[RPG • 0] Experium || 27 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 27 aug 2020 - 13:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

'Blijkbaar niet,' reageerde Onyx. 'Ik had al tien plannen bedacht waarin hij halfdood zou eindigen, maar ik zal het maar braaf bij één klap houden. Maar mocht jij daar niet van in de stress schieten en een beetje back-up zijn zodat ik hem niet tóch tot pulp sla, dan zou dat wel chill zijn.' Hij keek Yrla aan. Dat was iets, right? Een soort van hulp vragen? Eén keiharde knal uitdelen was heus niet onvergefelijk. Dat zou iedereen doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Natuurlijk," zei hij droog. Niet van in de stress schieten? Hij moest er stiekem toch een beetje om lachen. "Ik ben niet zo snel uit het veld te slaan, hoor. Wat mij betreft geef je hem een paar rake klappen." Hij keek naar Onyx en besefte dat dat niet was wat hij wilde horen. "Maar ik ga wel mee. Het lukt je vast om hem gewoon een knal te verkopen, en anders zal ik je tegenhouden." Hij stond op en keek grijnzend op Onyx neer. "Ga je mee ontbijten? Slaan op een lege maag lijkt me niet zo'n strak plan."

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx grijnsde vluchtig. Hij zou meer last van zin verlamde arm hebben dan van een hongerig gevoel, maar dat hoefde hij niet hardop te zeggen. Hij kwam overeind en liep met Yrla mee.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Hoe weet jij eigenlijk dat ik vandaag jarig ben?" vroeg ze de jongen, toen ze in de richting van hun eerste les liepen. Yrla keek met een grijns van opzij naar haar toe. "Ik heb Vienna gevraagd welke dag Fayr jarig was. En toen had ik mijn antwoord." Fersephone schudde afkeurend haar hoofd. Ze had zo haar best gedaan. Ze keek vanuit haar ooghoek naar Yrla en zag een brede grijns op zijn gezicht staan. "Wat?!" vroeg ze hem geïrriteerd.
      "Je weet he. Vandaag is je verjaardag, dus heb ik een reden om je legaal een kus te geven." Fersephone haar ogen werden groot, terwijl ze geschrokken naar de jongen naast haar keek. "Echt niet," kaatste ze meteen terug. Yrla zijn grijns werd alleen maar groter. "Het is maar een kus, op je wang." Yrla boog iets dichterbij, tuitte zijn lippen al naar voren. "Ga weg man, gek," zei ze met een kleine grijns. Fersephone gaf een duw tegen een van zijn schouders aan. Maar Yrla liet zich niet zomaar wegjagen. "Oh phone..." Met overdreven getuite lippen kwam hij dichterbij en al lachend duwde het meisje hem opnieuw van haar af. Ze begon uit automatisme voor hem weg te rennen, er niet bij nadenkend dat ze dat nooit van Yrla zou winnen. Yrla gaf haar echter een voorsprong, rende op rustig tempo achter haar aan. Als hij zo doorging, kon ze het lokaal in voor hij haar gevangen had.
      Dat was natuurlijk valse hoop. Vlak voor het lokaal had hij haar gevangen en voelde ze hoe hij een hele dikke, natte plakzoen op haar wang gaf. "Gadver, Yrla." Lachend, maar met een vertrokken gezicht, veegde ze de zoen van haar wang af. Iel, hoe kon hij zoiets doen. Het was werkelijk waar smerig. De grijns op Yrla zijn gezicht werd echter met de seconde groter. "Wat?" vroeg ze, toen ze het niet vertrouwde. Yrla boog met diezelfde grijns voorover. "Ik heb geen elleboogstoot gehad, dat betekent dat ik vooruit ga." Fersephone keek hem fel aan. "Wacht maar. Ik zou maar niet zo'n grote mond hebben als ik jou was. Ik geef hem alsnog met alle liefde." Dat maakte hem alleen maar aan het lachen. Yrla sloeg spontaan zijn arm om haar schouders heen en trok haar zo het lokaal in. Fersephone stond meteen van top tot teen strak van de spanning. Dit had hij nog niet eerder gedaan en ze was lichamelijk contact niet echt gewend. In het lokaal gooide ze zijn arm dan ook van zijn schouder af. "Ik kan best zelf lopen, dankjewel." En zo snel als ze kon ging ze zitten aan een van de tafeltjes, in een poging nog meer aanrakingen te voorkomen. Ze waren duidelijk de eerste.
      Yrla plofte naast haar neer, rommelde wat in zijn tas en trok er een pakketje uit. "Gefeliciteerd Fersephone." Verbaasd nam het meisje het pakketje van hem open. Nu Yrla ook al?! "Maar dat was toch helemaal niet nodig? Ik heb jou toch vorige week ook niets gegeven?" Ze voelde zich opeens schuldig dat ze zijn verjaardag volledig vergeten was. Yrla haalde zijn schouders op. "Nou en..." Ze glimlachte verontschuldigend naar hem en opende toen nieuwsgierig het pakje wat ze van hem gekregen had. Uit een doosje kwam een stoere armband tevoorschijn. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze naar Yrla naast haar. "Je weet dat dit met mijn gave snel kapot is he?" vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. Yrla haalde echter zijn schouders op. "Dan geef ik volgend jaar op je verjaardag gewoon weer een nieuwe. Hoef ik ook nooit meer een nieuw cadeautje te bedenken." Fersephone moest zachtjes lachen en liet toen de armband om haar pols glijden. Sieraden waren eigenlijk nooit echt haar ding, maar deze vond ze wel stoer. Misschien kon ze er wel aan wennen.
      Dat was al het tweede cadeautje van vandaag. "Bedankt Yrla." Ze was nog steeds verbaasd door het gebaar. Maar de hele dag liep ze al tegen verrassingen op, en die was pas net begonnen. Maar iedereen deed zo gezellig en ze voelde zich toch wel een beetje verwend. Misschien werd dit voor de eerste keer dan toch geen verkeerde verjaardag.

