[RPG • 250] Pritchard Institute of the Secret Services • Speeltopic - Speeltopics

PERSONAGES Personeel ⚣ Roman Morales • 28 • teacher field • Niragi Team 1 ⚣ Adrian Ellsworth-Buchanan • 23 • zwart • 5 • field • Neairi ⚣ Braden Pierce • 21 • zeeblauw • 4 • technology & science • RadioTapok ⚢ Yelena Ivanova • 20 • zeeblauw • 3 • sociology & culture • Niragi ⚢ Camille Moreau • 19 • lichtgroen • 2 • intelligence • Tad Team 7 ⚣ Callum Taylor-Laskin • 23 • zwart • 5 • intelligence • Starsight ⚣ Dantae Cross • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach ⚢ Ivah Willington-Aitken • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Neaera Team 10 ⚢ Innes Siverston-Pritchard • 23 • zwart • 5 • field • Sionnach ⚢ Mikky Aeschliman • 21 • zeeblauw • 3 • technology & science • Starsight ⚢ Mara Taylor-Ashford • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Neairi ⚢ Aylin Özdemir • 20 • zeeblauw • 3 • intelligence • Neaera Team 17 ⚣ Lincoln Taylor-Ashford • 22 • zwart • 5 • intelligence • Neaera ⚣ Sterling Jr. Spencer • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Raccoon ⚢ Erin Remington • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach Team 20 ⚢ Montana Byrd • 21 • donkerrood • 4 • field • Laufeydottir ⚢ Lusya Antares • 20 • lichtgroen • 2 • technology & science • Neairi ⚣ Raphael Pritchard • 18 • wit • 1 • in basistraining • RadioTapok ⚣ Declan Nevin • 22 • donkerrood • 4 • field • Neaera Team 23 ⚢ Willa Ferguson • 21 • donkerrood • 4 • field • Lunation ⚣ Valentin Ivanov • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • Laufeydottir ⚣ Viktor Melnik • 20 • lichtgroen • 2 • intelligence • Raccoon

REGELS • Probeer minimaal 250 woorden te schrijven. • 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen). • De Quizlet huisregels gelden hier ook. • Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt. • Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit. • Ruzies en gezeik gelieve buiten de RPG te houden. • Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven. • Alleen Starsight maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. Inactief ⚣ Jerome Nicholson • 21 • zeeblauw • 3 • intelligence • Chocolatier ⚣ Emilio Parker • 20 • rang • 3 • sociology & culture • Happier ⚢ Carys Blakely • 18 • wit • 1 • Etherea ⚢ Catalina Cross • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Izel ⚢ Viveca Pritchard • 21 • donkerrood • 4 • intelligence • Izel ⚣ Roscoe Nyugen • 22 • zwart • 5 • field • Izel ⚢ Imogen Tyndall • 18 • wit • 1 • in basistraining • Izel ⚢ Millie Willington-Aitken • 21 • donkerrood • 4 • sociology & culture • Enjoy_20 ⚣ Amos Taylor-Laskin • 22 • zeeblauw • 3 • technology & science • calice ⚣ Logan Sawyer • 20 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • calice ⚢ Azure Ellsworth-Buchanan • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • iotte ⚢ Raven Dubois • 18 • wit • 1 • in basistraining • iotte ⚣ Nurhan Ellsworth-Buchanan • 20 • lichtgroen • 3 • field • iotte

[ bericht aangepast op 23 dec 2021 - 12:36 ]

---

That is a perfect copy of reality.

---

"There is always a wild side to an innocent face"

Het was vroeg en het was koud. Twee dingen waar Raven een hekel aan had. Dit was alles behalve haar gebruikelijke zaterdagochtend. Tot diep in de nacht had ze zitten programmeren. Raven hield van de rust en stilte die er heerste wanneer ze tot laat aan het werk was. Het idee dat iedereen op één oor lag en ze de wereld voor zichzelf had was buitengewoon rustgevend. De nacht fascineerde haar, maar zette haar ook altijd aan het denken. Sinds ze naar Pritchard ging was Raven erachter gekomen hoeveel last ze eigenlijk van heimwee had. Meerdere momenten had ze op het punt gestaan om de bijl erbij neer te gooien en terug naar huis te gaan. Het was dat ze Cammie had leren kennen en dat het meisje, ook van Franse afkomst, als thuis voelde, anders was Raven waarschijnlijk al lang weggeweest.       Vanochtend was Raven zich echter wezenloos geschrokken toen het alarm af was gegaan. Gedesoriënteerd had ze naar het plafond gestaard en de laatste slaap uit haar ogen gewreven. Wat had dit te betekenen? In die twee en een halve maand dat ze hier naar school ging was dit alarm nog nooit afgegaan. Ze pakte haar telefoon van het nachtkastje en opende het gesprek met Callum. Net op het moment dat ze hem wou vragen of hij dit alarm ook had gehoord en wat het precies betekenden, volgde de melding dat iedereen binnen 45 minuten in het auditorium moest zijn. Dat was tenminste duidelijk.       En daar was ze nu. Met nog veel meer leerlingen die allen geen idee hadden wat er gaande was. Afwachten was het enige wat ze nu konden doen. Ietwat verloren in de grote ruimte, met allemaal vreemde mensen om zich heen, had Raven zich bij een groepje meisjes gevoegd die zachtjes met elkaar stonden te smoezen. In die korte tijd dat Raven op Pritchard zat had ze voor haar doen al redelijk wat nieuwe mensen leren kennen, maar veel vrienden buiten haar teamgenoten had ze nog niet.       ”Verstop de drank, mensen! Raven has arrived!” Een stem die ze de afgelopen tijd heel hard had geprobeerd te ontlopen bereikte haar oren. Rogan. Ze voelde hoe haar wangen rood kleurde. Vluchten had nu geen zin meer. Nog voor ze zich goed en wel naar hem had om kunnen toe draaien voelde Raven zijn handen rondom haar middel, waarna Rogan haar optilde om haar vervolgens, bulderend van het lachen, terug op de grond te zetten. “Ssst, niet zo hard!” Haar stem klonk zacht en beschaamd. Schuchter keek ze om zich heen. Had iemand die zij kende zijn woorden gehoord?       “Raafje, waar was je laatst nou toch gebleven?” Vroeg Rogan haar vervolgens, doelend op de nacht die ze samen hadden gespendeerd. Althans dat was wat zij dacht. In werkelijkheid had ze geen idee wat er die avond gebeurd was. Ze was Rogan tegengekomen in de gym, en na een trainingssessie samen had hij haar uitgenodigd voor een drankje. Het liefst had ze vriendelijk geweigerd, maar ze kon geen nee zeggen en één drankje had zo onschuldig geleken. Wat was nou één drankje? Dat kon toch geen kwaad? Dat ene drankje werden er echter twee en al snel was Raven de tel kwijt geraakt.       Veel van die avond wist ze daarom ook niet meer. Ze waren naar een feest gegaan, maar vanaf daar was haar herinnering een grote brei. Ze hoopte maar dat ze zich gedragen had en dat ze cutie Logan niet tegen was gekomen. Sinds een van haar eerste dagen op school hadden hun wegen elkaar letterlijk gekruist en sindsdien kreeg ze kriebels in haar buik als ze hem zag. Een gevoel dat ze hopeloos probeerde weg te drukken. Logan was duidelijk een gevalletje out of her league.       Het eerst volgende wat ze zich daarna had kunnen herinneren was hoe ze met barstende koppijn in alleen haar lingerie wakker was geworden in Rogan’s bed. Nog nooit in haar leven had ze bij een jongen in bed geslapen, maar of er echt iets gebeurd was twijfelde ze nog aan. Raven was erg preuts op dat gebied en ze kon zich niet voorstellen dat ze over haar grenzen was gegaan, ondanks er alcohol in het spel was geweest. Ze was alleen niet van plan te blijven om dat uit te zoeken. Rogan leek nog als een blok te slapen, wat ze in haar voordeel gebruikte. Geruisloos had ze haar kleren bij elkaar geraapt en de kamer halsoverkop verlaten.       Sinds die nacht meed ze Rogan als de pest. Ze wist zich simpelweg geen houding te geven en schaamde zich voor wat er gebeurt was. Ze had zich veel te erg laten gaan. In haar korte tijd op Pritchard was er echt een wereld voor Raven open gegaan en had ze zichzelf op bepaalde vlakken leren kennen, waarvan ze niet eens wist dat ze dat in zich had gehad. Ze mocht Adrian wel op haar blote knietjes bedanken voor deze unieke kans. Hij was namelijk degene die haar gerekruteerd had. Terugdenkend aan haar eerste ontmoeting met deze knappe vijfdejaars bezorgde haar kippenvel.       Het was afgelopen zomer geweest, Raven was net klaar met haar eind examens en verveelde zich dood waardoor ze was begonnen met het hacken van kleinere bedrijven. Dat bleek haar al snel veel te makkelijk af te gaan. Hoe langer ze bezig was, hoe meer ze zich ging richtte op grotere en internationalere bedrijven. Dat was pas echt een uitdaging, dat was tenminste leuk. Maar bij het laatste bedrijf ging het fout. Raven had geen idee hoe Adrian het gedaan had, maar hij had haar weten traceren. Het bedrijf dat Raven gehackt had, bleek namelijk van vrienden van Adrian’s ouders te zijn, die meteen alarm hadden geslagen toen ze in de gaten hadden dat er iets niet pluis was.       Raven had echter geen weet van wat ze ter weeg had gebracht en was verder met haar leven gegaan, tot dat ze Adrian tegen het lijf gelopen was. Charmant als hij was had hij haar subtiel de oren van het hoofd gevraagd, zonder zijn ware identiteit aan haar kenbaar te maken. Uiteindelijk had hij haar geconfronteerd met haar daad en gaf hij haar de optie om met hem mee te gaan naar Pritchard, zo niet zou hij haar ouders inlichten en zouden hun schulden niet te over zien zijn. Geld was er niet dus veel keus had ze niet. Ze had echter geen moment spijt gehad. Pritchard was het beste wat Raven ooit was overkomen. Al kreeg ze soms geen hoogte van Adrian. De ene keer was hij super lief en begripvol, andere keren mysterieus. Hij speelde met haar hoofd en dat maakte haar onzeker. Diep in haar hart wist ze daarom ook wel dat het verstandig was om haar afstand van hem te bewaren, maar Adrian had iets over zich heen wat haar interesse wekte.       Op de vraag van Rogan haalde ze verontschuldigend haar schouders op. Wat moest ze hier nou op antwoorden? Het leek Rogan niet de deren. “Alleen wakker worden is saai, ik kon je niet vinden.” Ging hij al grijnzend verder, terwijl hij zijn hand weer rond haar middel legde. “Ja.. Sorry.” Mompelde ze en een zenuwachtig lachje verliet haar lippen, waarna ze haar armen beschermend voor haar borst kruiste. Niet dat dat veel hielp, Rogan had haar toch al eens in alleen haar ondergoed gezien, dus het kwaad was al geschied. “De plicht riep.” Loog ze, terwijl ze naar de grond staarde. Ze was altijd al een slechte leugenaar geweest.

