lake?

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

28 dec 2021 - 22:11 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

Mae
21 | earth fairy | jaar 3 | outfit | with Asher and cutie puddles with in the distance Rainn @the lake

”Nature is not a place to visit, it is home."

Gewapend met een zakje eendenvoer had Mae door de gangen van Alfea gedwaald. Ze was op weg richting het meer. Waarschijnlijk lekker in het water dobberend, wachtte puddles daar op haar. Het was een heel proces geweest maar na twee jaar volgde het eendje Do eindelijk niet meer naar binnen. Mae herinnerde zich het nog goed. De lichte paniek in Do zijn ogen toen hij haar om hulp kwam vragen. Hij had een verlaten eendje gevonden dat nu niet meer bij hem weg te slaan was. Puddles zoals het tweetal hem genoemd had, was Do als zijn moeder gaan zien. Mae hielp met verzorgen en na veel moeite was het haar gelukt om puddles aan het meer buiten te laten wennen. Ze hadden zelfs een klein eendenhuisje voor hem gebouwd waar hij zich snel op zijn gemak leek te voelen. Sindsdien hielden Dorian en Mae om de beurt een oogje in het zeil. Eenmaal buiten aangekomen bekroop de brunette een raar gevoel. Ze had het bloedheet terwijl er volgens de boomtoppen recht voor haar toch echt een briesje leek te staan. Veel tijd om erover na te denken, kreeg ze niet. Ze werd afgeleid door het geluidje van haar telefoon. Een aantal meldingen lichtte het beeldscherm op. Met een glimlach had ze de berichtjes van Do en Lune gelezen en erop gereageerd. Ondertussen was ze in de richting van het meer gelopen. Met elke stap die ze dichterbij kwam, voelde ze hoe steeds meer dieren in paniek leken te zijn. Onrustig door de stress en angst van verschillende diertjes die haar bereikte, begon de dame in plaats van te lopen te rennen. Haar ogen vielen op de enorme stoomwolken die boven de bomen uit stegen. Sneller dan haar conditie eigenlijk toe liet verscheen ze aan de rand van het meer. Een dichte hete mist hing boven het water. Wat was hier aan de hand?! Wanhopig snelde ze langs de oever opzoek naar puddles. Met haar magie liet ze het riet buigen om zo beter tussen alle sprieten heen te kunnen kijken.
"Puddles?"
"Puddles?!!"
"Puddles!!!?"

Elke schreeuw was harder en wanhopiger dan de vorige. Tot Mae de aanwezigheid van het diertje eindelijk dichterbij voelde komen. Door de afname van de dichte wolk mist, zag de brunette iets verderop een jongen zitten. Een rust viel over haar heen bij het zien van het kleine eendje dat veilig in zijn armen geklemd zat. Nu puddles veilig was en de mist langzaam weg trok, had Mae kort de tijd om rond te kijken wat er nou precies aan de hand was. In de verte zag ze Rainn staan. Gefrustreerd gooide ze haar armen omhoog. "Wat was je idee idioot? Heb je dan helemaal geen respect voor dingen die leven?" floepte ze er woedend richting de firefairy uit. Hoofdschuddend draaide ze zich weer om en bewoog ze voorzichtig richting de jongen verderop. "Puddles?" fluisterde ze opgelucht toen ze dichtbij genoeg was. Het kleine eendje keek op en maakte wat geluidjes. Mae was naast de jongen neergeknield op het natte gras. Met haar vingers streelde ze het kleine kopje van haar kleine vriend. Voor een korte seconde sloot ze haar ogen. Ze wilde checken of hij niet gewond was. Een groene gloed verscheen rondom haar vingers. Met een glimlach opende ze haar ogen en was de groene walm verdwenen. Het eendje had geen verwondingen opgelopen.Voor het eerst keek ze op richting de jongen naast haar. Haar ogen ontmoette die van Asher Dugray. Ze kende de jongen niet persoonlijk maar had genoeg verhalen over hem gehoord. Het was een party boy met een wilde reputatie. Dat terzijde was hij ook degene die haar eend had gered. Ze schonk hem dan ook een dankbare glimlach. "Hij is gelukkig niet gewond. Dankjewel! Zonder jou was dat misschien wel anders geweest.." Vol verwondering keek de brunette toe hoe puddles zich enorm op zijn gemak bij de specialist leek te voelen. Zelfs nu zij er was, bleef het eendje rustig in de armen van de jongen zitten. "Zo te zien heb je indruk gemaakt. Normaal is hij niet zo dol op vreemden." knikte de dame richting het diertje. Haar blik gleed over de jongen heen. Zijn haren waren kletsnat. "Gaat het wel? Je bent toch niet het water in geweest?" vroeg ze bezorgd terwijl haar ogen zochten naar eventuele brandwonden. Gelukkig kon ze zo snel niets zien. Vervolgens vielen haar ogen op de witte sneakers van Asher die nu onder de modder zaten. De dame grinnikte even. "Puddles is je zo te zien ook een nieuw paar sneakers schuldig.."

"Take my hand – we will get through this together."

[ bericht aangepast op 28 dec 2021 - 22:15 ]

2 jan 2022 - 15:33 reguluswife is offline

reguluswife 37248

DORIAN SOLIS CASTEMONT

there's a million things I haven't done
but just you wait, just you wait

twentytwo • fourth year • specialist • modernist • anthem • outfit • his room • with ramsay

Ramsay was driftig aan het wegtikken op zijn telefoon. Als hij nou net zoveel moeite zou steken in trainen als in zijn appjes naar meisjes… Iets wat waarschijnlijk niet zo gebeuren, of in elk geval niet in de nabije toekomst. Dorian maakte zich er zorgen om hoe het Ramsay zou afgaan onder het nieuwe bewind, zijn gedrag zou een stuk minder aanvaard worden door de traditionalist en als hij zijn vader moest geloven, dan waren zij ook stricter met hun straffen. De vraag was alleen wanneer deze kant van de traditionalist naar boven ging komen. Enkele van de verhalen deed kippenvel op zijn hele lichaam doen ontstaan. Hij had haast liever gehad dat hij het niet had geweten, zijn nachtrust zou er iets beter om zijn, maar het viel nu niet meer terug te keren. Wel waren die straffen nog te voorkomen.
De jongen keek hem met samengeknepen ogen aan, toen hij opmerkte dat Ramsay voorzichtiger zou moeten doen vanaf nu. “Gast, ik pas wel op mijn zusjes,” meldde hij hem zelfverzekerd. In alle waarschijnlijkheid zou het eerder Isla zijn die op de andere twee lette. “En ook op die van jou…”
Zijn laatste woorden deden een frons op zijn gezicht ontstaan. “Zusje, bedoel je denk ik?” Van wat hij wist hadden Lune en zijn vriend niet veel meer met elkaar te maken, al voelde het wel erg onwennig dat Ramsay nu met Gianna bezig was. Een enkele keer had hij geprobeerd er iets van te zeggen, maar hij was toen al snel afgekapt. Ramsay does what Ramsay wants.
Dorian verplaatste zich naar het raam, uitkijkende over het schoolterrein. Het was niet lang voordat Ramsay hem zijn joint voor hield, met een blik die al meerdere meiden harten had doen smelten. De grijns op zijn gezicht verteld Dorian meer dan genoeg. Rollend met zijn ogen nam hij de joint, na een lange aarzeling. Was het een goed idee om nu al te blowen? Zeker niet. Maar één trekje kon vast geen kwaad en bovendien was het in het weekend toegestaan door de schoolleiding, al dan niet in de grote hoeveelheid dat Ramsay het gebruikte. Het besef dat hij nog niet eerder in Ramsay’s aanwezigheid had geblowd kwam net te laat, meestal was hij degene die een oogje op iedereen hield terwijl ze bezig waren. Met een optreden die hopelijk Oscar-waardig was begon Dorian te kuchen, gevolgd door dramatisch grote slokken water. Het was alsof karma hem gelijk te grazen wilde nemen. Gegiechel afkomst van twee jonge meisjes buiten, die naar hem omhoog keken, liet het water het verkeerde keelgat inschieten waardoor hij daadwerkelijk moest hoesten. Note to self: niet in een handdoek voor het raam gaan staan. Ramsay vond het maar wat amuserend. Zover hij er instaat toe was, zond Dorian hem een dodelijk blik toe.
”Wat ben je aan het doen?” kwam de vraag. “En wie heeft jou leren smoken dan? Want no-way dat ik die act van je geloof.”
”Proberen om niet te stikken,” antwoordde hij droogjes, terwijl de andere vraag zijn wangen nog roder deden kleuren. Ramsay wist niet van zijn… onderonsjes met Mack. “Gewoon… iemand op een feestje afgelopen zomer,” murmelde hij, zich bezighoudende met het gladstrijken van zijn dekbed. “Had jou toen niet op te letten, kan ik zelf ook eens wat beleven.” Zo onschuldig en nonchalant mogelijk haalde hij zijn schouders op. “Over feestjes gesproken, dat feestje, die gaat niet in onze kamer zijn, een van de andere mogen zich opofferen dit keer.” Het vond al vaak genoeg plaats in hun kamer.
”Geen probleem.” Ramsay’s aandacht verschoof opnieuw naar zijn telefoon. Aan zijn gezicht af te lezen wat minder leuk berichtjes dit keer. De groepschat nog altijd negerend antwoordde hij zelf ook enkele appjes, tot de stem van zijn vriend weer door de kamer schalde.

