[RPG • 200] Titanic • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

We duiken terug in de geschiedenis en varen meer dan honderd jaar geleden mee met een van de grootste cruiseschepen allertijden, de Titanic. Op 10 April, 1912, opent het schip haar deuren en verwelkomen ze iedereen die een ticket heeft weten te bemachtigen — van rijk en welvarend, al daartussen, tot aan arm en in dienst gesteld op het schip — om van een lange en hopelijk prachtige reis te mogen genieten. De Titanic zal vertrekken vanuit Southampton, op weg met als eindbestemming New York. Samen schrijven we de verhalen binnen de verschillende classes, waar ieder van onze personages hun eigen rol in zal spelen. •• Rollen. — First Class. De meest luxueuze klasse op het schip. Enkel bestemd voor de rijken; oa ambtenaren, beroemdheden, etc. Voor hen zal er niets te komen zijn. — Second Class. De middenklasse, wie eveneens mogen genieten van de luxe delen op het schip, zij het in mindere mate als de eerste klasse. — Third Class. De laagste klasse. Hun hutten bestaande uit zes slaapplaatsen, luxe niet iets wat aan het is uitbesteed. Vele van hen werken dan ook op het schip om er zo toch een kleine glimp van mee te krijgen. “May I have your ticket, please?”

•• Reservations.       First Class. – Adelaide Rycroft • 25 jaar • 1.2 • Rionach. – Romilly Anastasia Jacqueline de Loughrey • 17 jaar • 1.4 • Nikos. – Elizabeth Cecilia Albrecht • 26 jaar • 1.5 • Epione. – V • leeftijd • Eclypse. – Wrenna Rosamund Talbot • 25 jaar • 1.9 • Isak. – Kezia Faith Enfield • 18 jaar • 1.9 • Chiacchierare. – Delilah Patterson • 18 jaar • 1.9 • Chocolatier. – – Maxwell Nolan Sullivan • 27 jaar • 1.3 • Isolophilia. – Clifford Baptiste Pelletier • 24 jaar • 1.3 • Raccoon. – Carleton Augustine Pelletier • 27 jaar • 1.8 • Amren. – Octavian Edward Smith • 26 jaar • 1.5 • Nikos. – Charles Richard Ismay • 24 jaar • 1.8 • Comedown. – Andrew Herbert James Clarington • 20 jaar • 1.9 • Everglow.

Second Class. – Bethany Hope McAndrew - Salisbury • 29 jaar • 1.3 • Chiacchierare. – Charlotte Deborah Salisbury • 22 jaar • 1.4 • Everglow. – Aveline Cresswell • 23 jaar • 1.7 • Varian. – Evangeline Mary Dumbleton • 23 jaar • 1.5 • Nikos. – Jane Reinhart • 22 jaar • 1.8 • Chocolatier. – – Raymond Hughes • 32 jaar • 1.3 • Everglow. – Matthew Jock MacMillan • 30 jaar • 1.8 • Livgardet. – Lewis Sallow • 25 jaar • 1.5 • Lerwick. – Joseph John Dumbleton • 20 jaar • 1.8 • Raccoon.

Third Class. – Irina Ross • 24 jaar • 1.2 • Reeses. – Leonora Mariah Booth • 23 jaar • 1.2 • Isak. – Amita Eshe Bhasin • 24 jaar • 1.4 • Isolophilia. – Saoirse Yeardley • 24 jaar • 1.5 • Rionach. – Diana Livesey • 21 jaar • 1.8 • Cleland. – – Joe William Adams • 21 jaar • 1.3 • Comedown. – Angus Finley • 24 jaar • 1.3 • Rionach – Gael Kavanagh • 28 jaar • 1.4 • Nikos. – Samuel Cináed MacMillan • 28 jaar • 1.8 • Dimitrescu. – Jackson Silva • 27 jaar • 1.8 • Shooter. – Ronan King • 27 jaar • 1.8 • Shooter.

•• Het begin. De opkomst naar de Titanic toe is groots, de haven staat vol met mensen; ook zij die geen ticket hebben weten te bemachtigen zijn komen kijken — om afscheid te nemen, of om toe te kijken hoe het grote schip aan zijn eerste grote reis mag gaan beginnen. We starten de RPG dan ook vanaf hier. Onze personages staan op het punt om aan schip te gaan, sommige zijn al binnengekomen en op weg naar hun hutten gegaan. Houdt je ticket bij de hand, want zonder zal het verdomd lastig worden om binnen te geraken. De hutten. — First Class; Prive suites, luxe hutten, sommige zelfs met een privé promenadedek tot beschikking. Er is ruimte voor maximaal 3 passagiers. — Second Class; Iets simpelere, minder luxe hutten, geen mogelijkheid tot Privé suites. Er is ruimte voor maximaal 4 personen. — Third Class; zij slapen in kleine maar comfortabele ruimtes, meestal met 2, 4 of 6 personen in één hut. In dit RPG heb ik de verdeling zo gemaakt; alle vijf de dames van deze klassen slapen in één hut, en alle zes de heren van deze klassen slapen in één hut. Werken op het schip; — Irina • Dienstmeisje. — Leonora • Komt. — Amita • Barvrouw. — Saoirse • Zangeres. — Diana • Serveerster. — Joe • Kolenschepper. — Angus • Barman/ober. — Gael • Handyman. — Samuel • Spelleider/tafelheer bij kaart en gokspellen. — Jackson • Mechanic. — Ronan • Violist.

[ bericht aangepast op 2 sep 2021 - 16:33 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Eigenlijk wilde Saoirse het niet direct toegeven, maar diep van binnen genoot ze volop van het gezelschap waarin ze zich verkeerde. De man voor haar beslist geen doetje, of iemand die elke vrouw graag naar de mond praatte in de hoop er een voordeel uit te halen. Nee, als de Ierse iets heeft ontdekt bij de man voor haar, dan is het wel dat hij is wie hij is — wat je ziet is wat je krijgt en daar zul je het mee moeten doen. Misschien dat niet iedereen er van hield, maar Saoirse’s aandacht was er beslist door getrokken.       Wanneer Samuel slechts in korte woorden aangeeft dat ze zijn moeder niet wil ontmoeten, kantelt de brunette miniem haar hoofd. Ze zal niet vragen naar de reden achter zijn woorden — het waarom in zijn verhaal, maar toch sijpelen enkele nieuwsgierige vragen haar gedachten binnen. In plaats van ze uit te spreken echter, humt Saoirse enkel een keer ten teken dat ze hem gehoord heeft. Misschien zal ze hem niet begrijpen hierin omdat de Ierse zangeres zelf op een goede voet met haar eigen ouders stond, maar ieder huis had desondanks wel zijn kruis en hoewel Saoirse niet slecht over haar vader en moeder mocht praten waren er wel degelijk dingen geweest die misschien beter hadden gekund. Vooral in de laatste maanden voor haar vertrek met de Titanic, een periode waar ze liever niet over sprak.       “Dat weet ik, sweetheart. Geen zorgen, deze kerel weet beter dan dat hij vrouwen onderschat,” brengt Samuel uit wanneer Saoirse hem verteld dat een uiterlijke verschijning helemaal niets wil zeggen over de ware aard van iemands persoonlijkheid. “Het klinkt alsof je uit ervaring spreekt,” reageert Saoirse, nog voor de man haar mee de dansvloer op vraagt. “Misschien toch geen vrije man?” Tactvol rollen de woorden over haar lippen heen, net als hij eerder bij haar deed — polsend naar de relatiestatus waarin hij zich wel of niet bevindt, puur om haarzelf er eveneens van te verzekeren dat ze geen vriendin of verloofde op diens gevoel trapt zodra ze met hem aan het dansen gaat. Of misschien wel meer, als hij haar zo uitdagend bleef. .       Moeiteloos neemt Saoirse de ritme van de muziek aan in haar bewegingen, dansend op de klanken die worden gespeeld. Haar lichaam beweegt vloeiend als ze een rondje draait, kortstondig tegen dat van Samuel aan. Een sluwe glimlach krult zich vederlicht rond haar mond als Saoirse de reactie opmerkt die ze bij de man teweeg brengt — zichtbaar van zijn apropos gebracht door de toenadering, haar lichaam dicht tegen het zijne aan.       ”En wat krijg ik?” vraagt Samuel dan. “Als ik het goed raad?”       ”Whatever you want, Samuel,” reageert Saoirse nog voor ze hem de letter ‘S’ prijsgeeft. De kans dat hij haar naam binnen de gegeven keren wist te raken was klein, iets wat nog niemand in haar omgeving gelukt is, maar de brunette realiseert zich te laat dat de veel te aantrekkelijke man voor haar niet slechts een engelsman is. Ze had het geweten toen hij haar voor het eerst aansprak, de Schotse tongval hoorbaar in de klanken van zijn stem, maar vergeten door de afleidingen die hij haar op dit moment biedt. De prijs die ze hem gegeven geeft, een die haar misschien wel ‘duur’ kan komen te staan.       ”You really are something, huh?”       Saoirse tracht een grijns te verbergen door zachtjes op haar onderlip te bijten, de ondeugd stralend in haar blauwe ogen als ze naar hem opkijkt. Ook zij ging zich niet anders voor doen dan wie ze werkelijk is, wat een ander daar ook van mocht vinden. Dan schokschoudert ze lichtjes een keer met haar linkerschouder, haar vrije hand nog altijd in de zijne geplaatst, waardoor Samuel haar een nieuw rondje kan laten draaien. Dit keer stapt Saoirse niet terug als het hun lichamen weer dichter naar elkaar weet te brengen.       ”De S zeg je… hmm… je bent geen Sarah. Ook geen Sally… Maar je bent Iers, en je bent ervan overtuigd dat ik je naam nooit zal raden. Dus… het moet een Keltische naam zijn. Heb jij even pech dat ik een Schot ben.”       Wanneer het besef dan weer tot haar doordringt, weet Saoirse ook dat ze te laat is. Alleen een echte Ier of Schot, met Gaelische of een Keltische achtergrond weet de moeilijke naam te herkennen die zij draagt. Er zijn er niet veel van gegeven, een van de redenen waarom haar vader zo van de naam is gaan houden op het moment dat hij wist dat zijn dochter geboren was. “Oké, twee pogingen. . .” gaat Samuel bedenkelijk verder. Saoirse kan haar hart voelen versnellen, bonkend in haar borstkas — opgewonden en snel. Een combinatie die ze al lang niet meer samen ervaren heeft. “Sinead. . . ?”       De Ierse zangeres grijnst breed na een korte golf van tevredenheid.       ”Helaas, MacMillan. Dat is al een fout,” prevelt ze zoetjes, waarbij de brunette haar winst denkt te hebben behaald en het glas alcohol al tussen hen in naar omhoog beweegt, richting haar eigen gezicht. Vlak bij haar mond houdt ze het drankje stil, de geur opsnuivend die de whiskey met zich meedraagt. Maar de milde triomf is van korte duur als Samuel verder spreekt. “Aah, geen Sinead. . . Oké.” Bedenkelijk, ofzo lijkt, blikt hij een keer naar de whiskey in haar hand. “In dat geval moet the winner. . . Saoirse zijn.”       Verrast schieten haar wenkbrauwen naar omhoog, waarop het glas in haar hand iets naar omlaag zakt. He won. En hoe hard ze het ook zou willen ontkennen, haar naam lijkt nog tussen hen in te hangen — gesproken op een Schotse tongval, precies klinkend als gesproken door een Ierse van haar kant. Ondanks haar verlies glijdt er een oprechte glimlach over Saoirse’s lippen heen, bewondering zichtbaar in haar lichte poelen.       ”Who would’ve expected that. . .” reageert Saoirse vervolgens. “Het ziet er naar uit dat je je prijs voor vanavond dan toch terug mag claimen.” Er vanuit gaande dat het de whiskey is die hij wil, steekt de zangeres het glas naar hem op. “Een welverdiend drankje was het toch? Degene die ik o zo tactvol van je geprobeerd te stelen heb.” Zorgvuldig perst Saoirse haar lippen ineen om een lach te verbergen, wetende dondersgoed waar ze mee bezig is, maar waar ze het voornamelijk doet om hun spel nog niet helemaal te doorbreken. "Saoirse it is. Saoirse Yeardley, een naam die niemand anders zo snel geraden heeft."

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Het compliment wat de tengere jongedame me gaf, deed lichtelijk mijn mondhoeken doen opkrullen. Ze voegde er zelfs aan toe dat ik ‘fijn en nobel gezelschap’ was. Ze moest eens weten. . . De reden dat ik uit Huize Albrecht was gezet was immers vanwege vermoedens dat ik misbruik maakte van Elizabeth haar gevoelens voor mij om uiteindelijk met haar geld ervandoor te gaan. Ik had dan ook niet gedacht ooit die woorden te horen om mijn gezelschap te omschrijven.       Een schaterlachje ontsnapte aan de lippen van Charlotte door mijn grappende woorden. “Inderdaad, gelukkig was u daar om mij te redden.” Vervolgens voegde ze toe dat ik me geen zorgen moest maken over mijn lichaamsgeur. Ik had namelijk verwacht niet al te fris meer te ruiken door de verschillende klussen die ik vandaag uitgevoerd had, dus het was goed te horen dat dit niet het geval was.       “En u hoeft echt me niet aan te spreken met ‘u’. Zo oud ben ik nog helemaal niet,” reageerde ik vervolgens op een hartelijke toon. Ik wist dat ze me hoogstwaarschijnlijk zo aansprak vanuit respect — wat ik ook deed, maar het verschil tussen ons was dat zij behoorde tot een hogere rang dan ik. Wie was ik om haar respect te verdienen? Niemand minder dan een klusjesman die grotendeels wc’s probeerde te redden of iets dergelijks.       Vervolgens vroeg de blondine me of ik in gezelschap op het schip verkeerde. Natuurlijk bevond ik me niet alleen maar tussen de andere mannen die bij de derdeklassers behoorde. Echter vermoedde ik dat haar vraag meer gericht was op gezelschap dat specifiek met mij meegekomen was op het schip. “Dat hoeft ook niet,” was het heldere antwoord van Charlotte. “Daarbij bent u ook omringt door zoveel anderen op het schip, alleen bent u zeker niet.”       Ik kon aan haar woordkeus merken dat de jongedame me een hart onder de riem probeerde te steken — iets wat nergens voor nodig was. Mezelf ongelukkig noemen zou ik ook nooit kunnen doen. “Heel vriendelijk van u, maar het is niet dat ik ongelukkig ben.” Ik wierp een blik naar beneden op de jongedame die naast me aan mijn arm liep. Zo goed als ik kon probeerde ik me aan te passen aan haar loopsnelheid. “Ik ontmoet meer dan genoeg geweldige mensen op mijn reizen waardoor ik weet dat ik niet alleen ben. Toch wil dat ook niet veel zeggen. Soms kun je nog door zoveel mensen omringd worden, maar je behoorlijk eenzaam voelen.” Een nonchalante glimlach verscheen over mijn gezicht waarna ik een hand door mijn haar heen haalde.       Voordat ik Charlotte het e-dek op begeleidde vroeg ik of ze zeker was van haar beslissing. Ze haalde eens diep adem om me daarna een klein glimlachje te schenken die ik in een bemoedigend gebaar beantwoordde. “Zeker geen bedenkingen,” beaamde ze waarop ik de deur voor haar opendeed en haar aan mijn arm liet genieten van de verschillende bezienswaardigheden om ons heen.       “Welkom op het E-dek!” sprak ik lachend uit. Al een flink aantal mensen bevonden zich op de dansvloer en ik herkende nog geen bekende gezichten in de menigte. “Het ziet er al gezellig uit. Dus, wilde u misschien nog iets drinken samen of moest u verder?” vroeg Charlotte me. Ik wisselde vlug van arm zodat de kleine jongedame niet aan de kant van de dansende mensen liep zodat ze omver zou worden gelopen.       “Ik heb nog wel tijd voor een drankje, maar ik ben bang dat ik geen geld op zak heb en ik ben niet van plan om u te laten betalen voor mij.” Ik gaf haar een zacht klopje op haar schouder. “Maar wat ik wel voor u kan betekenen, is een dans. Ik ben misschien ietwat roestig, dus vergeef me als mijn leiding niet zo sterk is als voorheen. Tenzij u een drankje prefereert natuurlijk.”

Gael Kavanaugh 28 jaar | werkkledij | Charlotte | bibliotheek

[ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 0:28 ]

---

I have seen my own sun darkened

ANTHEM

she's the reason why storms are named after people

twentythree • second class • with octavian

---

“Ik weet hoe overtuigend jij kan zijn, Aveline,” antwoordde Octavian op dezelfde onschuldige toon als zijzelf gebruikt had. Hij wist hoe je het spelletje moest spelen, niet zo makkelijk als de meeste mannen die op haar pad gekomen waren. Frustrerend en fascinerend tegelijkertijd.       Ze haalde haar schouders op in een nonchalant gebaar. “Misschien is het overtuigingskracht, misschien zijn anderen gewoon goedgelovig.” Er werd vaak door mannen gezegd dat vrouwen het zwakkere geslacht waren, maar ze wist zelf wel beter. Er was weinig was bijzonder weinig voor nodig om een man te verleiden, zelfs mannen die al een ring om hun vinger droegen. Ze waren lang niet altijd zo trouw als hun geliefden graag wilden geloven. Ave vertelde hem dat ze geen ‘nee’ kon zeggen tegen zijn aanbod en stak haar arm door de zijne. Octavian was degene die haar kaartje geregeld had, ze was beter af met hem te vriend houden. Een type om haar van boord te gooien was hij niet, en het schip ging rechtstreeks naar New York, zonder aan te meren aan andere havens, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij haar leven op het schip niet een stuk ongemakkelijker kon maken.       Hij bracht zijn lippen dichterbij haar oor. “Ah, betekent dit dat ik je interesse heb weten te weken?” De jongeman ging weer rechtop staan toen enkele medewerkers de hoek om liepen.       Haar mondhoeken krulden omhoog in een heimelijke glimlach. “Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.” Hij had al eerder haar interesse weten te wekken, tijdens hun eerste ontmoeting. Hoewel ze in eerste instantie enkel op hem was afgestapt omdat hij de kleinzoon van de kapitein was, had al snel gebleken dat hij een stuk interessanter was dan de meeste mannen waar ze meesprak, moeilijker om te peilen, en niet zo snel vallend voor haar charmante praatjes.       Een verbaasde blik werd haar kant opgeworpen toen ze hem vroeg of hij al om wilde keren. “Geef me een goede reden waarom ik nu al om zou keren? Er ligt hier voldoende alcohol voor het grijpen en ik heb een prachtige dame aan mijn zijde. Wat kan ik me nog meer wensen.” Nog een voorbeeld waarom mannen simpel waren. Het enige wat nog in dat rijtje ontbrak was eten. “En jij? Je gaat me toch niet vertellen dat jij koud watervrees begint te krijgen, hmm?”       Ave schudde haar hoofd. “Je kent me toch? Ik laat geen unieke kans aan mij voorbij gaan.” Zou hij nog weten waarom hij haar in eerste instantie het kaartje had gegeven? “Het schip is groot genoeg om een gehele reis vermakelijk te zijn.” Dat ze er kriebels van kreeg, dat het schip op een zekere manier een soort varende gevangenis was, hoefde hij niet te weten. De muziek werd steeds luider en het was niet lang voordat ze bij het feest aankwamen. Ave moest haar best doen om haar groene ogen op de man naast haar te houden, om niet automatisch te oordelen welke man de zwakste schakel in de zaal zou zijn, zoals ze gebruikelijk deed. “Weet je mijn lievelingsdrankje nog? Ik heb uit een betrouwbare bron gehoord dat ze hier goede alcohol aanwezig is…”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

"To hell with playing fair. Nothing about our lives has ever been fair now, has it?"

theme • 28 • third class • party at the e-deck • with saoirse yeardley

---

“Het klinkt alsof je uit ervaring spreekt,” reageerde het meisje nadat Samuel haar had toevertrouwd dat hij wel beter wist dan een vrouw te onderschatten. “Misschien toch geen vrije man?” Samuel begon te lachen voordat hij de jonge vrouw voor hem met een jongensachtige twinkeling in zijn ogen weer aankeek. “Op deze boot ben ik helemaal de jouwe,” antwoordde hij met een knipoog voordat hij haar meetrok naar de dansvloer. Samuel had nog nooit een langdurige relatie gehad, maar daar was hij dan ook nooit naar op zoek geweest. Een vagebond als hij met een voorliefde voor avontuur, vrouwen en verboden middelen, was niet per se het type dat in het plaatje paste van een cookie-cutter huwelijk. Tussen het constant zoeken naar zijn volgende slachtoffer, klant of fix, genoot hij van het vrouwelijke gezelschap dat hij tegenkwam. Hij was in zijn grillige leven al heel veel types tegengekomen, de één nog sterker dan de ander. Vrouwen als Aveline hadden hem laten zien hoe vernuftig mooie dames konden zijn wanneer zij hun schoonheidstroef moeiteloos uitspeelden tegen domme, geile mannen. Sommige dames kenden geen angst in fysieke gevechten en waren zelf zo strijdlustig als dolle pitbulls. Anderen waren juist meesters in het spelen van de onschuld zelve. Een vrouw deed op geen enkele manier onder voor een man - enkel de elite dames misschien, die alleen maar beschermd mooi zaten te wezen en verder niets hadden meegemaakt of in hun mars hadden. Maar goed, zo zag hij elite mannen ook. Het waren allemaal dezelfde gepamperde bloedzuigers. Zover hij met zijn op straat verkregen mensenkennis kon zien, was de jonge zangeres die pirouetten draaide aan zijn hand ook een dame om rekening mee te houden. Samuel had haar nog niet gekraakt, maar haar energie nodigde uit tot avontuur. Het lonkte in haar groenblauwe ogen. En dus vroeg hij haar wat hij zou krijgen als hij haar naam goed zou raden. Hij trok zijn wenkbrauwen geïnteresseerd op toen ze hem aangaf dat hij alles kon krijgen wat hij maar wil, mocht hij in twee pogingen achter haar naam komen. “Shit… jij weet de inzet wel interessant te maken. Whatever I want… Weet wat je zegt,” gromde hij terwijl hij naar haar knappe gezicht keek. “You really are something, huh?” Zodra ze flirterig op haar onderlip beet, schudde Samuel zijn hoofd en volgde hij onbewust haar voorbeeld. Fuck, deze chick was aantrekkelijk. Hij wist dat ze net zo genoot van het spel dat ze speelden als hij. Zijn eerste poging mislukte. Het donkere meisje schoot hem een brede grijns en bracht het glas whiskey dichterbij haar lippen om eraan te ruiken. ”Helaas, MacMillan. Dat is al een fout.” “In dat geval…” Samuel’s ogen schoten even naar het glas tussen hen in terwijl hij nadacht. Dat was het moment dat hij dacht aan een meisje dat op de lagere school bij hem in de klas had gezeten. Een kindje met een naam die hij altijd mooi gevonden had en daarom had onthouden. “… moet the winner… Saoirse zijn.” Saoire’s wenkbrauwen schoten verrast omhoog. Yes. Jackpot. ”Who would’ve expected that…” gaf de dame zich waardig gewonnen. "Het ziet er naar uit dat je je prijs voor vanavond dan toch terug mag claimen.” Sam trok zijn wenkbrauw op terwijl hij naar het meisje keek. “Een welverdiend drankje was het toch? Degene die ik o zo tactvol van je geprobeerd te stelen heb?” vervolgde Saoirse. Samuel snoof terwijl hij het drankje aannam en er een flinke teug van nam. “Saoirse it is. Saoirse Yeardley, een naam die niemand anders zo snel geraden heeft,” vervolgde ze terwijl hij zijn lippen afveegde met zijn mouw. “Ja? Heb je dit spelletje vaker met mannen gespeeld, Saoirse Yeardley?” vroeg Samuel brutaal terwijl hij haar aankeek, haar naam langzaam uitsprekend met zijn Schotse tongval. Hij likte zijn lippen voordat hij nog een flinke teug nam en de whiskey bijna helemaal wegtikte. “Ik neem geen genoegen met terugkrijgen wat ik al had,” sprak hij toen voordat hij het vrijwel lege glas willekeurig in iemand’s handen duwde en zijn blik op Saoirse gefixeerd bleef. De Schot liet zijn duim van haar onderlip naar het puntje van haar kin glijden. “Whatever I want, right?” humde hij toen, zijn stem iets lager en zachter dit keer. ”Whatever I want from Saoirse Yeardley..” Hij liet zijn vrije hand over de stof van haar witte blouse naar de onderkant van haar rug glijden. “Jouw tijd om te raden,” gromde hij terwijl hij haar bleef aankijken. Lichtjes lifte hij haar kin een stukje omhoog zodat haar focus volledig op zijn ogen lag. Zijn blik doorboorde de hare. Voor een moment was er niemand anders in het schip en bevonden ze zich samen in een elektrisch geladen bubbel. Het heerlijke gevoel van opbouwende lust en anticipatie speelden door zijn lijf. “Wat denk jij dat een simpele jongen als ik zou willen van een mooie vrouw als jij?”

[ bericht aangepast op 22 dec 2021 - 21:22 ]

---

ars moriendi

CLIFFORD BAPTISTE PELLETIER

---

Een lachje verliet haar lippen terwijl ik me naar haar toe boog waardoor ik niet zeker wist of ik op mijn tenen getrapt werd op niet. Uiteindelijk schonk ik haar bij het rechtkomen een ietswat geforceerde glimlach- sociaal zijn was nooit echt mijn sterkte kant geweest.
'Wrenna, alstublieft,' Stelde de dame van Klasse zich voor waardoor ik haar een knikje schonk. "Natuurlijk, Wrenna." verbeterde ik mezelf al snel. Vaak was het mijn vader of oudere broer die het woord nam bij dit soort situaties, waardoor ik mijn zelfzekerheid wat bij elkaar moest gaan schrapen om niet als een sul over te gaan komen. Ik rechtte mijn rug weer iets en vroeg beleefd wat haar hier bracht op de Titanic. De sigaretten werden vriendelijk afgewezen, waardoor ik het doosje weer dichtklapte en in mijn jaszak verborg. De peuk die eerst tussen mijn lippen rustte had nu haar plek gevonden tussen mijn vingers tijdens het gesprek.
'Mijn schoonvader staat figuurlijk aan de roer van dit schip,' verklaarde de jongedame nader waardoor ik even veel betekenend floot. " Mijn complimenten voor uw schoonvader." sprak ik oprecht. "En u trouwens ook proficiat voor uw verloving." vervolgde ik er wat sneller achterna. Ik was allang blij dat ik zelf nog niet vasthing aan een ander persoon in ene zogenaamd gelukkig huwelijk. Het zou ooit wel komen, maar voor nu genoot ik nog even van het vrije leven. Wrenna leunde even tegen de rails aan en staarde naar het klotsende water 'Hij heeft het helemaal bedacht. Het was dus niet gek dat wij met zijn allen bij de eerste reis aanwezig zouden zijn.' ging ze verder waardoor ik even knikte als teken dat ik haar redenering wel zeker begreep. " De eerste rit zal vast wel gevierd worden vanavond?" vroeg ik toch lichtelijk niewusgierig met een klein glimlachje om mijn fijne lippen. 'En wat brengt u hier?' vroeg de dame me vervolgens terug, waardoor ik eerst even een trek nam van de nog na smulderende peuk tussen mijn wijs en middelvinger alvorens ik sprak. De rook op die manier latend ontsnappen. " Een zakenreis en cadeau in één-" begon ik met een klein lachje. "Mijn broer en zijn verloofde hebben dit cadeau gekregen voor hun verloving. Ondertussen mocht ik mee om een zakendeal te kunnen bespreken in Amerika dus het kwam wel handig uit voor de Pelletiers." sprak ik lichtelijk gemuseerd. Dat mijn vader graag wilde dat ik het ook ging maken in de wereld was duidelijk. Een beetje geforceerd, maar ik wilde niets liever dan de oude man trots maken. "Ik moest even ontsnappen aan de tortelduifjes." vervolgde ik om haar een idee te geven waarop ik hier alleen op dek stond.

JOSEPH JOHN DUMBLETON

De blonde jongeman had zich enkele seconden omgedraaid toen ik Joe's naam riep. Ondanks de vuile roetvegen aan zijn gezicht herkende ik die blauwe ogen meteen. 'Joseph?' kwam er even verbaasd over zijn lippen, mijn lippen krulden zich in een brede enthousiaste glimlach waardoor ik naar mijn oude maatje toehobbelde om hem in een snelle stevige omhelzing trok. Een zachte lach van ongeloof en enthousiasme verliet mijn lippen, waarna ik de jongen nog eens goed bekeek. "wat ben jij een stuk gegroeid!" sprak ik hem glimlachend toe terwijl ik hem weer los liet, al bleef mij hand wel op zijn schouder rusten.
'Oh, sorry...' lachte de jongen waardoor ik even naar mijn jas keek waar enkele vegen roet op waren beland, ik haalde mijn schouders nonchalant op waarna een "Is niet erg joh" mijn lippen verliet. Ik was allang blij om Joe nog eens te zien, maakte me echt niet uit of ik daarvoor ook onder het zwart zou zitten. lachte ik waarna ik de lichte sporen die ik achter had gelaten probeerde te wissen.
'Wat doe jij hier?' vroeg ik Joe me ietswat verbaasd waardoor ik even knipperde. "Bedoel je hier hier of op de boot?' vroeg ik de jongen mijn hoofd iets schuin kantelend. Naast ons probeerden verschillende werknemers te passeren, waardoor we duidelijk in de weg zaten... 'Oh, wacht, misschien kunnen we ons gesprek beter ergens anders voortzetten,' stelde Joe voor de slimmerd dat hij was. 'Tenminste, als je daar tijd voor hebt.' mompelde hij er nog achterna waardoor ik even knipperde waarna er enthousiast een "Natuurlijk!" over mijn lippen rolde, waarna ik mijn arm door de zijne haakte en hem wat meetrok richting een andere hall waar het rustiger was. Eens ik zeker wist dat ik de jongen niet zou kwijt geraken liet ik hem weer los waarna ik een hand door mijn bruine lokken haalde. " Zo dit is even beter." lachte ik waarna ik me naar Joe draaide. " Van alle plekken om je terug tegen te komen had ik nooit verwacht dat het op de Titanic zou zijn." zei ik wat verwondert tegen mijn maatje, mijn enthousiasme stief wel even weg toen ik de jongen moest inlichten waarom ik precies op de boot terecht gekomen was. " Om op je vraag te antwoorden-" begon ik een tikkeltje nerveuzer, mijn vingers speelden iets met de versleten mouwboord van mijn jas. "Vangie en ik zijn ehm- hebben besloten om Southampton achter te laten." ik schraapte mijn keel even terwijl ik Joe's blik even vermeed. "O- Grootmoeder is erhm.. Ze.." ik moest even ene teug adem nemen de tranen in mijn ogen waren onvermijdelijk, maar ik kon alleen maar terugdenken aan de mooie momenten met mijn grootmoeder. "Ze heeft ervoor gezorgd dat we een nieuw leven in Amerika kunnen opbouwen." ik had eindelijk de moed weer om Joe aan te kunnen kijken met een klein droevig maar oprecht glimlachje. Ik denk dat de blik alleen meer dan genoeg sprak, daarbij wist ik dat Joe ook een dierbaar iemand verloren had, sindsdien had ik hem ook niet meer gezien. Ik had altijd gedacht dat hij ook vertrokken was, zelf een nieuw leven ging opbouwen weg van ons en Southampton. "Maar jij hier! Je kan niet geloven hoe blij ik ben je nog eens te zien!' het was alsof ik mijn verleden toch niet zo ruw moest achterlaten. " Je werkt hier ?" verbeterde ik mezelf al snel, gezien hij onder het roet zat.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Saoirse voelt nog hoe een van haar mondhoeken iets naar omhoog trok bij het horen van Samuel’s ‘Op deze boot ben ik helemaal de jouwe,’. Het was verleidelijk om er achteraan te werpen dat dat iets was waar ze hem vlot aan durft te houden gedurende de reis, hetgeen ze best nog eens kon doen, maar desondanks slikte ze de woorden in. Al vanaf jonge leeftijd is Saoirse al een zelfstandige dame, maar na het verlies van haar geliefde heeft ze zichzelf voorgenomen nooit meer volledig afhankelijk te zijn van een man in haar leven. Ze wilde dan ook niet dat Samuel dacht dat ze daarop uit was; een man om op te steunen of leunen, iemand die voor haar opkwam wanneer ze dat maar nodig had. Al het andere daarentegen — genot, plezier en een vleugje romance — was meer dan welkom. En Saoirse schroomt zich dan ook niet om er naar toe spelen, om van de chemie gebruik te maken dat tussen haar en Samuel in hangt. Knetterend als statisch geladen, de lucht als beneveld rondom hen op een manier zoals de Ierse zangeres deze zelden heeft gekend.       ”Shit… jij weet de inzet wel interessant te maken. Whatever I want… Weet wat je zegt,” gromt de man haar nog toe, voor hij daadwerkelijk haar naam raad. Een huivering stuwt langs Saoirse’s ruggengraat af, waarop kippenvel zich kortstondig over haar huid heen verspreid. De waarschuwing hoorbaar in de diepste klanken van zijn stem, maar waar de brunette zich niet door laat afschrikken. De kans dat hij haar naam bij de eerste gok wist te raden was klein, laat staan bij een tweede poging. Maar toch wist Samuel haar te verrassen — iets wat ze had kunnen weten als ze voor tenminste één seconde stil had gestaan bij zijn Schotse afkomst. Een van de dingen dat haar zo intrigeerde aan hem.       Zachtjes zinken haar tanden in haar onderlip. Onderwijl Samuel met zijn hoofd schudt, haast of hij het poogt te afkeuren terwijl Saoirse dondersgoed weet wat het met hem doet, volgt hij onbewust haar voorbeeld. Als vanzelf zakt haar blik af naar zijn mond, vluchtig — alvorens ze weer terug naar hem opkijkt. Het spel dat zich tussen hen ontplooit vordert steeds verder, waarop Saoirse de opwinding in haar lichaam voelt toenemen. Het was een verleiding die ze uiteindelijk niet ging kunnen weerstaan. De man voor haar beslist geen groentje; hij kende een vrouwelijk lichaam net zo goed als de straten waar hij vandaan kwam. Beter misschien zelfs nog. De zangeres genoot er met volle teugen van.       ”Saoirse it is. Saoirse Yeardley, een naam die niemand anders zo snel geraden heeft,” prevelt de Ierse tevreden, ondanks haar verlies — toekijkend hoe Samuel in twee teugen zijn whiskey opdrinkt nadat hij het glas uit haar handen gepakt heeft. Een afleiding waarvan Saoirse weet dat ze daar Samuel niet mee voor de gek gehouden krijgt. Ze had haar woorden moeten overdenken wilde ze nu niet dat hij haar erop zou pakken. Haar triomf slechts van korte duur, ook al klaagt ze niet dat hij gewonnen heeft door haar naam te raden.       ”Ja? Heb je dit spelletje vaker met mannen gespeeld, Saoirse Yeardley?” vraagt hij, de brutale klanken verstaanbaar in zijn Schotse tongval verweven. Een siddering glijdt langs haar ruggengraat af. Er waren vele manieren waarop haar naam uitgesproken werd, maar op deze wijze nog nooit. Haar blik wordt echter gevangen als Samuel met zijn tong de laatste druppels whiskey van zijn lippen aflikt, waarna hij zijn duim over haar onderlip heen laat glijden en ze net te laat is om steels in zijn vingertop te bijten — richting het puntje van haar kin.       ”Misschien,” klinkt het, heser dan anders.       En ergens is het niet eens gelogen, waar Saoirse wel vaker haar naam gebruikt heeft voor een simpel weddenschap of spel, te weten dat ieder ander het nooit raden zal en zij er met de winst vandoor gaat. Echter, vanavond heeft ze pas voor het eerst haar gelijke gevonden. “Ik neem geen genoegen met wat ik al had,” spreekt Samuel dan uit. Ondertussen stopt hij het zo goed als lege glas in de handen van een voorbijganger, iemand wier net op weg was voor een eigen drankje en een tikkeltje verbaasd naar het glas in zijn handen staart. De ruimte om het glas terug geven is er echter niet, gezien Samuel en Saoirse alleen nog maar aandacht hebben voor elkaar. De rest om hen heen wordt meer en meer vergeten met de minuut die verstrijkt.       ”Whatever I want, right?” humt de Schot zacht, zijn stem lager dan voorheen. Traag glijdt zijn vrije hand over de dunne stof van haar blouse heen, langs haar rug af naar de welving toe. Door haar blouse heen kan ze zijn aanrakingen op haar huid voelen branden. "Whatever you want." Saoirse slikt, kort knikkend. Zelfs al zou ze het willen, ze kan de woorden van eerder niet meer ongedaan maken. Belofte maakt schuld, ook in spelletjes als deze. “Jouw tijd om te raden. Wat denk jij dat een simpele jongen als ik zou willen van een mooie vrouw als jij?”       Een vleugje roze kruipt over haar wangen heen, maar niet door verlegenheid. Saoirse kan de lust in zijn ogen zien toenemen; een donkere teint dat zich weerspiegeld in haar eigenste, reeds verkleurende poelen, gedreven door een ongekend verlangen. Saoirse slikt opnieuw een keer, terwijl haar kin nog altijd in zijn grip rust doordat Samuel haar gedwongen heeft naar hem op te kijken.       ”Ik zou je niet omschrijven als een simpele jongen, McMillan. Je hebt zojuist gewonnen van een vrouw.” Geamuseerd tikt een van haar mondhoeken iets naar omhoog, pogend plagend over te komen, maar de hese klanken waarmee ze spreekt verraden de gemoedstoestand waarin ze zichzelf bevindt. Loom laat Saoirse een van haar handen over zijn shirt heen glijden, verder naar omhoog, langs de boord af zodat haar vingertoppen steels de dunne huid in zijn hals raken alvorens ze verder afdwalen naar zijn nek — haar lichaam dicht tegen het zijne aan, mede door de zachte druk van zijn hand op haar onderrug.       “Dus wat wil jij, van alles wat je maar hebben kan? Een dansje? Maar die heb je ook al. Is het. . .” prevelt Saoirse zacht doch bedenkelijk, terwijl ze al een vermoeden heeft van wat hij wellicht hebben wil. Uitdagend laat de Ierse het puntje van haar tong over haar tanden heen glijden, langs haar volle lippen af vooraleer ze verder spreekt. “Een felicitatie voor het winnen? Met een kuis kusje op de wang, misschien?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

24 years      —      Librarian who dreams of becoming an author      —       Dress E-dek      —       w. Matthew "De laatste plagende opmerking van Matthew liet me lachend met mijn ogen rollen en hoofdschuddend trok ik hem mee in de richting van het E-dek. Dankzij de blauwdrukken die ik in het voren had gelezen wist ik precies waar ik naartoe moest.

Met doelgerichte passen liep ik dan ook op onze bestemming af waar ik met een trots gebaar de deur voor hem opende van de feestzaal. Een speelde toon was in mijn stem gekropen toen ik hem vroeg wat hij eerst had willen doen.       “Zullen we eerst maar een drankje halen?” vroeg Matthew na hier kort over na gedacht te hebben. Bedenkelijk kantelde ik mijn hoofd. “Ik heb geen geld bij me en ik wil niet dat jij weer eens alles voor me betaald.” Ik perste mijn lippen opeen en liet me blik over de dansende menigte glijden — het aanblik ervan deed mijn heupen enigszins heen en weer laten wiegen. Schijnbaar was het mijn vriend opgevallen aangezien hij vlak daarna aangaf dat hij me graag ten dans zou willen vragen.       “Daar kan ik zeker geen nee op zeggen,” grinnikte ik en ditmaal was ik het die me door Matthew liet leiden naar de bar. Onderweg viel het me op dat zijn aandacht plots op een willekeurig persoon in de menigte was gevallen. Ik volgde zijn blik maar kon niet goed onderscheiden naar wie hij nu keek. Een rode kleur en een ietwat betrapte gezichtsuitdrukking gleed over mijn gezicht op het moment dat Matthew mijn blik weer ving.       “Zag je een bekende?” vroeg ik — de bezorgdheid in mijn klanken luid en duidelijk aanwezig. “Wil je die persoon anders even gedag zeggen? Dan wacht ik wel op je hoor, geen zorgen.” Een warme glimlach gleed over mijn gezicht en rustig wachtte ik af op zijn antwoord.

[ bericht aangepast op 16 dec 2021 - 3:23 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

'This life is mine alone. So I have stopped asking people for directions to places they've never been'

Hij had haar gezegd dat ze hem niet hoefde te vousvoyeren. Daar stond ze wel even van te kijken. Was het niet gebruikelijk om heren zo aan te spreken? Het contrast tussen hem en tussen Alexander - haar ex-verloofde, was groot. Alexander wilde juist zijn autoriteit laten zien. Ze probeerde de gedachten aan hem te blokkeren en herstelde zichzelf snel. ‘’Prima, al zou je mij dan ook ‘’je/jij moeten noemen, deal?.’’ zei ze met een kleine, speelse glimlach tegen de man. Ze vond het veel fijner dan dat stijve gedoe de hele tijd, al zouden ze waarschijnlijk beiden nog weleens een vergissing maken door u te zeggen in plaats van jij. Ze zag Gael niet als een simpele werknemer zoals anderen hem wel zouden zien. Naar haar mening had hij net zoveel innerlijke waarde als een landlord, bij wijze van spreken. “Heel vriendelijk van u, maar het is niet dat ik ongelukkig ben.” Had hij gezegd, wellicht had ze het verkeerd gezien. Het was ook niet aan haar om daar iets aan te moeten veranderen. Al zou ze dat misschien wel willen. “Ik ontmoet meer dan genoeg geweldige mensen op mijn reizen waardoor ik weet dat ik niet alleen ben. Toch wil dat ook niet veel zeggen. Soms kun je nog door zoveel mensen omringd worden, maar je behoorlijk eenzaam voelen.” Dat kon ze wel begrijpen, ja. Ze liet de woorden even bezinken. Ze wilde graag een goed beeld hebben van Gael en hoe zijn leven in elkaar zat. Alleen wilde ze daar ook geen ongepaste vragen over stellen of hem tegen het zere been schoppen. Je wist nu eenmaal niet wat voor leed mensen met zich meedroegen. Ze wilde zeker zijn gezelschap niet verpesten. ''Daar heeft u,-'' Charlotte verbeterde zichzelf snel. ''heb je gelijk in. Je kunt omringt zijn voor duizenden mensen, maar je verschrikkelijk alleen voelen'' Ze herkende dat gevoel uit duizenden. Zij voelde zich ook altijd eenzaam wanneer Bethany weg was van huis. Dat terwijl ze altijd omringt was door dienstmeisjes en nanny's. Maar goed, dat was verledentijd. “Welkom op het E-dek!” sprak Gael lachend uit. Het dek zat vol allerlei verschillende mensen, van ruigere mannen tot nettere dames; ze zag mensen in allerlei soorten en maten voorbij komen. Ze had haar ogen uitgekeken, echter probeerde ze dat niet de laten merken aan de heer aan haar zijde. Behoorlijk wat mensen waagden zich al op de dansvloer. Als de galante heer die Gael was, liet hij Charlotte aan zijn andere zijde lopen. Zo zouden dansende mensen in een onoplettend moment niet tegen haar aan konden botsen. Daarbij voelde het ook veiliger zo vlakbij Gael, zonder hem had ze hem ze het niet gedurfd hebben om naar dit feest te gaan, “Ik heb nog wel tijd voor een drankje, maar ik ben bang dat ik geen geld op zak heb en ik ben niet van plan om u te laten betalen voor mij.” Hij gaf haar een zacht klopje op haar schouder. Ze hoopte maar dat ze hem daarmee niet in verlegenheid had gebracht. Ze had daar niet eens bij stil gestaan. Met alle liefde zou ze hem willen trakteren, maar dat zou hij niet toelaten. “Maar wat ik wel voor u kan betekenen, is een dans. Ik ben misschien ietwat roestig, dus vergeef me als mijn leiding niet zo sterk is als voorheen. Tenzij u een drankje prefereert natuurlijk.” Dat bracht weer een glimlach op haar gezicht. Alhoewel ze eerder had bedacht dat ze zich te onhandig voelde om te dansen, veranderde dat zodra Gael dat had gevraagd. Op een of andere manier zorgde hij ervoor dat ze meer uit haar comfortzonde trad en dat beviel haar wel. Daarbij wilde ze niet meer beginnen over het drankje om hem niet in verlegenheid te brengen. ‘’Wel, als je het aandurft om de dansvloer te betreden met mij’’ Zei ze grappend en met een speels lachje tegen de heer. Ze doelde natuurlijk op haar onhandigheid, al zou er niets kunnen gebeuren met Gael. Ze mengden zich op de dansvloer tussen de mensen. Ze vond het best wel spannend, maar ze amuseerde zich ontzettend. Ze had enorm veel te danken aan Gael en waarschijnlijk zou hij zichzelf dat niet eens beseffen.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

◯      M e t      m i j n      h a n d e n      diep in mijn zakken gestopt reageerde ik op dezelfde manier als Aveline ook had gedaan. Nonchalant haalde de dame haar schouders op. “Misschien is het overtuigingskracht, misschien zijn anderen gewoon goedgelovig.” Haar nietszeggende antwoord leek tegelijkertijd ook behoorlijk veel te zeggen. Toch wilde ik nog iets meer verduidelijking voordat ik conclusies ging trekken die helemaal nergens voor nodig waren. “Goedgelovig?” herhaalde ik om Aveline ertoe aan te sporen haar bewering iets meer uit te leggen.       Vervolgens liet de dame me weten dat ze niet tegen mij ‘nee’ kon zeggen en haakte ze haar arm door de mijne. Ik humde tevreden en kon het niet laten om mijn charmes bij haar te gebruiken — wetende dat ze deze eerder ook had weten te weerstaan. Ach, een man moest toch iets doen om de tijd te doden. We waren immers nog wel een behoorlijk tijd op het schip en ik hield wel van iets afwisseling in gezelschap.       Vanuit mijn hoogte keek ik zijdelings op Aveline neer nadat ik weer rechtop was gaan staan toen een aantal medewerkers ons tegemoet kwamen. Zodoende zag ik hoe haar lippen opgekruld waren tot een glimlach. Ah, ze wás geïnteresseerd. Een jongensachtige glinstering verscheen in mijn ogen toen ze aangaf dat het voor mij een vraag was en voor haar een weet. “Oeh, gaan we nu echt deze truc inzetten. Die heb ik praktisch gezien uitgevonden,” zei ik lachend. “Hou je antwoorden maar voor jezelf vroeg of laat kun je er niet meer omheen.” De klanken van mijn stem klonken plagend en grappend zonder een spoortje arrogantie. Want zaken die nu eenmaal een feit waren stonden buiten het hebben van een groot ego.       “Je kent me toch? Ik laat geen unieke kans aan mij voorbij gaan,” was Aveline haar weerwoord op mijn vraag of ze al last had van koud watervrees. “Het schip is groot genoeg om een gehele reis vermakelijk te zijn.” Zichtbaar geïnteresseerd trok ik mijn wenkbrauw naar haar op. “En naar wat voor vermaak ben jij naar opzoek?” Er zat een lichte vorm van uitdaging in mijn stem hoewel ik toch oprecht benieuwd was, zonder al te opzichtige bijbedoelingen naar wat Aveline leuk vond om te doen.       Ondertussen kwamen we steeds dichterbij het E-dek. De feestgeluiden zwollen aan en drongen zich steeds meer aan me op. Als een ware gentleman hield ik de deur voor de blonde dame open waarna ze me vroeg of ik nog wist wat haar lievelingsdrankje was. Een lichte grijns maakte plaats op mijn gezicht. “Ik weet nog steeds niet wat voor lomperikken van mannen jij in je leven hebt gehad, maar natuurlijk heb ik zulk soort informatie onthouden. Ik ben wel oplettend. Alhoewel dat nu niet meer geloofwaardig klinkt na bijna uitgegleden te zijn over de net-schoongemaakte vloeren van de gang.” Met de charmante dame aan mijn zijde liep ik rustig in de richting van de bar.

---

I have seen my own sun darkened

Op mijn vraag of mijn persoonlijkheid als gezellig kon worden beschouwd, gaf Angus een bevestigend antwoord. “Natuurlijk. Denk je dat ik anders hier nog zou zijn? Of je aangeboden hebben om mee naar een veel gezelliger feestje te gaan?” Zag ik nu echt zijn mondhoeken iets omhoog gaan? Een paar tellen staarde ik hem verbluft aan waarna ik enigszins opgelaten op een ander onderwerp overging: zijn ouders.       Uiteindelijk wisten we het E-dek te bereiken. Zonder enige vorm van waarschuwing maakte Angus zich van mij los om een sprintje te trekken en me beneden op te wachten. Ietwat onwennig zonder zijn inmiddels vertrouwde gewicht aan mijn arm liep ik de laatste treden zelfstandig naar beneden. Echter beef mijn voet achter de zoom van mijn jurk haken waardoor mijn knieën een vreemde knik maakten — te zwak om mijn gewicht weer op te vangen. Gelukkig was daar de hand van Angus die ik net op tijd vast kon pakken voordat ik de grond kon raken.       Hijgend van de adrenaline die door mijn hormoonsysteem was rond gesuisd gaf ik aan dat het de bedoeling was dat ik zo naar beneden stortte. Ik probeerde me niet te laten kennen en liet mijn blik ook op de grond rusten. Wel was ik goed genoeg opgevoed om hem te bedanken voor zijn redding. “Het is oké,” reageerde hij. Ik knikte en maakte daarbij een humgeluid. Ietwat uit mijn doen trok ik mijn jurk recht. Langzaam liet ik mijn ogen omhoog glijden om bij zijn gezicht tot stilstand te komen. “We zijn er al bijna. . .” was mijn onintelligente reactie — niet goed wetend hoe ik me nu verder moest gedragen. Het was immers overduidelijk dat we er al waren aangezien de muziek door de deuren voor ons hoorbaar was.       Het was daarin erg prettig dat de barman wel scheen te weten wat er nu moest gebeuren aangezien hij me verwelkomde op het feestje waar hij eerder zo lovend over gesproken had. De grootte hoeveelheid aan geluid, kleuren en lichten maakten dat mijn ogen zo groot werden als schoteltjes. Toch voelde ik een gevoel van ongemak opkomen vanuit mijn buik die zich verspreidde tot aan mijn borstkas. Onzeker richtte ik mezelf op in mijn volle lengte zodat ik iets beter bij het oor van Angus kon komen en hem aangeven dat ik niet precies wist wat er nu van me verwacht werd. Het minste wat ik wel nog zou kunnen doen was aangeven dat ik graag een drankje voor hem wilde kopen voor alle moeite die hij voor me had gedaan.       “Absoluut niet,” reageerde Angus waarop mijn wenkbrauwen verrast de lucht inschoten. “Waarom niet?” kwam er vrijwel direct uit terwijl ik mezelf weer liet zakken totdat ik niet meer op mijn tenen stond. Mijn knieën waren immers begonnen met knikken vanwege de inspanning en de zenuwen die door mijn lijf gierden. “Als we een drankje gaan doen dan delen we de kosten desnoods samen.” Bedenkelijk kantelde ik mijn hoofd. “Ik snap nog steeds niet. . . waarom je me geen drankje voor je laat kopen. Het is het minste wat ik kan doen.” Met vragende ogen keek ik naar de jongeman op waarna hij me voorzichtig begon mee te trekken aan mijn hand.       Angus baande zich zelfverzekerd een weg door de menigte — hij had hier duidelijk meer ervaring mee dan ik. “De bedoeling hier is simpel,” begon hij met zijn uitleg. Aandachtig spitste ik mijn oren om geen woord te missen. Doordat Angus iets te snel liep en ik moeizaam uit ieders weg probeerde te duiken, verstapte ik me een aantal keer. Ieder maal verlieten een aantal verontschuldigingen mijn lippen en ik voelde me iets licht worden in mijn hoofd. Echter drukte ik dit gevoel zoveel mogelijk weg. Ik was nu eindelijk hier — op een plek zonder volwassenen die continu op me lette en ik kon leren hoe het was om plezier te maken. Tenminste volgens Angus uitleg was dat de bedoeling. Ik zou gaan genieten van de muziek door erop te dansen en voor een klein moment alle regels vergeten die me zijn opgedragen.       “Wat zeg je ervan, zullen we een dansje wagen?” Die vraag liet me schichtig om me heen kijken. Er wordt op een hele andere manier gedanst dan ik gewend was. Normaal gesproken zou er klassieke vioolmuziek moeten hebben gespeeld en werd er een wals gedanst waarbij iedereen vaste patronen volgde. Hier bleek er in geen enkele zin sprake te zijn van eenzelfde structuur die door iedereen werd opgevolgd. Vragend bracht ik dan ook mijn vinger in de lucht waarmee ik mezelf aanwees. “B-bedoel je mij?” Paniek sloop in mijn blik door de manier waarop ik de lichamen om me heen zag bewegen. “Ik heb nooit geleerd om zo te dansen. Ik weet niet. . . hoe dat moet.” Zoekend naar enige vorm van houvast maakte ik rechtstreeks oogcontact. Misschien zou Angus wel weten wat ik moest doen aangezien hij het me eerder ook zo haarfijn uit had weten te leggen.

Romilly Anastasia Jaqueline de Loughrey 17 jaar | dress | Angus | Eersteklas dek

---

I have seen my own sun darkened

I'm a girl in a world in which my only job is to marry rich

'Mijn complimenten voor uw schoonvader. En u trouwens ook proficiat voor uw verloving,' zei Clifford en Wrenna knikte hem toe als bedankje. Vooral die laatste woorden waren de laatste maanden om haar oren gevlogen. Iedereen, van welke klasse dan ook, feliciteerde haar met haar aanstaande huwelijk. Door hun status in Schotland, en daarmee het hele Verenigd Koninkrijk, wisten enorm veel mensen van haar leven. Niet alle details, maar de grote dingen werden natuurlijk ook zo naar buiten gebracht. Het dorp rond hun landgoed was het beste op de hoogte van het leven. De Talbots gaven de mensen uit het dorp ook flink wat werkgelegenheid. In hun huis liepen er koks, butlers, footmen, scullery maids, housemaids en nog veel meer rond. 'De eerste rit zal vast wel gevierd worden vanavond?' vroeg hij toen nog.       Wrenna glimlachte. 'Natuurlijk,' beaamde ze. 'Ze zijn al bezig, volgens mij. Ik had even behoefte aan frisse lucht.'       Na haar vraag nam Clifford een trek van de sigaret en afwachtend keek ze de man aan. 'Een zakenreis en cadeau ineen. Mijn broer en zijn verloofde hebben dit cadeau gekregen voor hun verloving. Ondertussen mocht ik mee om een zakendeal te kunnen bespreken in Amerika, dus het kwam wel handig uit voor de Pelletiers. Ik moest even ontsnappen aan de tortelduifjes,' legde hij toen uit, voor Wrenna kon vragen waarom hij hier alleen stond en niet bij zijn familie aanwezig was.       Wrenna lachte weer. Ergens kon ze het ook wel begrijpen. Wrenna en Charles waren niet zo close. Ze waren zeker geen tortelduifjes. Niet in het openbaar, maar zeker niet privé. 'Kan ik begrijpen,' zei ze. Ze wist niet hoeveel Clifford wist van haar verloving met Charles. Het had in de kranten gestaan en natuurlijk was Wrenna regelmatig in Londen te vinden, maar niet alle details werden naar buiten gebracht. 'Ik had even behoefte aan frisse lucht,' herhaalde ze haar eerdere opmerking. 'Het kan een vrouw ook te veel worden om maar te blijven praten over schepen en motoren.' Ze keek kort naar de man naast zich. Ze snapte niks van alle technologie, ook al zou ze dat wellicht interessant vinden. Dat was helaas niet weggelegd voor een vrouw als zij. Of voor welke vrouw dan ook...

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

"To hell with playing fair. Nothing about our lives has ever been fair now, has it?"

theme • 28 • third class • party at the e-deck • with saoirse yeardley

---

Samuel voelde hoe Saoire’s lichaam reageerde op de hand die hij langzaam over haar rug laat glijden. Hij wist precies wat het betekende. Hoewel hij zijn school niet had afgemaakt, begreep hij het vrouwelijk lichaam maar al te goed. “Jouw tijd om te raden,” humde hij terwijl hij haar aan bleef staren. “Wat denk jij dat een simpele jongen als ik zou willen van een mooie vrouwe als jij?” Een kleine grijns vormde op zijn lippen zodra hij zag dat hij het voor elkaar gekregen had om roze blosjes op haar wangen te laten verschijnen. Zij snapte ook wel wat voor antwoord hij zocht op zijn suggestieve vraag. Hij wilde het haar slechts zelf horen zeggen… ”Ik zou je niet omschrijven als een simpele jongen, McMillan. Je hebt zojuist gewonnen van een vrouw,” gooide ze terug als tegenwoord, haar stem iets heser dan hij voorheen had geklonken. Sam merkte dat het voor haar ook moeilijk begon te worden om zich in te houden. Het voelde bijna als een soort pokerspel waarbij bluf de belangrijkste troef was. Ze staarden elkaar in de ogen, wachtend tot de ander eindelijk zou happen en het spel open zou breken. Sam en Saoirse waren echter beide niet vies van een spelletje. En dus kabbelde het speelse gesprek voort terwijl ze moeilijker werd om te weerstaan. Haar aantrekkingskracht leek alleen maar sterker te worden, als een magneet die steeds harder begon te trekken. Samuel gaf geen antwoord maar voelde kippenvel over zijn rug toen de jonge vrouw voor hem haar hand langzaam over zijn shirt liet glijden. Stukje bij beetje gleden haar vingers verder omhoog, over de boord van de stof en verder naar zijn hals. Voor eventjes focuste hij zich alleen op de manier waarop haar hand zijn huid verkende en naar de achterkant van zijn nek bewoog. Het gevoel van haar zachte aanraking op zijn tintelende huid. Hij kon het niet laten om eventjes zijn ogen te sluiten. De muziek en het geluid van feestende mensen om hem heen was duidelijk hoorbaar - maar tegelijkertijd zo ver weg. “Dus wat wil jij, van alles wat je maar hebben kan?” Hij opende zijn ogen weer toen Saoirse weer sprak. Direct liet hij zich weer vangen in de diepte van haar groenblauwe kijkers, die bijna hypnotiserend naar hem terug staarden. “Een dansje? Maar die heb je ook al. Is het…” Ze laat haar tong over haar tanden en langs haar bovenlip glijden. “Een felicitatie voor het winnen? Met een kuis kusje op de wang, misschien?” That was it. “Een kuis kusje zegt ze,” mompelde Samuel terwijl hij eventjes zijn hoofd schudde. Het spelletje was gedaan. Hij kon zich niet langer inhouden. In één beweging had hij haar kin opgetild om zijn lippen met kracht op de hare te drukken. Hij maakte zich geen zorgen over het feit of ze wel of niet zou willen - ze had hem maar wat duidelijk gemaakt dat ze hem ook zag zitten. Zijn hartslag accelereerde zodra hij zich focuste op het gevoel van haar zachte lippen op de zijne. Haar korte hapje naar adem, haar warmte, haar sneller kloppende hart… Hij voelde het allemaal terwijl ze dicht tegen hem aangedrukt stond, zijn hand nog steeds stevig op haar onderrug. Niets was beter dan het zoenen van een nieuwe vrouw - en dan ook nog eentje zo mooi en gevat als Saoirse. Hij had de afgelopen tijd alleen maar geluk gehad, en dat was begonnen met het kaartje voor de Titanic. Het leven leek hem eindelijk weer een beetje toe te lachen. Hij sloot hun kus af en keek haar direct weer aan. “Dat was een.. more than decent prize,” humde hij met een twinkeling in zijn ogen, nieuwsgierig naar de blik in de hare. “Wil je een whiskey?” Zijn aandacht werd even bij haar weggetrokken zodra hij een serveerster naar de bar zag lopen, een stapel lege glazen in haar handen. Hij kon direct een drankje voor de dame regelen. En dat was het moment dat hij hem zag. Voor een moment voelde het alsof hij droomde. Dit kon niet. Dit kon godverdomme niet. Sam raakte aan de grond genageld zodra hij toch echt het halflange kapsel en overduidelijke bekende gezicht van zijn oudere broer zag. Hij stond aan de bar met één of ander grietje te praten. “Are you fucking mental?” sputterde hij tegen zichzelf. Was dit de cocaine? Hij was nog nooit van de drug gaan hallucineren, maar voor alles was een eerste keer. Nee. Dat kon niet. De wereld was te helder. Hij had alcohol in zijn systeem, maar was nog lang niet dronken genoeg om dit soort illusies te gaan verzinnen. Matthew was hier. Op de fucking Titanic. Hij had die klootzak in geen jaren meer gezien. Die arrogante lul had niets meer met zijn familie te maken willen hebben - en dat terwijl hij altijd het lievelingetje was geweest thuis. Nee, de McMillan familie was te min voor hem geworden. Hij had al het contact met zijn familieleden verbroken omdat hij zich schaamde voor hun armere afkomst. Matt vond dat hij beter was dan zij. Deed alsof Sam, de bastaard die leefde van criminaliteit, niet meer bestond. Zijn kleine broertje die al afgedankt was door zijn eigen ouders, had ook niet meer in Matthew’s perfecte leventje gepast. Sam voelde hoe hij begon te koken van binnen. Gevoelens van woede en agressie namen het over in zijn lichaam. Het was tijd voor een fucking family reunion. "Sorry, lass," gromde hij voordat hij Saoirse voorbij ging, zijn blik gefocust op Matt. In een paar stappen was hij bij die geest uit het verleden. "Look what the cat dragged in," sprak hij met een cynische toon in zijn stem. "Matthew McMillan.. Of gebruik je die familienaam beneden stand niet meer deze dagen?" Hij spuugde op de grond voordat hij zijn broer weer aankeek, het vuur in zijn ogen. Een duivelse grijns vormde op zijn gezicht toen hij naar het meisje naast hem keek. Hij stak zijn hand uit en greep de hare om deze vrij lomp te schudden. "Samuel McMillan. Matt heeft vast al vanalles over mij verteld." Zijn blik schoot terug naar Matthew.

[ bericht aangepast op 27 dec 2021 - 19:59 ]

---

ars moriendi

---

Natuurlijk wist ze het antwoord dat Samuel wilde horen, de suggestieve toon in zijn stem was daar duidelijk genoeg voor, maar Saoirse gaf niet direct toe — hoe graag ze zelf ook wil. Dat was een veel te gemakkelijk zet, iets wat de zangeres zelf beslist niet is. In plaats daarvan glijdt haar hand over de stof van zijn shirt heen omhoog, plagend langs de boord af en over de gevoelige huid van zijn hals heen. De lijnen volgend die op zijn huid vereeuwigd zijn met zwarte inkt. Wanneer Samuel zijn ogen sluit weet Saoirse dat ze hoe dan ook gewonnen heeft, in ieder geval met deze handelingen. Hetgeen hem niet onaangeroerd laat.       Wanneer de Ierse haar tong over haar tanden en langs haar bovenlip af laat glijden, de laatste woorden uitgesproken vol met een geveinsde onschuld die haar eigenlijk helemaal niet passend is, kan ze Samuel’s beheersing voelen knappen vlak voor het hare dat doet.       ”Een kuis kusje zegt ze,” mompelt de Schot, hoofdschuddend.       Dan tilt hij met één simpele beweging haar kin op zodat hij met zijn lippen de hare moeiteloos weet op te eisen. Saoirse snakt haast onhoorbaar naar adem, luttele seconden voor hij haar daadwerkelijk kust, en de groeiende opwinding schiet als hete lava door haar aderen heen. In plaats van hem weg te duwen, zoals vermoedelijk iemand anders gedaan zou hebben die niet dezelfde spanning ervaart, grijpen haar vingers de stof van zijn shirt beet — verkreukelend onder haar grip, terwijl haar lichaam zich als vanzelf nog iets dichter tegen het zijne aan welft. Met een luid bonzend hart beantwoord Saoirse Samuel’s kus, waar ze niet de enige is die zich overgeeft aan de chemie dat statisch geladen tussen hen in hangt.       ”Dat was een. . . more than decent price,” mompelt Samuel zodra hun moment verstreken is, een twinkeling zichtbaar in zijn reeds donker gekleurde kijkers. Saoirse weet een zacht lachje te laten klinken, tussen haar ietwat versnelde ademhaling door — haar lippen licht gezwollen door de ruwe wijze waarop hij haar kuste. Hij was de eerste sinds tijden weer die het vuur in haar binnenste weet te doen ontvlammen. “Wil je een whiskey?”       ”Ik dacht dat je het nooit zou vragen,” antwoord Saoirse, de uitdagende klanken nog steeds hoorbaar in haar stem, waarop ze de grip op zijn shirt laat vieren. De donkere sluimeringen in haar ogen verraden de gemoedstoestand waarin de Ierse zich bevindt, zodra haar blik dat van Samuel ontmoet. Echter, iets in de lucht om hen heen verandert en de bedwelmende spanning van eerder verandert in iets koelers, afstandelijker. Saoirse poogt Samuel’s blik te volgen, maar het zijn de woorden die hij uitspreekt die haar resoluut terug naar hem op doen kijken.       ”Are you fucking mental?” mompelt hij binnensmonds zowat.       ”Are you okay?” vraagt Saoirse hem, een frons tussen haar wenkbrauwen in, waarbij ze zich afvraagt wat er in de paar seconden na de kus mis is gegaan en welk spook in het verleden hij anders gezien moet hebben, daar zijn blik overduidelijk niet meer tot de donkere schone is gericht, maar naar iets of iemand achter haar. Aan alles kan Saoirse zijn houding zien veranderen, zijn spieren gespannen op een compleet andere manier; vijandelijker. De speelse blik in zijn ogen verdwijnt, waar woede de overhand weet te nemen en de warmte doet verdwijnen tot een koelte die ze eerder nog niet bij hem heeft gezien. Zijn handen verdwijnen van haar lichaam af, net als de hare van hem afgehaald worden.       ”Sorry, lass,” gromt Samuel vervolgens, waarop hij haar voorbij loopt.       En nog voor Saoirse zijn arm beet kan pakken in een tevergeefse poging hem tegen te houden, half met hem meedraaiend in de richting waarin hij zich begeeft, beent de Schotse man doelbewust op de bar af. Niet naar de serveerster om een drankje te bestellen, zoals hij eerder van plan was, maar op een man die tevens hetzelfde had willen doen. “Oh, shit,” ontvalt er in het Iers gesproken aan Saoirse’s lippen. Ze herkent de uitdrukking van iemand die op oorlogspad is en Samuel was beslist niet uit op een vrolijk weerzien, wie de man in kwestie ook mocht zijn — de pijlen waren venijnig tot hem gericht.       Voor luttele seconden blijft Saoirse staan op de plek waar Samuel haar zojuist achtergelaten heeft, maar iets in haar dwingt de brunette ertoe om eveneens ook naar de bar te gaan. Normaliter zou ze er vandoor gaan, opgaan in de menigte en vergeten worden, maar nu. . . Dit keer was het om de een of andere reden anders. Ze betwijfelt echter of ze Sam werkelijk gesust gaat krijgen, vooral wanneer hij op de grond spuwt — tonend hoe pissig hij diep van binnen werkelijk is. Saoirse hoort de woorden die hij uitspreekt naarmate ze dichterbij komt, gericht tot de jonge vrouw als een steek naar de man in haar gezelschap toe. Een tikkeltje nieuwsgierig laat de Ierse zangeres haar blik over de man heen glijden, pogend iets te vinden van wie of wat de relatie is tussen hem en Samuel in, maar vooralsnog vind ze helemaal niks.       Zodra ze het drietal benadert heeft raakt Saoirse zachtjes Samuel’s arm aan, hopend dat het enig kalmerend effect op hem heeft. Wanneer zijn blik voor luttele seconden ergens een keer haar kant op komt, glimlacht ze slechts lichtjes. Ze is hier niet om zich te bemoeien met wat er ook gaande is tussen de twee heren — iets dat overduidelijk tussen hen alleen is, gezien de andere vrouw eveneens niet het besef lijkt te hebben van wat er nu gebeurd. Nee, Saoirse is enkel bij Samuel komen staan in de hoop dat ze enige afleiding kan bieden, pogend te voorkomen dat de twee werkelijk op de vuist gaan. Om de lont niet verder te ontsteken zegt Saoirse verder niets tegen de andere man, op een simpele begroeting na misschien.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Het was niet dat hij Milly’s aanbod voor een drankje afwees omdat hij er geen van haar wilde aannemen, maar puur gezien Angus van mening is dat hij haar een drankje moet kopen. Ook al heeft hij haar geholpen en is het slechts bedoeld als bedankje — het was een principieel gegeven dat hem met de paplepel zowat ingegoten is; de man degene die het eerste drankje voor zich neemt. Misschien was het stom, of sloeg het nergens op, Angus heeft het nu eenmaal zo binnen zijn opvoeding aangenomen. Dan mocht hij een straatschoffie zijn, of niet.       Wanneer hij aan de blondine vraagt of ze eens een dansje zullen wagen, kijkt Milly schichtig een keer om zich heen.Was ze ergens bang voor? Kon ze niet dansen, misschien? Of zag ze het gewoonweg niet zitten? Paniek vormt zich in haar poelen, onderwijl ze met haar wijsvinger naar zichzelf wijst. Natuurlijk bedoelde hij haar, wie was er anders nog om hen heen? Zachtjes geeft Angus haar een kneepje in de hand, geruststellend. Als ze niet wil dansen dan was dat ook prima, het was tenslotte geen must.       ”Ik heb nooit geleerd om zo te dansen. Ik weet niet. . . hoe dat moet,” reageert Milly dan.       Een lichte frons verschijnt kortstondig tussen zijn wenkbrauwen in, waarop Angus zijn blik verschuift van de jongedame naar de dansvloer — en weer terug. Dan daalt het tot hem neer dat deze manier van dansen voor de hogere klassen niet besteed is. Hun manier van dansen strak en gecontroleerd, zonder daadwerkelijk mee te bewegen op het echte ritme van de muziek. Iets dat op gevoel gaat en niet ingestudeerd kan worden door een of andere dansintructeuse. Echter, net wanneer Angus haar wil uitleggen hoe het gaat — wat het enige is dat ze hoeft te doen om met de muziek mee te gaan — komt een man op haar afgelopen. Zijn uitdrukking ontevreden als diens blik tot Milly gericht is.       ”Wie is dat en wat heb je gedaan om hem op zijn tenen te trappen?” mompelt Angus de blondine zacht toe. Veel antwoord krijgt hij helaas niet en na enkele verontschuldigingen, met de belofte dat ze het later nog wel uit zou leggen, is Milly al gauw samen met de man verdwenen. Een tikkeltje verward, niet goed wetende wat er nu precies gebeurd is, staart Angus het verdwenen tweetal nog even na. Moest hij er achteraan lopen? Wie was de man die haar zo had meegenomen? Het was overduidelijk een bekende, gezien de beschermende aard van de man niet zomaar uit de lucht gevallen kan zijn. Uiteindelijk blijft Angus alleen achter, tot de twijfels verdwenen zijn en hij later maar weer eens opzoek gaat naar de jongedame. Minuten later verlaat Angus de derde klasse weer. Hij had gehoopt Lewis ergens misschien nog te treffen, maar bovenal Floyd. Zijn broer was echter nergens te bekennen, waardoor Angus zich langzaam terug hogerop in het schip bevindt. Van de derde klassen naar de tweede, waar ook geen enkel spoor te vinden is van zijn oudere broer. Waar hing die gozer uit? Een enkeling wist hem te vertellen dat ze de jongeman een dek hoger gezien hadden, de klasse waar Angus het liefst niet kwam zolang hij niet aan het werk was; First Class. Er zat niks anders op.       Een onrustig gevoel vormt zich diep in Angus’ binnenste zodra hij voet zet op het laatste, tevens hoogst geplaatste, dek van allemaal. Ook al droeg hij redelijk nette kleren, het viel in het niet bij de nette duren pakken van de meeste mannen op deze verdieping. Hun haren gladjakkerig naar achteren gekamd, terwijl dat van Angus een tikkeltje warrig onder zijn pet vandaan komt. De neiging om een peuk op te steken, te midden van de ruimte waar het eigenlijk niet mag, plotsklaps erg groot.       ”Where the fuck are you, Floyd,” bromt Angus tussen opeen geperste lippen door, terwijl zijn blik de ruimte zo goed mogelijk doorschiet. Het liefst van allemaal wil hij de ruimte weer verlaten, om terug te gaan naar het e-dek. Vlak voor Angus het dan ook besluit op te geven spot hij een blondine, de gast waarmee ze vermoedelijk verschenen loopt net weg als hij op haar afstapt. “Sorry,” brengt hij tegen haar uit, verontschuldigend voor het storen. Ook al zag het er niet naar uit dat haar gezelschap meteen weer terug zou keren. “Maar jij hebt toevallig geen jongen hier zien rondlopen — donkerbruin haar, dezelfde pet als dat ik draag, iets ouder — en vermoedelijk uit op wat ongein?” Miniem tikken Angus zijn mondhoeken naar omhoog als hij de blondine aankijkt. Als zij Floyd ook niet gezien had, dan maakte hij zich hier heel gauw weer uit de voeten. Terug naar de plek waar hij zich wél gemakkelijk voelt.

[ bericht aangepast op 5 jan 2022 - 15:35 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Eenmaal op het feestje had Matthew allerlei ideeën van wat hij zou willen doen, maar Evangeline naast hem bleef nog een beetje twijfelen. Ze wilde blijkbaar niet dat hij nog meer geld aan haar besteedde en even keek hij haar lichtelijk gekwetst aan. Wat maakte geld uit als je een fantastische dame aan je zijde had? Hij was daardoor zeker wel bereid om haar drankje te betalen.       Gelukkig ging ze wel in op zijn voorstel om te dansen, maar gezien ze met hem mee liep, besloot hij om toch eerst dat drankje te gaan halen, of ze nu wilde of niet. Onderweg raakte hij alleen afgeleid en niet op een manier die hij fijn vond. Absoluut het tegenovergestelde. Wat deed zijn broer in godsnaam nu op deze boot? Het was een gedachte waar hij niet al te lang bij wilde blijven hangen, niet nu hij met Evangeline was. Hij zou zijn broer vast kunnen vermijden als ze zich zo naar een andere hoek van de danszaal zouden verplaatsen. Er waren daar zat mensen voor.       'Zag je een bekende?' vroeg Evangeline nog, terwijl hij juist al begon om stug door te lopen. 'Wil je die persoon anders even gedag zeggen? Dan wacht ik wel op je hoor, geen zorgen.' Matthew keek nog heel even naar waar hij Sam had zien staan om dan met zijn hoofd te schudden.       'Nee hoor, niemand, ik dacht even een bekende te zien, maar het is niets.' Hij voelde zich niet super comfortabel bij het feit dat hij tegen haar stond te liegen, maar hij moest wel. Samuel moest niet tot deze avond gaan behoren en als een leugentje hierbij hielp, dan deed hij dat, tegen wie dan ook. 'Het is tijd om eens plezier te gaan maken. ' Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij was hier nu met Evangeline en dat was wat telde.       De glimlach verscheen echter al snel zodra hij doorhad dat Sam niet van plan was om het te laten rusten en nu recht op hen af kwam gelopen. 'Misschien kun je me nu beter wel even alleen laten,' vertelde hij Evangeline haastig. 'Het lijkt erop dat iemand met me wilt praten en je hoeft hier niet bij te zijn.' Hij begon haar al voorzichtig van zich weg te duwen, maar Samuel was snel, te snel.       'Look what the cat dragged in,' beet zijn broer hem toe. 'Matthew McMillan.. Of gebruik je die familienaam beneden stand niet meer deze dagen?' Een frons betrok Matthews gezicht en en bleef zijn blik op zijn broer gericht houden. Hij had die eerste woorden beter tegen Samuel kunnen gebruiken, want hij was toch echt de verzopen straatkat hier, niet Matthew. Samuel vond het blijkbaar nodig om dit alleen maar te bevestigen door op de grond voor hem te spugen. Kalm zette Matthew een kleine stap weg van die plek.       'Goedenavond broertje, wat een vriendelijke begroeting toch weer,' sneerde hij terug. Hij was nu degene die civilized zou moeten blijven. Het moment dat hij zich zou gaan verlagen tot het niveau van zijn broer, zou hij niet veel beter zijn. 'En MacMillan is de naam die ik nog wel draag ja.' Toen pas viel zijn blik op de dame die zich ondertussen bij Sam gevoegd had. Hoe had hij nou weer zo'n schone weten op te duikelen?       Sam was alleen duidelijk nog niet klaar met Matthew beledigen, al richtte hij zijn pijlen nu juist op de laatste persoon van wie hij dit wilde. Lomp greep Sam Evangeline's hand vast en Matthew moest zich heel erg inhouden om zijn broer niet direct een mep te verkopen. 'Samuel McMillan. Matt heeft vast al vanalles over mij verteld.' Had hij het lef zich voor te stellen. Zodra hij Evangeline's hand dan ook had losgelaten, stapte Matthew direct ertussen.       'Ga snel weg voor dingen uit de hand lopen, ik wil je die ellende besparen,' siste hij in Evangeline's oor. Deze keer duwde hij haar wat dwingender weg en gelukkig gaf ze daar gehoor aan. Nu hoefde hij zich in ieder geval alleen nog maar zorgen te maken om zijn broer. Als hij een confrontatie wilde, zou hij er één krijgen ook.       'Wat wil je, Sam?' snauwde hij naar zijn broer, deze keer liet hij al zijn woede in zijn stem doorsijpelen. Hoe durfde zijn broer hem op deze wijze lastig te vallen? Op een feestje vol in het bijzijn van zijn vriendin nog wel. Hij had Evangeline later een hoop uit te leggen, dat alleen maar doordat ene Samuel dacht grappig te zijn. 'Geld zal het wel niet zijn, anders was je hier nooit op deze boot geweest.' Zelfs de 3e klas tickets hadden een prijs die hij vroeger nooit had kunnen betalen. Om zich dan weer te realiseren dat de vrouw nog steeds naast zijn broer stond, haar vingers zelfs om zijn arm heen geklemd. Niet dat hij dacht dat Sam zich ooit door een vrouw zou laten temmen.       'Waar zijn manieren,' verontschuldigde hij zich nog naar haar. 'Matthew MacMillan is de naam.' Hij boog lichtjes naar haar, hield zijn eigen handen wel thuis. Alles om te laten zien dat hij de beschaafde was hier. Hij zou het niet wagen om met zijn handen zomaar aan een vrouw te zitten. 'Wat brengt jou in het gezelschap van mijn lieftallige broer?'