[RPG — 2OO] The Filthy Rich • Speeltopic - Speeltopics

25 maart 2020 - 16:31 Ziegler is offline

Ziegler 20534

★ HEATHERVILLE ★

THE CITY FOR THE ~~FILTHY~~ RICH

BEGINSITUATIE

Het is het eerste weekend van juli en dat betekent één ding voor de inwoners van Heatherville: het jaarlijkse tuinfeest bij Ophelia George. Iedereen in Heatherville kent Ophelia. Ze is een oud-model en steenrijk. Nu ze al jaren met pensioen is, organiseert met regelmaat evenementen waaronder haar welbekende tuinfeest. In haar prachtige tuin is iedereen welkom.
Het tuinfeest lijkt natuurlijk een prachtige en chique gelegenheid, terwijl iedereen wel beter weet. Het is het juiste moment voor overmatige drank- en drugsgebruik, vozen in geheime hoekjes en kamers en alles doen wat god verboden heeft. Eén ding is zeker: de tuinfeesten van Ophelia zijn niet voor niks zo populair.

★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★★ ★

Big girls cry when their hearts are breaking

17 april 2020 - 17:34 DevIce is offline

DevIce 195

Sebastian Justus Mcgawyer

“Ik denk dat het min of meer mijn eigen schuld was.” Seb reageerde niet, hij bleef niet zeggen dat het niet haar fout was, en dat wist Leo zelf waarschijnlijk ook want ze sloot haar ogen. Op zijn opmerking reageerde ze met een grijns. “Denk je dat ik je daar niet over verteld had als het zo was? Ik ben veel te ongemakkelijk voor een relatie.” Sebastian schudde mijn hoofd met een lach. Op zijn vraag zei ze dat ze zou blijven, waarna Leo zijn hand pakte en hem mee naar binnen sleurde.

Eenmaal binnen liep ze linea recta naar de koelkast en de jongen grinnikte toen ze twee glazen wijn inschonk. Zijn pup was het niet ongemerkt gebleven dat er niet één maar twee mensen binnen waren en vrolijk kwispelend sprong het jonge beest rondom hun benen. Sebas zakte door zijn knieën om zijn kleine vriend een blijk van waardering te geven waarna hij overeind kwam en het glas wijn van Leo aanpakte. Bij wijze van proost tikte hij even het hare aan om vervolgens een grote slok te nemen. “A fine choice, ma’m.”, de woorden rolden goedkeurend over zijn lippen.

“Dus wat gaan we doen om je af te leiden van Lee.” Even trok Seb één wenkbrauw op, een lach sierde opnieuw zijn mond. “Nou… Het zwembad is van de week gevuld? En ik kan na de hele happening van net wel wat afkoeling gebruiken als ik eerlijk ben…” Vragend keek hij naar zijn vriendin. Toen liep hij naar de achterdeuren, die hij openklapte. Boomer was door het dolle heen en maakte een sprintje naar buiten, waarna hij in het zwembad dook. Even grinnikte Sebas waarna hij achterom keek naar Leo. “Ik heb vast ergens nog wel een oude bikini van Lee liggen.”, zei hij toen.

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 11:21 ]

If you want someone to trust you, you should give them a reason.

17 april 2020 - 20:29 Syaoran is offline

Syaoran 12975

Noé Binda Aitkin

"We are all a little broken.
But the last time I checked, broken crayons still color.”"

• 22 • At Ophelia's • w/ Altair • Outfit •

"Dus je wilt zeggen dat je me niet alleen meeneemt om weg te zijn van de drank? Je bent namelijk één drankje verwijderd van de term alcoholist in mijn ogen."
Grinnikend had Noé haar hoofd geschud van niet. Oké, ze had al een paar drankjes op, maar de blondine wist precies waar haar grens ongeveer zat — tenzij ze aan de hele sterke drank ging, maar dat had de blondine deze avond vooralsnog niet aangeraakt. Bovendien genoot ze teveel van haar spel met Altair, waarop ze liever een stuk nuchterder bleef om niet de volgende dag een deel vergeten te zijn.
"Het is inderdaad prachtig."
Tevreden verschijnt er een glimlach op haar lippen, terwijl Noé haar blik over de tuin heen laat glijden, in de richting van het strand — waar de zon langzaamaan aan haar tocht terug naar beneden begon. Het was een prachtig uitzicht en Noé kon zich er bijna blind op staren als ze het de kans gaf. Echter, nu ging haar aandacht volledig uit naar de man naast haar.
"Weet je wat je nu hebt gedaan?"
Noé liet een vragende hum klinken, terwijl ze haar hoofd iets kantelde en toe keek hoe Altair andersom tegen de balustrade aan leunde. Zelf boog ze iets naar voren, liet haar onderarmen op de rand rusten en vouwde ze over elkaar heen.
"Ik heb je niet meer nodig Noé. Nu weet ik precies waar het strand is…"
De ietwat onvaste toon in zijn stem ontging de blondine niet en een week gevoel in haar binnenste reageerde daar op een subtiele wijze op. Om niet al te veel te laten blijken, beet ze zacht een keer op haar onderlip; dankbaar dat haar rode konen nu verborgen bleven. Noé grinnikte vervolgens enkel — met een vermoeden waar Altair op doelde.
"Dus mocht je nog contact willen behouden moet je wel met iets nieuws komen."
Ditmaal grijnsde ze. Soepel ging Noé weer terug recht staan, draaide haar lichaam zo dat ze met haar heup tegen de balustrade aan leunde en plaatste een hand vlak op de rand terwijl ze iets naar Altair toe boog.
"Oh, maar ik weet wel iets," reageerde de blondine — haar groene kijkers recht op de zijne gericht, waarmee ze blijk gaf zijn uitdaging op geen enkel front uit de weg te gaan. Subtiel knikte Noé in de richting van de zee, een heel stuk verderop in hun uitzicht.
"Wie moet je anders leren om op een surfplank te blijven staan?"

