[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

14 nov 2021 - 14:00 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 19 - 2 - specialist - U - Neaira
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - Neaira
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - Neaira
♀ Gianna Pretorius - 20 - 2 - air fairy - T - Neaera
♀ Eileen Madsen - 19 - 2 - water fairy - M - glowfaery
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Sionnach
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Sionnach
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Laufeydottir
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Lerwick
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Deimos Laiken - 22 - 4 - specialist - U - Neaera
♂ Perseus Montarac - 21 - 3 - specialist - M- Neaera
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Laufeydottir
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Normandy
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Normandy
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - Neaira
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Lerwick
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 15:13 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

25 nov 2021 - 15:22 Sev is offline

Sev 19203

RAINN 'KOVSKY'
"A spark neglected makes the mightiest of fires."

theme • 4th yr fire faerie • outside alfea, near the forest • w sereia

Het meisje snoof, niet tevreden met de observatie die Rainn maakte. Het deerde Rainn niet zoveel, want het was gewoon de waarheid. Ze hoefde hem niet te vertellen dat ze niets geks met zijn eten had gedaan, want dat zou ze nooit van haar leven durven. Ze was niet stom.
“Hoe weet jij zo zeker dat ik dat niet zou durven?” vroeg Sereia, wellicht om een punt te maken. Rainn rolde kort met zijn ogen.
“Omdat alleen domme mensen dat zouden proberen,” reageerde hij toen terwijl hij een hijs nam van zijn sigaret. “Ben jij dom, Sereia?”
Zijn lichtgrijze ogen volgden de rook die hij vervolgens beheerst uitblies. Met zijn magie liet hij de grijze rooksliertjes langzaam spiralen vormen in de kille buitenlucht. Als de start van een draaikolk. De stilte voor de storm.
Rainn had de geruchten ook wel gehoord. Kleine, tengere Sereia Laiken zou haar moeder hebben vermoord. De manier waarop was nog onderheven aan een hoop speculatie. Rainn had alles al voorbij horen komen, het ene verhaal nog idioter dan het andere. Ze zou haar moeder hebben laten verdrinken in bad. Ze zou de moleculen in haar lichaam gestopt hebben. Ze zou haar hebben opgesloten in een kamer in één of ander huis om vervolgens nooit meer terug te komen. En de absolute klapper waar Rainn nog altijd smakelijk om moest lachen: Sereia zou de top van het zwembad hebben dichtgeschoven terwijl haar moeder er nog inzat.
Het echte verhaal lag waarschijnlijk helemaal anders, maar Rainn had zich nog niet geroepen gevoeld om er zelf naar te vragen. Het interesseerde hem simpelweg niet genoeg. Wel was het bijzonder om te zien hoe sommige verhalen tot in den treuren werden verdraaid, terwijl het zijne in grove lijnen wel klopte. Iedereen in Alfea wist dat hij als kind het weeshuis waar hij vandaan kwam in lichterlaaie had gezet. Echter miste elke vorm van nuance.
Dat had Rainn erg gevonden toen hij jonger was geweest, maar tegenwoordig interesseerde het hem niet meer. Sterker nog, hij vond het wel fijn dat de leerlingen van Alfea dachten dat hij als als 13-jarige al tot zoiets harteloos in staat was geweest. Zo lieten ze hem tenminste met rust en boezemde hij sneller angst in. Niets was fijner dan voelen dat een ander voorzichtig met je was, wetende dat een verkeerd woord wel eens heel pijnlijk kon uitpakken.
Hoewel het in lichterlaaie zetten van het weeshuis een opeenstapeling en uiteindelijke uitspatting van zijn emoties was geweest, had hij er geen moment spijt van gehad dat de kinderen die het leven van hem en kleine Elena zuur hadden gemaakt, tot op het bot waren verkoold. Het maakte hem gelukkig om te weten dat zij hadden geleden, in hun laatste momenten op aarde.
De schuld die hij voelde, was het feit dat Elena en zuster Audrey die dag in dezelfde ruimte waren geweest.
“Wat doe je hier, Laiken? Moet je niet met je vriendinnetjes op pad op je vrije dag? Of had je teveel interesse in mijn vuurshow?” vroeg de fire faerie.
“Mensen vinden mijn persoonlijkheid niet zo gezellig als jij schijnt te denken,” reageerde Sereia. Ze strekte uitgebreid haar benen uit, alsof ze samen een chillsessie hadden ingepland. Rainn fronste lichtjes terwijl hij naar haar keek. Waarom kwam ze hem toch steeds opzoeken?
“En zou het je verbazen als ik je vertelde dat ik aangetrokken werd door je warme karakter?”
Een spoortje van een glimlach verscheen op het bleke gezicht van de jongen.
“Ik snap dat mensen niet met je om willen gaan. Je bent behoorlijk irritant voor zo’n kleine faerie,” antwoordde hij toen. Uit de binnenzak van zijn jas pakte hij zijn mobiel. “En als je mij ziet als persoon waaruit jij je warmte moet halen, voel ik me bijna rot voor je.”
Zijn ogen gleden over de berichtjes die hij op zijn telefoon had ontvangen.

From: Nevya Levan
Vanmiddag 🔥🌪️ ?

From: Aerys Callahan
Ga jij je opgeven bij Donaghue voor die special forces?

Hij fronste even toen hij het berichtje van zijn beste vriend las. Enerzijds klonken die special forces erg goed. Het werd hoog tijd dat Alfea wat traditioneler werd en het zou heerlijk voelen om modernisten goed de mond te kunnen snoeren. Anderzijds zou dat waarschijnlijk betekenen dat hij meer tijd moest doorbrengen met de andere leden van de club.

To: Aerys Callahan
Vind het wel een goed idee. Misschien kan ik mezelf nog beter in de kijker te spelen bij de nieuwe tradi directrice. Heb alleen geen zin in het samen spelen met anderen. Geen idee nog, dus. Als we samen meedoen, is de rest van de club wellicht beter te tolereren.

Vervolgens stuurde hij een berichtje naar Nevya. Ze hadden de laatste keer dat ze samen waren geprobeerd hun krachten te bundelen, en het had geresulteerd in een beginnende vuurtornado met een heleboel potentie. Samenspelen werkte soms toch in je voordeel.

To: Nevya Levan
Beter vannacht. Minder gezeik van zeikfaeries en kut-specialisten.

ars moriendi

25 nov 2021 - 17:25 Syaoran is offline

Syaoran 12975

Isla Rose Rothberg
"I'm doing this for my family."

22 • Specialist • Modernist • Breakfast w/ Aerys

”Prima geslapen,” beantwoorde Aerys de vraag dat Isla hem gesteld heeft. Een grijns sierde zijn lippen terwijl donkerharige haar arm rond zijn middel sloeg zodat ze hem tactvol mee kon loodsen naar waar het eten te vinden is. “De school onveilig maken laat ik liever aan andere types over. Dat is meer iets voor jouw familie. Wij Callahan's gedragen ons altijd uitstekend,” gaat de jongen ondertussen ongestoord verder. Ongezien en met een glimlach rond haar lippen rolt Isla een keer met haar ogen. De naam die haar broertje gemaakt heeft op Alfea beslist niet een om altijd even trots op te zijn. Desondanks tuit ze haar lippen op afkeurende wijze. Ook de Callahan’s konden er best wat van, zo nu en dan. “En ik kan die vraag misschien beter aan jou stellen; want wat heb jij deze ochtend uitgespookt dat je er nu al zo afgemat uit ziet?”
”Ik was veel te vroeg wakker,” reageert Isla zonder naar Aerys op te kijken, haar blik glijdend over de rest van de leerlingen heen; zoekende naar haar broer en zus. “Dus ik ben wat gaan trainen. Wist je dat het rustgevend kan werken, zo op de vroege ochtend?” Dit keer kijkt de brunette wel op naar haar beste vriend. Misschien werd ze voor gek verklaard, maar voor Isla hielp het wel degelijk om zo haar hoofd en geest terug rustig te krijgen. Vooral nu zorgen opnieuw aan de oppervlakte verschijnen.
Met een dienblad gevuld met ontbijt neemt ook Isla plaats op een stoel, recht tegenover Aerys — wiens aandacht direct getrokken wordt naar de schoolkrant in het midden van de tafel terwijl de vrouwelijke specialist een slok van de multivitamine drank neemt, alvorens een hap van haar broodje. Direct gromt haar maag opnieuw, dit keer tevreden met het voedsel dat eindelijk toekomt.
”Wat is er?” vraagt ze Aerys dan bij het zien dan de zorgelijke frons op zijn gelaat. Wat er ook in de krant stond, het was zo te zien geen goed nieuws. Nog meer slecht nieuws? Isla wist ergens niet of ze het wel wilde weten. “Dit kan toch niet goed komen,” brengt Aerys uit — zijn stem veel te onrustig, de bezorgdheid leesbaar op heel zijn gezicht. “Dit is vragen om machtsmisbruik en problemen.” Langzaam trekt Isla de schoolkrant naar zich toe, waarop ze vluchtig de tekst leest dat op de voorpagina staat. Met elke zin die ze verder leest, bekruipt haar eveneens het onrustige gevoel.
”Sorry, ik moet een appje sturen,” zegt Aerys verontschuldigend.
”Natuurlijk, doe je ding,” reageert Isla haast binnensmonds, te afgeleid door hetgeen er onder haar neus te vinden is. Dit kon inderdaad nooit goed gaan, niet op deze manier. Helemaal niet met traditionalisten aan het stuur, maar daarover had Isla nog willen zwijgen zolang er niet direct studenten bij betrokken werd op een manier zoals nu in de krant werd aangeboden.
”Wat vindt jij hier nou van? Die hele situatie met de Traditionalisten, ga jij daar in mee?” vraagt Aerys terwijl hij dichter naar Isla toe buigt, ietwat over de tafel heen om het gesprek zachter en tussen hen in te kunnen houden. Met een afkeurende uitdrukking op haar gezicht schuift de brunette de krant van zich af. “Ik vind het helemaal niks,” bekend ze vervolgens eerlijk. “Dit is inderdaad vragen om problemen en dat moeten we niet willen. Dus nee, ik ga hier niet in mee.” Ondanks haar vaste klanken voelt Isla enige onzekerheid omhoog komen. Wat gingen Leysa en Ramsay doen? Hoe stonden zij er in? Lieten ze zich verleiden door al wat er misschien geboden werd, of juist niet? Wat als ze er wel aan mee moet doen om hen veilig te houden?
Verschillende vragen duikelen over elkaar heen binnen Isla’s gedachten — zorgen die eerder nog iets malser waren geweest, welke ze naar de achtergrond had kunnen drukken, nemen nu weer toe in sterkere mate. “Ga je je opgeven?” vraagt Isla haar beste vriend, hoewel ze diep van binnen het antwoord wel weet — of dat ze hoopt ze althans. “Wat is jouw beeld hierbij, Aerys?” fluistert ze zacht, terwijl de honger langzaam weer verdwijnt nu de werkelijkheid steeds beter tot haar door begint te dringen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

