[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

Fulgur Falls - Maine, USA In de regenachtige, dicht beboste omgeving van Maine ligt het stadje Fulgur Falls. Het kreeg zijn naam vanwege de onmetelijke blikseminslagen die het al gekend heeft, die wonder boven wonder nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend hebben. Dat is echter niet het meest bizarre aan deze vreemdsoortige plaats. Het is de thuishaven van vele bovennatuurlijke wezens en half-mensen. Aan de absolute top van deze eeuwenoude hiërarchie behoren de Lycantropen - de weerwolven. Deze zijn zich doorheen de jaren gaan onderscheiden in twee geheel tegenovergestelde Roedels; Lupus Sanguinibus en Versipellis. De eerste bestaat uit aristocratische families, die hun bloedlijn al generaties lang zo zuiver en intact mogelijk willen houden. Ze zijn de bewaarders van alle kennis omtrent hun soort en de bewakers van de regels. Zij staan bekend om hun intelligentie en gecontroleerde vechttechnieken. De Versipellis zijn dan weer een relatief jonge Roedel. Zij hebben zelf hun familie samen gesteld en verwelkomen iedereen die nergens anders terecht kan. Ze worden veelal gezien als beschermers, zowel van hun eigen Roedel als van de Lupus leden. Hun kwaliteiten bestaan onder ander uit compassie en mededogen, waardoor ze het vaak minder strikt met de regels nemen. Toch dient de strikte code in acht genomen te worden, zeker nu een onbekend gevaar zich heeft aangediend in de eens zo veilige haven; een burger heeft tegen hun wil De Beet ontvangen. Dat druist in tegen het meest voorname principe van elke weerwolf. De Lycantropische Raad heeft reeds bepaald dat geen van beide Roedels met het voorval gemoeid zijn, en er een derde partij in het spel is. Het onderzoek is reeds ingezet, terwijl men in afwachting van de volle maan het slachtoffer nauwlettend in de gaten houdt, hopend dat De Beet niet gewerkt heeft.

---

---

De Roedels Lupus Sanguinibus Aristocraten, plichtsbewust. Eén Alfa. Wolven ♰ Orpheus Spencer Grey • m • 23 • Bloed • Council Member/Student • Hanson • 1 ♰ Harvey Lowel Armistead • m • 37 • Bloed • Alfa/Houthakker • Witcher • 3 ♰ Maddie Grace Travers • v • 22 • Bloed • Cleverness • 3 ♰ Scarlett Young • v • 25 • Bloed • Joy_x • 4 ♰ Oliver Louis Desrosiers-Grey • m • 21 • Bloed • KIaus • 5 ♰ Evelyn Finley Gardner • v • 25 • Beet • Dierenarts • Witcher • 6 Mensen (beperkt) ♰ Dove Lazaroth • fluid • 22 • Onbewust • FreeThyself • 2 Versipellis Personen boven regels. Duopositie Alfa. Wolven ☮Vivianne "Vee" Laurier • f • 21 • Bloed • Bartender • Dreamweaver • 2 ☮ Lucas Alexander Sanders • m • 20 • Bloed • Venustic • 3 ☮ Jérémie ‘'Jem’' Matthias Dubois • m • 22 • Bloed • Fika • 4 ☮ Laurel Tallmund • v • 25 • Bloed • Alfa • Elentiya • 4 Mensen ☮ Linden Rose Orbin • v • 21 • Onbewust • Bibliothecaresse • Hanson • 1 ☮ Asher Ambrose Steele • m • 27 • Bewust • High School leraar • Venustic ☮ Soren Virtanen • m • 25 • Bewust • Guardian • Quinlan Ander ☮ Nox "Hadeon" Zion • m • 22 • Half Demon • Cleverness • 2 ☮ Eli Bellamy • m • 24 • Magiër • Theezaak • Witcher • 2 texttextexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttext

[ bericht aangepast op 14 mei 2020 - 19:17 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Versipellis – In the Woods – With Scarlett       Het was doodstil in het bos, voor zover een bos stil kon zijn. De vertrouwde geluiden van de wind die de bladeren in beweging zette, uilen wiens vleugels de lucht deden verplaatsen en andere nachtwezens die juist ontwaakten waren nog gewoon aanwezig. Verder was er niets opvallends aan het bos. Desondanks hield Jem elke spier in zijn lichaam aangespannen om op tijd weg te kunnen sprinten voor zowel een aanval als een vluchtreactie. Zijn snuit hield hij geheven, maar naast de geur van de aarde en de planten was er niets. Tenminste niet hetgeen waar hij naar op zoek was. Wat dat precies was wist niemand.       Het had niet veel gescheeld of hij -en de andere Versipellis leden- hadden hier niet gelopen. Ondanks dat ze uiteindelijk toch mee mochten met de georganiseerde speurtocht voelde hij zich niet echt welkom. Echter had dat hem nooit eerder gestopt, en nu er iemand met een ongewilde beet in het ziekenhuis hield het hem zeker niet tegen. De dader moest opgepakt worden. En hoe meer zielen, hoe meer vreugd, al past in dit geval succes beter. Echter bleek niet iedereen daar hetzelfde over te denken.       "Al iets gevonden?" Klonk de bekende stem van Harvey in zijn hoofd. Als je het over de duivel hebt... De vraag werd opgevolgd door meerdere variaties van nee. Ook Jem stuurde een kortte ‘nee’ terug.       Op een drafje waar hij zorgvuldig elke poot de aarde liet laten om zo min mogelijk geluid te produceren ging hij verder. Hij kon wel genieten van zulke avondjes. De beweging en zijn dikke vacht hield hem warm en alles voelde zo natuurlijk aan. Alsof hij geboren was om op 4 poten te rennen in plaats van 2.       Zijn aandacht werd getrokken door een plotseling luid geluid aan zijn linkerkant. Direct bleef hij stokstijf stilstaan. Met gespitste oren probeerde hij erachter te komen wat het geluid precies is maar ook waar het was. Het geluid leek steeds dichterbij te komen en voordat hij in beweging kon komen schoot er iets uit de bosjes tegen hem aan en werd hij mee naar de grond getrokken, of eerder gebeukt. De kracht was zo sterk dat hij en het ding wat tegen hem aan was geknald een stuk verderop pas tot stilstand kwamen.       Met een hart dat in zijn keel klopte probeerde hij overeind te krabbelen, maar zodra hij een welbekende stem hoorde liet hij zich terug op zijn zij vallen. Het was Scar maar, niet het monster waar ze naar op zoek waren. Met een diepe zucht legde hij zijn kop op de grond, pas weer opkijkend toen Scar voor hem kwam staan.       ’’Ik weet niet eens of ik wil weten hoe je hier ben gekomen.’' Begon hij waarna hij omhoog krabbelde nadat ze hem een zachte por had gegeven. Hij schudde zich even goed uit, op een paar schrammetjes na had hij niets overgehouden aan de val. ‘'Ik ben oké, je wordt bedankt.’’ Waarbij hij het laatste meedeelde met een plagende ondertoon en een lichte kwispel. Vervolgens nam hij Scar in zich op. De lichtere kleuren van haar vacht waren een stuk donkerder geworden dankzij de aarde, maar er was geen teken van een grote wond. Bovendien stond ze en dat stelde hem voor nu genoeg gerust. ‘'En jij, nergens last van?’'

