[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic. Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten. De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York. Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen. •• Rollen. — First Class. De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn. — Second Class. De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse. — Third Class. De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen. “May I have your ticket, please?”

•• Reservations.       First Class. – Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach. – Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos. – Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione. – V • leeftijd • Eclypse. – Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak. – Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare. – Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier. – – Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia. – Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon. – Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren. – Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos. – Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown. – Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class. – Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare. – Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow. – Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian. – Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos. – Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier. – – Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow. – Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet. – Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick. – Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class. – Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses. – Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak. – Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia. – Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach. – Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland. – – Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown. – Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach – Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos. – Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu. – Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter. – Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin. De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen. We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken. De hutten. — First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers. — Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen. — Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut. Werken op het schip; — Irina • Dienstmeisje. — Leonora • Komt. — Amita • Barvrouw. — Saoirse • Zangeres. — Diana • Serveerster. — Joe • Kolenschepper. — Angus • Barman/ober. — Gael • Handyman. — Samuel • Spelleider/tafelheer bij kaart en gokspellen. — Jackson • Mechanic. — Ronan • Violist.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

CLIFFORD BAPTISTE PELLETIER

---

HEt zou weer geen familie tripje zijn mocht ik weer niet op mijn vingers getikt worden door mijn oudere broer. Niet alleen het fatsioneren van mijn kleren in plubleike ruimte maar nu ook het maken van een opmerking omtrent mijn gedrag tegenover de personeelsleden. Ik knauwde zachtjes op de binnenkant van mijn wang, terwijl ik er een glimlachje uit forceerde om de goed bedoelde opmerking van Carleton. “Klein broertje van me, je jaagt nog eens al ons personeel weg zo,” grapte hij, waardoor ik enkel kon grimassen. Het zou niet de eerste maal zijn dat ons zwak personeel kraakte onder onze wensen, maar papa had ons enkel het beste van het beste beloofd, dat ons personeel niet aan de standaard kon voldoen was mijn probleem niet. Maargoed, de Titanic was niet van ons dus misschien kon ik iets milder zijn naar hen toe. Misschien ook niet- ik zie het wel aan.
Ik had iets voorop gelopen, de liefjes waren toch tegen elkaar bezig, dus haf dit mij de tijd om een sigaret voor mezelf boven te halen, mijn aanbod sloegen ze beiden af, waardoor ik enkel voor mezelf de sulfer aanstak op de sigaret te lichten. Na een goede hijs luisterde ik naar mijn broer die over de kamer begon, waardoor ik het niet kon laten te grappen, iets waar Adelaide vrolijk in mee ging. ”Nee, het kingsize bed was al voor mij gereserveerd, toch?” klinkt het speels van haar kant uit “Ik lig graag ruim en breed.” Mijn broertje echter kon er de humor niet in zien -iets wat wel vaker gebeurde- waardoor hij Adelaide even aankeek. “Adelaide en ik nemen het king size bed, samen,” Ik had enkel gehumd om vervolgens duidelijk te maken dat ik liever zo ver mogelijk weg sliep van de tortelduifjes, echter werd mijn eerlijke opmerking ook niet goed ontvangen bij broerlief. “Voor het huwelijk wordt er geen liefde bedreven, dat weet je best,” sprak Carleton me streng toe, waarbij ik kort knikte en even kribbig aan mijn neus krabbelde, een kattige opmerking voor me houdend.
Ik keek er absoluut niet naar oud om me te gaan verloven met een dame zoals Carleton enkele maanden geleden had gedaan met Adelaide. Goed, Adalaid was een aardige verdraagzame meid, maar toch. Het idee van trouwen haf me te kriebels, laat staan al dat fysieke contact. Ik negeerde de afkeurende blik van Carleton en blies de rook van mijn peuk uit terwijl ik al enkele stappen op het dek zette, mijn wandelstok enkele keren tikkend op het met hout belegde dek van de eersteklas
Mijn benen konen wel een kleine wandeling gebruiken na die uren rit en daarbij, om Carleton zo te zien gangen aan de rails had ik nu ook geen behoefte.

Bij mijn vraag of de anderen ook het schip wilden ontdekken kwam Lady Adelaide met een uitmuntend idee. ”Ik zou zeggen we controleren of de spullen op onze suite staan en doen dan een rondje Eerste Klas?” Ik knikte goedkeurend “Wat mij betreft klinkt dat als een goede optie? Eerst een snelle check van onze suite en dan kunnen we de boot verkennen,” sprak Carleton ook tevree, waarna hij Adelaide beet nam en haar als houvast gebruikte. Ik had mijn peuk nog over de rails geflikt endraaide me naar het gezeldschap toe. “Of jullie moeten iets anders in gedachten hebben?” Ik schudde mijn hoofd bij haar vraag. "Rondkijken naar de suites lijkt me een vrij goed plan, Lady Adelaide." sprak ik, terwijl ik al aanstalten maakte om het dek te verlaten, de gangen op van het reusachtige schip. “Ik hoop dat de suite de prijs waard is. Het zou een van de beste vertrekken van de hele boot moeten zijn. Eens zien of hun woorden kloppen,” sprak mijn broer . "Eens zien of jullie kingsized bed er wel degelijk is." sprak ik geamuseerd. "Mijn bed zal ik namelijk niet gaan delen." ik hief mijn kin op en gunde de portier aan de deur geen blik toen ik van het dek de hallen van het schip betrad achter mijn broer en zijn verloofde aan. Goedkeurend had ik rondgekeken om mijn aandacht dan weer te richten op mijn broer die me aansprak.
“Heb jij enige voorkeur voor een plek die je als eerste wilt ontdekken en zien?” vroeg mijn broer me, waardoor ik even bedenkelijk over mijn kin wreef. " Een eetplek zou wel interessant zijn, na de lange rit zou ik wel een lunch kunnen gebruiken." stelde ik voor aan mijn twee metgezellen, "Wat denkt u?" stelde ik voor aan mijn broer en zijn verloofde.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