To Mae
Op onze gebruikelijke plek?

To Mack
Wel okay.
Onze favoriete idioot is nu nog in de kamer, maar het kan straks wel?

"Mag ik nog zo'n optreden van je?" De joint werd zijn kant opgestoken. "En als het feestje niet hier mag, welke locatie is dan wel een goed idee volgens jou?"
Twee trekjes zouden ook geen kwaad kunnen, toch? Hij moest er alleen aan denken zijn tanden te poetsen voor hij met Lune zou meetten, wetende dat blowen eigenlijk niks voor hem was en hij wilde niet dat zijn zusje zich zorgen zou maken om hem. Hij nam de joint aan, nam loom een trekje en gaf het brandende ding weer terug. “Bij Xav op de kamer?” opperde hij. Die jongen was meestal ook wel van de feestjes. “Of buiten, in het bos? Dan moeten we er alleen voor zorgen dat het de volgende dag weer opgeruimd wordt, anders krijgen we Mae achter ons aan.” Zijn ex was niet snel boos te krijgen, maar zou zeker wel ontploffen als de dieren in het bos per ongeluk troep van het feest binnen zouden krijgen. “Wie komen er eigenlijk allemaal? Je zusjes ook?” vroeg hij subtiel, hopende dat Isla haar gezicht ook zou laten zijn. Hij gebaarde naar Ramsay’s telefoon. “Man, je bent haast vergroeit met dat ding. Beter laat je het hier zodat je Gia alle aandacht kan geven op het feest.”

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 15:35 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

2 jan 2022 - 17:47 Amobi is offline

Amobi 15201

REILLY DONAGHUE
air fairy • 21 • traditionalist / undecided • at the stone circle • with myka

Vanuit zijn linker ooghoek had Reilly opgemerkt dat Myka aanstalten maakte om te vertrekken, zoals hij haar opgedragen had. Echter gaf hem dit niet het opgeluchte gevoel dat hij had verwacht. Eerder teleurstelling dat Myka daadwerkelijk naar hem luisterde. Het shockeerde Reilly dat hij wilde dat ze bleef, dat hij iemand in zijn gezelschap wilde. De afgelopen week had hij weinig vrienden gezien of gesproken, deels doordat Reilly ze had vermeden, maar ook doordat zijn ouders veel van zijn tijd opeiste. Daarnaast was de kans groot dat hij Dorian en Isla ook steeds minder zou zien, daar hij verplicht werd politieagent te spelen. Iets wat sowieso voor spanningen binnen Reilly’s vriendschappen ging zorgen.
“Ik ben blij te horen dat je het niet als totaal vreselijk hebt ervaren,” zei Reilly. “Ten minste iemand die niet volledig onder het nieuwe, strenge bewind van mijn ouders lijdt.” Een gepijnigde glimlach volgde. Nee, hij was er niet bepaald trots op dat hij nu de titel ‘zoon van de directrice’ droeg. Hoewel het Reilly waarschijnlijk voordelen ging opleveren, ging het hem ook zeker tegenwerken. Vooral bij leraren die tegen de traditionalistische leerweg waren. Misschien moest Reilly deze mensen aangeven, zodat ze verwijderd zouden worden. “Ik hoop wel dat je weet dat ik niets te maken heb met de keuzes die mijn ouders maken, oké? Ik wil niet..” begon Reilly, waarna hij eens diep ademhaalde.
“Ik wil niet dat ik mijn vrienden verlies vanwege de acties van mijn ouders,” maakte hij daarna zijn zin af. Wel hield Reilly achterwege dat hij over het algemeen het eens was met hen. Alleen het opschorten van de fairy-specialisten duo’s was een keuze waar hij absoluut niet achter stond. Of het studentenkorps. Dat zou alleen maar zorgen voor opgeblazen ego’s van leerlingen die vonden dat ze boven de rest van de school stonden. Reilly wendde zijn blik kort naar Myka, die in gedachten verzonken leek. Hij was benieuwd naar wat er in haar hoofd omging, wat haar zorgen en angsten waren, waar ze zich op dit moment mee bezig hield. Echter liet hij het meisje voor nu even met rust en pakte hij zijn telefoon erbij. Het was immers hoognodig tijd wat berichten uit te sturen naar mensen om wie hij gaf en mensen waarvan hij iets wilde.

Zodra Myka haar mond weer opende om wat tegen Reilly te zeggen, stopte hij zijn telefoon weg en keek hij het meisje weer aan. Bij het horen van haar woorden beet hij zachtjes op zijn lippen. “Je hoeft geen keuze te maken, hè? Nergens staat dat dit moet, wordt ook niet van je verwacht,” antwoordde Reilly. Althans, het werd nog niet van Myka verwacht, daar hij zijn ouders goed genoeg kende om te weten dat ze op een gegeven moment zowel de leerlingen als het personeel ging dwingen een keuze te maken. Dit hield Reilly echter achterwege, ondanks dat ze dit zelf ook al leek te realiseren. Myka angst aanjagen zou alleen maar voor problemen zorgen. “Ik zal je eens wat vertellen: ik weet zelf ook nog niet wat ik wil. De traditionalisten hebben goede kanten, maar de modernisten ook. Dat maakt de keuze lastig.” Er verscheen een smalle glimlach op Reilly’s lippen.
De hand die Myka tussen hen in had geplaatst voelde warm tegen zijn been aan. “Hm, nee, ik denk dat dit een keuze is die je moet maken op basis van gevoel,” antwoordde Reilly toen, doelend op Myka’s opmerking over haar lijstje. “Waar jij je het prettigst bij voelt, dus je moet je niet laten beïnvloeden door de mening van anderen, oké?” Hij legde zijn hand kort bovenop de hare en kneep er zachtjes in. Reilly hoopte dat dit haar een beetje geruststelde, daar hij eigenlijk geen zin had het nog verder te hebben over deze situatie. Gelukkig ging Myka toen over op een ander onderwerp, alsof ze het had aangevoeld.
“Nodig je me nu uit op een date?” vroeg Reilly, terwijl hij haar grinnikend aankeek. “Maar ja, ik ben vanavond vrij. Mag ik vragen waarvoor?” Zo onopvallend mogelijk gebruikte Reilly zijn mind-abilities om Myka’s herinneringen door te spitten, op zoek naar wat er zou gebeuren vanavond. Echter vond hij niks wat paste, waarop hij besloot op te staan. Hij reikte zijn hand aan Myka uit. “Oké, ik moet echt even bewegen, dus wat zeg je ervan? Romantische wandeling door het bos? Potje sparren? Of.. Heb je al ontbeten? Anders kunnen we ook naar de eetzaal lopen,” suggereerde Reilly aan haar, terwijl hij een vragende blik op zijn gezicht had.

