[RPG • 0] Experium High || 26 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • Onbekend •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 13 aug 2020 - 20:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam sloeg een arm om Merrins rug en streek lichtjes met zijn duim tegen zijn ruggengraat. Het liefst trok hij hem nog dichter tegen zich aan, zeker naar die verrassende kus, maar dat durfde hij niet zo goed. Zijn middel tegen die van zijn vriend vond hij toch nog wel spannend en alleen bij de gedachte daaraan begon het daar juist te groeien. Hij was geneigd om naar achteren te schuiven, maar wilde er ook weer niet te veel aandacht op vestigen. Daarom hief hij zijn hoofd op en keek naar Merrins gesloten oogleden. Hij trok zijn hand terug van Merrins rug, volgde de lijn van zijn kaak en de vorm van zijn lippen. ‘Je bent zo mooi,’ zei hij zachtjes. Hij drukte een kus op het puntje van zijn neus. ‘Soms kan ik het nog steeds niet helemaal geloven. Dat de knapste jongen van de school uitgerekend op mij verliefd is geworden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Dezi een beetje monitoren,’ antwoordde hij. ‘Een opdracht in iemands onderbewustzijn heb ik nog niet zo heel vaak gedaan. En verder… Yrla een beetje in de gaten houden. Ik weet nog steeds niet zo goed wat ik daarvan moet denken, maar als hij die twee dames uit de school werkt heeft hij zijn waarde bewezen.’ Hij keek zijn vriend even peinzend aan. ‘Verder stel ik het op prijs als je Fox voorlopig niet uit zijn tent lokt. Ik heb zelf wel zin om een beetje met hem te spelen, zeker nu hij een vriendin heeft. Maar het zou zonde zijn als hij denkt dat jij met hem zit te dollen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jes – ik… Ik ben nog steeds ver-verliefd op je.
      Onyx' stem, onzeker en kwetsbaar, echode na door de kamer.
      Je bent een fucking mongool als je denkt dat iets van vanavond echt was.
      Dezelfde stem, vervuld met haat en afkeer, echode na in zijn hoofd en Jester verstijfde. De pen viel uit zijn vingers en kletterde op de grond.

[ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 23:28 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx wist niet waar hij kijken moest. De vallende pen had net zo goed een baksteen kunnen zijn. Waarom zei hij dat nou? Wat had Jester daar aan? Hij haalde diep adem. Alles in hem wilde weglopen maar hij wist wat een hekel Jester daar aan had, dus hij staarde maar onbeholpen naar de grond en wachtte op dezelfde harde woorden als donderdag.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester is nog steeds op je verliefd. Jij bent nog steeds op hem verliefd.
      Hij wist nog precies hoe Onyx geklonken had. Daar had hij de video niet voor nodig. De herinnering had zich in zijn brein geëtst met het idee dat het een gelukkig moment zou zijn. Hoopvol. Zij tweeën samen voor de camera, zodat ze zeker zouden weten dat ze alles morgen zouden uitpraten, zouden goedmaken en weer bij elkaar zouden zijn. Hier hield Onyx weer van hem— toch?
      Fox had gezegd van wel.
      Onyx had gesnauwd van niet.
      Onyx háátte hem.
      Jester wist het niet meer. De enthousiaste energie van net was weg en de moordende onzekerheid en angst kwamen nu als boemannen weer uit de kast. Was dit waar? Of niet? In de brief had het ook gestaan— dat Onyx van hem hield. De brief die meer voor Onyx zelf bedoeld was dan voor Jester. Nu zei hij het een tweede keer. Hardop. En alweer kon Jester niet anders dan terugdenken aan Onyx' eigen waarschuwing van vrijdagnacht en deze woorden van nu in twijfel trekken.
      Wist Jester zelf niet als geen ander hoe je iemand kon haten en van hen houden op hetzelfde moment? Misschien was het waar, maar was de haat nog altijd sterker. Zei hij dit alleen zodat Jester weer zijn verdediging zou laten zakken, omdat hij nog niet klaar was met zijn wraak. Of misschien was die voor nu even weg, maar kwam die op volle kracht weer terug op een donker moment en zou hij Jesters hart een tweede keer vermorzelen. Of misschien was het gewoon waar, zonder een 'maar' eraan vast. Zo klonk het wel.
      Onyx... was nog steeds verliefd op hem?
      Denk maar niet dat je mij ooit nog kan vertrouwen.
      Maar iedereen riep toch dingen in een emotionele uitbarsting die hij niet meende?
