[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze greep Vienna bij de pols. Iets kwam met denderend geluid eraan, en het kwam in hun richting. Ze duwde het bruinharige meisje de bosjes in, waar ze zich verstopten achter de bomen. Vienna stond iets meer los van de boom. "Hee, was dat Fire? Emil!" Fersephone keek Vienna even met opgetrokken wenkbrauw aan en volgde haar wijzen, maar trok haar toen vloekend terug achter de boom. Het was alsof er een kleine aardbeving langskwam, elke keer dat het grote beest zijn poten op de grond neerzette. De spin had hun gelukkig niet gezien, maar denderde aan hen voorbij.
      "We moeten ze helpen!" zei Fersephone standvastig. Ze wilde al achter de spin aan rennen, maar Vienna greep angstig haar arm. "Helpen?! Hoe dan?! Heb je het wel gezien?! Dat... dat was een gigantische spin!" riep ze buiten zinnen. Fersephone haalde haar schouders op. "Ja en? Spinnen doen niets. Zij zijn banger voor mensen dan wij voor hen." Fersephone keek de grote spin achterna. "Uh, normaal gesproken dan." Ze keek even Vienna aan en begon toen te rennen, achter de spin aan. Wat het werk leek van een waanzinnige. Vienna kwam al snel naast haar rennen, maar door alle afgebroken takken en bosjes was het lastig de spin te volgen. "We halen ze nooit in!"

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna probeerde wat dooie takken op de spin te gooien, maar het best reageerde er amper op. Plus dat het lastiger werd hem te raken. "Wat wil je doen dan?" vroeg ze in paniek terug. Fersephone haalde haar schouders op. "Een van zijn poten breken of zoiets? Dan gaat hij vast wel neer. Maar zo snel als hij nu gaat, raak ik hem nooit." Vienna keek even om zich heen en rende naar een omgevallen boomstam. "Phone hier." Fersephone kwam geërgerd dichterbij. "Oke, sloop de bovenkant eraf en doormidden alsjeblieft." Fersephone haalde een wenkbrauw op, maar deed precies wat haar gevraagd werd. "Goed, ik zal proberen de spin terug naar hier te leiden. Dan moet jij hem gewoon slopen ja?! Des noods volledig." Vienna draaide de stam om en liet hem net iets boven de grond zweven. Toen stapte ze er zelf bovenop. In eerste instantie was het een beetje wiebelig, maar uiteindelijk kreeg ze zichzelf langzaam naar voren. Ze hoorde hoe Phone achter haar haar opzweepte en met angst om het hart stootte ze de boomstam vooruit. De eerste paar tellen waren wiebelig, maar uiteindelijk had ze haar evenwicht op de boomstam gevonden, alsof ze dit wel vaker deed. Ze zweefde soepeltjes vooruit, waarbij ze soms wisselde van kant. Als ze het geweten had, had Vienna het vergeleken met snowboarden. Maar een snowboard had ze in haar nieuwe leven nog nooit aangeraakt. "Woohoo!" Schreeuwde ze enthousiast, toen ze de smaak te pakken had en ze vloog regelrecht onder de spinnenpoten door. Vlak voor het beest maakte ze een soepele bocht. En aangezien het vliegen op de boomstam zo soepel ging, vergat ze volledig haar angst voor de spin. "Hee spinnenkop!" schreeuwde ze. "Heb je trek in een lekkere vlieg?" Ze liet een omgevallen boomstam recht op zijn kop terecht komen. De spin was gestopt en leek haar met zijn grote ogen goed in de gaten te houden. Ze zoemde een paar keer voor zijn hoofd langs waarna het beest probeerde uit te halen met zijn poot naar haar. Ze had beloofd het beest af te leiden, maar ze wist niet zeker of ze hem ook om kon draaien. "Fersephone! Schiet op!"