[ bericht aangepast op 15 aug 2020 - 18:07 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij was de dagen al kwijt, had geen idee hoe lang hij hier zat. De eerste dagen had hij zichzelf vervloekt dat hij zo dom en onvoorzichtig geweest. Maar zelfs zichzelf vervloeken begon te vervelen. Hij wenste vanuit het diepste van zijn hart dat hij Julia nu bij zich had, dan had hij zich de halve dag ten minste zich kunnen vermaken. Nu had hij alleen de donkere kelder, waar hij rondjes in kon lopen, met af en toe een bezoekje met eten. Het contact met andere mensen was er nauwelijks, de sukkels keken wel uit. Maar hij moest IETS doen.
      Romeo ging in het midden van de kelder op de grond zitten. Het was een lange tijd geleden dat hij zijn gave zo aangesproken had. In zijn lessen waren ze nu aan het oefenen op manipuleren op afstand. Dat kon hij natuurlijk al een lange tijd, maar hij hield nog altijd zijn docenten voor de gek. Met een krachtinspanning stootte hij al zijn emoties eruit. Zijn emoties verzamelden om zich heen, als een cirkel zwevende bolletjes. Hij voelde de bekende leegte hem overvallen, een leegte die voor nu even heel erg welkom was. Hij keek rustig de kring rond en liet zijn ogen glijden over zijn eigen emoties. Hij trok een wenkbrauw op, toen hij merkte dat er twee bij waren gekomen. Een was een enorme bol, waar hij niet eens in de buurt wilde komen. Hij voelde nu al van een afstand dat dat de immense verveling was die hem al dagen teisterde.
      De tweede bol was veel kleiner, kleiner dan de rest, maar toch aanwezig. Romeo liep erop af. Hij herkende deze emotie niet. Hij liet zijn vingers langs de bol glijden. De emotie liet de kriebels door zijn maag trekken, er kwam automatisch een glimlach op zijn gezicht te staan. En om een of andere reden schoot er een beeld van een meisje door zijn hoofd heen. Vienna. Er gleed een verlangen door hem heen het meisje te zien en hij voelde hoe zijn hartslag zich versnelde. Hij zette een stap achteruit, toen hij de bol achter zich harder zag opflitsen. Als hij zijn emoties had gehad, was hij waarschijnlijk geschrokken van zijn ontdekking. Verliefd, de andere emotie was verliefd. Romeo riep al zijn andere gevoelens terug, maar bleef geïnteresseerd naar de emotie boven zijn hand kijken. Hij... hij was verliefd.
      En spontaan begon hij te lachen, een harde, wrede lach. Verliefdheid was een van de emoties die hij nooit had weten te creëren, omdat hij nooit geweten had hoe dat dat voelde. Hij keek naar het kleine bolletje, wat nog nauwelijks wat was. Als hij hier het voorbeeld had, dan kon hij de emotie vast leren maken. Dat klonk als een uitdaging wat hij de komende weken kon doen. "Bedankt, Vienna," grijnsde hij.