---

someone out there feels better because you exist

☠       Wanneer de jongedame omhoog wordt getild binnenin zijn gespierde armen, voelt Rogan haar lichaam spannen — alsof zijn stemgeluid voldoende is om haarzelf direct tot spanning te laten komen. Normaliter zou hij daarvan genieten, aangezien het een uiting is van zijn aura rondom personen. Alhoewel, dit is anders — momenteel lijkt de jongedame eerder angstig te zijn rondom hem — hetgeen het tegenovergestelde is van wat Rogan zou willen bereiken. Natuurlijk, Rogan is geen jongeman welke gemakkelijk aan te spreken is — integendeel, hij is eerder van de afschrikkende soort. Maar, voorheen waren jongedames nooit ofte nimmer bang voor hemzelf en zijn agressieve persoonlijkheid. Voornamelijk omdat deze geconcentreerd was op andere jongemannen in zijn omgeving.       Ondertussen maakt Raven een fluisterend sissend geluid, waarbij ze Rogan mededeelt zachter te handelen — daarbij angstig om zich heen kijkend om te zien of personen rondom hen momenteel kijken. Rogan kan het niet laten met zijn kijkers te rollen, zelfstandig niet begaan met de mening van personen rondom hem.       Raven lijkt nog steeds zenuwachtig te zijn, ook al staat ze inmiddels met beide benen weer veilig op de grond. Rogan houdt zijn arm om haar middel, zijn grijns daarbij niet verzwakkend. 'Ja, sorry.' Raven sluit zichzelf verder af — armen voor haar borstkas kruisend. '. . . De plicht riep.'       Rogan heeft nooit eerder zo'n leugen gehoord, de woorden overduidelijk verzonnen in een flits van haar geest. Waarom zou Raven liegen over de reden? Alsof hij gekwetst zou zijn door een jongedame die hem 's ochtends verlaat. Wellicht heeft Raven nog geen eerdere verhalen over hem gehoord — hetgeen twijfelend lijkt.       'Natuurlijk — en in de weekenden draag ik normaal gesproken een jurk. Cut the bullshit, Raven.' Rogan trekt daarbij zijn ene arm van haar middel af, haar houding spiegelend: armen over elkaar geslagen voor zijn borstkas, afgesloten. 'En daarna had je het te druk om te trainen? Of überhaupt hallo te zeggen?' Nogmaals rollen zijn kijkers uitgebreid — klaar met de nonsens op deze ochtend. Raven mag de waarheid vertellen, mocht ze niet in hem geïnteresseerd zijn. Rogan kan tegen een stootje (en zelfs meer dan dat), maar niet tegen geveinsde interesse.       Rogan plaatst zijn handen op zijn heupen, de ruimte doorheen kijkend op zoek naar welbekende roodharige lokken. Uiteindelijk vindt hij Innes naast een jongeman — Jerome — waardoor zijn kaken direct hardhandig opeen klemmen. Jerome weet van dingen waarvan hij niets hoeft te weten, hetgeen heeft geleid tot een wapenstilstand tussen de heren. Dat zijn beste vriendin nu naast hem plaats heeft genomen, doet hem absoluut geen goed, gevoelens omhoog komend welke hij normaal gesproken liever continu negeert.       'Waarvoor zijn we in Godsnaam opgeroepen hiernaartoe? Zit Pritchard's ondergoed weer in de knel? Zuurpruim.' Rogan kijkt rond, zijn kijkers fel en uitdagend — vreemd genoeg opgezweept tot een aankomend gevecht. Als iemand verkeerd zou kijken, zou hij geen seconde aarzelen.

Rogan Welsh 23 • Black 5th Year • Field • Outfit • @ Auditorium • & Raven Life sometimes punches you in the face but you've just gotta punch it harder.

---

•

ROMAN ALEJANDRO MORALES 28 • Outside • With Montana

Ik keek toe hoe ze haar schoenen aantrok en glimlach even. Het was fout, toch wel een beetje, op de meeste vlakken was onze... Band, niet geheel ongepast. Het was enkel jammer dat ik haar tegen het lijf moest lopen als haar leraar. Toch zag ik geen reden om het binnenkort te stoppen, integendeel zelfs. We wisten net iets te goed hoe we het konden verbergen voor de buitenwereld, hierbij deels het geluk dat ik als haar mentor altijd veel tijd met haar spendeer. Daarnaast kon Pritchard behoorlijk wat stress met zich mee brengen en dit geld niet enkel voor de studenten, de tijd die ik met Montana spendeer was altijd een geweldige onderbreking van het dagelijks leven hier. 'Kom, meneer Morales,' Ik schrik op uit mijn gedachtes en er verschijnt al snel een kleine grijns op mijn gezicht als ik haar uitdrukking zie. 'Voor we op onze kop krijgen omdat we te laat zijn.' Lachend schud ik mijn hoofd. ''Oh dat moeten we niet hebben, ik heb daar net iets te vaak iets over gehoord..'' zeg ik speels, het was geen totale leugen. Meestal was ik wel op tijd, maar die paar keer dát ik net een paar minuten te laat ben krijg ik het zeker meteen te horen. Ze liet mijn hand weer los en liep naar de deur, waar ze vervolgens net uit wil lopen dus ik ga er vanuit dat de kust veilig is. Niet dat ik anders had verwacht, ik ben altijd een van de laatsten uit het gebouw. ''Vergeet je niet iets?'' vraag ik haar speels terwijl mijn vingers om haar pols krullen en haar zo weer terug trekken. Ik draai haar om en grijns even, de deur duw ik weer dicht om vervolgens mijn handen op haar middel te plaatsen. ''Like this?'' zeg ik wat zachter om vervolgens mijn lippen op die van haar te drukken. We hadden nog wel even de tijd. Oké eigenlijk niet maar ik kon het simpelweg niet laten. Ik zal wel mijn best doen om ons ongemerkt naar binnen te loodsen. Even laat ik het zo doorgaan maar neem dan uiteindelijk toch, met enige tegenzin, afstand. ''Oké, nu moeten we wel echt gaan.'' fluister ik plagend gevolgd door een snelle knipoog. Ik plaats een laatste kus op haar slaap maar trek dan toch de deur open om met haar naar buiten te lopen. Zoals verwacht is er verder niemand meer te vinden in het gebouw. ''Dus.. Wat is jouw theorie?'' vraag ik haar, doelend op deze plotselinge bijeenkomst. Ik wist net zo weinig als de rest helaas, dus was ik nog meer benieuwd naar wat anderen dachten. ''Misschien zitten we toch in de problemen.'' grijns ik, ik kon het niet laten. Het lijkt me sterk dat daarvoor de hele school werd opgetrommeld en het lijkt me nog sterker dat wij daadwerkelijk ontdekt zouden worden. ''Nah, dat zal het wel niet zijn.'' besluit ik uiteindelijk terwijl ik naar buiten loop, de koude lucht niet heel aangenaam. Ik mocht dat zijn geboren en opgegroeid in Engeland, mijn Colombiaanse zelf lijkt hier nooit aan te wennen. Mijn gezicht spreekt boekdelen en een korte rilling gaat al door mijn lichaam heen. ''Uhm, we moeten doorlopen niet?'' zeg ik dan ook snel en vervolg de weg naar het auditorium.

[ bericht aangepast op 16 sep 2021 - 21:09 ]

---

El Diablo.

'Oh, dat moeten we niet hebben. Ik heb daar net ietes te vaak iets over gehoord,' plaagde Roman voor Mo richting de deur liep. Toen ze al bijna helemaal op de gang stond en zich klaarmaakte om richting het auditorium te lopen, voelde ze ineens een hand om haar pols en verloor ze haast haar evenwicht toen Roman haar terug naar binnen trok. 'Vergeet je niet iets? Like this?' Hij kuste haar en Mo sloot direct haar ogen. Ze voelde zijn grijns haast tegen haar lippen.       'Hm,' mompelde ze alleen maar. Haar handen legde ze tegen zijn zij en even genoot van het moment. Dit was eigenlijk de enige plek dat ze dit konden doen. In het openbaar was dit een heel erg grote no-no. Nog even, dacht ze altijd bij zichzelf. Nog maar een jaar, misschien twee, en dan was het niet meer... illegaal? Ze had geen idee. Ze was 21, al lang en breed (zo ongeveer) volwassen of meerderjarig. Maar hij was haar docent.       'Oké, nu moeten we wel echt gaan.' Het tweetal laat elkaar met lichte tegenzin los. Zoveel tijd hadden Mo en Roman niet meer, en ze wilden écht niet te laat komen. Stel je voor. 'Dus... Wat is jouw theorie?' Na een korte stilte terwijl ze over de verlaten gangen en uiteindelijk buiten liepen, vroeg Roman dat aan Mo. 'Misschien zitten we toch in de problemen. Nah, dat zal het wel niet zijn.'       Mo grinnikte kort en gaf Roman een stoot tegen zijn schouder. 'Niet leuk,' pruilde ze even, voor ze wat serieuzer werd en probeerde te bedenken wat in hemelsnaam zo belangrijk was dat iedereen daarvoor opgeroepen zou worden. 'Geen idee,' zei ze uiteindelijk en ze stopte haar handen weg in de zakken van haar jas. 'Het lijkt me sterk dat ze iedereen bijeen roepen als ze vertellen dat ik de nieuwe Team Captain word.' Ze keek hem aan en grijnsde kort. Ze had zich opgegeven om een nieuwe TC te worden, maar nog altijd had ze geen reactie gehad. Ze had zich voorbereid dat ze het niet zou worden, maar toch kon ze nog altijd hopen. Het frustrerende was dat Roman niets wist, of haar niets mocht vertellen, maar dat de rest van het docentencorps ook niets zei, wist of deed. Het enige wat ze kon doen, was nog harder trainen.       'Uhm, we moeten doorlopen, niet?' vroeg Roman uiteindelijk. Hoe laat ze precies uit Romans kamer waren vertrokken, wist ze niet precies, maar er was een grote kans dat ze zich wel moesten haasten.       'Kom op dan,' zei ze. Ze maakte een raar sprongetje en huppelde toen enkele passen voor de man uit. 'I'll race you. De laatste die in het auditorium is, trakteert op taart in het dorp!' Zonder nog wat te zeggen, draaide ze zich weg van Roman en zette het op een lopen. Ze was fysiek sterk, maar Roman was... een man. En ook goed getraind.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

