[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic. Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten. De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York. Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen. •• Rollen. — First Class. De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn. — Second Class. De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse. — Third Class. De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen. “May I have your ticket, please?”

•• Reservations.       First Class. – Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach. – Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos. – Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione. – V • leeftijd • Eclypse. – Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak. – Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare. – Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier. – – Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia. – Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon. – Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren. – Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos. – Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown. – Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class. – Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare. – Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow. – Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian. – Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos. – Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier. – – Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow. – Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet. – Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick. – Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class. – Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses. – Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak. – Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia. – Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach. – Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland. – – Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown. – Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach – Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos. – Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu. – Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter. – Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin. De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen. We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken. De hutten. — First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers. — Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen. — Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut. Werken op het schip; — Irina • Dienstmeisje. — Leonora • Komt. — Amita • Barvrouw. — Saoirse • Zangeres. — Diana • Serveerster. — Joe • Kolenschepper. — Angus • Barman/ober. — Gael • Handyman. — Samuel • Spelleider/tafelheer bij kaart en gokspellen. — Jackson • Mechanic. — Ronan • Violist.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Lady Kezia vond het vreselijk hoe zwak ze op dit moment over moest komen en hoe zwak ze zich ook echt voelde. De woorden van de Lady van wie ze dacht dat het haar beste vriendin was en van wie ze verwacht had dat ze altijd aan haar zijde zou staan, hadden haar echt pijn gedaan. De bezorgde blik in de ogen van Lord Clarington maakte het alleen nog maar erger. Ze wilde niet dat iemand, wie dan ook, zich ooit zorgen om haar hoefde te maken. Ze wilde het liefst gezien worden als de zelfverzekerde, sociale en avontuurlijke levensgenieter, niet als een zwakke, beleefde dame die onmogelijk voor zichzelf op kon komen. Het duurde dan ook niet lang voor ze zich verontschuldigde en weg liep, hopend deze vervelende situatie voor eens en voor altijd achter zich te kunnen laten. Voor een seconde wilde Lady Kezia haar arm los rukken toen haar pols door iemand achter haar werd vast gepakt, maar toen ze de woorden van Lord Andrew hoorde, verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht en voelde ze hoe haar lichaam zich langzaam ontspande. “Ze zijn vertrokken, milady,” hoorde ze hem zeggen, terwijl ze zich glimlachend naar hem om draaide, “en als ik u wat goedbedoeld advies mag geven? Vriendinnen zoals dat kunt u beter kwijt zijn dan rijk. Ze zou u niet zo mogen kwetsen.” "Ik zou willen dat u daar geen gelijk in had,  Milord," antwoordde ze zuchtend. Natuurlijk zou ze Lady Delilah nog een kans geven, ze waren tenslotte samen opgegroeid, maar ze zou vanaf nu zeker voorzichtiger in haar buurt zijn. Er waren maar weinig mensen echt te vertrouwen in deze wereld en Lady Kezia was er niet meer zo zeker van dat Lady Delilah er daar echt één van was. Wie weet wat ze nog meer allemaal achter haar rug om zei? “Kan ik u anders een drankje aanbieden?” Die woorden trokken haar weer terug naar het nu. Ze moest zich geen zorgen maken om haar relatie met Lady Delilah, niet nu ze tijd door kon brengen met Lord Carington. "Dat lijkt mij heerlijk," antwoordde ze hem dan ook, terwijl ze haar arm met die van hem haakte en zich door hem mee liet nemen naar de Verandah. "Oh, Andrew, wat is het hier prachtig," zei ze, zo onschuldig mogelijk maar zich maar al te goed bewust van het feit dat ze alleen zijn voornaam gebruikte. Ze was van mening dat ze de beleefdheid wel achterwege konden laten, ze wilde hem echt leren kennen als de man die hij was, niet alleen de schijn van hun positie ophouden. Ze hoopte dat ook oprecht dat hij het geen enkel probleem zou vinden en het zelfs met haar eens zou zijn. Eenmaal in de Verandah aangekomen ging Lady Kezia zitten aan een rustig tafeltje bij het raam. Natuurlijk zou ze zich snel genoeg sociaal op moeten stellen om de naam van haar familie hoog te houden, maar nu wilde ze alleen tijd met Andrew doorbrengen en hem beter leren kennen. Terwijl ze naar hem keek, dacht ze aan de verhalen die ze over hem gehoord had. De meeste verhalen vertelden alleen positieve dingen, maar er was een enkel verhaal dat een andere kant van hem leek te belichten, een kant die ze nog veel aantrekkelijker vond. Ze was benieuwd of hij echt een gemenere kant had en zou die kant heel graag eens willen zien. Zo kwam het ook dat, precies op het moment dat de serveerster met een dienblad vol champagne glazen voorbij kwam lopen, ze perongeluk haar voet in de weg plaatste. De arme serveerster viel op de grond, de inhoud van de glazen vloog in het rond en Lady Kezia keek de dame geschokt en zo onschuldig mogelijk aan, terwijl ze haar best moest doen de grijs van haar gezicht te houden en de reactie van Lord Clarington goed in de gaten hield.

---

“If you don't get caught, you deserve everything you steal.”

Met oprechte interesse had Lewis naar de plannen van het tweetal gevraagd. Ongetwijfeld waren er heel wat passagiers aan boord die hun geluk in Amerika wouden gaan testen. Het land waar dromen uitkomen. En ook heel veel dromen in duizend stukjes uit elkaar barsten.       'Voor nu is het mijn bedoeling om uiteindelijk weer terug te gaan,' antwoordde de man weer als eerste. 'Mijn broer loopt hier ook ergens op het schip rond, voor hem geldt vooralsnog hetzelfde. En voor jullie?' Het klonk wel redelijk logisch dat je je familie niet zomaar achter wou laten en al zeker niet wanneer je broer wel gewoon terug naar Engeland zou varen. Mocht Lewis nog een goede band hebben gehad met zijn familie, dan had hij misschien ook wel twee keer nagedacht vooraleer hij aan dit avontuur was begonnen. Helaas was dat al een hele tijd niet meer zo.       'Mijn naam is Angus, trouwens. Angus Finley. Ik liet me iets te hard meevaren op het schip, gok ik — nu al.' Het was fijn om eindelijk een naam te kunnen plakken op het gezicht van de jongeman.       'Aangenaam,' antwoordde Leonora vooraleer ze vertelde dat het voor haar wel een enkele reis was. Ondertussen had Lewis ook even naar Angus geknikt, ter kennisneming van zijn naam.       'Tenminste, dat denk en hoop ik...' volgde er een beetje stilletjes. 'Ik weet niet meer wat ik in Engeland zou moeten, behalve werken voor een schijntje. Dus ik heb gespaard voor een ticket en ik ga het proberen in Amerika. Wie weet wordt het wat.' Lewis knikte begrijpend. Hij kon best begrijpen dat ze er genoeg van had.       'Dan hoop ik ten zeerste dat je je geluk daar vindt,' zei hij oprecht. 'Met mijn ticket kan ik ook weer terug, maar ik weet nog niet precies of ik dat ga doen. Dat zie ik wel als ik eenmaal daar ben,' antwoordde hij zelf. Als er iets zou zijn om voor in Amerika te blijven, dan zou hij die kans zeker grijpen. Anders kon hij nog altijd terug.       Leonora ging ondertussen op een stoel zitten en richtte haar aandacht op Angus. 'Waar is je broer? Slaapt hij bij jou?' Ook Lewis keek nu naar de jongeman, benieuwd naar zijn antwoord.

---

Nothing is impossible in my own powerful mind.