---

It's never gonna happen, Guys.

Darian had nog nooit zo hard aan een object gewerkt. De schildering was zo echt dat het leek alsof er échte bloemen op het zweefbord lagen. Vienna verdiende het allermooiste, na alles wat haar overkomen was. Hij had er plezier in om er urenlang aan te werken en honderd keer te checken of het ding echt helemaal veilig was.
      Vanochtend had hij haar vlug even gesproken na het ontbijt om haar te vertellen dat het klaar was. Ze had hem gezegd om om half acht naar de grote wilg vlak bij de campus van de Elephants te komen. Met de snowboard in zijn armen liep hij ernaartoe. Zenuwen borrelden in zijn buik. Wat als het anders was dan ze verwachtte? Als ze vond dat hij zich te erg had uitgesloofd en hem zou uitlachen? Hij schudde de twijfels van zich af.
      Zo was ze heus niet. En anders was het pech gehad. Hij was niet verplicht haar hierna ooit nog eens te spreken. Waarschijnlijk wilde ze dat niet eens. Toen hij bij de boom kwam, was er nog niemand en hij keek om zich heen.
      Misschien was het wel één grote grap. Wraak op wat de Rhino’s haar en haar afdeling hadden aangedaan. En dan was hij zo stom geweest om erin te trappen. Hij kon de andere Rhino’s nu al horen lachen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het zweet gutste langs zijn rug. Hij was dan wel aan de warmte op Experium gewend, maar dat was heel anders dan de klamme hitte die hier hing. Insecten tjirpten en vogels krijsten om hem heen, muskieten zoemden rond zijn oren. De volgende keer moest hij echt een lange broek aan doen. Met zijn rugzak om liep hij tussen de struiken door. Hij voelde zich alles behalve op zijn gemak, zo ver bij iedereen vandaan. Wie weet wat hier rondsloop. Jaguars en anaconda’s, misschien. Hij had zich vast een stuk opgeluchter gevoeld als Fox nu bij hem was. Die zou dit fantastisch hebben gevonden en als ze door iets werden aangevallen kon hij dat beest verjagen. Maar nu liep hij hier, helemaal ongewapend. Wat eigenlijk ontzettend stom was. Hij had op zijn minst om een verdovingspistool moeten vragen en het maakte hem boos dat Margeaux dat niet had voorgesteld.
      Je kan altijd wegflitsen als je in het nauw zit. Net zoals je vorige week dinsdag deed.
      Dat was waar. Hij was heus niet zo hulpeloos. Hij rechtte zijn schouders en zocht weer verder naar de stad die hier ergens in de buurt zou moeten zijn. Hij had zich heel helder een tempel voorgesteld, maar dat was niet waar hij terecht was gekomen. Misschien moest hij in de toekomst toch maar eens wat met coördinaten proberen, hij vond het bepalen van de bestemming nog steeds best wel ingewikkeld. Het moest toch ook simpeler kunnen?
      Ga nu eerst maar gewoon je opdrachten uitvoeren. Vijf woorden uit de inheemse taal leren, foto’s maken van de kledij en van gebouwen, een voorwerp mee terug nemen.
      Het hoefde niet allemaal in één les. Met de inheemse bevolking praten vond hij nog het engst – hij liet zich liever helemaal niet zien. Straks aten ze hem op ofzo. Dat bewaarde hij wel voor een latere keer.
      Hij bleef even stilstaan toen hij stemmen hoorde. Dat was een goed teken! Hij ging eropaf, het duurde zo’n kwartier voordat hij bij een dorp kwam. Niet echt de indrukwekkende stad die hij verwacht had. Was de datering gewoon verkeerd geweest of zat hij toch in het verkeerde jaar? Van tussen de bomen verscholen haalde hij een fototoestel uit zijn tas en maakte foto’s van het dorpje. De hutjes waren van hout en een soort klei, en ze waren rond met daken van bamboe.
