[Rpg • 0] Experium || 04 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 14:26 ]

It's never gonna happen, Guys.

Adam

'De onderzoekers zeggen dat ik dat waarschijnlijk niet overleef. Als een jongere versie van mijzelf en ik elkaar tegenkomen,' peinsde Adam. Maar nu hij vandaag ook een stukje terug in de tijd was geweest, vroeg hij zich af of hij inderdaad niet op de een of andere manier in het verleden kon gaan zoeken naar waar hij vandaan kwam. Hij beet op zijn lip. 'Maar ik ben bang dat ze weer met mijn brein aan de haal gaan als ze ontdekken dat ik nog herinneringen heb,' deelde hij zijn zorgen.

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

'Nee, waarom? Dan lijken we een stel slappe zakken, als we alleen een waarschuwing geven als iemand onze klasgenoot wil verkrachten.'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Hmm... Misschien is het ook maar beter niet te vertellen nee. Ik denk niet dat de docenten er blij van worden als ze merken dat je je nog iets herinnert. Iedereen is zijn geheugen kwijt van voor schooltijd, dat kan geen toeval zijn..." 7223 draaide zich weer op zijn rug en staarde naar het plafond. Voor het eerst in zijn schooltijd hier vroeg hij zich af waar hij dan vandaan kwam. Zouden Adam en hij ook vrienden zijn geweest als hij zich nog wel kon herinneren wie hij was?

It's never gonna happen, Guys.

Fox

Zodra hij hoorde dat Vienna’s ademhaling regelmatig was geworden, kwam hij overeind. Even keek hij op haar vredige gezicht neer. Hij kon het niet laten om zich voorover te buigen en heel lichtjes zijn lippen tegen haar voorhoofd te drukken, daarna klom hij door het raam en veranderde in een vogel. Zijn eigen raam stond zoals altijd op een kier, dus hij glipte erdoorheen en veranderde terug. Hij bleef als versteend staan toen hij gesnik hoorde. Zijn ogen schoten naar het andere bed, maar Tony had zich naar hem toe gedraaid. Huilde hij nou?
‘Tony?’ vroeg hij aarzelend. Hoezeer hij zich soms ook aan de jongen ergerde, en op gezette tijden zelfs een hekel aan hem had, hij vond het wel schokkend dat hij nu lag te huilen. De Panthers moesten hem wel heel hard hebben aangepakt.
Toen zijn kamergenoot niet op hem reageerde, nam hij voorzichtig plaats op de rand van het bed en legde een hand op zijn schouder. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij zacht.
De jongen verstijfde onder zijn aanraking. ‘Blijf van me af,’ klonk het gesmoord.
Vlug trok Fox zijn arm terug. Schuldgevoel brandde in zijn buik. Wat konden ze hebben gedaan om de jongen zo vreselijk van slag te maken? Een rilling liep langs zijn rug. Het was hem echter duidelijk dat Tony niet getroost wilde worden. Hij knipte zijn nachtlampje aan en begon zich uit te kleden. Zijn blik viel op de spijkerbroek die op een hoopje lag en waar hij bloedvlekken aan de binnenkant zag. Gal kwam op. Jemig, wat hadden ze toch gedaan? Hij vond dat Tony wel een lesje verdiende, maar het was nu alsof de Panthers iets hadden gedaan wat nóg erger was – want je kreeg zijn kamergenoot niet zo maar aan het huilen – en het schuldgevoel begon hem op te vreten. Stilletjes gleed hij onder de dekens, zich afvragend of Vienna had geweten dat de jongens van plan waren.

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

'Maar waarom?' mompelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen Michiel terwijl hij zich ook op zijn rug draaide en naar het plafond staarde. Zouden er ook anderen zijn die nog wel herinneringen hadden, maar er niet over durfden te praten? Misschien moest hij het eens voorzichtig aan Jester en Onyx vragen, als hij ze wat beter kende.

[ bericht aangepast op 6 maart 2020 - 13:52 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx zag dat het zijn vriend dwars zat. Normaal zou hij zijn schouders erover hebben opgehaald, maar nu veroorzaakte het een stekend gevoel in zijn buik. Hij zag de jongen veel liever lachen.
'Mocht zoiets ooit nog eens gebeuren dan doen we het op jouw manier, goed?' vroeg hij aarzelend.

