[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze grijnsde naar de jongen naast haar. Op dat stuk hout staan had als een soort bevrijding gevoeld, als iets dat ze al heel lang deed, maar ontzettend gemist had. "Ja super gaaf!" zei ze enthousiast. "Ik moet dat echt vaker doen, ik ga echt nooit meer lopen vanaf nu." Ze keek even naar Emil naast haar. Door het gedoe met de spin vergat ze totaal dat het akward tussen hen geweest was. En ook haar negatieve bui van die dag leek voor een moment even verdwenen. Ze grinnikte toen ze ook een stuk spin vastgeplakt op zijn rug zat zitten en zonder erbij na te denken, ging ze iets dichter op hem lopen en plukte het stuk van zijn rug af. Achteloos gooide ze het weg in de bosjes. "Ik weet wel dat ik vanavond nog een hele lange douche ga nemen, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zoiets smerigs heb meegemaakt," zei ze grinnikend.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze knikte hem alleen toe, dat ze het begreep. Fire had de spin niets willen doen, omdat hij bang was geweest dat het Fox was. Ze begreep niet zo goed waarom het Fox zou zijn, die was net als de rest heel koortsachtig op zoek geweest naar Onyx waarschijnlijk. En had hem nog gevonden ook! Maar ze snapte waarom hij zijn vuur niet had willen gebruiken. "Het was hem niet," zei ze met een kleine glimlach en ze raakte even heel kort zijn arm. Alsof dat het beter zou maken. Misschien kon ze beter een grap ervan maken, dan hoefden ze er niet te lang bij stil te staan. "Maar ik wil best vaker je held spelen hoor," zei ze met een kleine grijns. "Dan ben jij gewoon mijn dame in nood. De rollen waren toch al omgedraaid bij ons." Ze tikte grinnikend de jongen naast zich aan en volgde Emil en Vienna over het pad terug.

---

It's never gonna happen, Guys.

"Fack!" vloekte hij zachtjes. Het meisje lag met doodse ogen aan zijn voeten hem aan te staren. Hij had veel meer lol aan haar willen beleven, maar nu het verhaal ineens over Vienna was gegaan had hij zich laten gaan. Hij was gewoon de controle over zijn emoties kwijt geraakt, terwijl hij juist de meest lastige al opgesloten had ergens. Hoe had hij zich zo kunnen laten gaan?! Romeo baalde ontzettend, terwijl hij naar het lijk aan zijn voeten keek. Wel, hij had gedaan wat Zebediah van hem gevraagd had. Maar er had zoveel meer ingezeten...
      Grommend pakte hij de kraag van het meisje vast en begon te lopen in de richting van de rand van het bos. Het dode meisje sleepte achter hem aan en liet een rood spoor achter over de grond. Het boeide niets. Als iemand het spoor al zou vinden, zou men waarschijnlijk denken dat het van een dood beest was. Ze zouden in ieder geval geen lijk vinden. Al zou hij straks haar wel even optillen om te voorkomen dat zijn spoor naar de rand van het bos leidde het grasveld op.
      Hoe had hij zichzelf zo kunnen laten meeslepen?! Hoe had hij ineens zo toe kunnen slaan uit woede? Normaal was zijn woede het makkelijkst te beteugelen, maar nu had het hem dingen laten doen die hij niet had gewild. Het was gewoon spontaan gebeurd. Zijn gedachten werden doorbroken door stemmen, die dichterbij leken te komen. Verdomme, ook dat nog! Welke idioten waren er hier op dit tijdstip. Romeo draaide zich haastig om en gooide het meisje met enige moeite over zijn schouder heen. In paniek keek hij om zich heen, zoekend naar een verstopplaats en vond uiteindelijk een boom waar hij gemakkelijk omhoog kon klimmen. Hij verstopte het lijk in de bosjes dichtbij de boom, ervoor zorgend dat het van het pad af niet te zien was. En vurig hopend dat in het donker niemand het zou ontdekken. Zelf sprintte hij naar de boom en klom met enige soepelheid de takken omhoog, om daar tussen de bladeren te verstoppen. Hij had een perfecte plek hier en kon precies zien wie er langs kwamen lopen. Nu alleen hopen dat ze hem niet zagen...

