[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 2 - Speeltopics

LUCA

---

Mijn eerste dag in het laatste jaar had ik me wel anders ingebeeld, eerst bedreigd worden door Donovan omdat ik met Zuzuna sprak en nu in een kamer met mijn ex beste vriend ingedeeld worden. Wel was ik opgelucht dat de situaties niet uit de hand liepen, momenteel toch.
Ondanks dat mijn vriendschap met Jonah in een ver verleden licht, probeerde ik de sfeer tussen ons luchtig te houden, de ijzige stiltes opvullen en de jongen ruimte geven om te antwoorden, als hij dat wilde. ''Uhum.'' Hoorde ik Jonah eens ik opmerkte dat we de kamers vast moesten delen. Nu had ik ok niet meteen zoveel zin om dit met Jonah te doen, gezien ons verleden, maar als er geen andere keus was zou ik er geen drama van maken. Misschien was dit wel een teken dat we de ouwe wonden moesten helen, of toch op z’n minst dat we met elkaar in één ruimte konden zitten. Iets wat ons momenteel al goed af ging.
''De kamers zijn wel mooi.'' Sprak Jonah zelf een stile vullend, waardoor een klein glimlachje mijn lippen sierde terwijl ik instemmend knikte. “Zeker, echte luxe dit.” Zei ik met een klein lachje, ik was zeker tevreden met de prachtige ruime kamers die ons toegewezen werd. Ik had me even neergezet op het hemelse zachte bed toen ik Jonah weer hoorde, waardoor ik naar de blonde jongeman opkeek. ''We moeten de kamerindeling maar even bespreken zodra zij er ook zijn.'' Sprak hij en alweer knikte ik instemmend. “Goed punt ,zo horen we ook hun voorkeuren.” Besloot ik erbij toe te voegen, sowieso had ik op de dames willen wachten voor hen mening en verdict, het leek me wel zo respectvol. Echter met Jonah besloot ik wat tactvoller te antwoorden dan er een ‘nattuurlijk’ bij te zwieren, niet wetend of ik de jongen op zijn zenuwen zou werken.
Hoe ik de jongen ooit zo goed kende, was het aard van het duistere beestje in hem iets die ik wilde leren kennen. Ik veerde weer recht van het zachte bed en wende me richting één van de grote ruiten in de slaapkamer, eens loerend welk zicht van Metanoia we hier konden bezichtigen. Ondertussen vroeg aan Jonah welke Menotr hij verkozen had, ergens diep vanbinnen hopend dat hij niet voor een demonen docent gekozen had.
''Ik heb Asteria gekozen, jij?'' Mijn blauwe kijkers die eerder het uitzicht bewonderden gleden nu weer terug naar mijn blonde vriend, het stak ergens wel, gezien het voor heel even me deed terugdenken aan onze jeugd. Waar we elkaar vroegen welke vakken we kozen en de vraag meteen weergekaatst werd. Ik glimlachte oprecht naar Jonah. “ Blijkt dat we niet alleen een commonroom delen.” Gniffelde ik zacht, hem laten wetend dat we dezelfde Mentor gekozen hebben. ''Spreek je Martell nog?'' Mijn blik was nog steeds op Jonah gerricht, iets verrast wel door de vraag van de jongen. Martell was nu al een paar jaar weg, ik miste mijn maatje nog steeds maar ik wist dat hij goed werk leverde daarboven. Echter schudde ik mijn hoofd nu wat zacht, mijn ene hand krabbelde kort door de korte haartjes in mijn nek. “ Het is even geleden, maar toen ik hem het laats hoorde, stelde hij het goed.” Sprak ik oprecht, contact houden via Metanoia was al niet zo simpel. Zeker om contact te krijgen met het hemelrijk. Maar rond de feestdagen kreeg ik soms wel de kans om een brief door te geven voor Martell of andere vrienden die al afgestudeerd waren. Kort knauwde ik op mijn onderlip, waarna ik een kleine waarheid toch niet kon tegenhoduen. “Hij vroeg naar je.” Begon ik. “Hoe het nog met je ging, maar dat kon ik niet antwoorden.” Kort hield ik mijn hoofd iets schuin, tot een geklop op de deur de aandacht eiste. Misschien maar goed ook. “Ik ga wel.” Meldde ik, de kamer rustig buitenwandelend waardoor mijn veren iets meespringen met mijn passen. Eens in de commonroom opende ik voorzichtig de deur waar tot mijn verrassing Asteria stond. “Oh!.” Kwam er wat verrast over mijn lippen, waarna ik de deur volledig opende voor mijn mentor. “Asteria, kom binnen.” Inviteerde ik haar met een klein glimlachje. Ik keek even achterom om te zien of Jonah ook door had dat onze Mentor aan kwam kloppen. “Wat brengt u in onze kamer?”

[ bericht aangepast op 3 aug 2021 - 17:34 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

CYRUS

---

Het was al gauw duidelijk dat de jonge volitaire niet geamuseerd bleek met mijn weerwoord. Het joch mocht misschien rond mijn ‘uiterlijk’ leeftijd lijken, qua breincapaciteit had hij dudielijk nog iets mee van een koppige peuter. “Ja en die van jou lijken alsof er een kleuter op heeft zitten verven in je slaap, maar ieder z’n smaak natuurlijk. Ik zou persoonlijk voor het monotone zwart kiezen, lijk je tenminste echt op een demoon,” sneerde het joch terug wat me even deed lachen. Het bewees des te meer dat het joch geen idee had hoe het eraan toe ging in de demonenwereld, je zou toch denken dat ze de kids hier gekleurde kopietjes zouden schenken van het lesmateriaal. “Ja en een echte engel is helemaal wit.” Kwam er geamuseerd en sarcastisch over mijn lippen, echter was mijn amusement met het joch al snel voorbij, gezien hij best saai en voorspelbaar werd. Meteen terugsnerend op mijn opmerkingen, zich als een echt haantje gedragend al zijn troeven van macht en reputantie op deze school meteen bloot gevend. Hij had wel iets mee van de sin pride, die eikel was ook nogal een show of maar eerlijk waar zijn trots stond hem in de weg om groots te worden.
Waar ik dus hoopte dat Gabrièl zijn sorry ass hier vandaan schopte bleef hij staan, zelfs toen zijn vriendinnetje erbij kwam besloot het joch nog te blijven staan waardoor ik even verveeld moest staan wachten tot de twee weg zouden gaan.
En dat bleek ook zo, tot Gabrièl zich nog naar me toe keerde. “Weet je wat het is, Cyrus, iedereen denkt altijd dat respect komt met leeftijd. Met status. Als je het mij zou vragen is dit de grootste onzin dat ik ooit gehoord heb. Respect is iets wat je verdient, Cyrus, en jij..-” zijn ogen gleden even over me heen. “-… jij hebt nog niet laten zien dat je het waard bent.” De brede glimlach op zijn smoel gaf trots aan dat hij dacht een punt gemaakt te hebben. “ Yer point is?” vroeg ik het kind niet echt geïnteresseerd.
”Oh geloof me, ik denk dat u de boeken in zult gaan als meest nutteloze mentor ooit op deze school. Bent u toch ergens het beste in, hè? Om het leven eens van een positieve kant te bekijken,” sprak het joch nog als één of andere sassy 16 jarige, die met haar latté ervandoor ging, real cute. Ik schudde enkel vermaakt mijn hoofd. Kijk, het ding is dat als ik wilde ik het joch op zn’ knieën kon krijgen met een simpele flickering van mijn Aura. Maar dat deed ik niet, ik besloot hem het idee te gevend at hij gewonnen had.
Het joch had namelijk al zijn troefkaarten aan mij getoond, trots, snarky, en snel in zijn eer gekrent. En toch, was er een zijde van hem die tot mijn kern probeerde door te dringen, manipulator. Ik herkende het omdat ik zelf zo was. Echter integenstelling tot dit joch liet ik me niet zo gemakkelijk in mijn kaarten kijken. Eens het joch weg was, woof ik hem nog na met een brede gemene grijns om mijn lippen. Het ding is, dat ik het joch later wel over respect zou leren, he won’t know when, but i twill come.
Eens dat ding uti mijn zaicht was richtte ik mijn gifgroene kijkers op Kennah, waar mijn voeten me nu heenbrachen. “ Ik vind het best amusant om te zien hoe weinig respect de studenten hier hebben.” Sprak ik luchtig mijn blik nu op Kennah richtten. “ Hoe bevalt de eerste dag op Metanoia u?’

