[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 aug 2021 - 19:00 Elentiya is offline

Titanic
"Where to? To the stars."

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic.
Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten.
De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York.

Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen.

•• Rollen.

— First Class.
De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn.
— Second Class.
De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse.
— Third Class.
De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen.

“May I have your ticket, please?”

•• Reservations.

First Class.

– Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach.
– Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos.
– Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione.
– V • leeftijd • Eclypse.
– Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak.
– Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare.
– Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier.
–
– Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia.
– Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon.
– Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren.
– Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos.
– Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown.
– Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class.

– Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare.
– Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow.
– Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian.
– Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos.
– Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier.
–
– Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow.
– Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet.
– Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick.
– Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class.

– Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses.
– Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak.
– Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia.
– Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach.
– Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland.
–
– Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown.
– Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach
– Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos.
– Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu.
– Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter.
– Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin.

De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen.
We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken.

De hutten.
— First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers.

— Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen.

— Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

22 okt 2021 - 21:32 Elentiya is offline

Elentiya 12343

Saoirse Yeardley
"My music will tell you more about me than I ever will."

24 • 3rd Class • Singer • Outfit • On the E-deck w/ Samuel

”Ha. Zangeres en comédienne,” brengt de man tussen Saoirse’s woorden door uit. De brunette duwt slechts haar mondhoeken iets hoger, waarbij een geamuseerd gloed door haar lichtere poelen heen schittert. “Zie ik eruit als een ober? Ik ben een… straatrat die per ongeluk mee is gekomen bij het inladen van de cargo. “Grijnzend kijkt hij haar aan. “Als ik de vriendelijke meneer die ik een paar uur geleden tegenkwam mag geloven dan. Het moet gezegd worden, die belezen tweede- en eersteklassers maken wel mooie vergelijkingen.”
”Nee, je bent zeker geen ober op dit schip, maar om je nu perse een straatrat te noemen. . .” humt Saoirse zacht, de klanken van haar stem verdikt nu ze tegenover iemand staat die dezelfde Gaelische klanken weet over te brengen, ondanks dat ze niet geheel hetzelfde zijn — aardig verschillend door hun afkomst. “Hun vergelijkingen komen grotendeels veelal uit de boeken die ze lezen, wij maken ze op uit de ervaringen die we doen.” Traag neemt Saoirse de man voor haar in zich op, onderwijl deze schaamteloos het glas, zijn glas, terug uit haar handen vandaan pakt zodat hij er een slok van kan nemen. Ter voorkoming dat haar glimlach gaat groeien laat Saoirse haar lippen echter een keer over elkaar heen rollen als hij het glas, ondanks de ontevredenheid van eerder, weer tussen haar vingers plaatst.
“En jij? Je ziet er een stuk beter uit dan een straatrat, maar je hebt minder manieren dan ik. En dat zegt wat. Zijn alle vrouwen in Ierland zo?”
Direct schieten haar beide wenkbrauwen iets omhoog. Sprak de man nu over haar manieren, welke slechter zouden zijn dan het zijne, én maakte hij daarbij een smal compliment over haar uiterlijke verschijning? Saoirse kon het niet helpen, hoorde de waarschuwende stem van haar moeder ergens ver in haar achterhoofd, maar vierde vrij op de Ierse wateren die ze van haar vader had georven.
“Zo vrij, bedoel je?” kaatst Saoirse dan ook terug, spelend met het glas whiskey nog altijd in haar hand, waarop ze besluit te vragen naar wie (of waarom) er besloten is dat het sterke drankje slechts enkel voor mannen zou zijn.
”Geen idee. Maar voor wat hoort wat,” reageert de nog altijd naamloze man op zijn beurt. “Wij de whiskey, jullie die altijd de eersten zijn die gered worden wanneer de pleuris uitbreekt. Klinkt als een eerlijke deal als je het mij vraagt.” Een zacht lachje verlaat Saoirse’s lippen terwijl ze het glas weer rondjes laat draaien, vlak onder haar neus. De sterke geur van alcohol steeds verleidelijker geworden. “Dus.. in het kader van voor wat hoort wat..” gaat hij verder, een stap dichter naar de brunette zettend, waardoor hij zich schaamteloos binnen haar persoonlijke ruimte weet te plaatsen. Ondertussen neemt hij een nieuwe hijs van zijn sigaret, de rook kringelend langs Saoirse’s gezicht af — dringt haar neus binnen en verpest voor een paar seconden de aroma van de peperdure whiskey.
“Wat heb jij over voor een slokje van deze heerlijke, dure whiskey waar deze… arme straatrat zo ontzettend hard voor gewerkt heeft. Hm?”
Onbewust voelt Saoirse hoe haar hart een slag overslaat, gedreven door de subtiele spanning die de woorden van de man met zich meebrengen, waarop haar lippen licht vaneen wijken. De verleiding zo groots om er aan toe te geven, hetgeen waar ze in het verleden ook nooit geen moeite mee heeft gehad. Desalniettemin besluit Saoirse om niet meteen te happen, om de zoete plagerijen nog heel even aan te houden, alvorens ze precies weet wat ze er mee gaat doen.
“Hoewel je daar een heel goed punt hebt, Mr. . .?” Miniem kantelt Saoirse haar hoofd iets, haar blauwe kijkers geen seconden van de man voor haar geweken — nieuwsgierig geworden naar zijn naam en de persoon wie hij is, een verkenning dat ze ergens maar al te graag wil maken. “De enige reden dat wij vrouwen uiteindelijk als eerste gered worden wanneer de pleuris uitbreekt, is omdat mannen geen kinderen kunnen dragen en baren. Is het dan werkelijk een eerlijke deal?”
Vluchtig laat Saoirse het puntje van haar tong over haar lippen heen glijden, deze bevochtigend als ze het glas dreigt aan haar lippen te plaatsen. Puur voor het spel, de plagerij dat zich tussen hen in gevormd heeft. De man voor haar lijkt er beslist nog niet klaar mee te zijn en iets in zijn wezen trekt het zorgvuldig weggestoken onstuimige gedeelte van de Ierse haar karakter naar voren. “Voor wat hoort wat, hmm? Misschien moet ik eerst maar eens proeven, voordat we besluiten er een deal van te maken. . .”

[ bericht aangepast op 22 okt 2021 - 21:32 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

23 okt 2021 - 21:54 Aynur is offline

Aynur 2380

De geheimzinnige man wist zich uiteindelijk van me te ontdoen toen zijn vriendin zich weer terug trok in haar kamer om de rest van haar spullen uit te pakken. Hij had me simpelweg in de armen van een nietsvermoedende jongen geduwd met de boodschap dat hij me naar mijn kamer moest vergezellen. De jongen sprak verrast de woorden uit die ook mijn tong lagen.
“Eh — pardon?” Zijn handen voelen warm aan op mijn schouders, een fenomeen waar ik me niet al te veel op probeerde te focussen. Voordat we er erg in hadden, was de blonde man alweer verdwenen. Evenals de handen op mijn schouders. Ik zette een stap naar voren en draaide me om zodat ik het gezicht kon zien van dan de man wier armen ik zo ruwweg was gedumpt.
De man was de eerste die de stilte verbrak. “Ik heb geen idee wat dat voor moest stellen, maar het ziet ernaar uit dat hij je in ieder geval niet meer naar je suite gaat brengen en ik ben absoluut niet het personeel waar hij me zojuist voor heeft aangezien,” sprak hij met een duidelijke articulatie. Zijn blik liet hij schaamteloos over me heen glijden waarop hij fronste.
“Wat?” vroeg ik hem dan ook — benieuwd naar hetgeen wat die reactie veroorzaakt kan hebben. De toon die ik gebruikte was zacht en discreet waarna ik hem een schuinse blik toewierp. Ongemakkelijk gleden mijn vingers over de borduursels op mijn jurk — niet goed weten wat ik anders met mijn lichaam moest doen.
Vervolgens haalde ik diep adem: “Als jij niet het personeel bent waar hij je voor aan zag, mag ik dan vragen wie je wel bent?” Op de een of andere manier zorgde de uitdossing van de man dat ik gebruik maakte van ‘jij’ en ‘jouw’ in plaats van de respectvollere persoonlijke voornaamwoorden. Daarbij leek mijn nieuwsgierigheid het altijd te winnen van mijn gezonde verstand — de reden dat Mister Tibbot ook als tijdelijke nanny was aangesteld.
“Dus, je suite. Zal ik de heer dan maar zijn die hij niet is, hm?” vroeg de jongen me en zijn mondhoeken krulden op tot een glimlach. Ik voelde mijn wangen warm worden — iets wat tegen mijn lichte huidskleur nauwelijks op zou vallen. De man tilde zijn arm haaks op maar in plaats van deze aan te nemen, trok ik mijn eigen armen dichter tegen mijn bovenlichaam aan. “Zou het héél onbeleefd zijn van mijn kant als we in plaats daarvan ergens anders heen gaan?” Ik beet op mijn lip, maar kon de ondeugende twinkeling in mijn ogen niet uitdoven.
Er was me verboden teveel te participeren in lichamelijk activiteiten zoals feesten en banketten. Nu ik niet meer onder de toezicht stond van een nanny voelde ik me onoverwinnelijk. “Tenminste. . . je hoeft niet mee, natuurlijk. Maar ik hoorde dat er ergens een feestje zou zijn — vanavond?” Het laatste kwam er ietwat vertwijfeld uit aangezien het een tijd geleden was geweest dat ik in de brochure gekeken had. “Zou je ‘de heer’ willen zijn en me de weg wijzen?” vroeg ik met een onschuldige glimlach terwijl ik naar hem opkeek vanonder mijn wimpers.