ANTHEM

she's the reason why storms are named after people

twentythree • second class • with samuel

---

“What in God’s shite,” riep Sam vol verbazing.       Het was beter om degene te zijn die iemand van zijn a propos bracht, dan degene die verrast werd. De opperhand hebben was iets om naar te streven, altijd. Jager over prooi. Met een doffe klap belandde Sam’s koffer op de grond waarna zijn armen om haar heen sloten. Hoewel ze op vele manier van het fysieke contact was, voelden echte omhelzingen een stuk persoonlijker aan, iets wat ze met niet veel mensen deed. Het duurde enkele aarzelende seconden voor ze haar armen ook om hem heen sloot. “Niet, God, slechts ik,” murmelde Aveline.       Sam bracht zijn lippen dichter naar haar oor. “Dus, vertel. Heb je gestolen of gezogen voor je ticket?” Hij durfde wel, de schoft. Hij mocht van geluk spreken dat er nog vele mensen om hun heen liepen, opzoek naar hun hutten. De glimlach op haar lippen was lieflijk, maar de blik in haar ogen moordend. Zonder omstanders had hij een klap in zijn gezicht gekregen – of op een andere, pijnlijkere plek. Die kreeg hij zonder enige twijfel later nog van haar te goed. Hem nu een dreun verkopen zou voor veel vragen zorgen en daar had ze weinig zin in zo aan het begin van de reis, of tijdens enig ander moment. Het zou te makkelijk zijn om nu moord en brand te schreeuwen om hem van boord te laten gooien. Ze wilde dat ook niet. Het was echter wel iets waar ze met gemak mee kon dreigen. Uit eerdere ervaringen wist Ave dat ze haar boven types als Sam zouden geloven.       Demonstratief zette een stap bij hem vandaan, er oplettend dat ze de portomonnee nog altijd stevig in haar hand geklemd hield. ”Geen van beide.” Haar stem had een scherpe ondertoon aangenomen. Uit de binnenkant van haar jaszak haalde ze een ticket te voorschijn, waar haar eigen naam op prijkte. Aveline trok haar wenkbrauwen op. “Dat jij je nou daar toe moet verlagen wilt niet zeggen dat ik dat ook doe,” meldde ze hem onschuldig. Ze mocht dan wel mannen charmeren voor hun geld, met hun in bed duiken deed ze niet snel. Ze had nog altijd haar standaarden. En als een man afgezogen wilde worden, dan moesten ze maar andere meiden gebruiken – of hun vrouw. Zij ging het in elk geval niet doen. “Ik heb er simpelweg omgevraagd.” Het was niet eens ver van de waarheid. “Vrienden zijn met de zoon van de kapitein heeft zo zijn voordelen. Beter ben je lief tegen mij, MacMillan,” merkte ze terloops op       Buiten klonk het signaal dat het schip bijna ging vertrekken. Geen weg meer terug. Het draaiende gevoel in haar onderbruik negeerde ze. Meestal was ze wel enkele weken op dezelfde plek. Dit kon ze ook wel, zeker met New York in het vooruitzicht. Hoeveel aan boord zouden hopen op een beter leven in Amerika? Veel, was Ave’s gok. En waarschijnlijk bijna even veel wiens American dream binnen enkele weken aan diggelen geslagen zou worden. Met dromen kom je nergens.       Ave stapte aan de kant zodat er meer mensen langs konden en bekeek degene die voorbij liepen onopvallend, haast keurend in haar hoofd hoe moeilijk of hoe makkelijk ze in te palmen zouden zijn. Op een schip was het een stuk moeilijker om van onaangename mannen af te komen. Waar ze haar woord over die van Sam zouden geloven, was deze kans aanzienlijk kleiner bij mannen van de eerste klasse. Een voorzichtig en gevaarlijk spel. Toch kon ze het niet laten om een blik op de man naast haar te werpen. “Ik heb gehoord dat de meeste derdeklassers aan boord werk moeten verrichten… Heb jij nog een interessante functie gekregen?”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

☸       Voorheen was de conversatie tussen Jane en hemzelf natuurlijk begonnen, waarna ze elkaar natuurlijk aanvulden. Maar, de afkeurende blikken van andere tweede klassers hadden alles verduisterd — voor Ronan in ieder geval, volledig. Alsof daardoor al zijn gebreken tentoon werden gesteld voor iedereen, uitvergroot tot op de kleinst mogelijke details. Ronan is het gewend om deze blikken toegeworpen te krijgen, vooral in de grote steden — desalniettemin maken ze nog steeds veel los, gevoel van falen.       Ondertussen heeft Jane hem losgelaten, haar blonde krullen rondom haar gezicht slaande — de wind krachtig. Ronan weet dat hij zichzelf achter haar zou moeten plaatsen, zodat hij de wind tegen kan houden. Maar, hij blijft staan, trachtend zijn gedachten te ordenen.       'Sorry.'       Fronsend kijkt hij ditmaal zijwaarts. Jane leunt over de reling, haar gezicht verborgen onder de waaiende krullen. Waarom bood ze zojuist haar excuses aan? Direct spreekt hij zichzelf in gedachten toe — hij zou zich moeten gedragen, zeker bij een jongedame als Jane zelf.       'Ik merk de verandering in je houding, Ronan. Als ik iets verkeerd heb gedaan, dan hoor ik dat graag.' Verdomme. Ronan slikt eens, waarbij hij het groen van haar kijkers opnieuw kan zien. 'En als je wilt dat ik je met rust moet laten, dan doe ik dat uiteraard.' Daarmee stapt ze verder van hem weg, koud.       'Jane. . .' Ronan draait zichzelf volledig om, waarbij hij zijn spieren enigszins langzaamaan ontspant in zijn lijf — wetend dat zijn lichaamstaal hem zojuist verraadt. Zuchtend sluit hij zijn kijkers, denkend over zijn verdere woorden. Wanneer hij de waarheid zou gaan spreken, zou Jane hem direct verlaten.       'Alsjeblieft, geloof me: jij hebt niets verkeerd gedaan.' Rogan stapt naar haar toe, waarbij hij schuin achter haar gaat staan — haar daardoor beschermend voor de krachtige wind. Wanneer haar krullen omlaag vallen, ziet hij haar groene kijkers weer volledig. 'Ik kan niet goed tegen veroordelende blikken van onbekende personen, welke regelmatig mijn richting op worden geworpen. Maar, je leert er mee leven. Ik had het niet zo mogen uiten — dat spijt me.' Wachtend kijkt Ronan de jongedame frontaal aan, niet terug deinzend.       'Hoe kan ik het goedmaken, jongedame?' zegt hij dan, de speelse ondertoon weer terug. Wellicht is het te vergeten, waardoor ze weer terug kunnen naar eerst. Ronan geniet van haar gezelschap, hetgeen hij niet kwijt wil. Maar, wat als ze achter zijn klasse komt? Zouden ze dan nog steeds zo staan?

Ronan King 27 • 3rd Class | Violist • Outfit • @ 2nd Class Deck • & Jane

---

•

---

Het leek alleen nog maar echter te zijn zodra ze hun cabin deur achter zich dicht lieten vallen. Gabriël* en Sophia* liepen voor hen uit en kozen welke kant ze op gingen. Het was een aandoenlijke gezicht om de jonge kinderen hand in hand te zien liepen. Het waren werkelijk waar schatten. Er was weliswaar iets minder ruimte in de tweede klas waarin ze zaten, maar alsnog vond Raymond het erg ruim ogen. Zo liepen ze langs grote zit en rookruimte, waar al verschillende mensen hun plekje hadden geclaimd. Raymond keek zijn ogen uit, het leek zo onwerkelijk dat ze gewoon op een schip waren met zoveel verschillende ruimtes. ‘’Mama, Ray, ik heb een beetje trek’ Zei Sophia* zachtjes en beleefd, zoals ze meestal was. Raymond vond het heel goed dat ze dat gewoon eerlijk zei. Het was belangrijk dat kinderen aangaven dat ze iets nodig hadden. ‘’Volgens mij is hier verderop een Verandah, daar kunnen wij vast een kop thee drinken en een broodje eten’’ Zei Raymond tegen ze. Inmiddels liepen ze langs een bibliotheek op het schip, waar Charlotte abrupt stopte, haar ogen glinsterden. Ze hield natuurlijk heel veel van boeken. ‘’Ik geloof dat ik hier even wil kijken. Ik zoek jullie later wel op’’ Zei ze. Raymond was er niet op tegen, maar hij vond het aan Bethany om dat te beoordelen. ‘’Zolang je maar niet verdwaald’’ zei Raymond tegen haar, hij dacht dat dat wel gemakkelijk zou kunnen gebeuren. Maar Charlotte was oud en wijs genoeg om de weg terug te vinden. ‘’Zullen wij dan alvast een plekje uitzoeken op de Verandah?’’ Vroeg Raymond aan zijn vriendin. Hij wilde het de kinderen niet aandoen om nog even in de bibliotheek rond te lopen terwijl ze trek hadden.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