[ bericht aangepast op 18 juli 2020 - 13:29 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Emil had geprobeerd de spin af te leiden door zichzelf een aantal keer te dupliceren, maar het dier handelde niet op basis van zijn zicht en bleef stoïcijns achter hen aan komen. Met stenen gooien was ook in hem opgekomen, maar Fire wilde liever rennen en hij wilde de jongen niet kwijt raken. Dat het Fox zou zijn vond hij van de zotte, maar de herinneringen die ze gisteren herbeleefd hadden zaten ook bij Fire nog hoog. Bij Emil ook – juist de reden dat vluchten zo verkeerd voelde. Koste wat het kost hij zou hij deze keer bij Fire blijven.
      Opeens klonken er andere stemmen. Hij keek om en keek over zijn schouder. Zijn ogen sperden zich wagenwijd open toen Vienna op een soort zwevende surfboard onder het spinnenlijf door vloog.
      Hij trok aan Fires arm. ‘Laten we ons nu echt redden door meisjes?’
      Fire keek om. Hij haalde gejaagd adem en zag er helemaal niet uit als ze de onaangedane leider die hij gewend was.
      ‘Maak hem niet dood!’ schreeuwde Fire. Zijn haren lichtten op als vuur en Emil deed verschrikt en stapje opzij, voordat een van de lange strengen in zijn gezicht sloegen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze had de spin eindelijk ingehaald, omdat Vienna hem zoals beloofd had laten stoppen. Ze slingerde direct met haar gave en brak daarbij een poot van de enorme spin. Het beest ging met zijn kont naar de grond en schreeuwde het uit van de pijn. Dat was echter maar een poot en het beest had er acht, wat betekende dat de spin veel te snel weer op kroop. Het maakte totaal geen verschil, alleen het feit dat zij zijn woede uitgelokt had. Dan maar wat Vienna zei.
      Fersephone had nog wat energie van de laatste dagen over, Fayr had haar gave toch wel gebruikt. Ze verzamelde haar gave bij elkaar en stak uiteindelijk haar handen uit. De spin schreeuwde, maar plofte toen met een knal uit elkaar. Stukken spin vlogen door de lucht heen en ze werden ondergedompeld in een blauwe vloeistof, spinnenbloed. "Vet!" zei ze luid, terwijl ze naar zichzelf keek. Ze zag net zo blauw als een smurf op het moment. Grijnzend rende ze in de richting van de jongens en Vienna toe, die ook van top tot teen blauw waren. "Hee Vie! Er zit een stuk spin in je haar," zei ze tegen haar met een knipoog.

[ bericht aangepast op 18 juli 2020 - 13:39 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Wat?! Waar?" vroeg ze lichtelijk angstig. Ze ging even met haar vingers door haar haren heen, maar dat leverde alleen maar gelach van Fersephone op. Vienna grijnsde ook, al haalde ze toch een stuk haar van de spin uit haar eigen haren. Ze piepte toen ze het weghaalde. "Had je het niet wat minder smerig kunnen maken?" mopperde ze zachtjes. Ze was drijfnat, zat onder het spinnenbloed wat verbazingwekkend blauw was en voelde de kou van de avond al langs haar armen strijken. "Gadver, dit is echt smerig, Phone." Maar haar woorden lieten Fersephone alleen nog maar harder lachen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire werd kotsmisselijk toen hij opeens bedekt was met spinnendrek. Bijna panisch probeerde hij het van zich af te vegen en hij wilde er niet aan denken wat het met zijn haar zou doen. Pas een paar tellen later besefte hij dat de spin dood was. Wat – wat als ze het echt Fox was geweest? Gal kroop zijn slokdarm in.
      Opeens klonk er bij de meiden een geluidje van hun i-Net, en een paar tellen later ook bij Emil en hem. Direct trok hij het ding uit zijn zak. Een golf van opluchting spoelde over hem heen toen hij zag dat het bericht bij Fox vandaan kwam.
      Hij leefde nog. En hij had Onyx gevonden.
      ‘Onyx is terecht,’ zei hij zacht. Zijn stem trilde nog steeds lichtjes en hij keek de meiden niet aan doordat hij zich beschaamd voelde. Fersephone had hem zo ongeveer op z’n alleridiootst gezien – op de vlucht voor een spin omdat hij dacht dat het zijn vriend was – en hij vond het helemáál niet leuk dat ze deze kant van hem had gezien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze keek even naar haar iNet en voelde gek genoeg opluchting door haar heen spoelen. Onyx was terecht, al was het waarschijnlijk nu de beurt aan Fayr om haar magie te doen. Ze tikte het meisje naast haar grijnzend aan. "Hee Vie. Fayr kan vast nog wel wat hulp gebruiken. Zullen we kijken of er nog meer spinnen zijn om te slopen?" Vienna lachte zachtjes en schudde haar hoofd. Met een walgend gezicht keek ze naar zichzelf keek. Het meisje probeerde het bloed wat van zich af te vegen, maar het had allemaal geen nut. En dus gaf ze de poging op. "Nou, ik heb wel genoeg spin gehad voor vanavond. Zijn jullie jongens oké?"
      Bij haar vraag voelde Fersephone een blos naar haar wangen stijgen. Ze had zoveel plezier in het slopen van de spin gehad, dat ze voor een moment even vergeten was dat de spin de achtervolging op de jongens had ingezet. Even keek ze naar Fire. Waarom had hij eigenlijk niet gewoon zijn vuur gebruikt op de spin, besefte ze zelf. "Waarom heb je eigenlijk zelf dat beest niet weggejaagd?" vroeg ze voor ze er stil bij stond.