[ bericht aangepast op 11 maart 2022 - 20:19 ]

That is a perfect copy of reality.

2 jan 2022 - 17:50 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NEVYA LEVAN

If I can still breathe I am fucking fine

twenty • third year • air fairy • traditionalist • roof • with xavier • outfit+shoes

Hij klemde zijn kaken op elkaar. Haar woorden bevielen hem duidelijk niet, maar op dat moment kon haar dat bitter weinig schelen. Haar ex leek niet van plan om haar er vandoor te laten, waarop ze zich omdraaide met een plan om een andere manier naar beneden te vinden. De niet zo geniale architecten van het gebouw hadden niet aan brandtrappen gedacht, ze kon haarzelf echter nog altijd naar beneden liften met behulp van wat air magic. Het was niet iets wat ze eerder geprobeerd had, maar eens moest de eerste keer zijn. Nevya had amper een stap gezet voordat Xavier’s vingers rondom haar pols sloten. Haar huid brandde waar hij haar aanraakte.
”Doe niet zo fucking idioot, Nev,” snauwde hij. Als hij wilde dat ze bleef staan was hij niet bepaald goed bezig, maar iets in haar deed ervoor zorgen dat ze zich weer omdraaide. Haar ogen belandden al snel op de schaafwonden op zijn knokkels. “Ligt eraan. Hoe vaak moet ik je nog zeggen gewoon fucking normaal te doen?” vroeg hij uitdagend, nadat ze hem verteld had dat hij zijn handen moest inbinden tijdens het trainen.
Langzaam trok ze haar wenkbrauw op. Het lag op het puntje van haar tong om hem mede te delen dat zij er niks aan kon doen als hij zijn emoties niet in toom kon houden. De afgelopen dagen hadden echter wel aangetoond dat ze dat zelf ook niet kon en ze had er weinig behoefte aan die bal teruggekaatst te krijgen. “Hoe jij reageert op bepaalde dingen is niet mijn verantwoordelijkheid, Xav, dus schuif dat niet op mij af.”
Een diepe zucht rolde over zijn lippen. “Shit, Nev. Ik ga dit spel niet spelen.” Met die woorden liet hij haar pols eindelijk los, al bleef Nev staan waar ze stond, op enkele centimeters afstand van hem. “Wil je gaan? Dan is daar de deur.” Zijn ogen vonden de hare en hoe graag ze ook weg wilde kijken, ze kon het simpelweg niet wanneer hij op die manier naar haar keek. “Vind je me een klootzak en wil je me niet meer zien? Best. Hou je niet meer van me? Best. Maar heb dan tenminste het lef om het recht in m’n gezicht te zeggen. Maar als er één kleine stem achter in je hoofd schreeuwt – fluistert – dat je wil blijven en nog van me houdt, blijf dan verdomme staan en praat met me, oké? Niet omdat ik je tegenhoud, maar omdat je er zelf ook voor wilt vechten. En het kan me niet schelen wie je buitensluit, of hoe vaak we ruzie hebben.” Een mistroostige lach kwam uit zijn mond. “Ik zag je niet aan voor iemand die van haar problemen wegloopt, Nev. Dus wat het ook is: je gaat oké zijn. Wij gaan oké zijn.” Hij keek haar aan met een haast smekende blik, geheel anders dan de arrogante grijns die veel te vaak op zijn gezicht stond, maar stiekem ook een van de dingen was waardoor voor hem viel. “Dat beloof ik je, oké? Er is niets ter wereld wat we samen niet aankunnen.” Hij klonk als een main character uit één of andere cliché romance film.
Haar blik gleed van Xav naar de deur achter hem, twijfelend. Waar ze net zo graag had willen gaan, wist ze het nu niet zeker, al was het alleen maar nu om het gewoon uit te praten. Ze kende hem en als ze het op een later moment uit zou willen praten, dan zou hij haar iets in de trant zeggen dat ‘ze het toch niet wilde’. Het had anders gevoeld dan hun andere ruzies, gevoed door iets anders. Tegelijk benauwden de woorden die hij had uitgesproken haar. Hou je niet meer van me? Ze had haar zelf niet toegestaan om zo ver te denken, ondanks dat hun relatie bijna een jaar had geduurd. Konden ze oké zijn als ze nooit helemaal oké waren geweest? Ze was zich er wel van bewust dat hun relatie niet geheel gezond was. Ze wilde hem echter ook niet kwijt. Het kwam niet vaak voor dat ze zich zo op haar gemak voelde bij iemand zoals ze dat bij Xav had. “Je bent een klootzak, Xav, dat weet jezelf ook prima, maar dat wilt niet zeggen dat ik je gezicht niet meer wil zien.” God, ze haatte dit. “Ik loop niet weg voor mijn problemen.” Lune zou haar vertellen dat Xav een probleem was en eentje waar ze duidelijk voor moest weglopen. “Dan zou ik het niet zolang met jou hebben volgehouden, of wel? En jij niet met mij. Het spijt me dat ik je een schok gaf toen –“ Nev sloeg haar armen over elkaar en beet op haar lip. “Tijdens onze ruzie.” Ze stonden in elk geval op het dak waar niemand hun gesprek kon horen. “Deze overname, het is…” Ze had moeite om uit haar woorden te komen. “Ik ben het niet gewend om zoveel te voelen. Ik weet niet of dat gevoel ooit oké gaat zijn. Het is onwennig. Ik wil je niet buitensluiten maar soms is het makkelijker om dat wel te doen.”

To Rainn
Oh, ik zou niet durven, grote boze boeman.

To Lune
Is het dak ook goed? Valt toch niet veel te beschadigen.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

2 jan 2022 - 22:13 Miyah is offline

Miyah 1369

LAVENDER HURLEY
Water Fairy • Modernist • Year 1 • Breakfast • with Eileen

Lavender genoot ontzettend van de tijd samen met zijn beste vriendin. Hij voelde zich uiteindelijk wat meer op zijn gemak, alsof hij weer even thuis was.
“Je zal wel het verhaal van de dag zijn als je echt gillend de les uit rent en nooit meer op komt dagen.” Had Eileen gereageerd op het grapje dat hij eerder maakte. Ze had overigens wel gelijk, binnen de muren van Alfea hielden een deel van de studenten van roddelen.
“Alsof ze het erg zouden vinden om de wildste verhalen te verzinnen” grinnikte Lavender daarop.
“he, als ik het eerste jaar door kan komen is het voor jou vast een makkie. Het is gewoon wennen,” Zei Eileen.
Het was veel gedoe om haar te helpen met haar magie. Maar dat had Lavender altijd met alle liefde gedaan. Uiteindelijk is ze uitgegroeid tot een krachtige fairy, misschien zelfs nog krachtiger dan hijzelf. Ze zou vast nog veel sterker worden met de jaren en Lavender zou haar altijd steunen.