25 nov 2021 - 20:28 LordJohn is online

LordJohn 10840

Aoife O'Malley

18 — year 1 — light fairy — undecided — outfit — lounge — with Ronan

but there's beauty here that's yet to depart
there's still a song inside the halls in the dark

'Mja, het is inderdaad niet echt zoals ik het voor je beschreven had,' reageerde Ronan vrij snel op Aoifes opmerking. Ze glimlachte kort naar hem en haalde kort haar schouders op. Het was niet het einde van de wereld, dacht ze nu. Nee, het was niet helemaal hoe de school voor haar beschreven was, maar toch, het was school en ze voelde zich er nog wel thuis. Ze had leuke mensen om zich heen en ze stelde zich ook veel meer open voor de mensen met de meer traditionele denkwijze. Ze had al wat contacten gelegd, ook al was het wat moeizaam. Het feit dat dit enkele maanden na de start in haar eerste jaar was, betekende dat veel mensen elkaar natuurlijk al jaren kenden.
Toen Aoife had gevraagd naar hoe het met Ronan ging, leek hij niet echt te aarzelen. 'Eerlijk? Ik ben best wel bang,' reageerde hij vrijwel meteen. Ze kauwde op haar onderlip en leunde toen wat naar de jongen toe, waarna ze haar hoofd tegen zijn schouder legde. Ze waren al zo lang bevriend dat ze alles tegen elkaar konden zeggen. En ze was blij dat Ronan zag dat hij zijn zorgen bij haar kon uiten. Ze had spijt dat ze over zijn zus was begonnen. Het zorgde nu niet bepaald voor de leukste gesprekken. Gelukkig had ze ook naar zijn moeder gevraagd. 'Gaat wel, denk ik,' zei Ronan. 'Ze houdt zich sterk. Ik denk dat veel van de discussies thuis ook wel gebeuren wanneer Florence en ik er niet zijn. Houdt jouw vader zich een beetje recht?'
Aoife blies luid de lucht uit haar longen, maar ging niet verzitten. Ze hield haar hoofd tegen zijn schouder aan en nestelde zich zelfs nog wat dichter tegen hem aan. Ze was blij dat hij er voor haar was, al sinds ze jong waren. Het was een paar seconden stil. Ze wist dat hij ook vroeg hoe de hele familie zich staande hield, vijf maanden na haar moeders dood. 'Ik denk het wel,' mompelde ze uiteindelijk. Ze staarde naar hoe Ronan met een losse naad van zijn mouw speelde, en concentreerde zich helemaal daarop. 'Pap zal denk ik wel blij zijn met deze overname.' Sinds de dood van haar moeder heeft vooral haar vader vraagtekens geplaatst bij de modernistische wijze van denken en doen. Haar moeder was overleden door een Burned One. Dat zou niet zijn gebeurd als er meer traditionele dingen waren geweest. Dan zouden ze vermoord worden. Dan konden ze niemand aanvallen of vermoorden. Het was niet dat haar vader meteen al zijn moderne ideeën overboord gooide, maar hij kon ze wel waarderen. En hij nam zijn kinderen daarin mee. Aoife wist nog niet helemaal hoe het zat en waar ze zich nu precies mee bezighield en wat ze vond, maar ze kon zich wel in de ideeën van haar vader vinden.
'Heb je trouwens al wat leuke mensen leren kennen?'
Ze lachte kort en knikte. 'Ja, heel veel,' antwoordde ze meteen. 'Maar ik ben vooral blij dat ik jou heb hier.' Ze ging weer wat rechtop zitten en keek naar haar beste vriend met een kleine grijns rond haar lippen. 'Dan kan ik je tenminste in de gaten houden.'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

25 nov 2021 - 21:34 LordJohn is online

LordJohn 10840

Týr Pedersen

22 — year 4 — fire fairy — modernist — outfit — outside — Lune

the hope and the hurt
has lived inside of me

but there's gold in the dirt
I never took the time to see

but I knew of its worth
when you walked beside of me

Misschien had hij dat laatste niet moeten zeggen. Het duurde namelijk niet lang voordat Lune wederom de sigaret tussen zijn lippen vandaan griste, op de grond smeet en dit keer zelfs het nog halfvolle pakje uit zijn hand te grissen en in de richting van het meer te smijten. Geërgerd keek hij naar de sigaretten, die nu een beetje sneu en vies in het zand lagen. Die ging hij niet meer in zijn mond steken. Hij kon nog de rook van zijn laatste sigaret uitblazen, maar keek toen recht in Lunes ogen. Haar uitdagende blik zei genoeg. Hier had hij dus écht geen zin in.
'Niet zo hard. Al is het goed om te horen dat tenminste een van ons een "geweldige nacht" heeft gehad, want die van mij was niet om over naar huis te schrijven.' Haar bitse toon irriteerde Týr maar al te erg. Waarom was ze op hem zo kwaad? Het was niet dat hij het de hele campus over had geschreeuwd, of dat hij haar gedwongen had. Ze was er net zo hard in meegegaan. Als ze zich schaamde, hoefde ze dat niet op hem af te reageren.
'Als je hier alleen maar komt om mijn sigaretten weg te nemen en me te beledigen, mag je gewoon doorlopen,' snauwde hij toen ze eindelijk was opgehouden met ratelen. Dat Lune zich zo opvrat over hun nacht samen, kon Týr niks schelen. Als ze elkaar nooit meer zouden spreken, zou Týr het waarschijnlijk ook niet per se erg vinden. Hij had ervan genoten, en hij was niet bang dat toe te geven. Maar als ze zo, als een kwade rodeostier op een rode doek, op hem af kwam stormen om hem te beledigen en hem de schuld te geven, was hij er snel klaar mee. Het was al moeilijk zat met al dat rottige gedoe met Kit en zelfs Nevya, en natuurlijk die gruwelijk vervelende traditionalisten, maar hij wist niet dat een onenightstand voor zoveel problemen zou zorgen. Hij waande zich geen pornoster in bed, maar hij had wel door dat Lune ervan genoten had. Ze had hem maar al te graag gezoend, ze was maar al te gretig bij hem in bed gedoken en ze had echt niet geklaagd terwijl ze bezig waren.
'Sorry,' hoorde hij uiteindelijk, net voordat hij opstond om weg te lopen. 'Ik... Je moet gewoon weten dat ik niet die persoon ben die zomaar... je weet wel. Normaal gesproken, bedoel ik. Dit... die nacht... het had niet moeten gebeuren.'
'Sure,' bromde Týr even. 'En je mag het gewoon seks noemen, hoor.' Nog voor hij het wist, was Lune naast hem op het bankje gaan zitten. Hij wist niet of hij hier nu blij mee moest zijn of niet. Zin in praten had hij eigenlijk niet, maar alleen verzwelgen in zelfmedelijden was ook niets voor hem. De afgelopen dagen wel, eigenlijk, maar hij miste mensen om zich heen. Hij zuchtte kort en wreef met zijn handen over zijn gezicht. Wat moest hij hier in godsnaam mee? Het bleef minutenlang stil. Týr hoorde Lune tikken op haar telefoon. Hij wist ook niet wat hij moest zeggen. Niemand wist van hem en Kit, dus hij kon niet even zijn hart luchten over zijn eigen liefdesleven. Het frustreerde hem, zoals zoveel hem de afgelopen dagen frustreerde. Het was niet alsof Týr elke dag met een ander in bed lag, man of vrouw.
'Kunnen we eergisteren tussen ons houden? Alsjeblieft?' verbrak Lune uiteindelijk de stilte. Hij draaide zijn hoofd naar haar om. Ze zat daar naast hem op de bank, met haar knieën opgetrokken en haar armen rond haar benen geslagen.
'Zie ik eruit alsof ik klaar stond om dit nieuws in de schoolkrant te publiceren?' vroeg hij. Hij snapte niet waarom ze er zo paranoïde over deed. Zij waren echt niet de enigen die ooit een onenightstand hadden gehad en het was niet heel gek dat het was gebeurd. Hij sliep er geen minuut slechter om. Maar Lune blijkbaar wel. Hij vond het vervelend dat ze zo over hem dacht. Hij hield geen lijstje bij met wie hij allemaal seks had gehad en hij schreeuwde het al helemaal niet van de daken. Had hij zo'n slechte reputatie? Hadden de traditionalisten haar wat ingefluisterd? Wederom slaakte hij een gefrustreerde zucht. 'Kom op, zeg, Lune,' gromde hij toen weer. 'Heb ik je het idee gegeven dat ik me hiervoor schaam, of dat ik vind dat je je hiervoor moet schamen?!'
Het kwam er misschien harder uit dan de bedoeling was geweest, maar op het moment leek alles wat mis ging te overstromen. Hij kon het écht niet meer hebben. Zijn broer en zus hadden hem sinds de overname bijna continu berichten gestuurd, waarin ze de hoop uitspraken dat hij eindelijk zou bijdraaien en zou inzien dat de traditionele manier de beste (en enige) manier was. Siv en Vidar waren echt kinderen van hun ouders. Týrs ouders. Zij zagen geen enkel probleem met hun manier van denken en dat zorgde ervoor dat hun jongste zoon, Týr, wegging zodra het kon. Vanwege de nauwe familiebanden van veel traditionele families heeft hij ze nooit geblokkeerd. Maar misschien moest hij dat maar doen. Voor zijn eigen gemoedsrust. Die frustratie, plus wat er met Kit en nu met Lune aan de hand was, zorgde voor de laatste druppel.
'Als dat zo is, ken je me echt niet.' Hij snoof toen hij die woorden had uitgesproken. In zijn hand werd de vlam steeds groter. Toen hij zijn hand tot een vuist balde, verdween het vuur. 'Ik verdien dit niet. Het is niet mijn schuld dat je leven misschien niet gaat zoals je wilt, maar daar heb ik niets mee te maken.'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