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

18 april 2020 - 12:16 LordJohn is offline

LordJohn 10840

Leonora Paige Booth

19 — actress — at Sebastian's house w/ Sebastian — outfit

Leo keek richting de grond toen ze de kleine pup Boomer rond zag huppelen. Ze had hem enkele keren gezien sinds hij weer terug was en ook zij zakte even door haar knieën om hem wat aandacht te geven. Toen ze overeind kwam, proostte het tweetal en Leo nam meteen een slok.
'A fine choice, ma'am,' zei Sebastian en Leonora grinnikte en schudde haar hoofd.
'Of course.' Ze had geen verstand van verschillende soorten wijn en had eigenlijk de eerste de beste fles gepakt die ze kon vinden, en dat wist Sebastian ook wel. Na haar vraag over afleiding keek Leo Sebastian afwachtend aan.
'Nou... Het zwembad is van de week gevuld? En ik kan na de hele happening van net wel wat afkoeling gebruiken als ik eerlijk ben...' Hij stond op en opende de schuifdeuren. De kleine hond sprong binnen enkele seconden het water in en Leo grinnikte.
'Ik heb geen zwemkleding bij me,' merkte Leo op. Dat leek nogal logisch. Ze had echt geen zwemkleding bij zich, want ze zou niet gaan zwemmen.
'Ik heb vast ergens nog wel een oude bikini van Lee liggen.'
Die opmerking zorgde er wel voor dat Leo's glimlach wat bevroor en om zichzelf een houding te geven nam ze nog een slok van de wijn, die ineens niet zo lekker meer smaakte. 'Zwem jij maar,' zei ze toen en ze liep langs Sebastian heen naar buiten en ging aan de rand van het zwembad zitten, met haar benen in het water. 'Dit is goed.' Ze glimlachte kort en nam weer een slok. Ze deed niets achter Tinsleys rug om, maar om nou haar bikini te gaan dragen... nee, dat ging te ver.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

18 april 2020 - 19:31 Nephalem is offline

Nephalem 1156

ΣLLA • ~~ЯOSA~~ • SINCLAIЯ

20 • parents lawyers • @ drink table • Outfit • w/ Liz & Madeleine

— I lost myself somewhere in the darkness —

“Jij mag er anders ook zeker wezen, erg disco.” Liz schonk haar een knipoog waarop Ella’s mondhoeken omhoog gingen. “En het ziet erna uit dat dit feestje wel wat disco kan gebruiken. Het lijkt wel de bejaarden bingo op zondagmiddag.”
Ella’s kijkers gleden over de feestgangers. Van jong tot oud stonden mensen te genieten van het feestje. Het was weliswaar rustiger geworden. De meeste mensen die op de dansvloer dansten, hadden de dansvloer al verlaten en de rest stonden allemaal in kleine groepjes om — volgens Ella — over zaken te praten.
“Ik ben er vrij zeker van dat je de hele kamer zou oplichten als je onder het licht zou staan,” voegde Madeleine toe waarop Ella grinnikte. “Dat is de bedoeling,” grapte ze. Ze kon het niet laten om te grijnzen, maar wilde het verbergen door het glas naar haar mond te brengen om vervolgens een slok van te nemen.
“Afhankelijk van hoe ik me morgenochtend voel kom ik je wel een anti-kater kit bij je langs brengen.” Ella was erg blij met een buurmeisje als Liz. “Wat een dienst,” zei ze vrolijk.
“Ik snap trouwens niet hoe jij jezelf elke keer weer ertoe zet iedere ochtend hard te lopen.” Ella had al moeite om minstens één keer per week hard te lopen. Gelukkig hielp Madeleine haar daarmee. “Je went er na een tijdje aan. Rennen is net als koffie in mijn geval. Als mijn kater niet zorgt voor een neerslag en je succesvol je anti-kater kit komt brengen, dan mag je best mee? Natuurlijk als je er zin in hebt. We already have one man down.” Quasi-schuldig hield Ella grijnzend haar hand omhoog.
“Stiekem wacht ik nog steeds op de dag dat jij mijn studio eens komt inwandelen.. Als je dat aandurft, natuurlijk.” Ella vond tatoeages wel mooi en ze had volle vertrouwen in Liz. Echter was een beetje bang van de naald — en van haar moeders reactie.
“Misschien kan ik er eentje zetten gebaseerd op één van je schilderijen?” stelde Liz voor waardoor Ella begon te twijfelen. Het was een leuk idee en ze wist meteen al welke schilderij ze wilde — mocht ze genoeg moed hebben. “Ja! Absolutely, dat zou fenomenaal staan. Just think about it, jullie kunstwerken samengesmolten tot één meesterwerk,” steunde Madeleine Liz’s idee.
Ella bevochtigde haar lippen door er met het puntje van haar tong overheen te strijken. “Breng me niet in verleiding,” zei ze waarschuwend. Ze wist dat wanneer ze genoeg alcohol in haar systeem had, ze makkelijk kon instemmen. “I like that. Ik zal erover nadenken, goed?” beloofde ze de dame waarop een zucht als een zachte vlaag wind aan haar lippen ontsnapte. Haar moeder zou het vast niet leuk vinden – dat was nog een reden om het juist wel te doen.
“Maar goed, zullen we de dansvloer eens wakker schudden?” Enthousiast knikte Ella haar hoofd waarna ze haar glas in een teug leeg dronk. “Laat jullie dansmoves maar eens zien.” Madeleine had haar handen al in de lucht en liep richting de dansvloer. Ella zette haar lege glas op de tafel en gaf de barman een seintje om haar glas bij te vullen.
Met een volle glas vergezelde Ella de dansende dame met haar sierlijke bewegingen. Kort sloot Ella haar ogen om meer van het moment te genieten. "Like this?"