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Er was een week voorbij gegaan na haar nacht in de kamer van de jongens. Ze had niets meer van de Lions gehoord, de jongens keken haar niet eens meer aan, zodra ze langsliep. Ergens vroeg Vienna zich af wat Jester en Onyx gedaan hadden, dat de jongens niet eens meer op durfden te kijken als ze langskwamen. Tegelijkertijd had ze het idee dat ze niet wilde weten wat er gebeurd was. Het voelde in ieder geval weer veilig om te slapen in haar eigen kamer en niets vond ze lekkerder dan dat. Naast Fayr ging het meisje aan de ontbijttafel zitten, waardoor ze zicht kreeg op de Lions tafel. Haar ogen gleden even over de jongen met de bruine krulletjes. Ook hij had al een week niets meer van zich laten horen. Waar ze gehoopt had dat ze misschien wel een band konden krijgen, was hij na die avond niet meer teruggekeerd. De eerste dagen had Vienna zich afgevraagd of ze iets verkeerds had gezegd. Had ze niet moeten gaan slapen? Ze had het met Fayr erover gehad, nadat ze gek van zichzelf werd. Fayr had haar aangeraden de jongen te vergeten en dat had ze besloten te doen. Vandaag zou ze niet meer aan hem denken en zou ze gewoon verder gaan alsof ze de jongen nooit had leren kennen, dat is wat hij blijkbaar ook wilde....

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Er schoot een pijnscheut door haar hersenpan, zo heftig dat ze bijna tegen de grond klapte. Grommend zakte Dezi terug naar de grond. Ze had de rand van het terrein bereikt. De schaduwen waren nog lang en ze zag dat daar een figuur stond. Iets trok haar naar hem toe. Direct begroef ze haar klauwen in de aarde. Dit gevoel… Het kwam haar veel te bekend voor.
‘Het valt niet mee om jouw aandacht te trekken hè?’ klonk een spottende stem.
Er liep een rilling langs Dezi’s rug.
Nee – hij kon hier toch niet echt zijn? Hij was afgestudeerd, hij…
‘Ik doe je niets,’ zei hij op een dwepende toon. ‘Ik wilde je gewoon even zien. Kijken hoe mijn favoriete draakje het maakt.’
Ze gromde dreigend, maar hield haar kop afgewend.
Prima.
‘Ja?’ klonk het geamuseerd. ‘Ik hoorde over de Zuivering. Best pittig.’
Wat doe je hier?
‘Kom kom, verander eerst eens van gedaante. Ik kijk liever naar dat mooie gezichtje van je.’ Hij gooide haar iets toe. Een zonnebril, zag ze. Hij moest dus echt wat van haar.
Normaal gesproken was dat een teken om je uit de voeten te maken. Toch was Dezi nieuwsgierig naar wat Zebediah te zeggen had. Waarom zou hij terugkeren naar zijn voormalige school? Ze had hier nog nooit een andere oud-leerling gezien.
Ze nam haar mensengedaante aan en pakte de zonnebril op. Pas toen ze die op had gezet, keek ze de jongen aan. Zijn ogen glommen boosaardig en er lag een zweem van stoppels over zijn wangen. Hij zag er mager uit, maar in plaats van zwak deed dat hem alleen maar creepy ogen.
‘Ik hoorde dat jij tot leider verkozen bent van de Panthers.’
‘Van wie?’ wilde ze weten.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat is niet belangrijk.’
Dezi sloeg haar armen over elkaar heen. Daar was ze het niet mee eens.
‘Ik werk nu voor het instituut,’ vertelde hij haar. ‘Ze hebben grote vorderingen gemaakt. Al die nieuwelingen… Ze zijn een verbeterde type van ons, zeg maar.’ Hij liet zijn donkere blik op haar rustten. ‘Weet je wat dat betekent? Dat er steeds minder nieuwelingen zullen afvallen en steeds meer… mensen die hun naam hebben verdiend. Blijkbaar zijn we vervangbaar. Zelfs jij.’ Hij pauzeerde even. ‘En ik.’
Ze trok haar neus op. Wilde Zebediah nou echt beweren dat ze báng zou moeten zijn voor de kneuzen uit hun team?
‘We hebben een leuke tijd gehad, Deez,’ zei hij. ‘Zie het maar als raad van een goede vriend. Als ik jou was, zou ik ervoor zorgen dat die nieuwelingen wat ingedamd worden. Zorg ervoor dat ze falen. Stook ze tegen elkaar op, geef ze het gevoel dat ze ongewenst zijn. Dat zal ervoor zorgen dat ze minder goed presteren en dat zij eerder worden afgeschreven dan… nou ja, mensen die slechts een prototype zijn, die hun waarde verliezen. Een tijdreiziger is nuttiger dan een dromenspinner, niet waar? Een gedaanteverwisselaar die zich in jóú kan veranderen, heeft meer te bieden dan nou ja, jij. En hoe snel onze Yrla ook kan rennen… Het is handiger om iemand te hebben die in de toekomst kan kijken.’ Hij maakte een klakkend geluidje met zijn tong. ‘Gewoon iets om over na te denken. Als zij zich goed ontwikkelen, worden jij en de anderen vroeg of laat afgeschreven. En dat zou zonde zijn, niet waar?’ Hij gaf haar een knipoog.
Dezi kreeg het koud. ‘Waarom vertel je me dit?’
‘Dat weet je best, Deez. Ik wil niet vervangbaar zijn, maar ik kan me niet bepaald onopgemerkt met de nieuwelingen bemoeien. Als het bestuur ziet dat hun nieuwe lichting niet zo goed presteert als ze dachten, zullen ze hen afschrijven en gaan jij en ik een rooskleurige toekomst tegemoet.’
Dezi keek hem wantrouwend aan. Zonder wat te zeggen, draaide ze zich om, veranderde in een draak en vloog terug naar huis. Zijn woorden spookten door haar hoofd. Ze liep rechtstreeks naar Yrla’s kamer toe en stapte zonder te kloppen naar binnen Als er iemand was met wie ze dit wilde bespreken, was hij het wel.