Direction is so much more important than speed, some are going nowhere, fast

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

---

"Lucas, je bezorgt me een hartverzakking! We moesten in formatie blijven, wat doe je helemaal hier?" de opluchting was te horen aan Maddie haar toon, het was zeker niet Lucas zijn bedoeling geweest de roodharige wolf te doen schrikken. Het was niet eens zijn bedoeling geweest Maddie tegen te komen, maar nu hij haar tegen het lijf was gelopen, was hij toch wel blij met haar aanwezigheid. Zo laat op de avond, met een gevaarlijke wolf die door de bossen rende, het voelde voor Lucas niet helemaal veilig aan. Natuurlijk waren ook de andere wolven nog altijd in de buurt, maar iemand die vlak langs hem liep stelde Lucas toch net iets meer geluk. Beide hij en Maddie waren niet bepaald sterk, maar samen zouden ze misschien nog wat teweeg kunnen brengen. Nogmaals sorry Lucas liet zijn snuit een beetje schuldig hangen.
"Het maakt vast niet uit als we een beetje bij elkaar in de buurt blijven, toch? Ik weet dat Orpheus ook niet ver weg is, maar het is prettig te weten dat wij dicht genoeg bij elkaar zijn om gelijk samen actie te kunnen ondernemen," Het was alsof Maddie net Lucas zijn gedachten had kunnen lezen, of misschien had hij zijn gedachten ook wel gewoon aan haar laten horen. Lucas was nog altijd niet bepaald goed in het communiceren in wolfvorm. Het was meer dan eens voorgekomen dat hij gewoon gedachte flarden naar anderen had gecommuniceerd, gelukkig had hij zijn privé zaken nog een beetje voor zich weten te houden. "Als Harvey boos wordt dan is dat toch meer op mij gericht dan op jou." voegde Maddie aan haar vorige woorden toe.
'Als hij boos word dan neem ik de schuld op me, het is tenslotte mijn fout dat ik geen flauw idee heb waar ik moet zij' snel volgde Lucas Maddie die inmiddels alweer in beweging was gekomen. 'Stiekem hoop ik dat we hem... of haar, niet vinden. Ik zou niet eens weten wat ik dan moet doen. Jij?'

[ bericht aangepast op 3 jan 2020 - 18:44 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