Shitty post, sorry

18 april 2020 - 20:58 Smiths is offline

Smiths 5032

K A R S V A N D E R W A A L

21 ⬧ With Tinsley ⬧ Outfit

Stiekem wist Kars niet zo goed wat hij met de situatie aan moest. Hier stond hij dan aan de bar met de jongen die hij eigenlijk niet kon luchten of zien. Althans, dat was toch het geen wat hij zichzelf vertelde. Het was tevens de jongen waar hij stiekem toch al een tijdje een oogje op heeft. Iedere keer als Kars aan de situatie denkt waar hij zichzelf in verwikkeld heeft wilde hij zich opnieuw voor zijn kop slaan.
Na Fitz zijn woorden had ook Kars beslist om vanavond de strijdbijl te begraven. Een goed iets maar toch stiekem ook best gevaarlijk. Zeker wanneer er alcohol in het spel was. Voor even was Kars de hele situatie met Sebas, Leonora en Tinsley vergeten en lag zijn focus bij de jongen tegenover hem. Dit, tot zijn ogen op een eenzame Tinsley vielen. Door dit aanzicht werd hij weer uit zijn gedachten getrokken en werd hij herinnert aan zijn vluchtactie van even geleden.
Hij bleef even naar haar kijken om haar te peilen, maar echt boos leek ze niet. Eerder... verdrietig? Dat was geen goed teken... Hij dacht dat ze wel in goede handen was, zeker bij Leonora anders was hij hem nooit gesmeerd. Hij slikte even alvorens hij aankondigde dat hij er weer vandoor ging, waarna hij Tinsley haar richting uit liep. Eenmaal bij haar werd hij meteen omhelst. Hij lachte zacht en sloot zijn armen meteen rond zijn vriendin. Voor even sloot hij zijn ogen en begroef zijn gezicht wat in Tinsley haar heerlijk ruikende bos met krullen. Ondanks dat Kars nog niet zo enorm veel op had merkte hij toch duidelijk dat hij plots een stuk aanhankelijker was geworden.
‘Alsjeblieft, laat me niet meer alleen met hen.’ zei ze toen hem weer aan keek. Kars beet kort op zijn onderlip en schudde zijn hoofd. 'Don't worry, I won't.' mompelde hij schuldbewust en drukte vervolgens een kus op Tinsley haar krullenbos. 'Sorry, ik weet het, ik ben een ongeloofelijke sukkel. Ik had je nooit alleen mogen laten, ik wist gewoon niet wat ik met de situatie aan moest, wat ik met Sebastian aan moest.' ratelde hij aan één stuk door. Nee, de award voor beste vriendje van het jaar verdiende hij nu zeker niet meer, niet dat hij daar in eerste instantie überhaupt ooit voor genomineerd zou worden...
'Wat is er eigenlijk gebeurd?' vroeg hij daarna met een bezorgde blik. Hij hield van Tinsley, op wat voor manier dat dan ook precies was, en hij wilde absoluut niet dat iemand haar pijn deed. ‘Zeg me overigens alsjeblieft dat je lief hebt gespeeld met Fitz,’ vroeg Tinsley vervolgens, iets waardoor Kars haar voor een fractie van een seconde schaapachtig aan keek. Hij kon schijnbaar niet meer zo vlot van onderwerp wisselen dan eerder die avond.
'Oh, ehm, hij viel met dit keer niet tegen.' antwoordde hij nonchalant, Tinsley haar blik ontwijkend.
‘Het ligt me echt niet lekker dat jullie twee zo kibbelen als een oud getrouwd stel, dat is namelijk onze taak.’ deze woorden deden Kars even kort grinniken, zeker bij het zien van de pruillip die Tinsley trok. Kars streek met de rug van zijn hand langs Tinsley haar wang en duwde daarna haar kin wat op waardoor ze hem wel aan moest kijken. 'Geen zorgen, daar is nog genoeg tijd voor.' glimlachte hij alvorens hij plaats nam op het bankje en Tinsley in een soepele beweging bij hem op schoot trok. 'Daarnaast houd ik met liever bezig met andere dingen wanneer ik bij jou ben...' fluisterde hij waarna hij voorzichtig zijn lippen op die van haar drukte.

How far is far

19 april 2020 - 11:28 Kefe is offline

Kefe 5051

Tinsley Ranger
⊱ Wrestler ||| Partygirl ||| Outfit ||| @ Gazebo w/ Kars ⊰

Wanneer Tinsley de armen van Kars om haar heen voelt, kalmeert ze overduidelijk zichtbaar. Het is een knuffel dat dat al bij de jongedame kan doen, maar een knuffel van Kars lijkt haast magische proporties te bezitten — iets dat ze zelfs voor hun relatie al gevoeld heeft. Ze voelt hoe zijn hoofd verdwijnt in haar krullenbos, en glimlacht dan toch lichtjes door die gedachte. Het is maar goed dat ze die krengen zo goed moet onderhouden met heerlijk ruikende producten, anders zou ze zich constant zorgen moeten maken om de weelderigheid ervan.
‘Don't worry, I won't.’
Wanneer ze hem zowat smeekt haar nooit meer alleen te laten merkt ze direct de beet in zijn onderlip op. De woorden doen haar goed, waardoor ze opgelucht ademhaalt. In haar ooghoek ziet ze echter net nog dat Leonora en Sebastian er vandoor gaan, waardoor ze even haar emoties onder bedwang moet houden, puur om Kars niet te overladen met haar onzin. De smeekbede was al erg zat voor haar, ze heeft er geen zin in dat hij nu straks het feest wil verlaten omdat zij overladen is met emoties. Haar telefoon — die ze in haar bh had weten te proppen eerder — geeft een piepje die indiceert dat ze een berichtje heeft, maar dat laat ze nu voor wat het is.
‘Sorry, ik weet het, ik ben een ongeloofelijke sukkel. Ik had je nooit alleen mogen laten, ik wist gewoon niet wat ik met de situatie aan moest, wat ik met Sebastian aan moest.’
Tinsley knikt lichtjes, en slaat haar ogen even neer. ‘Ik kan het je niet eens kwalijk nemen… het was… something.’ In een poging het weg te wuiven haalt ze haar schouders op, al weet ze dondergoed dat Kars erover zal vragen. Zo is hij nou eenmaal, iets dat net één van die dingen is dat haar naar hem toe liet trekken toen hij zijn ware ik had laten zien. En dat is sindsdien niet veranderd, alleen wil ze nu het feest echt niet verpesten voor hem.
‘Wat is er eigenlijk gebeurd?’
De bezorgde blik in zijn ogen doen haar mondhoeken een tikkeltje opkrullen. Ze schud haar hoofd, en beantwoord zijn vraag als het ware met haar eigen vraag — duidend op zijn moment met Fitz. De korte schaapachtige uitdrukking op zijn gezicht doen haar haar wenkbrauw op laten trekken. Afwachtend staart ze hem aan, hoopvol op een positief antwoord. Ze heeft er echt geen zin in dat Hissy Fitz een Hissy Fit gaat geven tegenover haar omdat Kars weer eens niet goed genoeg is.
‘Oh, ehm, hij viel met dit keer niet tegen.’
Tinsley’s wenkbrauw schiet op. ‘So you guys played nice?’ De opluchting in haar stem glijdt subtiel door haar lichaam heen, gezien hij waarschijnlijk geen betere woorden kon uitspreken. Het kan altijd beter natuurlijk, maar het is een begin. Hetgeen dat ze gewoon wil is haar vrienden gelukkig zien, maar zelf gunt ze haarzelf ook wel wat rust met betrekking tot dat — zelf zou het haar namelijk onwijs veel goeds doen als die twee gewoon door één deur kunnen.
Haar humeur is dan ook goed genoeg om er een grapje over te maken, eentje die Kars doet laten grinniken. Wanneer zijn vingers teder langs haar wang glijden, hangt ze haar hoofd onbewust wat meer tegen zijn hand aan. Zijn vingers eindigen onder haar kin, welke iets omhoog gekanteld wordt — een handeling die ze goedkeurt, waardoor ze hem aan kan kijken. Een subtiele glimlach groeit op haar gezicht.
‘Geen zorgen, daar is nog genoeg tijd voor.’
De woorden doen haar goed en laten bovendien haar hart springen. Wanneer hij plaatsneemt op de bank neemt ze aanstalten naast hem plaats te nemen, alleen is Kars haar voor en trekt hij haar op zijn schoot. Een gelukzalige glimlach verschijnt op haar gezicht, waarbij het drama van eerder langzaamaan begint weg te ebben. Positiviteit.
‘Daarnaast houd ik met liever bezig met andere dingen wanneer ik bij jou ben…’
De fluistering achter de woorden bezorgd haar direct kippenvel over haar hele lichaam. Voordat zijn lippen de hare raken trekt ze met een glimlach één van haar wenkbrauwen op, maar eenmaal zo ver glijden haar handen weer soepel naar zijn nek, waar deze kort met de rand van zijn kostuumjasje spelen, voor er eentje met zijn onderste haren begint te spelen. Een goedkeurend geluidje glijdt over haar lippen heen voor ze haar gezicht iets terugtrekt en hem even gelukkig aankijkt. ‘Dankjewel, dat had ik nodig…’ Ditmaal spreekt ze in net zo’n fluistertoon als hem, voordat ook zij haar lippen weer op de zijne drukt.
Wanneer ze zich dan ook wat meer terugtrekt ditmaal, grijpt ze naar één van de gevulde glazen en biedt ze deze aan aan Kars, voordat ze zelf de volgende pakt en er een slokje van neemt. ‘Als je overigens wil dat ik van je af ga… helaas. If it fits, I sits. Bovendien kun je me dan ook niet meer alleen laten.’