STERLING jr ANDRÉ SPENCER

---

Het was veels te vroeg geweest deze ochtend, ik had dan ook tegen Braden gemurmeld dat ik nog 5 minuten langer zou gaan blijven liggen, maar met de hele heida en geroezemoes op de gangen was er van lekker uitpitten dit weekend geen sprake meer van. "Verdomme." mopperde ik ook, mijn duim en wijsvinger tegen mijn neusbrug aanknijpend. "Bradennn" klaagde ik dan ook, me even omdraaiend om te beseffen dat mijn Roomie al lang weg was. "Oh jeez." prevelde ik even mijn blik op de tijd richtend. Die 5 minuten waren al haast 10 geworden. In een lichte paniek worstelde ik met mijn lakens, zo mijn bed uitrollend om met een 'oemphs' op de grond te belanden... Geïrriteerd worstelde ik nu op de grond met mijn laken en viste snel mijn kleren van de grond af. Ik moest er niet aan denken om alwaar te laat aan te komen. Daarbij het het best serieus geklonken en tja, zo graag kreeg ik nu ook niet onder mijn voeten.
Nog half slaperig had ik half mijn uniform aangetrokken -niet beseffende dat we zaterdag waren- om dan snel naar de badkamer te stromepelen om toch vluchtig wat water in mijn gezicht te gooien. Met een handenborstel half uit mijn mind hangend haalde ik mijn vingers wild door mijn ontflofte krullen in de hoop ze iets degelijk te krijgen. Beseffend dat het zaterdag was, gooide ik het verkleruekelde hemd van mijn uniform nog uti en wist een grijs onbevlekt shirt uit mijn troep te vissen, waar ik een hoop deo overheen spoot. Na mijn mond nog te spoelen slipte ik in een meer comfy pants en mijn sneals waarna ik met een licht looppasje naar het auditorium holde. Oh was had ik nog een koffie kunnen gebruiken...
Eens bij het auditorium aangekomen moest ik toch even op adem komen."Sheez louise." memmerde ik een hand door mijn krullen haalde. Ik kon zien dat er noge nekel studenten binnen dropen dus dat was een opluchting en ook het zicht van mijn goede vriendin Cammie deed mijn humeur toch iets opkrikken. Ik had even lopen zwaaien maar de blondine had me niet zien staan in de verte. Hierdoor had ik nog even de tijd om mijn hartritme op orde te krijgen vooraleer ik ook het auditorium binnen sloop. Vluchtig scande ik de zaal af op zoek naar Cammie en een kleine vlaag van teleurstelling ging toch door me heen toen ik merkte dat ze naast Logan zat. Begreep me niet verkeerd, soms viel Logan echt goed mee, maar op sommige momenten had hij van dezelfde 'jerk juice' gedronken als Rogan.... Ik liep enkele trappen af en besloot me dan toch bij mijn goede maatje te plaatsen, daarbij zaten ze goed lang achteren, kon ik misschien nog even bijdutten. Zo subtiel en flexibel mogelijk probeerde ik me een weg te banen door de verschillende stoeltjes, zelf als een ware acrobaat een rij stoeltjes omlaag klimmend -erg elegant ahum- Om dan zo bij Logan en Cammie aan te komen. "Heyy, is deze plek nog vrij?" vroeg ik voornamelijk aan Cammie, waarna ik Logan een iets schaaphandige gedag zei door mijn hand iets naar hem op te steken.

[ bericht aangepast op 16 sep 2021 - 21:52 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

ROMAN ALEJANDRO MORALES 28 • Outside • With Montana

Na mijn woorden gaf ze me al snel een stoot tegen mijn schouder, met haar training zeker niet zacht maar ik kon het hebben. Een hartelijke lach rolt dan ook over mijn lippen. 'Niet leuk,' pruilde ze even en grijnzend kijk ik haar aan. ''Hmh, sorry mi Corazón.'' zeg ik zachtjes. 'Geen idee,' vervolgt ze al snel. Ik knik en richt mijn blik dan weer even op het gebouw dat dichterbij komt. 'Het lijkt me sterk dat ze iedereen bijeen roepen als ze vertellen dat ik de nieuwe Team Captain word.' Weer lach ik en haal kort mijn schouders op. ''Waarom niet? Ik vind dat persoonlijk wel een hele belangrijke mededeling.'' zeg ik en leg kort mijn hand op haar schouder. ''Ik stel jullie voor aan de beste team captain die Pritchard ooit zal kennen: Montana Byrd.'' zeg ik overdreven toon, ik zou op deze manier zo een carrière kunnen beginnen als tv-presentator of iets dergelijks. Ik lach weer maar verraad verder niks, ook al weet ik over dit onderwerp al een stuk meer. Het TC-programma voor Montana was erg dichtbij, net zoals ik waren mijn andere collega's ook over haar te spreken. Het is bijna vanzelfsprekend op dit punt dat de rol naar haar gaat. Maar het is nou eenmaal normaal dat je daar niks van laat merken tot het moment daar is, genoeg goede studenten die hier rondlopen dus het blijft altijd een verassing wie daadwerkelijk captain wordt. Ik wordt bruut uit mijn gedachten gehaald door wederom een rilling die door me heen gaat. Nope, warmte nodig en wel nu. Ik geef dan ook aan dat we moeten doorlopen, al was het meer voor mezelf deze keer. 'Kom op dan,' zei ze en met een sprongetje stond ze al wat voor me. 'I'll race you. De laatste die in het auditorium is, trakteert op taart in het dorp!' Ik haal mijn wenkbrauw wat op en lach dan. Ik zeg geen nee tegen een uitdaging, hoe klein het ook mocht zijn. ''You're on!'' lach ik en zet het dan ook op lopen. Even lijkt het erop dat ik haar laat winnen maar op het laatste moment til ik haar op en zet haar met een draai achter me. ''No hard feelings.'' plaag ik haar met een snelle knipoog waarna ik met een paar grote passen bij de deur sta. ''Je weet wat mijn favoriete smaak is toch?'' plaag ik haar nog voor ik naar binnen loop en met grote stappen richting het auditorium loop. Eenmaal daar kijk ik om me heen en zie al een enorme groep zitten, nu nog rumoerig maar dat zal wel wegvallen zodra Katherine begint te spreken. Ik frons even en zucht, kort kijk ik om me heen maar kan de vrouw nog niet direct vinden. Mijn collega's zie ik wel allemaal -vooral- vooraan zitten. Kort draai ik me weer wat om naar Mo. ''Well, we made it darling.'' lach ik zachtjes en laat mijn blik op haar rusten. ''Ik mag hopen dat we vanmiddag die taart al kunnen gaan halen, maar we moeten maar afwachten met wat ze te zeggen heeft.''

---

El Diablo.

'Waarom niet? Ik vind het persoonlijk wel een hele belangrijke mededeling.' Hij haalt even adem. Mo kijkt hem aan. 'Ik stel jullie voor aan de beste team captain die Pritchard ooit zal kennen: Montana Byrd.'       Mo grinnikte meteen en gaf hem weer een zetje tegen zijn schouder. Ze wist dat hij plaagde en dat hij waarschijnlijk meer wist over die positie dan hij liet blijken, maar die woorden klonken wel als muziek in haar oren. Het zou geweldig zijn om Team Captain te worden. Haar team van vorig jaar werkte prima, maar met niet iedereen kon ze het even goed vinden. Ze wist heus wel dat ze soms wat te heftig aanwezig kon zijn en graag de leiding op zich wilde nemen. Dat was een work in progress, nog altijd.       Toen Mo wegrende van Roman, leek het alsof zij eerder bij de deur van het auditorium aankwam. Ze keek niet eens achterom, dat zou haar alleen maar afremmen. Je kan gewoon niet snel genoeg rennen als je continu over je schouder moet kijken. Ze slaakte op enkele meters voor de deur een kreet toen ze Romans armen om haar middel voelde en ze plots tot stilstand kwam, met nu haar rug in de richting van het gebouw waar ze heen renden, in plaats van haar gezicht. 'No hard feeling,' hoorde ze zijn stem en ze draaide zich meteen om, waarna hij zijn hand op de deurklink legde. 'Je weet wat mijn favoriete smaak is, toch?'       Mo snoof even en stak haar middelvinger naar hem op, voor ze ook naar binnen liep. Damn it. Toen ze naast hem stond, ging ze even op haar tenen staan en bracht ze haar lippen naast zijn oor. 'Je favoriete smaak... ben ik. Daar kan je naar fluiten, babe,' fluisterde ze plagend in zijn oor voor ze afstand van hem nam, hem ondeugend aankeek en zich naar het auditorium begaf.       Zoals Roman zei, hadden ze het gered. Ze waren op tijd geweest. Katherine was er nog niet, al leek het alsof vrijwel iedere docent en student aanwezig was in de grote ruimte. Mo liet haar ogen over de ruimte glijden en zag enkele bekenden zitten, maar iedereen was druk in gesprek of staarde juist stijf voor zich uit. Niemand had enig idee wat er gaande was. 'Ik mag hopen dat we vanmiddag die taart al kunnen gaan halen, maar we moeten maar afwachten wat ze te zeggen heeft.'       Mo knikte weer even en nam plaats op een stoel in de laatste rij. Ze sloeg haar benen over elkaar heen. Nu ze hier zo waren, en de sfeer in de ruimte toch best gespannen was, voelde ze dat haar spieren zich ook aanspanden en dat er zich een onaangenaam gevoel in haar buik settelde. Het kon haast geen goed bericht zijn dat iedereen hier bijeen moest komen. Mo kon zich niet herinneren dat dit een andere keer was gebeurd, behalve standaard aan het begin van elk schooljaar. Maar dat was logisch. Niet in november, zo vroeg in de ochtend. En zéker niet op een zaterdag! Niet iedereen was zo fanatiek als Mo, maar veel andere studenten gebruikten ook het weekend om te trainen en beter te worden. 'Hopelijk schiet ze een beetje op,' mompelde Mo op zachte toon tegen Roman. De grote klok in het auditorium gaf aan dat het bijna half negen was. De directrice was altijd heel punctueel, dus Mo gokte dat ze er niet zo lang op moesten wachten.