---

"Aangenaam," reageerde Leonora vrijwel meteen, waarop Lewis naast Angus slechts enkel een keer knikte. Het was niet voor het eerst dat het jongste Finley telg zich liet meeslepen door al wat er om hem heen gebeurde, want daar waar hij als het moet zijn concentratie meest opperste had, was het daarnaast bijna reddeloos verloren soms. Toch maakte dat niet dat Angus niet opletten, of niet luisterde naar al wat er gezegd werd — zijn scherpe gehoor ving zelfs de kleinste details op, ook al leek het zo af en toe alsof hij totaal niet bij het gesprek hoorde. Nu was het echter een ander verhaal en werd Angus voornamelijk door ingehouden opwinding en enthousiasme slecht een beetje afgeleid — zijn interesse in het tweetal vlak bij hem dan ook zeker oprecht te noemen, maar hij liet zijn blik tussendoor meer dan eens ronddwalen; nieuwsgierig naar al wat er te bekijken is.       Wanneer Leonora verkondigd dat deze reis voor haar slechts een enkele reis zal gaan betekenen, wordt Angus zijn blik direct weer getrokken naar de blonde dame — wie stilletjes verder lijkt te spreken. "Tenminste, dat denk en hoop ik. . . Ik weet niet meer wat ik in Engeland zou moeten, behalve werken voor een schijntje. Dus ik heb gespaard voor een ticket en ik ga het proberen in Amerika. Wie weet wordt het wat."       "Dan hoop ik ten zeerste dat je je geluk daar vindt," brengt Lewis uit, alvorens hij verder spreekt. "Met mijn ticket kan ik ook weer terug, maar ik weet nog niet precies of ik dat ga doen. Dat zie ik wel als ik eenmaal daar ben."       "Dat zijn nogal levensveranderende keuzes, misschien," reageert Angus tussendoor, waarbij een kleine glimlach rond zijn mond speelt. Kortstondig blikt hij van Leonora naar Lewis en terwijl de blondine plaatsneemt op een stoel, besluit Angus op nonchalante wijze tegen een wand aan te leunen, slecht enkele meters van het tweetal vandaan — met zijn handen losjes in de zakken van zijn oude pantalon gestoken. "Laten we voor ons allen hopen dat Amerika ons wat geluk kan bieden," gaat Angus ondertussen verder. "Of we nu besluiten daar te blijven, of niet."       "Waar is je broer? Slaapt hij bij jou?"       Licht schudt Angus met zijn hoofd. "Hij slaapt in een andere hut, met nog een paar anderen. Onze tickets zijn vermoedelijk niet samen aangekocht, waardoor we dus niet in hetzelfde vertrek zitten, maar dat is niet erg. Ik was niet van plan om deze reis slapend te gaan maken," grijnst hij vervolgens, waarop Angus met een haast veelzeggende blik een keer richting Lewis kijkt. Een goeie borrel en wat vrouwelijk gezelschap, was hetgeen dat Floyd gezegd zou hebben, iets dat Angus vagelijk ook insinueert met zijn laatste woorden. Echter, Angus is niet zo'n type van zichzelf — waar hij eerder doodvermoeid van het harde werken ergens halverwege de nacht zijn nest in kruipt, om er de volgende ochtend alweer veel te vroeg uit op te staan. Angus vond het jammer dat hij en Floyd niet in dezelfde hut sliepen nu, maar als het niet anders kon dan was het maar zo.       "Floyd loopt hier ergens rond op het schip, de boel alvast een beetje verkennen voordat hij straks aan zijn eerste dienst mag gaan beginnen, maar mocht je hem tegenkomen dan herken je hem vast wel — hij is de mindere knappe en oudere versie van mij." Een jongensachtige gloed poelt door Angus' donkere kijkers heen, waarop hij zich afzet van de wand en met één hand zijn pet iets omhoog schuift. De jongen bezit geen enorme ego van zichzelf, maar kan het niet aan zich voorbij laten gaan zo nu en dan de draak te steken met zijn broer. Iets wat Floyd ongetwijfeld andersom even goed zal doen, daarvoor lijken ze tenslotte veel te veel op elkaar.       "Hebben jullie broers of zussen?" vraagt Angus aan zowel Lewis als aan Leonora, onderwijl hij een lege stoel naar achteren schuift — deze omdraait zodat hij er achterstevoren op kan zitten, met de voorkant van zijn lichaam tegen de rugleuning aan en zijn lange benen aan weerskanten geplaatst. "Of wat laten jullie eventueel achter in Engeland, als ik zo brutaal vragen mag?"

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ik stelde me voor hoe het was om een professie te hebben als degene van de brunette voor me. In tegenstelling tot mij had de vrouw, wier naam later Saoirse Yeardley bleek, meer van de wereld gezien. Of misschien had ik dit wel maar was dit verdwenen door het trauma dat ik opgelopen scheen te hebben. In ieder geval voelde ik een bepaald soort enthousiasme in mij waardoor ik haar met grote ogen durfde te vragen of het leuk was om een zangeres te zijn.       “Het allerleukste, al zeg ik het zelf.” De grijns die op Saoirse haar gezicht te vinden was, vond uiteindelijk zijn weg naar de mijne. “Wauw,” mimede ik terwijl mijn fantasie met me op de loop ging. Hoe zou het zijn om anderen blij te maken met de muziek die voortgebracht door je eigen stem? Om de ogen van andere mensen vol bewondering naar je te zien kijken? En om het applaus in ontvangst te nemen nadat een lied tot een prachtig einde werd gebracht.       De uitgestoken hand van de brunette wist me uit mijn dagdromen te laten ontwaken en vlug nam ik de hare aan – nog compleet in de ban van het ontzag dat ik voor haar voelde. De uitnodigende glimlach van Saoirse liet me geen twee seconde aarzelen. Ergens deed de brunette me denken aan een goede vriendin van mij, Adelaide Rycroft, waardoor ik me meteen bij haar op mijn gemak voelde. Of tenminste, meer dan ik gedaan zou hebben bij een ander.       Op het moment dat ik mijn eigen naam uitsprak, dacht ik na over de uitspraak van de hare. Het klonk als een ingewikkelde naam en dit gaf ik dan ook mee aan de zangeres. “Je wilt niet weten hoe moeilijk het voor sommige is. Ik heb soms zelfs dronken mensen mijn naam beter horen spellen dan een nuchter persoon zou kunnen doen,” begon Saoirse met een nonchalante schouderophaling. “De meesten korten het daarom ook af naar Sha of Sas, dat klinkt dan toch net iets makkelijker.”       In eerste instantie knikte ik instemmend hoewel ik daarna toch bedenkelijk mijn vinger tegen mijn kin legde. “Maar Saoirse klinkt wel veel mooier,” gaf ik toe naar alle eerlijkheid. Lang bleven we niet bij het onderwerp van onze namen hangen aangezien de starende blik van Mister Tibbot niet meer over het hoofd gezien kon worden. Saoirse vroeg of dit een vriend van me was waarop ik aangaf dat ik dacht van wel. “Je denkt van wel?” herhaalde de dame dan ook mijn woorden. Ik beet op mijn lip en knikte.       “Hij is heel aardig en bakt de lekkerste appeltaarten,” gaf ik toe. “Maar niet tegen hem zeggen dat je dit van mij hebt.” Ik giechelde zachtjes met mijn hand bescheiden voor mijn mond gehouden waarna ons gesprek de richting opging van zenuwen over een eerste bootreis. Saoirse deelde mee dat dit haar eerste reis was op een prachtschip als de Titanic. “Misschien ben ik ergens wel een beetje zenuwachtig, maar ik kijk hier vooral heel erg graag naar uit. En jij, hoe zit het met jouw zenuwen.”       Het moment dat Saoirse me hiernaar vroeg, voelde ik de zenuwen in mijn buik weer opspelen. Voor de zoveelste keer gleden mijn vingers naar het borduurwerk op mijn jurk om daaraan te gaan zitten frummelen – dit hielp me om me beter te concentreren op het heden. Ik opende mijn mond met de bedoeling de vrouw in vertrouwen te nemen over hoe spannend ik het hele gebeuren vond vooraleer ons gesprek op ruwe wijze onderbroken werd. Noodgedwongen deed ik een stap achteruit zodat de witblonde dame alle ruimte kreeg.       Ergens voelde ik een lichte ergernis opkomen over de manier waarop ik aan de kant werd geschoven – iets wat ik niet gewend was in mijn omgang met anderen. Ik bleef nog even geduldig wachten met mijn handen nu in elkaar gevouwen totdat de dames hun gesprek hadden afgerond. Zodoende leerde ik dat de dame de naam Diana droeg en als serveerster werkte op het schip. Net op het moment dat ik me ongewenst begon te voelen en me wilde omdraaien, werd ik door de dame in kwestie aangesproken.       “En wat is uw naam, als ik dat zo mag vragen?” Ietwat nukkig stak ik mijn kin omhoog en ik vouwde mijn armen voor mijn borst. “Vragen mag je zeker, maar dat wilt niet betekenen dat-”       Mijn zin kon ik niet afmaken want plots voelde ik twee sterke handen op mijn schouder terecht komen. “Miss,” hoorde ik hem zeggen – zijn versie van een reprimande. Ik knikte slechts en liet mijn armen langs mijn zijde vallen. “Excuses, dames. Ze is uit haar doen vanwege de lange heenreis om hier te komen en we wilden net gaan uitpakken.” Ik kon aan Mister Tibbot zijn stem horen dat hij niet zou wijken vanuit bezorgdheid om mijn welzijn en dus sputterde ik niet tegen.       “Misschien zie ik jullie later nog een keer,” wist ik nog over mijn schouder te roepen alvorens we door de deur heengingen die ons weg van het dek begeleiden in de richting van mijn kamer.