25 nov 2021 - 22:28 Novalunosis is offline

Novalunosis 674

● Dante Parrish ●
I just really want to be the warm golden light that pours over everyone I love

20 – Fire Fairy – Modernist - Year 3 – Outfit – In his room – With Anežka

Haar 'shhh’ geluid nadat hij de deur had geopend zorgde ervoor dat hij verschrikt opkeek. Het geheim houden van hun relatie, was verre van iets waar hij goed in was. Hij kon het zichzelf al inbeelden dat hij de reden was waardoor het bekend zou worden – tegen Anežka haar wil in. Hij begreep haar redenen achter de geheimzinnigheid, alhoewel, ondanks de gesprekken die ze erover hadden gehad begreep hij het helemaal niet. Hij kon niet inzien waarom twee dingen niet even belangrijk konden zijn zonder het ander uit te sluiten, maar had hij niet dezelfde passie als Anežka voor zijn branche, dus waarschijnlijk had dat ermee te maken. Het was haar wens en hij had besloten om die te respecteren en zoveel mogelijk zijn best te gaan doen. Iets wat nog wat verbetering kon gebruiken.
In de veiligheid van zijn verlaten kamer hoefde ze in ieder geval niet te doen alsof ze niets meer dan medestudenten waren. Nadat hij de kust veilig had verklaard – een kwestie van beter zijn best doen - trok hij haar mee naar binnen. Het leverde een warme lach op die de vlinders in zijn buik aanwakkerde. De klik van de deur die gesloten werd functioneerde als zijn startsein om haar in zijn armen te nemen. Hij verlangde naar haar aanraking, naar haar warmte en haar lichaam tegen de zijne aan. Anežka leek er hetzelfde over te denken en plaatste haar lippen op de zijne. De rest van de wereld leek te zijn verdwenen en voor even bestond zijn wereld enkel uit deze ruimte. De rest deed er allemaal niet meer toe, de overname niet, het verdriet, helemaal niets.
''Ik heb je gemist,'' mompelde hij tegen haar lippen, terwijl zijn vingers ineenvlochten op haar onderrug. Dit was hun moment. Hun vrije dag en hij kon zich geen beter gezelschap wensen op dit moment.
Desondanks bleef de huidige situatie in de lucht hangen als een onzichtbare olifant. Hij wilde het moment niet verstoren, maar moest gewoon weten hoe zij de situatie ervaarde; of het nog wel goed ging. Liefkozend veegde hij een ontsnapt plukje haar achter haar oor waarna hij de vraag stelde. Erg lang hoefde ze niet over haar antwoord te denken. ''Ik red me wel,'' zei ze vastberaden. Hij twijfelde niet aan haar woorden, als iemand het zou redden dan was het zijn vriendin wel. Maar toch maakte hij een mentale aantekening om haar in de gaten te houden. Soms was het oké om het even niet te redden. Zolang hij maar de persoon kon zijn die haar kon helpen.
“We laten ze je niet veranderen in iets wat je niet bent, okay? Ik ben er voor je — altijd.” Sprak ze hem bemoedigend toe alvorens ze haar hand door zijn krullen haalde. Een lichte glimlach verscheen rond zijn lippen terwijl hij knikte. Vervolgens plaatste hij zijn voorhoofd tegen de hare aan, haar woorden nog een paar keer herhalend in zijn hoofd. De belofte gaf hem een warm gevoel vanbinnen. Het voelde goed. ''Ik ook voor jou, vergeet dat niet.''
Het moment werd ruw verstoord door haar telefoon die afging. Hoewel hij het toestel eigenlijk wel kon vervloeken, was het ergens ook wel komisch. “Kon dat ding een nog beter moment uitkiezen?” Mompelde Anezwat hem toch even liet grinniken. ''Diegene moet wel een héle belangrijke reden hebben.'' Alleen kwam er tot zijn geluk geen telefoon tevoorschijn. ''Jij bent belangrijker.'' De woorden zorgden ervoor dat zijn hart een slag oversloeg. Voorzichtig bewoog ze zich naar hem toe voor een volgende kus, die hij maar al te gretig aan haar gaf. Hij liet zijn handen van haar onderrug naar haar heupen glijden om haar vervolgens nog dichter tegen zich aan te trekken. Ze hadden al zo weinig mogelijkheden om elkaar te zien, hij wilde dat niet afgepakt zien worden door een of ander berichtje. In een soepele beweging tilde hij haar op om haar daarna op zijn bed te laten vallen, waarbij het contact tussen hun lippen kort verbroken werd al zocht hij de hare vrijwel direct weer op. Hij stond vanbinnen in vuur en vlam en verplaatste zijn lippen naar haar lip. ''Lavender is voorlopig nog niet terug,'' zei hij tussen de kusjes door, ''wat dacht je ervan om daar gebruik van te maken?'' Langzaam liet hij zijn hand onder haar shirtje glijden, haar huid warm onder zijn aanraking. Hij drukte zich wat op van het bed om haar aan te kunnen kijken, wachtende op haar bevestiging.