      Het was geen emotionele uitbarsting. Het was een vooraf uitgedacht, geraffineerd plan. Eentje dat had gewerkt. Een holle echo van de pijn bleef in zijn borst hangen en Jester slikte. Ergens in zijn achterhoofd hoorde hij Fox nog iets zeggen over hoe Onyx gebroken was nadat Jester weg was. Dat hij geen poging deed om zich te verschuilen achter trauma's om hem terug te winnen. Hij probeerde hem niet eens terug te winnen. Onyx probeerde dat juist... uit de weg te gaan.
      Omgekeerde psychologie?
      "Je gaat niet in de toren slapen." Jester hervond zijn stem weer en keek verbaasd naar zijn hand toen hij de pen neer wilde leggen maar hij het ding niet meer vast had. Hij zag hem liggen op de vloer en bukte zich om hem op te rapen. "Het is oktober, gast," merkte hij over zijn schouder op. Zijn stem klonk een tikje schor. "Ik weet dat je beter tegen de kou kan dan ik, maar over twee weken raak jij 's nachts gewoon óók onderkoeld." Hij legde de pen tijdens het praten weer op het klad en draaide zich weer naar Onyx toe. Omdat hij zich niet echt een houding wist te geven, liet hij zich op die rare manier tegen het randje van het bureau aanleunen, waardoor je er net wel, net niet op zat. "We kunnen de Chambers of Secrets gebruiken?" opperde hij voorzichtig. "Gisteren met Fire ben ik wezen kijken bij de afgesloten kamers van onze campus. Het heeft al jaren geen schoonmaak gezien en wel hard nodig, maar de kamers zijn opzich in redelijke staat. Als we ze een beetje opruimen, zou je eventueel daar kunnen slapen, als je liever niet- bij Yr of bij mij wil."

[ bericht aangepast op 3 aug 2020 - 0:09 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Ah, zonde. Hij is altijd zo heerlijk op de kast te jagen. Maar wat jij wilt." Romeo haalde zijn schouders op. Hij zou Vienna wel van hem losweken zonder hem te benaderen. Daarover gesproken. "Oh, en een nieuwtje waar je waarschijnlijk blij van wordt. Die twee liggen al compleet overhoop met elkaar. Damon is gisteravond bij hen langs geweest en ik denk dat hij behoorlijk wat losgeweekt heeft. Ze vergeleek Fox met onze harige vriend hier." Zijn stem droop van de haatgevoelens. Zebediah wist gelukkig wie hij daarmee bedoelde, hij had het absoluut niet op Thor. Elke keer dat hij hier was, probeerde Romeo met een grote boog om die huilebalk heen te lopen. Maar dat lukte helaas niet altijd. "En die twee hebben nogal een donker verleden met elkaar. Natuurlijk heb ik even een extra duit in het zakje gedaan. So, de weg ligt voor je open."

---

It's never gonna happen, Guys.

Als hij niet zo moe was geweest, had er waarschijnlijk een blos op zijn wangen gestaan. Nu opende hij alleen een oog om Adam aan te kijken en kwam er langzaam een brede glimlach op zijn gezicht te staan. Hij keek zijn vriendje even recht in zijn ogen aan, wat ervoor zorgde dat de vlinders in zijn buik nog heviger begonnen te fladderen. Wat lief! Adam was zo lief!
      De streling langs zijn kaak en lippen had wat losgemaakt in Merrin. De spanning gierde door zijn lichaam heen. "Tja, moet je maar ook niet zo leuk zijn. Dan geef je me geen andere keus dan verliefd op je te worden." Merrin zakte iets naar beneden, zodat hij Adams nek kon kussen. Hij trok de jongen dicht tegen zich aan, zodat hun borsten tegen elkaar aan lagen en hij Adams warmte kon stelen. Als hij wat wakkerder was geweest, had hij zich waarschijnlijk druk gemaakt om het feit dat zijn jongeheer tegen Adams been aan botste. En dat hij ook Adam in vol formaat tegen zijn buik aan voelde komen. Hij was echter te druk bezig met heel zachtjes de kusjes in Adam zijn nek te plaatsen. Al ging er wel een golf van opwinding door hem heen, waardoor de kusjes iets intenser werden dan in eerste instantie de bedoeling was geweest.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ja, dat kan wel,’ mompelde hij. ‘Ik eh – ik ga douchen.’