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Er was ruim een week verstreken sinds Adams eerste schooldag. De meeste tijd bracht hij nog steeds met Michiel door. Adam vond dat hij met sprongen vooruitging, en de jongen leek dat zelf ook goed in te zien. Hij vond het fijn om te zien hoe het humeur van zijn vriend steeds verder opknapte. Het grootste gedeelte van de tijd slaagde hij erin om zijn gevoelens te negeren. De keren dat zijn wangen warm werden beperkten zich over het algemeen tot de keren dat Michiel zich nietsvermoedend uitkleedde. Meestal lukte het hem om vlug weg te kijken, maar het was een waar gevecht om dat vol te houden. Juist omdat dat vlak voor het slapengaan gebeurde, droomde hij vaak dingen die hij nooit aan zijn vriend zou durven vertellen.
Zijn eigen gave had hij nog niet veel gebruikt. Onyx en Jester moedigden hem aan om stiekem te oefenen, waarbij hij hun kamer mocht gebruiken. Een echte verre tijdreis had hij nog niet gemaakt. Zijn mentor vond dat hij het uitgangslokaal voldoende had gememoriseerd, hij had nu de opdracht gekregen om een periode te kiezen waar hij naartoe wilde reizen. Hij moest zich inlezen en zich mentaal een beeld voorstellen. Hij zou heel graag eens een kijkje willen nemen bij de Maya’s – de grote tempels waren niet moeilijk te visualiseren – maar hij wist wel dat hij daar meteen zou opvallen. Dat vond hij spannend. In het verleden had hij al een paar keer een black-out gehad, waardoor hij niet zo snel had kunnen terugkeren als hij gehoopt had.
Adam draaide de doucheknop naar boven en begon zich af te drogen. Over een kwartiertje kon hij ontbijten. Hij werd altijd een beetje nerveus van de maaltijden. Er hing al een week een spanning, waarbij het aanvoelde alsof er bij het geringste een bom kon ontploffen. Hij hield zich zo veel mogelijk op de achtergrond terwijl hij met Michiel en Agami praatte en het prima vond dat niemand zich verder met hen bemoeide.
Adam hing zijn handdoek weg en trok een simpele spijkerbroek en shirt aan, waarna hij op zijn blote voeten terugliep naar de slaapkamer en wachtte tot Michiel ook klaar was om naar de eetzaal te gaan.