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey 17 jaar | dress | Saoirse & Diana Alone | gangenstelsel

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 23:04 ]

---

I have seen my own sun darkened

〚      Let your heart be the most beautiful thing about you      〛       De reis vanaf het landgoed richting Southampton was zonder problemen of vertragingen verlopen. Waar haar grootvader wat narrig had geleken bij het zien van de Titanic, had Elizabeth met bewondering gekeken naar het schip wat voor hen lag. Het was dan ook geen verrassing voor haar dat haar grootvader zich zo snel mogelijk richting de suite wilde begeven. Elizabeth had het hier echter nog niet aan toe, ze wilde eerst alvast rondlopen over het dek, en gaf aan dat ze later kwam, met de belofte dat ze voorzichtig was. De twee dienstmeisjes die mee waren verzocht ze om alsjeblieft een oogje in het zeil te houden. Hoe gezond haar grootvader ook was, hij was alsnog eenenzeventig jaar oud. Nadat de dienstmeisjes hadden ingestemd, kon ze met een gerust hart het dek ontdekken. Ze streek haar jurk even glad en hoewel het een jurk van goede kwaliteit was, voelde ze zich er niet geheel comfortabel in. Het uniform dat ze gedragen had bij haar baan zat comfortabeler en zo voelde ze zich er ook in. Die dagen waren helaas verleden tijd. Even zuchtte ze. Nu was niet het moment om hierover te staan piekeren. Met trage passen vervolgde ze haar pad, terwijl ze probeerde om zoveel mogelijk van het prachtige schip in zich op te nemen.       Tegen de tijd dat ze het eraan toe had om zich naar de suite te begeven, kwam ze er achter dat ze misschien te veel in haar gedachten had gezeten, aangezien ze geen flauw benul had van waar ze zich op het moment bevond. Op dit moment had ze spijt dat ze niet meteen naar de suite was gegaan, zodat ze wist waar deze was, voordat ze rond ging lopen. De plattegrond die ze had ontvangen bij aankomst maakte haar ook niet veel wijzer. Hoe ze het ook draaide, het werd maar niet duidelijk waar ze was. Onzeker en zoekende keek ze rond, hopende dat ze iets zag wat een indicatie gaf van waar ze heen moest. Een stem liet haar opschrikken en voorzichtig keek ze om haar heen om er zeker van te zijn dat zij degene was die aangesproken werd, waarna ze haar ogen op de man richtte. ‘’Zoekende blik, een blos die een lichtelijke mate van paniek indiceert en de manier waarop je de plattegrond van het schip een aantal maal ronddraait, wijst me erop dat je de weg kwijt bent. Misschien dat ik iets voor je kan betekenen, Miss. . ?’’ Haar wangen begonnen nog wat warmer aan te voelen. ‘’Albrecht. Elizabeth Albrecht.’’ stelde ze zichzelf voor en een vriendelijke glimlach ontstond op haar gezicht. Even bleef ze stil om de jongeman een kans te geven om zichzelf voor te stellen. ‘’Is het zo duidelijk dat ik ietwat verdwaald ben?’’ vroeg ze. ‘’U kunt wat voor mij betekenen als u kunt vertellen of aanwijzen waar de eerste klas suites zijn?’’ Haar zin kwam er wat minder zeker uit dan dat ze gewild had en het klonk eerder als een vraag.