      Hij keek Jester niet meer aan terwijl hij zich van hem wegdraaide en de kamer uit liep. Jester was hem niets verschuldigd en hij wist ook niet wat hij verwacht had van die stomme bekentenis. Heus niet dat Jester toegaf dat dat andersom ook zo was. Hij wist echt wel dat hij alle vlinders bij Jester doodgeknuppeld had en misschien zou dat alles voor hem alleen maar makkelijker maken. Dat was goed. Zelf voelde het echter alsof zijn woorden helemaal niet erkend waren, alsof Jester ze helemaal niet gehoord had. Alsof zijn gevoelens het niet eens waard waren om over te praten, om ook maar met één even notie van te nemen. En natuurlijk, het ging om de praktische zaken, over het waar slapen en niet de reden waarom hij dat niet hier kon, maar in zijn binnenste brandde het gemis en hij wist niet wat hij met dat vreselijke gevoel aan moest.
      Hij deed de badkamerdeur achter zich dicht en leunde met één arm op de wasbak terwijl hij in de spiegel staarde. Droevige ogen vol pijn staarden terug. Hij herkende zichzelf niet eens. Nooit was er emotie van zijn gezicht af te lezen en nu stond hij nog net niet te huilen. Hij wilde alles terugduwen in die kluis waarin het ooit gezeten had, maar hij was nog steeds doodsbang voor het effect. Hij wilde – hij wilde gewoon niet meer. Hij haatte het feit dat hij gisteren gevonden was. Hij had het gevoel dat de emoties hem labiel maakten en het wegstoppen ervan maakte hem meedogenloos. Een tussenweg was er niet. Niet voor hem. Zijn vingers kromde om de rand van de wasbak. Hij wilde de spiegel in stukken slaan en deze keer een scherf langs zijn hals halen. Hij begon sneller te ademen, het bloed begon sneller door zijn aderen te razen. Dat was goed, dan bloedde hij sneller dood.
      Doe het. Doe het gewoon. Ze komen er heus wel overheen, leerlingen werden aan de lopende band weggevoerd. Alles is beter dan dat ze elke dag met een lopende tijdbom moeten dealen. Zoveel zorgen ben je niet waard.
      Hij haalde uit met zijn vuist, sloeg de spiegel aan scherven. Sissend haalde hij adem toen er een scherf tussen zijn twee knokkels schoof.
      Niet aarzelen.
      Deze keer moest het goed gaan. In één keer klaar.
      Hij klemde zijn hand om een grote scherf heen, staarde nog een keer in de spiegel. Hoe vastberaden hij ook wilde zijn, tranen gleden langs zijn wangen naar beneden. Hij haatte zichzelf. Zijn getwijfel. De scherf trilde in zijn handen.
      Doe het. Doe het dan, klootzak.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx verdween en Jester liet zich met een zucht in een stoel vallen. Nu pas merkte hij hoeveel spanning er door zijn schouders trok en hij begroef zijn hoofd in zijn armen. Alle energie die hij gekregen had toen Onyx verteld had dat hij de bloedband waarschijnlijk verbroken had, was nu nogal onbeleefd weer verdwenen en liet hem achter met een vermoeidheid alsof hij dagen niet geslapen had. Onyx was... ingewikkeld en Jester was de draad kwijt.
      Of eigenlijk, hij had er twee en wist niet meer welke in hemelsnaam de goede was.
      Een luid gerinkel brak door de stilte heen, als van brekend en vallend glas. Jesters hoofd schoot weer met een ruk omhoog. Wat was dat? Was er iemand niet zo gelukkig met zijn spiegelbeeld ofz- De rest van de Panthers sliep nog. Dit kon alleen— Jester vloekte en kwam in een flits overeind. Het geluid was vanuit de gang gekomen, of beter nog, van de badkamer. Waar Onyx was.
      Met een paar seconden stond hij al voor de deur."Onyx?" Jester aarzelde heel even en trok daarna de deur open. "Is alles—" De spiegel van de badkamer lag aan scherven en bloed droop van Onyx' linkerhand op de witte tegels. Een gekartelde scherf hield hij in zijn vuist geklemd en hij trilde. Niet goed. Helemaal niet goed. "Onyx!"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze voelde zich misselijk. Fayr knipperde voorzichtig met haar ogen, die zwaar en traag aanvoelden als lood. In de verte hoorde ze Vienna's stem, maar ze kon er geen woorden uit opmaken. Wat was er gebeurd? De hele wereld leek te draaien. Het laatste wat ze zich herinnerde... was Onyx, bleek en bewegingsloos op de bank. En die rare stilte nadat ze ook het laatste stukje energie zijn kant op had geduwd. Daarna niets. Zwart.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

De manier waarop Merrin hem in zijn hals kuste, liet hem zijn ogen sluiten. Toen ze nog dichter tegen elkaar aan lagen zodat ze elkaars opwinding konden voelen, ging er een trilling van verlangen door hem heen en werd zijn ademhaling zwaarder. Merrins lippen lieten hem van top tot teen gloeien en hij nam zich voor dat dit het enige was wat hij vandaag wilde doen. Hij draaide zijn hoofd iets zodat zijn vriendje makkelijker bij de hoek tussen de kromming van zijn nek en schouder kon komen.