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

"Aah!" Yrla werd wakker van de koude adem van Azumi in zijn gezicht. Hij wreef de draak van zijn bed af en keek chagrijnig naar Dezi. "Serieus Dezi, had het niet een uurtje later gekund ofzo?" De jongen gooide de dekens van zich af en ging op de rand van het bed zitten. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en ging even kort door zijn blonde haren heen. Oh, wat een rot manier om wakker te worden. Hij liet een diepe zucht horen en klopte toen op het bed naast hem. Het zou vast belangrijk zijn als Dezi hier was. Ze wist wel beter dan hem uit zijn slaap te halen. "Wat doe je hier?" zei hij al een stuk vriendelijker. De jongen graaide een joggingbroek onder zijn bed vandaan en trok hem aan. Straks na het douchen zou hij zich wel goed kleden.

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Hij trok net zijn laatste schoen aan en hobbelde daarna achter Adam aan in de richting van de eetzaal. Er was een week verstreken sinds hij voor het eerst het gezicht van Adam had uitgeprobeerd. Het feit dat hij zulke stappen had gemaakt, had hem aangemoedigd nog harder te trainen en stiekem deed hij elke avond even zijn best zijn gave uit te proberen. De wetenschappers wilden dat liever niet en af en toe moest hij die enthousiasme bekopen met jeuk, maar 7223 was ervan overtuigd dat hij binnenkort zijn naam-examen kon gaan doen. Eindelijk zou hij niet meer gepest worden door de gehele school, mocht hij eindelijk echt aangesproken worden met een naam. Adam had hem de hele week goed geholpen en hij had het advies van Adam tot zich genomen en de lijst van Jester uit zijn hoofd geleerd. Hij kon nu elke stap doen, en hij merkte met de dag dat de stappen steeds makkelijker werden om te maken.
      Ook zijn band met Vienna leek steeds meer gegroeid te zijn in de afgelopen week. Het voelde fijn om in haar buurt te zijn en een of ander gekke beschermingsdrang was over hem heen gevallen. Niet voor het eerst deze week vroeg 7223 zich af of die plotselinge band tussen hen meer betekende. Hij merkte dat hij van het meisje hield... Hij kon niet meer zonder haar. Was dit het om verliefd te zijn? Hij wist het niet. Even keek hij naar zijn vriend. Misschien dat Adam wist wat het betekende om verliefd te zijn, al schatte hij die kans klein nu Adam nog maar een week op de campus was. "Vandaag hebben we lekker een korte dag. Heb je een idee wat je vanmiddag wil gaan doen?"

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

'Ik kwam Zebediah net tegen,' antwoordde ze. Hij was het type student geweest waar iedereen het liefst met een boog omheen liep vanwege zijn reputatie om je dingen te laten doen je niet wilde. 'Hij vertelde dat hij nu voor de school werkt en hij wilde me waarschuwen voor... de nieuwe leerlingen.'
Ze vertelde Yrla alles wat de jongen tegen haar had gezegd.

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

'Ehm... Als het weer net zo mooi is als gisteren neem ik denk ik een duik in het zwembad.' Dat had hij nog niet eerder gedaan, maar iedere keer dat hij in de buurt kwam voelde hij wel het verlangen opkomen om lekker een paar baantjes te trekken. 'Ga je met me mee?'
De vraag kwam er een beetje onzekerder uit dan de bedoeling was en hij beet op de binnenkant van zijn lip. Hoe vaker hij Michiel met ontbloot bovenlijf zag, hoe sneller hij eraan wende en het niet meer zo gek zou voelen. Dat was althans zijn theorie.

[ bericht aangepast op 6 maart 2020 - 17:20 ]

Every villain is a hero in his own mind.