---

Bethany, Raymond en de kinderen vonden het ook een goed idee om eens rond te kijken op het immense schip. Charlotte vond, ondanks dat ze veel meer gewend was, de tweede klasse nog niet zo erg. Het was alsnog best luxe te noemen. En ze zou eraan moeten wennen dat haar leven niet meer zo luxe zou worden als ze gewend was. Als ze nu iets zou willen, dan zou ze ervoor moeten werken. Maar alles was beter dan te trouwen met die afschuwelijke man waaraan ze uitgehuwelijkt was. Sophia gaf aan dat ze trek had en Raymond zei dat ze wel ergens zouden kunnen eten. Echter had de bibliotheek waar ze langs liepen, de aandacht van Charlotte al getrokken. Ze zag enorme schappen vol boeken met allerlei verschillende kaften. Haar hart ging er sneller door kloppen, wat zou ze er wel niet voor over hebben om naar even tussen te neuzen. De afleiding was ook erg welkom om haar zenuwen even te kunnen vergeten, het zou haar ontspanning geven. Daarom gaf ze ook aan dat Raymond en Bethany heus wel verder konden lopen en dat ze zich later bij hen zou voegen. ‘’Ik verdwaal niet, maak jullie maar geen zorgen’’ Wuifde Charlotte de zorgen weg. Of ze zou verdwalen op het schip was nu haar laatste zorg. Daar zou ze echt wel uitkomen, maar voor nu wilde ze gewoon tussen de boeken snuffelen. ‘’Ik zie jullie zo wel’’ Zei ze nog alvorens ze tussen de schappen verdween. Haar slanke vingers geleden over de verschillende kaften. Dit was als het ware de hemel voor haar, dit maakte haar onwijs gelukkig.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

'Dan hoop ik ten zeerste dat je je geluk daar vindt,' zei Lewis, voordat hij uitlegde dat hij nog niet zeker weet of hij nog wel terug zal keren.       'Dat zijn nogal levensveranderende keuzes, misschien,' zei Angus toen. 'Laten we voor ons allen hopen dat Amerika ons wat geluk kan bieden. Of we nu besluiten daar te blijven, of niet.'       Leonora knikte instemmend, veegde een denkbeeldig stofdeeltje van mijn jurk en zie dat Angus op een kleine afstand van mij en Lewis blijft staan. Op haar vraag schudt Angus dan zijn hoofd en hij legt uit dat zijn broer in een andere hut slaapt.       'Maar dat is niet erg.' Hij blikte naar Lewis met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. 'Ik was niet van plan om deze reis slapend te gaan maken.' Leonora kijkt meteen weg. Ze voelt haar wangen rood worden en staart naar haar handen. Dit soort insinuaties... haar oom en tante waren daar echt niet van gediend. Ze waren al zeer gelovig en hadden Leonora en haar broers, Anthony en Matthew, in hun jonge jaren, toen ze net bij hen kwamen wonen, op het hart gedrukt dat het eigenlijk hun schuld was dat hun ouders en jongere broer en zus waren overleden aan scarlet fever. Dat ze niet hard genoeg gebeden, niet vaak genoeg naar de kerk waren geweest of hadden gezondigd. Dat waren hun redenen. Dat ze, zeker vroeger, niet echt in aanraking was gekomen met mensen als Angus, en misschien zelfs Lewis, was dus niet gek.       Leonora was wat in gedachten verzonken geraakt toen ze aan haar broers dacht en hoorde de laatste woorden van Angus over zijn broer. Ze glimlachte slechts even, al wist ze niet helemaal wat hij had gezegd. 'Hebben jullie broers of zussen? Of wat laten jullie eventueel achter in Engeland, als ik zo brutaal vragen mag?' was zijn vraag uiteindelijk. Voor ze het goed en wel door had, knikte ze al op die vraag.       'Twee broers,' reageerde ze. Door het gedrag van hun familie was het niet gek dat Anthony en Matthew al vrij snel weggingen uit het huis van die familieleden, maar Leonora was jonger en kon niet weg. Met haar broers had ze altijd goed contact gehad, al wisten ze waarschijnlijk nu pas dat ze op de Titanic zou varen. Ze had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om ze het direct te vertellen. Ooit zou ze ze wel weer zien. Dat hoopte ze. Misschien konden ze ook wel naar Amerika komen. 'Ze weten nog niet dat ik hier ben, denk ik. Of misschien ondertussen wel.' De rode wangen van Angus' opmerking waren redelijk verdwenen, maar nu voelde ze dat ze het weer warmer kreeg. Niet door risky verhalen, maar door het feit dat ze tegen vreemden haar halve levensverhaal vertelde. Of ja, niet per se dat, maar ze wisten al meer dan zelfs haar eigen broers. Uiteindelijk haalde ze kort haar schouders op en aarzelde om weer haar mond open te doen. Lewis en Angus leken meer op hun gemak hier. Zij deed maar alsof. 'Hopelijk zijn ze niet al te boos op me.' Ze glimlachte kort. Haar broers waren zeer beschermend.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

'Maak je daar maar niet druk om, enkel het beste van het beste...' zei Bruce op Wrenna's opmerking. Ze keek naar haar toekomstige schoonvader en knikte een keer glimlachend naar hem. Natuurlijk. Er zat zoveel geld in dit schip dat ze zich niet konden veroorloven om niet de beste chefs en duurste champagnes mee te nemen. Een ober zette koffie op de tafel en Wrenna deed haar handschoenen uit en tilde de kop en schotel op, waarna ze een slok nam. Ook de koffie smaakte heerlijk, net zoals thuis. Niet meer dan de beste koffiebonen voor de rijksten op dit schip.       Terwijl de families Talbot en Ismay genoten van de dranken en de stukken cake die erbij geserveerd werden, kwamen veel meer mensen de lounge in. Natuurlijk begroetten ze de Ismays eerst, daarna ook de Talbots, en ze strooiden complimenten over het schip, het interieur, het eten, het personeel, alles wat ze mogelijk konden bedenken. En natuurlijk kwam de verloving ter sprake. En meer. Wrenna had niet eens echt gehoord waarover de gesprekken gingen, want ze sprak met haar vader, maar naast zich verslikte Charles zich. De gesprekken om hen heen verstomden en iedereen keek naar de man. Hij excuseerde zich en verliet de lounge, met zijn koffie nog maar half opgedronken. Iedereen was stil en wachtte af wat er zou gaan gebeuren. Toen Charles' moeder opstond, deed Wrenna dat ook.       'Ik ga wel,' zei ze, nog voor ze goed en wel had nagedacht. Ze was niet Charles' grootste fan, dat was wel duidelijk. Ze stond ook niet vierkant achter het huwelijk of deze verloving, maar... ze hadden de schijn op te houden. Voor de buitenwereld, en dus zeker de mensen hier aanwezig op het schip, moest het lijken op een liefdevolle verloving en niet een verstandshuwelijk, een huwelijk alleen voor het geld en status. Dat soort huwelijken waren zeker niet ongewoon, maar toch. Wrenna knikte een keer naar iedereen rond de tafel en liep de chique deuren van de lounge uit. Niet veel later zag ze Charles staan. Van een afstandje bleef ze even naar hem kijken. Als ze hem zomaar was tegengekomen en hem niet al jaren kende, zou ze misschien wel achter hem aan zijn gegaan. Het feit dat ze min of meer samen waren opgegroeid, gooide toch roet in het eten. Hij was veel te lief en kon het eigenlijk veel beter vinden met haar moeder en zusje. Wrenna was... té. Te alles. Dat wist ze ergens wel, maar ze vond dat ze een excuus had.       'Charles,' zei ze toen ze de afstand tussen hen overbrugde en naast hem kwam staan. Voor de show legde ze haar hand op zijn onderarm. Op dit eersteklas deck waren zoveel invloedrijke families aanwezig dat ze de schijn wel op moesten houden. Iedereen kende de familie Ismay, en daardoor ook de familie Talbot. 'Wat is er aan de hand?' Ze probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken, maar kon wel raden dat er vast een wat misnoegde toon onder haar vraag zat.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