[ bericht aangepast op 17 sep 2021 - 22:33 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Cammies glimlach verbreedde toen ze Logans houding bij het horen van haar stem zag veranderen en toen hij haar begroette. Het was een grote opluchting voor haar dat ze, ondanks het feit dat hij niet langer meer in hun team zat, het alsnog goed met elkaar konden vinden. Ze zou het afschuwelijk hebben gevonden als het voorval hun relatie had beïnvloed. Zijn antwoord op haar vraag – dat het enkel een stomme oefening zou zijn – was iets wat ze maar al te graag wilde geloven, al kon ze haar nervositeit overduidelijk niet al te vakkundig verbergen.       ”Je moet dat ding niet zo om je pols dragen. Dat kan niet gezond zijn joh.” Onwillekeurig wreef ze met haar duim over de rode vlek op haar pols; bestudeerde de plek even nu haar vriend de oorzaak weg van haar pols had gehaald.       "Grappig dat jij me de les leest over wat gezond zou zijn," plaagde ze hem. Het was voor haar geen geheim dat hij met regelmaat zijn longen veraste. Haar hand bewoog zich naar zijn broek, waar ze een kort klopje gaf op de plek waar ze vermoedde dat het pakje sigaretten verscholen was. Bingo. Provocerend trok ze een wenkbrauw op. "Vertel eens: wat heeft een sigaret dat een lolly niet heeft?" Andersom kon ze wel eeuwig doorgaan en ze stond op het punt om het lijstje af te gaan toen ze recht in haar elastiek keek.       "Hé, niet doen," lachte ze, zij het wat nerveus nu ze onder vuur lag. Toen Logan effectief aanstalten maakte om op haar te schieten kneep ze haar ogen vol anticipatie toe. In het hele fight or flight debat werd er voorbij gegaan aan een derde optie die steevast Cammie haar toevlucht was: freeze. Het was dan ook niet voor niets dat ze de actie van het veld het liefst vermeed. Ze opende haar ogen pas weer voorzichtig – een voor een – toen ze het elastiek zacht tegen haar soortement huisbroek voelde komen. Crisis averted.       “Nu jij. Op een eerstejaars.” Ze snoof zachtjes, maar kon een lachje niet onderdrukken. Zonder al te veel kracht gaf ze hem een kleine stomp tegen zijn schouder.       "Je bent een idioot, wist je dat?" De woorden waren echter ondergedompeld in een toon van affectie. "Je weet dat als ik dat zou proberen, het waarschijnlijk tegen mevrouw Siverston-Pritchard aan zal komen. Of Adrian, of zo." Mee dat ze het zei, verdacht ze de jongen ervan dat dit laatste juist zijn plan zou zijn geweest. In feite verschilden Logan en zij als dag en nacht van elkaar. De jongen schopte tegen alles wat maar enigszins met hiërarchie te maken had, waar zij zonder vragen te stellen klakkeloos deed wat er van haar gevraagd werd, al was het maar om de harmonie te bewaren. Logan leek door geen situatie uit het veld geslagen te worden, terwijl zijzelf de hele ochtend al doemscenario's in haar hoofd afspeelde. Misschien was het juist dat ze het daarom zo goed konden vinden. Hij wist ervoor te zorgen dat ze niet volledig overweldigd raakte door haar eigen gedachten. En zij... nou ja, ze wist eigenlijk niet waarom hij haar mocht. Desondanks was ze er blij om.       "Bovendien," vervolgde ze, "ik denk dat dit elastiek er veel leuker uitziet in je haar." Plagerig bewoog ze haar hand naar zijn hoofd toe, om een plukje van zijn haren tussen haar vinger te nemen. "Dan moet je het wel eerst wat laten groeien. Tenzij je eruit wil zien als een unicorn – iets wat je absoluut zou rocken." Haar lippen krulden omhoog tot een uitdagende glimlach en haar ogen hadden een twinkeling in zich toen ze zijn blik opzocht.       "Heyy, is deze plek nog vrij?" Het was de welbekende stem van Sterling die haar weer liet beseffen waar ze waren: het auditorium. Wachtend op de boodschap van mevrouw Siverston-Pritchard. Logans afleidingsmanoeuvres waren zo goed dat ze het bijna vergeten zou zijn. Bijna. Desondanks toverde ze een glimlach op haar gezicht, zij het opnieuw een tikkeltje nerveus, naar haar zojuist verschenen vriend.       "Oui," antwoordde ze Sterling naar waarheid, zonder het antwoord van Logan af te wachten. "We waren net aan het praten over dit gebeuren." Ze maakte een gebaar naar het auditorium. "Wat denk jij?" Haast hoopvol waren haar ogen op haar vriend gericht, alsof wanneer maar voldoende mensen haar zouden vertellen dat het gewoon om iets onbenulligs zou gaan, ze het eindelijk zou geloven. Het was goed om Sterling te zien. Ook hij wist als geen ander hoe hij haar overpeinzingen kon onderbreken en als de toespraak van zo dadelijk slecht nieuws zou zijn, dan had ze tenminste twee goede vrienden om haar heen om het te incasseren. "Goed kapsel trouwens," doelde ze op Sterlings warrige bos krullen. Goddank was ze niet de enige deze ochtend. "Staat goed bij je neus." Ze gunde hem een knipoog.       Juist op het moment dat ze haar twee vrienden haar theorieën wilde vertellen over deze samenkomst, voelde ze haar mobiel trillen. Snel pakte ze hem eruit, om te checken of het Luz was. Een opgeluchte glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de naam van haar vriendin inderdaad op het display zag verschijnen. Een glimlach die al snel veranderde in gniffel toen ze het bericht las. Oh dieu. Snel stuurde ze een bericht terug. To Luz ✨: awwww 💕 Maar... trekt hij je uit bed of sleur jij hem erin? 👀

w/ Logan & Sterling @ Auditorium ☆ Outfit (slightly less deep) When you said jump I said how high But when I jumped you said goodbye

[ bericht aangepast op 18 sep 2021 - 17:30 ]

---

She's imperfect but she tries

''She wasn't looking for a knight, she was looking for a sword gun.''