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey
17 jaar | dress | Angus | Eersteklas dek

[ bericht aangepast op 23 okt 2021 - 21:55 ]

I have seen my own sun darkened

24 okt 2021 - 16:56 Sev is offline

Sev 19203

SAMUEL CINÁED MACMILLAN

"To hell with playing fair. Nothing about our lives has ever been fair now, has it?"

28 • third class • party at the e-deck • with saoirse yeardley

“Nee, je bent zeker geen ober op dit schip, maar om je nu per se een straatrat te noemen..” begon het meisje.
Samuel trok zijn wenkbrauwen geamuseerd op. Ze had geen idee. Hij was wel degelijk een straatrat. Een hele vervelende zelfs. Het soort dat maar hardnekkig bleef terugkomen, hoe hard je hem ook maar probeerde te weren. Maar dat was oké. Het was in elk geval stuk beter dan een omhooggevallen geldwolf zijn, zoals zijn trieste broer Matthew.
“Hun vergelijkingen komen grotendeels veelal uit de boeken die ze lezen, wij maken ze op uit de ervaringen die we doen,” vervolgde ze.
“En wat voor.. ervaringen heb jij dan zoal?” vroeg Samuel met een brutale blik in zijn ogen terwijl hij haar nog eens goed van top tot teen bekeek. Ze zag er niet uit als een hooggeplaatste dame van stand, maar hij kon zich ook niet voorstellen dat ze voornamelijk op straat leefde. Daar was ze te welbespraakt en verzorgd voor. Veel van de dames die hij ’s avonds laat tegenkwam in de straten van Edinburgh, Glasgow en Londen, waren daklozen en verslaafde prostituees. Zij waren enkele van zijn beste klanten. De ongeziene vrouwen in koude steegjes en louche bars, op zoek naar een welwillende man die met hen meeging naar een smerig motel zodat ze hun volgende fix kon betalen.
Sam had met ze te doen. Meer dan eens had hij een zak fish and chips gekocht om samen met een enkeling te gaan eten en roken, pratend over het leven. Hij wist dat hij één van de weinige mensen was die af en toe de tijd nam om samen met deze onfortuinlijke mensen te gaan zitten om een gesprek te voeren. De meeste burgers in zowel Schotland als Engeland, keurden prostituees of daklozen geen blik waardig, of scholden hen uit wanneer ze hen zagen. Het leven was oneerlijk, en Samuel sympathiseerde met mensen die net als hij niets cadeau hadden gekregen en het helemaal zelf moesten rooien.
Maar - klanten waren klanten, of je nu een arme vrouw was die haar lichaam verkocht, of een stiekeme tweedeklas passagier op het grootste cruiseschip aller tijden. Sam kon nog steeds niet geloven dat hij zelf ook meevoer met the Ship of Dreams. Onderweg naar een nieuwe toekomst in New York.
“En jij?” vroeg hij het meisje voor zich. “Je ziet er een stuk beter uit dan een straatrat, maar je hebt minder manieren dan ik. Zijn alle vrouwen in Ierland zo?”
Haar wenkbrauwen schoten omhoog. Samuel vond het heerlijk om mensen (en dan voornamelijk vrouwen) uit hun comfort zone te pushen met zijn woorden. Kijken hoe ver hij kon gaan. Gek genoeg vonden vrouwen het regelmatig nog leuk ook. Foute jongens trokken nieuwsgierige meisjes, dat wist Samuel als geen ander.
“Zo vrij, bedoel je?” vroeg ze.
“Zo ongemanierd om te stelen, eigenlijk,” grijnsde Samuel. “Hoe vrij je bent, daar kan alleen jij antwoord op geven. Heb je een vriend?”
Zodra het gesprek viel op het idee dat mannen hun whiskey nu eenmaal verdienen omdat vrouwen andere privileges genoten, doet Samuel een stapje naar voren, wetende dat hij daarmee in haar space stapt.
“Dus.. in het kader van voor wat hoort wat.. Wat heb jij over voor een slokje van deze heerlijke, dure whiskey waar deze… arme straatrat zo ontzettend hard voor gewerkt heeft. Hm?”
Haar blauwe ogen kijken hem direct aan. Ze zijn helder maar krachtig, een beetje zoals de oceaan waarop ze varen.
“Hoewel je daar een heel goed punt hebt, mister. . .?”
“MacMillan. Maar voor jou is het Sam.”
Haar hoofd kantelde lichtjes terwijl ze hem net zo schaamteloos aan bleef staren.
“De enige reden dat wij vrouwen uiteindelijk als eerste gered worden wanneer de pleuris uitbreekt, is omdat mannen geen kinderen kunnen dragen en baren. Is het dan werkelijk een eerlijke deal?”
Samuel laat zijn blik naar haar mond gaan zodra ze het puntje van haar tong over haar lippen laat glijden.
"Voor wat hoort wat, hmm?" vervolgt ze met een tevreden blik. "Misschien moet ik eerst maar eens proeven, voordat we besluiten er een deal van te maken..”
“Ik geloof nu inderdaad dat je ook van de straat komt,” begint Samuel met een geslepen toon in zijn stem. “Ik heb mijn middelbare school niet afgemaakt, maar ik heb op de lagere school geleerd dat vrouwen alleen kinderen kunnen dragen en baren als daar een man aan te pas komt. Ik had alleen gedacht dat ik een.. vrouw zoals jij niet zou hoeven uitleggen hoe dat werkt.”
Hij knikte haar toe, zijn ogen nog altijd op haar ogen gefixeerd.
“Probeer maar een slokje te nemen,” zei hij toen. Neem het risico maar. Kijk maar wat er gebeurt. Hij wist dat hij een bepaalde uitwerking op de dame had. Hij kon het voelen, in de elektrisch geladen spanning die tussen hen in hing. Samuel wist dat als hij met haar in bed wilde belanden, het misschien slimmer was om zich als een perfecte gentleman te gedragen, maar wat was daar nou aan? Liever keek hij hoever ze met hem mee durfde te buigen. Ze leek daar wel voor in te zijn.
“Wat is jouw naam dan?” vroeg hij haar. Vlug dacht hij aan de Ierse vrouwennamen die hij kende. Hoewel Sam zowel in Schotland was opgegroeid en ook veel in Engeland had rondgezworven gedurende zijn leven, was Ierland een plek waar hij nog nooit was geweest. Als alle vrouwen in Ierland eruit zagen als de dame die voor hem stond, was dat gegarandeerd een fout geweest.
“Laat me raden… Maggie? Mary?”

ars moriendi

25 okt 2021 - 17:14 Basim is offline

Basim 18646

Matthew MacMillan

30 • 2nd class • With Evangeline • at Evangeline's room

❝ The starting point of all achievement is desire.❞

Het voelde op een bepaalde manier wat teleurstellend dat hij geen cabin met Evangeline deelde, iets wat hij eigenlijk wel graag had gehad. Ze had er alleen op gestaan dat ze haar eigen ticket met haar broer zou boeken. Met enige tegenzin had hij haar gang laten gaan, al was dat geen reden voor hem om haar nu op te komen zoeken. Matthew wilde haar maar al te graag meenemen naar het feest dat vanavond plaatsvond.
Eenmaal hij op haar deur geklopt had, wachtte hij geduldig tot ze zou verschijnen. De privacy van een dame verbreken was een schande en hij wist dat Evangeline soms even wat meer tijd nodig kon hebben. In plaats van dat ze de deur volledig opende, verscheen ze juist achter een kier. Hij vertelde haar dat ze er prachtig uitzag, ondanks dat hij weinig van haar zag, maar zijn tweede zin bleef halverwege stokken in zijn keel. Ze leek nog niet klaar om te vertrekken.
'Je hebt geluk dat ik zoveel van je houd en dat je er zo geweldig uitziet, weet je dat?' vertelde ze hem, vervolgens de deur nog wat meer openend. Op dat moment zag hij hoe ze was uitgeschoten met haar make-up. Oké, ze was duidelijk nog niet klaar om te gaan. 'Ik was bijna klaar,' verduidelijkte ze nog, hem vervolgens binnen latend. Matthew kon het niet laten om even te grinniken.
'Oh, dus als je niet zoveel van me gehouden had, was ik nu je kamer uitgezet?' grapte hij, een grijns op zijn gezicht. Ze vond het heerlijk om hem te stangen, dus hij had zo zijn zeldzame momenten dat hij dit bij haar terug deed. In dit geval was zijn vrolijke bui in combinatie met haar ongelukje er de oorzaak van. 'En dank je, zelfs met een mooie zwarte streep over je gezicht ben jij ook nog prachtig.' Hij trok zich niets van haar tegenstribbelen aan en trok haar zich nog even naar zich toe, zodat hij haar een kus op haar wang kon geven.
'Zou je het erg vinden nog heel even te wachten tot ik klaar ben met. . . dit hier? Ik schiet op, dat beloof ik,' vroeg ze hem nog, nadat hij haar eindelijk had losgelaten. Ze wees nadrukkelijk naar het zwart op het gezicht, wat hem weer even deed grijnzen.
'Okay, nog heel even dan, maar ik sleep je gewoon mee als je niet snel genoeg bent, presentabel of niet.' Tevreden keek hij haar na, terwijl ze in de badkamer verdween. Hij wist zelf wel dat hij vast langer zou moeten wachten dan hij wilde, maar dat had je nu eenmaal met vrouwen, die hadden gewoon meer tijd nodig. Daarnaast, op zich had hij de tijd. Ze hadden de hele avond nog voor zich.
'Zin in het feestje?' vroeg hij haar toen ze de badkamer weer was uitgekomen, haar make-up nu helemaal in orde. Hij nam haar bij de arm, maar gaf haar verder wel de ruimte om het vertrek daadwerkelijk te verlaten wanneer zij dit wilde. 'Nu ben je nog mooier,' fluisterde hij nog in haar oor.

Stenenlikker

26 okt 2021 - 11:48 Elentiya is offline

Elentiya 12343

Angus Finley
"In the end they'll judge me anyway, so whatever."

24 • 3rd Class • Bartender/waiter • First Class deck, w/ Romily

”Wat?”
Angus reageert niet, wetende dat de blondine niet naar het ‘wat’ vraagt in de woorden die hij uitgesproken heeft, maar de ietwat onderzoekende blik die hij over de jonge vrouw heen heeft laten glijden. Het is niet omdat het een vreemd gegeven is dat ze jonger is, hetgeen haar uiterlijke verschijning weet te verraden — ondanks dat hij geen idee heeft van hoe jong precies — maar meer de veel ouder ogende man waarbij ze in gezelschap was. Echter, wie was Angus om daar een oordeel over te vellen? Beter hield hij deze daarom dan ook voor zichzelf.
”Als jij niet het personeel bent waar hij je voor aan zag, mag ik dan vragen wie je wel bent?”
”Vragen mag altijd,” reageert Angus, een grijns scheef op zijn lippen. “Maar of ik je een antwoord geef is ten tweede.” Met een ondeugende gloed, flikkerend door zijn ogen heen, kijkt hij naar de jonge vrouw. Ze was duidelijk van hogere afkomst, maar had klaarblijkelijk besloten haar etiquette overboord te gooien door hem minder formeel aan te spreken dan Angus anders gewend was. In plaats daarvan bood hij de blondine een arm aan. Echter, daar waar Angus verwacht had dat ze deze aan zou nemen, klemde ze eerder haar armen steviger tegen haar bovenlijf aan. Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek Angus van haar armen terug naar haar gezicht, polsend met wat ze van plan was.
”Zou het héél onbeleefd zijn van mijn kant als we in plaats daarvan ergens anders heen gaan?”
Angus zou beter moeten weten, in plaats van een meisje van haar stand mee te nemen naar wat het ook is waar ze heen wil gaan. De problemen die hij kon krijgen door het niet aannemen van de oudere man zijn verzoek eerder, vooral nu hij dus de laatste persoon is met wie de jonge vrouw zich vergezelt. . . Hij zou haar erop moeten wijzen dat het beter is als ze wél terug gaat naar haar suite, de plek waar ze waarschijnlijk door haar ouders verwacht wordt. Maar, iets in de ondeugende twinkeling van haar heldere kijkers werkt aanlokkelijk, en Angus kan de speelse ondeugd — hoe onschuldig ook — niet weerstaan. Wat kon er per slot van rekening gebeuren op een schip als deze? Al helemaal nu Angus het in zijn hoofd krijgt haar dan wel mee te nemen naar een andere plek, maar een die vast en zeker beter is als waar zij op doelt.
”Tenminste. . . je hoeft niet mee, natuurlijk. Maar ik hoorde dat er ergens een feestje zou zijn — vanavond? Zou je ‘de heer’ willen zijn en me de weg wijzen?”
Angus grijnst lichtjes, waarop een zachte gniffel zijn mond verlaat. Hij kan er niets aan doen, de blondine oogt zo onschuldig dat het haast aandoenlijk te noemen is. Haar subtiele poging tot rebellie, hoe klein ook nog, werkt daardoor des te verleidelijk. “Ik was per toeval zelf op weg naar een feestje,” reageert hij dan, waarop hij opnieuw zijn arm aanbiedt — dit keer met een zachte por tegen haar arm aan, ten teken dat ze deze nu wel moet aannemen. “Dus ik zal je meenemen, maar alleen op één voorwaarde.”
Met een schuine blik kijkt Angus op haar neer. Hij wilde haar met alle plezier naar het feestje benedendeks leiden, met name omdat hij haar dan kon laten zien hoe het er werkelijk aan toe ging binnen zijn kringen — de feestende menigte, de muziek, maar bovenal de gezelligheid die er heerst; zo anders dan de stijve bedoeling een paar dekken hoger. Desondanks was Angus zich nog zeer bewust van haar jongere leeftijd, al dan niet in cijfers vooralsnog, waarop hij haar enkel mee wilde nemen als ze er niet besloot vandoor te gaan. Tenslotte wilde hij het niet op zijn geweten hebben als haar iets overkwam.
”Beloof me er niet zomaar vandoor te gaan. Ik wil niet straks een boze ouder aan mijn suite hebben staan omdat hun dochter er vandoor is, zelfs op een schip als deze.” Plagend tikt Angus haar nog een keer aan met zijn elleboog, waarop hij haar een snelle knipoog geeft. "De naam is Angus, trouwens. Angus Finley, uw barman op het schip, maar wel pas vanaf morgen." Met een kwajongensuitdrukking op zijn gelaat leidt hij de jonge blondine met zich mee, zodra ze zijn arm alsnog heeft aangenomen en ze hun weg richting het E-dek kunnen vinden.

[ bericht aangepast op 26 okt 2021 - 11:48 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

26 okt 2021 - 12:18 Elentiya is offline

Elentiya 12343

Saoirse Yeardley
"My music will tell you more about me than I ever will."

24 • 3rd Class • Singer • Outfit • On the E-deck w/ Samuel

Wanneer de man brutaal zijn blik wederom een keer over het lichaam van de zangeres voor hem heen laat glijden, vragende naar de ervaringen die zij zoal meegemaakt heeft, tuit Saoirse licht doch met een geveinsde afkeuring haar lippen iets. Ze was beslist niet de enige die haar manieren voor het moment had laten varen, hoewel Saoirse zich vooral graag als zichzelf gedraagt — en niet iemand die gekneed is voor de buitenwereld om anders te zijn. De etiquette die ze vanuit thuis uit mee heeft gekregen puur en alleen omdat haar zangkunsten steeds hogerop gehoord werden, niet omdat ze er perse deel uit van moest maken. Saoirse heeft simpelweg het geld nodig dat ze ervoor betaald krijgt.
”Ik ben een zangeres op verschillende plaatsen, bars en kroegen — feesten of gala’s. Ik heb voldoende ervaringen opgedaan, gok ik zo. . .” reageert de brunette vervolgens, het antwoord breeduit en vast niet specifiek hetgeen waar de man om vroeg, maar wilde hij daadwerkelijk alles van haar weten dan was deze eerste ontmoeting simpelweg nog niet genoeg. Saoirse opende zichzelf niet gauw volledig, toonde slechts glimpen van haarzelf zodat mensen de eerste tijd nog wat te gissen hadden. Haar verleden misschien niet een bijzonder gegeven, maar wel een getekend door verschillende gebeurtenissen — welke Saoirse eveneens voor een deel gevormd hebben tot wie ze nu is. Los van het feit dat haar gezin wel degelijk veroordeelt is tot een leven uit de laagste kringen, ondanks haar moeders afkomst.
”Zo ongemanierd om te stelen, eigenlijk,” grijnst de man inmiddels, wanneer Saoirse hem vraagt naar wat hij nu precies bedoelt met de Ierse vrouwen van haar komaf en hoe ze zijn. Saoirse glimlacht, gevolgd door een zacht gegrinnik. Misschien dat niet alle vrouwen hetzelfde gedaan zouden hebben als zij nu deed, maar deze man — met zijn verschijning en uitstralende mysterie — had er beslist om gevraagd. “Hoe vrij je bent, daar kan alleen jij antwoord op geven. Heb je een vriend?”
Onbewust voelt Saoirse hoe haar hart zich pijnlijk een keer samentrekt; de steek drijvend door het midden heen. Desondanks blijft haar gezicht in de plooi, een geamuseerde trek rond haar lippen gevormd. "Zo doeltreffend en gevat ook," werpt ze de man tussendoor toe. In alle werkelijkheid is de liefde met haar gestorven op de dag dat haar geliefde bruut om het leven werd gebracht, maar dat was een geheim dat Saoirse alleen met haar familie droeg. In stilte, zodat niemand weet had van de pijn die ze jaren geleden heeft doorstaan — een toekomst vervlogen, die bewuste dag.
”Het is maar net hoe je het bekijkt,” gaat Saoirse verder. Het glas nog altijd tussen haar vingers geklemd, terwijl haar blik geen seconde van de man voor haar afwijkt. Ondanks de subtiele schaduwen door het blauw van haar ogen heen, opgeroepen door een herinnering aan het verleden, blijft ze helder naar hem opkijken. “Ik ben zo vrij als een vogel, en kan gaan en staan, waar ik maar wil. Zelfs met een gestolen glas whiskey in de hand.” Saoirse lippen wijken vaneen als de man een stap naar voren zet en ondanks dat de rook van zijn sigaret de sterke alcoholgeur voor even weet te verzieken, deinst de brunette niet terug. Haar mond voelt droog nu hij dichterbij staat, de spanning voelbaar in de lucht rondom hen. Toch geeft Saoirse niet in, de verleiding sterk, maar een waar ze vooralsnog soepel tegen weet te vechten.
”MacMillian. Maar voor jou is het Sam,” beantwoord de man — Sam — intussen de tactvolle hint dat de Ierse dame hem heeft gegeven. Wanneer het puntje van haar tong echter over haar lippen heen glijdt, verbreekt hij voor het eerst oogcontact; een kleine triomf voor de brunette voor hem.
”Ik geloof nu inderdaad dat je ook van de straat komt,” spreekt Sam vervolgens, zijn stem uiterst geslepen. “Ik heb mijn middelbare school niet afgemaakt, maar ik heb op de lagere school geleerd dat vrouwen alleen kinderen kunnen dragen en baren als daar een man aan te pas komt. Ik had alleen gedacht dat ik een.. vrouw zoals jij niet zou hoeven uitleggen hoe dat werkt.”
Als vanzelf kleuren Saoirse’s wangen licht roze, voornamelijk door de manier waarop Sam haar weet te betrappen op haar woorden. In plaats van direct een antwoord terug te geven, plaats ze daarom dan ook het glas tegen haar lippen aan. “Ervaringen, MacMillan,” prevelt ze dan zachtjes, doelend op zijn vraag van eerder, waarbij haar ogen slechts licht een keer twinkelen. “We weten allemaal dat een man uiteindelijk alsnog een keer van pas komt. .”
”Probeer maar een slokje te nemen,” haakt Sam in op Saoirse’s voorstel misschien eerst maar eens te proeven, vooraleer ze een deal kunnen maken. Alles in haar wezen schreeuwt een slok te nemen, maar de Ierse zou zichzelf niet zijn als ze iets daarvan weet te bedwingen.
Doe het maar. Neem het risico.
Saoirse kan de onuitgesproken woorden in gedachten al horen, zichtbaar in de diepte van zijn donkere kijkers. Onhoorbaar ademt ze dan ook een keer diep in, waarbij ze niet alleen de geur van de whiskey met zich meeneemt, maar ook het zijne. Het nestelt zich vast in haar geheugen, om nooit te vergeten. Voor heel even lijkt Saoirse de feestende menigte om hen heen te vergeten; de dansende mensen, het vrolijk gezang en de aloude muziek van donkere straten. De whiskey in haar hand schreeuwt haar toe; proef me! De Ierse zangeres slikt een keer, terwijl de slagen van haar hart zich op een opgewonden wijze versneld hebben. De verleiding is zo groot. . .
”Wat is jouw naam dan?” vraagt Sam ondertussen. “Laat me raden. . . Maggie? Mary?”
Op dat moment vindt Saoirse een manier om het drankje in haar hand nog heel even het hare te laten. Een geamuseerd trek vormt zich rond haar mond, onaangedaan door het feit dat Sam nog altijd in haar persoonlijke ruimte staat. Het glas verdwijnt bij haar gezicht vandaan, zwevend iets lager — ter hoogte van haar borstkas. “Was je zo in beslag genomen dat je het omroepen van mijn naam niet gehoord hebt?” vraagt Saoirse hem dan. Een glimlach groeit op haar gezicht, alvorens ze deze iets dichter naar dat van Sam weet te brengen zodat ze ongegeneerd zijn gelaatstrekken beter kan bekijken. “Wat jammer nou, het is geen gemakkelijke om te raden — kan ik je verzekeren.”
Dan zet Saoirse een stap achteruit, enige afstand creërend tussen Sam en haarzelf. Met lichte uitdaging heft de donkere schone haar kin iets op. ”Ik denk dat we onszelf zojuist een deal hebben gevonden; een slok van deze peperdure whiskey, in ruil voor mijn naam, mits je hem alsnog zelf weet te raden.”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

31 okt 2021 - 8:43 Chiacchierare is offline

Chiacchierare 263

Lady Kezia Faith Enfield

18 - 1st class - deck, with Lord Andrew

Lady Kezia had het die middag enorm naar haar zin gehad en was er op het moment dat ze afscheid van Lord Andrew genomen had dan ook zeker van dat ze heel graag nog veel meer tijd met hem door wilde brengen. Ergens was het idee zelfs in haar opgekomen dat ze, als ze een beetje haar best zou doen, bij terugkomst in Engeland het social season volledig over zou kunnen slaan en, in plaats van uitgehuwelijkt te worden aan een wildvreemde, haar leven door zou kunnen brengen als Lady Clarington. Echter was haar eerst daarop volgende gedachte gelijk dat het nu nog veel te vroeg was om dat soort beslissingen te nemen. Hoewel haar ouders het fantastisch zouden vinden als ze met een Lord zou trouwen, wist ze nog te weinig van Lord Andrew om nu al te kunnen beslissen of ze echt gelukkig met hem zou kunnen worden.

Na die avond wat tijd voor zichzelf te hebben genomen en nadat ze genoten had van een heerlijk avondmaal, had Lady Kezia zich, zoals van haar verwacht werd, aangesloten bij de andere dames om te genieten van hapjes en drankjes in het beste gezelschap. Of... dat was wat er beloofd was, maar hoe langer Lady Kezia in de ruimte door bracht, hoe meer ze zich begon te vervelen. Ze had gehoord dat er op het E dek een feest was, waar ze veel te nieuwsgierig naar was, en daarnaast bleven haar gedachten maar afdwalen naar Lord Andrew.

Het duurde dan ook niet lang voor Lady Kezia zich verontschuldigde en terugkeerde naar haar cabin. Ze had haar Lady's maid zover weten te krijgen dat deze een derdeklassers feestjurk voor haar klaar had gelegd en zodra deze bij Lady Kezia was aangetrokken zag ze tot haar verbazing dat de jurk, die in tegenstelling tot al haar andere kleding niet speciaal voor haar was ontworpen of voor haar was gemaakt, haar geweldig stond en haar rondingen perfect accentueerde.
Nadat haar make-up en haren in model waren gebracht, niet te rijkelijk en niet te luxueus, ze moest tenslotte doorgaan voor een derdeklasser, liep ze tevreden en met een grote glimlach op haar gezicht het dek weer op.
De blikken die haar kant op geworpen werden, vertelden haar dat haar vermomming perfect was. Ze werd eerder aangekeken als een derdeklas hooker dan de dochter van een hertog, iets wat voor een lichte grijns op haar gezicht zorgde.
Een grijns die alleen maar breder werd toen ze Lord Andrew zoekend om zich heen zag kijken.
Hopend dat hij haar niet direct zou herkennen, liep ze vol zelfvertrouwen, van achter, op hem af.
"Mylord," immiteerde ze de hookers die ze weleens gezien had zo goed mogelijk, haar stem hoger en heser dan deze oorspronkelijk was maar niet in staat haar eersteklassers accent volledig te verbloemen, terwijl ze haar handen van achter op zijn schouders legde en daar plagend in kneep, "ik heb u gemist," vervolgde ze, haar act ophoudend, terwijl ze zijn blazer bij hem uit trok alvorens deze zelf aan te trekken.
Pas toen draaide ze zijn lichaam naar haar toe, zodat hij haar gezicht kon zien waar inmiddels een brede grijns op lag.
"Hey," vervolgde ze plagend, terwijl ze een hand door zijn haren haalde en deze warrig maakte. "Gaat u met mij mee naar beneden?" Plagend liet ze haar handen over zijn borstkas glijden, waarna ze een paar knoopjes van zijn blouse open knoopte.
"Zo zullen we in ieder geval niet opvallen daar benenden," fluisterde ze, hopend dat hij de grap achter haar actie kon zien en ze zojuist niet een hele grote fout had gemaakt.
Als een kennis van haar ouders haar vanavond zou zien, zou ze enorm in de problemen komen, maar voor een leuke avond zo samen met Andrew was ze zeker bereid om dat risico te nemen.

2 nov 2021 - 15:56 Aynur is offline

Aynur 2380

24 years — Librarian who dreams of becoming an author — Dress
On their way to the Titanic — w. Joseph

De drie duidelijke klopjes op de deur waren de reden dat ik uitgeschoten was met mijn oogpotlood. Het was dat ik de stem van Matthew hoorde dat ik op slag kalmeerde. Als het iemand anders was geweest dan de man van wie ik zielsveel hield, had ik al helemaal klaargestaan om de persoon achter de deur uit te foeteren. Quasi-verontwaardigd vertelde ik Matthew dat ik bijna klaar was en vervolgens wees ik op mijn misvormde oog met een meelijwekkende blik — wat een grinnik bij de man veroorzaakte.
“Oh, dus als je niet zoveel van me gehouden had, was ik nu je kamer uitgezet?” grapte hij vervolgens. Ik deed kort alsof ik hier over nadacht waarna ik de blik van Matthew ving. Hij was inmiddels mijn cabin binnengekomen en had de deur achter zich gesloten. “Jij snapt het. Daar bovenop had ik je ook nog eens uitgefoeterd, volgens mij.” Ik lachte zachtjes waardoor mijn schouders op en neer bewogen.

“En dank je,” reageerde Matthew vervolgens op mijn compliment. “–zelfs met een mooie zwarte streep ben jij ook nog prachtig.” Ik kon het niet laten ongelovig mijn wenkbrauw op te trekken. Hij leek zich hier echter niks van aan te trekken en trok me naar hem toe om me een kus op mijn wang te geven. Een teleurgestelde hum rolde over mijn lippen. “Krijg ik alleen maar kussen op mijn wang tegenwoordig?” Mijn vingers strekten zich uit naar zijn jasje om hem iets dichter tegen me aan te drukken en ik ging op mijn tenen staan zodat ik een kus op zijn lippen kon drukken.
Dit keer was het aan mij om een grijns op mijn gezicht te hebben spelen aangezien ik al snel — te snel, terugtrok uit onze omhelzing. Ik vroeg Matthew of hij het niet erg vond om nog heel even te wachten tot ik klaar was met het redden van mijn make-up. Om mijn woorden te bekrachtigen, wees ik nog eens met nadruk op de zwarte streep op mijn gezicht door zijn toedoen.
“Okay, nog heel even dan, maar ik sleep je gewoon mee als je niet snel genoeg bent, presentabel of niet.” Bij het horen van zijn okay was ik al in de richting van de minieme badkamer gelopen. Vlug stak ik mijn hoofd de hoek om zodra de gehele zin bij me geland was en zette grote ogen. “Dat durf je niet,” klonk mijn stem waarschuwend — hoewel ik me zo snel mogelijk weer terugtrok in de badkamer voor als Matthew daar toch wel degelijk toe tot in staat was.
“Zin in het feestje?” vroeg Matthew me weldra ik eindelijk alles in het gareel had gebracht. “Eerder zin in jou,” antwoordde ik zonder erbij na te denken. Ik had enkele seconde nodig om te realiseren hoe suggestief mijn woorden klonken en vlug stak ik mijn handen in de lucht die ik heen en weer schudde — in een soort zwaaiende beweging. “Zo bedoelde ik het niet. . . ik bedoelde. . . zin in tijd doorbrengen. . . met jou,” stamelde ik in een poging mezelf uit de beschamende situatie te redden.
Hij haakte zijn arm door de mijne en bracht zijn gezicht ter hoogte van mijn oor. “Nu ben je nog mooier,” fluisterde hij. Het was die opmerking die me helemaal liet stralen en eigenlijk wilde ik niets liever dan hier blijven en me gewoon in zijn aanwezigheid te vertoeffen. We hadden elkaar veel te weinig gesproken door de begrafenis van mijn oma die veel tijd gekost had. “Weet je hoe dat komt?” fluisterde ik vervolgens terug. “Door de manier waarop jij naar me kijkt.” Een tedere glimlach liet mijn mondhoeken opkrullen en voorzichtig trok ik Matthew mee in de richting van de deur.

I have seen my own sun darkened

2 nov 2021 - 18:45 Aynur is offline

Aynur 2380

Met een scheve grijns op zijn gezicht wist de jongeman mijn vraag om achter zijn naam te komen charmant te ontwijken. “Vragen mag altijd,” begon hij, “—maar of ik je een antwoord geef is ten tweede.” De manier waarop hij me terugpakte op mijn woorden liet een lichte blos op mijn wangen verschijnen. Evenals de manier waarop hij zijn blik over me liet glijden. Ik schraapte ongemakkelijk mijn keel zodat zijn ogen weer op mijn gezicht gericht zouden blijven.
“En. . . Ga je antwoord geven?” vroeg ik met een engelachtige glimlach op mijn gezicht — in de hoop dat dit de jongen zou overtuigen om me zijn naam te geven. Echter zorgde het aanbieden van zijn arm een afleiding waardoor ik even van mijn stuk werd gebracht en mijn eigen armen dichter tegen mijn lichaam aandrukte. Ik bleek nog wel genoeg bij kennis om aan te geven dat ik nog niet terug naar mijn kamer wilde. Niet zonder geproefd te hebben van de feeststemming die op het E-dek heerste.
Een zachte grinnik verliet de mond van de voor mij nog onbekende jongen. “Wat is er zo grappig?” vroeg ik verward waarop ik mijn hoofd kantelde in afwachting tot zijn antwoord. Naar mijn idee had ik immers niets grappigs gezegd, maar ik wist dat ik ook nog veel van het contact met anderen moest leren. De woorden kwamen er dan ook niet veroordelend uit — eerder nieuwsgierig.
“Ik was per toeval zelf op weg naar een feestje,” vervolgde de jongen. Nogmaals bood hij mij zijn arm aan met een zacht por tegen mijn ribben aan. Langzaam haakte ik mijn arm door de zijne, nog steeds ietwat argwanend aangezien hij me nog altijd bij mijn kamer af kon zetten als hij daar zin in had. De “Dus ik zal je meenemen” liet dan ook mijn ingehouden adem ontsnappen. Het tweede gedeelte van zijn zin stond me minder aan. “—maar alleen op één voorwaarde.”
Ik kneep mijn ogen samen en dit keer was ik degene die de jongeman van top tot teen in me opnam. “En wat dat dan wel wezen?” vroeg ik hem met oprechte interesse. Met een schuine blik keek de jongen op me neer, waardoor ik standvastig mijn kin in de lucht stak.
“Beloof me er niet zomaar vandoor te gaan. Ik wil niet straks een boze ouder aan mijn suite hebben staan omdat hun dochter er vandoor is, zelfs op een schip als deze.” Het tweede plagende stootje tegen mijn zijde van de avond volgde. Een snelle knipoog deed nogmaals het bloed naar mijn wangen stijg en ik wende mijn hoofd had zodat de jongen die niet zag.
“Hoe oud denk je dat ik ben? We schelen vast niet veel in leeftijd, toch?” Het stond me tegen dat hij me leek te behandelen als een klein meisje hoewel we naar mijn inschatting niet veel leken te verschillen. “En geen zorgen, mijn ouders zullen je niet komen lastig vallen.” Dat ging immers een beetje moeilijk met een moeder die er niet meer was en een vader die nauwelijks tegen me sprak. Bij mijn laatste woorden klonk mijn toon iets vlakker dan ik geanticipeerd had en dus probeerde ik er vlug overheen te praten door hem nogmaals naar zijn naam te vragen: “Zou ik ook nog de naam van de ‘galante heer’ in kwestie mogen weten?”
“De naam is Angus, trouwens. Angus Finley, uw barman op het schip, maar wel pas vanaf morgen.” Zijn opmerking liet me grinniken en ik liet me gewillig meetrekken naar waar het feestje dan ook zou mogen zijn. “Barman?” vroeg ik onderwijl we aan de wandel waren. “Vind je dat leuk werk om te doen?” Met de albekende nieuwsgierige twinkeling in mijn ogen wierp ik Angus een zijdelingse blik toe. “Ow! En heb je liever dat ik je aanspreek met Sir Finley of mag ik Angus gebruiken?”

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey
17 jaar | dress | Angus | Eersteklas dek

I have seen my own sun darkened

6 nov 2021 - 18:07 Sev is offline

Sev 19203

SAMUEL CINÁED MACMILLAN

"To hell with playing fair. Nothing about our lives has ever been fair now, has it?"

28 • third class • party at the e-deck • with saoirse yeardley

“Zo doeltreffend en gevat ook,” werpt de jongedame hem toen wanneer hij vraagt of ze een vriend heeft. Hé, hij kon het maar beter weten toch? Hoewel Sam een goede knokpartij nooit uit de weg ging en daar stiekem zelfs wel van genoot, had hij geen zin om al zijn energie in deze dame te stoppen als haar kerel haar zometeen bij hem weg zou trekken. Maar de manier waarop ze tegen hem sprak, gaf hem al een beetje de indruk dat ze geen geliefde had. Ze sprak veel te vrij. Veel te uitdagend. Geen enkele zichzelf respecterende man zou dat accepteren van zijn vrouw.
“Het is maar net hoe je het bekijkt,” antwoordde ze toen, zijn glas met whiskey nog altijd in haar hand. “Ik ben zo vrij als een vogel, en kan gaan en staan, waar ik maar wil. Zelfs met een gestolen glas whiskey in de hand.”
Sam lachte. “Waarom is dat dan maar hoe je het bekijkt?” vroeg hij. “Sounds like freedom to me. Of heb je ergens nog een vent op deze boot die je in de gaten houdt?”
Hij keek even om zich heen, maar niemand leek met hun gesprek bezig te zijn. De band was alweer begonnen met spelen en veel mensen stonden te dansen of te praten, een drankje of een sigaret in hun hand.
Mooi. Geen kerel te zien.
Tijd om een stukje dichterbij te komen.
Schaamteloos stapte hij vooruit zodat ze niet anders kon dan hem aankijken. Het leek geen probleem voor de Ierse te zijn. Haar helderblauwe ogen keken nog altijd stellig in de zijne.
Nadat hij zichzelf voorstelde en het gesprek voortborduurde op de vraag of mannen meer recht zouden hebben op whiskey dan vrouwen, gaf ze een bijzonder antwoord. Eentje waarbij Sam het niet kon laten om licht-schunnig te reageren, met de vraag of ze wel begrijpt dat vrouwen mannen nodig hebben om kinderen te kunnen dragen.
Eindelijk leek ze een beetje gegeneerd te raken. Twee blosjes verschenen op haar knappe gelaat. Precies waar Sam op had gehoopt.
Hij knikte haar toe en moedigde haar aan om een slokje te nemen van de gestolen whiskey in haar hand. Hij wilde zien hoe stoer ze werkelijk was. Of ze het aandurfde om daadwerkelijk van het drankje te drinken. Het meisje had natuurlijk geen idee wie hij was. Voor zover zij wist, kon hij één of andere rare man zijn die zou doorslaan wanneer ze het zou proberen. Eentje die haar wat aan wilde doen. Er liepen rare types rond in de UK, Ierland was geen uitzondering.
Vaak brandden nieuwsgierige meisjes hun vingers wanneer ze zich inlieten met mannen zoals hij. Drugsdealers. Dieven. Zwendelaars. Vechtersbazen. Verslaafden. Hij maakte deel uit van al die ongure groepen. The full package. Maar in tegenstelling tot veel andere mannen zoals hij, besefte hij dat hij een ietwat dreigend voorkomen had. Hij wist het ook te gebruiken, bij meisjes zoals zij. Meisjes die zich aangetrokken voelden tot de foute types en die hun vaders hadden moeten beloven om er niet bij in de buurt te komen.
Wist zij veel dat Samuel met zijn grote bek geen enkele dame ook maar een haar zou krenken.
Voor vrouwen was elke man een gok, en Sam snapte dat.
Dat wilde alleen niet zeggen dat hij niet een beetje met die spanning kon spelen..
Het meisje voor hem was een schoolvoorbeeld. Samuel kon de twijfel in haar ogen lezen, maar las ook de spanning die ze zocht. De kriebels in haar buik. Kriebels die het antwoord zochten op de vraag wat er zou gebeuren als ze wel een slokje van zijn drankje nam. Het was allemaal een spannend spel voor haar.
“Wat is jouw naam dan?” vroeg Sam terwijl het meisje nog steeds stond te dubben over haar volgende stap. “Laat me raden… Maggie? Mary?”
Ze grijnsde en bleef hem aankijken.
"Was je zo in beslag genomen dat je het omroepen van mijn naam niet gehoord hebt?” vroeg ze toen. “Wat jammer nou, het is geen gemakkelijke om te raden — kan ik je verzekeren.”
Samuel grijnsde terug.
“Ik was afgeleid. Er liep een heel mooi blond grietje de trap op,” antwoordde hij toen naar waarheid, zijn ogen twinkelend - benieuwd naar haar reactie op dat ordinaire antwoord. “Mijn ogen werken beter dan mijn oren. Dat is mijn leven lang al een probleem van mij. Vraag mijn moeder maar.”
Het meisje zet een stap achteruit. Hm. Misschien vond ze dat te eerlijk.
Maar tegen Samuel’s verwachting in, hief de jongedame haar kin op om hem uitdagend aan te kijken.
”Ik denk dat we onszelf zojuist een deal hebben gevonden; een slok van deze peperdure whiskey, in ruil voor mijn naam, mits je hem alsnog zelf weet te raden.”
“En ik moet hem echt zelf raden?” lachte Samuel. “Shit, dat is een slechte deal. Voor mij dan.” Hij wees naar haar met zijn sigaret voor hij nog een hijs nam. “Maar je bent een slimme dame. Dat moet ik je nageven.”
Sluw vooral. Altijd een goede kwaliteit van een vrouw.
“Oké dan. Deal. Maar alleen omdat ik een uitdaging nooit uit de weg ga, niet omdat het eerlijk is. Maar fuck eerlijkheid.”
Hij grijnsde en zette zelf ook een kleine stap achteruit om haar weer goed in zich op te nemen. Wat voor naam zou ze hebben? Wat voor type was ze? Met zijn ogen lichtjes samengeknepen, probeerde hij alle Ierse vrouwennamen af te gaan die hij kende.
“Geef me op zijn minst een tip,” zei hij toen. “Wat is de eerste letter van je naam?”
Hij trok zijn wenkbrauwen op toen de band van het meisje plots een nummer inzette dat hij nog kende van vroeger. Samuel zag zichzelf niet als het sentimentele type - maar dit nummer was belangrijk voor hem. Het deed hem denken aan één van de weinige fijne herinneringen die hij nog had van vroeger.
“What will we do with the drunken sailor? What will we do with the drunken sailor? Early in the morning,” zongen de mannen van de band en Sam floot hard op zijn vingers om hen aan te moedigen. Vervolgens keek hij het meisje aan en pakte hij haar hand.
“Ik ga even over je naam nadenken op de dansvloer. Ga je mee?”

ars moriendi

7 nov 2021 - 12:44 Elentiya is offline

Elentiya 12343

Angus Finley
"In the end they'll judge me anyway, so whatever."

24 • 3rd Class • Bartender/waiter • First Class deck, w/ Romily

De reacties die de blondine prijsgeeft zijn voor Angus haast goud waard. Te weten dat hij haar verrast heeft met een reactie dat ze niet verwacht had wanneer ze naar zijn naam vroeg. Natuurlijk kon hij deze, als een echte heer betamen zou, aan haar geven, maar Angus was geen echte heer. Althans, niet een uit de wereld waar zij duidelijk vandaan leek te komen. Zijn ondeugende trekjes maakte het dan ook dat Angus de jongedame plaagde, waarbij hij de engelachtige uitdrukking op haar gezicht langs zich af liet glijden. Angus was misschien niet ongevoelig, maar hij had lang geleden al geleerd dat veel vrouwen hun knappe, onschuldige uitdrukking geheel in hun voordeel wisten te gebruiken — zelfs bij een onschuldige plagerij als deze, waar Angus nog even mee door besloot te gaan.
”Wat is er zo grappig?” vraagt de blondine vervolgens.
Angus schudt miniem met zijn hoofd. Hij lachte haar niet uit, dat zou hij immers nooit (zomaar) doen. Het was meer dat hij kon zien hoe ze haar best deed tegen de regels in te gaan, welke deze dan ook mochten zijn voor haar. Het was daarom eerder aandoenlijk te noemen, maar niet een op een zoetsappige manier. Angus wist het wel te waarderen als een jonge dame vrouw van haar stand een subtiel tikje verzet toonde. In ieder geval voldoende om het geen cliché vertoning te geven. In plaats van antwoord te geven op haar vraag, reageert Angus echter op het voorstel om haar naar een feestje te brengen. Er zat enkel één voorwaarde aan, anders zou hij haar uit voorzorg niet meenemen.
Om de glimlach op zijn lippen te verbergen, tijdens het voorstellen van die voorwaarde, perst Angus zijn lippen een keer op elkaar. De blondine kneep haar ogen iets toe, niet helemaal vertrouwd met wat het kon zijn dat Angus haar voorstelde. Of, ze vertrouwde hem niet — iets wat eveneens geen slecht gegeven kon zijn. Wie weet wat hij voor boze streken anders in zijn mars had. Een snelle knipoog deed echter rode blossen op haar wangen verschijnen en Angus merkte op dat hij het schattig vond in haar al fijne gelaat.
” Hoe oud denk je dat ik ben? We schelen vast niet veel in leeftijd, toch?” vraagt ze hem dan. “En geen zorgen, mijn ouders zullen je niet komen lastig vallen.” Ondanks dat ze haar best haar toon vlak te houden, een volgende vraag resoluut volgend voor zijn voeten te werpen, merkte Angus desondanks het verschil in de klanken van haar stem op. Door zijn jaren op straat en tussen werklieden in had hij geleerd om veel te luisteren, maar ook door de wijze lessen van zijn moeder. Er scheelde iets, maar in plaats van te vragen wat dat precies was, beantwoorde Angus haast ondoordacht haar volgende vraag, waarop hij haar zijn naam gaf.
”Barman?” reageert ze meteen, terwijl Angus haar aan zijn arm mee richting het E-dek leidt. “Vind je dat leuk werk om te doen?” vraagt de blondine vervolgens, een nieuwsgierige twinkeling in haar eens zo heldere poelen als ze zijdelings naar Angus op kijkt. Het was duidelijk dat de jongedame geen blad voor haar mond had, de vragen die moeiteloos over haar lippen heen rolde daar een perfect voorbeeld van. “Ow! En heb je liever dat ik je aanspreek met Sir Finley of mag ik Angus gebruiken?”
”Hmm, dat ligt eraan; hoe mag ik jou aanspreken?”
Met een schuine blik kijkt Angus op de blondine neer, waarbij hij tactvol in een vragend gebaar een van zijn wenkbrauwen optrekt. Door zijn zorgvuldig gekozen worden wist hij dat het hem twee antwoorden op kon leveren — een waarin ze hem haar naam vertelde, of een waarop ze ervoor verkoos hem ook nog even in het ongewisse te laten. Wat het ook ging zijn, een subtiele grijns wist zijn mondhoeken desalniettemin te bereiken. “En om je vraag van eerder te beantwoorden,” gaat Angus verder, net zo snel als dat de dame haar zinnen elkaar liet opvolgen. “Ik gok dat er toch zeker wel een jaar of 7 á 8 leeftijdsverschil tussen ons zit. Of ik moet een heel erg slecht inschattingsvermogen hebben.”
Nogmaals blikt Angus een keer naar de dame aan zijn zijde, onderwijl hij hen samen de eerste trappen naar beneden begeleidt. Hij kon er onmogelijk ver naast zitten, ze oogde niet alleen jong in haar uiterlijke, maar ook in haar doen en laten; de onschuldigheid een dat er haast vanaf spatte. Nee, Angus was er van overtuigd dat ze minstens een jaar of 16/17 moest zijn.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

7 nov 2021 - 17:44 Elentiya is offline

Elentiya 12343

Saoirse Yeardley
"My music will tell you more about me than I ever will."

24 • 3rd Class • Singer • Outfit • On the E-deck w/ Samuel

Saoirse besluit om uiteindelijk verder niet meer te reageren op Samuel’s woorden omtrent een mogelijke man in haar leven. Sounds like freedom to me. Maar was ze ook echt vrij? Ze was weliswaar niet meer gebonden, en er is tot op heden geen enkele man meer blijvend in haar leven geweest — iemand die de gebroken stukken dusdanig weer heeft kunnen lijmen, zodat ze opnieuw de liefde kan ervaren — maar vrij? Saoirse wist ook niet of ze ooit nog in staat was om opnieuw van iemand te houden zoals ze van James gehouden heeft. En dus is ze daarom op haar manier zo vrij als een vogel, maar door eigen toedoen beperkt tot een zekere zin.
Met het glas in haar hand heeft Saoirse echter uiteindelijk het perfecte excuus gevonden om het spel met Samuel nog heel even aan te houden; om zichzelf niet direct gewonnen te geven, of in te geven op wat het is waar hij op uit lijkt te zijn — zijn doordringende kijkers, welke haar trachten te verleiden alsnog een slok van de whiskey te nemen. Tijdens het afkondigen van haar optreden heeft de man voor haar duidelijk niet goed op zitten letten, waardoor hij de Ierse haar naam niet heeft meegekregen en hij deze onmogelijk zal raden. In ieder geval niet zonder wat hulp van de brunette zelf. Saoirse wéét dat haar naam niet makkelijk te raden is, simpelweg omdat deze van Ierse afkomst is — gekozen door haar vader.
”Ik was afgeleid. Er liep een heel mooi blond grietje de trap op,” brengt Samuel als excuus uit. De charmeur. “Mijn ogen werken beter dan mijn oren. Dat is mijn leven lang al een probleem van mij. Vraag mijn moeder maar.” Saoirse kan het niet helpen een lachje uit te stoten. Mannen, uiteindelijk zijn ze ook allemaal hetzelfde. Een blonde deerne in de ruimte en alle koppen draaien om.
“Help me herinneren dat ik het haar zal vragen, mocht ik haar ooit zien,” reageert de brunette vervolgens, een zoetgevooisde glimlach op haar lippen, maar al te goed beseffend dat die kans haast niet bestaand is, alvorens ze haar deal aan de man bekend maakt; een slok van zijn peperdure whisky, in ruil voor haar naam.
”En ik moet hem echt zelf raden?” lacht Samuel. Saoirse knikt. “Shit, dat is een slechte deal. Voor mij dan.” Een sluwe grijns vormt zich rond de zangeres haar lippen, terwijl de man met zijn rokende sigaret een keer haar richting op wijst. “Maar je bent een slimme dame. Dat moet ik je nageven.”
”Een uiterlijke verschijning wil niet altijd alles zeggen, MacMillan,” reageert Saoirse vrijwel meteen, waarop ze met haar vrije hand de dunne stof van haar rok beetpakt om een lichte kniebuiging te maken. Een van de redenen waarom Saoirse zich goed wist te mengen tussen de mensen van boven is omdat ze, naast de lessen van haar moeder, juist van hen geleerd heeft hoe ze het wel of niet moet doen. Maar ook binnen haar eigen kringen heeft Saoirse ontzettend veel geleerd, het leven op straat daardoor niet ongekend en waarom ze wat sluwe streken opgepikt heeft.
”Oké dan. Deal. Maar alleen omdat ik een uitdaging nooit uit de weg ga, niet omdat het eerlijk is. Maar fuck eerlijkheid,” gaat Samuel verder, onderwijl ook hij een stapje naar achteren zet. Saoirse hoeft niet lichtjes met haar rokken te bewegen om de man zijn aandacht te trekken, iets wat ze andere vrouwen wel had zien doen. Ondanks dat Samuel nu slechts uit was op het achterhalen van haar naam, had ze zijn opnemende blik eerder ook al over haar heen voelen glijden. Hij deed het immers eveneens ook onbeschaamd. Het veroorzaakt een subtiele siddering langs haar ruggengraat af, zeker niet onaangenaam, waardoor Saoirse onaangedaan tracht over te komen door haar kin miniem iets te verheffen.
”Geef me op zijn minst een tip,” zegt Samuel dan. “Wat is de eerste letter van je naam?”
Gelijktijdig met dat Saoirse een bedenkelijk hum laat klinken, trekt Samuel zijn wenkbrauwen op als de muziek verandert. De brunette blikt in de richting van de band, het lied geen onbekende voor haar, en welke flink wat aanmoedigen van haar mannelijke gezelschap lijkt op te leveren. Samuel is echter niet de enige, gezien eveneens een paar andere mannen volgen met een hard gefluit en gejoel. Nog voor ze echter een antwoord kan geven op Samuel’s vraag, of hem de letter kan geven waar hij om vroeg, pakt hij haar hand beet.
”Ik ga even over je naam nadenken op de dansvloer. Ga je mee?”
Zonder pardon trekt Samuel de brunette mee de dansvloer op. Hetgeen waar Saoirse zonder aarzelen in mee gaat, dansen en zingen iets waar de Ierse schone verzot op is. Met het glas nog steeds stevig tussen haar vingers in geklemd volgt Saoirse Samuel en zodra ze het midden van de vloer bereikt hebben, laat de zangeres de geluiden van de muziek het ritme van haar dansen bepalen. “Oké,” brengt ze tussen het bewegen door uit, toegevend op de tip die Samuel graag van haar wil hebben. “Ik zal je de eerste letter geven, maar daarna moet je gaat raden. Tenminste twee keer, en anders mag ik een slokje van deze hier.”
In een los gebaar beweegt Saoirse het glas een keer op en neer tussen hen in, zonder de drank te verspillen, alvorens ze met haar andere hand dat van Samuel beetpakt zodat ze een rondje onder zijn arm door kan draaien. Aan het einde van haar draai eindigt Saoirse dicht tegen Samuel aan, een zweem van een speelse lach op haar lippen. Echter, lang blijft ze niet staan, zodra Saoirse Samuel geeft wat hij wil, draait de brunette weer van hem af — dansend.
“De eerste letter van mijn naam is een ‘S’. En daar mag u het mee doen, MacMillan.”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

7 nov 2021 - 19:17 Basim is offline

Basim 18646

Matthew MacMillan

30 • 2nd class • With Evangeline • at Evangeline's room

❝ The starting point of all achievement is desire.❞

Geduld was een schone zaak, zeker bij vrouwen, maar in de loop van de jaren had Matthew dit geleerd te hebben. Dus koste het hem weinig moeite om zich aan te passen aan het feit dat hij nog even op Evangeline zou moeten gaan wachten. Mevrouw was duidelijk nog niet klaar om te vertrekken, dus hij zou moeten wachten. Gelukkig mocht hij dit in haar kamer doen, dat was toch een stuk aangenamer dan buiten op de gang. Natuurlijk kon hij het voordat hij binnen stapte niet laten om nog een opmerking te maken over haar dreigement.
'Jij snapt het. Daar bovenop had ik je ook nog eens uitgefoeterd, volgens mij.' Ze lachte zachtjes om haar eigen opmerking en Matthew kon het ook niet laten om even te grinniken. Vervolgens haalde hij nonchalant zijn schouder op, niet van plan zich er vervolgens veel van aan te trekken. Daarnaast, hij kon haar wel aan.
'Ach, ik kan wel tegen wat lelijke woorden,' merkte hij op, het plezier duidelijk hoorbaar in zijn stem. 'Ik had het erger gevonden als ik daadwerkelijk je kamer uitgezet was.' Hij deed een lichte poging tot zielig kijken, maar dit mislukte vrijwel direct. Hij was zichzelf nu gewoon te zeer aan het vermaken en een goede acteur was hij nooit geweest. Wel besloot hij om haar wat verder uit te dagen, maar deze keer was zij degene die er niet van onder de indruk leek.
'Krijg ik alleen maar kussen op mijn wang tegenwoordig?' klaagde ze. Matthew werkte maar al te zeer mee toen ze hem aan zijn jasje dichter naar haar toe trok. Hij kreeg al een zeer groot vermoeden van wat ze wilde, dus boog hij zich vast wat voorover om haar kus in ontvangst te kunnen nemen. Zijn hand was ondertussen op haar onderrug beland, maar hij zette weinig druk. Iets waar Evangeline gebruik van maakte, want veel te snel na hun kus was ze weer weg. Een grijns sierde haar lippen.
'Nou ja, zeg,' mopperde hij. Het was dat ze hem overduidelijk weer zat te stangen, anders was hij zeker wel teleurgesteld geweest. Hij wist toch dat ze vanavond waarschijnlijk alle tijd zouden hebben en dat hij heus nog wel aan zijn trekken zou komen. 'Maar, ik wilde niet te gretig overkomen,' verdedigde hij zichzelf nog over zijn kus. Maar noted, Evangeline wilde dus maar al te graag zijn kussen op haar mond ontvangen. Tijd om haar terug te stangen dan maar.
'Dat durf je niet,' bracht ze nog in verweer, haar hoofd even om de hoek van de badkamer verschenen. Matthew besloot om er niets op te zeggen en grijnsde slechts vluchtig. Oh jawel, hij zou het doen. Misschien haar even een badkamer in trekken om de ergste schade te verhelpen, want op zo'n schip was haar reputatie zijn reputatie, maar als ze hem daadwerkelijk te lang liet wachten....
Gelukkig liet ze hem deze keer niet zo lang wachten en was ze verrassend snel weer terug. Gelukkig maar, want op zich begon hij steeds wel meer en meer zin in dit feestje te krijgen. 'Eerder zin in jou,' volgde alleen haar antwoord op zijn vraag of ze zin had in het feestje. Waar zij direct haar handen in de lucht wierp zodra ze doorhad wat hij had gezegd, grijnsde hij alleen breed, haar tevreden aanstarend. Feestje of niet, zulke woorden waren altijd fijn om te horen. 'Zo bedoelde ik het niet. . . ik bedoelde. . . zin in tijd doorbrengen. . . met jou,' probeerde ze zichzelf nog te redden.
'Nee, nee, het kwaad is al gedaan,' vertelde hij haar waarna hij even grinnikte. Binnen enkele stappen was hij weer bij haar, trok haar tegen zich aan en kuste haar vol op haar mond. 'Ik heb ook zin in jou,' mompelde hij tegen haar lippen. 'Maar dat moeten we misschien voor later vanavond bewaren.' Hij hield haar nog heel even tegen zich aan, maar maakte zich vervolgens weer los. In plaats daarvan haakte hij zijn arm door de hare, ondertussen strooiend met complimentjes.
'Weet je hoe dat komt? Door de manier waarop jij naar me kijkt,' vertrouwde ze hem toe. Ze straalde helemaal en het deed hem goed om haar zo te zien. Voorzichtig begon ze hem richting de deur te trekken en hij liet zich maar al te gewillig leiden. Het was inderdaad tijd voor een feestje, tijd om de wereld te laten zien wat voor geweldige vrouw hij aan zijn zijde mocht hebben.
'Het doet me goed om te horen dat ik dat effect op je heb.' Hij glimlachte vertederd naar haar. Hij hoopte oprecht dat ze met dit vertrouwen extra van de avond zou kunnen gaan genieten. Dat had ze verdient na al het drama waar ze de afgelopen tijd doorheen had moeten gaan. Nu alleen hopen dat ze door dit gevoel dat hij haar blijkbaar gaf ook zou besluiten om toch mee terug te keren naar Engeland. Hij wilde dat ze voor altijd aan zijn zijde zou blijven, hij zou wel een oplossing vinden om het te kunnen laten werken. Maar nu was het eerst tijd om een feestje te gaan bijwonen. Ze waren niet voor niets met een schip als de Titanic meegegaan.

[ bericht aangepast op 7 nov 2021 - 19:17 ]

Stenenlikker

7 nov 2021 - 20:12 reguluswife is offline

reguluswife 37248

AVELINE CRESSWELL

ANTHEM

she's the reason why storms are named after people

twentythree • second class • with octavian

Nadat ze haar koffer had afgeleverd in haar kamer was ze samen met Sam richting het dek gegaan, om de menigte die op de pier stond ‘uit te zwaaien’. Ave had nog net niet met haar ogen gerold om hoe enkele mensen, vooral de rijkere, zich gedroegen, zich verheven voelend boven¬¬ de andere mensen. Als het er echt op neer kwam waren zij niet degene die een land draaiende hielden, met hun grote huizen, eten dat ze zonder problemen weggooiden en dure kleding. Niet dat zij zich daar ook niet schuldig aan kon maken, maar ze zou nooit ontkennen dat ze hypocriet kon zijn.
Dat was ondertussen alweer enkele uren geleden. Na een drankje met Sam waren ze ieder hun eigen weggegaan. Het was vreemd om weer in zijn aanwezigheid te zijn, gezien de manier waarop ze elkaar ontmoet hadden. Hij was niet een van de personen van wie ze verwacht deze ooit weer tegen te komen in haar latere leven. Van de meeste mensen uit haar verleden hoopte ze eerder deze nooit meer te zien, maar wellicht dat hij een uitzondering was. Ave geloofde echter niet in onzinnige dingen als ‘het lot’. Dingen waren slechts geen toeval wanneer ze drie keer of vaker gebeurden.
Gekleed in een van de duurdere jurken uit koffer sloot ze de deur van haar cabin achter haar en zette ze koers richting het feest van de eersteklassers, om te zien wat voor vlees ze daar in de kuip hadden. Ze had het zichzelf voorgenomen om niks te gaan doen, but old habits die hard. Met geld op zak uit de portemonnee die Sam eerder had gestolen kon ze ook op een andere manier aan nog wat extra geld komen. Ze kon het beter uitgeven of proberen de winst te verdubbelen voordat hij probeerde de portemonnee terug te krijgen – ze kende hem langer dan vandaag en wist vrij zeker dat hij een poging zou wagen. ¬Nu wist het feestje enkel bedoeld voor de eersteklassers, maar in al die jaren had ze geleerd dat het voor een groot zat in het doen alsof je ergens thuis hoort, vol zelfvertrouwen, en met de juiste kleding erbij zal je bijzonder weinig vragen krijgen. Erg ver was Ave nog niet gekomen voordat ze tegen iemand op botste, of beter gezegd – iemand tegen haar op botste. Ze had haar lippen al van elkaar gehaald om een opmerking te maken toen haar ogen op het gezicht van de persoon in kwestie vielen. Octavian. “Ik zou willen zeggen wat een verrassing het is om jou hier te zijn, maar gezien je vader kaptein is…” Ave nam de man voor haar in zich op. “Je zou denken dat iemand op een schip niet bijzonder veel haast zou hebben.”

[ bericht aangepast op 7 nov 2021 - 20:12 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

8 nov 2021 - 17:17 marjorie is offline

marjorie 1317

CHARLOTTE DEBORAH SALISBURY
22 • second class • on her way to the e deck with Gael

'This life is mine alone. So I have stopped asking people for directions to places they've never been'

Het gesprek met Gael was een verademing. Hij toonde oprechte interesse in wat Charlotte hem te vertellen had. De mannen uit de kenniskring van haar ouders hadden altijd gevonden dat vrouwen niet al te wijs moesten klinken, ze luisterden nooit echt naar wat ze te zeggen hadden. Dat Gael anders dacht was meer dan duidelijk, ze mocht dat wel. Ook al wist ze dat hij als arbeider op het schip was, stiekem hoopte ze dat ze hier toch iemand had om iets leuks mee te ondernemen. Natuurlijk zou ze ook genoeg leuke activiteiten ondernemen met Bethany, Raymond en haar nichtje en neefje, maar Charlotte verlangde ook eens naar een goede vriend of vriendin.
“Ik ga nu gedurfd een kleine gok wagen, maar dan bent u zeker ook een groot fan van Pride and Prejudice? Beide boeken dragen dezelfde thema’s, is het niet?” Gokte hij.
Ze kon zijn nieuwsgierigheid zeker wel waarderen. Hij leek ook wel iets van kennis te beschikken over het genre. Het leverde een grote glimlach op Charlotte’s gezicht op.
‘’Inderdaad. Pride and Prejudice behoort ook tot één van mijn favorieten. Het zijn verhalen waar ik zo heerlijk in kan verdrinken’’ vertelde ze hem.
Omdat Charlotte helaas wereldvreemd gehouden werd, waren boeken haar enige ontsnapping. In haar hoofd was ze de hele wereld over gereisd, in werkelijkheid zat ze gevangen. Nu de Titanic eindelijk onderweg was, was ze dan eindelijk vrij.
“Ikzelf ben geen grote lezer, niet alleen vanwege de tijd die ik ervoor zou moeten vrijmaken, maar omdat lezen een bepaald soort eenzaamheid vereist. Je sluit je af om in je eigen fantasiewereld te vertrekken waardoor we vergeten wat voor een mooie dingen er om ons heen gebeurd.” Hij kuchte ongemakkelijk. Zijn woorden hadden Charlotte aan het denken gezet. Wat hij verwoordde was precies hoe zij haar leven leefde. En eenzaam was ze, ze had alleen Bethany aan haar zijde gehad. “Maar dat is weer een geheel diepzinnig gesprek dat we misschien een andere keer zullen voortzetten, Mylady. Ik dacht immers vernomen te hebben dat er later op de avond een feest georganiseerd zou worden voor de verschillende klassen die zich op het schip bevinden.” Charlotte kantelde hoofd, want het woord feest had haar aandacht getrokken. Ze hoopte maar niet dat het een duffe bijeenkomst was zoals ze meemaakte in de familie. Anderzijds zou dat feest enkel voor de eerste klasse moeten zijn en tot haar opluchting zat zij in de tweede. Ze vroeg zich af hoe dit feest eruit zou zien, ze had immers nooit een écht feest meegemaakt.
“Als u wilt, kan ik de weg wijzen. . ?” Stelde hij voor.
De gedachten dat ze naar haar allereerste échte feest met vreemde mensen zou kunnen gaan vond ze erg spannend – vooral in positieve zin.
‘’Eh, ja, dat klinkt wel leuk’’ Had ze enigszins verlegen geantwoord.
Plots werd ze toch een beetje onzeker. Was ze niet te naïef om zomaar met een man mee te doen wie ze nog maar net kende naar één of ander feest? Al zag ze absoluut geen kwaad in Gael, hij kwam juist over als een galante en nobele man. Alsof hij een heldhaftige ridder kon zijn uit een van haar boeken en hij eerder iemand zou redden dan iets zou aandoen.
In haar achterhoofd wist ze toch wel dat ze een beetje voorzichtig zou moeten zijn. Maar deze vrijheid was nieuw voor haar, ze voelde zich net een jong kalfje dat voor het eerst eindelijk haar stal uit mocht. Ze wilde nieuwe ervaringen opdoen en haar nieuwsgierigheid en wellicht ook naïviteit wonnen het van haar verstand. Dat ze had afgesproken om op haar neefje en nichtje te letten voor Raymond en Bethany was haar even ontgaan.
‘’Al zult u mij wel een beetje wegwijs maken op het feest,’’ bekende ze met het schaamrood op haar kaken. Want welke twintiger was er nou nog nooit op een feest geweest? ‘’als u geen werkverplichtingen heeft dan uiteraard’’ voegde ze eraan toe.
Ze liet zich leiden door Gael naar het feest. Want, wat zou het? Ze hoefde niet meer naar anderen te luisteren. Ze was vrij om te doen wat ze wilde en deze avond zou ze zich eens goed laten gaan.

[ bericht aangepast op 8 nov 2021 - 17:19 ]

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

Index RPG Actieve Topics Zoek