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

28 nov 2021 - 23:54 Tad is offline

Tad 3475

Lune Castemont

She was like the moon – part of her was always hidden away

“Als je hier alleen maar komt om mijn sigaretten weg te nemen en me te beledigen, mag je gewoon doorlopen.” Met de minuut die verstreek vroeg Lune zich meer af waarom ze zich ooit tot Týr had gewend eergisteren. Hoe hadden de armen van de jongen met wie ze nu in een licht ontvlambare discussie was beland zo’n troost geboden op het moment dat ze het nodig had gehad? Bij het horen van zijn snauw kon ze het niet laten om haar ogen kort ten hemel te slaan. Ze wist dat roken de longcapaciteit aantastte, maar blijkbaar al evengoed het vermogen om een gesprek te lezen. Tuurlijk ging het haar niet om die stomme sigaretten of om Týr zijn kunstjes zogenaamd te bekritiseren. Snapte hij dan niet alles wat ze van hem vroeg was om hun nacht samen na dit gesprek collectief te vergeten? Het was één simpel verzoek in de hoop te voorkomen dat ze de stempel ‘makkelijk’ op zich gedrukt kreeg.
De blondine wist heus wel dat ze haar verzoek wellicht tactvoller had kunnen brengen en had dan ook enigszins onhandig haar excuses gepreveld. De toon van hun gesprek leek echter gezet, want haar irritatie borrelde wederom op toen Týr haar van zijn antwoord voorzag. “Sure. En je mag het gewoon seks noemen, hoor.”
Ze had op haar tong moeten bijten om hem niet van een repliek te dienen, al vormden de berichtjes die binnenkwamen op haar telefoon voldoende afleiding. Toen ze zichzelf weer herpakt had, had ze de fire fairy stilletjes en zonder opsmuk gevraagd om hun nacht samen stil te houden.
“Zie ik eruit alsof ik klaar stond om dit nieuws in de schoolkrant te publiceren?” Haar gesprekspartner slaakte een gefrustreerde zucht. De verheffing van zijn toon stond in schril contrast met haar breekbare stem van eerder. “Kom op, zeg, Lune. Heb ik je het idee gegeven dat ik me hiervoor schaam, of dat ik vind dat je je hiervoor moet schamen?! Als dat zo is, ken je me echt niet.” Zwijgend tuurde de blondine naar de jongen naast haar en liet ze zijn woorden op zich inwerken. ‘Heb ik je het idee gegeven dat ik me hiervoor schaam?’. De woorden galmden na in haar hoofd en zonder dat ze dit wilde schoten haar gedachten naar Rush. Týr zou er in ieder geval zeker niet alleen in zijn. In feite kende ze de fairy inderdaad niet goed. Uiteraard wist ze wie hij was en hadden ze woorden gewisseld, maar een vriend zou ze hem niet noemen.
“Ik probeer juist te zorgen dat niet nog meer mensen zich voor me hoeven te schamen, dus een simpele ‘ja, prima’ had volstaan,” antwoordde ze uiteindelijk dus afgemeten. Ze wilde niet dat haar naasten gêne voor haar voelden. Mensen zoals Dorian. Of haar vader en stiefvader, die beiden op Alfea lesgaven. “En het zou niet de eerste keer zijn dat ik mensen verkeerd inschat, dus vergeef me dat ik van mijn fouten probeer te leren.” In stilte luisterde ze naar de verdere uiting van Týrs frustratie. De vlam in zijn handpalm zette zijn woorden extra kracht bij, maar intimideren deed het haar niet.
“Ik verdien dit niet. Het is niet mijn schuld dat je leven misschien niet gaat zoals je wilt, maar daar heb ik niets mee te maken.” Als gestoken richtte de kleine light fairy haar ogen op de jongen. Was het dan zo duidelijk dat ze uit man en macht haar hoofd boven water probeerde te houden? Dat ze maar deed alsof ze haar leven op een rit had? Zelfs Týr ziet dat je leven één zielige bende is.
“Wat jij wil,” mompelde ze, waarbij ze haar verdere woorden inslikte. Ze was klaar met dit gesprek: ze had haar antwoord en Týr was nu niet bepaald gezelschap voor wie ze hier nog veel langer kou wilde lijden. Ze griste haar mobiel mee en sprong op van het bankje. In plaats van direct naar de dorms te lopen, zette ze koers naar het meer enkele meters verder. Het leek er niet op alsof de fire fairy zijn rotzooi zou opruimen en sigaretten vervuilden het terrein al voldoende zonder dat er ook pakjes rondzwierven. Terwijl ze het pakje van de grond griste, voelde ze een bericht op haar mobiel binnenkomen. Als vanzelf werden haar ogen naar het scherm getrokken en abrupt staakte ze haar bewegingen.
Rams.
Ademloos bleven haar rusten op de woorden die ze zojuist van haar ex had ontvangen. Voor even leek de wereld om haar heen te vervagen en was haar aandacht alleen nog maar bij hem. Een warm, gloeiend gevoel gonsde door haar lichaam. Hij geloofde in hen. Ze zoog de woorden in zich op; kon het hem haast horen zeggen met zijn vertrouwde stem. Wat als hij gelijk had? Wat als ze daadwerkelijk bij elkaar hoorden? Wat als het haar fout was dat hun relatie op de klippen was gelopen omdat ze er niet hard genoeg voor had gevochten? Omdat ze niet meer haar best had gedaan om een betere vriendin te zijn. Knapper. Goed genoeg. Wat als ze haar enige kans op echte liefde had laten lopen? Een hart dat zo geconditioneerd was om als een bezetene te kloppen bij de gedachte aan een ander moest toch iets betekenen?
Pas toen het licht van haar mobiel doofde en de woorden van het scherm verdwenen, drong de realiteit weer tot haar door en dwong ze zichzelf te ademen. Het gevoel van zojuist was al net zo snel weer verdwenen als dit gekomen was, want ze wist dat het bericht uiteindelijk niet meer was dan dat: woorden. Ramsay en zij waren niet meer samen. Hij was met Gianna nu. Een misselijk gevoel overspoelde haar bij de gedachte dat Rams deze woorden mogelijk al evengoed in de oren van de brunette fluisterde. Misschien zelfs al toen zij nog samen waren. Verrast dat je nu echt? Je zult nooit aan Gianna kunnen tippen, plaagde het stemmetje in haar hoofd.
Maar toch wilde Rams met háár praten. Over god mocht weten wat.
In haar gedachten hoorde ze Nev wederom streng instrueren dat ze hem moest negeren. Blokkeren. Tegelijkertijd wist Lune dat dit een onmogelijke opgave was. Iemand uit je leven snijden was misschien een optie als je diegene nooit meer hoefde te zien. Ze kon Rams echter niet blokkeren in het echte leven. Alfea was al evengoed zijn thuis en ze kende de jongen goed genoeg om te weten dat een ‘nee’ hem niet zou doen stoppen plotseling voor haar neus te staan. Vroeg of laat zou een gesprek onvermijdelijk zijn, waar hij het ook over wilde hebben. Was het dan niet beter om dit te voeren wanneer ze erop voorbereid was? Zodat ze niet overvallen werd en ze voldoende tijd had om al haar gevoelens veilig weg te stoppen? In dubio staarde ze naar haar mobiel. Hoe vaak had ze wel niet eerder op dit punt gestaan? Hoe vaak ze er ook een punt achter had willen zetten, steeds weer leken ze als magneten naar elkaar toegetrokken te worden en was het moment waarop ze het goedmaakten alle pijn waard. Maar dit keer was het anders. Dit keer had hij Gianna. Met trillende vingers tikte ze een antwoord terug.

To Exhibit Y: Rams – DO NOT DRUNK TEXT!!! 🚩 🚩 🚩 🚩 🚩
— Er is geen ‘jij en ik’, Rams
— Niet meer
— Weet dus niet wat je me nog te vertellen zou moeten hebben?

“Hé, Týr?” verbrak ze de stilte nadat ze haar mobiel had weggestoken. Nu pas werd ze zich pas weer ervan bewust dat ze nog altijd slechts enkele meters van het bankje stond. Ze draaide zich naar de jongen om en wierp zijn pakje sigaretten – of wat ervan over was – naar hem toe. “Hier. Prima dat je wil doen alsof ik of een stel sigaretten in staat zijn je dag te verpesten, maar we weten allebei dat dat bullshit is.” Haar stem was wat onvaster dan ze wilde; nog altijd een tikkeltje overstuur door het bericht van zojuist. “Dus misschien doe je er goed aan om je meer te focussen op je eigen leven in plaats van dat van mij – die hele pity party staat je niet.” Het was een wilde gok, ze had namelijk geen idee wat er in Týrs hoofd omging maar ergens zou het haar goed doen om te weten dat ze niet de enige mess op Alfea was op dit moment.

☾ • outside w/ Týr • Outfit • ☾

She's imperfect but she tries

29 nov 2021 - 17:04 Culloden is offline

Culloden 693

R o n a n T a l a n F a u g h n
19 ❈ Water Fairy ❈ Year 2 ❈ Modernist ❈ outfit ❈ at lounge ❈ with Aiofe