---

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

---

De ontspannen sfeer waarin Saoirse zich samen met Romilly leek te bevinden, al pratend over een stukje van het zingen dat de Ierse doet en de reis die ze gingen maken — maar ook over de man wie zich over Romilly leek te ontfermen, welke nog altijd vanop een afstandje alles gade stond te slaan en klaarblijkelijk hele goede appeltaarten wist te bakken — leek vrijwel direct te veranderen op het moment dat de onbekende jongedame uit het niets tevoorschijn kwam. Zonder schaamte noch schroom voegde ze zich bij het gesprek dat Saoirse en Romilly voerde en aan alles wist Saoirse op te merken dat dit bij Romilly niet geheel goed in aarde viel.       Het was het klasse verschil, dat wist de zangeres er direct aan op merken. De opvoeding waarmee de rijkeluiskinderen worden grootgebracht, waarin alles onder hen als onbeschoft of brutaal bestempeld mocht worden, droeg er op dit soort momenten niet goed aan bij. Saoirse was inmiddels al te bekend met deze verschillen, maar had zich er door de jaren heen op vernuftige wijze tussendoor weten werken, waardoor ze het moeiteloos langs zich af kon laten glijden. Zij was tenslotte ook afkomstig vanuit een van de laagste kringen, ook al zong ze inmiddels steeds hogerop. De excuses die de jonge vrouw liet klinken maakte uiteindelijk dan ook geen verschil. Hetgeen Saoirse jammer vond voor beide dames.       Saoirse kon de verandering in Romilly’s houding namelijk al zien gebeuren; van vrolijk en verlegen, maar sociaal en open — naar gesloten en afstandelijk, gepikeerd. Duidelijk niet geamuseerd met de ietwat brutale tussenkomst van de andere vrouw in kwestie. De poging die Saoirse deed om de sfeer iets te kalmeren hielpen niets uit, waren slechts tevergeefs. Het feit dat de vreemdelinge het gesprek zelfs voor heel even met de zangeres aanging werd tevens ook niet in dank afgenomen en Saoirse wist op te merken hoe Romilly zich steeds verder terugtrok.       ”Dan heb ik u waarschijnlijk wel eens in bar zien optreden,” sprak de blondine ondertussen, terwijl ze haar hand naar Saoirse uit stak en welke in een vriendelijk gebaar werd aangenomen — kort schuddend tot het voldoende was. “Ik ben trouwens Diana, ik ga op de boot werken als serveerster.”       ”Aangenaam, Diana. Ik denk niet dat ik je verder nog hoef te vertellen wat ik hier op het schip ga doen,” glimlachte Saoirse, waarop ze zijdelings een keer naar Romilly keek — gevolgd door een bedenkelijke blik naar de man achter haar. Hoeveel pogingen haar hersenen ook deden om de dingen te ontrafelen, met zo weinig kennis over de twee wist de brunette niet uit te vogelen hoe het nu precies in elkaar stak. En het feit dat de jonge tiener zich verder steeds afstandelijker begon te gedragen maakte duidelijk dat het gesprek dat zij en Saoirse voerde, nooit lang meer ging duren.       ”En wat is uw naam, als ik vragen mag?” vroeg Diana op ongemakkelijke wijze aan Romilly, wie op haar beurt haar kin subtiel omhoog stak. Absoluut niet geamuseerd, hetgeen leesbaar was in haar lichte kijkers. Saoirse waardeerde de poging die Diana echter deed wel. Het sierde de jonge serveerster dat ze een poging deed om Romilly alsnog terug in het gesprek te betrekken. “Vragen mag je zeker, maar dat wilt niet betekenen dat —”       Gelijktijdig met dat Saoirse tussenbeide wil komen, pogend de situatie te sussen nog voor het echt uit de hand zou lopen, komt de lange man plots achter Romilly staan. Met beide handen op de schouders van de jonge blonde dame geplaatst, sprak hij ferm voor iemand nog iets zeggen kon. “Miss.” Lichtjes kneep Saoirse haar ogen toe en daar waar Romilly eerder haar armen over elkaar had geslagen, deed de Ierse schone nu hetzelfde — stevig onder haar borsten gevouwen, niet geheel tevreden over hoe de dingen nu precies voltrekken. Onderwijl vallen Romilly’s handen losjes langs haar lijf, alle woorden die ze uit had willen spreken totaal verloren gegaan.       “Excuses, dames. Ze is uit haar doen vanwege de lange heenreis om hier te komen en we wilden net gaan uitpakken.”       Saoirse trok een wenkbrauw op, haar gezicht sprak boekdelen; is dat zo? Bij haar weten hadden ze een gezellig gesprek samen en maakte Saoirse nergens op uit dat Romilly van plan was geweest haar koffers uit te gaan pakken, totdat Diana op onhandige wijze tussenbeide kwam. Veel tijd om er iets tegenin te brengen werd echter niemand niet gegund, want de man leidde de jonge tiener al gauw van hen weg — alsof het gesprek zojuist niet had plaatsgevonden. “Misschien zie ik jullie later nog een keer,” werpt Romilly nog over haar schouders heen, vlak voor het tweetal door de deur heen verdwijnt en het dek achter hen laat.       ”Hmm ja, later, misschien,” humde Saoirse bedenkelijk, zacht — terwijl ze nog heel even in de richting bleef kijken waarin Romilly en de man verdwenen waren, de deur inmiddels al lang gesloten. Misschien was de tussenkomst van Diana niet geheel volgens het boekje verlopen, maar Saoirse kon er alsnog niets kwaads in zien. Hoe had ze het anders aan moeten pakken, gedwee en onderdanig misschien? Of had Diana hen misschien voorbij moeten gaan? Hoe dan ook, nu is het te laat.       ”Dus, Diana,” glimlachte Saoirse vervolgens, terwijl ze haar armen langs haar lichaam liet vallen en met één hand het leren handvat van haar koffer terug beetpakte. “Misschien moet ik mijn koffer ook maar eens gaan wegbrengen. Eens kijken hoe het er benedendeks aan toe gaat. Heb je jouw spullen al weggebracht, anders kun je meelopen misschien?” Om daad bij woord te voegen trok Saoirse de oude koffer achter zich aan en stapte ze in soepele passen naar voren, richting de trappen die naar het E dek leidde.

[ bericht aangepast op 5 sep 2021 - 13:26 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

JOSEPH JOHN DUMBLETON

Ik kon de brede grijns om haar lippen wel raden toen mijn valies haast uit mijn handen vloog.
“Pas maar op hoor, straks vertrekt de boot zonder jou,” Plaagde Vanjie me waardoor ik mijn tong naar de’r uitstak en haar bij probeerde te benen.
Terwijl ik achter haar aan hobbelde moest mijn grote zus me nog even stalken door even achterstevoren te lopen zodat ze me speels kon aankijken. Kijk als ik dat nou zou proberen, dan lag ik na enkele seconden al op de grond…
Na even had ik haar ingehaald, waardoor Evangeline zich weer omdraaide en naast me kwam wandelen. Er daalde een stilte om ons heen deels omdat ik waarschijnlijk gauw nog over mijn woorden zou struikelen tijdens het snelwandelen, maar ook omdat we beiden beseften dat dit het eind was van ons hoofdstuk in South Hampthon. Onderweg had ik nog enkele bekende gezichten uitgewuifd, ik ging ze wel gaan missen, maar hen vergeten zou ik niet.
Er was geen weg terug, maar nu was het uitkijken naar de weg naar onze toekomst. Natuurlijk was mijn zusterlief bezorgd, maar dat hoefde ze zeker niet te zijn. Daarbij voor nu was ik wel stiller maar eens op de boot zou ik mijn energieboost wel terug vinden. En bij die gedachte zagen we de gigantische boot opdoemen aan de vertrouwde haven van South Hampthon. Haast in koor kwam een ‘woah’ over onze lippen rollen en ik voelde het enthouasiasme en de stress al in mijn buik kriebelen. In verbazing had ik mijn zus dan ook aangetikt haar gezegd dat ze dit moest zien, waarop ze me schaapachtig aankeek
“Wat moet ik zien? Ik zie niets anders dan een gigantische boot waar alle aandacht naartoe getrokken wordt. Of bedoelde je dat soms?” klonk ze sarcastisch waardoor ik even knipperde, om dan verbvolgens als een klein jochie hevig te knikken. “uhuu uhuu, die ja!” grijnsde ik, op haar sarcasme ingaand.
“Wist je trouwens,” begon zusterlief terwijl we onze vaart iets minderden. De rij met tweedeklassers was al van hier te zien dus het werd héél even aanschuiven. “dat de Titanic eigenlijk maar drie schoorstenen nodig heeft. De ontwerper vond een vierde schoorsteen er mooier uitzien maar die heeft verder geen enkele nut.” Het was fijn om Evangeline so enthouasiast te zien. De laatste dagen had ze nogl in stress geleefd omwille van deze reis. Met oma’s huis dat verkocht werd, we ons werk moesten afzeggen, Vanjie had alle verantwoordelijkheid om haar willen nemen, al wilde ik niet dat ze al die zorgen alleen moesten dragen. “Sorry, Ik las het ergens en ik vond het een interessant weetje.” Vervolgde ze waardoor ik even grinnikte met een “Je bent toch soms zo’n muts.” Had ik zacht gegniffeld al wist ze dat ik haar plaagde. “Ik ben toch wel ontzettend zenuwachtig,” zei mijn zusje waardoor ik ook even op mijn onderlip beet daar was ze zeker niet te enige ik. Ik had één van de lederen koffers even neergezet en toonde mijn trillende hand aan mijn zusje om aan te tonen dat ik hetzelfde voelde. Vanjie haalde de tickets al boven en even spiekte ik of ze wel degelijk de juiste tickets mee had. Hoe we tweedeklas tickets konden bemachtigen was mij een raadsel. Achter ons werden de rijen haast afgesloten en met nog zo’n 5 minuten voor het sluiten van het schip bleken we echt net optijd te zijn.
Terwijl ik nog even achter me keek, nerveus op mijn lip knabbelend, schrok ik iets op toen Evangeline weer sprak. “En, op de één of andere manier, heb ik het gevoel dat we oma achterlaten. Ik mis haar. . .” Ik zette mijn koffers weer neer en plaatse mijn handen even op haar schouders. “Hé, ik mis haar ook. “ sprak ik mijn vergaande stem negerend. “Maar dit had ze voor ons gewenst. Een nieuwe kans.” Ik glimlachte haar zwakjes toe en drukte een kus op haar voorhoofd. “ Waar we ook heen gaan, Oma blijft altijd hier.” Ik prikte tegen haar borstkas aan. “Ik weet dat het melig klinkt” gniffelde ik zacht. “Maar als ik één iets van Oma én van jou heb geleerd, is dat verhalen vaak een happy ending krijgen, hoe triest het ook kan zijn.” Ik sconk haar nog een glimlachje, waarna ik opkeek van één personeelslid die ons gebaarde aan te schuiven. Ik liet mijn handen van haar schouders af glijden en nam mijn valiezen terug weet, waarna ik met een klein hupje opsprong, hopend met mijn enthousiasme ze iets op te beuren. “Komop! Laten we je loverboy zoeken.” Grijnsde ik vervolgens plagend.
(ik had dit in de verkeerde rpg gedropt ahum* )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