Eileen reageerde luchtig op zijn vraag over Ronan. Hij was zo nieuwsgierig naar de vriend van zijn beste vriendin. En nee, hij zou zich zeker niet gaan gedragen als de over-protective best friend. Hij wist heus wel dat Eileen niet in zeven sloten tegelijk zou lopen. Lavender was enkel nieuwsgierig naar de jongeman.
“Wel, als je vanmiddag niks te doen heb kan ik je voorstellen?” stelde ze voor.
Lavender zou zichzelf vanmiddag hebben terug getrokken om te gaan studeren, maar studeren kon hij heus weleens overslaan. Al helemaal voor de ontmoeting met Ronan.
“Dat lijkt me leuk, kan ik toch eindelijk die befaamde Ronan ontmoeten. Daar maak ik met alle liefde tijd voor vrij” zei Lavender een tikje uitgelaten. Hij kon namelijk niet wachten om hem te leren kennen. Als hij Eileen gelukkig maakte, moest hij wel een goede jongen zijn.“Maar alleen als je geen gênante verhalen of iets gaat vertellen, dan sleur ik je zo weg,” waarschuwde ze, waarop Lavender begon te grinniken, het gaf hem weer een mooie kans om haar een beetje te plagen.
“Oh, dus ik mag niets zeggen over die keer dat je struikelde?” Plaagde hij haar, hij wist dat ze het makkelijk kon hebben.
Ze wist dat ze wel op hem kon vertrouwen en dat Lavender dat zeker niet zou doen.
“Maak je maar geen zorgen. Ik wil de jongen gewoon leren kennen en zeker niet wegjagen. Hij maakt je bovendien gelukkig, dat is het allerbelangrijkst.”
Hij gunde het haar zo ontzettend en wilde dat hun relatie zou werken. Er was immers niets mooier dan de liefde, hoe cliché dat ook klonk.
Zelf was Lavender er nog niet erg mee bezig. Maar als er een leuke man op zijn pad zou komen, dan zou hij daar wel voor open staan. Je wist nooit wat er zou gebeuren.
“Dus, zullen we eens naar buiten gaan voor een beetje frisse lucht?” Stelde Lavender voor. Ze hadden hun ontbijt al op en Eileen had gezegd dat ze nog wel even de tijd had. Een kleine wandeling na het ontbijt zou hen beiden misschien wel goed kunnen doen.

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

4 jan 2022 - 18:12 darkurge is offline

darkurge 3074

☣ RUSH ☣
Specialist • Traditionalist • Year 3 • Girl's dorms • with Gia

Rush werd door Gia van de gang getrokken en haar kamer ingesleurd. De glimlach op haar gezicht en haar opmerking over zijn ‘onopvallende look’ zorgde voor een licht beschaamd gevoel.
Met een doffe klap plofte Rush neer op Gia haar bed. “Hou je kop,” mompelde hij, waarna hij resoluut zijn capuchon van zijn hoofd afhaalde. Zag hij er serieus zo belachelijk uit?
“Hey,” Gia stak onschuldig haar beid handen op. “ik zeg het alleen maar.”
Rush glimlachte een kleine lach, maar hield zijn lippen op elkaar gedrukt. Misschien had Gia wel gelijk, maar dat zou hij niet aan haar gaan toegeven.
Gia ging naast hem zitten en vroeg of hij zich ging opgeven bij Donaghue voor de groep Traditonalists. Daar hoefde Rush niet lang over na te denken. “Ja, sowieso, jij?’’
Het meisje haalde haar schouders op en wendde haar blik af. Rush deed een tevergeefse poging om haar ogen te zien; in de hoop op die manier te kunnen peilen hoe Gia over de hele situatie dacht.
’’Ik weet het niet..’’ zei ze uiteindelijk.
“Hoezo?” Vroeg Rush meteen. “Wat houdt je tegen? Of ben je toch Modernistischer dan ik dacht..” Het was zijn bedoeling niet om afkeurend te klinken, maar Rush kon zijn mening niet voor zich houden. Bovendien was het onmogelijk dat Gia niet wist hoe hij over fairies dacht. Het was niet voor niks dat hij zo onopvallend mogelijk naar haar kamer was gekomen.
Heel even waren Rush zijn gedachten afgedwaald naar Mackenzie en hoe hij zichzelf op haar had geforceerd. Zijn hart begon sneller te kloppen, zijn handen te zweten en zijn keel werd gort droog. “Heb je iets te drinken?”
“Ja,” Gia stond langzaam op. “Alles oké?” Ze overhandigde Rush een flesje drinken en gretig maakte hij het open.
Niet alleen zijn droge keel was verholpen, maar ook de spanning bij de gedachte aan Mackenzie zakte af. Hij was hier. Met Gia. Mackenzie kon hem hier geen pijn doen.
“Ja, gewoon droge keel, weet je wel.” wuifde Rush het voorval weg.
Ander onderwerp. ‘’Er is een feestje trouwens, vanavond. Ramsay organiseert iets. Kom je ook?’’ zei Rush dan ook. Dat zou wel voor de nodige afleiding zorgen.
‘’Ik zeg nooit ‘nee’ tegen een feestje,’’ was Gia haar antwoord.
Glimlachend haalde Rush zijn telefoon te voorschijn en hield deze omhoog. ‘’Zal ik meteen even doorgeven dat erbij bent?’’
‘’Ja doe,’’ zei Gia grijnsden ‘’bluf.’’
Rush knikte enthousiast en tikte snel een berichtje in de broskis app. Voor hij op verzenden drukte twijfelde Rush. Gia was een fairy... beter kon hij zijn berichtje aanpassen.

To: ⚔️🍻the broskis🍻⚔️
Volgens Asher is Gia ook bij het feestje vanavond. Gezellig!

Het was dat Asher en Ramsay irritante opmerkingen naar zijn hoofd hadden gegooid, anders had Rush dit niet gestuurd.. maar door zijn bericht zouden ze waarschijnlijk meer met elkaar bezig dan met hem. Wat was er soms mis met de gasten op deze school ik ga sws extra mijn best doen als Rushki kijkt hoor. Die guy krijgt de show van z’n leven.. Gadver.
Enthousiast wilde Rush zijn verstuurde berichtje laten zien aan Gia, maar toen hij opkeek zag hij de twijfelende blik in Gia haar ogen. Haar tanden stonden in haar onderlip en ze staarde naar haar telefoon. Rush kon niet zien wat haar scherm toonde, maar het was zo te zien geen goed nieuws. Hij wachtte, tot Gia iets zou zeggen, maar toen ze dat niet deed wendde Rush zijn blik af.
‘’Wie komen er allemaal vanavond?’’ vroeg Gia vervolgens.
Rush keek weer op. “Oh,” begon hij. “Volgens mij alle specialisten, de gasten dan, en verder nog geen idee.” vertelde hij haar. “Hoezo?” Rush keek van Gia naar haar telefoon en weer terug naar het meisje, waarna hij zijn wenkbrauwen op trok. “Heb jij plannen voor vanavond ofzo?”

[Quote]To: Myka
100%. Jij doet ook mee, toch?

To Mackenzie:
Is misschien niet nodig.
Er is vanavond een feestje. Wellicht kun je morgen ochtend helpen opruimen.
Wc’s schoonmaken, kots opruimen.. perfecte Mackenzie taakjes

To: Lune
Ben blij dat het goed gaat met je.
Er is vnv een feestje. Kom je ook?
Met mij gaat het trouwens ook goed! Blij dat het weekend is

Het berichtje naar Lune voelde ongemakkelijk aan. Geforceerd zelfs. Maar hij wilde dat Lune er vanavond zou zijn. Normaliter sprak hij haar alleen in het echt. Face to face. Wanneer ze alleen waren onder de heldere sterrenhemel. Nog nooit eerder hadden ze een app gesprek gevoerd en het duurde even voordat Rush de moed bij elkaar had geraapt om op verzenden te klikken. Snel stopte hij zijn telefoon weg. Het was verzonden. Nu was het aan Lune...