◯            I k      g r i n n i k t e      toen de donkerharige dame op leek te schrikken uit haar mijmeringen door mijn vraag. Ze keek voorzichtig om haar heen alsof ze zichzelf ervan wilde verzekeren dat ik tegen haar praatte. Ik ving uiteindelijk haar blik met mijn grijsgroene kijkers. “Nee, ik was aan het praten tegen deze deurpost. Vind je het ook geen plaatje?” zei ik lachend terwijl ik over de witgeverfde deur streek.       “Zonder gekheid,” vervolgde ik – serieuzer nu ik me weer naar de prachtige brunette toedraaide, “- misschien dat ik iets voor je kan betekenen, Miss . . ?” Ik liet mijn zin voor haar open in de hoop dat ze deze aan zou vullen bij het geven van haar naam. Ze stelde me daarin niet teleur en een glimlach gleed over mijn gezicht, passend bij de hare.       “Miss Elizabeth Albrecht,” herhaalde ik haar naam – de klanken ervan proevend. “Aangenaam kennis te maken. Ik ben Octavian Smith.” Ik stak mijn hand uit met de bedoeling om mijn lippen naar haar knokkels te brengen om er een zachte kus op te drukken. Hierna liet ik haar hand los om op haar vraag te reageren.       “Is het zo duidelijk dat ik ietwat verdwaald ben?” vroeg ze me op een toon waar ik haar onzekerheid in opving. Nonchalant wuifde ik haar bezorgdheden weg. “Geen zorgen, ik weet vrij zeker dat het niemand is opgevallen. En anders zou die persoon nu spijt hebben dat hij niet eerder naar je toe is gestapt om zijn hulp aan te bieden.” Mijn glimlach werd iets breder nu, waarna de dame vervolgde dat ik iets voor haar kon betekenen als ik haar kon vertellen waar de eersteklas suites waren.       “Als kleinzoon van de eerste kapitein en twee stuurman zou het een beetje vreemd zijn als ik je de weg niet kon wijzen, denk je niet?” Ik stak mijn arm naar haar uit zodat ze de hare erdoorheen kon haken. “En voel je alsjeblieft vrij om me aan te spreken met ‘je’ en ‘jij’. Ik vind het prettig om te denken dat ik nog altijd onder de jonge mensen behoor,” gaf ik grijnzend toe waarna ik de deur voor haar openhield. “Heb je een voorkeur voor de toeristische route of liever meteen in de richting van je bestemming?”

---

I have seen my own sun darkened

Net zoals ook aan de gezichten van mijn gesprekspartners te zien was, voelde ik me verward door de plotselinge tussenkomst van Mister Tibbot. Het was de blik in zijn ogen waardoor ik mezelf inhield om niet tegen te sputteren en mezelf uit het zicht liet begeleiden. Wel riep ik over mijn schouder dat ik ze misschien later nog een keer zou spreken.       “Waarom deed je dat?” vroeg ik eenmaal we alleen waren. Hij had er flink de pas inzitten en ik sjokte iets langzamer achter hem aan. Doordat ik mijn ogen op de grond gericht had, kon ik niet zien dat Mister Tibbot plotseling stil was gaan staan. Ik botste tegen hem op en een verschrikte ‘auw’ ontsnapte aan mijn lippen.       “Mijn opdracht was om jouw veiligheid en die van de familienaam te garanderen. Dit soort interventies zijn niet nodig als je leert om je temperament in te houden.” Hij wierp me een strenge blik toe over zijn schouder en ietwat aangedaan, knikte ik. We vervolgde onze weg naar mijn suite in stilte tot we bij mijn deur waren aangekomen. Deze hield hij galant voor mij open met de woorden dat ik nu beter mijn rust op kon gaan zoeken. Hij zou voor mijn deur de wacht houden zodat ik geen rare fratsen uit kon gaan halen.       Ik wachtte slechts tien minuten voordat ik langzaam de deur weer opendeed om te kijken of Mister Tibbot zich aan zijn woord hield. Eerder had ik stemmen gehoord maar ik had niet precies kunnen plaatsen wat er gezegd werd. In ieder geval leek het erop dat ik een buitenkans in mijn handen had en ik zou gek zijn als ik niet van dit moment gebruik zou maken.       Mijn conditie was nooit echt om naar huis te schrijven, geweest. Toch deed ik mijn best om me zo snel mogelijk door de gangen van het schip te verplaatsen tot ik per toeval weer de frisse buitenlucht in kon ademen. De wind sloeg mijn blonde haren wild alle kanten op en ik drukte mijn hand tegen mijn zijde om het prikken tegen te gaan. Het leek me toch veiliger om ergens binnen een plaatsje te vinden om bij te kunnen komen en dus begaf ik me naar de eerste beste ingang die ik kon vinden – op de gang na waar ik zojuist uit was gekomen.       Wat ik echter niet had verwacht, was dat daar een man stond die als een havik deze ingang in de gaten hield. Ik slaakte daarom ook een kleine gil van schrik en legde vervolgens een hand op mijn hart. Om mijn balans te kunnen houden, leunde ik tegen de muur aan en mijn ogen gleden omhoog naar de man zijn gezicht. “U. . . liet me. . . schrikken,” wist ik uit te brengen onder mijn piepende ademhaling.       Het duurde langer voor mij om van de schrik te bekomen dan voor de meeste andere en mijn hart bleef hameren in mijn borstkas. Toen deze eindelijk tot bedaren was gekomen, durfde ik pas weer op mijn trillende benen te gaan staan. “W-waarom staat u hier?” kwam er nog hortend en stotend uit.