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Vrolijk knikte Alyssa toen hij zei dat het hem erg leuk leek om eens mee te gaan naar de Book Club en tegelijkertijd vroeg of ze het hem zou laten weten wanneer het was. "Tuurlijk is dat geen probleem gekkie! Ik houd je wel op de hoogte!" Het enthousiasme van Aly deed hem goed, zo leek ze het echt te menen. Ook deed het hem denken dat ze hem er daadwerkelijk wilde hebben en het niet alleen vroeg vanuit beleefdheid. Dat was fijn. Nu hoefde hij niet te piekeren over of hij een uitnodiging had uitgelokt of iets dergelijks. ‘’Super, dankjewel.’’ glimlachte hij dankbaar.       Hun gesprek ging verder over op de kamers. Alyssa had wat verlegen geleken toen ze vertelde dat ze liever met de rest de slaapkamers ging bekijken, maar dit leek minder te worden toen Sorin had gezegd dat samen kijken als een goed idee klonk. Hierna kwamen ze op de indeling van de kamers, waarbij Aly aangaf dat ze liever niet met Elias op een kamer wilde. Wat natuurlijk niet ging gebeuren en dit zei hij ook, wat een knuffel én compliment van zijn gesprekspartner opleverde. Blozend had hij het compliment weggewuifd en gezegd dat het geen probleem was. Blijkbaar vond Aly dit por-waardig, aangezien hij er een van haar kreeg. Voorzichtjes tikte hij haar hand weg en mompelde hij een niet al te serieus verontwaardigde ‘hey’. "Pfff niet zo bescheiden jij, er zijn genoeg volitaires die geen rekening met andere zouden houden dus een dankjewel is zeker wel op zijn plaats." was het weerwoord van de brunette. Zijn eerste instinct was om ‘sorry’ te zeggen, maar toen hij er even over nadacht was dit natuurlijk een beetje idioot. ‘’Nogmaals, het is echt geen probleem.’’ zei hij zacht. Kort hadden ze het over waar ze het meeste naar uit keken dit schooljaar. Wat begon als een gezellig stukje gesprek over Kerst en met vrienden tijd spenderen, eindigde in zorgen om of ze die vrienden na dit jaar nog wel gingen zien. Gelukkig zagen beiden in dat het geen zin had om een jaar lang te gaan piekeren hierover. "Ja, daar heb je gelijk in. We moeten gewoon genieten van het hier en nu!" stemde Aly knikkend in. En daarmee sloten ze het te ver vooruit denken af.       Een beetje beschaamd had hij toegegeven geen schilderspullen van hemzelf te hebben, waardoor hij ook naar zijn handen aan het kijken was. "Dat maakt niet uit hoor! Ik was gewoon verbaasd omdat je het zo graag doet." Graag doet was een understatement. Hij deed schilderen liever dan tekenen en zijn handen jeukten dan ook om het eindelijk weer te kunnen doen. Voor nu zou hij nog moeten wachten. Wachten was alleen zijn sterkste punt niet. Sorin zei dat het wel oké was en dat hij zijn eigen spullen kon krijgen als hij eenmaal aan het werk was, iets waar Aly mee instemde. Aly vroeg of hij haar wilde leren schilderen. Er verscheen een kleine twinkeling in zijn ogen en op zijn gezicht verscheen er een brede glimlach. Net toen hij antwoord wilde geven kwam een derde persoon de ruimte binnen: Leya. Zo snel als deze binnen was gekomen, was ze ook al weer weg. Zijn aandacht richtte hij weer op de brunette naast hem op de bank en hij zei dat hij haar heel graag wilde schilderen. Zelfs haar twee linkerhanden konden iets moois maken. Onserieus voegde hij er nog aan toe of Leya gelijk had wat betreft dat ze Aly niet om hulp moesten vragen als iets in elkaar gezet moest worden. "Ik denk inderdaad dat ik als er iets in elkaar gezet moet worden daar niet de beste persoon voor ben. Laat mij de instructies maar voorlezen terwijl jullie het zware werk doen." grinnikte ze. De opmerking liet hem even lachen. ‘’Oké, staat genoteerd.’’ antwoordde hij. "Maar ik kan niet wachten tot m'n schilderlessen! Met zo een goede leraar moet het wel goed komen." vervolgde Aly met een grijns. Wederom werden zijn wangen rood. Hij moest daar echt mee ophouden. Het was een beetje (heel erg) knullig. ‘’Ik heb er ook zin in,’’ zei hij met een kleine glimlach en hij meende het echt. ‘’net zoals de Book Club. Allemaal leuke dingen op de planning!’’ Dit jaar was het tijd om iets meer tijd te spenderen buiten zijn comfort zone, dit was een goed begin. Twee jaar geleden had hij absoluut niemand schilderlessen durven geven. Deze verandering vond Sorin wel fijn.       De deur van de kamer ging voor een tweede keer open. Voor zijn gevoel was dat te snel voor Leya, die vermoedelijk Laslo aan het feliciteren was. Zijn gevoel had gelijk. Degene die de kamer binnenstapte was Elias, die eerst de kamer inspecteerde voordat hij Alyssa en hem aansprak. ‘’Hey,’’ begroette de jongen hen. ‘’guess we’re roomies now.’’ Het laatste leek in Sorin zijn ogen vooral op Aly gericht. Onbewust legde hij een arm om Alyssa’s schouders, hopende dat dit haar misschien wat op haar gemak zou stellen als ze de situatie nu ongemakkelijk vond. "Hey, yes we are!" waren de woorden waarmee ze hem terug groette. Met een vriendelijke glimlach keek Sorin Elias aan. ‘’Hey,’’ begroette hij hem. Wat hij verder moest zeggen wist hij niet. Vragen wat hij van de kamerindeling vond stond sowieso niet hoog op het lijstje van eventuele gespreksonderwerpen. ''Waar is Leya?'' vroeg Elias. "Ik gok dat ze naar Laslo toe is gegaan. Ze had een verjaardagscadeau voor hem, wat echt super lief is. Ik denk dat ze zo weer terug is. Zijn jullie vrienden?" Bij het begin van haar zin knikte hij even. Dat was het meest aannemelijke. En wat was Alyssa toch ook een slimme meid om dat te vragen aan het eind. ‘’Ben je goed door de controle gekomen?’’ vroeg hij met een vriendelijke toon. Sorin wist echt even niet wat hij met dit geheel aan moest op dit moment. Tot nu toe leek de boel wel prima te verlopen. 〚      With shortness of breath, I'll explain the infinite             ― How rare and beautiful it truly is that we exist      〛

[ bericht aangepast op 4 aug 2021 - 8:28 ]

---

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

---

Fluisterend had Lara naast Jouka gestaan om hem in vertrouwen te nemen over haar voorkeur voor de kamerindeling. Vol aandacht luisterde hij naar haar verhaal en af en toe knikte hij. Lara had niet het idee dat Jouka haar geheim zou door vertellen. Zo te zien leek hij te vertrouwen, zoals zijn witte vleugels al deden vermoeden. "Dat gaan we dan regelen. Als het aan mij ligt, hoef je niet met Florence op een kamer te slapen. Ik zal het in ieder geval geen probleem vinden om de mijne met jou te delen." Hij glimlachte. Lara pakte de hand van Jouka vast en kneep er even in. "Dankje, dat is heel lief van je." En ze liet zijn hand weer los. "Maar laten we in ieder geval nog wel afwachten naar wat de anderen te zeggen hebben. Wie weet wil Aris ook echt niet met Florence, dan zal ik me moeten opofferen ben ik bang." Grinnikte Jouka.  Ze hoefden niet lang te wachten, want Florence stapte de kamer binnen. Met de binnenkomst van de knappe blondine vulde een onzeker gevoel Lara haar binnenste. Ze trok haar vleugels iets in en ongemakkelijk wendde ze haar blik af. "Hee Florence." Wist Lara nog net uit te brengen. Ze wilde niet onaardig tegen haar zijn. "Goed je te zien, Florence." Glimlachte Jouka. De Queen of Hearts trok een wenkbrauw op. Na dat gezien te hebben voelde Lara zich nog minder op haar gemak. Ze wist niet zo goed waar ze haar armen moest laten, elke beweging voelde onnatuurlijk en groots. "Hey," zei Florence nonchalant. Lara zag hoe ze de kamer in zich opnam en hoopte dat ze tevreden zou zijn met hun nieuwe onderkomen. Waarom wist ze niet precies. Waarschijnlijk wilde ze gewoon zoveel mogelijk conflict en negativiteit uit de weg gaan. Zolang ze ruzie in de kamer konden voorkomen, zat ze goed, was Lara haar logica. “Wat doen we met de slaapkamerindeling?” de blik van de blondine gleed van Lara naar Jouka. "Of wachten we daarmee tot Aris hier is?" Ze gooide haar blonde haren over haar schouder heen. “Oh, voor ik het vergeet. Jacob wil jou spreken in zijn kantoor. Later vandaag of ergens deze week.” Even verstijfde Lara nog meer. Wilde Jacob haar spreken? Waarover in godsnaam? Ze had zich netjes aan de afspraak gehouden die ze aan het eind van vorig schooljaar gesloten hadden. De enige demon die ze nog sprak was Eve, maar voor zover Lara wist had Jacob  geen problemen met haar.  Niet één keer had ze gesproken met Ramsey noch Donovan. Lara slikte en raapte al haar moed bijeen om te kunnen reageren op Florence haar mededeling.  Maar toen ze haar blik oprichte, keek de dame tot haar verbazing niet naar haar maar naar Jouka. "Misschien dat we als Aris er is de kamers kunnen verdelen?" Stelde Lara voor. "Heb jij een voorkeur met je een kamer deelt Florence?" Vurig hoopte Lara dat Aris zich snel bij hen zou voegen. Waar hing hij toch uit?