[ bericht aangepast op 4 jan 2022 - 18:13 ]

4 jan 2022 - 20:40 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • His room • with Dorian

Met de joint tussen zijn lippen grijnsde Ramsay naar zijn telefoon. Mijn pink is groter. Een grinnik ontsnapte zijn lippen. Dacht Perky Phyre dat hij hiermee afgetroefd was? Ramsay zijn ogen schoten naar Dorian en toen weer terug naar zijn telefoon. Het ging zijn kamergenootje niet echt aan hoeveel playthings hij aan het appen was. Soms was het jammer om Dorian als beste vriend te hebben; overleg over meisjes kon niet met Dorian worden gevoerd. Niet alleen doordat twee van zijn speeltjes (semi)verwant aan Dora waren, maar ook omdat de blonde gast zijn flirtskills vrijwel niet bestaand waren. Ramsay overwoog om Dorian te tippen een keer een dickpic naar een chick te sturen, maar bedacht zich. Waarschijnlijk had Dora meer plezier met het versturen van een doosje chocolaatjes. En dus richtte Ramsay zich weer op Phyre.

To: Phyre
Wanneer wil je dat bewijzen dan?
Vanavond even vergelijken?

De suggestie van Dorian dat Ramsay zichzelf in de problemen zou brengen bij de Traditionalists ging er niet in. “Gast, ik pas wel op mijn zusjes,” verdedigde hij zichzelf lichtelijk geïrriteerd. “En ook op die van jou…”
Dorian fronste. “Zusje, bedoel je denk ik?”
Shit. “Ja,” Ramsay wendde zijn blik af en gooide zijn benen weer op bed. Nonchalant haalde hij zijn schouders op en liet zich onderuit zakken. “Maar mag ik niet meer om Lune geven ofzo?” Hij kon het niet laten. Het was dom om hierover te beginnen. Laat staan tegenover Dorian, maar Ramsay moest het gezegd hebben. “Ik zou alles doen voor mijn familie, en die van jou.” voegde Ramsay eraan toe en er was geen woord van gelogen.
Hoe soepel zijn vriend de joint van hem overnam en inhaleerde was op zijn minst verdacht. Blijkbaar besefte Dora dit zelf ook, want een vreemd geacteerd hoestje volgde.
”Wat ben je aan het doen?” vroeg Ramsay nieuwsgierig. “En wie heeft jou leren smoken dan? Want no-way dat ik die act van je geloof.”
”Proberen om niet te stikken,”
“Fucking sure.” Knikte Ramsay ongelovig.
“Gewoon… iemand op een feestje afgelopen zomer,” ging Dora mompelend verder, terwijl hij zijn dekbed begon glad te strijken.“Had jou toen niet op te letten, kan ik zelf ook eens wat beleven.” was zijn kamergenoot zijn excuus.
“Bullshit.” Prikte Ramsay door Dorian zijn act heen. “Geen geheimpjes voor mij hebben, he!”
Ramsay zijn scherm lichtte op en de naam van Gia verscheen. Gretig opende Ramsay het berichtje en liet zijn ogen over de woorden heen glijden. Ik ben niet bij hem, maak je geen zorgen oké? En ik ben ook niet druk. Ze was dus niet bij Xavier. Als hij haar moest geloven, dat wel, en dat was nu juist het probleem. Ramsay wist niet of hij Gia op haar woord kon vertrouwen.
Een ander berichtje dat binnenkwam riep ook vraagtekens op. Haha, haat niet zo. Ik heb het hem geleerd! Mac had Dora leren smoken?

Grinnikend stopte Ramsay zijn telefoon weer weg. "Mag ik nog zo'n optreden van je?" en zijn joint werd weer in de richting van Dora gestoken. "En als het feestje niet hier mag, welke locatie is dan wel een goed idee volgens jou?"
Tot Ramsay zijn opluchting ging Dorian op zijn aanbod in. Hij hield het bij één trekje en gaf daarna Ramsay z’n joint terug. “Bij Xav op de kamer?” vroeg hij. “Of buiten, in het bos? Dan moeten we er alleen voor zorgen dat het de volgende dag weer opgeruimd wordt, anders krijgen we Mae achter ons aan.”
“Wat boeit jou het wat Mae vindt? Je doet haar niet meer, toch?” vroeg Ramsay, cirkeltjes uitblazend.
“Wie komen er eigenlijk allemaal? Je zusjes ook?” was Dorian zijn volgende vraag.
“Geen idee.” zei Ramsay eerlijk. “Ik ga ze niet uitnodigen.” Ook dat was eerlijk. “Ley heeft er niks te zoeken en Ies gaat sowieso zeuren. Beter gaan ze maskertjes doen op hun kamer ofzo.”
Dorian knikte naar Ramsay zijn telefoon die op zijn schoot lag. “Man, je bent haast vergroeid met dat ding. Beter laat je het hier zodat je Gia alle aandacht kan geven op het feest.”

To: Gia❤️
Bij wie ben je dan? Wat doe je?
En wist je dat je broer smoked? Wtf is dat nu ineens...

Ramsay draaide zijn scherm naar Dorian toe. “Wie denk je dat ik aan het appen ben, genius?” Een paar vieze sokken op Ramsay bed vlogen in één snelle beweging naar Dorian zijn blonde haren. “Sinds wanneer smoke jij met Mac?” Ramsay zijn ogen bleven op Dorian zijn gezicht gefixeerd. De wangen van Dora kleuren zo snel rood, dat het niet lang zou duren voor de waarheid boven tafel was.
Gelukkig was Dora afgeleid door Ramsay zijn oude sokken, want zijn scherm lichtte opnieuw op, maar deze keer was het zijn andere zusje die een berichtje had gestuurd. Vanuit zijn ooghoeken zag Ramsay hoe Lune instemde met zijn voorstel.
Maar best: alleen praten, ok? Niets in je hoofd halen. Fuck yes.
Ramsay zijn hart maakte een sprongetje. Hij inhaleerde diep, blies de rook tevreden uit drukte zichzelf iets omhoog op zijn bed. Snel begon hij terug te typen.

To: Lune💕
Thanks Luun. Tuurlijk alleen praten.
Wat ben je nu aan het doen dan? En wanneer heb je tijd?
Kan niet wachten om je weer te zien ❤️

[ bericht aangepast op 4 jan 2022 - 20:41 ]

4 jan 2022 - 23:22 Novalunosis is offline

Novalunosis 671

➹ Caelan Atley Haywood ➶
Listen, smile, agree, and then do whatever you were gonna do anyway