      Plotseling klonk het gerinkel van glas. Adam schoot rechtop en keek gejaagd naar het raam. Dat was echter nog heel. Er klonken voetstappen op de gang, daarna klonk Jesters verschrikte stem. Hij riep Onyx.
      In een flits dacht Adam aan de glasscherven waarmee hij in zijn eigen arm had gekerfd. Hij wist dat Onyx zichzelf ook weleens pijnigde, dat had hij verteld. Of ging het nu nog veel verder? Gister – gisteren had hij ook zijn polsen doorgesneden.
      Adam sprong uit het bed en rende de gang op. De deur naar de badkamer stond open en ook Adam stapte naar binnen. De zwartharige jongen stond vlak voor de wastafel, spiegelscherven lagen rondom zijn voeten. Zijn linkervuist bloedde en had zich om een scherf geklemd. Zijn hand trilde. De blik in zijn ogen was verwilderd en het feit dat zijn kleding nog onder oud bloed zat, deed hem er niet minder maniakaal uitzien. Wilde hij Jester aanvallen? Of – of zichzelf?
      Hij wisselde een blik met Jester. Er was niet veel over van zijn zelfverzekerdheid.
      Jij moet het doen, Adam.
      Jester moest al met hem gepraat hebben, dat kon niet anders. Adam was de enige die vrijdag begrip getoond had. Misschien – misschien had dat iets voor hem betekend.
      Langzaam stapte hij dichterbij. Hij slikte toen hij zag dat Onyx’ wangen nat waren van de tranen.
      ‘Onyx…’ zei hij op een zachte maar indringende toon. ‘Denk er alsjeblief goed over na.’
      Onverwacht begon zijn stem te trillen. Wat als hij niet luisterde? Wat als Jester het beter had kunnen proberen?
      ‘We hebben je nodig. Ik – ik heb je nodig.’
      Onyx had naar de grond gestaard, maar zijn blik schoot nu omhoog. ‘Voor wat?’ vroeg hij met een schorre stem. Hij klonk verbitterd.
      Adam haalde diep adem, probeerde in te denken hoe Onyx zich voelde. Was dit de goede invalshoek? Mensen namen niet zo maar afscheid van het leven, Onyx moest denken dat niemand ermee zou zitten.
      ‘Ik voel me veiliger bij jou. Toen – toen Dezi gisteren terugkwam, heb ik een bericht naar je gestuurd. Voor – voor steun. Bij jou voel ik me veiliger dan bij de rest. Jij durft – jij durft me te beschermen.’
      Hij slikte moeizaam, hoopte niet dat Merrin deze woorden helemaal verkeerd zou opvatten. Hij was dolblij dat Merrin níét als Onyx was, maar als Onyx één eigenschap bezat die hem onmisbaar maakte, was het wel dat hij zo beschermend was en dat hij tot drastische maatregelen in staat was. Naar Dezi toe. Naar Zebediah toe. Hij deed dingen die anderen niet deden en vaak ging dat te ver, maar toch geloofde Adam dat er kracht in school als het ietsje meer uitgebalanceerd zou worden.
      Met zijn voet schoof hij de scherven opzij, al prikten er toch kleine stukjes in zijn voetzolen. Hij keek op naar de oudste jongen van zijn afdeling. Had iemand hem überhaupt een knuffel gegeven na gisteren? Niet alleen gezegd dat ze wel om hem gaven, maar het ook werkelijk lieten voelen? Hij kon zich heel goed voorstellen dat Jester daar nog niet toe in staat was. Adam had de jongen al eerder omhelsd en terwijl hij behoedzaam dichterbij kwam, deed hij het nu ook. Erop vertrouwend dat Onyx hem niets zou aandoen, sloeg hij zijn armen om de jongen heen en hield hem stevig vast.
