[RPG — 2OO] The Filthy Rich • Speeltopic - Speeltopics

---

---

---

BEGINSITUATIE Het is het eerste weekend van juli en dat betekent één ding voor de inwoners van Heatherville: het jaarlijkse tuinfeest bij Ophelia George. Iedereen in Heatherville kent Ophelia. Ze is een oud-model en steenrijk. Nu ze al jaren met pensioen is, organiseert met regelmaat evenementen waaronder haar welbekende tuinfeest. In haar prachtige tuin is iedereen welkom. Het tuinfeest lijkt natuurlijk een prachtige en chique gelegenheid, terwijl iedereen wel beter weet. Het is het juiste moment voor overmatige drank- en drugsgebruik, vozen in geheime hoekjes en kamers en alles doen wat god verboden heeft. Eén ding is zeker: de tuinfeesten van Ophelia zijn niet voor niks zo populair.

★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★★ ★

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

---

Om heel eerlijk te zijn had Jules nog nooit met Ophelia George gesproken, zijn ouders kenden de vrouw welk, maar persoonlijk had hij nog nooit een woord met haar gewisseld. Hij wist wie het was, maar verder zei de naam hem vrij weinig, de enige associatie die hij deed waren de feestjes. ''Dat geef ik haar wel,'' hoorde Jules Monica naast zich zeggen, waardoor hij nu weer opkeek naar zijn 'date' en glimlachte. ''Ze moet ook wel in een stad als dit.'' Jules knikte. 'Elk jaar moet bigger and better, anders gaan alle huisvrouwen zitten roddelen,' zei Jules waarna hij naar Monica glimlachte. 'Of nou ja, dat doen ze toch wel.' voegde hij er nog aaan toe, waarna hij Monica volgde richting de bar.
''Kom, ik heb bubbels nodig als ik de helft van deze mensen wil overleven.'' zei Monica speels, terwijl ze hun weg lans de mensen maakten, Jules grinnikte. Hij was uit nature een erg sociale jongen, maar hij begreep precies wat Monica bedoelde, soms was alles hier een beetje oppervlakkig. Jules was niet zo van de praatjes over wie het grootste jacht had of in het geval van de jongens van zijn leeftijd de knapste date mee had gebracht. In dat geval zou Jules trouwens wel winnen, hoewel het nog altijd geen date was.
Terwijl Jules weer een beetje met zijn gedachten weg was gedwaald had Monica al een glas bubbels voor hem gehaald. 'Dank je wel,' zei hij terwijl hij het glas overnam. ''Proost, op een zeer interessante avond.'' zei Monica, Jules liet zijn glas zachtjes tegen die van Monica aan klinken. 'Proost.' herhaalde hij waarna hij een slokje nam van de champagne. ''Dus Caleruega... Hoe is het leven?'' begon Monica vervolgens, Jules keek haar even met een kleine grijns aan. 'Oh Monica, je word al bijna net zoals alle vrouwen met wie mijn moeder altijd omgaat. Straks ga je me zeker ook vragen of ik al een vriendin heb en hoe het met de studie gaat,' zei Jules plagend, waarna hij Monica zachtjes aanstoot.
'Maar,' begon Jules toen toch. 'Laten we zeggen dat ik wel betere tijden heb gekend. Na drie studies gefaald te hebben, heb ik geen idee wat mijn vierde keuze word.' Het was in Jules zijn geval niet perse dat hij niet kon studeren, op high school had hij het altijd prima gedaan, het was gewoon dat hij niet voor iets kon studeren wat hem totaal niet interesseerde. Al zijn drie voorgaande studie waren in de economie of business kant op en om heel eerlijk te zijn was dat de meest saaie richting die Jules zich kon verzinnen, maar hij wou zijn ouders niet teleurstellen. 'Maar afgezien daarvan kijk ik uit naar de rest van de zomer.' zei Jules waarna hij naar Monica glimlachte. 'En bij jou, loopt alles nog op rolletjes?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Wanneer Nikita om een groter glas vraagt — weet Noam instinctief dat zijn eerdere woorden niet zijn aangekomen. Ondanks haar Russische familiaire achtergrond, is alcohol tevens een verkeerd coping mechanisme geworden voor haar. Rondom deze momenten kan Noam niet meedoen — wetende dat zijn alcohol tolerantie lachwekkend is.       'Heb je er ooit bij stilgestaan wat ik wil, hm? Toen je volledig overtuigd was dat je die blonde vyteret' nogi wilde, was dat niet genoeg om je loyaal te houden. Je wilde haar. En mij. Ik heb je nooit geweigerd.'       Noam voelt de aardse grond plotseling onder zijn voeten verdwijnen — waarna hij maar blijft vallen, vallen, vallen. Zojuist had hij Nikita gezegd wat hij wilde laten gebeuren, maar ze wuift het weg alsof het niet heeft plaatsgevonden. Noam tracht zich vast te grijpen aan voorbij razende handvatten — maar krijgt geen enkele grip.       'Oh, Nono, hoe vaak ben je niet tussen mijn lakens gekropen terwijl je nog naar haar rook?'       Noam voelt Nikita's warme ademhaling tegen hem, maar haar woorden zijn de reden waarom hij achteruit deinst. Snuivend kijkt hij haar aan alsof ze een vreemde is — een roodheid langs zijn hals omhoog kruipend naar zijn wangen. Noam kijkt rond, bang dat iemand haar net heeft gehoord. Echter — niets of niemand lijkt ook maar iets op te merken. Noam tracht zijn wervelende gevoelens enigszins onder controle te krijgen, maar weet vanaf moment één dat hij daarin gaat falen om het goed te bewerkstelligen.       'Ik heb je zojuist verteld dat ik— En nu jij— Wat is er—'       De roodheid heeft inmiddels volledig beslag genomen van zijn wangen — aangevoerd door zijn hakkelende woorden. Noam zou willen dat hij kon krimpen, weg van haar neerbuigende blik. Alles wat hij haar net heeft gezegd — weggeveegd door een simpele opmerking.       Noam zou Nikita door elkaar willen schudden, haar wakker willen krijgen waardoor ze alles daadwerkelijk kan zien. Alhoewel hij dondersgoed weet dat dat een verloren zaak is — hij zou hemel en hel voor haar bewegen als benodigd, maar zij zou over hem heen walsen met haar naaldhakken. Noam voelt zich nietig klein, nietszeggend.       'Ik ben hier klaar mee. Ik kan niet voor iemand blijven vechten die niet wil.'       Noam slikt zijn emoties weg — het shotglas neerzettend en wegduwend.       'Word eens volwassen, Nik.'

Welcome to Billionaire Boys Club.

