[RPG • 250] Pritchard Institute of the Secret Services • Speeltopic - Speeltopics

• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik gelieve buiten de RPG te houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Starsight maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

De eerste twee maanden van het nieuwe schooljaar waren zwaar geweest voor Mikky. Ondanks dat ze een halfjaar thuis had gezeten, therapie had gevolgd en vele keren Amos had opgezocht, was ze nog altijd niet over de dood van een van haar beste vriendinnen heen. Ze kon er wel al beter mee omgaan en het zat godzijdank haar schoolwerk niet meer in de weg, maar toch werd ze vaak genoeg huilend wakker, al probeerde ze dit zo stil mogelijk te houden om Yelena niet wakker te maken. In ieder geval had ze wel nu haar zeeblauwe shirt binnen, wat betekende dat ze eindelijk uit het afzichtelijke groen mocht. Vanochtend had Mikky een melding gekregen dat haar nieuwe uniform klaar lag bij de kledingwinkel in het hoofdgebouw. Het enige wat ze hoefde te doen was haar naam doorgeven en haar oude kleding meenemen voor teruggave. Het was jammer dat ze het een jaar na haar oorspronkelijke deadline pas gehaald had, maar goed, dat een vriendin zou omkomen tijdens een door school georganiseerde oefenmissie stond natuurlijk niet op de planning.
      Echter, ondanks het feit dat Mikky nog steeds rouwende was om Isabelle, was ze blij weer terug te zijn op Pritchard. Haar ouders, met al hun goede bedoelingen, hadden aan haar zenuwen gevreten. Ze snapten het concept van mentale gezondheid totaal niet en hadden lang moeite met het begrijpen waarom hun dochter thuiszat. Ze waren zelfs boos op haar geworden omdat ze had ‘gefaald’ in haar studie. Alsof ze zich niet realiseerden dat Mikky hartstikke welkom was het volgende schooljaar weer opnieuw te beginnen. Gelukkig draaiden haar ouders uiteindelijk bij en waren ze de beste ouders die Mikky zich kon wensen. Haar broer, echter, genoot van het feit dat zijn zusje niet meer perfect was en vertelde haar dit maar al te graag, maakte haar ermee belachelijk en probeerde – tevergeefs – weer de titel van favoriet op zijn naam te zetten. Misschien moest ze Rogan eens op hem afsturen, om de vervelende jongen een lesje te leren. Al hield Mikky niet van onnodig geweld, en Rogan zou sowieso zijn handjes laten wapperen.
      Er was wel een voordeel aan dit alles: ze had nog nooit zulke hoge cijfers gehaald. Door school te gebruiken als afleiding voor haar gevoelens en gedachtes, spendeerde ze veel meer tijd aan school dan ze ooit eerder had gedaan. Wellicht zelfs teveel, maar Mikky vond het niet zo erg. Het was leuk om al die firsts achter haar opdrachten en tentamens te zien. Alleen zag ze haar vrienden tegenwoordig wel weinig, iets waar ze zich toch wel schuldig over voelde. Zeker gezien Millie, haar beste vriendin, aan het worstelen was met een pijnlijke break-up. Mikky zou haar vanmiddag wel meenemen naar het café voor een warme chocolademelk of naar het trainingcentre voor een goede sessie sparen. Gelukkig had ze gisteravond eindelijk besloten om voor de verandering iets sociaals te doen. Samen met haar kamergenootje en Amos had ze een sleepover gehad, waarbij ze alledrie tot diep in de nacht wakker waren gebleven.
      Het kwam dan ook niet als een verrassing dat Mikky, de diepe slaper dat ze was, door het blèrende alarm heen sliep. Voor haar klonk het slechts als een vervelende pieptoon ergens in de verte. Pas toen ze een shirt tegen haar gezicht voelde, opende ze vermoeid haar ogen. Het voelde alsof ze pas enkele uren had geslapen, waarom moesten ze nu alweer opstaan? “Wat moet je,” murmelde Mikky geïrriteerd naar Amos, terwijl ze haar telefoon erbij pakte om de tijd te checken. Het was nog geeneens acht uur ‘s ochtends, was dit een zieke grap? Vond die stomme, ongelooflijk knappe, maar irritante jongen het leuk om haar slaapritme totaal te ruïneren? “Het is zaterdag, waarom maak je me zo vroeg wakker terwijl we pas zo laat in slaap vielen?” Mikky liet een pruillipje zien en gooide Amos’ shirt toen terug naar hem. Op dat moment viel haar op dat de jongen op de rand van Yelena’s bed zat, wat indiceerde dat zij afgelopen nacht het bed gedeeld hadden. Mikky’s gezicht betrok licht, maar ze liet verder niet merken dat het haar dwars zat. Uiteindelijk deed zij het ook met een andere jongen op dit moment.
      “Nou, laten we ons maar klaar gaan maken dan,” zuchtte Mikky toen Amos haar de reden van deze brute manier van wekken gaf. Met een luide kreun duwde ze zichzelf van haar bed af en pakte ze de dichtsbijzijnde sweater en legging die ze kon vinden. Ze wierp een korte blik op Yelena. “Goed geslapen?” vroeg ze, deels doelend op het feit dat er een jongen in haar bed had gelegen. Een jongen die zíj leuk vond. Al wist Mikky haar toon wel vriendelijk te houden. Na wat schoon ondergoed te pakken, verschool de blondine zich in de badkamer, waar ze zich snel omkleedde, haar haren borstelde en haar tanden poetste. Eenmaal weer buiten, waren de andere twee gelukkig ook het bed uitgekomen. “Enige ideeën wat de reden voor deze absurd vroege mededeling zal zijn?” vroeg Mikky aan haar vrienden, terwijl ze terug op haar bed ging zitten. Ze keek opnieuw op haar telefoon: ze hadden nog iets minder dan twintig minuten om naar het auditorium te komen.

Millie begroette Callum op dezelfde zachte toon als dat hij had gedaan. Het was een kleine verandering in hun manier van omgaan, maar het sprak boekdelen. Hij voelde zijn hart breken. Ze waren van de beste vrienden naar de grootste vreemdelingen gegaan en het was allemaal Callum’s eigen schuld. Gelukkig leek het ijs te breken zodra de jongen Millie zijn vest aanbood. Het blije gezicht van zijn ex-vriendin bracht ook een glimlach op zijn eigen, die breder werd zodra hij haar betrapte op het ruiken van zijn kledingstuk. Aan de andere kant deed hem het zeer. Het liet merken hoeveel Millie nog van Callum hield, wat een wederzijds gevoel was. Het liet hem alleen maar schuldiger voelen. Was hij dan toch te egoïstisch geweest in zijn keuze? Zeker nu de eerste paar maanden voorbij waren en Callum een ritme voor zichzelf had gecreëerd waar hij tijd over had? Nu besteedde hij dit aan de sportschool en andere afleidingen, maar misschien was Millie zijn tijd wel meer waard dan de dingen die hij nu deed.
      Gezien zijn vest voor een totale omschakeling zorgde in zijn ex’s houding, vermoedde Callum dat hij ‘m voorlopig kwijt ging zijn. Al vond hij dat niet zo erg, zeker niet als het Millie zo blij maakte. Toen de dame zich omkleedde in het drukke auditorium, voelde hij zich even ongemakkelijk. Ze ging toch niet streaken? Nee, zoiets was meer een Logan ding, of iets voor Amos wanneer hij stomdronken was en vergat dat een van zijn voorvaderen deze school had gesticht. Zodra Callum het kanten hemdje zag, slaakte hij een opgeluchte zucht. “Oh geen probleem, Mills, jij hebt ‘m meer nodig dan ik,” zei hij, de glimlach terug op zijn gezicht, al waren zijn woorden niet helemaal waarheid. Gezien het slechte en koude weer buiten ging hij z’n vest weldegelijk nodig hebben, maar dan moest Callum straks de kou maar even trotseren in een dun lange mouwen shirt.
      Opnieuw voelde hij een steek in zijn hart toen Millie een rondje draaide om haar nieuwe outfit te showen. Iets wat ze de afgelopen drie jaar elke ochtend deden, zelfs al droegen ze vijf van de zeven dagen een uniform. “Je ziet er prachtig uit,” antwoordde Callum haar vraag. Zoals altijd, dacht hij er direct achteraan. Hierna liepen ze hand-in-hand richting de stoelen, een automatisme dat ze nog niet afgeleerd waren. Hoe kon dat ook, na het drie jaar meerdere dagen per week te hebben gedaan. Zodra ze bij hun stoelen aangekomen waren en Callum de hand van Millie losliet, hoorde hij aan haar veranderde stem dat ze teleurgesteld was. “We zijn niet meer een koppel Mil, ik kan niet zomaar je hand vastpakken,” was zijn wederantwoord. Callum zou willen dat het kon, maar het zou verkeerde signalen afgeven die zowel zijn ex-vriendin als potentiële scharrels niet verdienden. Al geloofde hij niet dat Millie op dit moment het met iemand deed, zoals hij. Geruchten zoals dat werden namelijk verspreid als wildvuur, zeker als het ging over kinderen van een van de vier grote namen binnen de school.
      Waar hun gesprek eerst zo soepel en vertrouwelijk verliep, was de sfeer tussen de twee inmiddels met tien graden bekoeld. Een ander vervelend gevolg van uit elkaar gaan. Het werd Callum niet makkelijk gemaakt zich niet schuldig te voelen voor zichzelf te kiezen. Toen Millie op zijn vraag antwoordde dat het wel oké met haar ging, keek hij haar voor enkele tellen twijfelend aan. Hij geloofde haar niet, daar alles aan haar het tegenovergestelde geschreeuwde. “Mills, wees eerlijk met me, alsjeblieft? Ik weet dondersgoed dat je niet oké bent. Ik ken je, ik kan het aan je zien,” zei Callum zachtjes, terwijl hij zacht over haar hand streek. Meer dan dat vond hij niet gepast, gezien ze niet meer samen waren. Toen Millie aangaf hem wel te missen, glimlacht Callum verdrietig. Al zag ze dit niet, omdat ze naar de grond staarde. Waarom zei ze dat nou? Dit maakte alles alleen maar lastiger. Natuurlijk was hij blij te horen haar te missen, zelf mistte Callum haar ook. Het zorgde echter alleen maar voor meer pijn om aan deze gevoelens toe te geven. “Ik mis jou ook, Mills, heel erg zelfs, maar.. Mij missen doet je alleen maar zeer.”
      Callum was blij dat het gesprek daarna vrij snel overging op een ander onderwerp. Evenmin vrolijk, weliswaar, maar minder ongemakkelijk dan het feit dat Millie hem mistte. Hij vroeg aan haar of Ivah inmiddels een hekel aan hem had en de hand die ze op zijn arm legde voelde warm, brandde op zijn huid. “Ik hoop dat ze bijdraait. Het zou zonde zijn als ze mij voor deze ene fout nooit meer zal vergeven,” zei Callum, waarna hij zuchtte. Op Millie’s vraag over school glimlachte hij kort. Met school ging het goed, beter dan verwacht zelfs, maar hij wist niet of dit was wat ze wilde horen. Echter wilde hij ook niet liegen. “Ja, erg goed, eigenlijk. Ik heb eergisteren een van mijn vakken gehaald met een first, sneller dan gemiddeld. En met mijn andere vakken loop ik ook goed op schema. En met jou? Hoe gaat het met je minor?” zei Callum. Daarna keek hij even snel de ruimte rond. Inmiddels was het auditorium al volgelopen, alleen zag hij zijn nichtje Mara nog steeds niet. Hij wierp een korte blik op zijn telefoon en zag dat het tien voor half negen was. Callum zuchtte even en besloot een berichtje uit te sturen naar de dame. Enkele seconden later kreeg hij er twee terug. Ze was onderweg, gelukkig.
      “Maar goed, laten we het over iets anders hebben. Wat zijn jouw theorieën over waarom we op dit tijdstip naar het auditorium zijn omgeroepen?” vroeg Callum aan Millie, nadat hij zijn telefoon weer in zijn broekzak had gestopt.