De wrange glimlach die over het gezicht van de man verschijn, liet me fronsen met mijn wenkbrauwen. Had ik iets verkeerds gezegd met mijn opmerking? “Het spijt me als ik iets verkeerds gezegd heb, ik wilde absoluut niet suggereren dat je echt met oliepijpen moet gaan trouwen. De ware komt echt nog wel op je pad,” probeerde ik de situatie nog te redden. Het zat me niet lekker als ik onbedoeld voor een bepaald soort leed had gezorgd en ik wilde dit ook zeker goedmaken.       Mijn poging tot smalltalk werd plots onderbroken door een uitroep van mijn naam. Verbaasd knipperde ik een aantal maal met mijn ogen alvorens ik ongemakkelijk lachend op mijn achterhoofd krabde vanwege de toevoeging over mijn voorliefde voor chocola – niet echt een mannelijke eigenschap. Mijn collega’s op de Drifter hadden er flink te lol van in kunnen zien, zo ook Jax.       “Ja, dat was ik. De chocolade-eter. Wat fijn dat je me daaraan herinnert,” zei ik lachend en ik hevelde de zware emmer over naar mijn andere hand. “Ik beloof je hierbij alle chocola aan je te geven, in ruil voor wat whiskey, natuurlijk. Zometeen ga ik een korte wandeling maken over het schip, overigens. Zin om mee te gaan? De machinekamers zijn klaar voor vertrek. En zo te zien is nog niet iedereen aan boord. Schijnbaar is er een gemeenschappelijke ruimte voor derdeklassers, dat is ook iets om te bekijken voor de avond.”       Ik dacht even na over zijn voorstel en kon het eigenlijk niet laten om nog een grap te maken over de eerdergenoemde oliepijpen. “Weet je zeker dat je niet een stel oliepijpen het hof moet maken?” vroeg ik hem met een grote grijns op mijn gezicht. “Zonder gekheid,” vervolgde ik vlak daarna – een stuk serieuzer. “Het kan geen kwaad om even hallo te zeggen. Sinds vanmorgen heb ik daar, tot mijn spijt, nog nauwelijks tijd voor gekregen. Velen malen beter dan een afspraakje met een toiletontstopper. En trouwens, ik was al verkocht toen je begon over chocola.”       Een vriendschappelijke klap op zijn schouder volgde waarna ik ietwat vertwijfeld keek naar de emmer in mijn hand. “Wel lijkt het me een goed idee om deze even terug te leggen waar ik hem vandaan gepakt heb. Het staat niet al te charmant wanneer iemand met een wc-ontstopper aan komt zetten. En daarna wil ik alles horen over de jaren na de Drifter. Tenminste, als je het met me wilt delen. Je bent vrij om te zeggen dat ik mijn mond moet houden.”

Gael Kavanagh 28 jaar | werkkledij | Jackson | in het gangpad

[ bericht aangepast op 5 sep 2021 - 1:59 ]

---

I have seen my own sun darkened

"Ik houd ook van jou," had Charlotte geantwoord. Natuurlijk wist Bethany al veel langer dat dat zo was, maar toch vond ze het altijd heel fijn om haar zusje dat te horen zeggen. Het duurde niet lang voor Raymond en Gabriel* weer bij hen kwamen, Bethany Gabriel* van Raymond over nam en ze met haar twee kinderen op schoot op één van de stoelen ging zitten. Aangezien Bethany haar liefde voor haar kinderen in hun eerste levensjaren niet altijd even makkelijk kon uiten, was ze van mening dat het extra belangrijk was dat ze hen nu wel liet voelen hoeveel ze voor haar betekenden. Waar Bethany hun vader het liefste nooit ontmoet zou hebben, wist ze niet wat ze zonder Gabriel* en Sophia* zou moeten. Zij waren het aller belangrijkste in haar leven. “We zouden eens kunnen rondkijken?” antwoordde Charlotte op haar vraag wat ze zouden kunnen doen, “er zal vast genoeg zijn om te bezichtigen en misschien kunnen we al ergens iets te drinken scoren.” Dat klonk als een heel goed idee, een idee waar ook Gabriel* en Sophia* enthousiast over waren. Waar haar kinderen echter voornamelijk enthousiast waren over het rondkijken, keek Bethany zelf voornamelijk uit naar ontspannen thee drinken. “Wat mij betreft kunnen we best eens rondsnuffelen op het schip. Er zal vast veel te zien zijn," sloot ook Raymond zich bij de keuze aan. Gabriel* en Sophia* sprongen vol enthousiasme van haar schoot af en liepen al richting de cabin deur om hun grote avontuur te beginnen. "Laten we dat dan maar doen," antwoordde Bethany glimlachend, waarna ook zij op stond, achter haar kinderen en zusje aan, Raymond een dankbare glimlach gunnend, de deur uit liep en haar arm vervolgens met die van Raymond haakte. "Sophia*, Gabriel*, kiezen jullie maar waar we naartoe gaan," zei ze glimlachend. "Oké, mama," antwoordde Gabriel*, waarna hij de hand van zijn zusje vast pakte en voor hen uit liep.

☸       Gedurende de conversatie met Gael, wordt Jax terug geslingerd in het verleden — werken op schepen op zee, waarvan de bemanning samenkwam als een familie. Jax was voornamelijk de odd one out, een oudere broer welke vanaf een afstand zwijgzaam toekeek op de overige familieleden. Gael was natuurlijk in zijn persoonlijke omgang, desondanks aardig genoeg om het punt te zijn van grappen — een jongere broer, waar iedereen natuurlijk van hield. Het is een prettig idee om Gael tegen te komen, een nieuw schip onder hun beide voeten.       Gael's kijkers fonkelen, eveneens terugdenkend aan het verleden, de chocolade plagerijen. Uiteindelijk stelt Jax voor om het schip samen te ontdekken, aangezien ze snel zullen vertrekken. Jax kan vele bevelen geroepen horen worden, voornamelijk geconcentreerd op de medewerkers aan wal.       'Weet je zeker dat je niet een stel oliepijpen het hof moet maken?' Jax rolt met zijn kijkers, terwijl zijn mondhoeken omhoog kruipen in een geamuseerd ogende grijns. 'Zonder gekheid, het kan geen kwaad om even hallo te zeggen. Sinds vanmorgen heb ik daar, tot mijn spijt, nog nauwelijks tijd voor gekregen. Velen malen beter dan een afspraakje met een toiletontstopper. En trouwen, ik was al verkocht toen je begon over chocola.' Gael klapt op zijn schouder, waardoor de jongeman moet glimlachen. Dan glijdt Gael's blik naar de emmer, gevuld met schoonmaakartikelen. Wanneer hij uit om dit op te borgen in werkruimtes, knikt Jax eenmalig, gezien hij ook voorstander is van organisatie. Jax' eigen gereedschapsgordel zit vakkundig rondom zijn middel heen gevouwen, vol met materialen.       'Als jij je gereedschap opbergt, zie ik je daarna in de gemeenschapsruimte. Wellicht mogen we het begin van de reis zelfs proosten — voordat we weer aan de slag moeten.' Daarbij weerspiegelt Jax de klap op zijn schouder bij Gael, waarna hij langs hem stapt. 'Later, Gael,' roept hij dan nog voordat hij verdwijnt, het dek voor de derde klas oplopend.       Vanwege de opkomende menigte op het scheepsdek, ontwijkt Jax kundig verschillende personen — rondkijkend naar bekenden. Gael heeft hij al gezien, maar wie weet zijn er meerdere collega's te vinden van voorgaande schepen. Hierdoor kijkt hij veelvuldig rond, zijn eigen voeten hem leidend — totdat deze in een botsing komen met een onverwachts voorwerp. Vloekend haalt Jax een hand door zijn haren terwijl hij in evenwicht blijft, smeer achterlatend in blonde lokken. Wanneer hij opkijkt, ziet hij twee jongedames staan.       Het voorwerp waar Jax tegenaan is gebotst, is de koffer van de bruinharige schone — haar oceaankleurige kijkers wijd geopend, waardoor zijn wangen direct blozen. Verdomme. De blondharige jongedame naast haar wordt eveneens tot stilstand gebracht door zijn tussenkomst.       'Mijn oprechte excuses, jongedames. Ik was bezig. . . met. . .'       Jax beseft zichzelf dat geen enkel excuus aanvaardbaar zal zijn, simpelweg omdat hij op had moeten letten. Ongemakkelijk strekt hij zijn handen uit richting de omgevallen koffer, klaar om de jongedame te helpen met het tillen daarvan — totdat hij zijn handen ziet, nog steeds vuil van het zwarte smeer.       'Ik, eh — zou willen helpen, maar evenmin uw koffers bevuilen, miss.'