22 – Specialist – Traditionalist - Year 4 – Outfit – Outside– With Kit

Het onderwerp veranderde al gauw in Donaghue's groep, wat vooral onder de traditionalisten het gesprek van de dag leek te zijn. Terwijl Caelan zijn interesse in de groep uitte leek er letterlijk een zwaar gewicht vanKit's schouders te vallen. Waar de jongen er eerst nog wat twijfelend en gespannen bijzat leek die spanning er met zijn zucht vandoor te gaan. ''Jezus je bezorgde me haast een hartverzakking." Lachte de jonge waarna hij Caelan een speelse elleboogstoot gaf. Lachend nam Caelan de stoot in ontvangst waarna hij aangaf dat uitschrijven altijd nog een optie was. Het deed Kit nadenkend krabbelen aan zijn haar waarna ook hij al mompelend toegaf dat Caelan gelijk had– en dit ging uiteraard gepaard met flauwe opmerking. ''Altijd toch,'' zei hij met een brede grijns.
Vervolgens was het de beurt aan Caelan om zijn twijfels op te biechtten. In stilte had de specialist geluisterd naar zijn uitleg, pas toen Caelan uitgesproken was opende Kit zijn mond. ''Als puntje bij paaltje komt zullen ze op hun eentje zich ook moeten kunnen beschermen. Als een andere manier hen daarbij kan helpen, moeten ze daar meer open voor staan." Zelf was Caelan het daar niet helemaal mee eens – uiteraard moesten ze zichzelf kunnen beschermen tegen monsters van buitenaf, maar in tegenstelling tot de specialisten moesten ze zich ook kunnen beschermen tegen zichzelf en als de moderne manier daar goed voor werkte, wie waren zij dan om het aan te passen? Zolang ze maar niet besloten om Burned Ones te laten leven, want dat was gewoon roekeloos. Echter wuifde Kit het onderwerp weg voordat Caelan er verder op in kon gaan. Misschien was dat maar beter ook, het bleef een gevoelig onderwerp en hij had geen zin in een discussie.
Caelan knikte even begrijpend en richtte zich op het volgende onderwerp dat aangesneden werd door Kit: het feest. De afzijdigheid van Kit in de groepsapp bleek al snel een reden te hebben. ''Ik weet het niet,'' antwoorde de jongen op de vraag of hij naar het feest zou gaan. ''We krijgen eindelijk traditionalistisch onderwijs, dat is het vieren toch wel waard?' Had Caelan opgemerkt in een poging de jongen te overtuigen. Het zorgde er in ieder geval voor dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen. "Leven is een feestje niet?"
''Op vrije dagen wel,'' stemde Caelan lachend in. Het was dat hij op dat moment geen verplichtingen had, anders was er een stuk minder positiviteit. Ook hij had zo zijn chagrijnige momenten – en deze vonden meestal vroeg in de ochtend plaats. ''Maar het wordt vast gezellig, kom ook.'’
Een toch wel hongerig gevoel trok zijn aandacht. ''Heb je trouwens al ontbeten? Ik ben echt uitgehongerd,'' stelde hij voor gevolgd door een plagende opmerking over zijn zitsport. Kit trok eerst een bedenkelijk gezicht, waarop Caelan zijn ogen rolde. Het was geen moeilijke vraag, de jongen zat hem overduidelijk te treiteren en dit werd eigenlijk alleen maar meer benadrukt toen hij grinnikend toegaf dat hij wel een pauze kon gebruiken. ''Ja, vind ik ook, je hebt hard gewerkt.'' Caelan gaf de jongeman grinnikend een schouderklopje. Voordat hij aanstalten wilde maken om op te staan was Kit al overeind gekrabbeld en stak hij zijn hand uit. Caelan pakte zijn hand aan stond vervolgens ook op uit het gras. Na enkele veegbewegingen was ook zijn broek gras en aarde vrij.
'' Wat voor ontbijt had je in gedachten?'' Vroeg Kit. Caelan haalde onverschillig zijn schouders op. ''Wat ze ook aanbieden in de kantine.'' Een moeilijke eter was hij immers niet. ''Of had je wat beters in gedachten?''
"We kunnen eerst nog langs Donaghue is langs dezelfde weg." Dan zou er geen terug weg meer zijn, maar zoals hij eerder zelf al had toegeven: als het niets was kon hij zich altijd nog uitschrijven. Misschien was het ook wel beter om het gelijk te regelen. ''Goed idee, let's go.'' Stemde Caelan in alvorens hij in beweging kwam. Na enkele passen had hij door dat Kit niet in beweging was gekomen. Vragend had Caelan zich teruggedraaid naar de jongen die met een strak gezicht naar zijn telefoon keek. Het zag er haast uit alsof Kit een geest had gezien en Caelan betwijfelde of dat door de groepsapp kwam waar nog meerdere meldingen van binnen waren gekomen.
''Alles oké?''

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

5 jan 2022 - 11:06 darkurge is offline

darkurge 3074

✴AERYS CALLAHAN✴
Light Fairy • Undecided • Year 4 • Lake • with Rainn
you don't need no me time: that's you and me time

"Anders doen we het gewoon stiekem.” Opperde Isla. Wellicht was dat de enige optie die ze nog hadden onder het nieuwe bewind; samen stiekem trainen, aangezien zij een specialist was en hij een fairy. In Aerys zijn optiek versterkten ze juist elkaar, vulden ze elkaar aan, in plaats van het tegenovergestelde.
Aerys keek op van de krant die tussen hen in lag en glimlachte. “Misschien het beste, als er niks anders op zit.” Stemde hij met haar voorstel in.
Gezien Isla haar nu al rebels opstelling hield Aerys zijn mening niet voor zich over het artikel in de schoolkrant. Dit kon nog wel eens voor grote problemen gaan zorgen op Alfea. Niet alleen voor het bestuur van de school, maar ook voor de vele families die hier al generatie lang naar school gaan. Isla knikte, terwijl ze op haar lip beet. Zij zat in hetzelfde schuitje als Aerys. Beiden hadden ze sibllings in lagere jaren van de school.
“Wat denk jij?” vroeg Aerys gedempt aan zijn goede vriendin.“En hoe staan je broer en zus hierin?”
“Misschien kunnen we het een van hen zo meteen wel zelf vragen,” mompelde Isla en haar blik verplaatste zich naar de ontbijtzaal.
Aerys fronste en volgde de blik van Isla haar grote bruine ogen. Haar woorden konden betekenen dat haar jongere broertje eraan kwam, of -
In plaats van Ramsay zijn blik te ontmoeten, waren het dezelfde soort grote bruine ogen van Leysa Rothberg waar Aerys recht in kek.
”Goeiemorgen Is, Aerys,” zei de eerstejaars en ze sloeg haar armen om haar oudere zus heen.
“Goeiemorgen Ley,” Isla haar stem klonk liefdevol en warm. Alleen al met de manier waarop ze tegen haar jongere zusje sprak werd het duidelijk dat Isla zich enorm bekommerde om haar broertje en zusje. Als een moeder die over haar kinderen waakte. Ze liefde gaf en beschermde. Datzelfde gevoel deelde Aerys met Isla, en niet alleen tegenover zijn eigen jongere broertje Faolan. Het moment dat Leysa Alfea had betreden voelde Aerys zich als een beschermer over het meisje. Misschien kwam het doordat ze Isla haar jongere zusje was, of doordat het wel bekend was op de school hoe de drie Rothbergs hun ouders waren verloren... Aerys moest ervoor zorgen dat Leysa veilig bleef en dus deed hij dat. Hij was haar onzichtbare ridder, haar beschermer zonder dat ze dat wist.
”Hey.” begroette hij Leysa.
“Hoe is jullie ochtend geweest? Heb ik een belangrijk gesprek gemist?” vroeg het meisje vervolgens en ze nam plaats aan tafel.
Aerys zijn blik wisselde tussen de twee zusjes Rothberg. Hun donkere haren, donkere ogen en energieke voortkomen.
Isla zocht Aerys zijn ogen op en de blik in haar ogen vertelde hem genoeg; was het gepsrek dat ze voerden wel geschikt voor Leysa? Niet als het het Aerys vroeg. Leysa was nog maar een eerstejaars, ze moest zich niet mengen in de politieke spelletjes van de school. Het was te gevaarlijk voor haar.
“Waarom kijken jullie zo?” vroeg Leysa toen er geen antwoord kwam.
Aerys bleef zwijgen. Het was niet aan hem om te beslissen wat Leysa wel te horen kreeg en wat niet, dat was Isla haar keuze.
Isla duwde de schoolkrant in de richting van haar zusje. ”Vanwege dit,” zei ze. “Aerys en ik hadden het er net over. Het brengt helaas niet heel veel goed nieuws. . .” Een frons in de wenkbrauw van Isla verscheen en Aerys spiegelde die gelaatsuitdrukking.
“Er gaan dingen veranderen op school,” zei Aerys. “we moeten de familiebanden sterk houden.” Hij beet op de binnenkant van zijn wang en observeerde Leysa haar gezicht. Was ze bang? Bezorgd? Strijdlustig?
Zijn focus op de jongste Rothberg werd verbroken door het afgaan van zijn telefoon. Langzaam haalde Aerys zijn telefoon te voorschijn en nam op.
“Waar ben je?” vroeg de stem aan de andere kant van de lijn.. “Kom naar het meer. We moeten praten.”
“Kom eraan.” Aerys hing op.
Het berichtje van Faolan dat binnenkwam zorgde opnieuw voor twijfel. Blijkbaar wist Faolan nog niet van de groep van Donaghue. Zou hij het hem vertellen? Net zoals Isla eerlijk was geweest tegen Leysa? Ergens wilde Aerys het verzwijgen, puur omdat hij het idee had dat Faolan zijn reactie heel anders zou zijn dan die van Lesya. Maar verzwijgen was zinloos; Faolan kwam er toch wel achter.
”Ik moet gaan.” zei Aerys en hij stond op. Snel maakte hij nog een foto van de schoolkrant. “Is, als er wat is, je weet met te vinden.” Vluchtig kuste Aerys de wang van zijn goede vriendin. “Leysa, geniet van je weekend!” En weg was hij.
Zijn pas versnelde op het moment dat Aerys de ontbijtzaal verliet. Het liefste zou hij zichzelf onzichtbaar maken en naar het meer rennen; maar hij had zich voorgenomen om niet voor elk klein dingetje zijn krachten te gebruiken. En dus bleef Aerys zichtbaar voor zijn medeleerlingen terwijl hij zijn weg naar buiten maakte.
De buitenlucht was fris en een verademing vergeleken met de spanning in de eetzaal. Op automatische piloot liep Aerys naar het meer toe; hij wist precies waar hij moest zijn. Dichtbij de stokoude treurwilg en omringd door een dikke laag mist vond Aerys zijn beste vriend en kamergenoot: Rainn Kovsky. Vanaf hun eerste jaar op Alfea waren de twee jongens zowat aan elkaar vergroeid. Ze versterkten elkaar, stonden elkaar altijd bij en konden op een manier communiceren waar geen woorden aan te pas kwamen. Het was zonde dat ze hun kamer moesten delen met Xavier. Een prima gast, maar hij was anders. De specialist zou nooit de band kunnen begrijpen tussen twee krachtige fairies. De meeste specialisten, vooral de gasten, hadden het te druk met meisjes en feestjes om hun krachten écht optimaal te benutten. Zonde, als je het Aerys vroeg. Als alle specialisten nu zoals Isla waren...
De rode gloed over Rainn zijn ogen was geen onbekende. Het schrok Aerys niet af, in tegendeel, het wakkerde een bepaald soort enthousiasme aan. Nieuwsgierig stapte Aerys op zijn beste vriend af.
“Wat is er?” vroeg Aerys zonder een verdere begroeting. Hij kwam naast Rainn staan en keek het meer rond. Aan de overkant van het poeltje zat Asher met een vogeltje op het gras. Dat was nu precies wat Aerys bedoelde; sommige specialisten waren altijd alleen maar aan het spelen en Asher was het meest speelse kind van de speelplaats. Snottebel en al. “Waarom heb je niet gewacht to ik er was?” Vroeg Aerys en hij knikte naar het meer. “Had het graag willen zien.”