      Geïntrigeerd keek hij naar de vrouwen die met manden vruchten rondliepen. Voor het eerst in zijn leven voelde hij zich groot. Hij schoot een paar foto’s. Nu nog een voorwerp kiezen om mee te nemen. Zomaar het kamp inlopen durfde hij niet. Straks stonden ze daar met pijl-en-bogen. Hij liep om het dorp heen, totdat hij een soort kom zag staan die gemaakt was van een kalebas. Hij zag niemand. Meteen haastte hij zich naar voren, greep de kom en holde weer terug. Zijn hart bonkte in zijn keel. Nu kwam het belangrijkste. Het meenemen van het voorwerp. Gisteravond had hij lang met Onyx geoefend en uiteindelijk was het hem gelukt om een voorwerp mee te nemen tijdens zijn sprongen. Mentaal wikkelde hij er touwen omheen die hij aan zichzelf vastbond. Hij probeerde het niet tegen zich aan te klemmen maar het rustig te blijven vasthouden. Nu maar hopen dat het zo ook in het verleden werkte.
      Hij haalde zich het lokaal voor de geest waar hij net nog had gezeten, beeldde zich Margeaux achter haar bureau in. Vlagen misselijkheid schoten door hem heen. Hij kneep zijn lippen op elkaar, klampte zich vast aan dat beeld. Daar moest hij heen als hij weer terug wilde naar Merrin en de anderen. De wereld tolde om hem heen, zijn voeten kwamen los van de grond.
      Toen hij weer een vloer onder zijn voeten voelde, opende hij zijn ogen. Hij was terug op Experium – en met de kalebas in zijn handen.
      Een glimlach sierde Margeaux’ gezicht.
      ‘Goed gedaan, 8175.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze was nerveus. Echt heel nerveus. Ze begreep er niets van. Het was niet dat ze Darian niet kende, ze hadden elkaar eerder regelmatig gesproken. Maar sinds Thor uit beeld verdween, verdween ook automatisch Darian uit beeld. Ergens was ze bang dat hij haar nog iets kwalijk nam. Darian had haar zo vaak gewaarschuwd en daar had ze zich niets van aangetrokken, en kijk waar toe het leidde. Echter had hij wel gevraagd of ze een drankje had willen doen. Dat kon weer betekenen dat hij haar niet haatte toch? Het kwam door haar nieuwsgierigheid naar het board en de zenuwen hoe het eruit zou zien, dat was het vast.
      Ze wist nog altijd niet of ze hier goed aan zou doen. Ze was zelfs naar Fire gegaan en had heel dapper (vond ze zelf) aan hem gevraagd of ze Darian kon vertrouwen. Nog altijd vond ze de leider van de Lions behoorlijk eng. Maar Jester scheen heel veel vertrouwen in hem te hebben, net als Fox. En op hun oordeel durfde ze wel te vertrouwen. En tja, Fire had gezegd dat ze zich geen zorgen over Darian hoefde te maken, dus daar ging ze maar vanuit.
      Vienna liep zo hard ze kon het laatste stukje. Ze was al laat, maar ze had nog even op de oven moeten wachten. Maar echt gaan rennen zou de taart waarschijnlijk niet goed doen. Normaal was ze niet zo'n zoetekauw, maar dit keer had ze er echt zin in gehad om een keer wat anders te maken. En ze was die ochtend zo slim geweest om Darian te vragen wat hij wel en niet mocht eten, dus ze kon niet fout zitten deze keer.
      Ze zwaaide toen ze hem bij de boom zag staan en probeerde daarbij niet teveel naar het ding in zijn handen te kijken, bang dat ze anders alleen daar oog voor zou hebben. Toen ze dichterbij kwam, verontschuldigde ze zich. "Sorry dat ik iets later ben. De oven was nog niet klaar en..." Ze viel stil op het moment dat ze toch per ongeluk naar het board in zijn handen keek. Met grote ogen vol bewondering keek ze op naar het ding wat Darian gemaakt had. En direct was ze haar zenuwen vergeten. "Woow, Darian! Hij is prachtig!" Vol ongeloof keek ze naar wat hij gemaakt had en kon nog net voorkomen dat ze een sprongetje maakte van enthousiasme en alles daarmee in haar tas overhoop zou gooien.