---

she had magic in her eyes even the stars envied

nineteen • fluffball • outfit minus accessoires • with zib & elijah • room four

---

Zib was het niet met haar eens toen Zuze beweerde niet onhandig te zijn. De blik die Eli haar schonk, ontging haar niet. Haar eigen ogen gleden hierdoor zijn kant op. “Jij mag al helemaal niks zeggen, je bent nog onhandiger dan ik ben,” plaagde ze hem. Het was voor hun allebei voordelig dat ze niet konden bloeden, anders hadden ze een vaste voorraad aan pleisters en verband nodig. Nu was het nog wel te doen. Dat er dingen in hun kamer kapot zouden gaan stond wel vast, daar viel niet aan te ontkomen.       De aandacht van het trio ging al snel naar iets anders: het schilderij boven de openhaard en dat deze vervangen moest worden door een tekening van Eli. De vage ideeën over wat Eli eventueel kon tekenen – een sterrenhemel was altijd goed – verdwenen uit haar hoofd bij de verandering in Eli’s houding. Er was niet veel meer over van de vrolijkheid dat zonet nog van zijn gezicht spatte. De reden hiervoor leek Don te zijn. Zowel Zib als Eli leken er niet comfortabel mee om een kamer te moeten delen met Metanoia’s meest mysterieuze jongen. Zelf had ze geen problemen met hem en ze stelde voor dat zij wel een kamer met hem kon delen. Voor even gleed haar blik naar Zib, om haar reactie te peilen. Als haar beste vriendin liever niet een kamer deelde met alleen Eli, dan werd het nog wel ongemakkelijk. Zuze wist niet wat het probleem was tussen Eli en Don, maar ze wilde alsnog geen van beide dwingen om een kamer met elkaar te moeten delen.       “Ik ben blij dat jullie het wel kunnen vinden,” was het enige wat Eli zei, waarna hij zijn spullen oppakte en een van de kamers inliep. De blik in zijn ogen zorgde voor een lichte golf van bezorgdheid. Er was dus wel zeker iets tussen de twee jongens gebeurd. De vraag was alleen nog wat. De vraag was alleen wat. Ze kon het beter vragen aan Eli dan aan Don. Die laatste was zo spraakzaam als een muur.       “Nee, ik... ik vind het niet erg.” Net als bij Eli, verraadde Zib haar gezicht haar daadwerkelijke antwoord. Alle kleur was weggetrokken. Dit ging een ingewikkelde puzzel worden en puzzels doen waren niet bepaald haar forte. Meestal zorgde het enkel voor hoofdpijn.       Zuze liep naar de deuropening. In de kamer lag Eli al als een zeester op een van de twee bedden, half in slaap te vallen. De jongen was toe aan een van zijn dagelijkse dutjes.       “Ik wil jullie niet forceren in iets dat jullie niet willen. Zuze echt, je hoeft dat niet voor mij te doen.” Er stond een bezorgde blik in Eli’s ogen.       “Misschien is dat wel het beste ja. Je matras is in ieder geval altijd welkom. Én als je je toch onveilig voelt, dan kunnen we ook nog naar een docent stappen”       Zuze knipperde verbaasd met haar ogen terwijl zowel Eli en Zib haar aankeken. Waarom zou ze zich onveilig voelen bij Don? Hij was een beetje much geweest naar Luca toe en ze was het er nog steeds niet mee eens hoe hij zich had gedragen, maar hij had het enkel voor haar best bestwil gedaan, al had hij van Luca niks te vrezen. Ze was er zeker van dat hij haar geen pijn ging doen. De gedachte aan hem en dat ze die avond met hem ging dansen, zorgde er voor dat haar wangen weer rood kleurden. Hoe ze hem wilde vertellen over haar fout van enkele jaren geleden, wist ze ook nog niet. Eli was een jongen, misschien had hij later nog wat tips voor haar. In dagdromen verzonken over Luca besefte Zuze zich na een lange stilte pas dat ze nog antwoord moest geven op haar vrienden. Haar wangen werden nog een tint roder. “Oh nee, ik vind het echt niet erg!” zei ze snel. “Don kan best lief zijn onder al dat… jeweetwel.” Ze maakte een vaag gebaar met haar handen terwijl ze een voorzichtige blik op Eli wierp. “Als jullie ook allebei hier okay mee zijn.”       Ze ging naast Eli op bed zitten en sloeg haar arm rondom zijn schouders. “Eén voordeel, Eli, je hoeft nu niet ver meer te lopen om het dekentje terug te geven, meer redenen om dutjes te doen,” plaagde ze, in een poging de sfeer iets te verlichten. “Gaan jullie ook naar het feestje vanavond?”

[ bericht aangepast op 4 aug 2021 - 21:49 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

24 — The Fallen King — Outfit — With Luca — Temperantia       Het duurde niet lang voordat Jonah zich weer van de muur afzette en verder op verkenning ging in de kamer. Zijn vingers gleden over het houten frame van het bed. Ze hadden het qua inrichting echt getroffen. Zijn plotselinge verkenning van de kamer diende zowel als afleiding als een manier om daadwerkelijk de kamer in zich op te nemen. Zo samen op een kamer, en ook nog eens in gesprek was naast ongemakkelijk ook nog eens enigszins normaal. Het voelde vertrouwd aan, ook al hadden ze al jaren geen woorden meer uitgewisseld. Eigenlijk zou hij hier blij mee moeten zijn, het betekende immers dat er toch een mogelijkheid was om met z'n tweeën door één deur te gaan. Tegelijkertijd creëerde het een soort weerstand. Onbewust klampte Jonah zich vast aan de nare woorden die bij Luca vandaan waren gekomen al die jaren terug. Er was een reden dat ze tegenwoordig als ex-vrienden door het leven gingen. Hij mocht daar de oorzaak niet van vergeten –dat was immers een zwaktepunt waar hij zich heel goed van bewust was.       De slaapkamer was ruim genoeg voor hetgeen waar het voor bedoel was. Het hield echter wel in dat zijn verkenning alweer afgelopen was en hij zich terug verplaatste naar dezelfde muur waar hij eerder stond. Jonah had geopperd dat het ze de kamerindeling maar moesten bespreken zodra de rest er ook was waarop Luca instemde. ''Goed punt, zo horen we ook hun voorkeuren.” Ter instemming knikte ook Jonah. Hij was niet van plan om te beslissen voor de rest, wie weet wat voor voorkeuren zij hadden.       De beweging van Luca die opstond van het bed trok zijn aandacht, nieuwsgierig naar wat de jongeman van plan was. Hij begaf zich naar het raam waar het daglicht hem in de spotlights zette. Zo wit, zijn veren waren nog zo wit en elke vorm van licht leek het te accentueren. Jonah wendde zijn blik af, pas weer opkijkend toen Luca hem vroeg welke docent hij had gekozen. In een kalme beweging draaide Luca terug naar hem, zijn mondhoeken opgekruld in een glimlach. ''Blijkt dat we niet alleen een commonroom delen.”       ''Aha, ook jouw mentor dus.'' Het deed hem eigenlijk verassend weinig. Het hielp dan ook wel dat hij normaliter niet enorm veel met zijn mentor te maken heeft. Jonah verwachtte in ieder geval niet dat het een probleem ging opleveren. Het deed wel wat herinneringen opborrelen. Wederom hadden de twee een gelijke keuze gemaakt, iets wat vroeg altijd voor kwam. Dezelfde mentoren, dezelfde vrienden, dezelfde voorkeursplekken in de klaslokalen en toch nu een ander leven.       Uit nieuwsgierigheid had Jonah gevraagd naar Martell. De vraag kwam voldoende uit het niets om voor een licht verbaasde uitdrukking te zorgen. Kort daarna was het echter de beurt aan Jonah om verrast te zijn door het antwoord. Luca schudde zijn hoofd, gevolgd door ''Het is even geleden, maar toen ik hem het laats hoorde, stelde hij het goed.'' Hij had nooit gedacht dat die twee contact zouden minderen, maar Martell zou het wel druk genoeg hebben. Zelf had hij geen contact meer met de engel. Logisch ook na zijn uitbarsting. Tot op de dag van vandaag had hij daar nog spijt van.       ''Gelukkig maar.'' Reageerde Jonah met een trieste glimlach. Hij had ook niet anders verwacht. Hij had er vertrouwen in dat de jongen het zelf zou redden in zijn nieuwe rol.       ''Hij vroeg nog naar je.'' De woorden trokken Jonah hardhandig uit zijn gedachten en even maakte zijn hart een sprongetje. ''Hoe het nog met je ging, maar dat kon ik niet antwoorden.” Een glimlach verscheen op zijn gezicht. ''Als je hem de volgende keer weer spreekt; het gaat prima,'' zei Jonah, ''en als je wilt, doe de groeten aan hem. Namens mij.'' Het laatste gedeelte kwam er iets twijfelachtiger uit, al meende hij het wel.       Hun gesprek werd verstoord door geklop op de deur. Luca was hem voor met het openen van de deur. Jonah volgde hem de gemeenschappelijke kamer in, maar kon niet direct zien wie er voor de deur stond. Dat was tot Luca de deur verder opende en hun mentor zichtbaar werd. Alsof ze hun gesprek gehoord had. De timing was griezelig, maar niet ongewenst.       Ter begroeting knikte hij naar de engel gevolgd door een ‘Goedemiddag.'' Vervolgens richtte hij een vragende blik op Luca al betwijfelde hij of Luca van het mentoren bezoek op de hoogte was.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