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ❈ - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Al snel belandde Aiofe's hoofd op Ronan's schouder, iets wat hij gewoon liet gebeuren. Het was niet vreemd voor de twee om zo close te zijn en ze zochten wel vaker comfort in elkaars aanrakingen. Hij vond het een fijne manier om te weten dat ze er was en dat hij er niet alleen voor stond.
Toen hij naar haar vader vroeg, on hij horen hoe zwaar ze uitademde. Het meisje leek nog wat dichter tegen hem aan te kruipen waardoor hij haast automatisch haar hand in de zijne nam en een zacht kneepje liet voelen. Het was geen makkelijk onderwerp voor haar. Je zou voor minder wanneer je nog maar pas je moeder verloren had. 'Ik denk het wel,' klonk het uiteindelijk zachtjes. 'Pap zal denk ik wel blij zijn met deze overname.'
Ronan bromde even toen hij het woord "overname" weer hoorde. De hele situatie zinde hem maar niets, maar daar konden Aiofe of haar vader niets aan doen. 'Hoewel ik het er absoluut niet mee eens ben, snap ik zijn standpunt wel,' antwoordde hij dan ook eerlijk. De man was zijn vrouw verloren door een Burned One, je zou voor minder naar de traditionalists overstappen. Er viel de man dan ook niets kwalijk te nemen. Het maakte het alleen niet echt makkelijker voor Aoife. Hij probeerde zelf dan ook zo weinig mogelijk zijn overtuigingen bij zijn beste vriendin op te dringen. Dat zou niet eerlijk tegenover haar zijn.
In een poging om de sfeer wat terug te brengen had hij gevraagd of ze al leuke mensen had leren kennen. Het leverde hem een lach op en daar was hij tevreden mee. 'Ja, heel veel.' Er waren vast ook wel genoeg eerstejaars waar ze al mee had kunnen optrekken. 'Maar ik ben vooral blij dat ik jou heb hier.' Aoife ging weer wat rechter zitten waardoor hij haar hand weer losliet. 'Dan kan ik je tenminste in de gaten houden,' voegde ze er nog grijnzend aan toe.
Ronan keek haar even ongelovig aan. 'Pardon?' bracht hij uit alsof hij beledigd werd door haar woorden. 'Wat denk jij wel niet dat ik allemaal uitspook?' Hij prikte met zijn wijsvinger in haar zij terwijl er ondertussen ook alweer een grijns op zijn gezicht stond.
'Misschien ben ik wel degene die jou in de gaten moet houden.' Voor een tweede keer belandde zijn vinger in haar zij. Ondertussen haalde hij zijn telefoon weer boven die net vrolijk gemeld had dat er een berichtje binnen was gekomen. Met een ietwat verliefde glimlach antwoordde hij nadat hij het gelezen had:

To: Eileen 💕
- Na de middag?
- Ben nu nog even aan het bijpraten met Aoife.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

29 nov 2021 - 22:15 Miyah is offline

Miyah 1369

LAVENDER HURLEY
Water Fairy • Modernist • Year 1 • Breakfast • with Eileen

Op zijn bord lag niets anders dan een volkoren bol met zalm. Zijn maag was nog der mate van slag dat hij het niet vertrouwde om al te veel eten naar binnen te gooien. Hij had een voorzichtig hapje genomen en dat ging gelukkig goed.
Alles wat zich had afgespeeld zat hem echt niet in de koude kleren. Net nu hij eindelijk op Alfea was gekomen, was de school overgenomen en zou alles veranderen.
Godzijdank dat Eileen en hij even een momentje hadden samen. Het vertrouwde gevoel dat ze hem gaf bezorgde hem al een oase van rust. Ze was soort van zijn ‘safe heaven’. Het voelde dan alsof alles wel goed zou komen, uiteindelijk.
Lavender wist dat hij niet alleen tegen de wrede traditionalists was. Dat stelde hem iets gerust, wellicht konden de modernisten de school uiteindelijk terug kunnen winnen? Hij wilde in elk geval echt niet hun manier leren, alleen zou hij straks geen andere keuze hebben als het zo zou blijven. Maar als er een verzet zou komen, dan zou hij zich daar wel bij aansluiten.
“Het went vanzelf. Hoewel deze week niet mijn beste week was qua slaap,” Had Eileen gezegd op zijn opmerking over zijn slaapgebrek.
“Fucking traditionalists,” fluisterde hij, zodat Eileen de enige was die het kon horen. Hij wist dat ze dezelfde mening had als hij.
“In ieder geval zal het vast niet erger kunnen worden dan dit, right?”
In zijn hoofd klopte hij het af, want hij wilde niets kwaads over hen uitspreken. Hij was per definitie niet per sé bijgelovig, maar op dit moment zou hij nergens meer vreemd van opkijken.
“In ieder geval ben ik blij dat je tijd wilde vrijmaken om samen te ontbijten. Je bent mijn rots in de branding na deze zware week,” hij legde kort zijn hand op de hare als gebaar van dankbaarheid.
“Had je verder nog andere plannen vandaag?” Nieuwsgierig keek Lavender zijn beste vriendin aan, hopend op leuke verhalen. Hij gunde haar de wereld, dus hoopte hij dat ze tenminste iets leuks zou gaan doen vanmiddag.

[ bericht aangepast op 29 nov 2021 - 22:16 ]

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

30 nov 2021 - 19:57 Kobyla is offline

Kobyla 19254

Leander Madsen

20 — Specialist — Modernist — with Asher — at the training grounds

❝ You don't have to be who they want you to be❞

Hoewel het geluid van zijn telefoon hem uit zijn concentratie haalde, was het wel een welkome afleiding. Het alternatief was nadenken over de overname door de traditionalisten of de druk vanuit zijn vader om de beste te worden. Beiden waren niet erg prettige onderwerpen en zelfs het boogschieten kon Leanders hoofd er niet vandaan houden. Gelukkig kwam Asher er dus aan en hopelijk kon het sparren met de jongen hem wel voor een langere tijd van zijn gedachten afgeleid houden.
'Joe. Sorry, hè,' verontschuldigde de jongen zich nog, maar Leander humde slechts. Hij was het gewend en calculeerde altijd in dat de jongen minimaal een halfuur later was. Soms kon het nog langer duren, zoals vandaag, maar Leander wist zichzelf wel bezig te houden. Meer oefening was meer oefening. 'Ik neem wel een snack uit de eetzaal voor je mee— ah, fuck,' klonk er nog vanuit zijn telefoon, waarna Asher ophing. Voor een kort moment vroeg Leander zich af wat zijn vriend nu weer had gedaan, maar erg lang bleef hij hier niet bij stilstaan. Het was vast iets waar hij zichzelf wel uit kon redden en als Asher wel echt hulp nodig had, hoorde Leander het vanzelf wel.
In de tijd die Asher nodig had om het trainingsveld te bereiken, schoot Leander nog enkele pijlen weg, al deed hij dit niet uit volle overtuiging. Het resultaat was dan ook niet bepaald geweldig, al leek Asher daar weinig om te geven. 'Leeee!' riep de jongen enthousiast uit en trok Leander in een omhelzing. Leander klopte zijn vriend even op zijn rug om dan het koekje in ontvangst te nemen. 'Ik moet maar vaker te laat komen,' merkte Asher grappend op, ondertussen naar de schietschijf knikkend. 'Jij bent straks de beste boogschutter van Solaria met al die extra trainingstijd die je krijgt wanneer je op mij moet wachten.'
'Dank je voor het koekje!' bedankte Leander zijn vriend en haalde de lekkernij direct uit de verpakking om er op te gaan knabbelen. Hij kon eigenlijk wel wat eten gebruiken na zijn training van vanochtend, dus het goedmakertje was maar al te welkom. 'Ach, valt wel mee,' merkte hij op, nu ook naar de schietschijf knikkend. 'Ik heb toch echt nog een hoop extra uren training nodig om zo ver te komen.' Naast dat hij niet echt bereid was zich kapot te werken daarvoor, had hij ook gewoon de tijd niet door alle andere lessen die ze moesten volgen. Wilde hij echt de beste worden, zou hij zich na zijn tijd op Alfea volledig op het boogschieten moeten richten. Eigenlijk wilde hij zich in plaats daarvan juist bezig houden met zijn familie en vrienden veilig houden. Natuurlijk zou hij blijven trainen, maar niet zodanig intens.
Eigenlijk had hij het liever niet over zijn drang tot trainen voor het boogschieten, dus in plaats daarvan richtte hij zich op de andere training die ze gepland hadden. Hoewel de boog zijn voorkeurswapen was, moest hij ook wel goed met zwaarden overweg kunnen. Bovendien was het samen trainen intenser, kon het hem beter afleiden. Hij bood dan ook Asher één van zijn zwaarden aan. Normaal vocht hij met twee zwaarden, maar het leek erop dat de jongen de zijne weer was vergeten, dus zou hij het maar met Leanders kortzwaard moeten doen.
'Ha. Nou… ik ben best moe, dus misschien ben ik een beetje doorgeschoten in mijn warming-up,' merkte de jongen op en Leander had een vermoeden van wat hij bedoelde. Hij was ook zeker niet onbekend met Ashers praktijken en dit suggereerde al helemaal dat hij vannacht weer niet in zijn eigen bed had doorgebracht.
'Klinkt alsof je eerst een warming-up hebt gedaan en toen maar bent gaan slapen?' gokte Leander, een grijns op zijn gezicht. Ondertussen liep hij weg van zijn spullen en de doelen voor het boogschieten. Om dan te vragen of Asher liever op de grond of op de blokken wilde trainen. Zelf had hij een duidelijke voorkeur, maar hij kon zich makkelijk aanpassen. Daarnaast zou hij Asher misschien wel een klein voordeeltje moeten kunnen, gezien de jongen er verder niet bepaald wakker en alert uitzag.
'Doe maar gras.' Leander glimlachte even, blij dat hij zijn voorkeursondergrond kreeg. Het voelde voor hem gewoon veel fijner om een connectie met de aarde te kunnen houden en dat was waarschijnlijk toch waar ze op zouden moeten vechten als ze het tegen burned ones moesten gaan opnemen. Hij ging Asher dan ook voor naar een geschikte plek om dan vast in de houding te gaan staan, wachtend tot zijn vriend zijn voorbeeld zou gaan volgen. Ook Asher ging al gauw klaar staan, maar gefocust was hij duidelijk nog niet.
'Kom je vanavond ook naar het feest? Rams wil wat organiseren,' klonk zijn vraag. Leander trok even verbaasd zijn wenkbrauw op, maar aan de andere kant had hij dit kunnen verwachten. Asher die direct kon beginnen met een training was een wonder en vanochtend verwachtte hij geen wonderen.
'Misschien dat ik een kijkje kom nemen.' Leander hield eigenlijk niet zo van feestjes, maar veel van zijn vrienden waren nog wel eens een organisator, dus dan was hij eigenlijk wel verplicht om ieder geval even langs te komen. Lang zou hij waarschijnlijk niet blijven, want van de middelen die rondgingen, bleef hij liever weg. Zelfs met alcohol vertrouwde hij zichzelf al niet en ook dat kon al slecht voor je gezondheid zijn, terwijl het juist zo belangrijk was dat die van hem zo goed mogelijk was. Hoe zou hij anders zijn vader ooit trots kunnen maken?
'Hé, doe die zieke beweging die we maandag hebben geleerd eens voor?' probeerde Asher ondertussen hun focus weer terug op de training te krijgen, al leek Asher zelf nog weinig zin te hebben om in actie te komen. Dan was het maar weer Leanders taak om voor wat actie in de zaak te zorgen.
'Ben je die nu al weer vergeten?' plaagde hij zijn vriend, waarna hij zijn zwaard voor zich uit hield. Hij concentreerde zich voor enkele seconden op zijn ademhaling om dan de desbetreffende beweging uit te voeren. Voor zijn eigen plezier voegde hij er echter nog wat aan toe en hij kwam dichter bij Asher in de buurt dan hij zou moeten. Een slide volgde waarmee hij Asher kon pootje haken. Tijd om de grote jongen eens goed wakker te maken.

