[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

Soms had Carleton het idee dat zijn jongere broertje nog erger was dan hemzelf. De manier waarop deze kerel personeel behandelde mocht wel iets vriendelijker, aangezien Clifford ze anders allemaal zou wegjagen. Natuurlijk waren ze beter dan de werknemers en mochten ze zich zo gedragen, maar zijn broertje had de neiging hierin door te slaan. Uiteindelijk hadden ook bediendes hun limieten, zelfs al leek Clifford te denken dat ze alles maar moesten pikken. “Klein broertje van me, je jaagt nog eens al ons personeel weg zo,” zei Carleton dan ook tegen hem, al was het vooral grappend bedoeld.
      “Nou, misschien gezien het succes van haar zusterschip: de RMS Olympic? Die was zowaar volgeboekt. Wie weet, misschien wilden ze dat nog een keer,” zei Carleton tegen Adelaide. Natuurlijk ging hij er ook vanuit dat het schip niet voortijdig vrijgegeven was en het veilig was om mee te varen. Het zou een ongekend schandaal zijn, dat het bedrijf waarschijnlijk failliet zou laten gaan. Al deze informatie weerhield Carleton er echter niet van om zichzelf niet bang te maken met doemscenario’s. “Maar ja, het zal wel goed komen, hoop ik.” Het gaf hem wel enige voldoening dat hij niet alleen zou sterven. Als de boot zonk, gingen duizenden mensen met hem mee.
      Vervolgens richtte hij zich op het fatsoeneren van zijn broertje, die dit duidelijk niet waardeerde. Niet Carleton’s probleem, dan moest die jongen maar leren zich te kleden. Gelukkig hield Clifford wijselijk zijn mond, op enkele protesterende geluidjes na. Hierna verplaatste het gesprek zich naar de kamerindeling. Carleton gaf zowel zijn broertje als zijn verloofde een strenge blik toen ze aan het grappen waren over wie het grote bed kreeg. Clifford had duidelijk de humoristische gene niet geërfd. “Adelaide en ik nemen het king size bed, samen,” zei Carleton, waarna hij zijn verloofde voor enkele seconden langer aankeek. Absoluut niet dat zij het bed voor haarzelf kreeg.
      Carleton was blij om te zien dat in ieder geval zijn verloofde haar leek te vermaken. Dan was in ieder geval toch een van hun blij met dit cadeau. Zijn ogen schoven door naar Clifford, daar hij een ongepaste opmerking maakte. “Voor het huwelijk wordt er geen liefde bedreven, dat weet je best,” zei hij, terwijl hij afkeurend keek naar de sigaret die zijn jongere broertje had opgestoken. Hij snapte de liefde die mensen ervoor hadden niet en wees het aanbod voor een sigaret dan ook af. Eenmaal op het schip aangekomen beende Carleton direct naar de reling van het schip. Hij hoorde Clifford’s vraag maar half. Wilde hij het schip verkennen? Zolang het aan de haven stond zou het niet al te veel schommelen, al voelde Carleton zich al misselijk worden bij de gedachte aan de bewegingen die het schip zou maken zodra het zich loskoppelde.
      Adelaide was naast hem komen staan, waardoor Carleton zich half naar haar omdraaide, zodat hij haar kon aankijken. “Wat mij betreft klinkt dat als een goede optie? Eerst een snelle check van onze suite en dan kunnen we de boot verkennen,” volgde hij de woorden van zijn verloofde. Zijn haalde zijn neus op bij de laatste woorden. Eigenlijk voelde hij helemaal geen behoefte om rond te lopen, maar hij kon zich ook niet de hele vakantie in bed verschuilen. Vanaf zijn locatie op de boot zag hij hoe de laatste passagiers aanstalten maakten om op de boot te komen. Dit kon alleen maar betekenen dat ze binnen nu en vijftien minuten zouden vertrekken. Geweldig. Carleton richtte zich tot Clifford en Adelaide. “Zullen we maar gaan dan?” Hij zette een stap richting zijn verloofde en pakte haar hand vast, waarna hij haar meetrok naar zijn broertje.
      Er was een reden dat hij met het stel was meegekomen, al wist hij deze zelf nog niet. Het was de bedoeling dat hij aan het einde van de reis met Romilly de Loughery verloofd zou zijn. Carleton had zelfs de ringen al in een van de vele zakken van zijn pak verstopt. Nu stond hij niet bepaald achter het grote leeftijdsverschil tussen de twee, maar hij kon bevelen van zijn vader niet negeren natuurlijk. “Ik hoop dat de suite de prijs waard is. Het zou een van de beste vertrekken van de hele boot moeten zijn. Eens zien of hun woorden kloppen,” zei Carleton, terwijl hij met Adelaide voorop liep richting de slaapruimtes van de Eerste Klasse. Hij gaf een zachte kneep in haar hand, terwijl hij haar aankeek. Zodra hun blikken kruisten gaf hij haar een kleine glimlach. Daarna draaide hij zijn hoofd om, om Clifford aan te kijken.
      “Heb jij enige voorkeur voor een plek die je als eerste wilt ontdekken en zien?” vroeg Carleton aan hem, terwijl zijn wenkbrauw omhoog ging in een vraag.