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya staarde de jongen aan. Hij had haar op de grond gevonden, nam haar mee naar zijn kamer en had haar vervolgens ingestopt en het bloed van haar armen geveegd? ‘Wat een creep ben je. Waarom heb je me in vredesnaam niet laten liggen?’ vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen. Dacht hij dat ze hem nu wat verschuldigd was? Echt niet. Ze had nergens om gevraagd. Of… Ha, dacht hij echt dat ze nu zijn vriendinnetje met rust ging laten? Hell no. Dat stond hier helemaal los van.

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 13:41 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Emil grinnikte zacht en plukte nog een stuk smurrie uit zijn haar. ‘We moeten eigenlijk wat bewaren en ervoor zorgen dat het in het eten van de Rhino’s terechtkomt.’

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 12:58 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire grijnsde flauwtjes. ‘Het was niet de bedoeling om langer dan een paar uur in de Tinkerbell-rol te blijven.’ Hij keek haar even van opzij aan. Eigenlijk was het best creepy wat ze had gedaan. Een levend wezen opblazen. Dat betekende dat ze dat inderdaad ook makkelijk met mensen kon doen. ‘Heb je weleens eerder iets levens opgeblazen?’ vroeg hij zich af. Fersephone was altijd nuchter, maar het was toch best heftig. Als ze erin slaagde om in de buurt van Zebediah te komen, kon ze die misschien ook wel als een overrijpe tomaat uit elkaar laten spatten. Was ze daartoe in staat? Dan zou Zebediah haar zeker niet lang in leven houden. ‘Hoe dan ook moet dit maar niet in de wandelgangen terechtkomen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij zuchtte diep, zette het glas naast haar op het nachtkastje neer. Hij had ergens gehoopt op een beetje dankbaarheid, maar hij had moeten weten dat dat dat valse hoop was. Maaya veranderde niet, zelfs een bijna-doodervaring niet. "Als ik dat had gedaan, was je waarschijnlijk gewoon dood geweest," zei hij bot. "Maar ik wist al dat ik geen dankbaarheid van jou hoefde te verwachten. Don't worry, Maaya. Ik heb dit niet voor jou gedaan. Maar mijn geweten is in ieder geval schoon wetende dat ik je niet heb laten sterven."
      Yrla zakte terug op zijn eigen bed, pakte zijn boek. "Ga slapen, Maaya. Je wilt absoluut niet beneden nu binnenstormen, nu iedereen rondom Onyx staat. Van wie als ik het moet geloven jij de grootste schuldige ben van het feit dat hij zelfmoord probeerde te plegen. Ik denk dat ze niet blij zullen zijn je te zien." Hij sloeg een pagina om en negeerde het meisje naast hem verder. Ha, wat een grap. Dat hij ook maar een beetje gehoopt had op dankbaarheid, wat had hij zichzelf voor de gek gehouden...

---

It's never gonna happen, Guys.

