[RPG • 250] Pritchard Institute of the Secret Services • Speeltopic - Speeltopics

PERSONAGES Personeel ⚣ Roman Morales • 28 • teacher field • Niragi Team 1 ⚣ Adrian Ellsworth-Buchanan • 23 • zwart • 5 • field • Neairi ⚣ Braden Pierce • 21 • zeeblauw • 4 • technology & science • RadioTapok ⚢ Yelena Ivanova • 20 • zeeblauw • 3 • sociology & culture • Niragi ⚢ Camille Moreau • 19 • lichtgroen • 2 • intelligence • Tad Team 7 ⚣ Callum Taylor-Laskin • 23 • zwart • 5 • intelligence • Starsight ⚣ Dantae Cross • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach ⚢ Ivah Willington-Aitken • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Neaera Team 10 ⚢ Innes Siverston-Pritchard • 23 • zwart • 5 • field • Sionnach ⚢ Mikky Aeschliman • 21 • zeeblauw • 3 • technology & science • Starsight ⚢ Mara Taylor-Ashford • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Neairi ⚢ Aylin Özdemir • 20 • zeeblauw • 3 • intelligence • Neaera Team 17 ⚣ Lincoln Taylor-Ashford • 22 • zwart • 5 • intelligence • Neaera ⚣ Sterling Jr. Spencer • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Raccoon ⚢ Erin Remington • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach Team 20 ⚢ Montana Byrd • 21 • donkerrood • 4 • field • Laufeydottir ⚢ Lusya Antares • 20 • lichtgroen • 2 • technology & science • Neairi ⚣ Raphael Pritchard • 18 • wit • 1 • in basistraining • RadioTapok ⚣ Declan Nevin • 22 • donkerrood • 4 • field • Neaera Team 23 ⚢ Willa Ferguson • 21 • donkerrood • 4 • field • Lunation ⚣ Valentin Ivanov • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • Laufeydottir ⚣ Viktor Melnik • 20 • lichtgroen • 2 • intelligence • Raccoon

REGELS • Probeer minimaal 250 woorden te schrijven. • 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen). • De Quizlet huisregels gelden hier ook. • Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt. • Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit. • Ruzies en gezeik gelieve buiten de RPG te houden. • Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven. • Alleen Starsight maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. Inactief ⚣ Jerome Nicholson • 21 • zeeblauw • 3 • intelligence • Chocolatier ⚣ Emilio Parker • 20 • rang • 3 • sociology & culture • Happier ⚢ Carys Blakely • 18 • wit • 1 • Etherea ⚢ Catalina Cross • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Izel ⚢ Viveca Pritchard • 21 • donkerrood • 4 • intelligence • Izel ⚣ Roscoe Nyugen • 22 • zwart • 5 • field • Izel ⚢ Imogen Tyndall • 18 • wit • 1 • in basistraining • Izel ⚢ Millie Willington-Aitken • 21 • donkerrood • 4 • sociology & culture • Enjoy_20 ⚣ Amos Taylor-Laskin • 22 • zeeblauw • 3 • technology & science • calice ⚣ Logan Sawyer • 20 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • calice ⚢ Azure Ellsworth-Buchanan • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • iotte ⚢ Raven Dubois • 18 • wit • 1 • in basistraining • iotte ⚣ Nurhan Ellsworth-Buchanan • 20 • lichtgroen • 3 • field • iotte

[ bericht aangepast op 23 dec 2021 - 12:36 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Catalina Cross ☼ ▪ “Nou lekker dan,” mompelde ik terwijl ik de deur van auditorium achter me dicht deed doen vallen. We hadden net te horen gekregen dat onze teams gewisseld zouden worden omdat er spionnen waren die zich onder de verschillende jaarlagen bevonden. Schijnbaar was Pritchard toch niet zo goed als dat ze zich voordeden.       Ik pakte mijn telefoon erbij en liet mijn blik glijden over de toekomstige teams. Een zacht proestend geluid gleed over mijn lippen toen ik zag dat mijn team grotendeels uit mannen bestond — al verdween mijn lach als sneeuw voor de zon toen mijn oog bleef hangen op de naam van Nurhan. Nadat mijn ogen bedenkelijk naar Dantae waren gegleden, stopte ik vlug mijn telefoon weer in mijn broekzak. Misschien beter om op een ander onderwerp over te stappen en de teams even te laten voor wat waren.       “Wat zal jij opgelucht zijn,” grapte ik en ik gaf mijn broer een duwtje tegen zijn arm aan met mijn elleboog. “Nu jij niet meer met mij opgescheept zit in je team.” Vervolgens liet ik mijn blik glijden over de gang die nagenoeg leeg was. Een aantal teams hadden binnen moeten blijven en de anderen waren allang verdwenen. Wel dacht ik Ivah nog te spotten verderop met een niet verkeerd uitziende jongeman.       “Zonder gekheid verder,” vervolgde ik. “Ik ga je wel missen hoor, Washington.” Plagend stak ik mijn tong naar hem uit en positioneerde mezelf voor hem met mijn handen nonchalant in mijn zakken gestoken. “Dus? Wat nu? Zin in koffie?” Alles om hem af te leiden van het feit dat er drie jongens in mijn nieuwe team zaten wiens reputatie net zozeer om naar huis te schrijven waren — in ieder geval bij één van de drie.

[ bericht aangepast op 10 nov 2021 - 20:52 ]

---

I have seen my own sun darkened

Ew, people

twenty • socu • outside her room • with nurhan • outfit

---

Hoeveel hij ook altijd zeurde dat ze naar hem moest luisteren, dat ze haar mond moest houden en dat ze hem niet moest uitdagen, haar boosheid leek hij juist leuk te vinden, met de sluwe grijns die zijn gezicht sierde. Haar nagels drukten in de blote huid van zijn rug, wat de nodige krassen zou achterlaten.       ”Dacht je dat je geheimen voor mij kon hebben, Mara? Dacht je werkelijk dat ik er niet achter zou komen?”       ”Ik wist niet dat ik verplicht was jou alles te vertellen dat plaats vind in mijn leven.” Ze trok haar wenkbrauw iets op. “Schijnt ook niet nodig te zijn, dus.” Haar hand was ondertussen zijn boxer in gegleden, terwijl ze hem fluisterend vroeg of hij haar in de gaten had gehouden.       Nur lachte en keek haar aan met een lichtelijk gekanteld hoofd. “Je kent me toch al langer dan vandaag? Je weet best dat dit niet de eerste keer was.” Nee, dat wist ze. Enkele keren was ze er zelf getuige van geweest, en op die momenten was het ook nodig geweest. Nur die er tussen sprong. Maar het liet haar ook afvragen hoeveel er waren waar ze niet van af wist. Wat hij verborgen voor haar had gehouden. En, destijds hadden ze een relatie gehad. Nu niet meer. Het zou hem allemaal niet uit moeten maken, met wie ze wel of niet rotzooide en op welke manier anderen naar haar keken. “Maar maak je geen zorgen, ze hebben geen pijn geleden.” Nonchalant haalde hij zijn schouders op, alsof het niks was. “Althans niet veel.” Het was niet eens zozeer het geweld dat hij had getoond dat haar afschrikte, maar meer dat het niet uitmaakte wat hij deed, ze zou om hem blijven geven. Ze wist dat het absoluut fucked up was, en toch gaf het haar het gevoel alsof hij wel degelijk om haar gaf.       ”Nur,” protesteerde Mara, “je kunt ni-“ haar woorden vielen weg door zijn lippen in haar hals, overgaand in een goedkeurende zucht. Zijn lippen bevonden zich snel weer op de hare en met elke seconde die volgde werd de zoen vurig. Zijn handen die over haar lichaam gleden. Het voelde vertrouwd, hoeveel ze ook haatte om het toe te geven. Haar bh lag binnen enkele seconden op de grond, gevolgd door haar string. De blik in zijn ogen deed haar denken aan een hongerige wolf. Daar was nog niks aan veranderd sinds de laatste keer dat ze het bed hadden gedeeld. Moeiteloos wist hij de condooms in haar nachtkastje te vinden. Haar ogen ontmoetten de zijne en ze knikte zwijgend. I’m not even going to say it anymore. Met een luid, nabonzend hart liet Mara haarzelf op het matras vallen. De jongen naast haar had een zelfvoldane grijns op zijn gezicht staan en ze wist precies waarom. Hij kende haar lichaam als geen ander. “Oh, haal die grijns van je kop af,” murmelde ze. Ze gaf een zachte duw tegen zijn gezicht. Haar vingers bleven rusten op zijn hals. Alle spanning en frustratie was uit haar lichaam verdwenen en op dat moment kon het haar niet veel boeien of mensen op de gang hun gehoord hadden. Haar benen waren nog altijd met die van hem verstrengeld en voor even bleef ze in stilte naast hem liggen. Ze wist niet zeker hoeveel tijd er voorbij was gegaan voor ze hem twijfelend aan keek, een lichte onzekerheid die enkel gereserveerd was voor bepaalde mensen. “Wat weet je nog meer van mijn zomer?” Als hij het had meegekregen, dan zou hij niet hoeven te vragen waar ze op doelde. Na de fikse ruzie met haar ouders, na het pijnlijke ultimatum die ze haar hadden gesteld, had ze een groot deel van haar zomer bij Callum en Amos thuis doorgebracht.