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey 17 jaar | dress | Saoirse & Diana Alone | gangenstelsel

---

I have seen my own sun darkened

---

”Adelaide en ik nemen het kingsize bed, samen.”       Met een paar seconden extra wist Carleton Adelaide’s blik langer dan anders vast te houden, zijn woorden bekrachtigend door haar aan te kijken. Ondanks dat de brunette kan opmerken dat hij menens is, iets dat haar een lichte vorm van zenuwen geeft daar ze nog nooit met een man samen heeft geslapen, krullen haar mondhoeken lichtjes op. Vervolgens drukt Adelaide haar onderlip iets verder naar buiten, tot een lichte pruil op haar lippen is verschenen. Ze had beter moeten weten als het grote bed helemaal alleen en voor zichzelf te hebben. Natuurlijk sliep Carleton naast haar, hij was tenslotte haar verloofde.       Op de rest van de woorden gaf Adelaide geen kick, iets dat ze poogt te negeren door de omgeving in haar op te nemen. Praten over gemeenschap en andere dingen voor het huwelijk niet iets waar Adelaide zich graag in mengde — puur omdat voor een groot deel haar eigen onervarenheid in de weg zou komen te zitten. Niet perse iets schaamtelijks, maar weldegelijk privé en waar ze enkel nog met haar beste vriendin over heeft gesproken. Het gedeelte waarin Carleton Clifford wederom aanspreekt, hoe subtiel wellicht ook, laat Adelaide volledig langs haar afgaan en ze zich richt zich dan ook pas weer tot de heren eens ze op het dek tegen de reling aan geleund staat.       “Wat mij betreft klinkt dat als een goede optie? Eerst een snelle check van onze suite en dan kunnen we de boot verkennen”       Ondanks dat Carleton lijkt in te stemmen met Adelaide’s aanbod om het schip te gaan verkennen, kan ze zien dat hij zijn neus subtiel ietwat in de lucht steekt, ten teken dat hij het er eigenlijk helemaal niet mee eens is. Ergens wist Adelaide hem wel te begrijpen, als de misselijkheid en spanning zo ernstig waren dan was even rusten misschien een betere optie — om te wennen aan de zachte bewegingen van het schip, iets geheel anders dan wanneer ze aan land waren. Echter, voor het eerst in haar leven voelde Adelaide haar egoïsme de bovenhand nemen op de nette opvoeding die ze heeft gehad, waar ze zich veel liever ingeeft op het verlangen om op verkenning te gaan. Het schip is gigantisch groot, net als Adelaide’s nieuwsgierigheid naar al wat er op de Titanic te vinden is. Desalniettemin polst ze bij beide heren of het zeker oké is; of zij geen andere idee hebben om te gaan ondernemen, in plaats van haar geopperde voorstel.       "Rondkijken naar de suites lijkt me een vrij goed plan, Lady Adelaide,” stemt Clifford met een knikje in. “Zullen we maar gaan dan?” stelt Carleton direct voor, waarop hij Adelaide bij de hand pakt en haar meetrekt in de richting van zijn broertje. Een lichte grijns danst over Adelaide’s lippen heen, ondanks dat een spoor aan lichte zenuwen plagend een keer de kop op steekt als de heren het kingsize bed nog eens aanhalen. Het zachte kneepje in haar hand, hetgeen Carleton zachtjes geeft, zorgt ervoor dat de brunette opkijkt naar haar verloofde. De beloofde vlinders blijven vooralsnog uit, geen kriebels in haar buik of een buiteling in haar hartslag, maar in plaats daarvan stroomt een warm vriendschappelijk gevoel door Adelaide’s lichaam heen — en krullen haar vingers zich beter rondom zijn hand, terwijl ze zich moeiteloos verder het schip op laat leiden; de lange gangen over en richting de suites waarin zij zouden verblijven gedurende deze hele reis.       ”Heb jij enige voorkeur voor een plek die je als eerste wilt ontdekken en zien?” vraagt Carleton onderweg aan zijn broer. Adelaide besluit de heren voor te gaan en weet haar ranke hand uit die van haar verloofde te laten glijden. Wanneer de nummers van hun vertrekken in zicht verschijnen, begint de brunette steeds sneller te lopen. Het onderlinge gesprek tussen de heren een die ze op weet te vangen, maar waar ze niet op besluit te reageren daar de vraag niet aan haar gesteld wordt, maar aan Clifford. Was er een voorkeur voor plek die zij als eerste wilde zien? Adelaide kon wel tien antwoorden verzinnen, hetgeen ze allemaal zou willen zien. Haar maag rammelde echter niet, ze had geen honger, maar wellicht dat de opwinding daarin meespeelde en ze wel trek in een lunch kreeg als ze er voor gingen zitten.       ”Het eten zal nog heel even moeten wachten,” grijnst Adelaide subtiel zodra ze de deur van hun vertrekken in de lange gangen hebben bereikt. “Eerst onze suites.” Met een klop de deur, wetende dat het personeel binnen druk in de weer is met het brengen van hun spullen, opent Adelaide deze en blikt ze eerst een keer om het hoekje, alvorens ze nieuwsgierig verder naar binnen loopt. Warme kleuren komen haar tegemoet en Adelaide kan de verleiding niet weerstaan om met haar vingertoppen over een van de antiek houten meubelen heen te strijken. Haar heldere poelen nemen de gehele ruimte in zich op, waarna ze een blik over haar schouder heen werpt — om een keer in de richting van beide broers te kijken.       "En, zijn de woorden kloppend — of niet?” vraagt ze vervolgens aan de oudste van de twee, tevens haar eigen verloofde.

[ bericht aangepast op 11 sep 2021 - 9:49 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