Jackson Silva 27 • 3rd Class | Mechanic • Outfit • @ E—Deck • & Diana, Saoirse ☸ ☸ ☸ ☸ ☸

---

•

☸       Wanneer Ronan zijn kijkers geconcentreerd houdt op Jane's beeldschone gezicht, ziet hij haar muren afbrokkelen — de wilde ziel daarachter aantonend. Gedurende hun oogcontact blijven deze muren verdwijnen, totdat hij haar volledig geopend kan zien. Ronan buigt onbewust naar voren, aangedrongen om Jane te beschermen — zijn armen rondom haar lichaam te slaan. Jane zou dat hoogstwaarschijnlijk niet kunnen waarderen — niet niet alleen omdat ze elkaar pas zojuist hebben ontmoet, maar een kwestie van status.       Dan glijden haar kijkers omlaag, waardoor het moment wordt verbroken. Ronan neemt deze kortstondige tijd om zichzelf opnieuw te herpakken — de ruimte tussen hen in te verbreden. Wanneer Jane opnieuw omhoog kijkt naar hem, zijn haar muren opnieuw opgetrokken. Voorheen stond een kwetsbare jongedame voor hem, welke is vervangen door een ijskoude vrouw. Alsnog ziet hij glimpen van de Jane achter de muren — hetgeen hem goeddoet, opluchtend. Ogenschijnlijk is het een wijze van overleving, hetgeen Ronan daadwerkelijk kan begrijpen.       Wanneer ze een reactie geeft op Ronan's eerder uitgesproken woorden, fronsen zijn wenkbrauwen zichzelf samen. Natuurlijk, sommige dromen zijn niet haalbaar — maar Jane heeft de wereld geopend aan haar voeten liggen, waarvan ze uitgebreid gebruik zou moeten maken. Wellicht heeft hij geen begrip voor haar huidige situatie thuis, aangezien hij zichzelf simpelweg niet voor kan stellen een eigen bedrijf te hebben — laat staan te erven van je ouders, bevreemd. Daarom stelt hij voor naar het achterdek te wandelen om de Titanic uit te zien varen.       'Dat lijkt me een goed idee, mijnheer King.' Opnieuw weet er een fonkeling in haar kijkers omhoog komen, waardoor ze zichzelf weer meer laat zien. Daarbij slaat ze haar hand om zijn rechtse bovenarm heen, daarmee het plaatje van een stel makend — op hun overduidelijke verschillen na. 'Leid me de weg.'       Gedurende de kortstondige tocht van het tweetal naar het achterdek, worden ze vaker uitgebreid aangekeken — waarbij blikken langdurig op Ronan blijven hangen. Daarom wordt hij langzaamaan alsmaar meer gespannen, zijn kaken op elkaar klemmend — ervan overtuigd dat men weet dat hij hier niet thuishoort. Hierdoor balt hij zijn vrije hand tot een harde vuist, zijn emoties wegdrijvend. Jane krijgt deze blikken niet, haar status duidelijk — aangeboren in plaats van aangeleerd. Hoe zou dat gevoel zijn?       'Zo,' laat hij enigszins kortaf weten, het achterdek bereikt. Onder hen ligt de haven, verschillende mensen aanwezig: bedelaars, werkers, ga maar door. Ronan vraagt zichzelf af of hij niet had moeten blijven, zijn toekomst hier, in het vuil. 'Ik hoop dat we snel gaan vertrekken,' mompelt hij dan, zijn kijkers wazig.

Ronan King 27 • 3rd Class | Violist • Outfit • @ 2nd Class Deck • & Jane

---

•

"Ik zou willen dat u daar geen gelijk in had,  Milord," had lady Kezia geantwoord. Lord Andrew had daarbij de pijn in haar ogen kunnen zien. Even kreeg lord Andrew de neiging om lady Delilah ervoor terug te pakken. Maar lord Andrew verbande het idiote idee direct uit zijn hoofd. Het was bespottelijk dat Andrew voelde dat hij lady Kezia moest beschermen, ze zou prima haar eigen boontjes kunnen doppen. En daarbij bleek lady Delilah toch ook een waardevolle vriendin te zijn, wellicht zag ze nog in dat haar gedrag jegens lady Kezia absurd was. "Dat lijkt mij heerlijk," antwoordde lady Kezia op zijn voorstel om haar een drankje aan te bieden. Ze haakte haar arm in de zijne terwijl hij haar begeleidde naar de Verandah. Het voelde goed om haar zo dichtbij hem te hebben, haar heerlijke, dure parfum rook heerlijk. Daar zou Andrew geen genoeg van kunnen krijgen. "Oh, Andrew, wat is het hier prachtig," zei ze, quasi onschuldig. Het bezorgde Andrew een voorzichtige grijns op zijn gezicht, al was hij toch ook wel aangenaam verrast omdat ze het formele zo gemakkelijk los had gelaten. Eigenlijk was het niet zo zeer vreemd, want Andrew had ook direct al een connectie met de prachtige dame gevoeld. Zo erg dat hij al een wraakneming wilde plannen op haar voormalige vriendin. Andrew zelf hield ook eigenlijk niet zo van dat toneelstukje, dus hij liet dat masker maar al te graag afglijden. “Helemaal mee eens, Kezia.” Had hij op een ludieke wijze terug gezegd. Zodra ze een tafeltje gevonden hadden in de verandah bekeek Andrew de dame vluchtig. Want nu hij zo dichtbij haar was, moest hij toegeven dat ze in levende lijve nog veel aantrekkelijker was dan hij al wist. Ze zag er prachtig voorzorgd uit en desondanks zou Andrew ook zeker weten dat lady Kezia een natural beauty zou zijn. Alvorens Andrew kon beslissen wat hij zou gaan drinken, zag hij lady Kezia haar voet uitsteken om een serveerster met een dienblad vol champagne glazen te laten struikelen. De champagne vloog in het rond en Andrew deed zijn best om niet in de lach te schieten. Dit leek interessant aan haar, het was namelijk precies iets wat Andrew ook zou kunnen doen. Hij dacht even aan de zwerver, waarbij hij zijn sigaret had uitgedrukt in zijn fooienbakje. “Wat onprofessioneel, zeg,” zei Andrew spottend over de serveerster, alsof ze een stuk vuil was. Hij deed geen aanstalten om haar te helpen, hij maakte de situatie slechts erger voor haar. “en dát daar moet de eersteklas serveren? Ze kan niet eens haar dienblad vasthouden. Wat een waardeloze serveerster.” Klaagde hij, om vervolgens lady Kezia grijnzend een knipoog te geven. Zo kon ze duidelijk zien dat Andrew zeker wel van haar actie gediend was. “Maar goed, ze is het aankijken niet waard. Vertel eens, Kezia. Wat doet deze prachtige lady op het schip? Wil je ook eens ontsnappen aan het Engelse platteland en het levendige New York bezoeken?” vroeg hij haar nieuwsgierig. Samen met haar zou de reis wel erg leuk worden, vooral omdat ze had laten zien dat ze net zoals hij was.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