Altair Dunn
⊱ Ex male stripper ||| Mysterious stranger ||| Outfit ||| @ Inside the house w/ Noé ⊰

Wanneer Altair met zijn nieuwe plagende poging begint, stelt hij haar de eerste vraag — die haar opnieuw vragend laat hummen. Met een licht gekanteld hoofd kijkt ze hem dan ook aan, terwijl ze een andere positie aanneemt. Helaas voor Altair is het er eentje die zijn instincten weer naar boven laat komen, gezien het haar rondingen net wat meer op laat vallen — en zelfs gezien hij net een mooi uitzicht had op de trap is het moeilijk om zijn blik niet weg te laten glijden.
Ze beet op haar onderlip nadat hij zijn tweede in had uitgesproken, hetgeen dat het begin van de flauwe grap zou worden. Zacht gegrinnik volgt echter al snel, terwijl ze haar gezicht ditmaal niet op hem gericht heeft. Iets zegt hem dat de toon in zijn stem hier een rol aan meespeelt, maar erg veel vertrouwen heeft hij er ook weer niet in — er is simpelweg geen bewijs.
Zijn laatste woorden — een duidelijke uitdaging tegenover Noé — zorgden ervoor dat ze haar lichaam zijn kant op keerde. Ze buigt iets voorover, maar niet genoeg om haar geur nogmaals te ruiken, jammer. Toch geniet hij van het spelletje, waardoor hij er niet al te lang over in kan zitten. Haar grijns verteld hem dat ze dondersgoed weet wat hij ermee kan bedoelen, maar al direct iets voor ogen heeft om het weg te wuiven. Hij besluit dan ook wat dichterbij te hangen, puur om mee te spelen met wat er gaat komen.
‘Oh, maar ik weet wel iets.’
Altair merkt haar subtiele knikje op, welke overduidelijk richting de zee is gekeerd. Zijn blik glijdt echter niet weg van haar ondeugende, uitdagende groene kijkers. Zijn ene wenkbrauw trekt lichtjes op, alsof hij haar inderdaad uit wil dagen de volgende woorden uit te spreken, de woorden die overduidelijk op het puntje van haar tong liggen.
‘Wie moet je anders leren om op een surfplank te blijven staan?’
Altair’s mondhoeken krullen direct subtiel op, alsof hij ermee wil bekennen dat ze hem heeft. Een traag, subtiel knikje is zichtbaar, terwijl hij al op zoek is naar een snelle reactie — die hem direct te binnen schiet. ‘Een daadwerkelijke surflerares? Ik bedoel, ik weet niet eens hoe goed je bent natuurlijk…’ Opnieuw klinkt hij uitdagend, al heeft hij nog altijd geen verwachtingen. Het is duidelijk dat er tussen deze aantrekkelijke dame, en de jongen beneden eerder iets gaande was, dat er nog altijd is. Er is iets dat haar ervan weerhoudt, en dat accepteert Altair. Zijn eigen ervaring is anders en niet te vergelijken met haar overduidelijke emoties.
‘Maar ik neem aan dat ik nu een excuus moet zoeken om snel surfles te krijgen dan,’ zegt hij met een charmante grijns, terwijl hij haar gezicht weer even bekijkt. ‘Want ik weet niet of ik dit wel kan missen.’ Hij duidt overduidelijk op hun spelletje, en stiekem is het ook erg verslavend aan het werken. Nooit eerder heeft hij iemand ontmoet die zo lang met hem erin mee kon gaan, de meesten waren allang afgedropen. ‘Ik vermaak me net iets teveel hier, Noé.’ Opnieuw klinkt zijn stem net wat dieper en heser, iets dat hij toch weg wil werken door zijn keel te schrapen. Mannelijke hormonen zijn een bitch.

I'm your little ray of pitch black.

21 april 2020 - 0:41 Vanth is offline

Vanth 23147

MONICA VALENTINA DIANGELO
21 • Maffia princess • With Jules > On her way • Outfit (<<<)

'That sounds great.' zei Jules nadat ik had verteld waar ik mij zowel mee bezig had gehouden. 'En natuurlijk kan niemand nee zeggen tegen jou honey. Ik denk dat jij het beste wapen bent in het bedrijf van je vader.' Een kleine tevreden glimlach siert mijn lippen bij zijn woorden. Het viel niet altijd mee om dat deel van mijn familie geheim te houden, zeker niet omdat alles in mijn familie om dat leventje draaide. Maar het was beter, de meeste mensen zouden het toch niet begrijpen en aannames maken die niet eens waar zijn.
Toen begon ik over mijn geplande jachtreisje. Jules grinnikte, maar knikte daarna al snel. 'Dat klinkt geweldig,' zei hij toen 'Ik denk dat mijn mémé en pépé of mijn abuelo en abuela me graag weer eens zouden zien.' Ik knik glimlachend. 'Even een tripje langs Frankrijk en Spanje is geen probleem toch?' Ik schud mijn hoofd en neem de laatste slok champagne uit mijn glas. ''Darling, ik zeg dan wel Europa, maar de zuidkust is het enige waar ik naartoe ga.'' grijns ik. ''En Frankrijk, ik moet weer even wat winkels beroven daar.'' zeg ik nonchalant en zet mijn glas weer weg. Ik hield van shoppen maar ik wist toch echt zeker dat je dit het beste deed in de grote steden van Frankrijk en Italië. ''Hmh, ik heb Spanje wel echt gemist, sangria drinken op een prachtig dakterras bij zonsondergang.'' Mijn glimlach wordt wat breder. ''Ik zou bijna meteen vertrekken.'' lach ik. ''Don't you agree?''

El Diablo.

22 april 2020 - 13:27 Syaoran is offline

Syaoran 12975

Noé Binda Aitkin

"We are all a little broken.
But the last time I checked, broken crayons still color.”"