---

It's never gonna happen, Guys.

Zijn hart sloeg een slag over toen hij het enthousiasme in haar stem hoorde. Ze was niet zo berekenend als zijn afdelingsgenoten; hij geloofde dat haar emoties puur waren en dat ze werkelijk onder de indruk was. Een tinteling trok door zijn lijf en liet een rood zweem op zijn wangen achter. Hij reikte het zweefbord naar haar uit. ‘Ik ben blij dat je het mooi vindt!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire had het gevoel dat zijn hele lijf pulseerde van de hitte. Zijn hart ging als een razende tekeer. Haar zoete smaak hing nog steeds in zijn mond. In het duister van zijn kamer hing een goudroden gloed – wat hij zelf was. Hij sloeg de dekens terug, liet de hitte vrij. Zijn middel plakte. Eerst dacht hij dat het zweet was, daarna voelde hij dat het iets heel anders was. Zijn wangen werden vurig. Vlug gleed hij uit bed, voor het eerst dolblij dat Fox ergens anders sliep. Hij kon zijn schaterlach nu al horen. Fire vond het echter allesbehalve leuk – hij voelde zich beschaamd en zelfs bang. Voor de wastafel plensde hij water in zijn gezicht, maar alle druppels leken gelijk te verdampen. Hij sloot zijn ogen, probeerde de hitte weer terug in zijn lijf te duwen. Het lukte nauwelijks. Steeds schoten er beelden door zijn hoofd van Fersephones naakte lichaam. Haar gezicht vol extase, haar lichaam trillend van genot onder hem. Schuld verzamelde zich in zijn onderbuik. Hoe kón hij zulke dromen hebben na wat er de vorige keer was gebeurd? Weer plensde hij water in zijn gezicht. Zulke verlangens kon hij niet toelaten. Hij had het al veel te ver laten komen met Fersephone, hij wist dat het meer was dan een vriendschap en hij werd ook steeds banger dat het andersom ook zo was. Het – het kon gewoon niet. Het was beter om een stapje terug te doen, om niet af te blijven stevenen op iets wat hij helemaal niet wilde. Hij wilde haar niet kwijtraken zoals hij Tuuli was kwijtgeraakt. Het enige wat hij moest doen was een stapje terugdoen totdat hij zichzelf weer onder controle had. Dat was hem eerder gelukt. Dat zou hij weer kunnen. Hij trok een la open, pakte schoon ondergoed en liep toen door naar de douche. Hij was niet van plan om het komende uur onder een ijskoude waterstraal vandaan te stappen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze glimlachte naar hem. Ze voelde een kleine schaamte naar haar wangen stijgen. Ze zag wel dat hij enorm zijn best voor haar gedaan had, anders was het echt niet zo mooi geweest. Ze kon hem niet alleen de mand geven, dat kon ze gewoon niet. Ze keek naar de mand in haar handen en stak hem naar Darian uit. "Ik heb hier mijn best op gedaan," zei ze, terwijl ze de mand naar voren stak. "We.. we kunnen er samen van smullen, als je dat leuk vindt en als je tijd hebt," zei ze aarzelend. Al had ze toch al gauw een grijns op haar gezicht. "Of je moet mijn bakkunsten niet willen delen."

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Je mag ook toekijken hoe ik het opeet,’ plaagde hij. Zijn hart maakte een sprongetje omdat ze toch nog even tijd met hem wilde doorbrengen. Dat was iets wat hij zo vreselijk lang had gewild dat hij niet eens wist of hij wel een hap door zijn keel zou krijgen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Jij bent echt gemeen," zei ze, maar de glimlach op haar gezicht verraadde dat ze dat niet echt meende. Het meisje plofte in het gras en legde de mand voor haar neus in het gras. Doordat haar handen nu leeg waren, kon ze het board beter bekijken wat Darian voor haar gemaakt had. Hij was prachtig! Dun, gestroomlijnd met felle kleuren. Ze liet het board opvliegen uit Darian zijn handen en merkte dat hij er rekening mee had gehouden om het board zelf niet te zwaar te maken.
      Ze keek er verlangend naar. De afgelopen dagen had ze ongeduldig zitten wachten op zijn creatie. Ze wilde het gewoon zo graag weer uitproberen! Ze beet even op haar onderlip, maar kon uiteindelijk het verlangen niet weerstaan. "Mag ik hem uitproberen?" zei ze, terwijl ze Darian met puppy ogen aankeek." Ik ben terug met vijf minuten, beloofd!"