[ bericht aangepast op 18 juli 2020 - 14:28 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij liep in vertraging langs hen heen, in de hoop dat ze hem zo niet zagen. Yrla had Fayr en Fox al gespot van verre. Met een hoopje Onyx aan hun voeten. Yrla wierp even een blik opzij, maar de bleke jongen naast hen. Het zag er niet goed uit, maar Yrla kon nu niets voor ze doen. En dus liep hij rustig verder, terwijl hij hun langzaam achterliet. Hij wilde niet samen met Maaya gezien worden, niet omdat hij het vervelend vond. Maar omdat hij niemand de stuipen op het lijf wilde jagen en hij vroeg zich af of Maaya dat hem wel in dank af zou nemen. Rustig liep hij de trap op en duwde uiteindelijk met zijn schouder de deur van de badkamer open. Hij legde Maaya voorzichtig neer op de tegels en rende daarna naar zijn eigen kamer. Hij haalde een handdoek uit de kast, een washandje en een dekentje, waarna hij de ehbo-kist uit de badkamer haalde. Hij knielde neer bij het meisje en aarzelde even. Hij moest haar zo snel mogelijk uit de natte kleding hebben, maar dat betekende dat hij haar moest uitkleden. Hij zou waarschijnlijk dood zijn als ze erachter zou komen, maar hij moest maar.
      Met moeite trok hij de joggingbroek over haar kont heen, het wijde shirt was gelukkig was beter. Yrla gooide het dekentje over Maaya haar benen heen, vouwde ze eromheen. Hij liet de wasbak vol met warm water lopen en doopte het washandje erin. Voorzichtig begon hij met het schoonmaken van haar armen, haar zijde waar ook bloed was gebleven en verwijderde zo veel mogelijk de bloedresten, zodat hij vooral ook de wonden kon zien. Er bleven er twee over op haar armen. Gek genoeg zagen ze er nog open uit, maar de wonden bloedde niet meer. Angstig voelde hij even aan haar pols, maar hij voelde een lichte pols en onder haar neus voelde hij ook nog een lichte adem. Ze was er nog, gelukkig. Yrla haalde de hbo-koffer tevoorschijn en verbond beide polsen. Hij zocht naar nog meer verwondingen, maar kon die niet vinden. Vlug gooide hij haar kleding en zijn eigen Tshirt - die nu ook onder het bloed zat - in de wasmachine, voor hij haar weer optilde en terugliep naar zijn kamer. Hij legde haar op het andere bed neer en liep terug naar zijn eigen kast. Hij haalde een joggingbroek en trui tevoorschijn. Met enige moeite wist hij haar weer aan te kleden en stopte haar daarna onder de dekens. Meer kon hij niet voor haar doen...
      Het was wachten tot ze wakker werd.

[ bericht aangepast op 18 juli 2020 - 17:41 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij had een klein bolletje van zichzelf gemaakt, zich ergens verscholen tussen de wortels van een grote boom en verscholen achter bosjes. Het gillen hoorde hij niet meer. Het was doodstil in het bos, maar Merrin zat angstig te wachten op de voetstappen die toch wel zouden komen. Voetstappen die hem zouden komen halen, omdat hij de regels overtreden had. Hij had iets verkeerd gedaan, en hij zou ervoor boeten. Hij rilde van top tot teen, maakte zichzelf nog kleiner. Alsof dat zou helpen, alsof niemand hem dan zou vinden. Richard in ieder geval niet. Hij zou hem niet vinden, hij had een nieuw geheim plekje. Hier zou hij hem niet zoeken, hier zou hij niet gestraft worden...