To: Faolan
Dit :
*insert picture of the schoolpaper article.*

[ bericht aangepast op 5 jan 2022 - 11:31 ]

5 jan 2022 - 12:31 Kobyla is offline

Kobyla 19250

Faolan Callahan

19 — Mind Fairy — Traditionalist — With Mackenzie — outside

❝ I am awake. Please respect my privacy during this difficult time.❞

Het moment dat Mackenzie haar telefoon erbij had gepakt om berichtjes te checken, had hij zelf ook maar gekeken. Faolan had geen idee waar zijn broer het over had, dus natuurlijk vroeg hij ernaar. Terwijl hij even bezorgd naar het meisje naast hem keek, wat ze las leek haar geen goed te doen, kwam het antwoord van Aerys alweer binnen. Gefronst staarde hij naar de foto die zijn broer had gestuurd, een artikel uit de schoolkrant. Hoewel hij achter de huidige verandering stond, twijfelde hij. Helpen dit nieuwe regime na te leven was toch wel echt een stap verder dan het steunen en Faolan wist niet of hij al klaar was voor deze stap. Hij had zich überhaupt al nauwelijks uitgesproken over zijn mening. Voorlopig wilde hij dit toch wel zo houden, gezien hij liever eerst de kat uit de boom keek. Eerst maar eens zien hoe iedereen op deze verandering zou blijven reageren, hoe lang het überhaupt stand zou houden. En kijken hoe zijn broer op alles zou reageren, gezien Aerys de laatste was die hij kwijt zou willen raken.
Na het sturen van het berichtje, legde hij zijn telefoon weg en wachtte hij geduldig tot Mackenzie klaar was. Ondertussen liet hij zijn gedachten nog eens afdwalen naar wat hij zelf nu eigenlijk met deze nieuwe situatie wilde. Zich gewoon braaf aan alles aanpassen en niet te veel zijn mond opentrekken, leek hem voor nu de beste optie. Zich afzijdig houden van de grote dingen die speelden, was iets wat hij al zo veel mogelijk had geprobeerd sinds hij hier op school gekomen was. Hij focuste zich liever op zijn persoonlijke doelen.
Ze vroeg hem hoe het ging, waarop hij niet al te veel uitleg gaf. Hij wist het gewoon nog niet zo goed, dus bleef hij vaag. Daarnaast leken Mackenzie haar overtuigingen anders te zijn dan de zijne, dus wilde hij al helemaal er niet diep op in gaan. Faolan wilde haar niet mee wegjagen, niet nu hij juist eindelijk wat toenadering tot haar leek te kunnen vinden.
'Ja hoor, het gaat,' vertelde ze hem na zijn vraag. Ze had in eerste instantie wat bedrukt gekeken toen hij naar haar telefoon wees. Ze dacht toch niet dat hij haar berichtjes had meegelezen? Oops, dat was absoluut niet zijn bedoeling van zijn gebaar geweest, haar berichtjes waren haar berichtjes en gingen hem niets aan. 'Ik slaap gewoon wat slecht de laatste tijd,' legde ze vervolgens nog uit. Faolan knikte langzaam, hij hoorde de laatste tijd meer mensen daarover. 'Hoe is je zaterdag? Heb je nog plannen vandaag?' ging ze verder, het gesprek ondertussen een andere kant uit sturend, misschien maar beter ook. 'Ik heb gehoord dat er vanavond een feestje is..’ Een korte stilte viel tussen haar woorden en Faolan keek haar in dat moment verwachtingsvol aan, nieuwsgierig naar wat zou volgen. ‘Ga je ook?
'Sorry, ik heb niets gelezen hoor, ik zag gewoon je gezicht betrekken terwijl je las,' verontschuldigde hij zich nog, toch terugpakkend op het vorige onderwerp. Hij vond het gewoon belangrijk om gezegd te hebben. 'Maar wat vervelend dat je slecht slaapt, is er misschien iets dat ik voor je kan doen?' Hij had het nog nooit geprobeerd, maar hij vermoedde dat hij als mind fairy zou kunnen zorgen dat mensen beter slapen. Niet dat hij dit voor iedereen met slaapproblemen zou doen, maar voor Mackenzie maakte hij graag een uitzondering.
'Ik heb nog geen plannen voor vandaag,' haakte hij vervolgens in op haar onderwerpsverandering. 'Na zulke hectische dagen doe ik het liever even rustig aan, maar ik sta open voor alles.' Stiekem hoopte hij dat Mackenzie nog speciaal iets met hem zou willen doen, maar hij wist wel dat hij dit maar beter niet kon doen. In plaats daarvan moest hij maar gebruik maken van de andere opening die ze hem had gegeven. 'Een feestje klinkt dus goed.' Normaal was hij niet van de feestjes, maar als Mackenzie hem er voor eentje uitnodigde, dan moest hij misschien toch maar een kijkje gaan nemen, ook al was het maar om van het moment gebruik te maken om weer met haar te kunnen praten. 'Heb je al enig idee wie, wat en waar?' Anders zou hij Aerys wel appen, die zou dat ondertussen vast wel weten.