• 22 • tweede klasse • outfit • With Ronan @ second class deck •

Zoals aan het begin van de reis, voelde Jane zich een beetje verloren. Maar ditmaal door de jongeman enkele armlengtes van haar verwijderd. Haar bovenkamer draaide voortdurend overuren terwijl ze haar hoofd van hem had weggedraaid, staren naar de horizon. Ironisch dat ze net nog gepraat hadden over gevaren onderweg als alleenstaande vrouw met allerlei schuchtere mannelijke types en nu stond de meest wispelturige man tot nu toe op nog geen vijf meter afstand. Had ze zich nu al zo vergist in de goedheid van mensen - van mannen? Geen wonder dat ze liever in de buurt was van al het vrouwelijk schoon dat ongetwijfeld ook aan boort aanwezig was. Net toen ze op het punt stond om weg te lopen, opzoek naar nieuw - en hopelijk beter reisgezelschap, leek er toch nog geluid uit Ronan te komen. 'Jane. . .' Bij het horen van haar naam uit zijn mond trok er een rilling over haar lichaam. Opeens klonk het minder prettig dan enkele minuten eerder. Ze draaide haar hoofd in zijn richting toen ze zijn lichaam in haar ooghoek zag draaien - zijn lichaam enigszins ontspannen. 'Alsjeblieft, geloof me: jij hebt niets verkeerd gedaan." Ook zij draaide haar lichaam een kwartslag zodat ze hem kon aankijken maar de jongeman kwam in beweging - zichzelf voor haar plaatsend. Zijn ogen slaat hij neer - gericht op de vloer waarop ze staan. Zelf draait ze haar hoofd weer richting de haven, haar kijkers opzoek naar een vast kijkpunt om niet hem te hoeven aanstaren. Dit vond ze in een groepje werklui die niet ver van de boot af, een andere boot aan het bevoorraden waren. Jane liet een hand door haar krullen glijden, een nieuwe poging doende om ze te temmen nu ze niet langer de bescherming van Ronan had tegen de harde wind. Haar aandacht werd weer naar de jongeman getrokken toen er opnieuw geluid uit zijn richting kwam - hopend op een verklaring voor zijn plotse verandering in houding. 'Ik kan niet goed tegen veroordelende blikken van onbekende personen, welke regelmatig mijn richting op worden geworpen. Maar, je leert er mee leven. Ik had het niet zo mogen uiten — dat spijt me.' Jane knikte kort haar hoofd, haar krullen wiegend in de wind die grotendeels werd geblokkeerd door Ronans lijf. "En waarom zouden ze op die manier naar jou kijken, Ronan?" Jane keek recht in zijn blauwe ogen, haar wenkbrauw licht omhoog getrokken - de confrontatie niet uit de weg gaande. Ze probeerde de jongeman voor haar te begrijpen, althans ze deed haar best. Haar vingers gleden langs haar gezicht, haar krullen naar achteren vegend zodat die het oogcontact tussen hen niet kon verbreken. Ze was vastberaden om nu ook een antwoord van hem te krijgen, zonder dat hij er omheen zou draaien. Ze accepteerde het niet om zo aan het lijntje te worden gehouden - zelf niet door iemand zo charmant als Ronan. En anders even goede vrienden maar dan zou ze waarschijnlijk wel opzoek gaan naar anders reisgezelschap want ze wist niet goed hoe ze moest omgaan met de plotse verandering - iets wat ze zelf ook regelmatig deed, van kwetsbaar binnen enkele seconden terug naar een ijsprinses - Elza was er niets bij. 'Hoe kan ik het goedmaken, jongedame?' zegt hij dan, zijn speelse toon had hij ineens weer teruggevonden. Opnieuw ging er een wenkbrauw omhoog in de expressie op Jane's gezicht, haar lippen tot een horizontale streep getrokken en haar wenkbrauwen fronsend. "Wees gewoon eerlijk en jezelf naar mij toe, zo tracht ik ook naar jou te zijn." sprak ze na even te hebben nagedacht, haar ogen nog steeds gericht op zijn gezicht. "Je hoeft verder niks goed te maken, Ronan. Al zou je me wel blij maken met nog een sigaret" stelde Jane voor, gevolgd door een knipoog. Ondertussen voelde ze het kippenvel over haar armen en benen trekken, bescherming tegen de wind zoekend achter Ronans lichaam. De wind was hier een stuk krachtiger dan aan de zijkant van het schip waar ze elkaar waren tegengekomen. Ongevraagd zette Jane een stap naar Ronan toe om wat van zijn lichaamswarmte op te vangen. "En misschien met een haardvuur of een jas?" vervolgde de blondine haar voorstel maar dan met dezelfde speelse ondertoon als Ronan. Het was overduidelijk als grap bedoeld maar als ze eerlijk was dan had ze toch wel behoefte aan wat warmte nu ze zo open op het achterdek stonden.

24 years      —      Librarian who dreams of becoming an author      —       Dress On their way to the Titanic      —       w. Joseph We leken allebei ons ontzag bij het zien van de Titanic niet onderdrukken. Een ‘woaah’ wist ons tegelijk te ontglippen en het duurde dan ook even voordat ik het getik op mijn schouder van mijn broertje opmerkte. Schaapachtig keek ik opzij waarna ik grinnikte om zijn vraag of ik de boot kon zien, wat vrijwel een overbodige vraag was. Het formaat van het schip was nu eenmaal niet over het hoofd te zien. Vandaar dat het niet kon laten om te vragen of hij de gigantische boot waar ieders aandacht naar getrokken werd, bedoelde.       “Uhuu uhuu, die ja!” grijnsde mijn broertje waarop ik hoofdschuddend mijn lach probeerde te verbergen. Vervolgens richtte ik mijn blik weer op het schip en deelde een interessant feitje mee wat ik ergens in één van mijn vele boeken en tijdschriften had gelezen. Echter kreeg ik er vrij snel spijt van dan ik mijn kennis zo aan Joseph opdrong. Misschien had hij er wel helemaal geen behoefte aan na alles wat we vandaag doorstaan hadden.       “Je bent soms toch zo’n muts,” gniffelde hij waarop ik een verontwaardigde ‘Nou ja zeg’ liet horen. “En jij bent soms een sjaal, hmm.” Ik stak mijn tong uit waarna ik plagend door zijn haar woelde. Ondanks dat ik me liet meeslepen in Joseph zijn opgetogenheid hamerde mijn hart in mijn borstkas van de zenuwen. Waar ik eerst had willen proberen om de grote volwassen zus te zijn, iemand waar mijn broertje op kon leunen als hij dit nodig achtte, bleek het toch dat ik zijn steun eerder nodig had. Daarom gaf ik eerlijk toe dat ik enorm zenuwachtig was voor deze reis.

Joseph reageerde hierop door zijn trillende hand aan mij te laten zien. Bezorgd hield ik onmiddellijk op met zoeken naar de tickets die ik niet één, twee, drie kon vinden en pakte met mijn vrije hand de uitgestoken hand van mijn broertje. “Weet je het zeker dat dit is wat je wilt? Als we eenmaal die boot op zijn, is er geen weg meer terug.” Het mocht dan wel oma haar wens zijn gewenst voor ons om ergens anders een beter leven op te bouwen, dat wilde niet zeggen dat er hier ook nog kansen lagen om gelukkig te worden. Een gedachte aan een liefdevol kijkende Matthew schoot voor mijn geestenoog voorbij. Daarbij kon ik het gevoel niet van me afschudden dat we oma in de steek lieten, iets ik wat ik reeds aan Joseph liet weten.       Voor de tweede keer zette mijn broertje zijn koffers maar ditmaal zodat hij zijn handen vrijhad om deze op mijn schouders te leggen. Ik keek naar hem op en realiseerde me weer dat hij enorm gegroeid was. Niet alleen in lengte maar ook in de manier waarop hij naar de wereld keek. Waarschijnlijk omdat ik al sentimenteel was vanwege oma werd dit nog extra benadrukt en voelde ik de tranen in mijn ogen springen. Ik deed hard mijn best om deze weg te knipperen zodat ik me kon focussen op wat Joseph tegen me zei.       “Hé, ik mis haar ook. Maar dit had ze voor ons gewenst. Een nieuwe kans,” begon Joseph. Ik keek van hem weg en sloeg mijn armen om me heen waarna ik knikte, gevolgd door een ‘Hmmhmm’ geluid. Een plotselinge lichte druk op mijn voorhoofd liet me weer op kijken. “Waar we ook heen gaan, oma blijft altijd hier.” Hij prikte tegen mijn borstkas aan en gniffelde. “Ik weet dat het melig klinkt,” begon hij alvorens ik “Understatement” eraan toevoegde – lachend door mijn tranen heen. Joseph vervolgde: “Maar als ik iets van oma én van jou heb geleerd, is dat verhalen vaak een happy ending krijgen, hoe triest het ook kan zijn.”       Zijn woorden leken me iets meer kracht te geven en ik ademde diep de frisse zeelucht in. “Waar komen al deze wijze woorden opeens vandaan?” vroeg ik hem lachend en ik veegde mijn neus beschaamd af aan de palm van mijn hand. Ik wilde nog iets zeggen maar een personeelslid stond drukte gebaren dat we aan moesten schuiven. Vlug haalde ik de tickets tevoorschijn en bood deze aan hem aan. Hij controleerde deze secuur met een ledenlijst ernaast en gaf ons uiteindelijk een knikje dat we door konden lopen.       “Komop! Laten we je loverboy zoeken,” grijnsde mijn broertje plagend waarop mijn wangen roodkleurde. “Tot zover de wijsheid van Joseph Dumbleton,” mompelde ik met een dramatische zucht. “Zullen we eerst onze kamers opzoeken? Als ik nog een koffer bij me draag wanneer ik Matthew begroet, weet ik zeker dat hij erop staat om deze te dragen. En ik gun hem nu eindelijk ook een beetje rust.” Het was namelijk niet makkelijk om voor een gehandicapte vrouw te zorgen – iets waar ik recentelijk achter was gekomen.