• 18 • eerste klasse • outfit • With Joe @ first class suite •

"Een kunstenaar? Nee, al zou ik het graag willen. Ik vind het gewoon erg leuk om te doen." Een hand gleed door haar blonde lokken, aandachtig luisterend naar zijn verhaal. "Mijn droom is om er ooit mijn geld mee te verdienen. New York leek mij daar de beste plek voor." Joe glimlachte beleefd naar de blondine, die hem aandachtig bleef aankijken. Ze knikte instemmend "Ik weet het, de kans dat het gebeurd is erg klein. Daarom is het ook maar een droom." Ze haalde haar schouders op. "Niet zo snel opgeven jij" zei ze plagend maar ze was wel oprecht. Je dromen najagen was iet wat zij graag zou doen als ze op eigen benen zou staan, los van haar status en familie. "Wat is de reden van uw verblijf, als ik vragen mag?" Delilah wendde haar blik af naar de zee, denkend over een antwoord. Nu al vertellen dat ze eigenlijk haar geforceerde huwelijk aan het uitstellen was, was misschien niet de perfecte binnenkomer in de korte tijd waarin ze elkaar kende maar liegen ging ook tegen haar moralen in. "Ik ben op reis met m'n beste vriendin, zoals u zag, Aangezien ik achttien ben zal ik bij terugkomst uitgehuwelijkt worden dus is dit nog m'n laatste kans als vrijgezelle dame," vertelde ze hem dan ook eerlijk terwijl ze zijn gezichtsuitdrukking probeerde te peilen. Ze hoopte niet dat Joe nog een slechtere indruk kreeg over de adelen klasse, mits dat nog mogelijk was door het voorval van zojuist. Ze verstopte haar smalle lichaam in de jas die rond haar schouder hing. Ze trok hem nu volledig aan, iets wat er nog belachelijker uit zag, al vond ze zelf. "Hij staat u enig," Delilah rolde grijnzend met haar ogen en duwde Joe plagend tegen zijn schouder, enkel haar vingertoppen kwamen nog onder de mouwen uit. "Je mag niet liegen" zei ze met dezelfde grijns rond haar lippen. "Dat zal niet nodig zijn, ik heb wel woestere winden getrotseerd." had Joe geantwoord op haar aanbod de jas terug te nemen. De blondine knikte beleefd met een lichte glimlach. "Ohja? Zoals?" vroeg ze hem nieuwgierig. Delilah had nogal de soms vervelend eigenschap om eerste iets te vragen en dan pas na te denken of dat niet onbeleefd zou overkomen "Als u wilt, uiteraard' verbeterde ze zichzelf terwijl ze zichzelf op haar achterhoofd krabde terwijl ze richting de eerste klasse suites liepen. "Het is hier prachtig..." Hier was Delilah het zeker mee eens, al had het dezelfde luxe uitstraling als thuis. Zelf was ze niet anders gewend maar ze snapte wel dat Joe dit behoorlijk indrukwekkend moest vinden. Aangekomen bij haar suite zag ze dat ze deur al half geopend was, waarschijnlijk was er al een personeelslid binnen om haar andere bagage te brengen. Ze stapte naar binnen en met weinig moeite had ze de slaapkamer gevonden waar al wat tassen stonden. Haar personeel keek duidelijk afkeurend naar de jongeman die achter haar binnenkwam, maar met een kort gebaar liet diegene haar suite verlaten. Het was duidelijk dat zelfs haar personeel niet onder de indruk was van Joe maar gelukkig hadden zij geen recht hun mening hardop te uiten zonder dat hun ontslag boven hun hoofd hing. Delilah richtte haar aandacht weer op Joe. "Zet maar ergens neer," zei ze tegen hem terwijl ze de slaapkamer rondkeek. Ze had via het grote raam een prachtig uitzicht, deels op de voorzijde van het schip en deels op de zee. Nu was ze wel blij dat de dames voor vertrek ervoor gekozen hadden om beide een aparte suite te nemen, aangezien er nu al ruzie ontstaan was. Met een zucht, zette ze zichzelf neer op haar enorme tweepersoonsbed - Joe gebarend dat hij mocht plaats nemen als hij dat wilde. "Zullen we de rest van het schip gaan bekijken, of had u andere plannen?" vroeg ze hem met een glimlach.

[ bericht aangepast op 5 sep 2021 - 19:22 ]

• 22 • tweede klasse • outfit • With Roman @ second class deck •

Tijdens hun oogcontact was de jongeman enkele centimeters haar kant op gebogen. Als ze niet beter zou weten zou ze denken dat hij aanstalten deed haar te kussen. Een hand gleed door haar krullen, haar blik nog altijd gericht op zijn blauwe kijkers. Er kwam geen verbale reactie meer - al was dit geen verrassing voor haar. Ook zij voelde de brandende blikken op hun gericht - althans op Ronan. Even beet ze op de binnenkant van haar wang. Jane wilde niet dat de jongeman naast haar zich ongemakkelijk zou voelen in haar bijzijn maar ze kon het ook niet voorkomen. Zo zat de maatschappij nu eenmaal in elkaar, zeker op een schip met verschillende klasses. En al helemaal als de twee uiterste klasses naast elkaar liepen - lijkend op een pasgetrouwd stel. 'Zo,' Klonk het kort vanaf zijn kant na de stille wandeling naar het achterdek van het enorme schip. Toen ze bij de reling tot stilstand kwamen, liet ze de arm die ze om de zijne geslagen had langs haar lichaam vallen. Jane volgde zijn blik over de menigte in de haven, maar ook de werklui aan wal die de ingang van het schip aan het sluiten waren. 'Ik hoop dat we snel gaan vertrekken,' hoorde ze Ronan mompelen, al was het bijna onverstaanbaar door de harde zeewind. Ze stond gelukkig nog aardig dichtbij hem om het toch te kunnen horen. Haar krullen dansten weer wild voor haar gezicht nu de wind niet meer geblokkeerd werd door het lichaam van de jongeman naast haar. Haar groene kijkers keken op naar de zijne die nog altijd vooruit de haven inkeken. Jane twijfelde wat ze moest doen. Moest ze contact met hem zoeken, een gesprek aangaan of moest ze Ronan juist met rust laten, hem niet nog ongemakkelijker laten voelen dan dat hij blijkbaar al deed. Een schuldgevoel begon te ontstaan in haar onderbuik en haar bovenkamer besloot hier uiteraard misbruik van te maken door nog eens langs het korte tijdbestek waarin ze elkaar kende te gaan om al haar fouten of verkeerde opvattingen bloot te leggen. Misschien was ze te voorwaarts geweest met het beetpakken van de jongeman of wat ze te neerbuigend geweest over haar of juist zijn verleden. "Sorry," mompelde ze voorzichtig na enkele seconden te hebben nagedacht over de beste tactiek. Haar excuses aanbieden was misschien wel het beste wat ze als eerste kon doen, wat ze verkeerd had gedaan wist ze niet maar het was duidelijk dat Ronan iets niet prettig had gevonden binnen de tijd dat ze van hun ontmoetingsplek naar de achterzijde van schip liepen. Haar armen rustten op de ijzeren reling terwijl ze haar hoofd draaide naar de kolkende zee. Terwijl ze in stilte nadacht schoten haar gevoelens en stemming alle kanten op door de plotse verandering in Ronan's houding, iets waardoor Jane zich erg onzeker voelde. In hun korte tijd samen had de jongedame al meer verschillende emoties gevoeld als in het afgelopen jaar reizend door Europa. Ze sloot haar ogen en genoot van de wind die in haar gezicht blies, door de dunne stof van haar jurk en die haar krullen nog heftiger rond liet waaien. "Ik merk de verandering in je houding Ronan, als ik iets verkeerd gedaan heb dan hoor ik dat graag," onderbouwde de blondine haar excuses na enige tijd van stilte - haar ogen weer geopend. "En als je wilt dat ik je met rust moet laten dan doe ik dat uiteraard." Met een zucht verbrak ze hun kleine beetje lichaamscontact wat er nog aanwezig was en nam ze een stap afstand van hem zodat ze hem even van top tot teen kon bekijken - gefocust op zijn gespannen lichaamshouding.