20 – Field – Zeeblauw – 3e jaars – With Adrian       Een wekker zetten deed ze tegenwoordig niet meer in het weekend. Meestal ontwaakte ze namelijk al bij de eerste zonnestralen van de dag, deze ochtend was daar geen uitzondering op. Willa was van nature een ochtend persoon, vroeg opstaan ging voor haar met gemak, in tegenstelling tot laat in de nacht wakker blijven. Vooral in het weekend had het zijn voordelen, bijvoorbeeld dat de fitness nog lekker rustig was. Moeten wachten voor het gebruik van de apparaten stond redelijk hoog op haar lijstje aan irritaties.       Ook dit weekend bevond ze zich vroeg in de ochtend in de sportschool. De ochtend verliep eigenlijk vrij standaard; ze wilde vandaag voornamelijk aan haar armen werken en ging daarvoor een standaard trainingsschema langs. Eigenlijk verliep alles volgens plan tot Adrian de ruimte binnen was gekomen. Hoewel hij gewoon zijn eigen ding deed was alleen zijn aanwezigheid al voldoende om haar blik naar zich toe te trekken als een magneet. Dit was dan ook precies de reden waarom hun relatie al meerdere keren beëindigd was; hij was een afleiding. Maar wel een hele knappe. Ze zou liegen als ze zei dat ze geen gevoelens meer had voor hem.       Tot dusverre was hun contact gebleven bij gestolen blikken. Hier kwam echter verandering in toen ze aan de slag wilde gaan met bankdrukken. ''Will, we weten allebei dat je meer gewicht dan dit aankan.'' Haar blik verplaatste zich van Adrian die haar had aangesproken naar de gewichten die ze aan de stok had gehangen. Hij had gelijk, ze had wel eens zwaarder getraind, maar dit was altijd met hulp van Adrian geweest. Ze verwachtte voor zichzelf een spectaculairdere dood dan halter op haar keel die zou zorgen voor en langzame verstikking. Een kwestie van better be safe than sorry in dit geval. Toen hij voorstelde om haar te helpen ging ze er niet tegenin. Dit moest geen kwaad kunnen, toch?       ''Dat is een goede manier om onder je eigen training uit te komen.'' Had ze plagend gereageerd alvorens ze in stilte verder aan de slag gingen. Ze wist dat Adrian ook ontzettend gedreven was om beter te worden, hij was dan ook niet het type dat onder zijn eigen training uit probeerde te komen.       Er werd verder niet gesproken tijdens de oefening, totdat Adrian de stilte verbrak. “Hey, Will? Laten we binnenkort weer eens –.” Ze verplaatste haar blik van het gewicht naar zijn gezicht, maar wat hij precies wilde voorstellen bleef nog even een raadsel. Hij werd namelijk ruw verstoord door een mededeling die door de ruimte schalde. Een bijeenkomst op zaterdagochtend kon niet veel goeds betekenen. Gelukkig hadden ze nog drie kwartier voordat ze er moesten zijn, nog genoeg tijd om de set af te maken en een verfrissende douche te nemen.       Buiten adem en met spieren die inmiddels behoorlijk gevoelig begonnen te raken gin ze overeind zitten. Met haar ene hand veegde ze even langs haar voorhoofd voordat ze met haar andere hand Adrian's hand aanpakte en zich overeind liet trekken.       ''Samen douchen?'' Had hij voorgesteld waarop Willa knikte, nog iets te veel buiten adem om te reageren.       Na een verfrissende douche verwisselde ze haar sportkleding voor een casual outfit. Terwijl ze haar make-up bijwerkte zag ze in de reflectie dat Adrian zijn pijnstillers innam. Ze zei er niets over, hij nam ze immers voor een reden, al deed het haar wel verdriet om te zien dat hij nog steeds zoveel pijn had.       Toen ze beiden eenmaal klaar waren weerden ze buiten begroet door een typische Schotse regenbui. Adrian hoefde geen twee keer na te denken voordat hij zijn jasje uittrok. ''Dat hoef je echt niet te doen.'' Protesteerde Willa nog, maar de jongen hield eigenwijs zijn jas boven haar hoofd. Zelf was Willa echter ook behoorlijk koppig. Ze nam éen kant van de jas over en zorgde ervoor dat ze dicht bij hem in de buurt bleef zodat hij ook gebruik kon maken van de provisorische paraplu. Gezamenlijk liepen ze richting het auditorium. De afstand zo klein dat ze zijn shampoo kon ruiken en zo nu en dan af en toe in aanraking kwam met zijn arm of hand.       Eenmaal veilig van de regen liet ze de jas weer zakken. ''Bedankt.'' Een glimlach sierde haar lippen, maar ze deed toch een stap opzij.       ''Wat denk je dat er aan de hand is?'' Vroeg ze aan Adrian. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek even de ruimte rond. Het begon al steeds drukker te worden in het auditorium. De meeste studenten droegen een joggingbroek, overduidelijk gestoord in hun slaap. Enkelen hadden een andere outfit aan, maar die waren wel zwaar in de minderheid. Ze kon zich niet herinneren dat ze eerder zo abrupt bij elkaar geroepen waren, zeker niet in het weekend. Het moest wel groot nieuws zijn.       Van de directrice was echter nog geen spoor. Bovendien werd er overal in de zaal nog gepraat, genoeg kans voor Willa om toch te vragen naar hetgeen wat Adrian eerder had willen vragen.       ''Wat wilde je eerder eigenlijk zeggen?''

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Boom

twenty • tech&science • her room • with dec • black leggings & hoodie from dec

---

Alles in haar lichaam zei ‘nee’ tegen nu al opstaan. Hoe functioneerden mensen op dit tijdstip al? En dat zonder koffie. Het was onmenselijk als je het haar vroeg. De enige reden dat ze ook daadwerkelijk haar bed uitkwam was dat ze niet nog een waarschuwing aan haar broek wilde hebben. Dec kennende zou hij haar letterlijk uit bed sleuren als dat nodig was. Zonder zowel hem als Logan was ze allang van Pritchard gegooid. Lang leve menselijk wekkers.       ”Niet iedereen slaapt tot het middaguur, Luzzie,” zei Dec met rollende ogen.       ”Dat is zeker waar. Alleen mensen met een gezond verstand slapen uit op een zaterdagochtend. Mensen die dat niet doen, jij dus, sporen niet helemaal,” plaagde ze hem met een lieflijke glimlach. Erg vond ze het niet dat Dec altijd voor haar wakker was. Het was wel weer gebleken dat ze zelf overal door heen sliep, dus ook door mensen die naast haar wakker werden. Tijdens in hun zeiltripje was Dec ook constant eerder wakker geworden en maakte hij koffie voor haar terwijl zij nog lag te slapen, om het vervolgens naar haar in bed te brengen. Ze was er vrij trots op dat ze slechts één keer koffie op het bed had gemorst, een vrij indrukwekkende prestatie. De enige keer dat ze zelf eerder wakker was geworden, had Dec haar aangetroffen op het dek, ontbijtend met een bak Ben&Jerry ijs. Verschil moet er zijn.       Luz’ hele gezichte lichtte op bij de belofte aan knuffels na de mededeling. “Ja?” vroeg ze hoopvol. “Daar ga ik je nu aan houden ook, dat weet je. Je gaat er niet meer onderuit komen.” Ze wist niet of hij ook knuffels in bed bedoelde, maar ze kon ook zeker leven met knuffels niet in bed. Dec had echter wel zijn sportkleding aan. Zijn armen en schouders kwamen er veel te goed in en ze moest haar best doen om niet te staren. Ook mede dankzij hun zeiltripje, waar ze hem vaak genoeg zonder shirt had gezien, slaagde ze hier nu in. Zonder was ze hopeloos gefaald. “Dus niet stiekem er vandoor gaan naar de trainingcentre, ik weet je te vinden…” waarschuwde ze hem. “Ik ben wel blij dat je niet aan uitslapen doet hoor, al ben ik wel een beetje teleurgesteld dat je geen koffie bij je hebt.” Ze prikte speels met vinger tegen zijn borstkas, waarna ze zich snel omdraaide en op haar kledingkast focuste, voordat ze alsnog afgeleid werd.       Haar uiteindelijk outfit werd een van Dec’s hoodies, simpele leggings en sneakers. Voor iets fatsoenlijkers had ze geen tijd. Niet dat ze iets anders had aangetrokken als ze wel de tijd had gehad, maar dat was een heel ander verhaal. Het enige nadeel van haar outfit was geen zakken.       ”Wat wil je ook als je leggings draagt, hm?”       ”Het is niet alsof vrouwenbroeken wel broekzakken hebben,” zuchtte Luz. De hoeveelheid keren dat ze haar telefoon al in Dec of Logan’s zakken had gedouwd waren niet meer op twee handen te tellen. “En leggings zitten gewoon lekker. Ik raad ze je zeker aan.” Haar hand vond die van Dec en ze deed haar best om het warme gevoel van binnen te negeren bij het zachte kneepje dat hij haar gaf.       ‘’Over dat crimineel gedrag gesproken he,’’ begon Dec. ‘’Over dat crimineel gedrag gesproken he. ’Die was ik al kwijt. Evenals dat shirt. Moet ik je nu aangeven?” plaagde hij.       Luz zette grote, onschuldige ogen op. “ ‘De school kan niet aansprakelijk gesteld worden voor het zoekraken van persoonlijke spullen op het schoolterrein’ ,” citeerde ze, alsof ze het zo had ingestudeerd. “Dus ik denk dat je met mij aangeven niet heel veel verder komt.” De pretlichtjes in haar ogen waren duidelijk te zien. Zijn kleding zat simpelweg gewoon comfortabel. En dat ze naar Dec roken was ook een leuke bijkomstigheid. “Je mag ook wel een sweater van mij terug krijgen, maar denk dat die je niet past. Dus je moet mij dan maar opsluiten in je eigen persoonlijke gevangenis. Bovendien, volgens mij vind jij een beetje crimineel gedrag van mij niet zo erg…” daagde ze hem lichtelijk uit. Bij hun allereerste ontmoeting ooit had ze ook meerdere wetten gebroken.       Buiten hingen donkere wolken in de lucht die gepaard gingen met regen. Luz deed geen moeite om haar hoofd te bedekken tegen de regen en liep rustig verder. Ze vond het altijd wel iets hebben. Met een beetje geluk kregen ze later die dag nog een onweersbui. Haar ogen vielen op Roman en een meisje met een bos krullen die gezamenlijk uit het gebouw van de docenten kwamen. Vreemd. Onbeschaamd stak ze haar hand in Dec’s broekzak om Logan nog een berichtje te sturen. To cotton camdy ik probeerde het geen succes ☹️ maar dec heeft knuffels beloofd na de mededeling hihi 🥰 💕 😊 To human heater jij weet dit vast wel, mogen studenten in het leraren gebouw komen?       Nadat ze de berichtjes verstuurd had verdween haar telefoon weer in Dec’s broekzak en zocht haar hand de zijne weer op. “Ooh, wil je morgen F1 met mij kijken en nieuwe snacks uitproberen?”