[ bericht aangepast op 12 sep 2021 - 0:00 ]

---

I have seen my own sun darkened

☸       Ronan heeft de waarheid niet volledig uitgesproken, angstig voor Jane's eigen reactie. Wat als ze afgunst toont? Daarvoor zou hij momenteel niet klaar zijn — niet na hun eerdere conversatie, welke beter dan ooit tevoren is verlopen. Ronan wil haar gezelschap nog niet kwijt.       'En waarom zouden ze op die manier naar jou kijken, Ronan?' Jane kijkt hem rechtstreeks aan, daarbij niet angstig. Integendeel, ze gaat de confrontatie aan met hem. Ronan is opnieuw compleet onder de indruk, de jongedame krachtig binnenin een wereld voornamelijk gedomineerd door mannen. Dit soort jongedames zijn hem grotendeels onbekend. Maar, hij voelt de aantrekkingskracht daarvan, alsof hij een mot is en zij een brandende kaars. Ronan is benieuwd naar wat ze meer heeft te vertellen, eindeloos.       Wanneer hij vraagt hoe het mogelijk goed te kunnen maken, vertrekken Jane's lippen zichzelf tot een rechte streep, aantonend dat Jane niet zo gemakkelijk weggeschoven kan gaan worden. 'Wees gewoon eerlijk en jezelf naar mij toe — zo tracht ik ook naar jou te zijn — je hoeft verder niks goed te maken, Ronan.' Daar heeft hij een andere gedachte over. 'Al zou je me wel blij maken met nog een sigaret. En misschien met een haardvuur of een jas?' Jane rilt overduidelijk, oceaanwind tegen haar lichaam aan slaand met koude luchtstroom.       Ronan kan de speelse ondertoon binnenin haar stem overduidelijk horen, maar weet eveneens dat ze antwoord wil. Slikkend kijkt hij kortstondig rond, bedenkend hoe hij het nieuws kan brengen — dat hij hier niet thuishoort, in klasse 2. Uiteindelijk geeft hij zichzelf ietwat langer tijd, doordat hij zijn overjas van zijn schouders af laat glijden — waarop hij deze rondom Jane's schouders slaat, haar zo beschermend tegen kou en wind. Voorzichtig zet hij de kraag wat hoger, waardoor haar krullen gevangen worden achter de zachte stof daarvan.       'De sigaretten zitten in mijn linkse zak. Wat de rechtse zak betreft. . .' Ronan stapt wat naar voren, waardoor hij en Jane elkaar bijna raken. Voorzichtig glijdt zijn hand in de binnenzak, waaruit hij een ticket haalt — de grote drie daarop overduidelijk mijlenver zichtbaar. Met een gespannen gezichtsuitdrukking knikt hij omlaag, waardoor Jane zijn ticket ziet. En daarmee zijn daadwerkelijke klasse. Plotseling lijken hun gesprekken over dromen onrealistisch, alsof hij kan dromen met zijn achtergrond: het is hopeloos.       'Vandaar de blikken, Jane — hoe je je ook gedraagt, hoe je je ook verkleedt, je wordt er constant uitgehaald.' Snuivend laat hij het ticket terugschuiven in zijn binnenzak, maar hij stapt niet achteruit. 'Nog steeds interesse in de aangeboden sigaret?' vraagt hij dan, een sarcastische ondertoon in zijn stemgeluid gekropen, zonder zijn bewustzijn — een uiting van jarenlange discriminatie op klasse. Hij zou zichzelf moeten gedragen, waardoor hij zijn uitdrukking enigszins kalm dwingt, de pijn daarachter overduidelijk zichtbaar.       Jane lijkt hem een jongedame welke overal vrienden kan maken. Maar, openlijke vriendschap met een armoedzaaier? Wellicht dat zelfs dat te veel is voor de blondine, gewend aan rijkere invloeden rondom zichzelf heen. Begrijpelijk, maar volledig onveranderbaar.

Ronan King 27 • 3rd Class | Violist • Outfit • @ 2nd Class Deck • & Jane

---

•

• 18 • eerste klasse • outfit • With Joe @ first class deck •

"En wat vindt u daar zelf van?" Delilah moest best even nadenken over de vraag van Joe. Natuurlijk was ze het niet eens met de manieren van de adelen familie maar ze kon er ook niet tegenin gaan, dan zou ze helemaal in de problemen komen. "Ik sta er een beetje tussenin, ik kies liever mijn eigen partner maar het zijn nu eenmaal de tradities in de adelen families," legde ze hem dan ook uit met een voorzichtige glimlach. Een hand gleed door haar blonde lokken. "Dat weet ik, daarom doe ik het ook niet." zei hij met een brede grijns nadat hij de opmerking had geplaatst dat ze er goed uitzag met zijn jas aan. De blondine rolde met haar ogen terwijl ze naar de grijns op zijn gezicht keek. Ze maakte de jas dicht waardoor het nu leek alsof ze niks anders droeg dan de jas - de stof van de jurk volledig verdwenen onder de oversized jas. "Dan moet het me nu helemaal fantastisch staan' zei ze met een sarcastische ondertoon terwijl ze voor hem uit was gelopen naar haar suite. "Vragen staat vrij," lachte Joe en Delilah knikte. Ze was wel benieuwd wat hij bedoeld had met zijn opmerking maar ze wilde hem ook niet forceren dingen te vertellen die hij niet wilde, zeker gezien ze elkaar nog maar net kende. "Zoals u vast niet ontgaan was ben ik niet erg rijk," begon de jongeman te vertellen, Delilah luisterde aandachtig zoals ze altijd deed. "Laat ik zeggen dat het niet altijd even vanzelfsprekend was een dak boven mijn hoofd te hebben." Zijn blik rustte op de grond voor hen en Delilah beet op de binnenkant van haar wang. "Wat vreselijk voor u," kwam er als eerste uit haar mond, dit had ze niet verwacht. "Sorry.. ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, mijnheer Adams," Natuurlijk was het voor haar duidelijk dat hij van de derde klasse kwam maar dat bekende niet dat iedereen dakloos was.. Maar Joe had dit helaas wel meegemaakt. Dit deed haar beseffen dat zij zelf helemaal geen slechte jeugd gehad heeft en misschien eens wat meer moest doen voor mensen die het minder hadden - al zouden alle adelen families dat moeten doen. "U deelt geen suite met uw vriendin?" Delilah schudde haar hoofd terwijl ze naar de lege helft van het bed keek. "Nee dat klopt," antwoordde ze voordat ze weer opkeek richting Joe die naast haar was gaan zitten. "Voor het geval we onenigheid zouden krijgen.. en dat heeft nog geen uur geduurd," zei ze, al kwam het laatste er bijna uit als een fluistering. Natuurlijk deed het haar pijn dat ze nu al overhoop lag met haar beste vriendin, de boot had de haven nog niet eens verlaten. "Ik wil absoluut niet respectloos overkomen, maar, ze had u best wat beter mogen behandelen... zeker als beste vriendin." Met een lichte glimlach keek ze naar hem voordat ze haar blik op de grond richtte, starend naar haar roze hakschoenen, haar handen verborgen in de mouwen van zijn jas. "Ja.. maar ik was zelf ook niet bepaald aardig, niet naar haar in ieder geval." zei ze, haar blonde lokken vielen voor haar gezicht terwijl ze haar blik op de grond bleef richten. "Ik vind uw gezelschap in ieder geval erg aangenaam." Delilah's gelach vulde de slaapkamer, ze probeerde hem niet uit te lachen maar vrede met haarzelf over het voorval met Kezia had ze nog niet. "Dankjewel" bedankt ze Joe om het compliment. "ik zou het maar koesteren, voordat ik mij ook als een heks tegenover jou ga gedragen. " "Dat lijkt me een uitstekend plan," Delilah forceerde een warme glimlach op haar gezicht toen de jongeman inging op haar voorstel om het schip verder te ontdekken. Ze pakte zijn hand vast, van het bed afstappend. "Nu is het mijn beurt voor een rondleiding." Ze knikte enthousiast. "Ga je gang." zei ze terwijl ze haar suite uitliepen en ze de deur achter zich sloot. "Waar gaan we als eerste naartoe?"