"Spinnensoep," zei ze grinnikend. "Dat klinkt nog niet eens zo gek." Ze keek even om zich heen. Ze waren de spin toch langer gevolgd dan ze gedacht had. "Weet jij eigenlijk waar we heen moeten?" vroeg ze opeens onzeker. Al die bomen om haar heen leken allemaal hetzelfde. En het spoor van de spin liep dan nog wel even door, maar eigenlijk had ze geen flauw benul waar ze waren.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ík?’ sneerde ze. ‘Ik ben wel de laatste die hem dood wil, idioot. Het is de schuld van jullie o zo geweldige leider dat Onyx er een einde aan wilde maken. Als die hem niet liet geloven dat hij een waardeloze worm was die geen liefde of vriendschap verdiend, had hij z’n polsen nooit doorgesneden. Maar dat krijg je van al dat valse vertrouwen en erbij-moeten-horen-gevoel hè? Jullie geven die jongen hoop dat hij kan worden als de rest en trappen daarbij zijn eigen identiteit in de grond. Alles om er maar tussen te passen. En als het niet lukt? Ach, dan hebben jullie het geprobeerd. Dat hij vervolgens in de knoop zit met zichzelf zit en niet meer weet wie hij is, is zijn probleem hè?’ Ze snoof. ‘Wij Rhino’s mogen dan in jullie ogen wel een stel psychopaten zijn, maar wij respecteren elkaar tenminste wel om wie we zijn. We stellen geen hoge verwachtingen aan elkaar en proberen iemand al helemaal niet in een keurslijf te proppen zodat hij niet te veel afwijkt van de norm.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze haalde haar schouders op. "Alleen per ongeluk." Dit was eigenlijk de eerste keer dat ze echt bewust een levend wezen had opgeblazen, maar het was geweest om haar vrienden te helpen. Dat maakte het al een stuk minder erg. Ze was altijd blij geweest dat ze nog nooit levende dingen had hoeven doden voor haar gaven-lessen. Maar ze vreesde dat dat nog altijd wel een keer zou komen. Ze keek even vreemd op naar hem toen hij die laatste zin uitsprak. Ze wilde vragen waarom niet, maar besefte zich opeens dat er een of andere gek rondliep daar buiten het terrein. Die haar vast niet in de wandelgangen wilde hebben als bleek dat ze een supermoordenaar was.
      Dat woord liet haar binnenste ineens kruipen. Fersephone was niet snel van slag van iets, maar ze hield van het leven, vond het bijzonder. En ze wilde alles behalve een supermoordenaar worden. Alleen het idee werd ze al misselijk van.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ik heb geen flauw idee, ik ben hier nog nooit geweest.’ Het was goed geweest dat ze het spoor een tijdje volgden, maar uiteindelijk waren ze niet héél lang door het monster achtervolgd geweest en hij had ook weer niet de behoefte om straks in een soort nest terecht te komen met nog meer van die gedrochten. ‘Misschien kun je omhoog zweven om boven de bomen uit te kijken? Of is dat te gevaarlijk?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij trok een wenkbrauw op en barste toen zachtjes in lachen uit om haar woorden. "Wauw, Maaya. Je hebt wel een hoge pet van ons op, he? Je kent ons echt door en door. Wat goed van je. Wil je nu een pluimpje?" Hij schudde grinnikend zijn hoofd. Het meisje moest eens weten. Hij hield echter ermee op, toen hij zich iets anders bedacht. Zou Onyx er ook zo over denken? Hij en Maaya waren vroeger nu eenmaal vrienden geweest. en echt goede vrienden. Als iemand Onyx wel een beetje kende was het Maaya wel. Voelde Onyx alsof hij aan een soort keurslijf moest voldoen? Hij had wel verteld dat hij dacht dat iedereen hem een rare vond, een creep. Tja, af en toe wel. Maar Onyx was ook slim, beschermend en op zijn eigen manier aardig? En ook al wilde Yrla dat niet altijd toegeven hij was op zich best gesteld geraakt op Onyx. Dat Onyx hem dan ook zo hard veroordeelde op wat hij Adam aangedaan had, dat raakte hem toen ook heel erg. Hij had gedaan alsof hij Onyx haatte, misschien deed hij dat ook wel lichtelijk. Maar het voelde ook terecht dat iemand hem veroordeelde op zijn daden, en dat was juist goed geweest. Misschien moest hij zijn waardering richting Onyx meer uitspreken.
      Hij keek haar rustig aan. "Dus jij denkt dat Jester het probleem is? Jester, die als een van de weinigen zijn best heeft gedaan om meer uit Onyx te halen? Die hem weer liet geloven dat zoiets als liefde en vriendschap gewoon bestaat, ook voor hem? Die Onyx juist weer een beetje bij de groep liet betrekken, zo op zijn eigen manier?" Yrla was nooit een voorstander geweest van die relatie, maar hij kon het niet hebben dat Maaya Jester zwart maakte. Dat verdiende Jester niet. Hij bleef even zitten, wetende dat hij waarschijnlijk Maaya meer op de kast kon jagen als hij rustig en nuchter bleef. "Droom lekker verder, Maaya. Je schuift de schuld in de schoenen van Jester, terwijl je dondersgoed weet dat de hele zelfmoordpoging jouw schuld is. Ik vraag me af of Onyx gestopt is te geloven in zichzelf of dat hij geen hoop meer had, nadat je ook de relatie tussen hem en Jester kapot hebt gemaakt. Misschien heb je gelijk, had hij het idee dat hij moest voldoen aan een keurslijf. Of misschien had hij helemaal geen hoop meer op vriendschappen, doordat zijn aartsvijand zijn vertrouwen in de wereld zo de grond in geboord heeft."
      Hij keek even nieuwsgierig naar het meisje naast hem. "Hoe goed ken je Onyx eigenlijk Maaya? Of hoe goed denk je hem te kennen? Wat weet je over hem?" Hij hoopte dat ze de vraag zou beantwoorden, als ze ook maar een fout zou maken, kon hij haar daarop terug pakken.