21      ⬧      Third class      ⬧      Works in the machinery room      ⬧      With Lady Delilah and Lady Kezia

Door het feit dat Lady Delilah me had aangezien voor een kunstenaar deed me een beetje grinniken. Ik was er erg door gevleid maar ik had mezelf nog nooit bekeken als een kunstenaar. Een kunstenaar was voor mij iemand met een naam als Monet, niet een armoedzaaier als ik. Het was hobby waarvan ik hoopte er ooit mijn brood mee te kunnen verdienen. Het viel me op dat ze terwijl ze met haar blond lokken aan het spelen was aandachtig luisterde naar mijn verhaal, iets wat ik erg waardeerde. Het gebeurde immers niet vaak dat iemand écht de tijd nam te luisteren naar wat ik te vertellen had en het feit dat ze haar status aan de kant zette om met mij te converseren vond ik toch wel bijzonder. Haar vriendin had zeer negatief gereageerd op ons onderonsje maar Lady Delilah had zich niet van haar stuk laten brengen, iets waar ik wel respect op kon brengen. Na mijn preek had ze met verteld dat ik niet zo snel op moest geven, iets wat me wat verlegen liet grinniken. Ik wist mijn mannetje wel te staan, maar als het aan kwam op mijn werk werd ik plotseling erg verlegen en zelfbewust. Ik kon het alleen maar waarderen dat Lady Delilah dacht dat ik wel wat moois op papier wist te krijgen. Waar ze mij naar mijn reden van verblijf had ik hetzelfde bij haar gedaan. "Ik ben op reis met m'n beste vriendin, zoals u zag. Aangezien ik achttien ben zal ik bij terugkomst uitgehuwelijkt worden dus dit is nog m'n laatste kans als vrijgezelle dame." vertelde ze me. Waar ik dacht dat het een typisch antwoord zou zijn over een rijke familie welke een welverdiend uitje wilde maken op het befaamde schip, wist ze het tegendeel te bewijzen. Ik moest mijn best doen mijn mond niet een stuk open te laten vallen. Het verbaasde me dat zulke dingen daadwerkelijk gebeurde, uitgehuwelijkt worden. Huwelijk hoorde iets moois te zijn, iets wat je doet met de geen waar je van houdt. Niet met iemand wie voor je uitgekozen wordt. Al was dit waarschijnlijk de normaalste zaak van de wereld voor haar. Ik knikte snel, om geen ongemakkelijke stilte te laten ontstaan. "En wat vindt u daar zelf van?" was er uit mijn mond gekomen voor ik er erg in had. Op de manier waarop ze sprak was op te maken dat ze er zelf ook niet al te blij mee was. Maar ik kon er natuurlijk ook naast zitten. Ik wilde me verontschuldigen voor mijn toch best gedurfde uitspraak maar ik was ook wel benieuwd op het antwoord dus keek ik haar zowel lichtelijk uitdagend als nieuwsgierig aan. Vervolgens had ik haar mijn jas aangeboden gezien het wat fris werd op het dek, er niet bij stil staand dat het ding waarschijnlijk vijf maten te groot zou zijn voor haar tengere lichaam. Toch misstond het haar niet, wat ik dan ook uitgesproken had. Dit werd niet al te best ontvangen gezien ik tegen mijn schouder werd geduwd, iets wat me deed lachen. "Je mag niet liegen," grijnsde ze vervolgens, waarop ik haar serieus, met een kleine ondeugende grijns, aankeek. "Dat weet ik, daarom doe ik het ook niet." grijnsde ik breed. Ze maakte zich druk of ik het niet koud zou krijgen zonder jas nu zij deze om had, iets wat ik enorm lief vond. Toch vertelde ik haar al snel dat ik wel voor hetere vuren had gestaan en ik wel wat gewend was. Haar nieuwsgierigheid deed me kort lachen en ik schudde dan ook lachend mijn hoofd toen ze zichzelf verbeterde. "Vragen staat vrij," lachte ik alvorens ik mijn schouders ophaalde en wat op de balustrade leunde. "Zoals u vast niet ontgaan was ben ik niet erg rijk," begon ik. "Laat ik zeggen dat het niet altijd even vanzelfsprekend was een dak boven mijn hoofd te hebben." zei ik terwijl ik mijn blik wat over de grond liet dwalen. Ik wilde absoluut geen show opvoeren over hoe zielig iedereen me wel niet moest vinden. Het bleef toch een kwetsbaar onderwerp. Ik wilde geen medelijden maar ik wilde ook niet de indruk wekken dat ik het alleemaal uit mijn duim zoog. Daarom ontweek ik het onderwerp meestal. Maar gezien Lady Delilah eerlijk was geweest was het enkel eerlijk als ik dat ook zou doen. Al snel kwam Lady Delilah met het idee haar bagage naar haar kamer te brengen, iets wat me een goed idee leek. Eenmaal aangekomen in de eerste klas vleugel keek ik mijn ogen uit. Het dek was al mooi geweest maar dat was niets in vergelijking met wat er zich binnen schuilhield. Al snel begeleidde ze me naar haar suite, welke ook flink aan de maat was. Waar ik met vijf andere in één kamertje gepropt zat, moest zij uitkijken dat ze 's nachts niet zou verdwalen op weg naar de badkamer. Toch had ik niet willen ruilen. Ik had nu al een beetje mogen proeven van de sfeer die er in de eerste klas hing en ik was blij dat ik de rest van mijn reis niet met deze mensen hoefde te spenderen. Ik had ergens gewoon medelijden met Lady Delilah. Ze was veel te goed voor dat zootje ondankbare sierpaarden. Ik had allang gezien dat Lady Delilah meer inhoud had dan de rest van de eerste klas bij elkaar. Ik keek even rond de kamer waarna ik haar koffer ergens neerzette. Ik kon het niet laten even naar het raam te lopen en te genieten van het uitzicht. Ook dit zou een goede plek zijn wat te schetsen.... Vervolgens gebaarde ze dat ik plaats mocht namen naast haar. Ik aarzelde even, maar nam daarna toch plaats naast haar. "U deelt geen suite met uw vriendin?" vroeg ik nadat het me opgevallen was er maar één tweepersoonsbed was. Het leek me sterk dat de twee één bed gingen delen. "Ik wil absoluut niet respectloos overkomen, maar, ze had u best wat beter mogen behandelen... zeker als beste vriendin." probeerde ik zo beleefd mogelijk uit te spreken. "Ik vind uw gezelschap in ieder geval erg aangenaam." glimlachte ik naar haar. Ik had al even rond gekeken in de lounge, en hoe mooi deze ook was, er leek niet veel gaande. Naast een paar rokende en drinkende rijke lui was er bizar weinig te doen. Ik was benieuwd naar hoe een feest er hier beneden uit zag... "Zullen we de rest van het schip gaan bekijken, of had u andere plannen?" vroeg Lady Delilah vervolgens. Ik keek haar aan en knikte. "Dat lijkt me een uitstekend plan," glimlachte ik oprecht naar haar. Ik stond weer op van het bed en stak mijn hand naar haar uit. "Nu is het mijn beurt voor een rondleiding."

---

How far is far