Ramsey’s gezichtsuitdrukking sloeg om als een blad aan een boom. Zie je? Hij wilde haar gewoon gebruiken. Ze had het al zo vaak zien gebeuren, dat engelen drank mee naar binnen moesten smokkelen van demonenleerlingen. Deze situatie was niet anders geweest. Ja, Valentina was naïef. Ze was echter niet zo dom als Ramsey blijkbaar dacht. Ha. Ze zag haar eerste gesprek met haar mentor al voor zich. Eén grijze veer in haar schitterende, witte verendek zou direct voor vraagtekens zorgen bij Jacob. Dat had ze er toch echt niet voor over. “Ja. Het zal wel.” Het kille antwoord voelde als een kleine steek in haar buik, maar ze was blij met haar beslissing toen ze de jongen dit op een geïrriteerde manier hoorde zeggen. Hij had duidelijk geen zin meer om met haar te praten nu ze geen loopmeisje voor hem ging zijn. Val had de rode demonendame wel iets zelfverzekerder ingeschat, zo op het oog. Ze was een populaire meid, die Eve. Valentina vond haar veel te intimiderend om mee om te gaan, maar ze leek duidelijk goed in de groep te liggen bij de donker-gevederden. Het feit dat ze zo gepikeerd tegen Valentina aanliep en wat naar Ramsey blafte, betekende hoe dan ook dat ze hem zag zitten. Was zij dat ex-vriendinnetje waar hij het goed mee kon vinden en waar hij het eerder over had? Het leek er wel op. Nadat Ramsey haar had opgevangen, was hij binnen no-time gevlogen om als een hondje achter haar aan te rennen. Hmm. Wat een moeilijk gedoe allemaal, zeg. Als ze elkaar leuk vonden, waarom maakten ze er dan geen werk van? Demonen deden altijd wel alsof ze zo straight to the point waren, maar als puntje bij paaltje kwam, werden er vooral veel mensen pijn gedaan en kwam er verder weinig duidelijkheid naar boven. Alsof ze bang waren voor liefde. En dat terwijl liefde juist zoiets moois was. Zoiets puurs. Kon ze het zelf maar eens ervaren, met een jongen. Het was pijnlijk om te zien dat mensen zoals Ramsey en Eve elkaar duidelijk leuk vonden maar alleen maar spelletjes speelden terwijl zij niets liever wilde dan zo’n mooie verbintenis met iemand anders te voelen. Misschien was dit hoe het werkte, als jongere. Begreep zij als Engel dat gewoon niet. Lichtjes teleurgesteld liep ze in haar eentje richting de Temperantia. Ze had gezien dat ze was ingedeeld met Jonah. Dat ging… lastig zijn, om het mild uit te drukken. Alleen al de gedachte aan de jongen, deed haar hart zinken in haar borst. Ze twee waren jarenlang ontzettend close geweest. Jonah had de jonge Valentina letterlijk en figuurlijk onder zijn vleugel genomen in haar jongere jaren. Toen Val nog een verlegen meisje was, had ze zich altijd zeker en veilig gevoeld bij de jongen. Ze had hem gezien als een grote broer. Dat was allemaal veranderd toen Jonah meer en meer begon om te gaan met demonen. Hij zichzelf liet meetrekken in hun wereld. Langzaam maar zeker telde Valentina meer en meer grijze en zelfs zwarte veren in zijn vleugels. En hoe donkerder zijn veren werden, hoe verder hij opvloog en afstand nam van haar. Nog altijd wist Val niet wat ze verkeerd had gedaan. Ze had het hem gevraagd, met tranen in haar ogen. Het had hem alleen maar bozer gemaakt. Ze wist niet wat ze hem had aangedaan, maar het deed haar nog altijd immens veel verdriet. Lang hadden de twee elkaar goed kunnen ontlopen. Dat zou een stuk lastiger worden nu ze kamergenoten waren… “Oooh, mevrouw!” Valentina vergat voor een momentje alle sores rondom haar medeleerlingen, maar versnelde haar pas toen ze Asteria bij Temperantia zag. Ze stond duidelijk net op het punt om aan te kloppen. “Mevrouw, het spijt me dat ik niet bij uw toespraak was vanochtend,” begon Valentina terwijl ze zich bij de dame voegde. “Ik was in het bos en was volledig de tijd vergeten! Mijn mentor zei dat het oké was, maar ik wilde toch nog even mijn excuses aanbieden. Het was echt mijn bedoeling niet.”

[ bericht aangepast op 5 aug 2021 - 22:47 ]

---

ars moriendi

Have you ever wanted to share more of yourself, but felt terrified?

20 – The Halfblood - Outfit - Castitas - Met Alyssa & Sorin       Nadat hij het tweetal had begroet liet hij zijn blik nogmaals door de kamer dwalen. De ruimte was echt groot, veel groter dan hij had verwacht. En dat voor een vierpersoonskamer. Bovendien was dit enkel het gemeenschappelijke gedeelte, er waren ook nog kamers. Ergens klopte het niet.       Toen Alyssa begon te spreken liet hij zijn blik weer zakken naar de brunette. ''Hey, yes we are.'' Haar liefelijke toon overrompelde hem. Waarom deed ze zo lief? Alsof er nooit wat gebeurd was en ze hem niet haatte, wat hij sterk betwijfelde, hij had zich immers als een klootzak gedragen. Een tactiek die tot nu toe vrij goed hielp om mensen op afstand te houden. Hoe kut het ook was om te doen, het bleef altijd beter dan het dichtslaan verklaren.       Zelf was hij weliswaar ook nonchalant de kamer binnen gestapt, maar dat Alyssa hem nu een koekje van eigen deeg gaf maakte hem toch wel sprakeloos. De ongemakkelijke sfeer speelde er ook wel een rol bij. Nadat ook Sorin hem had begroet viel er een stilte, die Elias besloot op te vullen met zijn vraag naar Leya.       ''Ik gok dat ze naar Laslo toe is gegaan. Ze had een verjaardagscadeau voor hem,'' Over verjaardagscadeaus gesproken, ook daar moet Elias nog iets op verzinnen. Het feest van de avond was immers een verjaardagsfeest. Het hielp ook niet dat de twee eigenlijk in een afgeronde ruzie zaten –wat toch wel een beetje het thema van de dag leek te zijn; verbroken vriendschappen. Wat gaf je iemand die je eigenlijk niet mocht, maar naar wiens verrassingsfeest je wel wilde gaan?       Het was in ieder geval duidelijk dat Leya niet hier was, ook Sorin zijn hoofdknikje bevestigde dat. Dan moest hij er maar het beste van maken voor nu. Gelukkig waren er ook nog slaapkamers om zich in teug te trekken mocht het gesprek echt doodbloeden.       Alyssa wist echter nog een vraag te bedenken. ''Zijn jullie vrienden?'' Als ze met vrienden mensen bedoelde wie hij nog niet had gekwetst, dan ja ze waren bevriend. Het was geen close vriendschap, maar hij was een sucker voor goed eten en dat was precies waar Leya goed in was. De vraag was wel opvallend, wat maakte het haar uit met wie hij omging?       ''Jup.'’ Reageerde hij simpeltjes. Het was in ieder geval voldoende om het gesprek opnieuw bijna dood te laten bloeden. Elias wilde net zijn tas weer oppakken om aan te kondigen dat hij een van de kamers ging claimen, toen Sorin hem een vraag stelde.       ''Ben je goed door de controle gekomen?'' Het soort vragen verraden wel dat niemand echt wist wat ze met dit gesprek moesten. Normaal gesproken kon Elias zich prima uit de voeten komen met smalltalk, maar dit zoog wel echt de energie uit zijn lichaam. Wat een verschrikking, moest hij hierna maar vragen naar hun eindkeuze? Engel of Demon? Wat zou het antwoord hem verrassen... Als het aan hem lag was dit gesprek al diep begraven.       Toch ging hij erin mee door te reageren en zelfs een vraag terug te stellen. ''Ja, het was minder erg dan verwacht, en bij jullie? Zijn jullie überhaupt gecontroleerd, ze lieten een hoop engelen zomaar doorlopen.'' Vastberaden pakte hij zijn tas weer op van de grond. Als zij er geen eind aan breiden dan zou hij het wel doen. ''Maar goed,'' begon hij na het schrapen van zijn keel, ''hadden jullie al een kamer gekozen, of maakt het niet uit waar ik mijn spullen dump?''