• 22 • At Ophelia's • w/ Altair • Outfit •

Een geamuseerde trek vormde zich op Noé' lippen bij het zien van de uitdrukking op zijn gezicht, wetende dat de blondine Altair te pakken heeft op zijn woorden. Dit keer had zij de slag gewonnen en hoe klein ook in hun spel, het voelde als een eerste trofee die ze binnengehaald had.
"Een daadwerkelijke surflerares? Ik bedoel, ik weet niet eens hoe goed je bent natuurlijk…"
Grinnikend haalde Noé licht haar schouders op. Ze ging niet groot over zichzelf spreken, dat zat niet in haar karakter gevormd, maar daar ze al vanaf kinds af aan had leren surfen durfde Noé wel te zeggen dat ze goed genoeg was om het een ander te kunnen leren. Het had haar de nodige lessen gekost — vooral in het begin — maar met veel vallen en weer terug opstaan wist ze menig golf met een plank te beheersen. Ze was er trots op, dat vooral.
"Maar ik neem aan dat ik nu een excuus moet zoeken om snel surfles te krijgen dan," grijnsde Altair — een grijns waarvan Noé nu al voorzichtig durfde te zeggen dat ze deze steeds leuker vond; het beloofde zoveel en eveneens een betekenis dat de man voor haar niet aan loze woorden deed. "Want ik weet niet of ik dit wel kan missen."
"Er is maar één manier om uit te zoeken of ik goed genoeg voor je lessen ben," begon ze. "maar met het perfecte excuus ben ik meer dan bereid om er voor te zorgen dat je er niks van zult missen."
Noé grijnsde, gepaard met een extra laagje onschuld 't zelve terwijl ze dondergoed wist wat ze deed. Haar blik gleed heel even naar de tuin schuin onder hen — waar het feest in volle gang was en waarvan ze op deze afstand nog niks leek te missen — waarna de blondine weer terug keek naar Altair; wie haar aandacht veel beter in zijn greep had.
"Ik vermaak me net iets teveel hier, Noé."
De diepe, hese ondertoon in zijn woorden, ontging Noé allesbehalve. Een aangename huivering rolde door haar lichaam heen — het liet haar allesbehalve koud. Noé slikte, een zweem van een glimlach speelde op haar lippen terwijl ze naar de man voor haar opkeek. "Ik weet het," fluisterde ze zacht, hopende haar eigen ondertoon te maskeren.
"Jij niet alleen."

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

22 april 2020 - 22:31 Perseid is offline

Perseid 8184

Nikita Henderson
23 • Noam • Ophelia George's garden / bar • Outfit + Heels

De zorgvuldig gekozen worden hebben effect. Nikita's ogen zijn geloken wanneer Noam achteruit deinst, de blik in zijn blauwe kijkers een mengeling van walging en nijd. Ze leunt haar smalle frame tegen de zijkant van de bar, de inhoud van haar glas ronddraaiend als hij zichzelf ervan verzekerd dat er geen toevallige voorbijganger met hun geheimen vandoor is gegaan. Alsof zij dat risico ooit zou nemen.
‘Ik heb je zojuist verteld dat ik— En nu jij— Wat is er—’ Haar donkere wenkbrauwen trekken samen, bestuderen de bordeauxkleurige ondertoon van zijn gelaat terwijl Noam een inwendige strijd lijkt te voeren met zijn woorden.
De bodem van het glas verdwijnt in één teug naar binnen, voorkomt dat ze vroegtijdig haar mond opent en hem onderbreekt in de tijd die hij nodig heeft om de situatie te laten bezinken. Ze moet iets eten, ze kan zich eigenlijk niet herinneren wanneer ze vandaag voor het laatst echt ergens op heeft gekauwd. Ze was zo bezig met het feest... en het was zo makkelijk om het gewoonweg te... vergeten. Haar frons wordt zo mogelijk dieper. ‘Ik ben hier klaar mee. Ik kan niet voor iemand blijven vechten die niet wil.’ Nikita's ogen volgen het shotglas, wat haar doet haar beseffen dat ze zelf een lege in haar handen heeft. ‘Word eens volwassen, Nik.’
‘Je bent een lul,’ zegt ze, haar glas hard op de bar zettend om die woorden bij te staan. De bartender aarzelt enkele seconden voor hij deze oppakt. Ze heeft het warm, niet het plezierige soort, en de lucht voelt zwaar en plakkerig op haar huid. Het is makkelijker om de drank de schuld te geven dan de waarheid te erkennen in de woorden die Noam zojuist heeft uitgesproken. Nikita schudt haar hoofd, draait zich een kwartslag en begint dan te lopen. Ze walst bijna een kleine, tengere dame omver wanneer ze afslaat naar binnen. De blondine heeft haar mond al geopend om haar de wind van voren te geven, maar valt stil bij het zien van de weinig terughoudende woede die van Nikita's gezicht te lezen is. Zonder er verdere een woord aan vuil te maken trekt ze verder, weg uit de drukte en de te harde muziek, tot ze een lege zitkamer aantreft en zich op de éérste stoel laat neerzakken die ze ziet.
Voorovergebogen wacht ze tot de wereld stopt met draaien, spijt hebbend dat ze zich niet toch een dienblad met crackers heeft toegeëigend. Haar vingers glippen over de gladde stof van de jurk, welke veel te strak voelt terwijl dat niet verder van de realiteit zou kunnen liggen. Dit was niet hoe Ophelia George's feestje zou moeten verlopen.
Ze haat het dat ze Noé nog steeds als een dreiging ziet, dat ze het nooit voor elkaar krijgt de juiste dingen te zeggen, dat ze precies de bitch is die iedereen verwacht. Nikita wil gefrustreerd een hand over haar gezicht halen, maar herinnerd zich net op tijd dat ze daarmee haar gebronsde wangen zal ruïneren, waardoor ze deze tot vuisten in haar schoot balt.

Feel the fire, but do not succumb to it.

23 april 2020 - 8:58 Kefe is offline

Kefe 5051

Altair Dunn
⊱ Ex male stripper ||| Mysterious stranger ||| Outfit ||| @ Inside the house w/ Noé ⊰