HARVEY LOWELL ARMISTEAD

---

Vanaf hier zou het gebeurd moeten zijn. Mijn pas minderde wat vaart en ik snuffelde rond. Ieder snugger persoon zou het bos mijden nadat het nieuws van de aanval het dorp rond was gegaan en het jachtseizoen was nog niet van start. Dankzij mijn moeder hadden we ook was aan de touwtjes van het politiekorps kunnen trekken zodat ze iedereen ook weg van het woud hielden. Zo gingen de 'moedige' enkelingen niet zelf op pad om 'het beest' te vinden. Helaas waren we nu al een eind bezig zonder enig spoor. Zelf de exacte plek waar het mens gebeten zou zijn kon ik niet vinden.
Het frustreerde me, maar ik stond zekers op mijn hoede. Ik stopte al helemaal met lopen toen ik door had dat iemand me volgde. Het was muisstil, maar zelf een muis kon zijn positie verraden onder de poten van een wolf. Met een dreigende grom klaar in mijn keel draaide ik mijn hoofd, echter bij het zicht van Vee veranderde de grom eerder in een geagiteerde zucht.
Mijn blik hield ik nog strak op de inktzwarte wolvin die stappen dichterbij zette en haar tanden toonde. Niet aanvallend, maar wat mokkend. ‘Ik volgde de doordringende geur van een humeurige, oude wolf maar. . . jij bent het maar.’ Haar woorden kwamen niet als onverwachts, dit soort conversaties hadden we wel vaker. Op een avond als deze hing ik meestal aan de toog terwijl Vee mijn zoveelste pint tapte en niet veel later bijna buiten moest schoppen omdat ik zo goed als vastgeroest zat op mijn barstoel en geen zin had om dezelfde avond alleen in mijn huis nog te moeten zitten. Dit was helaas niet zo'n avond. Meer dan een humeurige "Ggrmph" kreeg ze niet van me, waarna ik even mijn poot in de aarde wroette. Het had geregend vannacht, maar niet genoeg om geuren helemaal uit te vagen, zeker niet van vers bloed. Mijn blik ging weer strak voor me mijn neus in de lucht. We waren nog lang niet klaar, ik zou bijna zeggen niet eens aan de helft van het uitkammen. We moesten verder zoeken, we zouden een spoor vinden en ons geheim in veiligheid houden.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik het grote zwarte gestalte van Vee naast me komen staan, al wendde ik mijn blik niet af van de oneindige verte.
‘Als ik de aandacht van een volledige stad op me zou willen vestigen, zou ik het zo doen,’ haar woorden galmden in mijn hoofd waarna ik haar dan toch weer aankeek, mijn strenge frons zoals gewoonlijk weer op mijn voorhoofd. Zelf in mijn wolvenvorm konden mensen zien dat ik een humeurig type was. Echter, keek ik naar Vee omdat haar woorden me zorgen baarde. Misschien vielen we recht in de klauwen van het beest, waren we net waar hij ons hebben wilde. Echter bij Vee's volgende woorden wist ik uit de onrustige gedachten te ontsnappen. ‘Eén beet en hier zijn we.’
Ik schudde mijn kop en zette weer vaart, verwachtende dat Vee me zou volgen. 'Geloof me, het is meer dan één beet.' zond ik Vee toe. Mijn hersenspinsel begonnen te werken waardoor ik meer vaart zette, naar de plek waar 'het beest' eerder al zijn slag had geslagen. Althans ik vermoedde het zo. Het was in het zuidewesten ergens, enkele jaren geleden. Een aanval op een onschuldig mens, mijn roedel, mijn beste vriend. Mijn poten gingen sneller en sneller doelsbewust naar de plaats. Vee zou volgen, daar was ik zeker van. Erg lang duurde het niet voor ik tot stilstand kwam. De plek nog exact hetzelfde als ik het me herinnerde voor de aanval. Dezelfde dode boom, dezelfde rotsblokken. Niets vreemds in de lucht.
En toch... 'Iedereen, groepeer per twee en ga verder met formatie.' zond ik door. Veiligheidsmaatregeling. Vee's woorden baarden me zorgen dat het beest het misschien wel op mijn pack of de andere het had gemunt. Ik draaide me om naar Vee. ' Ik heb het nare gevoel dat deze weerwolf niet zomaar het mens heeft gebeten.' zond ik bedenkelijk naar aar toe waarna ik naar de dode boom toeslenterde. Waarom zou je een mens bijten zonder zijn goedkeuring? Een beet geven als niet Alpha was altijd riskant... Een beet zonder goedkeuring kon fataal zijn, maar als hij hem dood wilde...dan waarom geen fatale beet? ' Ik snap het niet.' ik schudde mijn kop.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Vee herkende de signalen die de alfa van de Lupus afgaf maar al te goed. Waar sommigen dachten dat hun tweede huid er voor zorgde dat hun emoties onleesbaar werden — had Vee ondervonden dat hun wolfachtige uiterlijk het juist makkelijker maakte om in te schatten hoe ze er aan toe waren. Uiteraard had de vele tijd in een halfdonkere bar er aan toegevoegd dat ze weinig nodig had om te zien hoe Harvey zich voelde. Zijn irritatie was echter enerverend, en in de gevallen duisternis was het iets wat de zwarte wolvin prefereerde over algehele stilte.       Vee keek enkel toe hoe Harvey de omgeving stukje bij beetje uitkamde op geuren, sporen, vervlogen restjes van een echt monster. Hoe angstaanjagend dat idee ook was, het leek haar niet zo in een greep te hebben als andere wolven.       ‘Geloof me, het is meer dan één beet.’ Zijn stem was niet veel meer dan een diepe bas in haar hoofd, maar desondanks aannemelijk genoeg om hem te volgen toen hij zich opnieuw bewoog. Vee zag hem niet zozeer als een leider als dat ze deed als iemand die ze gewoonweg vertrouwde. Het was echter altijd een comfort om naast hem te lopen, gezien de rest van de wereld automatisch wel leek te reageren op de onbewuste kracht die hij uitstraalde. Ze was zich bewust van het bericht dat hij de rest toezond, over formatie, en hoopte dat haar eigen packleden er gehoor aan zouden geven. Misschien had Harvey gelijk en was het niet langer veilig om alleen door het bos te dwalen, wolf of niet. Voor enkele Versipellis gold echter dat Vee niet eens wist of ze dat aandurfden.       ‘Ik heb het nare gevoel dat deze weerwolf niet zomaar het mens heeft gebeten. Ik snap het niet.' Vee was op enige afstand blijven staan, haar helderblauwe ogen lichtjes toegeknepen terwijl ze zijn bewegingen gade sloeg. Als alfa voelde hij zich verantwoordelijk, iets wat zij in zekere mate kon begrijpen, maar dat was niet hetzelfde als weten hoe het voelde. Ze concentreerde zich op de plek die hij had gekozen, op de sfeer die er overheen hing, en de uitwerking die het op Harvey leek te hebben.       ‘Harv, als hij hem had willen doden, had hij enkel iets harder hoeven te bijten. Waarom riskeren dat hij de beet zou overleven?’ Vee's stem was ongebruikelijk zacht van toon. Ze realiseerde zich dat pas enkele tellen later, waarop ze haar rug rechtte en haar blik op de levenloze boom pinde. ‘Denk je dat hij zich hier zou schuilhouden? Gewoonweg wachtend tot de volledige cavalerie van Versipellis en Lupus hem zouden vinden?’ Dat klonk al meer als Vee, snerend en al, terwijl ze een kleine ronde maakte langs de met onkruid bezaaide rotsblokken.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

---

”Some people are not meant to be tamed."

Een kleine opgeluchte zucht ontsnapte de blondine toen Jem zijn mond open deed. ’’Ik weet niet eens of ik wil weten hoe je hier bent gekomen.’' Dat maakte twee van hen. "Ik stapte mis!" antwoordde ze desondanks onschuldig, de lichte insinuatie weerkaatsend. Ze was blij om te zien hoe Jem omhoog krabbelde en zich uitschudde. ‘'Ik ben oké, je wordt bedankt.’’ Zijn plagende ondertoon werd zeker niet gemist en dan ook beantwoord met een sarrende "Dramaqueen!" Waarbij een theatrale oogrol zeker niet missen kon.'En jij, nergens last van?’' De wolvin schudde haar kop. "Gek genoeg niet." De blondine haar blik gleed omhoog richting de afgrond waar ze zojuist vanaf waren gegleden. Het zag er akelig uit, vol met scherpe stenen en doornen en toch stonden ze hier allebei ongedeerd. Dit beaamde Scar haar denkbeeld. In haar hoofd was het bos een magische plek vol met illusies en geheimen. Wie welkom was voelde zich omarmd terwijl degene voor wie dit niet gold de donkerte en doornen van het bos leerde kennen. Noem haar bijgelovig, maar de val en vooral het feit dat zowel Jem als zijzelf niet gewond waren geraakt was voor Scar een teken van verwelkoming. Misschien zelfs een teken dat het bos zich aan hun zijde had gevoegd tijdens deze zoektocht.

'Iedereen, groepeer per twee en ga verder met formatie.' Oh, niets kon beter werken om Scar uit haar dromerige gedachtes te trekken dan de lage humeurige stem van Harvey. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. De verantwoordelijkheid die hij elke dag opnieuw moest nemen mocht niet laag ingeschat worden. Ze was blij dat ze die niet hoefde te delen. Scar richtte haar blik weer op Jem. "Zie je nou wel, twijfel nooit aan me Jem! Ik had dit allemaal al voorzien." Erg voldaan met haarzelf ging de blondine het pad voor, vol met hervonden energie. Een missie was met zijn tweeën altijd leuker dan in je eentje. Bovendien genoot ze altijd van Jem zijn aanwezigheid. De twee konden uren met elkaar alleen zijn zonder dat het saai werd. "Ik wist hoe populair je als partner zou zijn dus ik had geen keus.. Je denkt toch niet dat ik voor zomaar iedereen van een klif af zou rollen?!" Met een glimlach waande Scar zich een weg langs de boomstammen, ondertussen goed luisterend naar het bos. Deze beet. Het was niet natuurlijk. Het zijn van een weerwolf voelde voor haar aan als het fijnste in de hele wereld. De vrijheid, de wildernis, het scherpe randje en zo kon ze nog uren doorgaan. Ze gunde iedereen dit gevoel maar het maken van een weerwolf was simpelweg onnozel. De woede was voor geboren weerwolven soms al moeilijk te bedwingen -zij was daar een perfect voorbeeld van- laat staan hoe dat moest zijn voor degene die gebeten werden. Ze stopte even bij een van de boomstammen en drukte een van haar oren er tegen aan. Misschien kon de natuur hun wel helpen, de natuur was altijd voor het herstellen van de balans. Als er ooit een moment voor haar -de natuur- was om in te grijpen dan was dat wel nu. Echter leidde de boom via de wortels onder de grond de wolvin naar verschillende voetstappen van bekende wolven van 1 van de twee packs. Er was niets nieuws. "Wat denk jij over deze hele situatie?" vroeg ze zacht aan Jem, haar ogen naar hem toe richtend.

”Spoil me with loyalty."

HARVEY LOWELL ARMISTEAD

---

Vee kwam niet veel later dan mij toe op deze plek. Nog steeds haf het me een onaangenaam gevoel hier, al wist ik niet of ik opgelucht of teleurgesteld moest zijn dat er niets te vinden was. Geen spoor, geen geur. "Hmm" gromde ik waarna ik dichter bij de dode boom toe liep. ‘Harv, als hij hem had willen doden, had hij enkel iets harder hoeven te bijten. Waarom riskeren dat hij de beet zou overleven?’ Vee's stem was ongebruikelijk zacht, waardoor ik de dame even onderzoekend aankeek. Ik kende de dame als een stoere zelfzekere meid, die alles wel aankon. Natuurlijk voelde ik me dan ook verantwoordelijk voor haar veiligheid. Ze rechtte echter al snel haar rug, waarna ik haar gebruikelijke toon weer in mijn hoofd hoorde. ‘Denk je dat hij zich hier zou schuilhouden? Gewoonweg wachtend tot de volledige cavalerie van Versipellis en Lupus hem zouden vinden?’ sneerde ze me vervolgens wat toe waarna ze rond wat rotsblokken liep, lichte onrust kon ik in haar pas opmerken. 'Zou wel handig geweest zijn, niet?' klonk er sarcastisch over mijn lippen . Mijn blik gleed naar de oude klauwmarken in de boom. ' Enkele jaren geleden werd hier een Guardian vermoord.' vertelde ik Vee. ' Ik hoorde gegil, maar was te laat. Ik weet niet wat hem verminkt had, want toen ik toekwam was het ding haastig weggevlucht.' legde ik haar kort uit. ' De Guardian in kwestie, was een goede vriend van me. Hij had me al willen waarschuwen voor iets, maar ik had toen geen tijd voor hem.' ik scheurde mijn blik af van de klauwmarken en keek naar Vee. ' Wat als het ding toen niet zijn bestaan wilde vrijgeven? En nu... Nu is het klaar om eindelijk in het daglicht te treden." woede was duidelijk te horen in mijn stem.
Waarom anders het mens niet doden? Wetende dat hij wat er ook gebeurd zou sterven. Het ding wilde onze aandacht vangen. Waarom ik de twee gevallen zo danig aan elkaar wilde linken wist ik niet, ik had zo'n buikgevoel en dat vaak juist. 'Fuck' gromde ik vervolgens mijn woede wat proberend te bedaren. 'Laten we verder gaan.' mompelde ik , weg willend van deze plek. Ik was toen niet genoeg, ik kon hem toen niet redden...Wat als ik deze keer weer te laat ga zijn?

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

𝔜𝔦𝔫/𝔜𝔞𝔫𝔤      -      𝔏𝔦𝔫𝔡𝔢𝔫𝔰 𝔉𝔯𝔬𝔫𝔱 𝔇𝔬𝔬𝔯      -      𝔈𝔩𝔦

Nog voor hij zich echter om kan draaien vouwt een hand zich rond zijn schouder en weerhoudt hem ervan zijn vlucht in te zetten. Een luttele seconde voelt hij schrik, alvorens zich te beseffen wie het is.       "Hey daar, klaar om een filmpje te kijken? Deze heb ik nog niet gezien." Klinkt Eli zijn vertrouwde stem terwijl hij Nox zijn blikveld in stapt. De jongen houdt zijn hoofd schuin en kijkt belachelijk accuraat naar Nox zijn in de capuchon verborgen gezicht. Eli mag dan blind zijn, soms heeft Nox het idee dat zijn vriend meer ziet dan menig ander.       "Eli," zegt hij als wijze van begroeting en werpt dan een sluikse blik op diens wandelstok en voegt toe; "Asra." Hij kan geen opgewektheid veinzen en klinkt vermoeid, wat hem des te meer in doet zien dat hij misschien de sfeer van een filmavond niet echt goed kan doen. Eli zijn hand zakt af om die van Nox te omvatten en waar hij die vroeger angstvallig zou wegtrekken, heeft hij geleerd het contact toe te staan en is hij het zelfs gaan waarderen. Hij put er kracht uit dat iemand als Eli er niet voor terugschrikt hem aan te raken ondanks dat de jongen weet wat er onder zijn huid schuilgaat. Ondertussen wordt hij mee geloodst naar de deur en drukt Eli op de bel.       "Ik heb wat lekkere thee bij, samen met een goede film knap je er wat van op," zegt de jongen bemoedigend en waarschijnlijk in een poging Nox op zijn gemak te stellen. Hij weet direct dat Eli precies weet wat er speelt en het kneepje in zijn hand bevestigd dat. Om een voor Nox onverklaarbare reden maakt het hem echter nog ongewilliger om naar binnen te gaan en hij knijpt even terug met een verontschuldigende ondertoon.       "Eli, ik denk... ik -euhm, misschien is het beter als ik toch niet naar binnen ga," uit hij onzeker. Hoewel hij het contact tussen hen maar al te graag wil behouden, maakt hij toch zijn hand los uit die van Eli en zet een stap achteruit met geheven handen. "Ik ben niet echt in staat om heel gezellig te zijn op het moment, het spijt me. Echt, sorry."       En het spijt hem ook echt. Meestal is hij vastberaden om niets te laten merken van zijn melancholie na een bezoek van Hadeon, maar de beelden van Greg met opengereten armen laten hem nog niet met rust en hij lijkt zichzelf er deze keer niet toe te kunnen zetten het weg te duwen. Hij weet zeker dat hij niets mee gaat krijgen van de film en niet met de anderen kan lachen en hij vertikt het om zijn probleem die van zijn vrienden te maken. Nox begint achteruit weg te lopen.       "Zeg sorry van mij tegen Linden," zegt hij zacht en draait zich dan spijtig weg van Eli. Hij had kracht geput uit zijn nabijheid, maar kan het niet over zijn hart krijgen hem te vragen met hem mee te gaan, in plaats van gezellig film te kijken met thee en goed gezelschap.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Direction is so much more important than speed, some are going nowhere, fast

Versipellis – In the Woods – With Scarlett       ’'Ik stapte mis!’' Was het antwoord van de blondine die plotseling de ware onschuld zelf leek te zijn. Echter kende Jem haar langer dan vandaag, en wist hij als geen ander dat ze allesbehalve onschuldig was. In haar tweede skin kon ze met gemak wolven aan die twee keer zo groot waren als zijzelf, niet zozeer door haar eigen kracht, maar eerder door het tactisch te spelen. Heel erg tactisch. Nee, Scarlett Young was niet iemand die zomaar een misstap maakte in haar wolvenvorm. Ergens had hij een vaag vermoeden dat er iets anders in spel was, een iets te gezellige avond aan de bar misschien. Deze gedachten sprak hij niet hardop uit. Het was immers niet zijn business.       Met een overdreven oogrol noemde Scar hem een Dramaqueen, waarop hij op zijn beurt weer dramatisch met zijn ogen rolde voordat er een grijns verscheen rondom zijn snuit. Vervolgens gaf ook Scarlett aan zich oke te voelen.       ’’Tja, hoe zou dat nou komen.’’ Zei hij plagend waarbij hij haar een speels duwtje gaf. Ze richtte haar blik op de afgrond waar ze zojuist naar beneden waren gestort en Jem volgde haar blik. Vanaf het lage standpunt zag het er toch best hoog uit, bovendien waren er genoeg obstakels die voor hevigere verwondingen hadden kunnen zorgen dan degene die ze nu hadden. Jem slikte even en richtte zich weer tot Scar. ‘’We hebben echt geluk gehad.’' Het scenario van hevigere verwondingen zorgde voor de nodige rillingen door zijn lichaam. Wat als Scar wel verwond had geraakt?       Zijn huivering werd onderbroken door de stem van Harvey. 'Iedereen, groepeer per twee en ga verder met formatie.' Een zin die de situatie niet echt beter maakte. Het feit dat hen opgedragen werd om in tweetallen te werken was allesbehalve geruststellend. Normaal gesproken werd groeperen niet aangemoedigd, het kon enkel voor afleidingen zorgen, maar gezien ze nu wel in tweetallen moesten werken bleek de dreiging misschien nog wel groter dan Jem had gedacht. Scar leek er op het eerste gezicht niet echt van op te kijken. Ze leek er zelfs blij mee, wat het wantrouwen van Jem iets deed verdwijnen. Hij had het in zijn opinie dan ook wel getroffen wat betreft de tweetallen. Scar was een geweldig gezelschap, vol levendigheid en gezelligheid. Als er iets was waar Jem niet mee zat dan was het wel Scar als partner hebben.       Ook hij kwam in beweging en zo liepen ze gezamenlijk door het bos opzoek naar een of ander monster. "Ik wist hoe populair je als partner zou zijn dus ik had geen keus.. Je denkt toch niet dat ik voor zomaar iedereen van een klif af zou rollen?!" Ondanks dat de opmerking voornamelijk komisch bedoeld was zorgde het toch voor een brede glimlach op zijn gezicht en zelfs de nodige roodheid al was dat gelukkig niet te zien in zijn tweede vorm. ’'Ah stop it you, ik voel me vereerd.       Tijdens het lopen hield hij de omgeving scherp in de gaten al betrapte hij zichzelf er zo nu en dan wel op het afglijden van zijn blik naar de wolvin naast hem. Uit het niets bleef ze stilstaan bij een van de boomstammen om vervolgens haar oor ertegenaan te leggen. Vol verbazing keek hij naar het tafelreel voor hem. Gezien fronsen niet echt een mogelijkheid was hield hij zijn kop schuin. ’’Wat ben je aan het doen?’'       Toen ze zich naar hem terugdraaide vroeg ze op een zachte toon naar zijn mening. Hij reageerde niet direct op de vraag, maar gaf zichzelf even de tijd om na te denken over wat hij er precies van vond. Het was geen goede situatie, dat was een ding dat zeker was. Het ding dat ergens ronddwaalde moest hoe dan ook gevonden worden voordat het een volgens slachtoffer zou vinden. Eén persoon met een wolvenbeet was al een heel iets, laat staan twee of meer. De beet was in zijn ogen geen vloek, maar het viel nooit te voorspellen hoe iemand reageerde op de beet. Wat voor hem een gift was kon voor een ander een regelrechte hell zijn.       ’'Het is best beangstigend, niet wetende waar we mee dealen.’’ Opperde hij. ‘’Ik bedoel, hoe vaak wordt ons opgedragen om in tweetallen te werken, zelfs Mighty Harvey vertrouwt het niet en dat zegt best veel.’’ Ondertussen was hij ook weer in beweging gekomen. Door stil te staan kwamen ze niet eerder een spoor tegen. ‘’En jij?’' Vragend richtte hij zijn blik weer op haar.

[ bericht aangepast op 7 jan 2020 - 21:36 ]

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Little Red      -      Woods      -      Lucas

Zodra Maddie bemerkt dat Lucas haar volgt verhoogt ze het tempo enigszins. Hoe sneller ze de omgeving uitkammen, hoe sneller deze nacht voorbij kan zijn en ze veilig naar huis kunnen.       "Als hij boos wordt dan neem ik de schuld op me, het is tenslotte mijn fout dat ik geen flauw idee heb waar ik moet zijn," stel Lucas voor, nobel als hij is. Maddie zal net weer met een weerwoord komen als Harvey zijn volgende orders deelt.       "Iedereen, groepeer per twee en ga verder met formatie," galmt zijn stem door haar hoofd, het timbre beduidend zwaarder dan die van wie dan ook en doorvlochten met een onmiskenbare autoriteit. Stiekem vraagt ze zich af of het voor Lucas net zo klinkt, ondanks dat Harvey zijn Alpha niet is.       "Nou, dat lost onze discussie mooi op," zegt Maddie vrolijk, een wolvengrijns richting Lucas werpend. "Niemand hoeft de schuld op zich te nemen."       Een tijdje struinen ze in stilte door en Maddie doet haar best alles zo goed mogelijk in zich op te nemen. Ieder afgebroken takje lijkt een aanwijzing, iedere pootafdruk in de vochtige aarde bezorgt haar hartkloppingen en ze is telkens weer blij als ze de geur van een van de packleden ontdekt. Ze weet niet goed wat ze zou doen, zouden ze oog in oog komen met het monster achter de aanval.       "Stiekem hoop ik dat we hem... of haar, niet vinden. Ik zou niet eens weten wat ik dan moet doen. Jij?" vraagt Lucas haar na een paar minuten, alsof hij haar gedachten heeft kunnen lezen.       "Geen idee! Een mens is hoe dan ook niet opgewassen tegen een weerwolf, dus groot hoeft hij of zij niet eens te zijn om er een te overmeesteren. Iets zegt me echter dat dit toch het geval is, de sfeer in het hele bos is... vijandig," geeft ze haar ongemak toe. Ze vertraagt en komt uiteindelijk geheel tot stilstand om Lucas aan te kunnen kijken."Mochten wij het beest vinden, beloof me dan dat we hem eerst zo lang mogelijk bezig houden en niet direct aanvallen. Ik wil niet dat je gewond raakt en kan niet beloven dat ik sterk genoeg ben om dat te voorkomen, dus stel het zo lang mogelijk uit tot de rest ons kan bereiken." Nee, Maddie betwijfelt of ze een gevecht in haar eentje zou kunnen winnen. Samen met Lucas ligt die kans gelukkig al een stuk hoger, maar ze voelt zich er alsnog niet gerust bij.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Vee nam de liberale vrijheid om zijn minstens even sarcastische wederwoord tussen hen in te laten hangen. Er waren veel plekken in dit uitgestrekte natuurgebied die anders voelden. Hier was Vee echter nog niet eerder geweest. Het lag veel zuidwestelijker dan de gewoonlijke routes die de pack toegewezen kreeg voor patrouille, maar aan de lichaamstaal van de Lupus alfa kon ze opmaken dat hij hier wel degelijk eerder was geweest. Het was niet zijn gewoonlijke bezorgdheid die hem hier leek op te slokken, maar ze zou zweren dat hij bijna melancholisch leek.       ‘Enkele jaren geleden werd hier een Guardian vermoord. Ik hoorde gegil, maar was te laat. Ik weet niet wat hem verminkt had, want toen ik toekwam was het ding haastig weggevlucht.’ Vee was onbewust dichter naar Harvey toegelopen, opgeslokt in de beelden die zijn verhaal in haar hoofd opriepen. ‘De Guardian in kwestie was een goede vriend van me. Hij had me al willen waarschuwen voor iets, maar ik had toen geen tijd voor hem.' Ze stond stil op het moment dat hij uit het verleden leek terug te keren en haar scherp in de ogen keek. Ondanks dat ze het allesbehalve koud had, voelde ze toch een rilling over haar ruggengraat dansen.       ‘Wat als het ding toen niet zijn bestaan wilde vrijgeven? En nu... Nu is het klaar om eindelijk in het daglicht te treden.’ Vee wendde haar kop af, waardoor haar blik de afdrukken van onmenselijke klauwen ving en ze iets had om zich op de concentreren terwijl ze over de situatie nadacht. Het leek haar gewoonweg niet logisch de twee taferelen aan elkaar te verbinden. Het maakte geen duidelijk punt in haar belevenis en alhoewel Vee niet bepaald detective materiaal was, kon ze zich niet voorstellen dat een bloeddorstig wezen het geduld kon opbrengen om zo lang te wachten.       ‘Laten we verder gaan.’ Harveys woede leek bekoeld, en alhoewel ze er weinig voor voelde om op deze kille plek te blijven dralen, zeker nu ze de geschiedenis ervan kende, blokkeerde ze zijn pad voor hij nog een stap kon verzetten.       ‘Hey,’ ze verzekerde zichzelf ervan dat hij niet naar de geesten van deze plek keek, maar daadwerkelijk zijn aandacht op haar gericht had voor ze haar gedachten met hem deelde. ‘Ik weet dat je net als Atlas het gevoel hebt dat je de wereld op je schouders moet dragen, en je bent verantwoordelijk voor heel veel shit binnen deze landgrenzen, maar je kunt jezelf niet elke fout aanrekenen die er wordt gemaakt. Je bent misschien de almachtige alfa van de Lupus Sanguinibus,’ ondanks haar serieuze toon kon Vee het niet helpen proberen de sfeer te verlichten met een sarcastische toon op die titel, ‘maar dat betekent niet dat je geen mens meer bent. Shapeshifters of niet, de helft van ons is en blijft menselijk. Mensen maken fouten. Mensen kunnen niet overal tegelijk zijn. We doen ons best, we doen wat we kunnen, en soms moeten we accepteren dat zelfs dat niet altijd genoeg is. Het feit dat je er zoveel om geeft herinnerd me eraan waarom ik überhaupt gehoor geef aan wat je te zeggen hebt. Je bent een goed mens, Harvey, en de beste alfa die Fulgur Falls zich zou kunnen wensen.’ Vee schudde zich vervolgens uit, bijna alsof ze zich wilde ontdoen van woorden die ze zojuist hardop had uitgesproken.       ‘Misschien heb je gelijk en is het hetzelfde monster waar we naar op zoek zijn. Ik denk van niet. Er zijn genoeg monsters in de wereld, geloof me.’ Vee betrapte zich erop dat ze onbewust terugdacht aan haar tijd voor de Versipellis, waarna ze een stap opzij zette en hem haar rug toekeerde.       ‘Oh, en als je ooit de behoefte voelt om te herhalen wat ik je heb genoemd, zal ik er persoonlijk op toezien dat er geen enkele bar is in de wijde omgeving die jou binnenlaat.’ Vee deed geen moeite om de donkere ondertoon in dat dreigement te verhullen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