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Yuliya zuchtte nadat Jacob had gevraagd naar het gedrag van haar studenten en haar mentorvolitares voor het aankomende jaar. “Je moest eens weten, en nee gelukkig niet, alleen Ramsey. Al was Charlize waarschijnlijk de lesser evil van de twee geweest. Die dame is in ieder geval een stuk volwassener. Gemeen en disrespectvol, maar geen kleuter in het lijf van een twintiger.” Jacob grijnsde breed en ging met zijn hand door zijn haren. Dat was een perfecte beschrijving van de jonge demon. Al was hij er niet op gerust dat zijn gedrag daadwerkelijk kleuterachtig was. De uitvoering, die zeker, maar de acties vond Jacob niet zo grappig. Eerder smakeloos en gevaarlijk. Echter deelde hij zijn mening niet met Yuliya. Hij mocht de vrouw en vertrouwde haar voor zover dat kon, maar ze bleef een vrouw met donkere vleugels.  Bovendien wilde hij niet delen wat hij vermoedde dat Lara moest doen in opdracht van dat rotjong. Natuurlijk had Jacob dat wel overwogen toen hij Lara betraptte. Als hij zijn vermoedens kon uiten en aan het licht kon brengen dat Ramsey had geprobeerd Elijah te vergiftigen, zou dit misschien wel het einde van de demon kunnen betekenen. Toch was het voor Jacob belangrijker om Lara over te halen naar God, dan Ramsey ten gronde richten. Daarnaast bleef Lara steevast volhouden dat ze alleen handelde, wat Jacob een erg sterk verhaal leek. Waarom ze de demon in bescherming nam, wist Jacob niet. Maar tot nu toe was hij erin geslaagd haar uit klauwen van Ramsey te houden. Dat was al heel wat waard op zichzelf. Ook al betekende dat dat de jongen nog ongestraft op de school kon rondlopen. Samen maakten ze hun weg naar Yuliya haar kantoor, waar ze wat meer rust en privacy genoten dan hier in de hal, omringd door de leerlingen en andere docenten. Jacob voelde de ogen van hun collegas branden, terwijl hij samen met Yuliya vetrok. Het was misschien vreemd om als engel een vriendschap te sluiten met een demon. Maar Jacob hield er graag één goed contact op na aan de kant van Lucifer. Buiten de muren van de school was dit ondenkbaar, maar op Metanoia bestond die mogelijkheid er wel en dus maakte hij daar graag gebruik van. Aangekomen in Yuliya haar kamer bleef Jacob geduldig staan, terwijl hij de ruimte in zich opnam. “Je mag gerust zitten hoor, Jacob. Kies een plek uit zou ik zeggen,” zei Yuliya met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Jacob glimlachte ook en nam toen plaats op een van de stoelen tegenover de vrouw haar bureau. Opnieuw zuchtte ze diep. Was haar ochtend echt zó zwaar geweest? Jacob had het met haar te doen. Nu ze alleen waren begon Yuliya over haar ochtend te vertellen.       ”Nou, de dame had vooral gewoon geen respect voor me, vanaf het begin. Ze smeet haar tas op tafel en begon gelijk bevelen rond te strooien. Laat ik daar nou niet bepaald van gediend zijn,” begon Yuliya, terwijl ze naar haar plafond staarde, Jacob luisterde aandachtig. “Ramsey daarentegen.. Je kan bij hem beter vragen wat hij niet heeft gedaan.” Hun blikken ontmoeten elkaar weer en Jacob fronste. Yuliya stond op en schonk twee glazen sterke drank in. Blijkbaar was er zwaarder geschut nodig om deel twee van haar verhaal te kunnen doen.       ”Goed, Ramsey dus. Waar te beginnen? Het begon eigenlijk gelijk al. Hij maakte een seksueel getinte beweging naar vermoedelijk een van zijn vrienden, daarna probeerde hij als een wanhopige en hormonale tiener met mij te flirten." Jacob grinnikte even en schudde afkeurend zijn hoofd. "Hij probeerde het heel hard, best wel zielig eigenlijk. Verder reageerde hij nergens serieus op,” Yuliya nam een slok van haar drank en Jacob volgde haar voorbeeld.        “In ieder geval raakte Ramsey heel opgewonden van mijn tegenopmerkingen, want opeens krijgt de arme jongen een heuse stijve." Jacob zijn ogen werden groot. Hoorde hij dat nu goed? Was dit het gedrag waar de demonen docenten mee moesten dealen? Wat was hij blij dat hij een engel geworden was. Tuurlijk twijfelaars waren soms ook lastig, maar met zulk gedrag had Jacob nauwelijks te maken. "Daar was hij ook heel trots op, trouwens. Toen heb ik hem mijn kantoor uitgegooid,” Yuliya haalde haar schouders op. "Begrijpelijk." Zei Jacob serieus. "Nu heb ik spijt dat ik geen fles drank van de leerlingen voor je heb meegenomen. Je verdient een goede borrel of twee." Glimlachte hij. "Ben je van plan om hem nog aan te spreken op dit gedrag?" Vroeg Jacob geïnteresseerd. "En heb je vaker dit soort seksuele situaties met volitares meegemaakt? Hoe ga je daarmee om?" Vroeg hij meer voor zichzelf dan voor Yuliya, terwijl zijn gedachten even naar Florence afdwaalden. Zijn gesprekje met de blondine was niets vergeleken met het voorval tussen Yuliya en Ramsey, maar toch was hij nog steeds wat van zijn stuk gebracht. Het zou beter zijn om haar niet te snel weer te spreken, zodat hij wat kon afkoelen en zijn kracht bij elkaar kon rapen. "Het is een wonder dat die jongen nog niet is versnipperd." Zei Jacob en hij nam een slok. "Ik wens je succes om hem het einde  van het jaar te laten halen." En dat meende hij. Hoogstwaarschijnlijk zou Yuliya haar handen vol hebben met de lastpak.       “Dus ja, tot zover mijn ochtend. Nu wil ik het over jou hebben. Hoe komt het dat deze ochtend zo onwennig voor je was, Jacob?” vroeg Yuliya daarna vriendelijk. Dit keer was het Jacob die zuchtte, hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem ook weer. Hij wist niet goed wat hij precies moest zeggen. Zijn gevoelens voor Florence zou hij nooit hardop durven uitspreken en ook zijn onenigheid met Evicka deelde hij niet graag met een demon. "Je kent me." Zei hij uiteindelijk. "Ik houd niet van verandering." Waren zijn voorzichtig gekozen woorden. "De nieuwe docenten, de volitares in hun laatste jaar, de opstootjes op de binnenplaats én de controle... dit alles bij elkaar is me wat veel. De brutaliteit van sommigen, de vieze spullen die ze met zich meedragen en om nog maar te zwijgen over het fouilleren van ze..." Jacob zuchtte opnieuw. "Dat sla ik liever over. Al is het niets vergeleken met jouw ochtend, maar aan het begin van een nieuw schooljaar moet ik altijd wennen. Helemaal wanneer we nieuwe collega's hebben." Zei hij. "En ik heb nog niet al mijn mentorleerlingen kunnen spreken. Het liefst spreek ik ze allemaal op dag 1. Dat dat nog niet is gelukt vind ik jammer." Ging hij verder en sloeg zijn benen over elkaar heen. "Hoe dan ook, zoals ik zei stelt het niets voor vergeleken met waar jij mee moest dealen. Wat zeg je ervan als we er vanavond een ouderwetse gezellige avond vol drank van maken?" Stelde Jacob voor. De afgelopen drie jaar hadden Yuliya en hij daar een gewoonte van gemaakt, wanneer de leerlingen hen net iets te veel werden. Jacob gooide zijn glas achterover. "Je weet dat ik een 'nee' maar moeilijk accepteer." Zei hij en hij keek Yuliya glimlachend aan. Ze had hem nog nooit teleurgesteld, dus Jacob ging er niet vanuit dat daar nu verandering zou ging komen.