---

It's never gonna happen, Guys.

'Nou vooruit,' antwoordde hij. 'Dan moet je me wel een demonstratie geven!'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nish voelde zich zo ongeveer een verliefd tienermeisje toen Onyx het zwembad binnenstapte, de mensen afspeurde en glimlachte toen hun blikken elkaar kruisten. Nish wilde al enthousiast naar hem zwaaien, maar dwong zijn arm om laag te blijven. Hij hoefde zich niet ook nog als een verliefd tienermeisje te gedrágen. De afgelopen anderhalve week hadden ze elkaar af en toe kort gesproken voordat de school begon; soms zwommen ze een halfuurtje, soms lagen ze gewoon te praten. Vandaag hadden ze een middag vrij en hij had al gehoopt dat Onyx ook naar het zwembad zou komen. En dat had hij gedaan. Ondanks dat het best wel druk was.
      Hij zag er een stuk beter uit. De wallen onder zijn ogen waren bijna helemaal weg, zijn haar was minder dof en hij oogde meer ontspannen. Een week geleden had Nish Tony met een blauw oog zien rondgelopen – dat leek Onyx’ humeur aanzienlijk verbeterd te hebben. Of misschien komt het gewoon door mij. Nish vond dat hij dat best mocht hopen.
      Op het moment zagen ze elkaar bijna alleen in het zwembad, maar Nish was van plan om daar binnenkort wat verandering in te brengen. Vandaag, eigenlijk. Onyx zou vast nog een stuk meer ontspannen zijn wanneer ze niet door zoveel anderen omringd waren. Het was hem al opgevallen dat hij iedere keer leek te schrikken als er iemand met rood haar het zwembad binnenkwam. Ze spraken nooit over zijn ex, over wat er gebeurd was. Nish vroeg soms wel hoe het ging bij zijn plannen om wat socialer te worden, verder spraken ze vooral over niet al te belangrijke dingen. Soms genoot Nish gewoon van zijn gezelschap (en het uitzicht op zijn torso) en vond hij dat wel prima, maar hij merkte ook dat hij naar meer dan oppervlakkig contact verlangde.
      ‘Nog even en zwemmen wordt je nieuwe hobby.’
      Onyx trok een mondhoek op. ‘Misschien wordt jij wel mijn nieuwe hobby.’
      Nish staarde hem aan, dacht even dat hij gevangenzat in een droom. Normaal had hij allang een antwoord paraat gehad, nu was hij vooral overdonderd doordat de jongen met hem flirtte.
      De jongen grinnikte – een heerlijk geluid dat zijn hart bijna uit elkaar liet knallen.
      Man, die gast maakte echt iets in hem los wat in de afgelopen zeven jaar maar één ander had gedaan.
      ‘Hé ik zei niet met wat. Misschien wel met voodoo.’
      Nish schoot in de lach. ‘Waar heb ik dat nu weer aan verdiend.’
      ‘Sommigen schijnen acupunctuur heel chill te vinden. En hé, vrienden met mij wordt je niet zo maar.’
      Onyx’ grijns trok iets weg en hij haalde ongemakkelijk een hand langs zijn nek. Hij had spijt van wat hij had gezegd? Dacht hij dat Nish geen vrienden met hem wilde worden?
      ‘Niet zo onzeker doen,’ zei Nish en hij schopte plagend tegen zijn voet. Ik wil dit al jaren. ‘Je bent niet strontirritant en niet saai, dus aan mijn vriendschapscriteria heb je al lang en breed voldaan.’
      Zijn ijsblauwe ogen vonden die van Nish en de blik erin liet hem even vergeten hoe hij moest ademen. Hij kwam overeind. ‘Kom op, laten we een duik nemen. Voor je hier staat te blozen.’
      Of ik.
      Onyx snoof spottend, maar zijn mondhoek boog omhoog en hij kwam overeind.

---

Every villain is a hero in his own mind.