30 nov 2021 - 22:35 Kobyla is offline

Kobyla 19254

Faolan Callahan

19 — Mind Fairy — Traditionalist — Alone — outside

❝ I am awake. Please respect my privacy during this difficult time.❞

Het was buiten in het zonnetje veel beter vertoeven dan binnen. Hoewel er enkele mensen al vroeg op de been waren om te trainen, waren ze ver weg genoeg en lieten ze hem met rust. In plaats van het geroezemoes van de kantine, kon hij nu luisteren naar het gefluit van vogels. Het was zo rustiger in zijn hoofd, nu werd hij niet continu bestookt met fragmenten van mensen hun herinneringen. De meesten waren onschuldig, maar juist van mensen in paniek kon hij de meest heftige beelden opeens krijgen.
Dat was één van de redenen dat hij sterker wilde leren worden. Niet alleen kon hij zo beter bewust herinneringen van anderen bekijken, maar zo kon hij ook beter zichzelf afsluiten voor de ongewenste beelden. Het waren juist de traditionalisten die hem deze macht konden bieden in tegenstelling tot de modernisten die voor matiging en beheersing waren. Faolan wilde dan ook graag kunnen laten zien dat je mind fairies niet moest onderschatten, ook al had hij geen destructieve kracht zoals vele anderen hier wel. Dat betekende niet dat zijn kracht niet nuttig was. Juist zelfs, want zonder hem en andere mind fairies zou informatie vergaren een stuk lastiger zijn.
Zijn rust duurde alleen niet lang, want na een tijdje zag hij Mackenzie opeens uit de bosrand komen lopen. Wat had zij daar gedaan? Of had ze net zoals hem rust geprobeerd te zoeken? Hoewel hij liever alleen was, moest hij toegeven haar eventuele gezelschap niet heel erg te vinden, hoopte hij ergens dat ze bij hem stil zou blijven staan. Toch hield hij zijn blik wat afzijdig, hopend niet al te gretig over te komen. Hij wilde haar ook weer niet wegjagen mocht ze ook niet in de beste bui zijn.
'Hé,' begroette ze hem eenmaal ze naast hem stond. Hij had geluk en ze had inderdaad zijn gezelschap boven de stilte verkozen. Ze haalde zelfs haar koptelefoon van haar hoofd, een teken dat ze wilde praten.
'Hé,' begroette hij haar terug, een lichte glimlach op zijn lippen. 'De plek naast me is nog vrij,' merkte hij op, waarna hij op de grond naast hem klopte. Hopelijk zou ze zo snappen dat ze welkom was. Voor haar maakte hij graag een uitzondering. Hij wist niet was, maar op een bepaalde manier had hij zich altijd tot haar aangetrokken gevoeld, voelde ook ergens een verbandschap door hun gave. Hierdoor had hij ook pas toen ze weer single was het aangedurfd haar weer te benaderen, al probeerde hij in eerste instantie slechts een vriendschap met haar op te bouwen. Hij wilde gewoon niet te opdringerig overkomen, wilde niet direct tonen hoeveel hij om haar gaf.
Al gauw realiseerde hij zich dat er nog een croissantje in zijn zakje zat, dus haalde hij deze tevoorschijn. 'Wil je de helft?' vroeg hij haar, de croissant uitstekend. 'Ik heb toch niet zo'n honger.' Het was eerder pas tegen de avond dat Faolan behoefte kreeg aan eten, dus hij vond het geen probleem om een deel van zijn gekregen ontbijt te delen.

1 dec 2021 - 21:04 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NEVYA LEVAN

If I can still breathe I am fucking fine

twenty • third year • air fairy • traditionalist • roof • with xavier • outfit+shoes

Xavier blies de smerige sigarettenlucht uit in haar gezicht. Als hij hier was om het goed te praten, dan begon hij zeker op de verkeerde voet. Nev’s kaak verstrakte en ze wierp haar ex een moordende blik toe, haar handen gebald aan haar zij. Fuck meditatie om haarzelf te kalmeren, ze zou later op die samen met Rainn haar frustraties er wel uitkrijgen.
“Er zijn minder radicale manieren om aan te geven dat je me wil zoenen, wist je dat?” zei Xav spottend. “Je had me ook gewoon kunnen vragen een smintje te nemen.”
”Ik weet niet of jij te redden valt met een simpel smintje.” Ze had ontelbare keren zijn hoofd weggedrukt wanneer hij haar wilde zoenen terwijl hij als een asbak rook, en ongeveer net zo vaak had ze hem richting de badkamer gestuurd om eerst zijn tanden te poetsen. ”Over het algemeen zoenen mensen ook niet met hun ex’en, Xavier.” Het een impulsieve daad geweest, impulsiever dan ze aan Lune had toegegeven. De woorden ‘het is uit’ waren over haar lippen gekomen voor ze het zelf goed en wel door had, in een vlaag van paniek. Voor ze er verder over konden praten, was ze praktisch de kamer uitgevlucht. Op de gang, slechts enkele meters bij de kamer vandaan, was ze tegen Aerys opgebotst, die ze behoorlijk had afgesnauwd, ook al was een simpele begroeting geven het enige wat hij deed. Nev voelde zich er lichtelijk schuldig over, maar had het nog niet kunnen opbrengen om hem op te zoeken en haar excuses aan te bieden.
Hij stond nog altijd nonchalant tegen de deur geleund, geen enkel teken dat hij van plan was binnenkort aan de kant te stappen. Ze zou door hem heen gaan mocht het nodig zijn, of een andere weg naar beneden vinden. Of… of hem simpelweg aan de kant schuiven met haar air magic, echter wilde ze hem niet weer per ongeluk pijn doen. Het was een van de redenen geweest dat ze Xav had vermeden de afgelopen dagen. De jongen haalde niet alleen het beste in haar naar boven, maar ook vaak genoeg het slechtste. Enkele keren had ze hem in de gang gezien, waarop haar onmiddellijke reactie was om rechtsomkeert te gaan. Ook al betekende dit dat met een behoorlijke omweg moest lopen. ”I’d love to see you try.”. Al was hij haar nu erg aan het uitdagen, met die arrogante grijns die op zijn gezicht stond. Haar ogen bleven vernauwd, ook toen de grijns verdween. “Praat gewoon met me, Nev,” zuchtte hij. “Dit spelletje heeft wel lang genoeg geduurd nu.” Xav duwde zich bij de deur vandaan en stapte op haar af. “What the hell was dat eerder?”
Nev bleef staan, enkele centimeters van Xav verwijderd. Evenmin weigerde ze om haar hoofd in haar nek te leggen om hem fatsoenlijk aan te kijken. Ze flikte slechts haar ogen omhoog, weinig onder de indruk van zijn woorden. “Wat was wat eerder?” merkte ze stoïcijns op. “Ik weet niet waar je het over hebt.” Gezien ze zijn sigaretten al meerdere malen het laten vliegen was het duidelijk dat hij daar niet op doelde. Gezien hij allesbehalve van plan leek om voor haar op zij te stappen, was ze toegewezen aan een creatievere oplossing om van het dak. Zonder verder nog een woord te zeggen draaide Nev zich om. Na welgeteld één stap sloten Xav’s vingers rondom haar pols, haar tot een halt brengend. Haar eerste instinct was om haar pols los te rukken, maar de teleurgestelde blik op zijn gezicht die ze zich daarbij inbeeldde deed er voorzorgen dat ze haar lichaam weer naar Xav draaide. Lune ging het hier zo niet mee eens zijn. Haar beste vriendin was nooit een groot fan geweest van hem en Nev kon de liefdevolle preek haast al horen, een soort gelijke preek die zij aan de blondine zou geven als ze weer iets met de wandelende ramp zou gaan uitspoken. “Okay, praten.” Ietswat vermoeid wreef ze met haar vrije hand over haar gezicht. Haar ogen vielen op zijn hand die nog altijd haar pols vast had. Of beter gezegd, op de schaafwonden die zijn knokkels sierden. De afgematte en gefrustreerde blik maakte plaats voor een bezorgde frons. “Wat heb je gedaan? Verdomme Xav, hoe vaak moet ik je nog vertellen dat je je handen moet inbinden als je traint met een boxbal?”

To Rainn
Hmm, klinkt als een plan. Same place as always?

To Lune
Juist. Wat heeft hij nou weer gedaan?
Ik ben net zo goed bezig als jij

To the stars who listen — and the dreams that are answered

2 dec 2021 - 0:41 Aynur is offline

Aynur 2380

Sereia Laiken

x 19 years x Water Faerie x Outfit x Somewhere outside x Rainn x

Mijn ‘uitdagende’ vraag werd beantwoord door het rollen met zijn ogen. “Omdat alleen domme mensen dat zouden proberen. Ben jij dom, Sereia?” reageerde Rainn terwijl hij nog een hijs nam van zijn sigaret. Net als hem volgden mijn ogen de rook die hij uitblies. Een trage grijns gleed over mijn gezicht. Wat ik uit Rainn zijn woorden kon horen, was dat hij me intelligent inschatte — iets wat hij natuurlijk nooit hardop zou toegeven.
“Wilde jij me dan intelligent noemen, Rainn?” vroeg ik op zijn zelfde toon alvorens ik mijn benen uitstrekte op mijn plekje naast de eenzame vuurfae. Dit scheen Rainn zijn aandacht te trekken om te vragen wat ik hier deed, of ik niet met mijn vriendinnetjes of pad moest of iets dergelijks. Ik kon het niet laten sarcastisch toe te voegen dat ik graag in zijn aanwezigheid verkeerde wegens zijn warme persoonlijkheid. De glimlach die hij erop liet zien, lieten ook mijn lippen onbewust omkrullen tot een bredere glimlach.
“Ik snap dat mensen niet met je om willen gaan. Je bent behoorlijk irritant voor zo’n kleine faerie.” Dit keer was ik het die met mijn ogen rolde. “En toch liet je me binnen in je vuurcirkel,” antwoordde ik slechts — nonchalant mijn schouders ophalend. De speelse glundering in mijn ogen, een rariteit, doofde uit op het moment dat Rainn zijn telefoon erbij haalde. Onmiddellijk voelde ik me weer op mijn plek gezet en vond ik het moeilijk om dit aan mezelf toe te geven. Ik had een hekel aan deze gozer, maar dan vooral om het gevoel wat hij bij mij veroorzaakte. Kon ik daar maar gewoon vanaf komen. . .
“En als je mij ziet als persoon waaruit jij je warmte moet halen, voel ik me bijna rot voor je,” voegde de vuurfae er nog aan toe. Ik humde slechts en pakte ook mijn mobiel erbij. Er waren geen berichtjes tot dusver dus besloot ik om de eerste stap te zetten in het contact. Zowel Deimos, Faolan en Kit kregen een bericht van me waarna ik mijn telefoon weer terug stopte in mijn zak.

To Deimos:
— Ik kon je niet vinden vanochtend, dus heb je ontbijtje maar aan Rainn doorgespeeld. Sorry not sorry

To Faolan:
— Goedemorgen. Ga jij je inschrijven bij headmistress Donaghue?

To Kit:
— Goedemorgen. Heb je vandaag tijd om even te praten?

“Hoe ik jou zie, doet er niet toe,” mompelde ik. “Of, wel?” Miniem trok ik mijn perfect gemanicuurde wenkbrauw naar hem op. Het feit bleef dat de jongen nog niet van zijn plaats was opgestaan, dus ergens moest dat betekenen dat hij mijn gezelschap verkoos boven een andere optie. Anders was hij naar mijn weten allang opgestaan.

[ bericht aangepast op 2 dec 2021 - 0:44 ]

I have seen my own sun darkened

2 dec 2021 - 1:15 Aynur is offline

Aynur 2380

anežka ida madsen

22 jaar x Vierdejaars Specialist x Slaapzaal x met Dante

Het geklik van de deur die dichtviel was het enige wat nodig was om ons in elkanders armen te laten vlijen. Ik had zijn aanwezigheid — zijn warmte, enorm gemist in de vier dagen of langer dat we elkaar niet gesproken hadden. Het voelde in ieder geval als een eeuwigheid, wat veel te romantisch en cringing klonk voor mijn doen. Mijn zorgen verdwenen echter als sneeuw voor de zon toen Dante zijn lippen tegen de mijne aandrukte. Al was het maar voor tijdelijk.
Ons moment werd ruw verstoort door het vibrerende geluid van mijn mobiel. Ik vervloekte het ding inwendig, maar weigerde om hem uit mijn zak te halen om te kijken wie de afzender was. “Diegene moet wel een héle belangrijke reden hebben,” grinnikte Dante om mijn enigszins gefrustreerde reactie. “Ik kan momenteel geen enkele reden bedenken die belangrijker is dan jij, dus ze hebben maar geduld.” Ergens voelde ik wel een bepaald soort ongemak: stel dat het een noodgeval was? Toch bleef ik bij mijn standpunt. Dante verdiende iemand die hem voorop stelde en zo iemand wilde ik voor hem zijn.
Voorzichtig bewoog ik naar mijn vriend toe om nog een kus op te eisen. Gretig beantwoordde hij deze en ik kon voelen hoe mijn lippen zich tot een liefdevolle glimlach omplooide. In dezelfde positie als eerder liet ik mijn armen op zijn schouders rusten waardoor Dante de kans zag om zijn handen van mijn onderrug naar mijn heupen te laten glijden. Zonder hier controle over te hebben, welfde mijn rug zich onder zijn aanraking waardoor we nog dichter bij elkaar kwamen te staan. “Hmm, wat ben jij van plan?” prevelde ik onder de verschillende kussen door.
Een verrast geluidje rolde over mijn lippen doordat Dante me zo plotseling optilde om me op zijn bed te laten vallen. Ik spreidde mijn benen zodat hij zich ertussen plaatsen om gemakkelijker over me heen te kunnen buigen. Zijn lippen vonden algauw weer de mijne en ik haalde mijn vingers door zijn haren — iets minder voorzichtig dan voorheen. Verschillende warme flitsen leken zich te verspreiden vanuit mijn maagstreek naar beneden.
“Lavender is voorlopig nog niet terug. Wat dacht je ervan om daar gebruik van te maken,” begon Dante onder het geven van kusjes door. “I like the sound of that.” Mijn stem klonk ietwat buiten adem doordat de passie van mijn vriend allesomvattend was. Hij benam me letterlijk de adem, op een goede manier. Ik voelde hoe zijn hand onder mijn shirt gleed en mijn huid begon op te warmen onder zijn aanraking. Een grijns verscheen over mijn gezicht toen ik er “Maar jij verdient als eerste al mijn aandacht” aan toevoegde.
Doordat Dante zich iets omhoog gehesen had en zich nog tussen mijn benen bevond, kon ik mijn ene been gebruiken als hefboom om mijn vriend om te draaien zodat ik boven op hem terecht kwam. Ik gaf hem nog de mogelijkheid comfortabel op zijn bed te gaan liggen onder mijn benen voordat me voorover boog en zijn shirt plagend een klein stukje optilde. Met ieder stukje dat ik zijn shirt optilde, plaatste ik kleine kusjes langs zijn buik tot aan zijn borstkas. “Nu heb ik alleen je hulp even nodig,” grinnikte ik toen ik het shirt niet verder op kon tillen dan zijn oksel.