Het is overduidelijk dat Noé zich wat triomfantelijk voelt om haar win, wat haar juist siert. Het betekend in zijn ogen enkel dat ze gewaagder zijn aan elkaar dan hij echt toe wil geven — of wat hij echt wil verwachten. Hij is niet met haar hierheen gekomen uit vertrouwen dat het op iets uit kan lopen, maar hoe gemakkelijk de sfeer is... het is haast onmogelijk.
Grinnikend haalt Noé haar schouders op wanneer hij spreekt over haar kwaliteiten, waar hij vooral nog onbekend mee is. Op elk vlak, spreekt een stemmetje hem uitdagend toe. Hij besluit vervolgens maar te melden dat hij dan maar een excuus moet zoeken om contact te behouden, onder het mom van een surfles.
'Er is maar één manier om uit te zoeken of ik goed genoeg voor je lessen ben, maar met het perfecte excuus ben ik meer dan bereid om er voor te zorgen dat je er niks van zult missen.'
Zijn wenkbrauw trekt omhoog, direct reagerend op de uitdaging — al staat haar gezicht eerder onschuldig dan wat anders. Zelfs wanneer haar ogen richting de tuin glijden, en waarschijnlijk vooral de feestgangers, blijven die van hem gefocust op haar. Voor even vertrouwd hij zijn stem even niet meer, waardoor hij nog niet antwoord op haar provocatie. Nog niet, maar als ze maar niet durft te denken dat ze er vanaf is.
Toch laat hij haar weten dat hij dit iets te vermakelijk vindt, al is het alles behalve een klacht — eerder een compliment. Zijn stem, en vooral de toon erin wuift hij maar weg, er is nou eenmaal niets meer aan te doen op dit moment. De moeite om zich te bedwingen begint op te spelen, en het ergste is nog dat hij de controle niet lang meer in handen zal kunnen hebben. Wie heeft er alcohol nodig om domme keuzes te maken als je gewoon Altair kunt zijn en alles uit het raam kunt gooien?
'Ik weet het. Jij niet alleen.'
De fluistering, de toon, Altair weet niet precies wat het is, maar het doet net iets teveel met hem. Er klinkt een mompel in de vorm van een 'hmm', terwijl zijn ogen meerdere malen kalm tussen haar ogen en haar lippen schakelen. Uiteindelijk overbrugt hij de al kleine ruimte die er tussen hen te vinden is, terwijl zijn hand soepel naar haar heup glijdt. 'Laat ik maar met een goed excuus komen dan...' Altair's blik glijdt nog eenmalig naar haar ogen, maar is te ongeduldig om op enige vorm van goedkeuring te wachten ditmaal.
Zijn hand glijdt naar zowel haar hals als wang, waar deze blijft liggen — tegelijkertijd raken zijn lippen de hare doordat hij voorover buigt. Doordat zijn ogen gesloten zijn, lijken zijn andere zintuigen beter te werken. Haar mixdrankje dat nog op haar lippen te proeven is, evenals de frisse geur van haar parfum die zijn neus binnendringt. Hij twijfelt of hij zich weg kan trekken van haar, maar voordat die gedachte echt tot hem door kan dringen gaat hij net dat ene stapje verder om een onschuldige kus net wat intiemer te maken.
Wanneer hij uiteindelijk echt in nood is naar adem, verbreekt hij de kus met tegenzin. Altair moet zichzelf dwingen zijn hoofd echt terug te trekken, voordat hij zichzelf niet meer kan bedwingen. Zijn charmante grijns glijdt weer op zijn gezicht, al gaat het ditmaal gepaard met zijn ogen die enkele tinten donker geworden zijn. Hij schraapt zijn keel zacht. 'Ik heb zojuist uitgevonden dat je goed genoeg bent om mij lessen te geven.' De diepere, hese stem is nog zeker niet vertrokken — en hij betwijfeld of dat nog zal lukken op het moment.

I'm your little ray of pitch black.

23 april 2020 - 11:32 DevIce is offline

DevIce 195

Sebastian Justus Mcgawyer

“Zwem jij maar.” Seb rolde kort met zijn ogen en grijnsde kort terwijl zijn vriendin met haar benen in het water ging zitten. “Ik ga niet in mijn eentje zwemmen Leo…” Dan maar simpel zichzelf bezatten, straks misschien iets te eten bestellen of de bbq aangooien. Sebastian pakte de fles wijn en nam zijn eigen glas mee waarna hij zich naast Leo neer liet ploffen. “Leo… You okay?”, vroeg hij toen, waarna hij zich te goed deed aan het glas wijn en deze vervolgens bijvulde.

Even genoot Sebastian van de rust, een welkome afwisseling na het feest van zojuist, en de warme avondzon op zijn gezicht. Kort richtte hij zijn blik toen weer op Leonora, om haar humeur te peilen. Het was meer dan normaal als ze over de zeik was, alhoewel ze vrij rustig over kwam. “Het spijt me, ik had niet zo moeten reageren… Lee ligt alleen nogal gevoelig, dat was voor mij ook een verrassing.” Even grinnikte hij en hij ging met zijn voeten door het warme water van het zwembad. “Maarreh… Praat me even bij over alle ontwikkelingen hier?” Ondanks dat Seb Leo al meerdere keren gezien had en ze meer dan eens urenlang hadden zitten videobellen was het reilen en zeilen van Heatherville eigenlijk nog niet ter sprake gekomen en op het feest was het maar wat duidelijk geworden dat alles en iedereen gewoon door was gegaan met leven.

De jongen ging met een hand door zijn haar en porde na zijn vraag met zijn wijsvinger in de zij van de dame naast hem terwijl met een glimlach om zijn mond haar blik probeerde te vangen.

If you want someone to trust you, you should give them a reason.

23 april 2020 - 15:00 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Noam Yates

•••

23 • Suit & Tie • @ Ophelia's, bar > zitkamer • & Nikita

Alhoewel het grondig zit verborgen, ziet Noam enkele flitsen van emoties en gevoelens binnenin Nikita's gezicht omhoog komen. Schijnbaar hebben zijn woorden een impact gehad — dieper dan hij voorheen had kunnen bedenken. Echter, vreemd genoeg doet deze openbaring hem absoluut niet beter voelen rondom dit alles. Daarentegen voelt hij zichzelf slechter dan voorheen — een leegte ontstaan binnenin zijn lichaam in plaats van de afkerige boze woorden. Ondanks het gegeven dat Nikita hem momenteel glashelder ziet staan, voelt Noam zich vrijwel onzichtbaar.
'Je bent een lul.'
Noam blijft haar zwijgzaam aankijken — wachtend op de verdere woorden die onmiskenbaar zullen gaan komen. Nochtans blijft het dodelijk stil, totdat Nikita's dodelijke hakken knarsende geluiden produceren — een aankondiging van haar vertrek. Noam voelt zijn mond onmiddellijk droog worden — toekijkend hoe de jongedame verdwijnt.
Wanneer zijn blik ietwat gefrustreerd omhoog glijdt, blijven zijn kijkers hangen op het bekende gestalte van Noé — momenteel verwikkeld in een innige zoen met een donkerharige vreemdeling. Noam wacht op de klap welke zal komen rondom het aanzien van deze huidige situatie — ietwat verbaasd wanneer deze uitblijft en hem grotendeels koud laat. Fronsend kijkt hij Nikita's verdwijnende gestalte achterna in de menigte op de dansvloer — plotseling beseffend waarom Noé hem simpelweg niets meer kan schelen.
Nikita.
Nikita.
Nikita.
Overhaastig stort Noam zichzelf de menigte in — zichzelf ellebogend een weg banend achter zijn beste vriendin aan. Grommend laat hij personen welke hem blikken toewerpen opzij springen, geen enkele interesse tonend in hun comfort. Noam sjort zijn vlinderstrik los — de uiteinden ervan bonkend tegen zijn borstkas. Uiteindelijk weet hij een glimp van Nikita's jurk te ontwaren, verdwijnend door een openstaande tuindeur. Geruisloos glipt hij Ophelia's omvangrijke huis binnen — de luide muziek uitbannend om Nikita spoedig te kunnen vinden.
Nadat hij verschillende deuren willekeurig heeft geopend, weet hij de juiste deur te vinden — de aanblik binnenin laat hem compleet verstijven. Nikita zit op een stoel, haar handen als vuisten gebald en haar hoofd verslagen gebogen. Noam heeft haar dusdanig nog nooit gezien — alsof haar levendige persoonlijkheid compleet is vervaagd. Normaliter barst Nikita van een onstuimige energie, nooit achteruit deinsend voor wat dan ook. Twijfelend stapt hij naar voren, angstig voor haar eventuele reactie — de deur achter zich sluitend.
'Kit?'
Wanneer de jongedame geen enkele reactie geeft, stapt Noam langzaam naar voren — zichzelf op één knie zakkend op slechts enkele centimeters afstand. Voorzichtig neemt hij haar gebalde vuisten in zijn beide handen, zijn duimen over de gespannen huid glijdend. Ondanks zijn aanraking, vangt hij haar blik niet — wanhopig contact zoekend.
'God, ik ben inderdaad een lul.'
Langzaam weten Nikita's vuisten zich te ontspannen, waarop Noam haar vingers masserende drukken toebrengt. Wanneer haar beide handen opnieuw losjes in haar schoot liggen, vouwt hij zijn rechtse hand los rond haar smalle kin. Voorzichtig maakt hij oogcontact terwijl rustig glimlachend, zijn duim over haar kaaklijn heen glijdend.
'Ik meende de woorden niet,' fluistert hij zachtjes — zijn stem doordrongen met schaamte. Noam tracht zijn emoties weg te slikken, zonder enig resultaat. 'Ik wil niet dat je jezelf verandert,' fluistert hij vervolgens — zijn greep rondom haar kin ietwat verstrakkend.
Voor even laat hij de stilte plaatsnemen — zoekend naar de juiste woorden.
'Zelfs niet voor mij.'