[ bericht aangepast op 6 aug 2021 - 13:19 ]

BELIAL

Ik heb wel gehoord dat ik goede massages geef, maar nee. Dat doe ik alleen bij sommige mensen, jij staat niet op die lijst dus ik vrees dat je iemand anders moet vinden daarvoor.” Sprak Kenna waardoor ik zacht snoof, een mengeling van amusement en irritatie. Ik werkte al duizende jaren in hell, ik verdiende een goede massage.
Al snel leek het Kali duidelijk dat ik geen fan was van het stuk omvergereden knaagdier dat in haar zak stook. “Houd je niet van zachte dingen? Ik vind het altijd zo fijn voelen op mijn huid.” Ik haalde mijn neus even op bij het idee dat iemand gewellig onder dat wilde slapen. Als he tnou eens de huid zou zijn van een wezen dat je zelf verslagen en geveld had, zoals Hercules de leeuwenmanen als prijs droeg dat zou ik nog begrijpen. Maar dit fuscha ding? Nee , nee mijn brein sloeg er bijna kortsluiting van.
Eens ik de fles drank Confisqueert had klaagde de jongedame, niet snappend wanneer ik zo streng was. Ik trok mijn wenkbrauw kort naar haar op, ik wilde geloven dat ik altijd streng was, in mijn lessen toch tenminste. Maar goed, in Kali’s geval was ik soms wel eens losser , zo had ik ook mijn kleine pleziertjes. ”Ik zou niet anders durven,” kwam er sarcastisch over der lippen.

De kleine pleziertjes van de jongedame echter, die had ik in beslag genomen. Mijn search ging echte rniet zonder tegenstribbelen, gezien ze met haar hak op mijn voet stopte en een kleine grunt over mijn keel rolde. “Je liet me schrikken.” In een reflex had ik haar aan der haren op de grond willen gooien, maar ik rechtte enkel mijn rug en liet mijn donkere Aura kort flikkeren de dame waarschuwend. Ze mocht willen dat ze haar lolletje met me had, maar één ding mocht ze niet vergeten. Volitaire of niet, ik kon met gemak dat smalle zachte halsje van der breken als ze wilde. Daarbij haar stom was schattig maar voelde eerder als een por aan, het was dat ze me onverwacht beet had genomen. Ergens moest ik haar daar kudo’s voor geven, gezien ik als docent zelfverdediging haar zo onderuit had moeten halen voor ze die aanval op me kon uitoefenen.
Mijn heldere kijkers flitsten even naar Evicka verderop waarna een iets hatelijke “hmm” mijn keel als een grol verliet. Oh wat miste ik hell en de kermende kreunen die ik mijn soldaten kon laten uitkermen en het kleverige zwarte bloed aan mijn handen welke warm en uitnodigend aanvoelden. Oh en seks natuurlijk, oooh wat had ik hier nu behoorlijk wat zin in. Mijn blik zocht Yuliya al bleek deze dame spoorloos, en ook Cassiel was nergens te bespeuren hmmm.
”Jazeker, vitamine P, Of vitamine X, het is maar net hoe je het bekijkt.” Sprak Kali over de pilletjes die ik tussen haar boezem vandaan had gevist. “Ik denk dat we hier morgen ochtend een gesprek over moeten hebebn in mijn lnatoor.” Sprak ik zacht, grommend en toch sensueel in haar oor. “ We moeten zowieso een mentor gesprekje voeren.” Zei ik vervolgens ietgs luider gezien Kenna als een arend mij niet uit der vizier hield. Dit merkte ik al snel toen ze er nog een opmerking naartoe slingerde, mijn donkere blik hatelijk en even kraakte ik mijn nek waarna ik me omdraaide naar Kenna.
“Wat nou als de dame in kwestie je aanrakingen niet prettig had gevonden?” Sprak Kenna waarop Kali het heelijk vond om haar kar tegen me aan te spannen. “Prettig is anders, maar wat moet dat moet. Niks aan te doen.” Sprak ze schijnheilig. “Dan denk ik dat ze maar geduldig moest wachten tot een vrouw beschikbaar was hmm? “ ik blikte even op de twee dames met een blik van irritatie. Kali kon gerust drie seconden wachten tot Kenna klaar was om der te bepotelen, het probleem lag hier duidelijk niet bij mij.
”Hmm, dat valt te betwisten. Dit zegt nog niet zo veel. Ik denk dat jij die vitamientjes ook maar eens moet gebruiken.” Sprak Kali vervolgens, het moording van pluizigheid uitschuddend waardoor ik een rozige aanval kreeg tegen mijn gezicht aan, mijn blik stond op moord en het ding had ik ook in mijn handen, klaar om het in stukken te scheuren al gooide ik het al snel terug naar der toe. “Kom nu uit mijn zicht, voor ik mijn geduld nog meer verlies. “ sneerde ik der toe.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

I’d take you to the movies but they don’t let snacks inside

twentyfour • status still coming • with ash • noticeboardthing

---

Ash was in elk geval tevreden met haar kamergenoten. Snel flitsten zijn ogen over de andere namen in haar lijstje. Luca, Jonah en Val. Met die eerste twee kon hij wel goed opschieten, de laatste sprak hij niet. Het was algemeen bekend dat Luca en Jonah niet goed overweg konden, dat kon ook nog wel eens interessant gaan worden. Zijn ongenoegen over zijn eigen kamer was Ash niet ontgaan.       ‘’Ik zou je hetzelfde willen vragen, maar als ik zo naar je gezicht kijk… Wie is de rotte appel die jou mooi koppie zo laat fronsen?’’       Hij kon haar lastig vertellen dat hij sterk vermoedde dat Jouka zijn zusje iets geflikt had. Het was iets wat hij nog nooit met iemand besproken had. Aris wist niet eens of de professoren er wel vanaf wisten. Ooit zou hij het moeten bespreken met Zib, maar met emoties dealen was niet een van zijn goede kwaliteiten. Niet zijn eigen, laat staan die van een ander, zelfs die van zijn zusje. Hij was wat dat betreft opgelucht om geen kamer te hoeven delen met Salem. Hoe langer hij die jongen kon ontwijken, hoe langer hij het gesprek kon vermijden. Dat was wel het laatste waar hij zin in had.       ”Hmm, misschien kijk ik wel zo bedroeft omdat ik geen kamer deel met jou,” grijnste Aris naar Ash. Lara was geen grote fan van Flo, wat ook voor problemen kon zorgen, maar daar wilde hij Ash niet mee lastig vallen. De beste optie was misschien wel als hij zelf een kamer met Lara gingen delen. Afgelopen weken leek ze niet haar zelf te zijn en zo kon hij gelijk opletten of alles wel goed ging. Zijn beste vriendin was er nooit duidelijk overgeweest, wat er gebeurd was waardoor ze plots niet meer met haar oude demonenvrienden praatte. Nog een hoognodig gesprek voor zijn lijstje. Echter, elke keer dat hij het probeerde aan te kaarten bij Lara vluchtte het meisje zowat. Het beloofde niet veel goeds. “Maar hey, wat zei je nou? Heb ik een mooi koppie? Zeer interessante informatie.” Aris trok Ash dichter tegen zich aan, waarna hij haar vroeg of ze met hem naar het feest wilde gaan. De glimlach die op haar gezicht verscheen liet hem iets warmer voelen van binnen.       ”Natuurlijk zou ik je die eer willen geven. Lijkt me erg leuk.’’ Hij was er vrij zeker van dat ze er uit zagen als een stel lachende idioten. ‘’Als jij je gaat proberen te gedragen, moet ik dit natuurlijk ook wel doen.’’       ”Ik moet wel heel erg de nadruk leggen op het woord ‘proberen’,” grinnikte Aris. Goed gedrag op feestjes was niet zijn ding. “Jij hoeft je van mij niet te gedragen hoor, een beetje wangedrag is wel leuk, zeker van jou.” Zijn arm lag nog altijd rondom haar schouders en gedachteloos speelden zijn vingers met haar donkere lokken. Het was een gevaarlijk spel, met haar ex, Ramsey, in de zaal, maar op dat moment maakte dat hem weinig uit. Ex’en zijn ex’en voor een reden. Het was hun laatste jaar hier en hij kon er beter het beste van maken, nu het nog kon. Aris boog zich iets naar haar toe en drukte een vederlichte kus op haar wang. “Zie je, een kus op de wang, heel netjes. Of eigenlijk…” Met zijn vrije hand pakte hij die hare vast, waar hij haar als een galante gentlemen een kus op gaf. “Dit is nog netter waarschijnlijk. Heb je een voorkeur?”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

---

”Some people are not meant to be tamed."

Nadat Eve haar lippen tegen Ramseys wang had gedrukt, veranderde zijn houding. In plaats van zich nog langer in haar schaduw te verstoppen, was hij met een grote grijns achter haar vandaan gestapt. Alsof niemand hem iets kon maken. Het gaf haar een goed gevoel om te weten dat een simpele kus op zijn wang hem al zo enthousiast maakte. Evicka ontwijken, leek niet langer Ramseys plan. Nadat de Aartsengel hem al eerder expliciet had gegroet, deed de bruinharige jongen nu hetzelfde terug. "Goedemiddag. Evicka." Het benadrukken van haar naam leek op een soort statement al wist Eve niet precies wat daar de betekenis van was. De redhead had zich verontschuldigd voor de onderbreking en verteld dat ze erg uitkeek naar het hebben van haar eigen kamer. Evicka had geglimlacht. Het viel Eve mee hoe goed de twee met elkaar om gingen. Misschien kwam dat toch door haar jarenlange ervaring met engelen. “En denk je dat het verstandig is om te vragen wat je precies met die ‘eigen kamers’ gaat doen?” Evicka maakte een subtiel knikje in de richting van haar crush. Eve schudde grijnzend haar hoofd. Ze vond het wel grappig hoe Evicka wat losjes met haar leek te praten. "Ik denk dat ik dat beter voor me kan houden." antwoordde ze toch wat terughoudend. Ze wilde haar eigen glazen niet ingooien. Straks was er een regel waar ze niets van af wist en werd ze just to be sure naar een andere kamer geplaatst. Bovendien wist ze als ze heel eerlijk was nog niet eens wat ze wilde gaan doen. Tuurlijk had ze ervoor gekozen om geen kamer met Laslo te delen maar dat wilde nog niet zeggen dat ze hem compleet zou vergeten. “Zou je je armen nog even willen spreiden voor mij. Dan doorzoek ik snel je kleding zodat je je spullen kan wegleggen.” De redhead knikte instemmend en hield haar armen omhoog. "Dat klinkt als een goed plan." Evicka ging vlug te werk en probeerde te verzekeren dat Eve zich comfortabel bleef voelen. Dat was niet zo moeilijk. De redhead vond het niet erg als er aan haar werd gezeten. Ramsey leek hetzelfde te vinden, gezien hij leunend tegen de tafel het tweetal grijnzend aanschouwde.

"Heb jij het eigenlijk niet ontzettend warm?" vroeg Evicka haar lachend en doelend op de dame haar zwarte leren jurkje. Eve had het niet zo snel warm en als ze het wel heet had, dan vond ze dat eigenlijk alleen maar fijn. "Evicka heeft een goed punt." zei Ramsey, terwijl hij met een glinstering in zijn ogen naar Eve bleef kijken. "Misschien moet je je zo even omkleden op je nieuwe kamer. Iets luchtigers is wel verstandig met dit weer." Evicka deed een stap opzij en het was eindelijk tijd om naar haar nieuwe kamer te gaan. Eve draaide zich naar haar crush toe en keek hem grijnzend aan. Ze ging vlak voor hem staan. Hun lippen waren maar een paar centimeter van elkaar verwijderd. "Aangezien je er zoveel verstand van lijkt te hebben, mag jij uitkiezen wat ik dan aan moet." Zonder oogcontact te verbreken, pakte ze haar tas die naast Ramsey op tafel lag. Ze beet even op haar onderlip. "Ik heb hoge verwachtingen." sprak ze uitdagend. Het tweetal was samen richting hun kamer gelopen. Eenmaal aangekomen bij de kamer keek Eve haar ogen uit. Het was prachtig en paste precies bij het beeld dat ze in haar hoofd had gehad. Het was een donkere kamer met mooie glanzende tinten. Er stonden twee enorm comfortabele banken in het midden van de ruimte die van de zijkant belicht werden door het vuur van de open haard. Twee grote wat vage schilderijen bekleedde de muren en het maakte de ruimte in haar ogen af. Eves ogen gleden vervolgens richting de deuren van de slaapkamers. "Enige voorkeur?" vroeg ze aan Ramsey terwijl ze alvast in de richting van beide deuren liep.

”Feel like making a deal with the devil?"

[ bericht aangepast op 8 aug 2021 - 0:29 ]

ELIJAH

---

Als er één ding was waar me met z’n drietjes nu overeen kwamen, of nouja realisatie was dat we een bende lomperikken waren. Nu ja mezelf en Zuze voornamelijk. Ondanks ons tegengepruttel wist Zib met haar blik haar gelijk te krijgen. Toegegeven, Zuze en ik waren twee gevalletjes linkerpoten.
De pure onschuld om Zusana heen sierde haar, ondanks dat mijn problemen met Donovan nu niet bepaald overheen te kijken vielen, was het niet aan mij om Zuzana te belasten hiermee. Dat verdiende ze niet, daarbij was ik ergens wel opgelucht dat de de norse heftrucker een quasi zachtaardige kant had rondom haar. Het zou me ook eigenlijk niet mogen verbazen, Zuze was een schat, je kon haast geen pik op haar hebben. Mijn … ervaringen met Donovan, die waren het niet waard om haar vriendschap met de bruut voor op het spel te zetten. Ik respecteerde haar genoeg om er geen fuzz van te maken.
Mocht ze het willen weten, dan zou ik het overwegen om haar in te lichten over mijn donkere momenten met de jongeman… Maar nu niet, ik had het recht niet om haar van die roze wolk af te duwen door mijn dislike voor Donovan.
Daarbij, het bed waar ik me zeestergewijs op plofte leek een roze wolk van zichzelf te zijn. Memoriefoam of wolkensmurrie, ik zakte helemaal weg en ook mijn oogleden kregen het verdomd zwaar om nog open te blijven. Mocht het probleem van kamers delen er niet geweest zijn, dan lag ik zo al in dromeland.
Ik duwde mezelf wat overeind, mijn grijze vleugels trok ik naar binnen en ik rolde me op mijn bibs zodat ik de twee dames kon aankijken. Hen verzekeren dat ik er geen probleem van maakte als ze niet akkoord waren met mij in de kamer. Ik wilde geen verwarring veroorzaken, geen ongemak. Ik verzekerde Zuze dan ook dat ze niet bij Don hoefde te blijven slapen als ze dat niet wilde, haar keuze zou ik hoe dan ook respecteren. En ook Zib wilde ik verzekeren dat ik het niet erg vond als ze liever bij haar beste vriendin sliep. Waarom ze zo angstig was rond aanrakingen wist ik niet, maar ik vertrouwde haar erop het me te laten weten als ze daar klaar voor was. “Nee, ik. . . ik vind het niet erg.”sprak de blondine voorzichtig bij het voorstel dat ik met haar een kamer zou delen. Ik schonk haar een zwak glimlachje, waarna mijn blik met een lichte bezorgdheid naar Zuze gleed, die ergens ook wel verrast was bij Zibiah’s antwoord. “Misschien is dat wel het beste ja. Je matras is in ieder geval altijd welkom. Én als je je toch onveilig voelt, dan kunnen we ook nog naar een docent stappen.” Sprak die laatste rustig. “Oh nee, ik vind het echt niet erg!” sprak de bubbly brunette. “Don kan best lief zijn onder al dat… jeweetwel.” Zuze gebaarde iets was de vormen van Don moesten voorstellen, waardoor ene kleine gniffel mijn lippen verliet. “Als jullie ook allebei hier okay mee zijn.” Ik knikte , niet alleen als teken dat ik okay was met deze keuze, maar ook uit dankbaarheid. Vervolgens kwam Zuze naast me zitten, waardoor ik iets op wupte bij haar plof, waarna ik een arm om mijn schoduer kreeg, wat erg aangenaam was, het niet me mijn hoofd even tegen die ven haar aanrusten met een zweem van kalmte om me heen. “Eén voordeel, Eli, je hoeft nu niet ver meer te lopen om het dekentje terug te geven, meer redenen om dutjes te doen,” Plaagde ze me waardoor ik even lachte. “Daar hou ik je aan, meer dutjes klinkt zeker niet slecht.” Zei ik, een kleine gaap niet kunnen tegenhouden. Vervolgens klopte ik op het vrije plekje naast me zodat Zib erbij kon komen zitten in onze cosy squad akward hug. “En nu moet ik jullie ook niet te ver meer zoeken voor tea-time.” Zei ik met een schaapachtig grijsnje.
“Gaan jullie ook naar het feestje vanavond?” Vroeg Zuze ons, aan haar stem te horen klonk ze vrij enthousiast. Hoewel Laslo nu ook niet bepaald een vriend van me te noemen was – alles behalve-. Echter duwde ik een glimlach op mijn lippen, mijn mening en gevoelens inslikkend om onze cosy sfeer niet te verbrodden. “ Ik denk het niet, ik denk dat ik mooi ga dutten.” Zei ik, ditmaal opnieuw gapend, volgensmij kwamen Zib’s kruiden nu echt binnen. “ Zo te horen jij wel? Je gaat het toch niet té bont maken hé Zuze?” plaagde ik haar nu terug.