To Aerys:
Dank je! Denk het niet, trouwens

5 jan 2022 - 18:37 Sev is offline

Sev 19203

Asher Ryan Dugray
"I'm not a hot mess. I'm a spicy disaster."

theme • 4th yr specialist • near the lake • w. mae & puddles

Asher veegde met zijn mouw over zijn voorhoofd om zijn huid droog te krijgen, maar het had weinig effect. De jongen was van top tot teen doorweekt, alsof hij zojuist in een zwembad was gevallen. Het enige verschil was dat het zwembad in kwestie was getransformeerd in een hete regenwolk waarin hij terecht was gekomen om het eendje te redden.
Toch verscheen er een kleine glimlach op Asher’s gezicht terwijl hij het beestje over zijn kleine hoofdje kroelde.
“Was het toch bijna misgegaan, hè maat?” humde hij. “Geen zorgen. Komt allemaal goed.”
“Puddles?! Puddles! Puddles!”
De blonde specialist keek op toen hij een vrouw hoorde schreeuwen in de verte. Aan haar stem te horen leek ze behoorlijk in paniek te zijn en was ze duidelijk ergens naar op zoek. Tot zijn verbazing begon het eendje in zijn armen te kwaken en lichtjes met zijn veren te klapperen.
Ash trok zijn wenkbrauwen op toen een slank silhouet opdoemde in de dichte waternevel die nog altijd boven het terrein hing. Ze leek nog wat naar Rainn te schreeuwen in de verte voordat ze zijn kant op kwam draven.
“Puddles?”
Opnieuw begon het eendje vrolijke geluidjes te produceren. Het was wel duidelijk dat het meisje zijn eigenaar was en de vogel in zijn armen zowaar een naam had.
Asher nam de dame in zich op.
Fuck. Hij herkende hij haar.
Niet omdat ze ooit echt met elkaar gesproken hadden. Zelfs niet omdat ze bij elkaar in de klas zaten. Nee, Asher herkende het meisje dat naast hem op haar knieën in het gras was komen zitten omwille van haar gezicht. Het was er dan ook eentje die het meer dan waard was om goed te onthouden. Hij had haar weleens met Mackenzie zien zitten en geloofde niet dat er op Alfea een mooier meisje rondliep dan zij.
“Dit moet jouw eend zijn,” begon hij met een kleine glimlach toen de voor hem nog naamloze engel haar vingers over het kleine hoofdje van de eend liet gaan. Even verscheen er een groene gloed op de plek waar ze het diertje aanraakte en het werd het hem duidelijk dat ze checkte of de vogel in orde was. Aah. Een earth faerie dus.
“Die idioot aan de oever was het meer aan het verdampen, dus het werd bloedheet in het water." Hij hief zijn armen kort een stukje op. "Deze jongen hier zat vast in het riet.”
Hij voelde zijn hart een klein sprongetje maken toen ze hem met een brede, dankbare lach aankeek. Yep, hij had het al die tijd goed gezien, zelfs op afstand. Deze chick was beeld- en beeldschoon. Dat had dat eendje goed geregeld.
"Hij is gelukkig niet gewond. Dankjewel! Zonder jou was dat misschien wel anders geweest.. " bedankte ze hem met een warme stem.
“Ach,” haalde Asher zijn schouders op. “Ik kon hem moeilijk laten liggen, toch?”
Met een kleine grijns kroelde hij het beestje onder zijn bekje. Hij vond dieren top. Het was jammer dat zijn moeder allergisch was geweest voor honden, anders had hij er dolgraag eentje willen hebben vroeger. Een speelse labrador ofzo. Eentje die net zoveel at als hij.
Als dierenliefhebber vond Asher het daarom ook leuk om te horen dat het eendje zich normaalgesproken niet zo comfortabel voelde bij vreemden.
“Puddles en ik..- Puddles was het toch?” Hij keek het meisje even aan, zijn ogen twinkelend. “Puddles en ik hebben net besloten dat we beste maten zijn. Dus mocht hij ooit trouwen met een hele knappe dameseend, ben ik zijn getuige. Dan weet je het vast.”
Onzin praten was zijn specialiteit. Hij had het verheven tot een kunstvorm.
“Ik ben niet in het water geweest, maar het water werd een soort mist omdat Rainn het probeerde op te lossen," antwoordde hij toen het meisje hem vroeg of hij het meer in gedoken was. Hij draaide zich naar het open water toe. Ver aan de andere kant van de oever was Kovsky gelukkig opgehouden met het beoefenen van zijn krachten omdat hij met Aerys stond te praten. De waterspiegel was wel beduidend lager geworden. Arme beestjes.
“Ik hoop dat de vissen nog leven,” bedacht Asher zich met een kleine frons. “Kun jij dat checken? Met je… aardkrachten?”
Zijn blik verschoof naar zijn hagelwitte sneakers zodra het meisje aankaartte dat Puddles hem wel een nieuw paar verschuldigd was.
Met een zucht aanschouwde Ash hoe zijn schoenen volledig verpest waren. Ja, jammer.
“Nah, dat komt wel goed. Zolang Puddles mij ook maar redt zodra hij me ergens in één of andere berm ziet liggen,” knikte hij toen naar haar met een kleine grijns. Schoenen kon je opnieuw kopen. Eendenleventjes niet.
“Hoe heet je eigenlijk? Ik eh… heb je wel eens met mijn zusje Mackenzie zien lopen, maar ik denk niet dat wij elkaar ooit echt ontmoet hebben?”
Ha. Ik denk. Alsof hij de naam van zo'n knap meisje zou vergeten.
Hij stak zijn hand uit om de hare te schudden.
“Asher Dugray,” stelde hij zichzelf netjes voor. De jongen had echt wel manieren wanneer het nodig was. Zodra hij haar zachte hand geschud had, verschoof zijn aandacht weer even naar het eendje. Het beestje had zich helemaal gemakkelijk gemaakt in zijn armen en zelfs zijn oogjes al gesloten. Asher begon te lachen.
“Hé, ik vond het ook ziek gezellig vriend, maar ik ga je nu toch echt terug aan je baasje teruggeven.”
Voorzichtig tilde hij het diertje op tussen zijn grote handen om de relaxte Puddles terug aan Mae te geven. Vervolgens liet hij zijn hand door zijn natte haren gaan om het enigszins terug in model te krijgen.
“Is het een soort… Sneeuwwitje magic die alle earth faeries hebben ofzo? Dat alle dieren direct fan van je zijn?” vroeg hij toen. “Of zit er een ander verhaal achter Puddles?”
Het diertje leek haar ontzettend dierbaar te zijn, maar wellicht was elk dier in en rond Alfea haar maat. Gaf ze elke vis, gans, mier of lieveheersbeestje dat ze tegenkwam een naam. Klonk als idioot veel werk, maar faeries waren vaker een beetje apart op hun eigen manier. Asher vond het alleen maar mooi. Zolang ze geen vissen dood marineerden in hun eigen water dan.

[ bericht aangepast op 5 jan 2022 - 18:39 ]

ars moriendi

Index RPG Actieve Topics Zoek