[ bericht aangepast op 19 sep 2021 - 0:02 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Op het moment dat hij Viveca tegenkwam, was ze nog druk op een broodje aan het kauwen. Ze humde dan ook een begroeting in plaats van een woordelijke, maar dat kon Braden eerlijk gezegd weinig schelen. De erkenning was naar zijn idee het belangrijkste, maakte niet uit op welke manier deze kwam. Het was dat hij snel kon zijn in de ochtend, maar anders was hij waarschijnlijk ook met een boterham het auditorium ingelopen, dus hij nam het haar dan ook zeker niet kwalijk.       Ze gingen in stilte zitten en gelukkig kon Braden op deze manier even de tijd nemen om nu echt wakker te worden. Hij was snel ja, maar hij was in de ochtend eerder een snelle zombie dan echt een levend wezen. Zijn brein had dan ook het feit dat hij in het auditorium zat nodig om echt wakker te worden. Hier moest hij normaal opletten, dus ook echt wakker zijn. Toch zat hij hier nu nog wat minder wakker dan normaal, wat toch echt te wijten was aan die korte nacht. Toch was hij nieuwsgierig genoeg naar de reden van waarom ze hier zaten om dan uiteindelijk toch zijn mond open te trekken.       'Je bent niet de enige,' antwoordde Viveca, haar blik op de ingang van het auditorium gericht. Nu ze Team Captain was, voelde ze zich extra verantwoordelijk over hun teamleden. Zij waren meestal de snellen, maar dit kon je niet over iedereen zeggen. Gelukkig was het niet zijn taak om zich daar druk over te maken. Helaas betekende dit wel dat ze te druk bezig was met andere dingen om te gaan speculeren over de reden dat ze hier nu zaten. 'Ik zal een preek maar achterwege laten over de reden dat we een curfew hebben,' vertelde ze hem wel uiteindelijk toen hij klaagde over het tijdstip.       'Het is een sterke aanbeveling, niet verplicht,' bracht hij er tegenin. 'En sterke aanbevelingen zijn er om te negeren voor als je zelf betere plannen hebt.' Hij grijnsde even, wetend dat dit een zeldzaam moment van rebellie was. Normaal hield hij zich altijd wel netjes aan de regels, maar als het ging om zijn passie, was hij nog wel eens geneigd om er iets losser mee om te gaan. 'Daarnaast, ik was ook de tijd een beetje vergeten.' Geen leugen, hij was zo gefocust bezig geweest met zijn werk dat tegen de tijd dat hij weer op een klok keek, het opeens 1 uur 's nachts was. Iets dat wel eens vaker wilde gebeuren, maar Braden was te koppig om wekkers te zetten om zichzelf zo op tijd naar bed te krijgen.       'Heb jij Imogen gezien?' vroeg Viveca hem op het moment dat hij even zijn ogen had willen sluiten. Hij sperde ze dan ook direct weer open en keek haar wat wantrouwig aan. 'Jullie spenderen tegenwoordig meer tijd samen, nietwaar? Nadat ik je meer verantwoordelijkheid heb geprobeerd te geven door je aan een buddy te koppelen. Het is echt een schat van een mens maar ik betwijfel of zij hier lang zal blijven.' Braden zuchtte diep en schudde even met zijn hoofd.       'Ik heb geen idee waar ze is, ik ben haar babysitter niet.' Hij mocht Imogen wel heel erg, daar niet van, maar hij had geen zin om zich verantwoordelijk over iemand te moeten voelen, wat Viveca ook probeerde. Tuurlijk hielp hij de eerstejaars als ze daarom vroeg, gaf op zeldzame momenten nog eens aan dat ze hem alles kon vragen. Hij ging alleen niet achter haar aan rennen om te kijken of alles nog wel goed ging. Op tijd komen hier was dan ook haar eigen verantwoordelijkheid.       Braden keek zelf ook nog maar eens het auditorium rond, terwijl meer en meer mensen binnen begonnen te druppelen. Meerdere van hun teamleden kwamen binnen, waaronder Imogen. 'Kijk, ze is er gewoon, niets om je zorgen over te maken,' merkte hij op, waarna hij weer recht ging zitten. De rumoerigheid zorgde juist dat zijn brein ging afdwalen, afwisselend denkend aan zijn project van gisteravond en zijn bed. Zou het heel erg zijn als hij hierna gewoon weer zijn bed zou induiken? Een dagje minder productief zijn kon geen kwaad, hij haalde het heus later wel weer een keer in. Toch riep er ergens in zijn hoofd een stemmetje dat hij niet heel veel tijd meer had om zijn vakken af te ronden.

ıɱơɠɛŋ ɬყŋɖąƖƖ .      .      .      .      .      . I hope. . . you will be p r o u d of me, mom

Mijn haar zat nog in een uitgezakte vlecht, mijn pyjama had ik aan (wel met het fatsoen om er een hoodie overheen aan te trekken), de slaap was nog in mijn ogen te vinden en een heus kwijlspoor was zichtbaar op mijn wang – iets wat ik zo snel mogelijk weg probeerde te boenen zodra een persoon me benaderde. Eerder was ik nog op zoek geweest naar mijn nicht, Willa. Maar omdat ik haar niet had kunnen vinden, was ik ergens gaan zitten waar er ruimte was. Ondanks mijn slaperige voorkomen, was ik helder genoeg om de brunette te herkennen als een goede vriendin van Sterling.       Sterling en ik deelde een lange geschiedenis samen. Zodra mijn vader gediagnostiseerd werd met kanker moesten we verhuizen om dichtbij de kliniek te wonen die de beste verzorging bood voor het speciale soort type kanker waar mijn vader het slachtoffer van was. Zodoende wist mijn moeder vrienden te maken, de sociale vrouw die ze is, waaronder de moeder van Sterling. Ik was dan ook vaak genoeg bij hem over de vloer gekomen en mijn moeder had me op het hart gedrukt dat ik naar Sterling toe kon gaan als ik het gevoel kreeg dat deze opleiding me te zwaar werd.       Ergens in een ver bewustzijn hoorde ik het meisje me een goede morgen wensen. Een verdwaasde ‘Huh’ was het enige wat ik uit kon brengen en ook ik realiseerde me dat ik geen al te beste indruk maakte op deze manier.

Vandaar dat ik mezelf met beide handen zachtjes tegen de zijkanten van mijn sloeg, hopend dat ik zo wakker zou worden. Of in ieder geval, wakkerder.       “Sorry,” mompelde ik zachtjes en ik streek een pluk haar achter mijn oor om vervolgens iets meer in mijn hoodie te kruipen. De verontschuldiging sloeg op het feit dat ik me schuldig voelde dat ik haar niet net zo hartelijk begroet had zoals zij wel bij mij had gedaan. Ik probeerde mezelf nog te herpakken met een “Jij ook een goedemorgen”. Mijn stem klonk nog schor en ik deed een poging om mijn keel te schrapen. Misschien dat ik dan minder als een oude vrouw zou klinken – een oude vrouw die te veel gerookt had in haar leven. Tenminste, ik dacht dat ze zo klonken.       “Hmmhmm,” humde ik verlegen terwijl ik waar ik kon nog verder mijn hoodie inkroop – iets waar de dame in kwestie, volgens mij was haar naam Ivah, notie aan nam. “Ligt het aan mij of is het hier koud?” vroeg ze me dan ook. Ik schudde mijn hoofd en kwam een klein beetje meer tevoorschijn zodat ik Ivah nog aan kon kijken. “Het is onmenselijk koud,” zei ik – een schrale poging tot humor.       Toch had ze met haar eerdere vraag mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ze sloeg immers de spijker op z’n kop. Waarom moesten we zo vroeg ons bed uit. Ik verstopte mijn handen in mijn mouwen waarna ik opkeek naar de brunette. “Is er. . . al eerder zoiets voorgevallen?” vroeg ik haar voorzichtig.

[ bericht aangepast op 20 sep 2021 - 0:10 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

---

”Sometimes a heart can sink like a stone."

Met veel moeite had Millie haar ogen weten te openen. De brunette had vannacht opnieuw niet in één keer doorgeslapen. Ze was verdrietig wakker geworden en was schaamteloos dichter tegen Ivah aangekropen. De nabijheid van haar liefste zusje zorgde ervoor dat Mil al snel weer in slaap gevallen was. Enige tijd geleden hadden de dames besloten om hun twee eenpersoonsbedden tegen elkaar aan te schuiven om zo één groot bed te creëren. Het stelde Millie s'nachts sneller gerust en gaf haar een geborgen gevoel. Ivah was op dat geweldige idee gekomen. Mils had geen idee wat ze zonder haar zou moeten. Ivah haar liefde sleepte haar erdoorheen en Mils was haar daar enorm dankbaar voor, meer dan ze onder woorden kon brengen. Een diepe gaap verliet de dame haar mond waarna ze Ivah bijna het bed uit hoorde vallen. De kluns. Alhoewel hun zelf gemaakte kingsize bed niet perse heel veel extra ruimte gaf. De dames wisselde elkaar vaak af. De ene ochtend lag Mil op het randje en de andere dag was Ivah de klos. Het alarm en de stem van de directrice hadden Millie wel wakker gemaakt maar de ernst drong nog niet tot haar door. Ze was enkele minuten nadat haar zusje was opgestaan zelf ook het bed uit gekropen en was zich gaan klaarmaken. Een zwarte sportlegging, grijze hoodie en witte gympen waren het resultaat. Haar haar had ze snel door geborsteld. Net voor ze weg ging, wierp ze een snelle blik in de spiegel. Dit had ze beter niet kunnen doen. Ze zag er moe uit en haar ogen waren opgezwollen van de vele huilbuien die ze hadden moeten verduren. Het maakte haar verdrietig. Het voelde alsof het lichtje binnenin haar uitgedoofd was. Tijdens haar wandeling richting het auditorium stopte de dame snel voor wat koffie. Ze had er nog genoeg tijd voor. Eten zou ze na de mededeling doen maar koffie kon op dit moment niet wachten. Haar afgebroken nachten begonnen hun tol te eisen. Hoe dichter ze bij het auditorium kwam hoe meer ze zich begon te beseffen hoe raar het tijdstip voor een mededeling eigenlijk was. Een raar onderbuik gevoel gaf haar opeens lichte stress. Hoe had ze zo nonchalant kunnen zijn? Straks was ze de laatste daar of miste ze iets belangrijks? Hoe kon ze zo onscherp zijn? In lichte paniek versnelde ze haar pas. Eenmaal aangekomen bij het auditorium haalde ze opgelucht adem. Meerdere mensen stroomde nog naar binnen. Ze was helemaal niet te laat. De brunette drong zich verontschuldigend tussen de hordes met mensen heen. Haar ogen schoten in de rondte. Ze zocht een bekend gezicht. Iemand bij wie ze zich veilig voelde. Het was stom maar haar eerste instinct was om naar Callum te zoeken. Het was maar een enkele tel waarin ze niet oplette maar het was genoeg om Mil haar ochtend nog erger te maken dan die al was. Een blonde dame botste in haar haast tegen Millie op. De hete koffie in de beker in Mil haar hand klotste over de rand en creëerde een grote bruine vlek op haar grijze hoodie. "Auch... fuck...." mompelde de brunette gefrustreerd. Met haar mouw probeerde ze de vlek weg te schrobben maar natuurlijk werd de plek alleen maar groter en lelijker. great..... absolutely great.. Millie was teveel bezig geweest met de vlek om op het juiste moment op te kijken en te zien dat de blonde dame Cammie was geweest. Ze had te laat een vluchtige blik om haar heen geworpen en bleef verward achter over wie tegen haar aangebotst was.

Wel hadden haar ogen twee prachtig blauwe vertrouwde andere ogen gevonden. Het was Callum en hij kwam op haar af. Neee.. nee.. nee.. niet nu..niet nu.. Als een speer probeerde ze opnieuw ruw de vlek uit haar hoodie te poetsen. Ze wilde dat haar ex haar terug nam en spijt zou krijgen van zijn beslissing niet dat hij haar op haar slechts in een lelijke koffievlek zou zien. “Hey, Mills,” De jongen zijn stem was zacht en er stond een verlegen en smalle glimlach op zijn lippen. "Hey Cal," begroette ze hem zacht en iets onwennig terug. Het deed haar pijn hoe de twee elkaar zo voorzichtig benaderde. De jongen tegenover haar wist alles van haar, was zich bewust van al haar flaws en gewoontes en kende elk plekje van haar lichaam maar toch benaderde ze elkaar met twijfel. “Kom, geef mij je sweater en draag mijn vest in de plaats. Met zo’n vlek kan je je niet vertonen,” Mil smolt. Dankbaar nam ze zijn vest van hem aan. Met twee handen drukte ze de dikke stof vluchtig tegen haar neus aan. Het vest was doordrongen met Cals geur en dat maakte Millie erg blij. De jongen zijn geur was langzaam uit haar leven verdwenen. Haar kussens en dekbedden roken niet meer naar hem en met pijn had ze zijn kledingstukken die nog in haar kast lagen al een tijdje geleden terug gegeven. Nu had ze eindelijk weer iets wat ze dicht tegen zich aan kon houden dat naar hem rook. Millie zou liegen als ze zou zeggen dat ze van plan was om het vest snel terug te geven. Ze zag zichzelf er oprecht al mee slapen. In een vloeiende beweging had Mil haar hoodie uitgetrokken waardoor er een zwart dun kanten hemdje onder tevoorschijn kwam. Ze trok zonder twijfel Cals vest aan en een oprecht vrolijke glimlach verblijdde de dame haar hele houding. "Dankje, echt super lief." bedankte ze haar ex terwijl ze elke spier in haar lichaam moest onderdrukken om de jongen niet enorm te knuffelen. De dame draaide speels rond. "En hoe staat het me? Kan het een beetje?" vroeg ze speels maar toch ook een beetje met de bedoeling om zeker te weten dat het er oke uit zag. Mil haar hart stond stil toen Callum uit het niets haar hand vast pakte om haar mee te nemen richting twee paar stoelen. Het was bizar hoe natuurlijk hun vingers zich verstrengelde en Mil smolt opnieuw. Een warme gloed overspoelde haar lichaam. Voor even voelde het alsof alles goed was, alsof ze nog samen waren. “Sorry daarvoor, automatisme denk ik,” sprak de jongen zacht terwijl hij haar hand abrupt los liet eenmaal bij de stoelen aangekomen. Het was weer even een reality check. "Dat geeft niet.. sommige gewoontes zijn zo erg nog niet.." antwoordde Mils terwijl ze de teleurstelling in haar stem zo goed als ze kon probeerde te onderdrukken. Hoe lief en fijn Cals houding eerst was geweest, was een drastisch contrast met hoe afstandelijk en ongemakkelijk het nu ze eenmaal zaten was. Cal leek de grond interessanter dan haar te vinden en Millie beet op haar lip om de prikkelende tranen tegen te houden. “Hoe gaat het met je, Mills?” De vraag verbrak tot haar opluchting de ongemakkelijke stilte tussen de twee. Mil slikte haar tranen in en probeerde de situatie niet nog lastiger te maken dan die al was. Moest ze eerlijk zijn en vertellen hoe slecht het met haar ging? Hoe gebroken ze was? Ze wilde hem geen pijn doen en hem geen schuldgevoel geven dus koos ze ervoor om dat niet te doen. "Het gaat wel oke..." antwoordde ze voorzichtig. Toch wilde ze hem niet het idee geven dat ze snel over hem heen was. Hij was haar hele leven. "–maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik je niet mis." Ditmaal vonden Mil haar ogen de grond erg interessant. Waarom moest ze het zo pijnlijk maken. “Hoe erg haat je zusje me?” De vraag liet Mil weer omhoog kijken en Cals prachtige ogen opzoeken. Uit automatisme legde ze geruststellend een hand op zijn arm. "Hey, ze haat je niet.. je bent hartstikke lang in haar leven geweest en hebt ook veel voor haar betekent. Ze is gewoon heel loyaal denk ik. Ze draait wel bij.." een magere glimlach verscheen op Mils gezicht om Cal gerust te stellen. Mil wist niet helemaal of Ivah hem zou vergeven maar wilde Cal daar niet mee belasten. "Hoe gaat het eigenlijk met jou? Gaat alles goed met school?" Het was een pijnlijke vraag, zeker omdat het de reden was waarom het uit was gegaan maar Mil wilde het weten. Als het goed ging met zijn schoolwerk dan had hij misschien wel de juiste keuze gemaakt. Ze gunde hem de wereld en wilde dat het tenminste met één van hen goed ging.

"I have been holding onto pieces, swimming in the deep end, trying to find my way back to you cause I need it."

[ bericht aangepast op 20 sep 2021 - 0:35 ]

22      ―      Field      ―      Donkerrood      ―      Vierdejaars      ―      Training clothes      ―      With Luz      ―      Auditorium       Declan had nog nooit begrepen hoe Luz of mensen in het algemeen uit konden slapen. Al vanaf jongs af aan stond hij vroeg op. Gekmakend voor zijn ouders was het toen hij nog erg klein was. Het was geen raar gezicht dat vijfjarige hij om zes uur op de zondagochtend al met zijn vader door de straten van Galway liep. Dit was in de jaren erna nooit echt veranderd. Dertienjarige hij ging met zijn grote broer voetballen in de vroege ochtend, vijftienjarige hij stond al op tijd in de dojo en zestienjarige hij was zo vroeg als dat mocht uit het fucking kindertehuis verdwenen. Niet verrassend dat dit nu in zijn volwassen jaren nog zo was. Vroege ochtenden waren rustig en er waren geen mensen die aan zijn hoofd zaten te zeuren. De zonsopgang was ook een plus. Net zoals dat hij met vroeg opstaan ook daadwerkelijk wat aan zijn dag had. ”Dat is zeker waar. Alleen mensen met een gezond verstand slapen uit op een zaterdagochtend. Mensen die dat niet doen, jij dus, sporen niet helemaal,” Ondanks de liefelijke glimlach van Luz moest hij toch weer met zijn ogen rollen. ‘’Waarom zou ik mijn ochtend verspillen aan uitslapen?’’ vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. ‘’Zonde van m’n dag.’’       De belofte aan knuffels voor na de mededeling leek Luz haar hele gezicht op te laten lichten en een glimlach brak door op zijn gezicht. Bevestigend knikte hij op haar hoopvolle ‘ja’. “Daar ga ik je nu aan houden ook, dat weet je. Je gaat er niet meer onderuit komen.” zei ze. Declan had ook niets anders van haar verwacht. Alsof hij er ook onderuit wilde komen. Trainen kon in de middag ook wel, dan ging hij wel wat langer door en ook het studeren kon later wel. Genoeg tijd. “Dus niet stiekem er vandoor gaan naar de trainingcentre, ik weet je te vinden…” Onschuldig stak hij zijn handen even op. ‘’Je weet dat die bedreiging niet over komt, toch?’’ De waarschuwende toon waarmee ze sprak had weinig effect. ‘’En ik wil er ook niet onderuit komen, maak je geen zorgen.’’ “Ik ben wel blij dat je niet aan uitslapen doet hoor, al ben ik wel een beetje teleurgesteld dat je geen koffie bij je hebt.” Hij werd door Luz even geprikt tegen zijn borstkas, voordat ze zich omdraaide naar haar kast. ‘’We kunnen na de mededeling eerst wel een detour doen voor koffie?’’ opperde hij. Zelf had hij ook nog geen koffie gehad en dat was wel nodig op een dag als deze. ‘’Ik heb hoe dan ook koffie nodig.’’ Dec probeerde niet te veel te denken over dat Luz zijn hoodie aan had. Of dat ze in een van zijn shirts had geslapen. Zoals gebruikelijk belandde haar telefoon weer bij hem in de broekzak. ”Het is niet alsof vrouwenbroeken wel broekzakken hebben,” zuchtte Luz toen hij gevraagd had wat ze ook wilde met haar legging. Ze had een goed punt. “En leggings zitten gewoon lekker. Ik raad ze je zeker aan.” ‘’Ik laat de leggings aan jou over als je het niet erg vindt, ze staan jou een stuk beter.’’       Met Luz haar hand in de zijne had hij haar voorzichtig meegetrokken de dorms uit. “ ‘De school kan niet aansprakelijk gesteld worden voor het zoekraken van persoonlijke spullen op het schoolterrein’ ,” citeerde ze een van de regels van Pritchard. “Dus ik denk dat je met mij aangeven niet heel veel verder komt.” ‘’Ugh,’’ mompelde hij. ‘’Sinds wanneer ken jij de regels hier?’’ Naast de ‘niet vechten’-regel, kon hij alle regels amper herinneren, dus hoe Luz het voor elkaar had gekregen om een van de regels te citeren was een raadsel. “Je mag ook wel een sweater van mij terug krijgen, maar denk dat die je niet past. Dus je moet mij dan maar opsluiten in je eigen persoonlijke gevangenis. Bovendien, volgens mij vind jij een beetje crimineel gedrag van mij niet zo erg…” Het was te merken dat Luz hiervan genoot. ‘’Persoonlijke gevangenis, wat…waar heb je het over?’’ Ditmaal was hij degene die diens hand even op het voorhoofd van de ander legde. ‘’Hm, niet ziek.’’ Hij trok zijn hand weer weg. ‘’Een beetje crimineel gedrag van jou is helemaal niet erg, leuk juist, maar je mag ook gewoon vragen.’’ Zo moeilijk was hij nu ook niet als ze een hoodie wilde ‘lenen’.       Luz had ondertussen alweer haar telefoon uit zijn broekzak gepakt en was ondertussen alweer bezig met typen. In de tussentijd keek hij op zijn fitbit voor de tijd en een zachte ‘fuck’ verliet zijn mond. Ze waren al aan de late kant. Na zijn vechtpartij van vorig schooljaar was hij niet van plan om nog iets van een waarschuwing of aantekening of wat dan ook te krijgen. Te laat komen betekende dat dat wel zou gebeuren. Zodra Luz haar telefoon weer in zijn broekzak zat, trok hij zijn hand langzaam uit die van haar. Het liefst was hij haar hand vast blijven houden, maar dat zou niet erg praktisch zijn met zijn plan. Hij legde zijn handen om haar middel en tilde haar over zijn schouder heen. ‘’Sorry Luz, maar anders komen we te laat.’’ verontschuldigde hij zich en hij versnelde zijn pas richting het auditorium. Eenmaal in het auditorium zette hij haar voorzichtig weer neer en pakte hij haar hand weer vast. ‘’Je zei iets over F1 en snacks, toch?’’ Ze waren nog op tijd aangekomen in het auditorium en ondanks de opkomst was er nog genoeg plek om te zitten. Dec liet zijn ogen op Luz rustten en met zijn vrije hand veegde hij een pluk haar achter haar oor. ‘’Klinkt perfect in ieder geval. Hoelaat begint het?’’ Luz wist hem steeds vaker te strikken om F1 mee te kijken. Op dit moment snapte hij nog niet veel van al de regelementen en what not, maar hey, hij kon zo tijd spenderen met Luz.