[ bericht aangepast op 8 aug 2021 - 22:47 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

”Let kindness be the language of your heart."

Met haar bekende enthousiasme had Aly aangegeven dat ze niet kon wachten tot haar eerste schilderles en dat alles vast goed zou komen met zo een goede leraar. Het complimentje kleurde Sorins wangen rood. Het was een schattig gezicht. ‘’Ik heb er ook zin in,’’ zei de jongen oprecht. ‘’net zoals de Book Club. Allemaal leuke dingen op de planning!’’ Het schooljaar moest nog beginnen en Aly had nu al allerlei afspraken staan. Ze zou het echter niet anders willen. "Ja, aan verveling komen we in ieder geval niet toe." De deur van de kamer was open gegaan en Elias had een redelijk neutrale entree gemaakt. Aly was enigszins verbaasd geweest over zijn nonchalante en redelijk beleefde toon. Ze had zich ongemakkelijk gevoeld. Al helemaal nu ze al haar zorgen bij Sorin had geuit en er helemaal niets aan de hand leek te zijn. De arm die Sorin subtiel om haar schouders had gelegd, betekende enorm veel voor haar. Het gaf haar net het extra zetje zelfvertrouwen wat ze in deze situatie nodig had. Ze durfde daardoor Elias zijn energie te matchen en reageerde net zo vriendelijk en simpel op hem terug. Haar vraag of Elias en Leya vrienden waren, leek de houding van Elias te veranderen. Hij leek geïrriteerd. ''Jup.'’ Het antwoord bevestigde Aly haar gedachtes. Ze wist niet goed waarom de jongen zo om was geslagen. Uit stress had ze geen vervolg vraag weten te bedenken. Ze sloeg haar ogen kort neer bang voor een ongemakkelijke stilte.

‘’Ben je goed door de controle gekomen?’’ Het was Sorin to the rescue en ze was nog niet eerder zo blij met haar vriend geweest. Ze durfde weer op van de grond te kijken en was benieuwd naar de jongen zijn antwoord. ''Ja, het was minder erg dan verwacht, en bij jullie? Zijn jullie überhaupt gecontroleerd, ze lieten een hoop engelen zomaar doorlopen.'' zomaar doorlopen. Aly wist dat het waarschijnlijk niet zo bedoeld was maar het voelde als een kleine steek. Ze snapte dat het vervelend over kon komen maar het was niet zomaar doorlopen. De leraren vertrouwden hun en ze hadden daar alle reden voor. Aly had tot 10 minuten geleden nog nooit een regel gebroken. "Ja, ik mocht gelijk doorlopen." antwoordde ze neutraal. Ze wilde haar zin vervolgen en uitleggen waarom het niet raar was dat sommige engelen door konden lopen maar hield haar woorden in toen ze zag hoe Elias zijn tas van de grond raapte. Hij schraapte zijn keel. ''Maar goed, hadden jullie al een kamer gekozen, of maakt het niet uit waar ik mijn spullen dump?'' Het was duidelijk dat de jongen niet langer met hen wilde praten. Als ze heel eerlijk was, wilde zij ook niet meer met hem praten. Hoe kon iemand van vriendelijk en beleefd naar ongeïnteresseerd gaan? "Nee, we hadden er nog geen een uitgekozen." Aly wilde niet dat Elias nu zomaar ergens heen zou lopen en een kamer zou claimen terwijl zij netjes op iedereen gewacht hadden. "Laten we samen even kijken wie in welke kamer wilt slapen. Misschien wil jij met Leya aangezien jullie vrienden zijn?" opperde ze daarom moediger dan ze normaal zou zijn.

"There is strength in your softness."

[ bericht aangepast op 9 aug 2021 - 17:52 ]

〚      Forget stardust — you are iron.      〛             Waar Asherah geen problemen had met haar kamerindeling, was dit niet het geval voor Aris, bij het zien van zijn betrokken gezicht. Kort wierp ze een blik op de lijst, maar ze kon niet zo snel bedenken wat er erg was aan Flo, Lara of Jouka. Die laatste twee kende Ash niet heel goed, maar het waren engelen. Hoeveel problemen konden engelen veroorzaken? Ze onderschatte de volgelingen van de Heer niet. Die engelen hadden vaak meer in hun mars dan eerst verwacht zou worden, was Ash van mening. Alleen leek het haar sterk dat ze voor veel problemen zouden zorgen. Waardoor ze hem dan ook vroeg wie hem zo liet fronsen. ‘’Hmm, misschien kijk ik wel zo bedroefd omdat ik geen kamer deel met jou,’’ antwoordde Aris met een grijns. Het liet haar even lachen en met haar ogen rollen. Vervolgens ontstond er een speelse grijns op haar gezicht. ‘’Officieel niet nee, onofficieel echter..’’ poogde ze onschuldig te zeggen.       ’’Maar hey, wat zei je nou? Heb ik een mooi koppie? Zeer interessante informatie.’’ ‘’Mhm, die heb je absoluut.’’ zei Ash eerlijk. ‘’Heel interessant ja..’’ Voor een momentje bleef ze even stil terwijl ze nadacht. ‘’waarom is dat interessant?’’ Ze werd wat dichter door Aris tegen hem aan getrokken en vervolgens vroeg hij of zij met hem naar het feest van vanavond. De vraag had gezorgd voor een glimlach op haar gezicht. Ash zei dat dat haar erg leuk leek en merkte op dat als Aris zijn best ging doen om zich te gedragen, dat zij dit natuurlijk ook wel moest doen. ‘’Ik moet wel heel erg de nadruk leggen op het woord ‘proberen’.’’ grinnikte hij. ‘’Niet proberen is wel leuker,’’ zei ze wat bedenkelijk, terwijl haar ogen even licht oplichtte. ‘’Jij hoeft je van mij niet te gedragen hoor, een beetje wangedrag is wel leuk, zeker van jou.’’ ‘’Oh, is dat zo?’’ vroeg ze hem. Het voelde fijn hoe Aris met haar haren speelde met zijn vingers. ‘’We kunnen het gehele ‘proberen te gedragen’ ook het raam uitgooien? Enigszins wat wangedrag klinkt leuker.’’       Ash voelde haar wangen warm worden toen Aris een zachte kus gaf op een van haar wangen. Om te voorkomen dat ze als een idioot ging glimlachen, beet ze voorzichtig op haar onderlip. ‘’Zie je, een kus op de wang, heel netjes. Of eigenlijk…’’ Ze voelde hoe hij haar hand vast pakte en deze kuste. Het was maar goed dat ze haar eigen wangen niet kon zien, dan had ze vast gezien dat ze wat meer bloosde. ‘’Dit is nog netter waarschijnlijk. Heb je een voorkeur?’’ Zeker weten was het netter, maar het was ook wat saaier. ‘’Een heuse gentleman.’’ glimlachte ze. Ash tikte met een vinger even bedenkelijk op haar kin, tot ze haar ‘voorkeur’ bedacht had. ‘’Hmm, misschien...’’ Ze ging op haar tenen staan —want damn, die jongen was lang— en gaf hem een kus op zijn wang, dichtbij zijn mondhoek. ‘’wat zeg je van dat als voorkeur?’’

---

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?