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire aarzelde. Hij praatte er niet graag over, maar hij wilde niet dat ze hem helemaal een lafaard vond. ‘Ik heb slechts één keer eerder hier zo’n grote spin gezien. Dat was Fox, die me toen wilde laten schrikken.’ Hij keek haar even indringend aan. Zo met Emil en Vienna in de buurt kon hij niets over Zebediah zeggen. ‘En na wat er vorig jaar is gebeurd… Het voelde als een mogelijke herhaling.’

[ bericht aangepast op 18 juli 2020 - 22:03 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het verbaasde Emil niet echt dat Fersephone en Fire al vrij snel naar elkaar toe trokken. Hij versnelde zelf iets zijn pas en ging naast Vienna lopen. ‘Dat was gaaf hé. Op dat stuk hout.’ Hij glimlachte naar haar.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Haar hoofd voelde zwaar, alsof ze een vreselijke kater had. De laatste keer dat ze dronken was geworden, kon ze zich echter niet herinneren. Ze opende haar ogen en realiseerde zich dat ze in bed lag. Beelden schoten voor haar ogen langs. Jester die een klereherrie in de gang maakte. Hun zoektocht naar Onyx. Haar polsen die begonnen te bloeden… Ze schoot overeind in bed. Het was een nachtmerrie geweest!
      Het duurde echter niet lang voordat ze besefte dat ze zich níét in haar eigen bed vond. Er zat een blonde jongen op het andere bed. Yrla. Ze trok haar wenkbrauwen op.
      ‘Wat is dit nou weer?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam had gehoopt dat de pijn in zijn enkel wel zou wegtrekken, maar dat was niet zo. Het bleef bonzen en hij moest zich aan bomen vasthouden om vooruit te komen. Merrin was hij allang uit het oog verloren. Hij had verwacht dat de jongen toch wel na een meter of honderd tot bezinning kwam en zich realiseerde dat hij hier niet in zijn eentje was, maar hij was blijkbaar wel héél erg geschrokken. Hij maakte zich een ontzettende zorgen. Hij geloofde dat het hier niet levensgevaarlijk was zolang je je verstand gebruikte en voorzichtig deed, maar Merrin was net in blinde paniek weggerend. Adam had hem geroepen totdat zijn stem schor klonk, maar zonder resultaat. De jongen was nergens te bekennen. Bellen hielp ook niet, hij werd meteen naar de voicemail doorgeschakeld.
      Toen er een iNet op zijn bericht binnenkwam, maakte zijn hart even een sprongetje. Was er nieuws over Onyx? Of had Merrin een manier gevonden om contact met hem te zoeken? Hij zag dat Fayr een berichtje in hun groepsgesprek had geplaatst – of beter gezegd, Fox had dat gedaan.
      Onyx was gevonden en naar de campus gebracht. Een enorme opluchting overviel hem. Gelukkig maar. Ze konden allemaal weer terug naar huis keren. Tenminste, zodra hij Merrin had gevonden. Wie kon hij om hulp vragen? Het antwoord kwam meteen. Er was er maar eentje die het bos op zijn duimpje kende en die had net ook nog eens Onyx gevonden. Hopelijk kon hij hem ook helpen. Hij klikte door naar zijn contacten en drukte toen op Fox’ naam.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij legde zuchtend zijn boek weg. Het was wakker. En direct met een kut toontje. Hij had niet anders verwacht. "Ik heb je dronken gevoerd en daarna hier gelegd, om de hele nacht naar je te gaan staren. Nou goed?" gaf hij als sarcastisch antwoord terug. Hij rolde met zijn ogen. Ja, alsof hij dat zou doen. Hij kon wel iets leukers verzinnen. Hij zuchtte en kwam overeind van het bed. Yrla liep naar de wastafel om een glas met water te vullen. "Ik vond je in een plas bloed, heb je daarna hier gebracht en je wonden verzorgd. En je in een warm bed gelegd voor je onderkoelde. Graag gedaan, Maaya," antwoordde hij nu een stuk serieuzer. Yrla liep op het meisje af en stak het glas water naar haar uit. Hij aarzelde twee tellen, maar vroeg toch uiteindelijk. "Hoe voel je je?"