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 14:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Boven de bomen? Ze voelde haar hart in haar schoenen zakken. "J- ja, dat kan denk ik wel," zei ze, niet helemaal zeker van zichzelf. "Dan heb ik iets nodig om op te staan." Ze scheen even met de zaklamp in de rondte of ze iets kon vinden.

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya boog zich ietsje naar voren toe en staarde hem aan. ‘Ik zie Onyx wanneer ik in de spiegel kijk. Zo goed ken ik hem. En daarom weet ik ook dat zijn zelfmoordpoging niets met mij te maken heeft. Jester heeft hem harder gekwetst dan ik ooit heb gedaan – en damn, ik heb toch echt wel mijn best gedaan om hem te breken. Toch heeft hij zichzelf nooit eerder wat aangedaan – en nu wel. De feiten spreken voor zich. Je mag je vriend zo hard verdedigen als je wilt, maar volgens mij weet jij als geen ander hoe moeilijk het is om aan zijn verwachtingen te voldoen. Tot slot waren jullie ooit ook eens onafscheidelijk, toch?’ Ze grinnikte vreugdeloos. 'Maar meneer is weleens vaker iemand zat.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Werkelijk? Zelfs nu jullie al zes jaar geen vrienden meer zijn? Ken je de mensen waar hij de laatste jaren voor leeft, waar hij om geeft? Ken je zijn misschien wel nieuwe hobby's? Dat er een leven na jou is Maaya?" Hij keek haar even met een glimlach aan. "Trouwens, Jester en Onyx hebben al twee dagen geleden met elkaar gebroken, en toen heeft hij zichzelf ook niets aangedaan. Hij was woest, ja. Maar waar jij over praat klopt niet. Hij vertrouwde inderdaad niemand meer. Ik wilde vrienden met hem zijn, maar hij voelde zich opnieuw verraden, zei dat hij niemand meer kon vertrouwen na wat vooral jij hem aangedaan hebt." Hij probeerde haar te confronteren met haar fouten, maar ze had het idee dat wat hij haar ook vertelde Maaya zou toch wel ontkennen. Iets wat hem frustreerde. Want als Maaya haar eigen fouten niet in zou zien, wat zou er dan gebeuren? Zou ze nogmaals achter Onyx aangaan? Hij moest absoluut voorkomen dat Onyx nog een keer zelfmoord zou plegen. En om een of andere reden was Yrla er heilig van overtuigd dat het meeste bij Maaya lag. Als hij Maaya kon overtuigen Onyx met rust te laten, dan had hij Onyx leven misschien wel gered. Van misschien wel een toekomstige poging.
      Yrla stond op. "Dus er moet iets anders zijn aan gisteravond. Wist je dat het gisteravond weer bijna goed was? Dat ze spraken over trouwen? Dat ze het weer goed hebben gemaakt, dat alles weer gelijmd zou worden? Dat ze erover zouden praten? En dat dat gemeend was? Geen spel van beide kanten niet? Tot het moment dat Damon kwam." Hij keek Maaya veelbetekenend aan. "Alle ellende van afgelopen jaren werd gisteravond in een avond omhoog gehaald. Weet je wat ik denk Maaya. Jester was de oorzaak niet. Want Onyx kon ook prima zonder Jester weer verder. Het was Damon die alles oprakelde, die alle ellende die jij op hem hebt losgelaten weer omhoog haalde en Jester was de druppel die de emmer liet overlopen."
      Hij had een razende Onyx voor hem en opeens viel er een besef. Hij dacht terug aan de woorden van Vienna. Ben je dan serieus zo bang voor het feit dat er echt iemand is die om je geeft dat je het maar verpulverd?". "Ik denk dat hij echt van Jester hield, maar zo bang was om Jester kwijt te raken na alles wat jij hem geflikt hebt dat hij niet meer erin durfde te geloven dat iemand ook van hem kan houden," zei hij meer tegen zichzelf, nu hij eindelijk de woorden van Vienna begreep.

[ bericht aangepast op 19 juli 2020 - 15:45 ]

---

It's never gonna happen, Guys.