Welcome to Billionaire Boys Club.

•

24 april 2020 - 14:33 LordJohn is offline

LordJohn 10840

Leonora Paige Booth

19 — actress — at Sebastian's house w/ Sebastian — outfit

'Ik ga niet in mijn eentje zwemmen, Leo...' Leonora keek opzij en ze grinnikte toen Sebastian uiteindelijk naast haar kwam zitten en ook zijn voeten in het water liet zakken. 'Leo... You okay?' Hij vulde zijn glas opnieuw met wijn en ze hield haar eigen glas uit, waarna hij die ook vulde.
'Jawel,' antwoordde ze en ze nam een slok, keek naar de kleine pup die zich uit het zwembad wist te krijgen, zijn natte vacht uitschudde en in het zonnetje op de tegels ging liggen om te drogen. Leo wist niet helemaal hoe ze zich precies voelde. Het was niet zozeer helemaal positief of helemaal negatief.
'Het spijt me, ik had niet zo moeten reageren... Lee ligt alleen nogal gevoelig, dat was voor mij ook een verrassing,' bood Sebastian toen zijn excuses aan en Leo schudde haar hoofd.
'Ik had misschien wat beter moeten nadenken voor ik jullie allebei in het diepe gooide,' merkte ze op. 'We weten allemaal dat ik nogal onhandig ben.' Ze grijnsde en nam nog een slok van de overheerlijke wijn. Het was wel even fijn om hier te zijn, zonder de rest van Heatherville binnen gehoorafstand.
'Maar eh... praat me even bij over alle ontwikkelingen hier?' Na die vraag porde hij met zijn vinger in haar zij en ze slaakte een kreet en sloeg zijn hand direct weg. Voor de zekerheid zette ze haar glas een eindje verderop zodat die niet in het zwembad terecht zou komen en ze keek hem toen aan en lachte.
'Ik zou het je niet durven zeggen,' zei ze uiteindelijk. 'Ik houd me niet zo meer bezig met alle drama hier, want het is te veel om bij te houden.' Ze lachte, schoof wat weg van Sebastian en pakte haar glas weer op. Ze haalde haar schouders toen even op en keek naar Sebastian. 'En ik heb wel weer genoeg drama meegemaakt vandaag, spreek me er niet van.'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

25 april 2020 - 1:01 Naird is offline

Naird 10646

─ Elizabeth Morland ─

Elizabeth stemde knikkend in met Madeleine opmerking over Ella's schitterende jurk— zowel letterlijk als figuurlijk. Vooral nu de zon lager aan de hemel was komen te staan en de schemering begon in te dalen, lichtten de steentjes op haar buurmeisjes' jurk met een kleurrijke gloed haast betoverend op .
'Dat is de bedoeling.'
'Dan is je missie zonder twijfel geslaagd.' Vanuit haar ooghoek zag ze dat Madeleine naar de barman seinde. Daarop verplaatste Liz haar volledige blik richting de dame naast zich en zag dat haar eerste glas nog niet eens leeg was. Verbaasd knipperend schudde ze licht haar hoofd toen datzelfde glas vlot werd leeggedronken en ingeruild voor de volle die Madeleine werd aangereikt. Elizabeth blikte naar beneden naar het verwaarloosde glas champagne in haar hand. Beseffend dat haar tergend trage drinktempo iet wat onbeleefd was, nipte ze gauw aan haar glas.
'Hoewel ik een kater zou moeten ontwijken, denk ik toch echt dat ik die probleem overlaat aan mijn toekomstige zelf. ‘Die kit mag je mij trouwens ook bezorgen morgenochtend, graag zelfs.’' Hierop moest Elizabeth zachtjes gniffelen en ze keek Madeleine geamuseerd.
'Ik heb een vermoeden dat al jouw toekomstige zelven de keuzes van jou uit het heden ontzettend erg waarderen elke keer.' Opnieuw nipte ze aan haar glas en de bodem kwam slowly but steady toch in zicht, hoewel voornamelijk slowly. 'Als ik het zo hoor kan ik volgens mij wel een handeltje beginnen in anti-kater kits, volgens mij heb ik daarmee een gat in de markt ontdekt.' Liz uitte haar gemengde gevoelens van verbazing, ontzag en respect jegens Madeleine's discipline om elke ochtend te gaan hardlopen — wat de interne of externe omstandigheden ook waren. Geen kater of sneeuwstorm hield de athlete tegen.
'Je went er na een tijdje aan. Rennen is net als koffie in mijn geval.' Alsof ze het begreep knikte Elizabeth wat, maar haar glazige blik verried dat ze er niet op dezelfde manier over dacht als Madeleine. De vergelijking was echter niet geheel misplaatst, Liz had een hekel aan koffie. 'Als mijn kater niet zorgt voor een neerslag en je succesvol je anti-kater kit komt brengen, dan mag je best mee? Natuurlijk als je er zin in hebt. We already have one man down.' Ze moest haar gezicht in de plooi houden bij het vooruitzicht van hardlopen, maar ze wilde niet gelijk het aanbod afslaan.
'Thanks. Voorlopige laat ik dat nog in het midden — laten we eerst maar eens zien wat de avond ons brengt, die is immers nog jong,' besloot ze tactisch te zeggen met een charmante glimlach en dronk eindelijk haar glas champagne leeg. Deze zette ze vlug op het blad van de bar. Helaas kwam ze er niet zo makkelijk en snel mee weg, de barman had haar namelijk gespot en drukte haar glimlachend een vol glas champagne in de handen. Fuck. Intussen waren de twee dames gaan kletsen over de nieuwe tattoo van Madeleine.
'Gezet door de enige echte Elizabeth-' de vragende, hoopvolle ogen die ze op zich gericht voelde, brachten Liz in de verleiding om wat te dollen met Madeleine. Ze besloot dan ook gekke Henkie te spelen en te doen alsof haar neus bloedde door de blik te negeren. 'Ja! Absolutely, dat zou fenomenaal staan. Just think about it, jullie kunstwerken samengesmolten tot één meesterwerk.'
'Breng me niet in verleiding,' zei Ella waarschuwend. 'I like that. Ik zal erover nadenken, goed?'
'Je kunt alleen maar verleidt worden tot iets als daar stiekem dus al een verlangen voor was,' sprak Liz gniepig en haar hoofd een tikkeltje scheef houdend keek ze Ella hoogst onschuldig aan. 'You know you want it.' Ze haalde haar schouders op. 'Maar goed, ik merk het wel. Ik weet zeker dat ik jou vroeg of laat zie komen binnenwandelen.’ Besloot ze plagerig. Het groepje besloot dat het tijd was voor minder praatjes.
'Laat jullie dansmoves maar eens zien.'
'Like this?' Madeleine was één en al enthousiasme, met een arm in de lucht — Ella was begonnen met haar lichaam sierlijk op de muziek te bewegen. Liz volgde haar voorbeeld en begon haar heupen heen en wier te wiegen op de maat van de muziek, zo nu en dan nipte ze aan haar champagne, waarvan ze — dankzij haar weinige alcoholgebruik en dus zeer trieste tolerantie — de effecten al begon te merken. Dusdanig dat ze enthousiast de twee dames elk bij een hand nam en onder haar arm door een rondje om hun as liet draaien.
’Morland, trouwens-‘ riep Elizabeth boven de muziek uit tegen Madeleine, ‘-Elizabeth Morland.’

