Adam
———
Misschien dat hij het bij iemand anders onprettig had gevonden om op de slaapkamer af te spreken, maar in zijn wereld had Onyx heel wat uren met Nish achter de gameconsole doorgebracht. Dan kon het hier ook wel.
Adam ging op de rand van het onbeslapen bed zitten. Nish plofte naast hem neer.
Hij aarzelde even, maar toen besloot hij zijn naam te vertellen. ‘Je mag me Adam noemen als je wil. Die naam heb ik aan mezelf gegeven. Ik weet dat het niet hoort, maar ik vond het rot om een nummer te zijn. Aanvankelijk heb ik het alleen met vrienden gedeeld, maar volgens mij noemde zo onderhand iedereen me Adam in ons House. Maar je mag me ook bij mijn nummer noemen als je dat eerlijker vindt.’
Nish keek hem met een brede grijns aan en gaf hem een schouderduwtje. ‘Ik mag jou wel. Adam. Hoe ben je op die naam gekomen?’
‘Ik was nogal verontwaardigd toen ik alleen een nummer bleek te hebben, net alsof ik een robot was. En Adam betekent mens.’
‘Diep, man.’ Nish grinnikte. ‘Beter dan een stompzinnige afkorting van Vanish – wat ik létterlijk doe met mijn gave, maar het bekte wel lekker, vond ik. En hoelang zit je nu al op school?’
‘Tweeënhalve maand.’ Hij zuchtte. ‘Mijn mentor had gezegd dat ik bijna aan mijn naamexamen mocht beginnen, maar als ze erachter komen wat ik heb gedaan kan ik het wel vergeten.’ Hij beet op zijn wang. ‘Waarschijnlijk sturen ze me dan van school.’
‘Nou, dan moeten ze daar maar gewoon niet achter komen hè? Dat is vast niet zo moeilijk. Je moet het gewoon niet te veel mensen vertellen.’
Adam beet op zijn wang. Tot nu toe wisten Fox, Nish, Merrin en Yrla ervan. Fox en Merrin vertrouwde hij sowieso, Nish had geen enkele reden om het te melden. En zelfs als dat wel zo was, kon Adam dat vast wel afdoen als pestgedrag. Dat zou hij bij Jester en Onyx ook doen.
Maar Yrla…
Wat als die hem echt als een bedreiging voor zijn relatie zou zien? Zou hij zo ver gaan dat hij het zou melden? Nee – zo ver zou hij heus niet gaan. Dat zou Merrin hem nooit vergeven. Of kwam die daar nooit achter? Hij was niet vergeten hoe woest Yrla gisteren was geweest en dat hij gezegd had dat Adam uit Merrins buurt moest blijven. Al was dat voor hij de hele waarheid kende…
Nee, hij moest niet zo gek doen.
Merrin zou echt niet samenzijn met iemand die zó was. Hij moest een beetje vertrouwen in zijn vriend hebben.
‘Dat komt vast goed.’ Hij keek de jongen peilend aan. ‘Ik neem tenminste aan dat jij die streek niet nog een keer uithaalt.’
Nish wendde zijn gezicht af. ‘Nee,’ mompelde hij. ‘Als ik het kon terugdraaien…’
Adam beet op zijn wang. Dat onderwerp aansnijden was niet echt handig als je een ontspannen middag wilde hebben. ‘Ik weet het,’ zei hij zacht. ‘Ik had er niet over moeten beginnen, sorry. Ik weet dat je er zoveel spijt van hebt dat je je nog door Kris zou laten doden als je daarmee het gevoel kreeg dat je daar iets mee kon goed maken.’
Nish zuchtte terwijl hij zijn blik nog steeds ontweek. ‘Maar zelfs dat hielp niet, hè?’
‘Niet in één dag, in ieder geval. Maar je kunt vast helpen bij een plan om Kris te bevrijden, of om in elk geval wat contact te leggen tussen Kris en Fox. In mijn wereld had je connecties met Zebediah. Dat kun je nu vast weer.’
Nish knikte langzaam en glimlachte flauwtjes. ‘Ja, dat moet lukken.’
Adam ging iets rechterop zitten. ‘Mooi! En dan is het nu tijd voor een leuker onderwerp. Wat voor spelletjes heb je?’
Nish knielde voor de playstation neer. ‘Van alles, eigenlijk.’ Hij keek over zijn schouder en grijnsde. ‘Al zijn sommige shooters wel 16+.’
Eerst begreep Adam de plagende grijns niet, totdat hij zich realiseerde dat de jongen vast dacht dat hij vijftien was. ‘Ik word over drie maanden achttien,’ antwoordde hij. ‘Dus die kan ik wel aan hoor.’ Hij grinnikte om de verbazing op Nish’ gezicht. ‘Al lijkt zo’n schietspel me niets. Daar ben ik een veel te grote softie voor.’ Hij had al genoeg vreselijke dingen gehoord en gezien, de afgelopen weken. Hij hoefde echt niet voor de lol mensen dood te schieten.
‘Ik heb ook FIFA – een voetbalspel? Race games? Of een adventure game? Biomutant is wel vet.’ Hij hield een game omhoog met een soort knaagdier met een zwaard en een ooglap voor. ‘Moet je missies oplossen in een post-apocalyptische wereld.’
‘Ik vind het goed.’
Nish gaf hem de controller en legde uit welke knoppen hij moest indrukken bij bepaalde acties.
Het bleek niet echt Adams talent. Hij vergat de hele tijd welke knoppen bij welke actie hoorden, reageerde te laat of deed gewoon… onhandig.
‘Je bent wel een beetje hopeloos,’ grinnikte Nish toen hij voor de vierde keer op dezelfde plek doodging.
Adam voelde zijn wangen warm worden. ‘Sorry,’ mompelde hij.
‘Welnee, geeft niks.’ Nish grijnsde naar hem. ‘Al was het wel leuk geweest om weer een gamemaatje te hebben.’ Hij was even stil en keek hem toen peinzend aan. ‘Deed ik dit veel met Onyx? Of met Yrla?’
‘Met Onyx heb je wel echt uren lang gegamed. Met Yrla… Weet ik eigenlijk niet wat jullie doen. Wij zijn niet echt vrienden.’
Nish gniffelde. ‘Toch wel even wennen hoor, dat je wel bevriend bent met iemand als Onyx en niet met Yrla.’
Adam beet op zijn wang. Hij wist niet zo goed wat hij daarop moest antwoorden.
‘Nou ja, in deze wereld zijn we ook niet echt vrienden,’ mompelde hij. ‘En Onyx… nou ja, dat wij vrienden zijn geworden, was waarschijnlijk ook gewoon een samenloop van omstandigheden. Ik ga vanavond met hem praten. Kijken of een kans op vriendschap echt verkeken is. Misschien, als blijkt dat ik dingen over hem weet die hij nooit verwacht… dat hij het een kans wil geven.’
‘Hmm. Je kan het allicht proberen.’ Nish liet zijn controller zakken. ‘Ik heb nagedacht over wat je vannacht zei. Ik denk dat ik het nog een keer wil proberen. Yrla mijn excuses aanbieden. Niet via een stom briefje, maar gewoon… nog eens recht in zijn gezicht.’
Adam glimlachte. ‘Dat vindt hij vast fijn. Denk ik,’ voegde hij er aarzelend aan toe toen hij Nish’ hoopvolle gezicht zag. Met zijn duim duwde hij tegen het stuurknuppeltje. ‘Ik ken Yrla niet zo goed. Niet in mijn tijdlijn – en hier ook niet. Het feit dat hij met Merrin samen is, maakt alles al compleet anders.’
Het strakke gevoel in zijn borst kwam weer terug.
Het beeld dat hij altijd van Merrin had gehad – het leek nu gewoon compleet op zijn kop te staan. Voor hij het wist, kriebelde een traan langs zijn wang. Hij veegde hem bruusk weg.
‘Het moet echt bizar zijn. Dat je vriend opeens met hele andere ogen naar je kijkt.’
Adam staarde naar zijn knieën. ‘Ja.’ Zijn stem klonk schor. ‘Vooral omdat… het een externe factor is geweest die ervoor heeft gezorgd dat ze elkaar in mijn tijdlijn niet hebben gevonden. Ik krijg het idee dat zij eigenlijk bij elkaar horen maar niet uit mijn hoofd.’
‘Ook in je eigen tijdlijn, bedoel je?’
‘Ja,’ snufte Adam. ‘Als Yrla aardig tegen hem was geweest, was Merrin voor hem gevallen en had ik nooit een kans gemaakt.’
Nish schoof wat naar hem toe en wreef troostend over zijn rug. Hij zuchtte diep. ‘Ik vind het heel kut voor je, Adam, maar probeer je herinneringen te koesteren. In die andere tijdlijn hield Merrin wel van je.’
Adam kauwde op zijn lip. ‘Ik weet gewoon niet of ik hem moet loslaten of dat ik moet blijven hopen. Ik ben gewoon zo bang voor de teleurstelling. Steeds als het anders gaat dan ik hoop, doet het pijn.’
‘Waar hoop je dan op?’
Adam tuurde naar de grond. ‘Dat hij wel op me verliefd wordt. Dat dit alles hem aan het denken heeft gezet.’
‘Ik snap het.’ Nish gaf een kneepje in zijn schouder. ‘Weet je, tussen Kris en mij was er ook iets gaande totdat Fox kwam. Ik was ervan overtuigd dat Kris en ik bij elkaar hoorden en dat het een kwestie van tijd was voordat hij dat ook inzag. Maar dat gebeurde niet. Die hoop – het maakt je kapot, Adam. Je bent Merrins beste vriend – net zoals ik Kris’ beste vriend was. Hij kent je door en door. Als hij meer voor je had gevoeld, had hij dat wel geweten. Zeker na de ontdekking dat jullie in een andere tijdlijn wel samen zijn. Maar hij wil bij Yrla zijn. Als hij daar aan twijfelde, was dat door dit hele gebeuren echt wel naar de voorgrond gedrongen. En je zit er zo doorheen, je voelt je zo ontzettend kut dat je gisteren in je armen zat te snijden… Als Merrin zulke gevoelens had gehad, dan had hij dat gisteravond echt wel tegen je gezegd.’
Adams lip begon te trillen. Het was alsof zijn hart uit zijn borstkas werd gerukt.
Hij had het gisteren gevraagd, maar Merrin had gezegd dat hij het niet wist.
Waarschijnlijk alleen maar om zijn hoop niet helemaal de bodem in te slaan zodat hij in elk geval de lust had om te blijven leven.
Ook vanochtend had hij heus wel gemerkt dat de
sparks er niet waren. Het was meer ongemak dan iets anders.
‘Natuurlijk kan het nog wel komen, als het eens uitgaat tussen Yrla en Merrin. Maar ja, dan moet je je afvragen of je die tweede keuze wil zijn. Als Merrin alleen met jou wil zijn omdat Yrla dat niet meer wil… Je denkt waarschijnlijk “iets is beter dan niets” – want ik zou zelf vroeger ook die tweede plaats hebben geaccepteerd. Maar daarmee krijg je niet wat je had. Ik ben bang dat dat gewoon weg is, Adam, en dat je beter verder kan kijken dan dat je blijft hopen op iets wat je waarschijnlijk nooit meer krijgt.’
Hij wilde het niet.
Hij wilde het gewoon écht niet – Merrin opgeven.
Maar allemachtig, het deed zo verschrikkelijk veel pijn. En Nish had iets soortgelijks meegemaakt. Hij was er verbitterd door geworden en had heel veel pijn veroorzaakt. Dat was wel het laatste wat Adam wilde.
Afstand nemen van Merrin ging hij niet doen, maar misschien moest hij stoppen met hopen op meer dan vriendschap. Accepteren dat het voor hun niet was weggelegd. De herinneringen die hij had koesteren.
Meer en meer tranen glipten over zijn wangen totdat hij niet meer kon stoppen met huilen. Nish sloeg zijn armen om hem heen en hield hem stevig vast.
Adam probeerde er niet meer tegen te vechten.
Merrin was iedere traan waard.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