      ‘Ik meen het, Onyx,’ fluisterde hij. ‘Gisteren – was ik een puinhoop. Toen Dezi terugkwam. En vlak nadat ik hoorde dat Fox’ gestoorde ex het op Merrin en mij heeft gemunt. En ik – ik voel me gewoon veiliger als ik weet dat jij in de buurt bent.’
      Hij hoorde Onyx zware ademhaling. Zijn lichaam voelde stijf, na een tijdje klonk er echter een tinkelend geluid toen hij de scherf losliet en één arm om Adam heen sloeg. Subtiel draaide Adam iets, zodat Onyx de twee anderen niet hoefde te zien als hij dat niet wilde. Adam kon hen niet zien, Onyx stak ruim een kop boven hem uit, maar hij voelde dat de jongen zijn hoofd op dat van hem liet zakken en dat zijn schouders begonnen te schokken. Tranen drupten in zijn nek en hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. Hoe gingen ze het voor elkaar krijgen om deze jongen weer van zichzelf te laten houden? Hij had een lange, lange weg te gaan, maar het feit dat hij nu een klasgenoot vasthield en kon huilen, was hopelijk vooruitgang.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het commando om Onyx te bevelen te stoppen lag al klaar op zijn lippen, maar Jester zweeg terwijl Adam zich langzaam dichterbij wist te werken. Het wás beter als Adam hem zover kreeg, probeerde hij zichzelf te vertellen. Dan kwam de overtuiging tenminste vanuit Onyx zelf, in plaats vanuit Jester. Schuld beukte door zijn borst heen. Hij had dat gesprek van net anders moeten aanpakken, iets anders moeten zeggen, hij- hij had moeten zien dat Onyx zo op het randje gestaan had.
      De scherf kletterde in de wasbak en Jester kromp in elkaar door het plotselinge geluid.
      Hij wilde dat hij kon zeggen dat hij blij was dat Onyx in ieder geval Adam toeliet. Maar eigenlijk maakte het vooral duidelijk dat Jester niet meer die persoon kon zijn. Onyx' schouders begonnen te schokken en een nieuwe stoot van schuld trok door hem heen toen Jester zich realiseerde hoe erg de jongen dat nodig had gehad. Een knuffel. Eentje die expres was, en niet een impulsieve actie waar de ander daarna spijt van had. Bewust zo zijn armen om Onyx heen slaan, zoals Adam nu deed?
      Dat kón Jester niet.
      Hij liet de grip op zijn gave weer los en deed een stapje achteruit. Hij moest hier niet zijn.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Pas toen Adam hem omhelsde, merkte Onyx hoe erg hij naar een knuffel had gehunkerd. Ja – die met Jester had net ook een hoop losgemaakt, maar dat was een knuffel die Jester hem eigenlijk niet had willen geven. Even probeerde hij zijn tranen nog te verdringen, maar al snel braken ze helemaal door en leek hij niet meer te kunnen stoppen. Het voelde alsof alles er nu pas uitkwam. De afgelopen dagen hadden woede en daarna spijt hem in een ijzeren greep gehad, het was alsof hij nu pas de laag bereikte die daaronder lag. De pijn die zijn andere emoties veroorzaakte.
      Adam zei niets meer, hij hield hem alleen maar vast. Toch hadden zijn woorden een verandering in hem teweeggebracht. De gedachte dat de jongen zich veiliger bij hem in de buurt voelde, dat hij hem überhaupt in zijn buurt wilde hebben na hoe hij Jester had behandeld, doofde het verlangen om er een einde aan te maken. Hij wilde niemand in de steek laten. Zeker Adam niet, die al zo veel had doorgemaakt en die waarschijnlijk ook nog een hoop te wachten stond. Hij wilde geen lafaard zijn – hij wilde er niet mee ophouden omdat hij het allemaal niet aankon, omdat hij het schuldgevoel niet aankon. Hij had ermee willen stoppen omdat hij geloofde dat hij op niemand een positieve invloed had, omdat zijn bestaan helemaal geen toevoegende waarde had en enkel een instrument was om mensen pijn te doen.
      Na een lange tijd liet Onyx de jongen los. Via de spiegel die er nog wel was, zag hij dat Merrin en Jester waren weggegaan. Hij wist niet waar hij moest kijken en al helemaal niet wat hij moest zeggen.
      Adam leek daar minder moeite mee te hebben. ‘Kan ik op je rekenen?’ vroeg hij zacht. ‘Dat je – dat je er voor mij, voor ons zult zijn? Voor mij, voor Merrin, voor Agami? ‘
      Onyx keek in zijn donkergroene, oprechte ogen. Hij meende het – en toch had Onyx het gevoel dat Adam heel goed wist waar hij mee bezig was. Dat een bepaalde mate van verantwoordelijkheid ervoor zorgde dat hij houvast had. Het was een slim ventje die een behoorlijke transformatie had ondergaan. Waar hij eerst nog helemaal opgeslokt werd door zijn eigen pijn en angsten, had hij nu een heldere blik op anderen. Dat had hij al gemerkt aan de manier waarop hij met Fox omging, en vrijdag was hij ook degene geweest die verder had gekeken dan de boosheid die zijn woorden bij iedereen hadden aangewakkerd. Misschien kwam het wel omdat hij zelf in zo’n diep dal had gezeten, nog niet zo lang geleden.
      ‘Ja,’ zei hij. ‘Mijn iNet is leeg. Als ik je berichtje gisteren had gelezen, had ik het niet negeert.’
      Dat geloofde hij echt. Als hij gisteren had gehoord dat Dezi terug was, had hij misschien wel anders gehandeld.
      ‘Ik wilde je nog gaan zoeken. Maar ik wist niet waar ik moest beginnen.’
      ‘Dat snap ik.’ Onyx haalde diep adem en zuchtte toen. Een beetje verloren keek hij om zich heen.
      ‘Als jij nou gaat douchen, dan ruim ik de scherven op. Oké? Als je nog energie hebt kunnen we ontbijt gaan halen en anders dan haal ik wat voor je. Goed?’ De jongen schonk hem een bemoedigende glimlach.
      Een beetje ongemakkelijk wreef hij in zijn nek. Hoefde hij dit dan niet allemaal alleen te doen? Wilde Adam hem helpen? Hij wist zich niet echt een houding te geven, maar doordat hij Adam vorige week in shock onder de douche vandaan had getild en een paar diepe gesprekken met hem had gevoerd, leek het toch makkelijker te accepteren dan wanneer een ander Panther hem opeens zou willen helpen.
      ‘Ja, oké,’ mompelde hij. ‘Thanks.’
      Adam liep nog niet meteen weg. Wilde hij dat hij eerst onder de douche ging staan, bang dat hij anders zo weer een scherf in zijn hand had? Hij voelde aan dat die angst op het moment ongegrond was, maar begreep wel dat Adam het liefst zo min mogelijk risico nam. Hij stapte over spiegelstukken op de vloer heen en liep naar het douchegedeelte toe.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin was zich kapot geschrokken van Adam zijn reactie. En was daardoor in een keer klaarwakker. Hij had snel zijn badjas van het haakje van de deur gehaald en was erin geschoten. Hij haastte zich zijn kamer uit, om een beetje vreemde situatie in de badkamer te zien. Adam was direct naar Onyx gevlogen, maar Jester stond als een soort standbeeld in de deuropening. Hij legde zijn hand op de schouder van de roodharige jongen. "Kom, je kunt hier beter niet zijn." Hij leidde Jester terug naar zijn eigen kamer. Het viel Merrin op dat Jester eruit zag als een spook, een bebloed spook. Zijn kleren zaten onder de roestbruine vlekken en er begon nu ook al een walm om Jester heen te hangen. Vastberaden om net als Adam iets te betekenen voor de jongens trok hij de kast open en trok er een handdoek uit. Ook trok hij een willekeurige broek eruit met een bloes en een onderbroek. Hij duwde het stapeltje in Jester zijn handen. Hij schonk een vriendelijke glimlach aan Jester. "Wij vragen de dames wel even of je hun badkamer mag gebruiken. Een douche zal je van opknappen." Plus, hij stonk een uur in de wind. Daar moesten ze echt iets aan doen.

[ bericht aangepast op 3 aug 2020 - 14:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

In alle eerlijkheid moest Zebediah bekennen dat hij het maar niks vond dat Romeo überhaupt met Fox praatte, maar als hij dat hardop zei dan zou zijn vriend zijn wenkbrauwen optrekken en hij wilde niet dat die er wat achter zou zoeken. Ietwat verrast keek hij Romeo aan toen hij zijn andere mededeling hoorde. ‘Dat was dan kort…’ Het deed hem beter dan gedacht. Fox weer aan zijn zijde krijgen was een stuk makkelijker zonder concurrentie. Nu had hij geen hoge verwachtingen van die Vienna gehad, maar dat de weg openlag, was toch wel zo makkelijk. ‘Maar fijn. Damon heeft geen problemen opgeleverd voor jou en… je meisje?’

---

Every villain is a hero in his own mind.