[ bericht aangepast op 18 juli 2020 - 23:26 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox had Onyx aan de zorg van Fayr overgedragen. Hij had om haar iNet gevraagd zodat hij de andere Panthers op de hoogte kon stellen en daarna had hij ook een berichtje naar zijn eigen afdelingsgenoten gestuurd. Toen hij daarmee klaar was, werd duidelijk dat Fayr niet zo veel kon doen doordat Onyx’ wonden door ijs omringd werden. Dat moest eerst smelten. Maar hoe? Fire was nog niet terug. Azumi zat op zijn schouder en keek mee, maar ze leek niet in staat te zijn om het ijs te laten smelten. Was Dezi daartoe wel in staat? Ze kon vast kou controleren zoals Fire dat bij warmte kon.
      ‘Ik ga Dezi halen,’ zei hij tegen het meisje. ‘Zij kan er vast voor zorgen dat het ijs smelt.’
      Hij had zich net omgedraaid toen hij gebeld werd. Zijn iNet had hij nog in zijn hand. Op het schermpje zag hij dat het Adam was. Direct begon zijn hart sneller te kloppen. Zat hij in de problemen? Hij zou niet zomaar bellen.
      ‘Hé,’ zei Fox terwijl hij zijn iNet tegen zijn oor drukte. Onderwijl bleef hij in een gehaast tempo in de richting van zijn eigen campus lopen.
      ‘Hoi Fox. Mer eh – Mer en ik zijn verdwaald in het bos. En we zijn ook elkaar kwijtgeraakt. Ik hoopte eh, dat je ons misschien zou kunnen helpen.’
      ‘Natuurlijk,’ zei Fox meteen. Hij kreeg het warm van de gedachte dat Adam hem voor hulp wilde inschakelen. ‘Ik moet alleen eerst nog wat anders doen zodat Onyx geholpen kan worden. Daarna ga ik naar jullie op zoek.’ Hij aarzelde even. ‘Vind je het goed als ik jullie kamer binnenga om kleding van beiden te pakken? Zo heb ik Onyx ook gevonden.’
      ‘Natuurlijk.’
      ‘Red je het nog even alleen?’ vroeg Fox. Adam klonk redelijk rustig, maar een pikdonker bos was nou niet echt een plek voor iemand met paniekaanvallen. Niet zonder iemand die hem kon bijstaan, in elk geval.
      ‘Ja. Ik heb mijn enkel verstuikt dus ik kan niet echt ergens heen,’ klonk het aarzelend. ‘Maar gelukkig is Onyx gevonden en leeft hij nog. Dat is het belangrijkste.’
      Fox glimlachte. ‘Zo is het. Het komt goed met Onyx. En met jullie ook.’ Hij grijnsde scheef. ‘Ik kom jullie zo redden.’
      Hij beeldde zich automatisch de blos op Adams wangen in en kreeg het er zelf ook warm van.
      ‘Vergeet je cape niet,’ klonk het plagend.
      Fox grinnikte. ‘Ik vrees dat ik daar geen tijd voor heb. Ik ga ophangen goed? Ik zou het liefst uren met je blijven kletsen maar er hangen levens van af, weet je wel.’
      ‘Succes. En alvast bedankt.’
      ‘Tot zo.’
      Voor de eerste keer sinds Jester zijn knuffel afgeslagen had, trokken zijn mondhoeken weer omhoog. Hij stak zijn iNet weer weg en begon te rennen.
      Eenmaal bij zijn campus aangekomen, rende hij naar de kamers van de meiden. Hij liep naar de kamer van de Naamloze en bemerkte dat de deur op slot stond. Hij veranderde in een spin, kroop door een spleet en veranderde weer in zichzelf.
      Dezi lag al te slapen.
      ‘Nou,’ mompelde hij. ‘Het is tijd om de draak te wekken.’ Hij knipte het licht aan, schudde aan haar arm en deed meteen weer een stap naar achteren. ‘Wakker worden, ik kom je niet wakker kussen.’
      Zijn blik bleef even hangen op de dansende vlammen in de vensterbank. Het maakte de kamer bijna gezellig.
      Dezi kwam overeind, wreef over haar gezicht. ‘Wat is er?’ Haar stem klonk schor.
      ‘Het is tijd om een leven te redden, in plaats van er eentje te verzieken.’

---

Every villain is a hero in his own mind.