[ bericht aangepast op 7 nov 2021 - 1:07 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Mijn hele jeugd, en zo ook die van Innes bestond uit het trots maken van onze ouders. Zo min mogelijk van ze vragen en simpelweg doen wat ze ons opdroegen zonder vragen te stellen. Ik had ergens de hoop gehad dat hier verandering in zou komen op Pritchard zelf. Onzinnig eigenlijk, als ik er aan terugdacht. Toch merkte ik nog een bepaald soort steun te zoeken van mijn nicht — hoop dat ik het mis had en dat we het recht kregen om voor ons zelf na te denken. Een klein sprankje hoop die vrijwel oploste in het niets door Innes haar eerlijke antwoord.       “Ik ben bang van wel,” mompelde ze zachtjes. “Maar misschien kunnen we er wel onze eigen draai aangeven. Tenslotte zijn we nog altijd vrij om bepaalde dingen een eigen invulling te geven nietwaar?” Ik knikte slechts en mijn ogen flitsen naar aunt Katherine die nog op het podium stond. Of we zouden degene kunnen worden die het voor het zeggen hebben, zodat er ruimte voor veranderingen ten goede van spionnen zou kunnen komen. Echter waren dit woorden die ik niet hardop uitsprak — wetende hoe gevaarlijk deze konden zijn. Zeker nu alle aandacht uitging naar het vinden van de spionnen die in onze school hadden weten te infiltreren.       Ik was Innes dan ook dankbaar dat ze het gespreksonderwerp overpakte naar mijn eerdere vraag voor een feestje of iets dergelijks ter ere van de oude teams. Zodat we op een fatsoenlijke manier afscheid konden nemen. De woorden van Innes maakte dat ik mezelf enthousiast voor haar positioneerde en mijn handen op haar schouders legde. Ik stelde voor om Capture the Flag te organiseren voor de oude teams. Degene die verloor, moest geld bij elkaar leggen om de pizza’s en de drankjes te betalen voor later op de avond.       “Waar haal je dat zo snel vandaan?” bracht Innes verrast uit. Een glimlach sierde op haar gezicht — wat haar veel beter stond dan de bezorgde blik die ik haar eerder had zien dragen. Als antwoord krulden mijn mondhoek zich op tot een scheve grijns. “Ik zit niet voor niets bij Intel,” zei ik grappend gevolgd door een knipoog. “En daarbij schijn jij een creatief effect op me te hebben, dus vandaar.” Ik haalde nonchalant mijn schouders op om vervolgens mijn handen weer van haar schouders af te halen.       “Maar, ik denk dat het wel een idee is om voor te leggen.” Innes liet haar ogen glijden over de overgebleven leerlingen en ik volgde haar voorbeeld. Hier en daar zag ik bekende gezichten. “En ik denk ook dat je het merendeel van hen al best mee kunt hebben. Het idee is perfect, geweldig zelfs, zolang we onszelf maar gedragen,” grinnikte ze waarop ook mijn mondhoeken opkrulden.       “Je kent me toch? Ik gedraag me altijd.” Ik liet mijn wenkbrauwen een aantal keer op en neer gaan. Plotseling geklap wist mijn aandacht te trekken en verbaasd gleden mijn ogen in de richting van het podium waar Montana en Willa Ferguson als nieuwe Team Captains werden aangewezen.       “Ah, dat was te verwachten,” mompelde ik terwijl ik beide dames bekeek, maar mijn blik vooral op Montana liet hangen. Vaak genoeg had ik mijn nicht vertelt over de kleine meningsverschillen die Montana en ik hadden — verschillen die me soms tot waanzin dreven. Dan had ik een uitlaapklep nodig om mijn frustraties te uiten en meestal was daar dan Innes om me bij te staan. Evengoed zou ik hetzelfde voor haar doen wanneer ze dit nodig had.       Aunt Katherine nam vervolgens nog het woord tot haar en vertelde ons dat er op maandagochtend een bootcamp werd georganiseerd die begon om vijf uur. Dat tijdstip zou een behoorlijke uitdaging gaan worden als ik Lusya en Logan op dat tijdstip uit hun bed moest krijgen. Waarschijnlijk stonden ze er alle drie nou niet bepaald op te springen om zo afgemat te worden op de vroege ochtend. Maar goed, alle drie waren ze ook behoorlijk onvoorspelbaar dus misschien zou ik verbaasd opkijken. Van Declan wist ik in ieder geval dat hij actief was op de vroege ochtend, vaak nog helderder dan ik me voelde — wat een unicum was. We hadden vaak genoeg samen in de ochtend hard gelopen om goed wakker te worden voordat de lessen begonnen.       Het schoolhoofd eindigde met een mededeling die speciaal tot mij, Innes en haar broer waren gericht dat we vanmiddag naar haar kantoor moesten komen. De dermate theatrale manier waarop ze dit aangaf, liet mijn ogen kort samenknijpen. Ik boog mezelf weer in de richting van mijn nicht. “Vraagje? Hebben we iets verkeerds gedaan of. . ?” Ik trok mijn wenkbrauw naar haar op in afwachting tot haar antwoord waarna ik mijn telefoon tevoorschijn pakte om de tijd te bekijken én met de intentie mijn teamgenoten zo snel mogelijk op de hoogte te stellen. Gelukkig voor mij had ik de nummers van alle drie mijn teamgenoten, dus was het alleen nog een kwestie van ze in een gezamenlijke groep dumpen.       “Dus — zin in een kop koffie en daarna brainstormen over het potentiële feest idee? Dan kunnen we gelijk onze teamgenoten op de hoogte stellen van de bootcamp om vijf uur in de ochtend.” Ik stak mijn arm in de lucht in en soort sarcastische juig-beweging.

Viveca Madeline      Pritchard a g e •      21 jaar y e a r •      Vierde jaar d i s c i p l i n e •      Intellegence & Leadership r a n g •      Donkerrood w h e r e •      Auditorium w i t h •      Innes

[ bericht aangepast op 7 nov 2021 - 14:25 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

21 • Legacy • Fields • Year 3, Sea blue • Hallway w/ Sterling Erin geloofde er weinig van met dat het bij Sterling niet laat is geworden de voorgaande avond. Waarom zou hij anders in slaap vallen tijdens een belangrijke mededeling van Siverstone-Pritchard haarzelf? De meeste wisten wel beter dan dat te doen, de gevolgen best spannend mocht de roodharige vrouw je betrappen. Erin had er zelf geen ervaring mee, maar kende de vrouw voldoende om te weten dat ze Sterling niet met een keer schrikken vanaf zou laten komen.       “Dus wat je wilt zeggen, is dat je mijn redder in nood was vandaag?”       ”Oh, absoluut. Als ik je niet gewekt had, dan had ik niet willen weten wat voor risico’s je had kunnen lopen,” reageert Erin een tikkeltje speels, onderwijl ze samen met Sterling richting de cafetaria besluit te lopen. Wat er ook nog gezegd ging worden binnen het auditorium, dat zouden ze vast later wel te horen krijgen. Nu was het van belang dat Sterling gauw te weten kreeg wat er gezegd was, zodat hij net kon doen alsof hij alles meegekregen had — mocht iemand hem vragen hoe of wat.       Mede daarom wijst Erin Sterling er tactvol op zijn mobieltje eens te checken. Het bericht daarop zou hem vast en zeker al wel het een en ander duidelijk maken, gezien ook zijn team niet ongewisseld is gebleven. Erin vroeg zich nog altijd af of deze drastische keuze nu zo nodig was. Hiermee gingen ze toch nooit een antwoord krijgen op de vragen ‘wie, wat en wanneer?’. In gedachten telt Erin de seconden af tot Sterling zijn berichten heeft gelezen, waarin hij haar met zijn reacties niet teleurstelt.       ”Whuuut? Nieuwe teams?”       Erin knikte. “Bingo.”       ”Zo te zien zit je met mij opgescheept,” grijnst Sterling vervolgens, waarop de brunette hem een schuine blik toewerpt. Ondeugd vult haar poelen voor een kort moment, gevolgd door het miniem optrekken van één van haar wenkbrauwen. “Denk je dat je dat aan kan?” kaatst ze hem terug. Ondertussen maakt Sterling vlug een foto, waarop hij zich verder richt op alle berichten die op zijn telefoon zijn binnen gekomen. Erin blikt slechts een keer rond terwijl ze gezamenlijk hun weg vervolgen.       ”Maar wa — Dus. . . ik heb dus wel door belangrijke informatie heen geslapen? Wel shiit. Ik heb drie koppen nodig.”       ”Misschien zelfs wel vier als ik je vertel over de spionnen.”       Een tikkeltje expres vertelde Erin niet meer dan dat, terwijl ze nog steeds richting het cafetaria liepen. Eenmaal daar aangekomen gaf Sterling Erin een zachte tik met zijn elleboog, waarop de donkerharige zijn richting op keek — nieuwsgierig naar wat het is dat hij zeggen wil. “Dus, wat kan ik mijn Alarm Klok aanbieden naast Koffie, Muffins, cinnamon buns? Andere zoete troep?” klinkt het grijnzend. Hoofdschudden en met een lach op haar lippen opent Erin alsnog de deur van de cafetaria, om samen met Sterling een plekje uit te zoeken. “Ik heb je nog even nodig voor meer details, Natuurlijk.”       ”Aah, vandaar de omkoperij met al het zoetigheid wat hier te verkrijgen is,” gniffelde Erin zacht. “Dus in ruil voor wat informatie van mij, trakteer jij op koffie en wat lekkers? Onthoud alsjeblieft dat dat straks in het echte leven niet zo werkt,” plaagt Erin Sterling verder, een geamuseerde grijns op haar lippen, wetende dat Sterling dondersgoed weet hoe de vork werkelijk in de steel zit straks.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

”Nou lekker dan.”       Dantae perste zijn lippen op een om de woorden die hij daaraan toe wilde voegen wijselijk voor zich te houden. Zo lekker vond hij het namelijk niet, dit hele gedoe en het nieuws wat er bij is komen kijken. De wisseling van teams was totaal onverwachts gekomen en hoewel Dantae geen problemen leek te hebben met zijn nieuwe team, of in ieder geval een paar daarvan, vond hij het ergens jammer dat CC hierdoor uit zijn team gehaald was. Voor sommige werkte het wellicht niet, broer en zus samen in één team, maar voor Dantae en Catalina deed het dat juist wel. Ze waren zo goed op elkaar afgestemd dat een ruzie op het gebied van trainen haast zelden voorkwam.       ”Wat zal jij opgelucht zijn,” gaat de brunette ondertussen verder, plagend dit keer. “Nu jij niet meer met mij opgescheept zit in je team.” Dantae schudde lichtjes met zijn hoofd, een flauwe doch ietwat geamuseerd trek rond zijn lippen. Ondertussen had hij zijn handen diep in de buidel van zijn hoodie gestoken, de capuchon daarvan over zijn hoofd heen getrokken zodat zijn warrig hoofd met haren voor een deel verborgen was.       ”Natuurlijk,” beaamt hij dan, quasi instemmend. “Nu ben ik eindelijk verlost van dat blok aan mijn been.” In een automatische reactie duikt Dantae zorgvuldig naar opzij, om de stoot te ontwijken waarvan hij weet dat deze zijn kant op gaat komen. Een rechtse hoek die hij Catalina zelf geleerd heeft, al toen ze nog maar een paar jaar oud was. Hoeveel uren had hij wel niet met haar geoefend, thuis en hier op Pritchard? Nee, het idee dat CC niet meer in zijn team zat vond hij wel degelijk erg jammer.       ”Zonder gekheid verder,” zegt Catalina dan. “Ik ga je wel missen hoor, Washington.”       ”Ik jou niet als je zo vervelend blijft doen.”       Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt Dantae zijn twee jaar jongere zusje aan. De bijnaam die ze hem gegeven had een waar alleen zij ongestraft mee weg wist te komen, een ander zou het zeer hoogstwaarschijnlijk een stomp opleveren. In een nonchalante houding plaats de brunette zich ondertussen voor haar broer, haar handen losjes in de zakken van haar broek gestoken. “Dus? Wat nu? Zin in koffie?”       ”Ik heb altijd zin een kop koffie. En een goed ontbijt, graag,” reageert Dantae, waarna hij langs Catalina afloopt en haar een zachte duw met zijn schouder weet te geven — plagend weliswaar — om haar uit de nonchalante houding te sturen. In een slome tred wandelt Dantae vervolgens de gang door, in de richting van de cafetaria, waar ze hopelijk wat te eten kunnen scoren. Zijn maag rammelde al vijf minuten nadat hij, veel te vroeg, wakker is gemaakt en had hij zin in eten.       “Denk jij dat deze hele wisseling van teams gaat helpen?” vraagt Dantae aan zijn zusje, waarop hij zijn blik traag een keer rond laat glijden, zoekende naar niemand speciaals in het bijzonder, slechts nieuwsgierig naar de nog zichtbare reacties van de andere leerlingen in de gangen. “Alsof een spion dan nu gaat denken ‘shit, ze hebben me in een verkeerd team gestopt, laat ik me overgeven’,” mompelde de jonge bokser haast binnensmonds, bedenkelijk over de hele situatie — niet goed wetende wat hij er nu precies van moet vinden.

[ bericht aangepast op 7 nov 2021 - 19:00 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

”Sometimes all i think about is you."

In afwachting van directrice Siverston-Pritchard haar mededeling was Callum onderuit in zijn stoel gezakt. Vervolgens had de jongen gegaapt. "Hey, je kan op z'n minst doen alsof het je interesseert!" had Millie hem geplaagd gevolgd door een kleine por in zijn zij. Grinnikend had hij haar vinger weggeduwd. “Ga weg, ik ben moe – ik ben veel te laat gaan slapen gisteravond en kreeg vanochtend het geniale idee om te gaan sporten.” De brunette glimlachte. Ze had Cal zijn geniale ideeën altijd vervloekt tijdens hun relatie. Kon ze in het weekend eindelijk eens uitslapen, ging die vreselijke wekker alsnog zo vroeg af. De jongen besteedde zijn zaterdagochtenden nou eenmaal graag in de sportschool. Vandaag was dus geen uitzondering geweest. Het was gek hoe zulke dingen gingen. Enkele maanden geleden draaide ze zich chagrijnig om toen Cal het bed uit stapte en nu had ze er alles voor over om nog eens op die manier gewekt te worden. Millie zou Millie niet zijn als ze niet zou overthinken uit onzekerheid. Waarom was de jongen te laat gaan slapen? Had er iemand bij hem geslapen? Waren de roddels waar? De brunette had het niet kunnen laten en had in haar ogen subtiel naar Azure gevraagd. Bij het horen van haar naam zat de jongen gelijk een stuk rechter in zijn stoel. Een kleine steek prikte in de dame haar borstkas. “Ik kan het best goed met haar vinden ja, dus dat is wel prettig. Alleen Lili en ik zijn nooit echt de beste vrienden geweest. Ik denk dat ze het mij nooit heeft vergeven dat ik rode wijn over haar witte jumpsuit heb laten vallen,” Een zwakke glimlach vormde zich rondom Mils haar lippen. "Ja, dat zou ik je ook niet hebben vergeven nee.." kreeg de brunette met veel moeite plagend uit haar mond. Het was een normaal antwoord geweest op haar vraag maar toch zat het haar niet lekker. De reactie bij het horen van Azure haar naam en het snelle overgaan naar een ander onderwerp. Maar misschien zag ze spoken. Directrice Siverston-Pritchard kwam opnieuw het podium opgelopen. “Nou.. Hier gaan we. Ik ben benieuwd wat ze nog meer te zeggen heeft,” Dat was Millie ook. Het tweetal staakte voor even hun gesprek om goed te kunnen luisteren. Zoals bijna altijd had Cal gelijk gehad. Er werden nieuwe team captains aangesteld. Montana en Willa om precies te zijn. "Van harte gefeliciteerd dames, met jullie nieuwe positie,” Millie had geklapt net als de rest. De enige uitzondering was Callum. De brunette had hem een kleine duw met haar elleboog willen geven. Hij kon best even meeklappen. Dat was wel zo netjes toch? Toch had ze er vanaf gezien. Ze wilde niet dat hij haar vervelend zou vinden. “Zoals ik dus al zei, nieuwe Team Captains. Ben je blij met Montana?” Ze knikte. "Ja, het is een nieuwe start," had ze oprecht geantwoord. "Ik moet Lusya en Mikky alleen wel gaan missen.." vervolgde ze zichzelf iets minder vrolijk. Millie had daar nog niet eerder echt bij stil gestaan maar ze ging die dames enorm missen in haar nieuwe team. Ze waren ondertussen echt als familie aan gaan voelen – een soort van tweede en derde zus. Als laatste mededeling werd verteld dat er op maandagochtend een bootcamp was ingeroosterd. Om 5 uur s'ochtends... Alhoewel die tijd haar niet perse vrolijk maakte, was het wel een prima gelegenheid om haar nieuwe team beter te leren kennen en te kijken hoe goed ze waren in samenwerken.

Callum had zich opnieuw naar Millie toe gedraaid. “Zullen we naar het café gaan anders? Of het zwembad? Of… Het trainingsveld? Of wil je weer terug naar bed om drie uur extra te slapen?” Met jou wil ik wel terug naar bed ja.. De gedachte spookte voor even door haar hoofd. Wat als ze dat gewoon hardop zei? Nee. Ze schudde het idee uit haar kop. Terug naar de andere twee opties. "Oeh, ik wil wel zwemmen!" had ze enthousiast gereageerd terwijl er een schittering in haar ogen te vinden was. Het was lang geleden dat ze samen met Callum gezwommen had. Ze kon niet wachten om daar verandering in te brengen. Callum pakte zijn telefoon erbij en Millie deed hetzelfde. Het was tijd om op wat ontvangen berichtjes te reageren. to: Lus ✨ Ik ga je missen dat is niet normaal :c Aan wie heb ik je verloren? to: Ivah💕 Goed denk ik! Ik zit gelukkig met Amos! Hoe vind je jou team? Wees pls een beetje lief voor Cal? Eenmaal in het zwembad aangekomen had Millie zich alleen in een van de kleedkamers omgekleed. Het was een raar moment om niet automatisch samen een hokje in te gaan. Het was een van de dingen die aantoonde dat alles niet zoals vroeger was. Millie had haar bikini aangetrokken en spullen in een van de kluisjes gepropt om Cal vervolgens bij het zwembad te meeten. De jongen stond al bij de rand van het zwembad met zijn rug naar haar toe. Het was een te mooi moment om te laten gaan. Tijdens hun relatie was het haar bijna nooit gelukt terwijl zij wel tientallen keren het water in was geduwd of getrokken door de jongen. Stil bewoog de dame op haar tenen naar hem toe. Eens ze dichtbij genoeg was plantte ze haar handen tegen de jongen zijn onderrug aan. "Boe." fluisterde ze in zijn oor terwijl ze hem een duw richting het water gaf.

"You really know how to make me cry when you give me those ocean eyes"

[ bericht aangepast op 8 nov 2021 - 16:20 ]

''She wasn't looking for a knight, she was looking for a sword gun.''

21 – Field – Donkerrood – 4e jaars – With Adrian       Met een zucht gaf Adrian aan dat een gesprek met Nurhan waarschijnlijk niets op zou leveren. Kort daarop verzekerde hij dat het goed zou komen en dat hij wel iets zou verzinnen. Ze vertrouwde hem daarin –Nurhan wat minder– maar kon hem niet de taak geven om zijn broertje in het gareel te houden, puur omdat zij een team met hem moest delen.       Zachtjes plaatste ze haar hand op zijn schouder, bijna alsof ze hem fysiek tegen wilde houden. ''Lief van je,'' haar blik zocht de zijne op, ''maar vergeet niet dat hij niet jouw verantwoordelijkheid is.'' Langzaam liet ze haar hand weer naar beneden glijden, totdat het contact verbrak. ''Bovendien heb je nu een nieuw team, dat gaat vast genoeg tijd kosten.'' Opnieuw verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze moest er maar op vertrouwen dat wie haar teamcaptain dan ook mocht zijn, het team in bedwang wist te houden.       Net als dat Adrian Imogen nu moest gaan leiden. Dat bracht haar op het idee van de deal. Hulp met omgaan met Nurhan in ruil voor extra training met Imogen, al was het idee meer bedoeld als grapje.       ''Of een nog betere deal: wij trainen samen en we zadelen Nurhan op met Imogen?” Het samen trainen gedeelte liet haar wangen licht kleuren, al herpakte ze zichzelf snel. Extra afleiding was precies níet het plan, hoe aantrekkelijk het dan ook mocht zijn.       ''Dat zou ik haar nooit aandoen!'' Bracht Willa er tegenin. ''Ik ben niet zo gemeen,'' vervolgde ze haar zin waarbij ze quasi-verontwaardigd met haar ogen rolde. Nurhan zou Imogen compleet afmaken. Misschien was het wel beter dat het Willa was die met hem in een team zat en niet Imogen.       “Maar ik ga dit aanbod van je zeker onthouden, mocht Imogen daadwerkelijk hopeloos zijn.” Helemaal hopeloos vond Willa haar nichtje niet. Haar nichtje was dan ook een van de weinigen bij wie ze al haar geheimen kwijt durfde, al was dat niet echt een vaardigheid die veel opleverde in het spionnenleven.       ''Je weet waar je me kan vinden.''       Er viel een korte stilte, al was het geen vervelende stilte te noemen. Het gaf Willa in ieder geval even de tijd om na te denken over de gehele situatie: haar nieuwe team, maar ook het ontbreken van een Team Captain. Voorzichtig had ze Adrian gevraagd wanneer ze normaal gesproken nieuwe Team Captains aankondigden. In de voorgaande jaren had ze hier zelf nooit echt veel aandacht aan besteedt. Ze was zelf nog in training en had al een Team Captain. Het bracht zodoende niet veel verandering aan in haar leven waardoor het haar eerlijk gezegd ook niet veel had geïnteresseerd. Deze keer was het anders. De trainingen waren afgelopen wat kon betekenen dat ze gezakt was of straks ander groot nieuws kreeg, al durfde ze zich nog niet al te veel aan dat idee over te geven.       Adrian bevestigde haar vermoedens door te vertellen dat dit het gebruikelijke moment hiervoor zou zijn. Zou het dan...? De tijdelijke afwezigheid van Katherine zorgde nu voor beginnende irritaties, maar één blik door de ruimte vertelde haar dat er nog te veel andere teamleden aanwezig waren. Als ze nou even opschieten...       Precies op het juiste moment plaatste Adrian zijn handen op haar schouders. Elke beweging zorgde ervoor dat er een stuk spanning uit haar spieren verdween. Eventjes wist ze haar ogen te sluiten en simpelweg te genieten van het moment, maar de angst om weer te verdrinken in alles wat hij haar te bieden had nam al vrij snel de overhand. Helemaal ‘nee’ tegen hem zeggen kon ze echter ook niet op dat moment. Zodoende dat ze eerst het onderwerp naar de Caramel Flipz stuurde, een veilig onderwerp, waarna ze instemde met zijn studiedate.       ”Hey hey, er zit genoeg suiker in die dingen dat ze een behoorlijk lange tijd meegaan, geen zorgen.” Dat was eigenlijk ook het grote probleem aan de snoepjes. Gezond waren ze absoluut niet, maar met hun sportschema konden ze het wel hebben.       ''Sstt,'' fluisterde ze waarna ze een vinger op zijn lippen legde, ''ik doe net alsof er geen suiker in zit.''       Niet veel later was de studiedate gepland, morgenmiddag in de bieb inclusief Caramel Flipz, wat wilde ze nog meer? Ze wist dat ze zich op glad ijs begaf, maar ach? Het was niet de eerste keer. Wie weet bleef het deze keer wel echt bij een studiedate, al wist ze niet zo goed wie ze daarmee probeerde te overtuigen.       Ze had hem nog wel geplaagd, of eerder gewaarschuwd, voor het verslavende effect van de snoepjes, wat hem deed lachen. “Aah, en anders wordt het een trainingssessie voor mij alleen? Misschien moet ik dan toch maar wat voor jou over houden. Zou niet willen dat je lui wordt, madame.”       ''Ik? Lui?'' vroeg ze lachend, alsof het ‘t gekste idee was ooit. ''Nooit!'' Damn, wat miste ze eigenlijk dit soort momenten. Het lachen om niets, het geplaag, zijn aanraking; eigenlijk gewoon zijn aanwezigheid.       “Nog andere dingen waar ik je mee kan verblijden morgen?” Jouw aanwezigheid is genoeg. Ze wist de woorden nog net op tijd in te slikken en richtte haar blik even naar de grond wat overvallen door haar eigen gedachtes.       ''Nee, ik ben tevreden zo. En jij?'' Nog voordat hij antwoord kon geven verscheen Katherine terug op het podium voor het tweede gedeelte van haar speech. Willa sloeg haar armen over elkaar en luisterde aandachtig naar haar woorden totdat haar eigen naam viel. De boodschap sloeg als een bom in, maar hoewel vanbinnen alles aan flarden ging, wist ze aan de buitenkant nog relatief kalm te blijven. De brede glimlach was het enige wat haar blijheid verraadde. Het was haar gewoon gelukt. Ze had het zover gekregen om Team Captain te worden.       Even wisselde ze een blik uit met Adrian. ''Duty calls,'' zei ze vol trots voordat ze zich naar het podium begaf zoals geinstructeerd. Eenmaal op het podium liet ze haar blik door de ruimte glijden opzoek naar één specifiek gezicht: Callum. Het zien van zijn chagrijnige houding maakte de uitreiking alleen maar beter. Het liefste had ze naar hem toegegaan om even lekker te pronken met haar nieuwe badge, maar zo enorm diep wilde ze ook niet zinken. In plaats daarvan nam ze de spullen in ontvangt en bedankte ze netjes de head master voordat ze terug keerde naar Adrian.       ''Wist je hiervan?'' Vroeg ze toen eenmaal bij hem was aangekomen. Even wist ze zich staande te houden voordat de blijdschap toch het roer over nam en ze zich in zijn armen wierp. Hoewel hij ook genoeg afleiding bood, had ze het zonder hem waarschijnlijk niet gered. Had ze zich überhaupt ingeschreven voor de training tot Team Captain als hij er niet was geweest?       Toen ze hem weer losliet deed ze een stap naar achteren en veegde ze een pluk haar uit haar gezicht alvorens ze beiden armen om de ontvangen spullen klemde. ''Uhm,'' begon ze zachtjes, ''ik moet denk ik het een en ander gaan regelen, maar ik zie je morgen, okay?''

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

.

H      et vriendelijke gezicht van Ivah was de eerste die ik spotte op het moment dat ik nietsvermoedend het auditorium binnenliep. Ik stapte dan ook vrijwel meteen op haar af met als ijsbreker de vraag of er niet nog iemand dood was gegaan deze keer. “Of was die te vroeg?” voegde ik eraan toe aangezien ze nog niet in beweging was gekomen. Of het had misschien iets langer geduurd voordat ze zich realiseerde dat ik haar aan had gesproken.       “Nee gelukkig niet,” reageerde ze als antwoord op mijn vraag. “Spionnen in de school, dus we hebben nieuwe teams. Had je de nieuwe teams al gezien? We moeten trouwens de zaal alweer uit, alleen de TC’s en twee teams moeten blijven?” Verbluft staarde ik haar aan, maar wist me gelukkig snel te herpakken. De hoofdpijn hielp ook al niet mee aan de gehele situatie — al had ik erg veel moeite om Ivah te kunnen volgen.       “En. . . hoe weet je zeker dat ik niet in één van de teams zit? Ah, ja. We zitten in dezelfde teams,” mompelde ik terwijl de kleine dame me aan mijn hand mee het auditorium uittrok. Ik schrok zowaar niet van het lichamelijk contact — wat ik in de eerste fase wel gedaan zou hebben na mijn break met Erin. Gelukkig hadden Innes, Lusya en Mikky me bijgestaan, anders was er niet veel van me over gebleven.       Eenmaal buiten de deur aangekomen, waar ik net Dantae en Catalina in de richting van de koffiebar zag lopen, liet Ivah mijn hand los. “Dus,” kuchte ik ongemakkelijk terwijl ik probeerde orde te scheppen in de chaos. Voordat ik echter een vraag kon stellen, gleden Ivah haar ogen in de richting van de gigantische witte pleister die de zuster op mijn voorhoofd had geplakt.       “Wat heb je gedaan met je hoofd?” vroeg ze met een lichte frons waarop ik slechts mijn schouders ophaalde. “Ja,” antwoordde ik op een quasi-serieuze toon. “Dat vraagt mijn vader zich ook geregeld af.” Ik perste mijn lippen op elkaar en knikte sarcastisch. Een grijns brak echter al snel door op mijn gezicht waarna een toegeeflijke zucht over mijn lippen gleed. “Knalde tegen de uitlaatpijp op van de auto. Niets ernstigs aan de hand. Risico van het vak.” Al had ik natuurlijk ook eerder naar bed kunnen gaan maar ik had graag mijn knutselproject af willen maken: een échte Austin Martin DB5. Ik had hem in de vakantie ergens op de kop weten te tikken en toestemming gehad om eraan te werken op school als vrijetijdsbesteding. Sindsdien was ik haast niet meer weg te slaan bij dat schatje.       Aangezien Ivah haar telefoon erbij pakte, gleed ook mijn hand naar mijn broekzak om mijn mobiel eruit te vissen om een aantal mensen een bericht te sturen. Tevens scheen ik een belangrijk man te zijn door het aantal berichten die mijn telefoon had binnengekregen. Een nieuwe groepsapp was aangemaakt en ik vermoedde dat dit mijn nieuwe team was waar Ivah eerder over ratelde. Het bericht van Callum sprak over een bootcamp en eindigde met de boodschap dat we niet te laat moesten komen. Vlug gleden mijn vingers over het toetsenbord aangezien ik een aantal mensen nog een bericht wilde sturen.       Het was Ivah die me uiteindelijk mijn telefoon liet wegstoppen met de vraag wat ik van mijn team vond. “Mwah, wel best. Callum is een goede TC, dus ik heb niets te klagen. Er zit alleen wel een vervelend bruinharig meisje in het team en zij kan voor uren door blijven praten als iemand haar geen halt toe roept,” grapte ik en mijn linkermondhoek krulde op in mijn kenmerkende grijns gevolgd door een plagende knipoog.

To Team 7: En anders kom je ons hoogstpersoonlijk ons bed uit schoppen? @Callum To Innes : U okay? To Lusya: En wie moet me nu met een kussen uit bed meppen als ik me verslaap? Kan ik je diensten nog steeds inhuren? Ja, je krijgt er koekjes voor. . . To Mikky: Als je de behoefte hebt om te praten. . .

[ bericht aangepast op 8 nov 2021 - 23:50 ]

---

I have seen my own sun darkened

ROMAN ALEJANDRO MORALES 28 • Auditorium • With Montana Ondertussen waren we bij de voorste rijen aangekomen waar ook de andere leden van de twee aangewezen teams stonden. Mo grijnsde kort naar me, een uitdrukking die ook licht op mijn gezicht te bekennen was. 'Taart, bedoel je toch? Of trainen?' Een lach rolt over mijn lippen. ''Hmh, how about both?'' zeg ik nonchalant en laat mijn blik kort gaan over de andere aanwezigen. ''Beide klinken als leukere alternatieven dan het werk wat onder andere mij te wachten zal staan.'' vervolg ik al snel. Ik hield van mijn werk, echt. Maar ik denk dat iedereen wel gezellige vrijetijdsbestedingen zou kiezen over daadwerkelijk werken. Niet? 'Duurt het nog lang?' vroeg ze me. Ik wil net mijn schouders ophalen, zeggen dat ik het ook niet weet, als Katherine weer in mijn zicht verschijnt. “Zoals een aantal van jullie wellicht al hebben ontdekt, zijn er twee nieuwe teams bijgekomen die nog geen leider hebben. Dit is geen fout, maar juist een bewuste keuze geweest. Afgelopen weken zijn er namelijk een aantal leerlingen geweest die hun aanvraag tot de Team Captain hebben afgerond. Uit deze groep hebben een aantal collega’s samen met mij twee dames uitgekozen waarvan wij vinden dat ze deze titel verdienen,” Begon ze en de grijns op mijn lippen wordt iets breder. Als hoofd van het TC programma wist ik precies wat ze ging zeggen, het was voor mij allang geen verassing meer. Maar ik was blij dat ik het nu in ieder geval niet meer voor me hoefde te houden. Ik kijk naar Mo, die haar blik richting het podium gevestigd heeft. “Willen Willa Ferguson en Montana Byrd naar beneden komen om hun nieuwe badge, uniformen en dossiers op te halen? Van harte gefeliciteerd dames, met jullie nieuwe positie,” Ik lach zachtjes en klap dan ook, waarbij ik een stap richting Mo zet. ''Hmh, gefeliciteerd captain..'' zeg ik tegen haar met een snelle knipoog. ''Ik zei toch dat je het wel zou redden.'' vervolg ik dan terwijl ik haar een zacht duwtje in de rug geef richting het podium. “Een laatste mededeling die ik jullie wil meegeven is dat, om bekend te raken met jullie teamgenoten, er op maandagochtend een bootcamp is ingeroosterd. Dit begint om vijf uur ‘s ochtends, wat betekent dat jullie om drie uur ‘s middags klaar zijn met school. Ik verwacht jullie allemaal om kwart voor bij Hek Oost. Geef dit door aan jullie teamleden,” Oké ja, die was wat minder. Maar het zou niet de eerste keer zijn dat zoiets werd ingeroosterd, ik heb het ook al meerdere malen meegemaakt ondertussen en het is inderdaad een goede manier om je team echt te leren kennen. Wanneer Montana weer bij me staat glimlach ik kort naar haar. ''Nou, nu hebben we een daadwerkelijke reden voor taart niet?'' plaag ik haar.

---

El Diablo.

STERLING jr ANDRÉ SPENCER

---

”Oh, absoluut. Als ik je niet gewekt had, dan had ik niet willen weten wat voor risico’s je had kunnen lopen,” sprak de brunette met een zoete licht speelse toon, waarbij een kleine "Hah" mijn lippen verliet. Ik had op deze school al op héél wat risicovolle situaties gebotst. Met hakken over de sloot in mijn eerste jaar -ik zou niet willen weten wat voor mind erasing je moest doorstaan als je niet slaagde- , zowat alle grote bullebakken van deze school hadden een pick op me, waardoor ik blij mocht zijn dat mijn neus enkel gebroken was en niet mijn hele schedel ahum- en dan niet de spreken over de relatie met de dochter van het schoolhoofd dat ik was aangegaan... Van korte duur natuurlijk, maar het idee van Mss. Pritchard als schoonmoeder... Ja toch liever niet.
Het geluk stond echter aan mijn kant bij het zien van de nieuwe teams, Licoln was een goede kerel, met Erin kon ik het ook erg goed vinden en Raven was de newbie, maar ze zag er me ook wel chill uit. Toch viel ik wel wat uit de lucht met de nieuwe teams. Eens ik als grijnzend opmerkte dat Erin nu met mij opgescheept zat voor het jaar kon ik haar donkere peoelen zijlings op me voelen branden. “Denk je dat je dat aan kan?” vroeg ze me waardoor ik mijn blik weer op haar richtte met een geamuseerde blik. "Wel, het hangt er vanaf, ben je ook van plan mijn neus te gaan breken?" grinnikte ik , de diepe snee op mijn ietswat scheve neus was nog duidelijk op te merken, maar het was stilaan aan het genezen. " Met twee dames overleven zal me wel lukken, zolang het niet te veel vrouwelijke praat is." plaagde ik ze. "Of is dat een geheime codetaal wat ik zal moeten leren ontcijferen?" over het spionne gedrag gesproken, daar kwam Erin al met de bom.

”Misschien zelfs wel vier als ik je vertel over de spionnen.” zei Erin cryptisch waardoor ik even fronste naar de dame, wat bedoelde ze daar nou mee? "Erin..." begon ik quasi moeilijk terwijl ik mijn handen even samenvouwde en mijn twee wijsvingers bedenkelijk tegen mijn lippen aantikte terwijl ik de dame met een zo serieus mogelijke blik aan probeerde te kijken. "Ik weet niet hoe ik dit moet voorleggen, maar-" begon ik een beetje dramatisch. "Dit is een school voor spionnen." vervolgde ik met een doodserieuze smoel. "Ik hoop dat ik je hersenen nu niet laat ontploffen, maar nee dit is geen landbouwschool." de ondeugende grijns die zich om mijn lippen vormde verklaarde dat ik met de dame aan het sollen was- niet eens beseffend hoe serieus de werkelijke situatie wel niet is. "Dus is dat het probleem? Heeft iemand in Mss.Pritchard haar internet history zitten scrollen?" ik trok verrast mijn wenkbrauwen op terwijl we de cafetaria binnen hobbelden.
Ik besloot Erin toch te trakteren voor het wakker maken- voordat de roodharige fury dat zou doen waardoor de getatoeëerde brunette even gniffelde. ”Aah, vandaar de omkoperij met al het zoetigheid wat hier te verkrijgen is,” merkte ze op “Dus in ruil voor wat informatie van mij, trakteer jij op koffie en wat lekkers? Onthoud alsjeblieft dat dat straks in het echte leven niet zo werkt,” grijnsde ze geamuseerd waardoor ik onschuldig mijn schouders ophaalde. " Who knows, misschien vinden ze mij zodanig galant dat ze alle 'tea-spillen'" zei ik geamuseerd terwijl ik alvast twee koppen koffie bestelde en de rest van Erins keuzes om een plateau gooide.
Na een berg van koffiekoeken en twee overvolletassen cafeïne plaatsten we ons op een tafeltje, waardoor ik nu iets voorover zat om alle hot gos van Erin aan te horen, terwijl ik stukjes croissant scheurde en in mijn mond propte. "Oké oké, ik zal nu serieus luisteren, Spionnen als in wat wij moeten worden later?" vroeg ik haar met opgetrokken wenkbrauw terwijl ik mijn bruine poelen op haar richtte.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Catalina Cross ☼ ▪      Een geamuseerd grijns gleed over mijn broer zijn gezicht wegens de plagerijtjes die zich tussen ons plaatsvonden. Zijn handen had hij diep in de zakken van zijn hoodie gestoken en door de capuchon die hij ok nog eens over zijn hoofd had getrokken, zag hij er zowel lief als belachelijk uit. Ik wist niet welk woord het meest tot me sprak om hem te omschrijven dus hield ik het voor het gemak op iets ertussenin.       “Natuurlijk,” ging Dantae in op het feit dat hij opgelucht zou zijn nu we niet meer bij elkaar in het team zaten. “Nu ben ik eindelijk verlost van het blok aan mijn been.” Mijn mond viel op van verontwaardiging en mijn hand schoot al uit voor een pets tegen zijn achterhoofd. Net op tijd maakte hij een duik naar de zijkant waardoor ik hem op een haar na miste. Ik liet een ontevreden grom horen en kruiste mijn armen voor mijn borst.       “Schot voor open doel,” mopperde ik — hoewel aan het lichtelijk opkrullen van mijn mondhoek te zien was dat ik het wel kon waarderen. Ik had immers twee jaar lang zonder hem moeten doen, iets waar ik hem nog niet helemaal voor vergeven had. We spraken echter nooit over die tijd en als dit betekende dat we gewoon normaal tegen elkaar konden doen, dan was dit me waard. Zelfs als ik daarvoor meer rond Nurhan moest hangen dan ik gewild had.       Naar waarheid vertelde ik mijn broer dat ik zijn gezelschap wel ging missen — wonderbaarlijk genoeg. Ik kon veel van hem leren en keek met veel dingen naar hem op. Zeker had hij zijn vervelende momenten wanneer hij de beschermende broer uithing, maar ik wist zijn beweegredenen hierachter waardoor ik nooit boos op hem kon worden. Of momenten zoals deze waarbij ik hem achter het behang kon plakken.       “Ik jou niet als je zo vervelend blijft doen,” constateerde Dantae en met een opgetrokken wenkbrauw blikte hij in mijn richting. Een onschuldige glimlach gleed over mijn gezicht. “Ik zou niet durven.” Met een kleine huppelsprong plaatste ik mezelf voor het lichaam van mijn broer en vroeg of hij zin had in koffie of iets dergelijks.       “Ik heb altijd zin in kop koffie. En een goed ontbijt, graag.” Hij versnelde zijn pas en in het voorbijgaan gaf hij me een plagend duwtje tegen mijn schouder. Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. Soms was hij echt onverbeterlijk. “Hey jij!” deed ik een poging dreigend over te komen. Door zijn slome tred hoefde ik slechts een klein sprintje te trekken en ik maakte me in gereedheid voor een sprong waarmee ik op zijn rug zou belanden. Met mijn handen zette ik me af op zijn schouders zodat ik hoogte kon maken en sloeg vervolgens mijn benen om zijn middel.       Mijn gezicht positioneerde ik met mijn kin op zijn schouder en zei grijnzend: “Jij neemt me mee op je rug en in ruil daarvoor betaal ik je eten — deal? Tevens een goede work-out. Win-win.” Dat gezegd hebbende leunde ik weer naar achteren. Het duurde niet lang of Dantae wist me van zijn rug af te schudden. “Nou ja, zeg. Wacht maar, ik ga vragen of ze zout in je koffie pleuren.” Ik stak mijn tong naar hem uit alvorens Dantae het gesprek weer naar een serieuzer onderwerp wist te leiden.       “Denk jij dat deze hele wisseling van teams gaat helpen?” Traag liet hij zijn blik rond de gang glijden. Nadenkend beet ik op de binnenkant van mijn wang en maakte ik een hum-geluidje. “Alsof een spion dan nu gaat denken ‘shit, ze hebben me in een verkeerd team gestopt, laat ik me overgeven’,” vervolgde hij om zijn punt te visualiseren.       “Klinkt aannemelijk,” zei ik sarcastisch waarna mijn gezichtsuitdrukking weer serieuzer werd. “Heel eerlijk, begrijp ik niet helemaal waarom ze voor deze interventie gekozen heeft. Het maakt de situatie onnodig gecompliceerder, maar ja. . . dat ben ik.” Tot voor kort verdiende ik geld in een stripclub, dus wat wist ik nou van het runnen van een school voor spionnen van de toekomst. Echter leek me dit niet het moment om dat hardop te zeggen, dus hield ik wijselijk mijn mond.

[ bericht aangepast op 10 nov 2021 - 21:31 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

23 • Legacy • Teamcaptain • Year 5, Black • Auditorium w/ Viveca Een scheve grijns vormt zich rond Viveca’s lippen, zodra Innes haar een tikkeltje verrast aankijken — de woorden uitsprekend die haar milde verbazing kenbaar maken. “Ik zit niet voor niet bij Intel,” grapt de blondine knipogend. “En daarbij schijn jij een creatief effect op mij te hebben, dus vandaar.” Lachend kijkt Innes haar nichtje aan, waarop ze haar hoofd miniem een keer schudt. Vervolgens laat de roodharige haar blik een keer rond glijden, terwijl Viveca haar handen weer van Innes’ schouder afhaalt. Het idee was behoorlijk goed én een perfecte mogelijkheid om voor nog één laatste keer met het oude team samen te werken. Innes negeert het samentrekken van hart op pijnlijke wijze, of de donkere sluimeringen die de vrolijke gedachten pogen binnen te sijpelen. Niet nu ze eindelijk een moment had gevonden om er even vanaf te zijn — de boze dromen hetgeen haar al veel te lang achtervolgt.       ”Je kent me toch? Ik gedraag me altijd.”       Innes grinnikt kortstondig, trekt daarbij een van haar wenkbrauwen veelzeggend op als ze weer naar Viveca kijkt. Haar nichtje zich gedragen? Oh, ze kon het zeer zeker wel, maar op momenten als hetgeen ze nu gepland had liet ze maar al te graag wat streken vallen. En waarom zou ze niet ook? Innes kon haar nichtje daarin geen enkel ongelijk geven. Wanneer een geklap de aandacht terug naar het gebeuren op podium weet te trekken, fronst Innes lichtjes. Haar lippen vormen een twijfelachtige streep, niet geheel overtuigd van wat er nu gebeurd is.       ”Ah, dat was te verwachten.”       ”Hm, het is geen verrassing inderdaad,” mompelt Innes zacht, waarop haar blik voor luttele seconden naar Roman en Montana afdwaalt. Dat er iets niet helemaal klopt was een feit, maar wat precies is een gegeven waar Innes zich om de een of andere reden aan wilde wagen. Uiteindelijk trekt de mededeling van een vroege bootcamp haar aandacht weer terug naar haar moeder, wie de laatste mededeling van vandaag in duidelijk gesproken klanken weet af te ronden.       ”Oh, willen Innes Siverston-Pritchard, Alastair Siverston-Pritchard en Viveca Pritchard vanmiddag naar mijn kantoor komen. Ik heb wat met jullie te bespreken. De rest wens ik een fijne zaterdag.” Stilletjes kijkt Innes toe hoe Katherine Siverston-Pritchard van het podium afloopt, een zweem van een glimlach flauwtjes rond haar lippen gesierd. Het was geen geheim dat haar moeder ook de theatrale kunst bezat, gezien nu vermoedelijk iedereen in de zaal nu het idee kreeg dat zij, haar broertje en Viveca iets geflikt hadden. Integendeel zelfs, maar het was een peprfecte manier om een familiegelegenheid op tactvolle wijze te bespreken. Innes schudde daarom dan ook opnieuw met haar hoofd, in een reactie op Viveca’s vraag.       ”Eigenlijk zou je je moeten schamen, weet je dat?” plaagt Innes de blondine vervolgens. “Er is er een jarig vandaag, en ik denk dat mijn moeder ons daarover wil spreken.” De liefdevolle toon waarop Innes spreekt weet te verraden dat ze het over haar jongste zusje heeft, Marly. Ondertussen trilt haar telefoon wederom in haar broekzak en daar waar Viveca de hare tevoorschijn haalt, doet Innes hetzelfde. Wat voor bericht haar nicht ook gehad had, het was beslist niet dezelfde als die zij nu kreeg — een uiterst kort berichtje van Roscoe, waaruit Innes alles wist op te maken. Haar beste vriend maakte zich zorgen, te veel naar Innes’ mening, maar ze hadden elkaar beide op het slechtste punt in hun leven gezien om wel beter te weten van elkaar. De schone schijn iets waar niet alleen Innes bij Roscoe doorheen wist te kijken, maar andersom net zo goed.       To: Roscoe.             No worries, I’m okay. How are you?       ”Dus — zin in een kop koffie en daarna brainstormen over het potentiële feest idee? Dan kunnen we gelijk onze teamgenoten op de hoogte stellen van de bootcamp om vijf uur in de ochtend,” brengt Viveca gelijktijdig uit met dat Innes het berichtje naar Roscoe verstuurd. Zorgvuldig steekt de roodharige haar mobieltje weer weg, waarna ze instemt met het voorstel. “Dat klinkt wat mij betreft als een heel strak plan.” Alles om haar gedachten bezig te houden. Om niet in haar eentje te vervallen in de duisternis dat op haar wacht, gereed om toe te slaan en het schuldgevoel in lichterlaaie te zetten. “Misschien dat we het beste beginnen met de ‘pijnlijke’ mededeling voor de bootcamp,” gaat Innes verder, terwijl ze samen met Viveca het auditorium uit loopt. “Wellicht dat het idee voor ons feest de pijn daarna wat zal verzachten, ook al kunnen we ze daar nu nog niet van op de hoogte stellen.” Een geamuseerde trek glijdt over Innes gelaat heen, waarop ze Viveca een zijdelingse blik toewerpt — de twinkelende fonkelingen tijdig weer terug in haar lichtere poelen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

21 • Legacy • Fields • Year 3, Sea blue • Hallway w/ Sterling       ”Wel, het hangt er vanaf, ben je ook van plan mijn neus te gaan breken?" reageert Sterling al grinnikend op Erin’s eerder woorden, of dat hij de brunette wel aankan in zijn team. “ Met twee dames overleven zal me wel lukken, zolang het niet te veel vrouwelijke praat is. Of is dat een geheime codetaal wat ik zal moeten leren ontcijferen?”       Hoofdschuddend grinnikt Erin zacht.       ”Ik zou het niet durven om je neus te breken, Stern,” reageert Erin tussendoor, waarop ze speels een keer naar de jongen opkijkt. Nee, nog een klap op zijn neus zou het arme botje wellicht niet gaan overleven. Plus, wilde Sterling zo’n harde hoek van Erin ontvangen dan moest hij het wel echt ontzettend erg bij haar verbruien. “Maar wat betreft het vrouwelijke praat. . . dat kan ik je niet beloven. Misschien willen we wel even roddelen over de knappe jongens van deze school.” Grijnzend kijkt Erin naar Sterling op, waarna ze hem een vol met onschuld geveinsde knipoog schenkt. Ze kon het niet laten om de jongen een beetje te stangen, wat ze nog veel erger had kunnen maken door het benoemen van maandelijkse cyclussen, en dergelijke — maar dat besloot de getatoeëerde brunette maar veilig achterwege te laten. In plaats daarvan benoemde ze de spionnen maar.       ”Erin. . .” begint Sterling bedenkelijk, zijn handen ineengevouwen, waardoor hij zijn beide wijsvingers wijs tegen zijn lippen aan kon plaatsen. “Ik weet niet hoe ik dit moet voorleggen, maar —” Erin trekt één van haar wenkbrauwen veelzeggend op, de jongen aansporen verder te gaan nu ze geen enkel benul heeft van wat het is dat hij te zeggen heeft. Wat is er aan de hand? “Dit is een school voor spionnen. Ik hoop dat ik je hersenen nu niet laat ontploffen, maar nee dit is geen landbouwschool.”       Voor heel even blijft het stil. En in een fractie van een paar seconden weet Erin nu niet of ze haar goede vriend een stomp moet verkopen, of juist niet. Uiteindelijk rolt Erin slechts een keer met haar ogen, hoofdschuddend en met een glimlach rond haar lippen. Hij had haar te pakken, fair point.       ”Dus is dat het probleem? Heeft iemand in Mss.Pritchard haar internet history zitten scrollen?”       ”Nou, daar lijkt het dus wel op, ja. Ik weet het fijne er natuurlijk ook niet van, maar wij spionnen —” Met een zijdelingse blik kijkt Erin naar Sterling op, het woord ‘spionnen’ extra benadrukkend. “— hebben vermoedelijk een paar spionnen extra. Vandaar ook de hele wisseling van teams.”       En met die woorden betreedt Erin samen met Sterling de cafetaria, waarop de jongen aanbiedt te trakteren op koffie en wat zoetigs. Een aanbod dat de brunette niet zomaar zal afslaan, al helemaal niet gezien ze zelf nog niet ontbeten heeft en wel wat suikers kan gebruiken om de laatste sporen van een vroege ochtend uit haar systeem te wissen.       ”Who knows, misschien vinden ze mij zodanig galant dat ze alle 'tea-spillen,” reageert Sterling echter nonchalant, waarbij hij zijn schouders een keer ophaalt. Erin lacht zachtjes, alvorens ze haar keuze voor koffie en zoetigheid aan Sterling doorgeeft en het tweetal minuten later naar een leeg tafeltje verplaatsen. Met een zachte zucht neemt Erin plaats op een stoel, de koffie naar haar toehalend zodra ze zit — tezamen met een broodje vol zoete troep, waarvan de brunette schaamteloos een hap neemt. Poeders en suikers langs haar mondhoeken af, welke ze moeiteloos met een servertje wegveegt.       ”Oké oké, ik zal nu serieus luisteren, Spionnen als in wat wij moeten worden later?” vraagt Sterling vervolgens een pakweg serieuzer dan zijn opmerkingen eerder. Erin schokschoudert een keer. “Hmhm, precies dat soort spionnen, ja. Pritchard liet er verder inhoudelijk niets over los, maar ik denk dat het wisselen van de teams dan ook bedoeld is om wat verwarring te creëren?” Met een bedenkelijke blik kijkt Erin van haar broodje naar Sterling. “Ik zou het verder ook niet weten, behalve dat het een hoop gedoe is waarvan ik betwijfel of het echt zal werken. Wat denk jij?”       Nieuwsgierig kijkt Erin haar goede vriend aan, benieuwd wat zijn mening was nu hij eindelijk iets meer leek te weten. Zou het simpele wisselen van teams echt een goede poging zijn tot het ontmantelen van? Of zou het juist te doen zijn vanwege de onrust die het weet te creëren? Wat het precies was durfde Erin niet zeggen, maar dat was dan ook vast en zeker de reden dat zij nog leerlinge was en Katherine een volleerd spionne.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Dantae lachte zachtjes om Catalina’s ‘Schot voor open doel’, vooral na het horen van de grom die ze slaakte, tezamen met de ontevreden geluiden. Hoe goed ze ook getraind mocht zijn door de jaren heen, zijn eigen ervaringen maakte het dat Dantae op vele fronten zijn zusje een stap voor wist te blijven, waardoor het haar zelden lukt een doeltreffende rake klap op stoot uit te delen. Tenzij hij het toestond. En hoewel Dantae zegt zijn zusje niet te missen in zijn team als ze zo vervelend blijft doen, het tegendeel was echter waar. Na twee jaar elkaar niet te hebben gezien, omdat Dantae een aanbod kreeg die hij niet kon weigeren, waren ze eindelijk hier op Pritchard weer herenigd. Het had hem dan ook niet verbaasd dat zijn zusje hetzelfde aanbod kreeg, al wilde hij niet weten wat ze in de tussentijd had gedaan om thuis te overleven. Hun ouders waardeloos te noemen, hetgeen hij zichzelf dan ook kwalijk nam door toch te vertrekken vier jaar geleden.       ”Ik zou niet durven,” prevelt Catalina onschuldig, waarna ze voor Dantae gaat staan — haar handen haast baldadig in haar zij gestoken en haar kin nog net niet verheven. Een gevoel van trots vormde zich diep binnenin Dantae’s wezen. Zijn kleine zusje was beslist geen kleintje meer en de dapperheid binnen haar karakter bewees dat maar eens.       ”Hey jij!” roept de brunette hem vervolgens na, zodra Dantae besluit om in het voorbij lopen Catalina een zacht duwtje met zijn schouder te geven. Hij wilde een kop koffie en wat eten, vooral nu de dame het hem gezegd had. Zijn maag rammelende bij het idee alleen al. Echter, in zijn kalme tred naar buiten besluit Dantae zijn zusje op speelse wijze te negeren, door simpelweg gewoon door te lopen in de richting van de cafetaria. Hij kan haar snelle voetstappen al horen naderen, de ontevredenheid in haar pas nu hij stug doorloopt, maar ook de subtiele aanloop die Catalina maakt. Nog voor Dantae haar handen op zijn schouders kan voelen, haar gewicht volledig op zijn rug, heeft de bokser zich al schrap gezet om haar op te vangen. Iets wat hij altijd zal doen, ook al heeft hij dat de afgelopen jaren niet helemaal laten blijken.       ”Jij neemt me mee op je rug en in ruil daarvoor betaal ik je eten — deal? Tevens een goede work-out. Win-win,” klinkt het grijnzend in zijn oor.       Direct schudt Dantae het lichaam van zijn zusje van zijn rug, puur om haar terug op haar plek te zetten; speels en plagend. “Wat dacht je ervan als je die benen van je eens gebruikt. Een beetje extra beweging op de vroege ochtend kan helemaal geen kwaad.” Met een lichte grijns op zijn lippen kijkt Dantae schuins langs de rand van zijn capuchon af en naar zijn zusje.       “Nou ja, zeg. Wacht maar, ik ga vragen of ze zout in je koffie pleuren,” werpt de felle donkerharige hem toe. Het ergste van alles is nog dat Catalina het serieus zou doen ook nog, ware het niet dat hij het haar dan zelf liet opdrinken door ongezien hun kopjes te wisselen — of door een tactvol gebaar te maken zodat er ook zout in haar koffie terecht kwam. Dantae besluit er dan ook wijselijk niet op in te gaan, waarop hij zijn blik een stuk serieuzer rond laat glijden. De hele mededeling van vanmorgen is hem niet in de koude kleren gaan zitten, waar hij serieus de gedachtegangen van de Directrice tracht na te lopen, maar deze simpelweg nog niet helemaal begrijpt. De woorden die hij uitspreekt dan ook eerder sarcastisch te noemen vanwege het onbegrip.       ”Klinkt aannemelijk,” reageert Catalina op een gelijke toon. “Heel eerlijk, begrijp ik niet helemaal waarom ze voor deze interventie gekozen heeft. Het maakt de situatie onnodig gecompliceerder, maar ja. . . dat ben ik.”       Dantae humt bedenkelijk een keer, waarna hij met het schokken van zijn schouders zijn hoodie weer wat gefatsoeneerd, gezien deze wat schuingetrokken is doordat Catalina op zijn rug sprong. “Wie zal het zeggen, ja,” reageert de bokser voordat hij de deur naar de cafetaria met zijn schouder openduwt. “De tijd zal het leren, net als wij vast en zeker ook.” Als een echte heer dat hij eigenlijk niet is laat Dantae zijn zusje vervolgens voor gaan, de zaal in, waarna hij haar verder naar binnen volgt en deur zonder op of om te kijken weer dicht laat vallen.       ”Dus, koffie en wat eten. Zoek jij een plekje uit en haal ik het eten, of andersom?”       Dan realiseert hij zich Catalina’s woorden van eerder, waarop Dantae direct zijn hand opsteekt om haar tegen te houden. “Laat maar zitten, het is veiliger als we het andersom doen. Zoek jij maar alvast een plekje, dan ga ik alles wel halen.”

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 14:59 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Nog altijd gebeurde er niets. Viktor was toch iets geduldiger en zelfs liever. Luka was hier veel en veel te ongeduldig voor. Hij zakte nog iets meer onderuit, maar raakte afgeleid door een scheurend geluid. Zelfs daarop lette hij niet. Maar toen hij een hand op zijn been voelde, schoten zijn ogen open. Hij zag dat Viktor zijn hand net weghaalde en Luka kwam iets meer overeind zitten. Zijn wangen waren vuurrood en zijn hartslag was wat gestegen. Pff. Hij kuchte kort en keek toen even opzij, waar hij zag dat het shirt dat hij aan Viktor had uitgeleend, was gescheurd. Hij vond het niet erg, het was een oud shirt, maar damn. Viktor was zeer gespierd, veel meer dan Luka.       Miss Pritchard kwam terug op het podium en Luka was er blij mee. Zo kon hij even zijn aandacht afleiden van Viktor en hoorde hij hopelijk wat er aan de hand was met de twee teams, 20 en 23. Ze vertelde over de nieuwe Team Captains, Montana en Willa. Beiden kende Luka amper, en hij deed maar mee met klappen toen de twee dames naar voren werden gehaald.       'Een laatste mededeling die ik jullie wil meegeven is dat, om bekend te raken met jullie teamgenoten, er op maandagochtend een bootcamp is ingeroosterd. Deze begint om vijf uur 's ochtends, wat betekent dat jullie om drie uur 's middags klaar zijn met school. Ik verwacht jullie allemaal om kwart voor bij Hek Oost.'       Kreunend zakte Luka weer onderuit. Vijf uur 's ochtends?! Hell no. Hij hoorde Viktors grap niet eens echt en werd uiteindelijk toch wel overeind gehesen. Met tegenzin stond hij op en hij rekte zich een keer uit. Viktor stelde voor te gaan eten en Luka knikte maar even.       'Fine,' bromde hij. Hij keek even naar het gescheurde shirt. 'Geeft niet, joh. Maar volgende keer zorg je maar voor je eigen shirt.' Hij grijnsde even kort en liep toen richting de uitgang van het auditorium, op weg naar een van de eetzalen. Hij voelde nu zijn maag rommelen en legde zijn hand even in zijn nek. 'Maar vijf uur maandagochtend? Waarom zo vroeg?' Het was nu negen uur, en hij had al moeite om uit bed te komen. Misschien moest hij daarvoor gewoon maar een nacht doorhalen en na de bootcamp meteen weer in bed kruipen. Spijbelen had hij vaker al gedaan.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.