Big girls don't cry

22 — Femme Fatale — Dress — Madeleine & Ella

[ bericht aangepast op 25 april 2020 - 23:14 ]

I just caught the wave in your eyes

25 april 2020 - 12:29 Syaoran is offline

Syaoran 12975

Noé Binda Aitkin

"We are all a little broken.
But the last time I checked, broken crayons still color.”"

• 22 • At Ophelia's • w/ Altair • Outfit •

De kalmte waarmee Altair naar haar blijft kijken, maakt het dat Noé's hartslag als vanzelf versneld — ze kon er niks tegen doen, het was een uitwerking die hij op haar leek te hebben nog voor ze deze zelf door had. Als zijn blik van haar ogen naar haar mond afzakt en weer terug gaat, telkens weer met dezelfde kalmte, bijt ze onbewust zacht in haar onderlip. Hoe deed hij dit?
Het mompelende gehum klinkt nog altijd even hees en trekt een spoor aan kippenvel over haar huid heen terwijl de lucht om hen heen voor Noé steeds zwaarder lijkt aan te voelen.
"'Laat ik maar met een goed excuus komen dan..." zegt Altair dan, bijna even zacht als dat ze net zelf gesproken had.
Licht trekt de blondine subtiel een wenkbrauw op. Noé hoefde niet te vragen wat hij bedoelde, het werd haar vrijwel meteen duidelijk toen hij dichterbij kwam — zijn hand zacht over haar wang streelde, terwijl zijn andere hand zonder dwang en soepel naar haar heup glijdt. Ze hield hem niet tegen.
Het was niet haar intentie geweest dat er ook maar iets zou gebeuren tussen haar en Altair; dat was niet de reden geweest waarom ze hem meegevraagd had vanavond. Noé wist niet eens of ze er überhaupt wel al klaar voor zou zijn, mocht er iets gebeuren met wie dan ook — ze had er simpelweg niet over nagedacht, omdat het tot aan het begin van deze avond wel het laatste was geweest waar ze aan gedacht zou hebben. Echter had Altair enkele dingen al aan het wankelen gebracht, onbewust of niet, en viel de aantrekking op geen enkele manier te negeren naarmate de avonde vorderde.
Wanneer zijn lippen de hare raken trekt er voor een miniem moment aan twijfel door haar heen, maar zo vlug als deze op was komen zetten, zo snel verdween hij ook weer. Wat moest haar twijfel dan zijn? En waarom? Er was niets meer dat haar tegenhield, waarop Noé bijna blindelings Altair's kus beantwoord. Haar vingers glijden naar de revers van zijn jasje, nemen deze opnieuw zacht beet, waarna ze zich laat meevoeren op de diepte van zijn kus. Haar wachten had lang genoeg geduurd nu.
Een klein vlammetje in haar binnenste wakkert aan en ondanks dat het per definitie nog geen specifiek doel had, voelde Noé zich voor het eerst in een hele lange tijd weer levend. De blondine realiseerde zich veel later pas hoelang ze zichzelf echt afgesloten had — voor alles wat er maar kon zijn, en voor iedereen. De versheid van haar wonden was al even geheeld, maar onder de aanrakingen nu sloten ze subtiel een stukje verder.
Als de kus uiteindelijk uit zowat nood verbroken wordt, voelen Noé's wangen heet aan en klopt haar hartslag als een bezetene door haar heen, terwijl haar borst in een snel tempo reist en daalt. Iets van de opgebouwde spanning tussen hen in leek af genomen te zijn, maar de zwaarte was voor de Noé nog altijd voelbaar — ze zag het ook in het donkere van Altair's ogen, waarvan ze vermoedelijk een spiegelbeeld waren van het hare.
"Ik heb zojuist uitgevonden dat je goed genoeg bent om mij lessen te geven."
Noé huiverde opnieuw, alles behalve onaangenaam. Ze weet een zachte lach te laten horen omdat ze haar stem simpelweg nog niet vertrouwt — de emoties en het stille verlangen zouden nu veel te aanwezig zijn. Eens de blondine weer durft te spreken glijd haar blik ondertussen over zijn gezicht heen.
"Laat ik er dan maar voor gaan zorgen dat je er niks van zult missen."
Lichtjes dwingt ze zich iets omhoog op haar tenen en veegt Noé in een vederlichte streling met haar lippen over de zijne heen — een stil gebaar waarin ze duidelijk maakt dat het goed was, dat hij haar goedkeuring al had nog voor hij haar daadwerkelijk gekust had.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek