|
Gaat het wel?
Gedreven op een automatische piloot knikt Innes vrijwel meteen bij het horen van Viveca’s vraag, welke oprecht gevuld is met een bezorgdheid die de dames enkel naar elkaar weten te tonen. Maar, in alle werkelijkheid, ging het helemaal niet — iets dat de blondine aan Innes’s zijde haarfijn wist op te merken, zonder er direct op door te vragen. Een flauwe glimlach krult zich dan ook rond Innes’ mond, mager weliswaar, in vergelijking met hoe het anders kan zijn.
”Ik heb betere dagen gehad,” mompelt de roodharige Team Captain alsnog, enkel verstaanbaar voor haar jongere nichtje. Niks om je zorgen over te maken, wil ze er achteraan werpen, maar deze woorden blijven steken in haar keel — als een vastzittende leugen dat weigert verstaanbaar gemaakt te worden, simpelweg omdat ze nu niet liegen kan. “Als je er nu niet over wilt praten, is dat ook helemaal goed. Ik ben er voor je, okay?” zegt Viveca zacht. Innes knikt slechts, waarop de blondine verder gaat. De ‘maar’ overduidelijk hoorbaar in Innes’ eerdere woorden, omtrent het team waarvoor ze nu uitgekozen is. Het was geen slecht team, maar Katherine Siverstone-Pritchard’s oudste dochter deed het zelf de laatste tijd slecht op veranderingen die in haar ogen niet logisch leken. Echter, er was een reden waarom zij nog leerlinge was en haar moeder aan het hoofd van de school stond.
”Maar. . .” begint Innes, alvorens ze lichtjes een keer schokschoudert. “Ik weet het zelf ook even niet.” Het was duidelijk dat alle teams weer van voorafaan moesten beginnen — de funderingen opbouwen om een hechte eenheid te creëren, precies zoals ze de afgelopen jaren met het oude team ook gedaan hadden. De onderlinge banden verstevigen, een vertrouwen opwekken. . . Innes voelt zich lichtelijk misselijk worden voor een kortdurend moment. Ze was een Pritchard, zij kon dit. Of dat hoopte ze, althans.
”Veel respect voor je moeder hoor, maar ik weet niet of dit je juiste oplossing is geweest. Er is al veel onrust omtrent de mededeling en door nu aan de stabiele funderingen te trekken die er al waren, zorgt juist voor nog meer onnodige spanningen.”
”Ze zal haar redenen er wel voor gehad hebben,” reageert Innes, bedenkelijk enigszins — instemmend voor een gedeelte.
Viveca had namelijk duidelijk een punt, waar Innes het zeer zeker tot een bepaalde hoogte mee eens was, maar tevens kende de roodharige haar moeder goed genoeg om te weten dat er meer dan deze mededeling achter zat om daadwerkelijk de beslissing te nemen alle teams om te gooien. Wat haar moeder’s werkelijke beweegredenen ook waren, dit was niet het enige. Om haarzelf en enige gedachten van het onderwerp af te leiden, waardoor Innes zich per definitie niet perse beter is gaan voelen, haalt de roodharige het afscheid van hun oude teams aan. Diep van binnen lukte het Innes echter niet om zich er een beeld bij te vormen, waar ze — met alles wat er gebeurd was — niet klaar is voor het afscheid dat op deze hoogte genomen moet worden.
Aan de uitdrukking op Viveca’s gelaat kan Innes zien dat haar nichtje haar begrijpt. Ook al kan ze het pijnlijke leed niet voelen, de herinneringen waar Innes zichzelf doorheen stuurt om het maar niet te vergeten — als ze het überhaupt ooit uit haar geheugen gewist kan krijgen — niet zien, toch doet Viveca oprecht een poging het te begrijpen. Innes glimlacht dan ook lichtjes op het zachtje gebaar van een kneepje in haar hand.
“Misschien iets in de trant van een laatste spelletjesavond? Of een trainingsessie?” zegt Viveca bedenkelijk, gevolgd door een zachte doch diepe zucht. “Ik ben nooit echt een creatieveling geweest, meh. Nou ja, behalve die keer dat ik Adrian goed te pakken had met behulp van Azure. Weet je nog hoe graag ik met jullie mee wilde spelen dat ik alles uit de kast haalde om maar van Adrian te kunnen winnen.”
Viveca grijnst — een uitdrukking dat zich weet te weerspiegelen op Innes’ gelaat en waarop de roodharige een zacht gegrinnik weet te laten klinken. Oude herinneringen overspoelen de donkere sluimeringen die door Innes’ gedachten heen trekken, kleuren deze vrolijker in bij de beelden van een vrolijkere tijd.
“Oh, toen heb je wel degelijk bewezen dat je creatief kan zijn. Ik geloof dat er maar weinig zijn die je dat na zullen doen.” Ditmaal geeft Innes op haar beurt Viveca een kneepje in haar hand, welke nog altijd in de hare ligt. “Op de een of andere manier voelt het niet goed om alles zo af te sluiten. Met sommigen heb je al een jarenlange band die nu plots teniet wordt gedaan,” zegt Viv vervolgens, zuchtend. “Waarschijnlijk is er niets wat we ertegen zouden kunnen doen behalve meezwemmen met de stroming en het volgen van de opgelegde regels — zoals altijd.”
De eerdere grijns rond Innes’ lippen verdwijnt langzaam en haar blik glijdt weg van haar nichtje, in de richting van haar moeder — wie nog steeds op het podium stond te wachten tot de rest van de leerlingen verdwenen waren. slechts enkel degene die moesten blijven over waren in het auditorium. Innes humt zacht, bedenkelijk alvorens ze spreekt. Haar stem opnieuw een tikkeltje onvast, maar dit keer zonder de zorgelijke toon van eerder. “Dat is inderdaad het enige dat we kunnen doen. Meevaren op de stromingen onder ons en slechts datgene volgen wat er van ons gevraagd wordt."
"Maar, misschien kunnen we wel iets doen om te laten zien dat het de afgelopen jaren niet voor niets is geweest?” Schuins kijkt Innes terug naar het fijne gezicht van haar nichtje. “Een spelletjesavond klinkt zo slecht nog niet, de meeste zijn er competitief genoeg voor. “ Een geamuseerd trekje verschijnt rondom haar lippen, een teken dat de aanwezigheid van haar nichtje op dit moment zoveel meer goed doet dan wanneer Innes alleen geweest zou zijn.
|
|