---

•

MONICA VALENTINA DIANGELO 21 • Maffia princess • With Jules > On her way • Outfit (<<<) 'Oh Monica, je word al bijna net zoals alle vrouwen met wie mijn moeder altijd omgaat. Straks ga je me zeker ook vragen of ik al een vriendin heb en hoe het met de studie gaat,' zei Jules plagend en ik rol speels mijn ogen. ''Oh, heb je een vriendin? En ik weet van niks?'' plaag ik hem en ik lach zachtjes. Niks mis met een beetje interesse toch. ''Besides, ik moet me toch een beetje voorbereiden op de rol van trophy wife, dat wordt van me verwacht.'' ga ik op een speelse toon verder. Voor velen hier de droom, I'm sure. Maar ik zou gillend gek worden als ik de hele dag thuis zou moeten zitten, en dan waarschijnlijk ook nog met kinderen. Dat is wel wat zo'n man van je gaat verwachten. No thanks. Ik heb leukere dingen te doen in het leven dan vast zitten thuis. 'Maar,' begon Jules toen toch. 'Laten we zeggen dat ik wel betere tijden heb gekend. Na drie studies gefaald te hebben, heb ik geen idee wat mijn vierde keuze word.' Ik knik en breng langzaam het glas naar mijn lippen. Ik had al vroeg besloten dat studeren het niet ging worden voor mij. Ik had net genoeg motivatie om een diploma te halen van de middelbare school. Ik had het ook niet nodig. Kunstopleidingen zijn meestal een grote grap en er bestaat nou eenmaal geen opleiding om een top maffialid te worden. Nee nee, daar heb ik genoeg aan mijn eigen familie. 'Maar afgezien daarvan kijk ik uit naar de rest van de zomer.' Ik glimlach naar hem en hef mijn glas wat. ''Cheers to that.'' zeg ik met een lichte grijns. Goed, bijna het hele jaar was vakantie voor mij en het enige verschil dat de zomer maakte was dat het weer iets beter was. Maar het betekent ook dat iedereen beschikbaar is, en daar kijk ik naar uit. Ik moet het niet hebben wanneer mensen altijd zeggen dat ze het te druk hebben. In de zomer lijkt dat grotendeels weg te vallen. 'En bij jou, loopt alles nog op rolletjes?' Ik haal lichtjes mijn schouders op en knik lichtjes. ''Ik kan zeker niet klagen.'' zeg ik nonchalant. ''Ik ben bezig met mijn kunst, met feestjes, met shoppen, het goede leven.'' zeg ik en lach zachtjes. ''En soms schakelt mijn vader me in als er een businessdeal gesloten moet worden, niemand kan nee zeggen tegen mij toch?'' zeg ik plagend. ''Maar, hoogstwaarschijnlijk gaat deze omgeving me weer vervelen over een paar weken, dus pak ik even de jacht voor een tripje langs Europa,'' ik kijk hem aan. ''Wil je mee?''

---

El Diablo.

---

Hoewel het niet haar bedoeling was geweest, had Elizabeth haar buurmeisje kennelijk wat laten schrikken, althans, dat bleek uit de geschokte manier waarmee Ella zich had omgedraaid. Zo eng was ze toch niet? Of nou ja... eigenlijk misschien wel, maar dat wist Ella gelukkig niet. Ella's geschrokken blik maakte al gauw plaats voor een warme glimlach toen ze Madeleine en Liz zag staan, ze stak haar duim en wijsvinger in een cirkelgebaar op.       'Nice to see you too.' Elizabeth haalde grijnzend haar schouders op en liet haar ogen over Ella's jurk gaan, die van top tot teen bezet was met fonkelende edelsteentjes.       'Jij mag er anders ook zeker wezen, erg disco.' Liz wierp haar glimlachend een knipoog toe en wierp vervolgens kort een blik over haar schouder richting de rest van de tuin. Meestal waren Ophelia's feestjes de definitie van totale escalatie, daar waren ze ook berucht voor. Dit feestje leek echter tot nog toe nauwelijks op gang gekomen te zijn, de dansvloer lag er verlaten bij en mensen hadden zich voornamelijk in groepjes verzameld aan de randen van de tuin. 'En het ziet erna uit dat dit feestje wel wat disco kan gebruiken. Het lijkt wel de bejaarden bingo op zondagmiddag.' Terwijl Liz dit zei kreeg ze een glas champagne in haar handen gedrukt van Madeleine — dat was inderdaad een effectieve oplossing.       'Voor een onvergetelijke nacht.' Hoewel ze haar gezicht succesvol in de plooi wist te houden, had Liz eigenlijk haar wenkbrauw op willen trekken. Als er iets was wat ze niet van plan was, was het wel om morgen wakker te worden zonder een idee te hebben van... iets. Ella leek daar anders over te denken.       'Ik solliciteer naar een flinke kater morgenochtend, dus mij zie je ’s ochtend niet hardlopen.' Liz schudde lachend haar hoofd en hield haar glas ook kort omhoog.       'Afhankelijk van hoe ik me morgenochtend voel kom ik wel een anti-kater kit bij je langsbrengen,' zei ze lachend tegen Ella, waarna ze zich met een geamuseerde glimlach tot Madeleine wendde. 'Ik snap trouwens niet hoe jij jezelf elke keer weer ertoe zet iedere ochtend hard te gaan lopen.' Liz was absoluut niet lui en had ook zeker geen moeite met zonder een ochtendhumeur vroeg op te staan — maar elke dag hardlopen? Dat liet ze met liefde over aan onmenselijke figuren zoals Madeleine.       'Is dat een nieuwe tattoo? I love it!' Liz ving Ella's blik over de rand van haar glas. 'Your work?' Met een trotse grijns bracht ze haar glas naar beneden en knikte bevestigend. Haar blik verplaatste zich naar opzij en met een scheve glimlach keek ze Madeleine zijdelings aan.       'Zeker wel.' Liz trok een tikkeltje uitdagend haar wenkbrauw op toen ze haar blik weer met die van Ella liet kruizen. 'Stiekem wacht ik nog steeds op de dag dat jij mijn studio eens komt inwandelen... Als je dat aandurft, natuurlijk.' Kort zwijgend walste ze het kleine beetje resterende champagne rond in haar glas. 'Misschien kan ik er eentje zetten gebaseerd op één van je schilderijen?' Ze dronk het restje op. 'Maar goed, zullen we de dansvloer eens wakkerschudden?'

Big girls don't cry 🔪 22 — Femme Fatale — Dress — Madeleine & Ella

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 22:00 ]

---

I just caught the wave in your eyes

Altair merkt vrijwel direct de uitkomst van zijn woorden op, gezien haar wangen een onschuldige rode kleur bezitten — al weet hij maar al te goed dat haar hoofd alles behalve onschuld is op het moment. Het kost hem dan ook aardig wat moeite om zijn eigen gezicht netjes in de plooi te houden, gezien hij haar vooral niet het idee wil geven dat hij haar uitlacht. Sinds ze aangewandeld kwam deze middag heeft hij geen greintje spijt gehad van deze keuze — al was het die van haar om hem uit te nodigen.       ‘Geen extreem veeleisende man dus, hm?’       Dat haar stem heser klinkt doet er enkel voor zorgen dat Altair’s mondhoekjes kort opkrullen. Het is vermakelijk dat ze terugkomt op zijn eerdere woorden. Het is vermakelijk te beseffen hoe fout ze daarmee zit, maar dat houdt hij maar voor zich. ‘Ik zie het eerder dat ik weet wat ik wil, maar dat ik er niet vies van ben anderen te pleasen.’ Zijn wenkbrauwen schieten eventjes op, geheel bewust van zijn woordkeuze. ‘Bovendien, nieuwe dingen leren is altijd vermakelijk.’ Inmiddels groeit er alweer een charmante grijns op zijn gezicht.       ‘Als je voor de lekkere hapjes komt dan ben je aan het verkeerde adres, vrees ik. Vaak ziet het er lekkerder uit dan het daadwerkelijk is, al willen sommige nog wel het proeven waard zijn hoor.’       Altair verwacht niet anders dan dat ze in zou gaan op zijn hapjes opmerking, en perfecter dan dat kan het niet zijn. De aantrekkelijke blondine grinnikt zacht, en hij volgt haar kort met een eigen zachtere lach. ‘En jij Noé? Ben jij het proeven waard, hmm?’ Altair laat zijn blik even over haar gezicht glijden, voor hij vermakelijk een slokje neemt van zijn eigen drankje. De onschuld rondom Noé siert haar, en ergens is Altair wel geïnteresseerd dit verder uit te vogelen door middel van dit nog onschuldige spelletje. Haar reacties zijn vermakelijk, en laten hem weten dat hij oprecht in een heel andere wereld is dan voorheen — ondanks dat geld nog altijd een belangrijke rol speelt.       ‘Beloof me dat een volgend feest aan jouw adres zal zijn? Uiteraard wel gediend met lekkere hapjes.’       De onschuld in haar ogen doet hem laten grijnzen. ‘Nodig jij jezelf nu zomaar uit?’ Een zachte lach rolt over zijn lippen. ‘Maar alleen als jij co-host, anders zullen er toch geen lekkere hapjes zijn. En als je verdere gasten wilt… heb ik echt jouw hulp nodig. Zelf giet hij de inhoud van zijn glas ook achterover, voor hij haar lege glas aanneemt en deze beide op de bar zet — een handeling die hem geen moeite kost, gezien zij nabijheid.       Altair zet een wat serieuzere blik op wanneer hij zich terug naar Noé keert. ’Maar Noé, vertel me, wat wil je nu doen?’ Naarmate zijn zin verloopt komt hij wat dichterbij gehangen, al blijft zijn blik braafjes op haar ogen gericht. In een wat zachtere toon spreekt hij het volgende dan ook uit. ‘Wil je weer dansen? Of… nog een drankje? Een hapje misschien?’ Natuurlijk verwacht Altair niets, maar het is veel te vermakelijk om haar wat te plagen.       Ondertussen is hem ook niet ontgaan dat het duo van de dansvloer niet ver van hen verwijderd is, waardoor hij er toch eventjes aan twijfelt om Noé daar gewoon weer weg te halen, maar wie weet is ze de moed wel bij elkaar aan het verzamelen hen op te zoeken — al betwijfelt hij dat laatste. Het idee dat ze dan ook uit hun vizier moeten vertrekken is groots, vooral gezien alle genomen shotjes op het moment.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

---

• 22 • At Ophelia's • w/ Altair • Outfit •

      "Ik zie het eerder dat ik weet wat ik wil, maar dat ik er niet vies van ben anderen te pleasen."
Met een veelzeggende uitdrukking weet Altair de woorden aan Noé over te brengen — de grijns perfect spelende rondom zijn mond, waarmee hij zich bewust lijkt van de dubbelzinnige ondertoon. "Bovendien, nieuwe dingen leren is altijd vermakelijk."
      Die man.. Noé dwong haar rode konen te verdwijnen, tevergeefs, terwijl haar hart zich onbewust versnelde. Dit is een spel waar het overduidelijk te merken was wie er aan de winnende hand bleek, en dat was niet de blondine zelf. Toch bleef Noé het proberen, telkens vormde zich een juiste opmerking — welke ze probleemloos naar buiten wist te brengen om de overhand enigszins een beetje terug te krijgen. Ze genoot, dat was wat uiteindelijk telde. En aan de uitdrukking te zien die speelde op het gezicht van Altair, vermaakte hij zich eveneens.
      "En jij Noé? Ben jij het proeven waard, hmm?"
Noé huiverde — dankbaar dat ze geen slok drinken had genomen, omdat ze zich dan zeker weten verslikt had. Elke onschuldige gedachten die door haar hoofd heen gleed, veranderde naar bijna compleet het tegenovergestelde, terwijl ze haar best deed om daar in hun gesprek niks van te laten blijken. Met haar blik daagde ze hem uit, daar waar haar woorden deze eventueel leken te missen.
      "Nodig jij jezelf nu zomaar uit?" reageerde Altair — doelend op de belofte die Noé hem liet maken, nu het onderwerp afgedwaald was naar lekkere hapjes. Noé moest haar best doen om haar blik niet eens nadrukkelijk over Altair heen te laten glijden, wetende diep van binnen dat ze daarmee veel meer verried dan ze eigenlijk zou willen.
      "Maar alleen als jij co-host, anders zullen er toch geen lekkere hapjes zijn. En als je verdere gasten wilt… heb ik echt jouw hulp nodig."
Een zachte grijns sierde haar mondhoeken. "Oh, ik help wel. Kan je dan alleen niet beloven dat er van het lekkers nog veel over gaat blijven." Met een zoete uitdrukking dronk ze het laatste restje van haar drankje op, plaatste daarna haar lege glas op de bar en besloot voor heel even dat dát genoeg was voor nu.
      "Maar Noé, vertel me, wat wil je nu doen?"
Subtiel komt Altair dichtbij en raakt Noé zich maar al te bewust van de steeds kleiner wordende afstand tussen hen in. Onbewust bevochtigde de blondine met haar tong haar onderlip en dwong zichzelf stevig om haar blik vooral niet af te laten dwalen zijn mond — nu ook deze ineens een heel stuk dichterbij was. Wat wilde zij doen?
      "Wil je weer dansen? Of… nog een drankje? Een hapje misschien?"
Zachtjes beet Noé op haar lip, bedenkelijk terwijl haar heldere kijkers geen moment van zijn donkere afweken. Dansen klonk opnieuw heel verleidelijk, maar tegelijkertijd was ze bang dat haar lichaam dichtbij het zijne verried hoe ze langzaamaan op dat van hem leek te reageren. En hapjes.. Oh, ze kon wel wat hapjes bedenken, maar dat leek in niets op de kaviaar of kazen die er nu bediend werden.
      Lichte blossen verschijnen opnieuw op Noé's wangen — een half jaar was nog niet lang, maar zij was daardoor beslist niet van steen. Dit was voor het eerst pas dat ze weer een andere man toestond in de speelse gedachten van haar hoofd.
      "Een man die weet wat hij wil, hm?" mompelt ze dan, zacht doch hard genoeg voor Altair om het te horen. "Verras me maar."

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

"Wil je weg?" Seb slikt kort. En schud zijn hoofd wanhopig. "Ik weet het niet Leo... Ik wil je niet wegtrekken bij Lee..." Hij wist maar al te goed dat hij zijn vriendin hier voor het blok zette en dat was alles behalve wat hij wilde. Maar het liefst wilde hij zo hard mogelijk naar huis rennen. ZIjn blik schoot nogmaals naar zijn ex, die nog steeds op het bankje zat. "Ik..." Even dacht hij na. Zijn autosleutels brandden in zijn zak. Sebastian nam nog een driftige trek van zijn sigaret, waarna hij het laatste restje wegschoot en zijn glas achterover gooide. "Ja." Zijn stem klonk hees. Het was genoeg geweest voor vanavond. Moest hij afscheid nemen van Tinsley? Moest hij Leo hier laten? Hij wist het allemaal niet, zijn hoofd was een grote wirwar van gedachten, gevoelens, dingen die hij zou willen zeggen of doen. Even hield hij zijn hoofd schuin terwijl hij Leonora's gezicht bestudeerde. "Je hoeft niet mee." Het was een zwak voorstel, maar hij wist niet wat hij nog meer kon zeggen. Deze avond was voor haar vast ook meer dan ongemakkelijk. "Ik praat morgen wel met Lee, okay?" Hij zette een stap dichterbij Leo. "Dan kunnen we volgende keer gewoon normaal met elkaar weg... Zoals vroeger?", Seb lachte ongemakkelijk.       Nog steeds had hij de neiging om er helemaal vanaf te gaan en hij blikte kort even rond. Er waren een hoop mensen die hij nog geen gedag had gezegd en ergens wilde hij ook graag nog eens met Kars spreken. Het leek hem echter beter om dit niet hier te doen, niet vandaag. "Dus... Ik laat het van jou afhangen." Schaapachtig glimlachte de jongen opnieuw terwijl hij Leo aankeek, zich wel degelijk bewust van het enorme blok waar hij haar voor plaatste.

[ bericht aangepast op 17 april 2020 - 9:45 ]

---

If you want someone to trust you, you should give them a reason.

---

---

''Besides, ik moet me toch een beetje voorbereiden op de rol van trophy wife, dat wordt van me verwacht.'' zei Monica, een kleine lach verscheen op Jules zijn lippen, hij wist net zo goed als Monica dat dit voor haar verre van een droom was. Hij kon het niet eens voor zich zien Monica die de hele dag in haar huis opgesloten zou zitten wachtend tot haar hard werkende man eindelijk weer thuis kwam. 'Hmm,' mompelde Jules terwijl hij Monica even aankeek. 'Ik moet zeggen, je zou een geweldige trophy wife zijn, maar je moet vooral doen wat je gelukkig maakt. Ik zou geen dag vast kunnen zitten in een huis.'
Jules ging verder over zijn eigen leven, waar Monica naar had gevraagd, Jules vertelde haar over zijn derde studie die niet zo goed uitgepakt was en dat hij niet precies wist hij nu moest. Het was waar, Jules had geen flauw idee, hij werd helemaal gek van alle flauwekul studies die hij inmiddels had geprobeerd. Geweldige beroepen kon je er mee leren, maar het waren allemaal niet dingen die hem wisten te interesseren. Het liefst wou Izak iets met fotografie doen, hij liep al sinds jongs af aan met een camera in zijn handen, maar hij had nog altijd niet het lef opgedaan om zijn ouders te vertellen dat de studies die ze hem aanwezen niks voor hem waren. ''Cheers to that.'' zei Monica, nadat Jules was geëindigd dat hij voornamelijk uitkeek op de zomer. Net als Monica hief Jules zijn glas, waarna hij deze naar zijn lippen bracht, waarbij hij nog net de neiging onderdrukte om het glas direct in zijn keel leeg te gieten. Jules kwam nooit ergens met de intentie om dronken te worden, maar nadat zijn gedachten terug waren gegaan naar hoe vreselijk hij bleef falen leek dronken worden nog niet eens zo'n heel slecht idee.
''Ik kan zeker niet klagen.'' zei Monica vervolgens toen Jules haar vroeg hoe het met haar leven ging. ''Ik ben bezig met mijn kunst, met feestjes, met shoppen, het goede leven. En soms schakelt mijn vader me in als er een businessdeal gesloten moet worden, niemand kan nee zeggen tegen mij toch?'' vertelde Monica. Jules liet een zucht over zijn lippen rollen toen hij haar antwoord hoorde. 'That sounds great.' zei Jules, waarna hij hij nog een slok nam van zijn champagne. 'En natuurlijk kan niemand nee zeggen tegen jou honey. Ik denk dat jij het beste wapen bent in het bedrijf van je vader.' zei Jules, hij wist nog altijd niet echt wat Monica haar vader nou precies deed, maar hij wist er zeker wel goed geld mee te verdienen gezien het huis waar de Diangelo's in woonden.
''Maar, hoogstwaarschijnlijk gaat deze omgeving me weer vervelen over een paar weken, dus pak ik even de jacht voor een tripje langs Europa,'' ging Monica inmiddels verder over haar leven. ''Wil je mee?'' Jules grinnikte, maar knikte daarna direct. 'Dat klinkt geweldig,' zei Jules. 'Ik denk dat mijn mémé en pépé of mijn abuelo en abuela me graag weer eens zouden zien.' Jules haalde even zijn hand door zijn haren. 'Even een tripje langs Frankrijk en Spanje is geen probleem toch?' zei Jules waarna hij Monica een tevreden glimlach schonk.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Ergens begint er woede te groeien tegenover Leonora, en hoe ze dit zo had kunnen doen — al kost het haar geen enkele moeite dit weer weg te drukken, zich geheel bewust van wat voor persoon haar vriendin daadwerkelijk is. Ze wil voor iedereen het beste, en zag dit waarschijnlijk als iets positiefs. Het enige dat Tinsley ervan kan maken is dat ze haar best heeft gedaan, het was Sebastian die begon met schreeuwen. En ondanks dat ze niet iemand is die vingers wijst, kan ze met trots zeggen dat het niet haar verkeerde start is geweest.       Als ze een blik richting Leonora en Sebastian werpt, merkt ze op dat hij zich al gereed aan het maken is om te vertrekken. Het is iets dat haar een steek bezorgd, want ondanks dat ze niet zozeer verwacht dat die twee haar zouden volgen, doet het haar toch pijn. Ze is niet de hulpeloze dame die achterna gezeten moet worden om gered te worden, maar het zou fijn zijn als iemand het had gedaan. Even slaat ze haar ogen neer om haar emoties te bedwingen, terwijl ze nadenkt of ze nog wel terug wil naar die twee — gezien geen van hen ook maar op haar gefocust is.       Wanneer Tinsley net omhoog wil komen om haarzelf ook maar ergens toe te verplaatsen, merkt ze op dat Kars even wat verdwaald rond staat te kijken. Direct wenkt ze hem dan ook, en forceert ze een klein glimlachje. Ze biedt haar eigen glas aan, die ze nog snel vult voor hem, en pakt één van de andere twee die er op het bankje staan. Ze weet niet eens van wie hij is, maar het kan haar weinig schelen. Ze schenkt ook dat glas vol, en wacht geduldig tot Kars dichterbij is voor ze opstaat.       Eenmaal bij haar, omhelst ze hem met een diepe zucht. Al gauw inhaleert ze zijn aangename lucht — een perfecte mengelmoes tussen eau de parfum en zijn persoonlijke geur — voor ze haar armen om zijn nek laat hangen en hem weer aankijkt. ‘Alsjeblieft, laat me niet meer alleen met hen.’ Haar vingers spelen met de haartjes onderin zijn nek, terwijl er langzaam een glimlach verschijnt.       ‘Zeg me overigens alsjeblieft dat je lief hebt gespeeld met Fitz,’ haar wenkbrauw schiet waarschuwend omhoog, zich geheel bewust van hun ongoing feud, maar geheel onwetend over de aantrekkingskracht die er daadwerkelijk gaande is. ‘Het ligt me echt niet lekker dat jullie twee zo kibbelen als een oud getrouwd stel, dat is namelijk onze taak.’ Tinsley trekt een overdreven pruillip, zich nog niet geheel bewust van het feit dat het duidelijk is dat ze al aardig wat drank achter haar kiezen heeft zitten.

---

De rode wangen, gepaard met de blik die over hem heen glijdt duidt erop dat haar gedachten lang niet zo netjes meer kunnen blijven als ze zelf zou willen — toch blijft ze meegaan in het testen en uitdagen van elkaar, waardoor Altair ook zeker niet stopt. Ze lijkt het ritme met elke opmerking echter beter te vinden, waardoor hij haar haast als een gewaagde tegenstander neer kan stempelen.       ‘Oh, ik help wel. Kan je dan alleen niet beloven dat er van het lekkers nog veel over gaat blijven.’       Ditmaal schiet zijn wenkbrauw op, terwijl zijn lippen in een alleswetende glimlach glijdt. De betekenis van de woorden klinken duidelijker door zijn eigen voortgaande opmerking, en bovendien helpt haar onschuldige uitdrukking er ook zeker niet bij. Of juist wel, het is maar net hoe je het ziet. Langzaam glijdt zijn uitdrukking echter over in een grijns, al zegt hij niets — zich geheel bewust van de hese toon die er nu in zijn stem te vinden zal zijn. In plaats daarvan schraapt hij zijn keel gauw, iets dat al als een duidelijke hint moet klinken.       Nadat hij haar vraagt wat zij wil doen blijft het stil, al geeft haar lichaam waarschijnlijk geheel onbewust genoeg signalen af. Het likken van haar onderlip, het feit dat haar ogen met moeite kunnen focussen op zijn eigen ogen en zelfs de beet op haar onderlip vervolgens ontgaan hem zeker niet, en doen de aandacht naar haar lippen glijden voor zo’n twee seconden — voordat deze direct weer naar haar ogen schieten. Zijn ogen staan afwachtend, doch geduldig, iets dat het opkrullen van zijn ene mondhoek ook doet laten zien. Al kan dat best nog eens gezien worden als vermaak — al is ook dat niet gelogen.       ‘Een man die weet wat hij wil, hm? Verras me maar.’       Haar woorden zijn zacht, maar had genoeg om hoorbaar te zijn voor Altair. Hij heeft nog steeds geen aanstalte gemaakt om van haar weg te stappen, en eigenlijk wil hij dat ook gewoon niet. Het spelletje dat ze nu spelen is veel te vermakelijk, toch doet hij het om haar reactie te testen. Zijn wijsvinger tikt quasi bedenkelijk tegen zijn onderlip aan, terwijl hij met een bedenkelijke blik haar bestudeerd. ‘Heb je al spijt van je woordkeuze?’ Er krult een jongensachtige grijns rond zijn lippen, terwijl hij dan toch zijn ogen weg laat glijden en het feest weer een kijkje gunt.       Lang duurt het niet, voor zijn blik weer haar kant op keert — opnieuw zijn ogen in die van haar borend. ‘Ik heb wel een idee.’ Zijn wenkbrauwen trekken kort op, op uitdagende wijze, voor hij opnieuw een hand tegen haar onderrug plaatst en haar naar binnen leidt. Hij zwijgt expres, zodat haar hersenen kunnen gaan werken, voordat hij zijn blik uiteindelijk naar haar toe keert. Blindelings leidt hij hen het huis van Orphelia binnen. ‘Jij bent hier vaker geweest, geef me een rondleiding. Dan kun je me gelijk je favoriete kamer in het huis laten zien?’ Ondanks dat het geheel onschuldig bedoeld is, laat hij het zo totaal niet overkomen met zowel zijn toon als uitdrukkingen — al zullen de zachte rondjes die zijn vinger draait op haar rug daar ook niet bij helpen.

---

I'm your little ray of pitch black.

Madeleine glimlachte weer bij het krijgen van een compliment over haar outfit en die van Liz. Ze knikte instemmend op wat de dame naast haar zei. ‘’Ik ben er vrij zeker van dat je de hele kamer zou oplichten als je onder het licht zou staan.’’ Vulde Madeleine aan en nam nog een paar slokken van haar glas. Ze was teleurgesteld dat haar glas al zo snel leeg leek te zijn. Vandaar dat ze tussendoor de barman een seintje gaf voor een nieuwe ronde, voordat haar glas helemaal leeg was. Vervolgens liet ze net als Liz haar ogen over de ruimte glijden en dacht vrijwel hetzelfde als wat er in haar oren klonk. Ze was blij dat ze niet de enige was die dacht dat de feest wat stroefjes op gang liep. Maar de ‘spice’ zou nog wel komen, daar was ze wel zeker van. Madeleine nam nog net haar laatste slok toen ze weer een nieuwe dosis aangereikt kreeg. Nog voordat ze een slok wilde nemen hoorde ze Ella commentaar maken over een kater, waardoor ze even stopte. ‘’Hoewel ik een kater zou moeten ontwijken, denk ik toch echt dat ik die probleem overlaat aan mijn toekomstige zelf.’’ Ze zou het rustig aan moeten doen, maar zo zag het er vanavond niet naar uit. ‘’Die kit mag je mij trouwens ook bezorgen morgenochtend, graag zelfs.’’ Hoewel ze nu wel deed alsof de kater haar niks zou schelen, wist ze dat ze daar morgenochtend toch flinke moeite mee zou hebben. De stem van haar moeder echode in haar hoofd. ‘Let op je alcohol gebruik, Madeleine.’ Ja ja, dacht ze terwijl ze nog een flinke teug nam. Een feest was niet leuk zonder een beetje dronken te zijn, niet waar? Madeleine kon het niet laten om te grijnzen om Elizabeth. Ze haalde nonchalant haar schouders op. ‘’Je went er na een tijdje aan. Rennen is net als koffie in mijn geval. ‘’Als mijn kater niet zorgt voor een neerslag en je succesvol je anti-kater kit komt brengen, dan mag je best mee? Natuurlijk als je er zin in hebt. We already have one man down.’’ Het laatste zei ze terwijl ze Ella aankeek, die kennelijk haar tattoo op had gemerkt. Wat betekende dat ze de dame al langer dan een week niet had gezien. ‘’Uhu.’’ Merkte Madeleine kort op en knikte dankbaar. ‘’Gezet door de enige echte Elizabeth-‘’ Madeleine stopte even gezien ze de achternaam van Liz niet wist en keek dan ook hoopvol naar haar tatoeëerder om haar zin af te kunnen maken. Met grote ogen keek Madeleine Liz en Ella aan toen ze suggestie van Elizabeth hoorde. ‘’Ja! Absolutely, dat zou fenomenaal staan.’’ Ze kon het niet laten. ‘’Just think about it, jullie kunstwerken samengesmolten tot één meesterwerk.’’ Hoewel ze maar enkele keren de schilderijen van Ella had gezien, herinnerde ze dat ze behoorlijk onder de indruk was geweest toen Madeleine ze had gezien. Een knik vanuit Madeleine stemde in op de tweede suggestie van Liz en voor de twee het wisten was Madeleine al dansend naar de dansvloer geschoven. Met haar in haar ene hand haar glas bubbels en de andere in de lucht. ‘’Laat jullie dansmoves maar eens zien.’’ Kwam er uitdagend uit haar mond. Ja, de bubbels begonnen hun werk langzamerhand te doen.

'Ik weet het niet, Leo... Ik wil je niet wegtrekken bij Lee...' antwoordde Sebastian vrijwel meteen. Hij leek niet echt te weten wat hij met zichzelf aan moest en Leo wilde het liefst haar armen om hem heen slaan om hem gerust te stellen, maar weerhield zich ervan. Even keek Leo in de richting waarin Lee verdwenen was, en ze zag haar beste vriendin op een bankje zitten. Had ze achter Tinsley aan moeten gaan? Ze voelde zich zo in tweestrijd dat ze zichzelf wel voor haar hoofd kon slaan. Ze had dit nooit op een feest moeten doen. Misschien had ze de twee überhaupt niet meer aan elkaar voor moeten laten stellen, maar had ze het gewoon over moeten laten aan henzelf. 'Ik...' verbrak Sebastian de stilte weer even, wat ervoor zorgde dat Leo haar ogen weer op hem richtte. 'Ja. Je hoeft niet mee. Ik praat morgen wel met Lee, okay? Dan kunnen we de volgende keer gewoon normaal met elkaar weg... zoals vroeger?'       Leo knikte kort en glimlachte even en keek nog een keer naar Tinsley, die nu Kars omhelsde. Een zachte zucht van verlichting verliet haar mond even. Ze had echt wel naar Lee toe willen lopen, maar ze kon het ook niet over haar hart verkrijgen Sebastian achter te laten. Kars kon haar beter laten voelen, hoopte ze. Lee verdiende alle goeds in de wereld.       'Dus... Ik laat het van jou afhangen,' zei Sebastian toen en ze keek hem weer aan. Aarzelend staarde ze naar haar open schoenen en ze haalde diep adem.       'Ik ga wel mee,' reageerde ze toen en ze glimlachte en hing haar tasje goed rond haar schouders en viste haar telefoon eruit.                   »» LEE                   Ik breng Seb naar huis. See you later x Ze keek terug naar Seb en greep hem bij zijn arm. 'Kom,' zei ze meteen en ze liepen terug richting het grote huis. Stiekem was ze opgelucht dat hij al weg wilde, want zij voelde zich ook echt allesbehalve ontspannen.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

---

• 22 • At Ophelia's • w/ Altair • Outfit •

Het lag aan haar. Door de korte afstand die er nu nog tussen haar en Altair in lag, leek de lucht om hen heen te knetteren. Noé was niet afgestompt en de man voor haar beslist niet onaantrekkelijk — het tegendeel zelfs. Het feit dat ze het dan ook zo langzamerhand warm van hem begon te krijgen, was iets waar ze niks aan kon doen. Haar vrouwelijke hormonen sloegen op hol.
      Als Altair zijn wijsvinger bedenkelijk tegen zijn onderlip aantikt verliest Noé de kracht om niet naar zijn mond te kijken en tracht ze de lichte versnelling in haar hartslag te negeren.
      "Heb je al spijt van je woordkeuze?"
Met een jongensachtige grijns rondom zijn mond blikt Altair op Noé neer en kijkt de blondine ietwat betrapt naar hem op. Hij doet het erom.. Noé trok enkel haar wenkbrauw iets op, in een stille uitdaging die hem vroeg waar hij nog op aan het wachten was. In het begin was ze wellicht wat stroef geweest — na twee jaar was ze het een en ander op vrijgezel gebied aardig verleert — maar voor het eerst leek de blondine weer op te leven. Allemaal dankzij de man voor haar.
      "Ik weet wel iets," zegt hij dan, waarbij de uitdagende gloed in zijn ogen niet te missen is. Nieuwsgierig kijkt Noé nog eenmaal naar hem op, waarna ze zich door hem mee laat leiden — zijn hand rustend op haar onderrug. Onderweg valt haar blik heel even op het duo aan de bar, waarop haar hart voor luttele seconden een keer samen knijpt, alvorens de blondine weer wegkijkt.
      Wanneer Altair een weg naar binnen maakt, fronst Noé lichtjes. Wat was hij van plan? Haar hersens ratelde bijna aan een stuk door, maar een exacte vinger kreeg ze niet gelegd op wat hij leek te gaan doen. Het kwartje valt pas nadat Altair uiteindelijk halt houd in de lange hal.
      "Jij bent hier vaker geweest, geef me een rondleiding. Dan kun je me gelijk je favoriete kamer in het huis laten zien?"
Opnieuw stijgt de warmte naar Noé's wangen en voor het eerst moet ze een stap bij hem vandaan doen om het gierende gevoel in haar lichaam enigszins te doen afnemen. Desondanks weet de blondine haar afstand zo te verbloemen door vrijwel direct naar hem toe te draaien, zodat ze recht voor hem staat. Met haar hoofd iets gekanteld kijkt ze met een grijns naar Altair op.
      "Ik weet wel waar we kunnen beginnen," zegt Noé dan, waarna ze richting de trap loopt.
Eenmaal op de eerste trede zoekt ze met haar blik die van Altair weer op en knikt daarbij subtiel in de richting van de bovenste verdieping. "Deze kant op, als je durft uiteraard." Grijnzend draait de blondine vervolgens om, zich maar al te bewust van het feit dat Altair nu achter haar liep en zijn uitzicht geheel anders was nu hij zich niet voor of langs haar bevond.
      Zodra ze beide de bovenste verdieping bereikt hebben leidt Noé hem naar een kamerdeur, ergens halverwege de lange gang. Eens ze de deur opent, trekt ze deze vervolgens snel weer dicht, om zich tot Altair te richten — hopende dat haar blossen niet tegen zouden werken, wetende inmiddels hoe speels de man kon zijn.
      "Dit is niet wat het lijkt," sprak Noé vervolgens, met een grinnik tot slot. Opnieuw opende ze de deur van de riante logeerkamer en stapte naar binnen met Altair vlak achter zich.
      Als klein meisje had ze een paar keer op deze kamer mogen slapen, wanneer haar ouders op een van Ophelia's feesten aanwezig waren, en als tiener zijnde had de blondine het als een toevlucht gezien wanneer het gefeest van de volwassene haar begon te vervelen. De kamer zelf was enorm, maar het kleinere balkon dat het bij zich had bood een uitzicht dat — vooral in de avond — prachtig was. De knusse kussens die ze vroeger op de buitenvloer uitgestald had, lagen nu keurig recht op het grote bed.
      "Mijn ouders kwamen nogal regelmatig op de gegeven feesten hier," sprak Noé, terwijl ze een van de balkondeuren opende. "Ophelia's huis heeft meerdere mooie plekken, maar dit is hier toch wel mijn nummer één."
      Een warme glimlach gleed over Noé's lippen heen terwijl ze een blik over haar schouder wierp — in de richting van Altair — alvorens ze tegen de balustrade aanleunde en het uitzicht weer in haar opnam.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Tot dusver heeft Altair zich aardig kunnen focussen op hoe zij zich voelt over zijn gedrag, nabijheid en zelfs uiterlijk — maar Altair is zelf ook zeker niet onaangetast door haar terugkaatsingen en handelingen. Zelfs het onschuldig vanachter haar glas naar hem staren doet zijn ogen laten focussen op haar sprekende, groene kijkers.       Het tikken op zijn lip heeft meer effect kan hij eigenlijk voorspeld had, waardoor hij met moeite een grijns van zijn gezicht moet houden. Het is een moeilijke handeling je ogen ergens van te weerhouden een blik op te werken, Altair is er zelf ook aardig bekend mee. Wanneer hij haar vervolgens nogmaals uitdaagt door duidelijk te maken dat haar woordkeuze weer erg vermakelijk is, kijkt ze even betrapt, maar al gauw schiet er een wenkbrauw lichtjes omhoog in een stille uitdaging.       Terwijl hij zijn weg naar binnen maakt met de aantrekkelijke blondine aan zijn arm, besluit hij even niet naar haar te kijken — puur om zichzelf even onder controle te houden. Zichzelf herpakken is nooit eerder zo moeilijk geweest, maar eenmaal in de hal aangekomen klinkt zijn stem verrassend genoeg helderder wanneer hij haar voorsteld hem rond te leiden. Soepel verplaatst ze zich van naast hem, naar voor hem. Afwachtend kantelt hij zijn hoofd wat, juist omdat haar wangen rood gloeien. Opnieuw had zijn plan gewerkt, ditmaal schiet zijn ene mondhoek dan ook opnieuw op in de vorm van een scheve grijns — eentje die toch wel charmant overkomt bij Altair op het moment.       ‘Ik weet wel waar we kunnen beginnen.’       Noé maakt echter haar weg richting de trap, waardoor Altair haar zwijgzaam volgt met een vermakelijke blik op zijn gezicht — al maakt hij gebruik van de afstand haar nogmaals in zich op te nemen. Dit verdomde spelletje ook. Wanneer ze net de trap betreed keert ze zich weer even tot hem en knikt ze zelfs naar boven.       ‘Deze kant op, als je durft uiteraard.’       Een grijns siert haar gezicht, waardoor hij vermakelijk zijn hoofd schud. Wanneer ze dan ook de trap op wandeld neemt hij oprecht zijn tijd om achter haar aan te wandelen, uiteraard genietend van het uitzicht. HIj doet zijn uiterste best dit niet onophoudelijk te doen, puur om niet zo pervy over te komen, al beseft hij zich halverwege de trap dat dat waarschijnlijk precies het beeld is dat Noé al van hem heeft, en toch besluit ze dit te doen.       Eenmaal boven wandeld hij braafjes achter haar aan, en net wanneer hij één stap verwijderd is om haar te vragen of ze hier is om hem te vermoorden, stopt ze net met lopen. Wanneer ze één van de vele deuren opent, is de verbazing niet van zijn gezicht af te halen. Ze gaat wel erg ver om hem te plagen, en een goed idee is het niet. De deur schiet echter weer dicht, waardoor zijn blik weer richting haar schiet — afwachtend over wat ze hier precies over te zeggen heeft.       ‘Dit is niet wat het lijkt.’       Ditmaal rolt er een zachte lach over zijn lippen, eentje die net wat heser klinkt dan voorheen. Toch focust hij zich er niet op en werpt hij haar een knikje toe — puur om haar niet het idee te geven dat hij haar wil forceren als het ware. Mochten ze nou echt vrienden zijn geweest voor dit, dan zou hij zeker een opmerking uit hebben gesproken, maar als het ware zijn ze vreemden, waardoor hij besluit wat netter te blijven. ‘Dus je wilt zeggen dat je me niet alleen meeneemt om weg te zijn van de drank? Je bent namelijk één drankje verwijderd van de term alcoholist in mijn ogen.’ Een plagende grijns speelt even rondom zijn lippen voordat hij achter haar aan naar binnen wandeld.       De kolossale slaapkamer die hiermee tentoongesteld wordt legt hem toch even het zwijgen op, terwijl hij zijn blik even de ruimte laat scannen. Het grote bed oogt direct comfortabel voor hem, waardoor hij zijn ogen er niet al te lang op laat rusten. Al gauw vinden zijn ogen weer enige beweging in de vorm van Noé die de balkondeuren opent. Een lichte wind vloeit aangenaam de kamer binnen, wat het een fijnere omgeving maakt — al is er helemaal niets mis met de kamer, en is het eerder het feit dat hij het stukken warmer heeft gekregen sinds het betreden van de trap en zijn uitzicht.       ‘Mijn ouders kwamen nogal regelmatig op de gegeven feesten hier. Ophelia's huis heeft meerdere mooie plekken, maar dit is hier toch wel mijn nummer één.’       Altair werpt er een blik op, al gaat het nogal moeilijk vanaf deze locatie. Wanneer haar blik echter over haar schouder heen geworpen wordt, ziet hij dit als een uitnodiging, en volgt hij haar voorbeeld — waardoor ook hij al gauw met zijn armen op de balustrade weet te hangen en geniet van het uitzicht, dat inderdaad prachtig is. De tuin, het strand niet veel verder en uiteindelijk de startende zonsondergang — het is haast magisch. Altair laat daarom ook een goedkeurend geluidje horen, terwijl hij zijn ogen goed de kost geeft. Al gauw glijden deze echter weer naar Noé als een stel magneten. ‘Het is inderdaad prachtig.’ Dat hij het over zowel het uitzicht vanaf het balkon heeft als over Noé laat hij haar maar invullen — al helpt zijn charmante grijns hier wel weer bij.       Nadat hij de omgeving nog eens kort op zich heeft ingenomen, leunt hij ditmaal met zijn achterste tegen de reling aan, om zijn handen er vervolgens op de laten rusten. Zijn eigen groene ogen boren zich kort in die van haar, voor hij haar gezicht opnieuw bekijkt. ‘Weet je wat je nu hebt gedaan?’ Zijn woorden klinken aardig serieus, al is zijn stem opnieuw niet in topconditie, ditmaal negeert hij het zelf echter omdat het hem ook maar weinig kan interesseren. Het is immers een compliment in zijn ogen. ‘Ik heb je niet meer nodig Noé. Nu weet ik precies waar het strand is…’ Al gauw schiet de welbekende jongensachtige grijns op zijn gezicht. ‘Dus mocht je nog contact willen behouden moet je wel met iets nieuws komen.’ De laatste woorden klinken opnieuw eerder uitdagend dan wat anders, wat nog altijd gepaard staat met de heesheid.