---

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

---

Cammie haar glimlach was het al waard om voor uit bed te komen, dus misschien was vroeg opstaan voor deze zogenaamde belangrijke mededeling toch niet zo erg. De blondine naast hem leek een stuk nerveuzer dan Logan zelf was, gezien haar gepluk aan haar haarelastiekje. In een poging zijn vriendin wat af te leiden en op te fleuren griste Logan het elastiek van haar pols en gaf haar goed bedoeld gezondheidsadvies. Cammie wreef over de rode plek op haar pols. “Grappig dat jij me de les leest over wat gezond zou zijn.” Zei ze plagend. Haar hand bewoog richting Logan zijn broek, zijn hart maakte een sprongetje. Kort klopte ze op de plek waar hij zijn pakje sigaretten bewaarde. “Vertel eens: wat heeft een sigaret dat een lolly niet heeft?” Natuurlijk had ze een goed punt, roken was veel ongezonder dan een elastiek om je pols dragen, maar dat ging Logan niet aan haar toegeven. In plaats daarvan richtte hij het elastiek plagend op Cammie haar gezicht. “He, niet doen.” Lachte ze. Het was precies de reactie waar Logan op uit was: Cammie haar aanstekelijke lach. Schattig kneep ze haar ogen dicht uit angst dat Logan echt op haar zou schieten, maar natuurlijk zou hij dat niet doen. Logan schoot het elastiekje op haar been en wachtte hoopvol haar reactie af. “Nu jij. Op een eerstejaars.” daagde Logan Cammie verder uit. Het meisje snoof, maar ze lachte ook. Blijkbaar was zijn idee afgekeurd, want Cammie gaf hem een kleine stomp tegen zijn schouder aan. “AU!” zei Logan dramatisch, duidelijk geacteerd. “Pas op hoor, als je me nog eens zo slaat dan heb je een schadeclaim aan je broek hangen. Ik weet al een titel voor het baanbrekende krantenartikel: succesvolle carrière bij MI6 geruïneerd door gewelddadig, maar schattig meisje.” Lachte Logan. “Je bent een idioot, wist je dat?” Klonk haar stem liever dan de woorden zouden doen vermoeden. Nonchalant haalde Logan zijn schouders op. Hij begreep nog steeds niet zo goed waarom Cammie hem gefriendzoned had. Ze hadden het altijd zo leuk samen en hij kon haar zo makkelijk aan het lachen maken. Het liefste zou Logan Cammie nu naar zich toetrekken om haar haren te kussen. Maar helaas zag zij hem niet op de manier zoals hij haar zag. Ietwat teleurgesteld over what could have been wendde Logan zijn blik af. "Je weet dat als ik dat zou proberen, het waarschijnlijk tegen mevrouw Siverston-Pritchard aan zal komen. Of Adrian, of zo." zei Cammie. Logan zijn afgewende en teleurgestelde blik duurde niet lang. Hij grijnsde en keerde zich opnieuw tot Cammie. Meteen zag hij voor zich hoe het elastiekje door Cammie werd afgevuurd en tegen Adrian zijn voorhoofd aankwam. Tevreden grinnikte hij. “Dat zou juist leuk zijn.” gaf hij toe. “Weet je zeker dat je het niet alsnog wilt proberen?” Probeerde hij tevergeefs nog een keer Cammie aan te zetten tot het beschieten van haar Team Captain. “Bovendien,” Ging Cammie verder. “ik denk dat dit elastiek er veel leuker uitziet in je haar.” Haar hand ging naar zijn haren toe en Logan kon niet anders dan verlegen glimlachen. “Dan moet je het wel eerst wat laten groeien. Tenzij je eruit wil zien als een unicorn – iets wat je absoluut zou rocken." Een uitdagende glimlach verscheen op Cammie haar lieve gezichtje en haar ogen twinkelden terwijl ze naar Logan keek. Logan voelde zijn wangen rood worden toen hij ook naar haar lachte. Fuck. Fuck. Fuck. Niet rood worden gek, wat moet ze dan wel niet denken. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen, maar wel dat hij íets moest doen. Bij gebrek aan een beter plan pakte hij Cammie haar hand vast die zojuist naar zijn haren hadden gegraaid. “Als jij denkt dat langer haar me leuk staat, ga ik erover nadenken om het te laten groeien.” Zei hij wat onwennig. Het laatste wat hij wilde was Cammie ongemakkelijk maken, maar tegelijkertijd was het zo moeilijk om haar niet te blijven plagen. Alles wat de glimlach van het meisje uitlokte wilde Logan aangrijpen. Cammie haar hand was zacht en warm. Logan wilde het liefste haar hand de hele bijeenkomst blijven vasthouden, maar een onbekende stem zorgde ervoor dat hij Cammie geschrokken losliet. “Hey, is deze plek nog vrij?” Nee. Dacht Logan bits. Sterling zijn timing kon niet slechter. Had hij eindelijk een moment met Cammie, kwam die gast aanzetten. Lief als ze was verwelkomde Cammie de jongen, tot Logan zijn teleurstelling. Maar het is niet alsof hij het haar kwalijk kon nemen. Cammie en hij waren vrienden, gewoon vrienden. Logan knikte kort naar de jongen, die hij afwisselend wel en niet mocht. Vandaag was het een duidelijke fuck off Sterling-dag. “We waren net aan het praten over dit gebeuren.” en ze gebaarde naar het auditorium. “Wat denk jij? Goed kapsel trouwens.” Merkte ze op over Sterling zijn nogal wilde haren. "Staat goed bij je neus." En het meisje knipoogde naar hun gezamenlijke vriend. Teleurgesteld zakte Logan onderuit in zijn stoel. Opmerkingen en complimentjes over zijn haar waren dus niet exclusief voor hem. Cammie pakte haar telefoon uit haar zak en Logan sloeg zijn armen wat opstandig over elkaar heen. Hij had geen zin om met Sterling te moeten praten en dus vertikte hij het om het gesprek gaande te houden. Logan zijn telefoon trilde en hij greep de kans om met iets anders bezig te zijn met twee handen aan. From: Sproet jij weet dit vast wel, mogen studenten in het leraren gebouw komen? Interessant. Dat vroeg Lusya niet voor niks. Logan duwde zichzelf weer iets omhoog en keek nieuwsgierig het auditorium rond. Hij vond zijn beste vriendin hand in hand met Declan. Iets gaf Logan het gevoel dat dit een beeld was waar hij aan zou moeten gaan wennen. Lus leek oprecht blij aan de zijde van Declan, maar Logan vond het een minder fijne ontwikkeling. Hij gunde zijn vriendin al het geluk van de wereld, maar hij was bang dat Declan slecht zou praten over hem tegenover Lus. En dat was iets wat Logan zich niet kon veroorloven. Hij kon zijn beste vriendin niet kwijtraken. In de hoop dat Dec nog geen haatcampagne was gestart probeerde Logan oogcontact te maken met Lusya en zodra dat gelukt was tikte hij op zijn telefoon. Snel typte hij een bericht naar haar. To: Sproet Natuurlijk weet ik dat, maar wat ik wil weten is waarom je het vraagt. Al had Logan wel een vermoeden waarom Lusya hem die vraag had gesteld. Ze had iemand gezien, ze had een student en docent samen gezien. Wie zouden het kunnen zijn? Wat kreeg de student in kwestie ervoor terug? Logan had altijd al geweten dat niet iedereen hier zijn plek op een eerlijke manier verkregen had en het verbaasde hem dan ook niet dat sommigen seks met docenten aangrepen om hoger op te komen. Na op verzenden te hebben geklikt keek Logan opnieuw het auditorium in. Helemaal achterin, op de laatste rij, zaten Roman en Montana naast elkaar te smiezen. Langzaam kneep Logan zijn ogen samen. Het zou toch niet... Juist doordat hij het eigenlijk niet achter Montana had gezocht, maakte het de theorie sterker. Misschien was er wel een underground sex ring van docenten en studenten. Een perverse uitwisseling van hoge cijfers en ere posities, betaling in natura. Logan zijn hersenen werkten op overuren. Meteen vroeg hij zich af wie er verder nog onderdeel vanuit zouden maken. To: Sproet Achterste rij? To: Blondie Zou je het me vertellen als je TC was geworden door met een docent te slapen? Deze nieuwe ontdekking over de school gaf hem nieuwe moed. Logan stopte zijn telefoon weg nadat hij Lusya en Viv had geappt en daarna hij keek naar Cammie en Sterling. “Zouden jullie met een docent slapen om hogere cijfers te kunnen krijgen? Of een betere positie binnen de school?” vroeg hij samenzweerderig.

---

[ bericht aangepast op 20 sep 2021 - 10:24 ]