[ bericht aangepast op 3 dec 2021 - 10:20 ]

I have seen my own sun darkened

3 dec 2021 - 0:25 reguluswife is offline

reguluswife 37248

DORIAN SOLIS CASTEMONT

there's a million things I haven't done
but just you wait, just you wait

twentytwo • fourth year • specialist • modernist • anthem • outfit • his room • with ramsay

Ramsay plaatste zijn stinkende bezigheid tussen zijn lippen en kwam overeind, zijn armen in de lucht gezwiept. “Krijg ik nu een medaille, alwetende Dorian?” De woorden waren nauwelijks verstaanbaar.
Een grinnik rolde over zijn lippen. Bij het schudden van zijn hoofd verlieten enkele druppels water zijn blonde lokken. “Een medaille krijg je als je voor acht uur ’s ochtends je bed uit bent. Voor nu mag je het doen met een sticker. Wil je een ster of een hartje?” Hoe zijn vriend de conditietests doorkwam was soms een klein wonder en Ramsay was niet de enige van zijn vrienden voor wie dat gold. Ramsay idioterie had hem voor even weten af te leiden, maar de hele reden voor zijn vroege workout dwong zich weer op zijn gedachten bij het zien van zijn vieze sportkleding op de grond. Met een zucht vertelde Dorian over het plan van Donaghue.
”Ja. Wat een shit show.”
”That’s one way to call it,” murmelde Dorian. “Ik denk dat dit nog maar het begin is,” gaf hij vervolgens toe.
”Wat is het plan?” vroeg Ramsay.
De vraag deed niet veel voor Dorian’s gemoedstoestand. Hij wilde dat andere mensen op hem konden vertrouwen, maar tegelijkertijd maakte zorgde gedachte daaraan voor een drukkend gevoel op zijn borstkas. Het schepte zekere verwachtingen en hij wist niet of hij daar wel aan kon voldoen. “Onder de radar van de traditionalist blijven, eerst maar.” Hij wierp een blik op zijn beste vriend. “Dus geen vreemde fratsen uitvoeren, het is niet meer alleen jezelf die je daardoor in de problemen kunt brengen nu.” Het was hopen dat Ramsay de hint snapte. Met enkele verhalen die hij eerder van zijn vader had gehoord deinsden de traditionalists er niet voor terug om familie tegen elkaar te gebruiken, zeker Donaghue niet. Met niet alleen zijn oom als docent, maar ook zijn zusjes hier, moest Ramsay extra op zijn tellen passen. Dorian moest er niet aan denken dat iets wat hij deed verhaald zou worden op Lune of zijn vader. Het idee alleen al maakte hem misselijk. Hij wierp een aarzelende blik op Ramsay. Moest hij hem vertellen over zijn plan om onder schijn misschien deel te nemen aan de groep? Er was een kans dat de jongen tegenover hem hierop ook mee zou doen en met zijn impulsieve trekjes betwijfelde Dorian of dat een goed idee was. Het zou hem enkel in de problemen brengen. Zoals wel vaker werkte probeerde hij hem af te leiden met een van zijn favoriete onderwerpen: feestjes.
”Dat kunnen we wel gebruiken, toch?” Of het zou enkel tot meer gedoe leiden. Al waren de traditionalisten er goed in om een toegefelijk schijn op te houden naar de studenten, met hun gedoogd beleid voor andere drank in het weekend. In werkelijkheid hielp het enkel meer een grip op de studenten te houden. “Eén hijs? Voor mij?” Ramsay hield zijn joint naar hem uit en keek hem aan met een blik die een meid zou doen zwijmelen, maar bij Dorian niet veel deed.
De enkele keren, tot nu toe nog op één hand te tellen, dat hij een joint gerookt had, had het voor ontspanning geleidt. Allemaal in het gezelschap van Mackenzie. Nog niet eerder had hij in de vroege ochtend gesmoked, al was het niet daadwerkelijk vroeg meer. “Werkt die blik nou echt bij de meiden?” Zijn ogen schoten aarzelend van de joint naar Ramsay’s gezicht, waarna hij langzaam overeind kwam en de joint overnam. Hij plaatste zichzelf voor het raam en plaatste de witte papiertjes tussen zijn lippen. Inhaleren en uitblazen. Het duurde net een seconde te lang voordat Dorian besefte dat hij dit iets te soepel deed. Bij zijn eerste keer met Mackenzie waren de tranen over zijn wangen gelopen van het hoesten. Hij begon te kuchen, hopende dat het een beetje overtuigend over kwam, en gaf de joint terug. Voor het extra effect pakte hij zijn flesje met water en nam hij enkele grotere slokken. Pas toen zacht gegiechel door het open raam zijn oren bereikte kwam het besef dat hij slechts gekleed in een handdoek voor het raam stond. Twee jongere meiden, eerstejaars, keken omhoog. Het water in zijn mond schoot het verkeerde keelgat in en dit keer was zijn hoesten niet gefaked. Proestend zette hij snel een stap naar achteren, zijn wangen tomatenrood.
“Dat feestje, die gaat niet in onze kamer zijn, een van de andere mogen zich opofferen dit keer,” meldde hij Ramsay, toen hij bijgekomen was van de starende meisjes. De kans dat hij de volgende ochtend weer voor het opkomen van de zon wakker zou worden en hij had een nacht met goede slaap nodig als hij de komende lesweek door wilde komen. Dorian wist nu al dat de kans op een fatsoenlijke nachtrust klein was en dat hij als een van de laatsten op het feestje aanwezig zou zijn. Niet zo zeer omdat hij het grootste feestbeest was, maar meer omdat hij zeker wilde weten dat het goed bleef gaan met iedereen, of voor het geval dat iemand hulp nodig had om veilig terug te keren naar hun dorm.

To Lulu
Deal.
Heb jij nog met pap gepraat?

[ bericht aangepast op 3 dec 2021 - 0:26 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

3 dec 2021 - 22:50 Novalunosis is offline

Novalunosis 674

➹ Caelan Atley Haywood ➶
Listen, smile, agree, and then do whatever you were gonna do anyway

22 – Specialist – Traditionalist - Year 4 – Outfit – Outside– With Kit

''Je hebt bepaalde zitsporten weet je.'' Groette Kit hem terug met een grijns. De jongen moest zijn ogen samenknijpen tegen het felle zonlicht, maar niet voor lang. Direct nadat Caelan had gevraagd of hij erbij kon zitten schoof Kit opzij. Caelan hoefde de uitnodiging geen tweede keer te krijgen alvorens hij plaats nam in het koele gras. Hij strekte zijn benen voor zich uit en leunde op zijn handen die hij iets achter zich had geplaatst.
''Hmm, dat moet ik ook maar proberen, klinkt een stuk leuker voor de zaterdag ochtend.'' Reageerde hij grinnikend op de eerdere opmerking van Kit. Hij maakte er geen geheim van dat vroeg sporten op zijn vrije dag niet zijn ding was. Sporten was leuk – een van zijn hobby's zelf – maar uitslapen was toch leuker. Of in het gras relaxen. Na zo'n chaotische week vond hij wel dat ze dat verdiend hadden.
Er verscheen een wat twijfelachtige uitdrukking op het gezicht van zijn vriend toen Caelan vroeg of hij zich bij Donaghue's groep ging aansluiten. Voor hem moest het dan ook wel een keuze zijn waar iets langer bij stilgestaan moest worden aangezien zijn moeder deels verantwoordelijk was voor de overname. Er gingen momenteel genoeg verhalen rond over de docenten die daar verantwoordelijk voor waren – en niet allemaal even positief. "Ik denk het wel, iemand moet gaan patrouilleren om de school veilig te houden." Reageerde de jongen waarna hij de bal terugkaatste.
''Ja zeker doen! Ik ga me ook inschrijven.'' Des te meer deelnemers des te beter. ''En als het niets is schrijven we ons toch gewoon weer uit?'' Voegde hij er al schouderophalend aan toe. Caelan richtte zijn gezicht even naar de zon om wat zonlicht op te vangen voordat hij zich terugdraaide naar Kit. ''Ik twijfelde eerst wel, de Fairies hebben op zich wel een goede reden om tegen het nieuwe bestuur te zijn,'' biechtte hij op, ''Ik denk niet dat iemand daar verandering in kan brengen. Daarnaast botst het een beetje met mijn ‘regels zijn er om gebroken te worden visie’. Maar sommige nieuwe regels zijn wel echt een verbetering.'' Concludeerde hij met een grijns.
"Ga jij naar het feest van de boys vanavond?" Vroeg Kit vervolgens. Erg lang hoefde Caelan hier niet over na te denken. Lachend spreidde hij zijn armen. ''Hey, ik ga naar elk feestje.'' Op dit punt hoefde het eigenlijk niet eens meer aan hem gevraagd te worden. ''Jij gaat toch ook?'' Al wist hij wel dat er nog geen bevestiging vanaf Kit's kant verstuurd was in de groepsapp. Nu ging Caelan ook rechtop zetten en trok zijn benen in een kleermakerszit. ''We krijgen eindelijk traditionalistisch onderwijs, dat is het vieren toch wel waard?'' Dat niet iedereen uit de groep het daar mee eens was liet hij maar buiten beschouwing. Alles was in zijn ogen reden voor een feestje – al was iemands hamster overleden. Afscheidsfeest bevatte immers ook het woord feest.
''Heb je trouwens al ontbeten? Ik ben echt uitgehongerd.'' Vroeg hij vrij plotseling. ''Of is het zittend sporten nog niet afgelopen?'' Voegde hij er nog plagend aan toe.

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Index RPG Actieve Topics Zoek