• 22 • tweede klasse • outfit • With Roman @ second class deck •

Terwijl ze wacht op zijn antwoord, geen genoeg nemend met minder, blijft ze hem strak aankijken. De jongeman verbreekt vervolgens hun oogcontact en kijkt langs haar heen. Jane bijt op haar lip want even was ze bang dat hij haar echt geen antwoord zou geven. Ze rolde dan ook met haar ogen toen hij in plaats van een antwoord te geven, zijn overjas van zijn schouder liet glijden en om de hare legde. Natuurlijk was ze dankbaar voor dit gebaar maar ze had het gevoel dat hij een uitweg voor haar vragen zocht - iets waar Jane een hekel aan had. 'De sigaretten zitten in mijn linkse zak. Wat de rechtse zak betreft. . .' Ronan zet een stap naar haar toe. Hoewel Jane de afstand tot hun net al wat schandalig vond, was dit wel het toppunt. Toch stapte ze niet achterwaarts, hun oogcontact niet verbrekend. Opnieuw was Ronan degene die dit wel deed, om vervolgens zijn hand in de rechterbinnenzak te steken. Pas als hij met zijn hoofd omlaag knikte, laat ze haar groene kijkers vallen op het papieren ticket dat nu in zijn hand lag. Derde klasse. Even sluit Jane haar ogen, haar bovenkamer had duidelijk even kortsluiting bij het zien van het cijfer - het stond er zwart op wit. Ze moest eerlijk zijn; deze had ze niet zien aankomen. Nu moesten haar hersenen nog harder werken om te bevatten wat Ronan haar zojuist duidelijk had gemaakt, hij behoorde niet tot dezelfde klasse als zij. Alhoewel ze zelf ook als eerste klasse passagier aan boort had kunnen stappen, afkomstig uit een succesvolle familie maar juist om deze reden had ze hier vanaf gezien. Ze wilde graag nieuwe mensen leren kennen, van alle afkomsten en klasses maar de kloof tussen arm en rijk zou waarschijnlijk te groot zijn geweest - was ze aanwezig geweest op het dek van de hoogste klasse. Daar was ze Ronan nooit tegen het lijf gelopen. Terwijl haar bovenkamer nog aan het ratelen was, besefte ze zich dat ze alleen maar naar hem had lopen staren en nog geen woord gesproken had. Langzaam opende ze haar mond maar ze bleek sprakeloos - iets wat maar weinig mensen bij haar voor elkaar kregen. Ook haar wilde krullen konden haar niet meer redden - de confrontatie ontwijkend want deze leken gevangen achter de kraag van Ronan's overjas die losjes om haar schouders lag. 'Vandaar de blikken, Jane — hoe je je ook gedraagt, hoe je je ook verkleedt, je wordt er constant uitgehaald.' Jane knikte. Zijn gevoel volledig begrijpen zou ze niet kunnen maar ze kon zeker een inschatting maken van hoe het voor hem zou moeten zijn. Natuurlijk was de eerste of tweede klasse ook niet alles maar als derde klasses - als laagste rangs passagier zou je je hier helemaal veroordeeld voelen. Haar linkerhand gleed langzaam naar zijn bovenarm, rustend op de dunne stof van zijn overhemd. Ze wilde geen medelijden voor hem tonen want ze had niet het gevoel dat hij daar behoefte aanhad. Waarschijnlijk had hij dat al vaak genoeg meegemaakt in zijn leven, al wist ze momenteel ook niet meer goed hoe ze over hem moest denken en over alles wat hij eerder over zichzelf verteld had. "Ronan.. ik.." begon ze voorzichtig, hakkelend over de woorden die via haar hersenen afschoot naar haar mond. Maar telkens als ze de juiste woorden gevonden leek te hebben, wist ze niet hoe ze ze moest formuleren tot een zin. De ticket verdween terug in de binnenzak en een diepe zucht verliet Jane's lippen. "Sorry." Opnieuw bood de blondine haar excuses aan hem aan, haar blik gericht naar de vloer. "Ik., ik kan mij niet voorstellen hoe vreselijk dat moet zijn voor jou," Nu had ze alsnog het gevoel alsof ze medelijden voor hem aan het opwekken was. Haar vrije hand gleed door haar krullen terwijl haar andere nog altijd rustte op zijn bovenarm, hier zachtjes in knijpend. 'Nog steeds interesse in de aangeboden sigaret?" Ondanks de sarcasme, was het duidelijk wat de jongeman met de opmerking bedoelde. Zonder hier antwoord op te geven liet ze haar hand in de binnenzak aan de linkerzijde van zijn jas glijden, haar hand de smalle container omsluitend. Haar blik gleed omlaag naar de container die ze eruit haalde en opende deze voorzichtig. Jane pakte er twee sigaretten uit en schoof het doosje terug in de jaszak. Een scheve grijns ontstond rond haar lippen voordat ze een van de twee sigaretten tussen haar lippen plaatst en de andere met haar vrije hand naar Ronan's lippen bewoog. "Ronan, dit veranderd niks tussen ons." zei ze uiteindelijk zacht, bang dat de sigaret die tussen haar lippen bungelde, op de grond terecht zou komen. Jane liet haar hand opnieuw in zijn binnenzak glijden, haar vingers tastend naar het doosje met lucifers. Deze drukte ze eenmaal gevonden in Ronan's hand, in afwachting of hij de sigaret tussen haar lippen zou aansteken. "'Alhoewel het moeilijk zal worden, denk ik dat jij tot alles in staat zou zijn — zelfs een carrière in de muziek." Jane sprak de woorden die Ronan niet zo lang geleden naar haar had uitgesproken, nadat ze hem verteld had over de dromen die voor haar onhaalbaar leken. 'De wereld is meer dan status, dan afkomst. Daarin moet je blijven geloven, Ronan King.'

[ bericht aangepast op 12 sep 2021 - 22:29 ]