---

I'm your little ray of pitch black.

Sebastian haalde opgelucht adem toen Leonora met hem instemde. “Kom.” Hij voelde haar hand rondom zijn arm. Terwijl ze wegliepen, richting het huis keek hij nog even over zijn schouder. Lee omhelsde Kars en even voelde hij hoe zijn hart opnieuw brak. Hij richtte zijn blik nu strak naar voren terwijl ze door het huis liepen, naar de auto. Bij wijze van afscheid zwaaide hij met een klein gebaar naar Ophelia. Eenmaal bij zijn auto aangekomen stapte hij in en leunde hij even achterover. Zijn ogen gesloten.       De rit in de auto was wederom kort en Sebas hield de stilte niet. “Thanks.” Zei hij zacht terwijl hij even naar Leo keek. “Ik wilde je niet in een moeilijke situatie zetten, Leo.” Misschien had hij net iets te veel gedronken om nog te mogen rijden, maar hier werden ze toch niet snel aangehouden. En zo wel, dan waren ze met een paar honderd dollar er ook weer vanaf. Seb streek met zijn handen over het stuur en beet op zijn lip. “Dus… Jij nog een geheime lover waar je me over moet vertellen?” Het was een grapje, maar ook een oprechte vraag waarmee hij hoopte de gespannen sfeer iets luchtiger te maken. Al snel reed hij de oprit van zijn huis op. Hij zette de motor van de auto uit en bleef even in de auto zitten. “Als je naar huis wil, trouwens, dan moet je dat zeggen… Ik ben nu nog enigszins in staat om door te rijden.”, zei hij uiteindelijk. Hij bedacht dat er eigenlijk de hele avond niet was gevraagd aan Leonora wat zij wilde, hoe zij zich voelde en wat ze er allemaal van vond. “Sorry… Voor vanavond, ik had gewild dat het anders was gelopen.” Een zwakke glimlach sierde zijn mondhoeken waarna hij uitstapte en om de auto heen liep om de deur voor zijn vriendin open te houden. Je kon veel zeggen, maar manieren had hij altijd wel mee gekregen van zijn vader.

[ bericht aangepast op 17 april 2020 - 17:23 ]

---

If you want someone to trust you, you should give them a reason.

Het duurde niet lang voor Leo en Sebastian wegreden van het feest. Leo checkte haar telefoon nog een keer, maar Lee had nog niet gereageerd. Ze wilde dat zowel Seb als zij zich goed voelden en blij waren. Lee had nu Kars om haar beter te laten voelen, dus Leo kon zich even op Sebastian focussen.       'Thanks,' hoorde ze naast zich en Leo keek opzij naar de man. 'Ik wilde je niet in een moeilijke situatie zetten, Leo.'       Ze lachte zacht. 'Ik denk dat het min of meer mijn eigen schuld was,' reageerde ze. Ze zakte onderuit in de stoel en sloot haar ogen even.       'Dus... Jij nog een geheime lover waar je me over moet vertellen?'       Met opgetrokken wenkbrauwen keek Leo weer naar Sebastian en ze grinnikte. 'Denk je dat ik je daar niet over had verteld als het zo was?' merkte ze op. Een kleine grijns stond rond haar lippen en ze schudde haar hoofd. 'Ik ben veel te ongemakkelijk voor een relatie,' voegde ze er luchtig aan toe. Ze had ooit wel een vriend gehad, maar toen was ze pas 15 en had ze geen flauw idee wat het eigenlijk inhield. Ze had de relatie binnen een maand afgebroken.       Sebastian parkeerde de auto op zijn oprit. Hij vroeg haar of ze naar huis wilde, en direct schudde ze haar hoofd. Ze hoefde niet naar huis. Haar familie zou haar raar aankijken als ze binnen anderhalf uur weer in de hal stond, en ze had gewoon behoefte aan Sebastians gezelschap en flink wat alcohol. Ze stapten de auto uit en Leo greep wederom naar Sebastians hand.       'Ik blijf hier.' Seb opende de deur en Leo liep in een rechte lijn de keuken in, waarna ze de koelkast opentrok en direct de eerste wijnfles die ze zag pakte en twee glazen volschonk. 'Proost,' zei ze voor ze een slok nam. 'Dus, wat gaan we doen om je af te leiden van Lee?' vroeg ze uiteindelijk toch plagend en ze grijnsde.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.