HARVEY LOWELL ARMISTEAD

---

Ik draaide mijn rug naar de plek, klaar om het weer voor jaren achter me te laten, of althans het te vergeten. Echter stopte de bruuske wolvin mijn pas waardoor ik haar met een strenge frons aan keek. Ik had niet echt behoefte om er meer woorden aan vuil te maken, maar de inktzwarte wolf eistte mijn aandacht. ‘Hey,’ ik snoof even en stopte, als dat was wat ze van me wilde. ‘Ik weet dat je net als Atlas het gevoel hebt dat je de wereld op je schouders moet dragen, -' alleen al de naam Atlas deed me even zuchtten. Ik was niet zoals Atlas en mijn afkeuring voor de jongen was groot. '- en je bent verantwoordelijk voor heel veel shit binnen deze landgrenzen, maar je kunt jezelf niet elke fout aanrekenen die er wordt gemaakt. Je bent misschien de almachtige alfa van de Lupus Sanguinibus, , maar dat betekent niet dat je geen mens meer bent. Shapeshifters of niet, de helft van ons is en blijft menselijk. Mensen maken fouten. Mensen kunnen niet overal tegelijk zijn. We doen ons best, we doen wat we kunnen, en soms moeten we accepteren dat zelfs dat niet altijd genoeg is. Het feit dat je er zoveel om geeft herinnerd me eraan waarom ik überhaupt gehoor geef aan wat je te zeggen hebt. Je bent een goed mens, Harvey, en de beste alfa die Fulgur Falls zich zou kunnen wensen.’ Vee haar woorden, haar preek of peptalk maakte me even stil en ik keek haar even verrast aan. Ik wist dat ik al het privelege had om Vee's wat uitgebreidere vocabulaire aan te horen, dan de standaard 'fuck off' en 'bite me', maar echt woorden om me op te beuren had ik niet bepaald verwacht van de Versepilis telg. Een wolvengrijns sierde dan ook mijn kop toen de laatste woorden bij me doorsijpelden en ik schudde geamuseerd mijn kop. Als Alpha hoorde je de verantwoordelijkheid te nemen. En automatisch nam ik de schuld op mijn schouders. Dat zat in mijn bloed, maar het was wel eens nodig om me goed op mijn plaats gezet te worden. Ik hoorde Quenten dan ook niet te herinneren aan deze plek, maar aan de goede momenten met hem.
‘Misschien heb je gelijk en is het hetzelfde monster waar we naar op zoek zijn. Ik denk van niet. Er zijn genoeg monsters in de wereld, geloof me.’ sprak Vee vervolgens en ik knikte, het best niet zonder enig bewijs dingen aan elkaar te linken. Vee draaide zich vervolgens om , haar rug naar me toekerend. Duidelijk haar standpunt gegeven. ‘Oh, en als je ooit de behoefte voelt om te herhalen wat ik je heb genoemd, zal ik er persoonlijk op toezien dat er geen enkele bar is in de wijde omgeving die jou binnenlaat.’ dreigde ze vervolgens wat me geamuseerd mijn kop deed schudden. ' Goed, goed, I got the point.' sprak ik, de vrede bewarend. Vervolgens kwam ik naast haar lopen. 'en je hebt gelijk, ik moet niet meteen zaken aan elkaar binden zonder bewijs. ' sprak ik en keek haar dan aan. 'Maar niet overal rondbazuinen dat ik je gelijk haf." grapte ik. "Ik moet mijn stoere alles wetende charme behouden." sprak ik vervolgens sarcastisch en wenkte haar met mijn kop als teken dat we best verder gingen met de zoektocht. We moesten namelijk nog een heel eind uitkammen.

Eli 'Bellamy'

---

Ik kon de gespannen spieren in Nox's schouders voelen en de onrust die zijn aura uitstraalde. Deze verminderden gelukkig lucht toen de jongen zich omdraaide. Ik voelde aan de zachte stof van zijn jas dat hij aan had en glimlachte toen hij me begroette. "Eli, Asra." Ik hoorde zacht tevreden gesis van Asra die even blij was om onze vriend weer te zien. Ik kon echter wel aanvoelen dat hij niet lang geleden een ongewenst bezoek had van een zekere Hadeon, waardoor hij duidelijk nog van streek was. Ik deed mijn best om hem wat op te beuren, en nam zijn hand beet. Een filmpje kijken zou hem goed kunnen doen en daarbij was ik in de beurt om hem te bedaren als het nodig was. Het was niet simpel om Hadeon tegen te houden, absoluut niet, maar zodra hij tekenen haf van uit te willen komen, dan was ik er om hem meteen terug te drijven. Een bemoedigend kneepje haf ik hem en drukte vervolgens op de deur bel, wachtend tot Linden Rose de deur voor ons opendeed. Het beste voor Nox was gezelschap. Echter leek de jongen hier geen behoefte aan te hebben, of beter gezegd hij was te bang om zich in gezelschap te begeven. Ik voelde het al aankomen toen hij me een zacht kneepje terug haf. "Eli, ik denk... ik -euhm, misschien is het beter als ik toch niet naar binnen ga," klonk Nox verontschuldigend, spijtig zelf. Vervolgens voelde ik zijn hand uit de mijne glippen en beet zachtjes op de binnenkant van mijn wang. "Nox…" zei ik zacht, proberend de jongen toch hier te houden. Het waren momenten als deze dat ik vreselijk vond om niet te kunnen zien, ik wilde hem troosten en aankijken om te verzekeren dat hij niet alleen moest zijn. "Ik ben niet echt in staat om heel gezellig te zijn op het moment, het spijt me. Echt, sorry." zijn aanwezigheid vaagde weg en ik deed nog een poging om zijn arm beet te nemen al was het niets ander dan lucht die door mijn vingers glipte. "Zeg sorry van mij tegen Linden," Ik beet op mijn onderlip en hief Asra op. "Weg" siste Astra en ik knikte. Nox zou straks te ver weg zijn dus lang mocht ik niet aarzelen. Ik legde het papieren zakje met thee en lekkers op de grond voor de deur, voor als Linden toch de bel zou gehoord hebben. En vervolgens transformeerde ik Asra terug in zijn normale vorm. "Hou een oogje in het zeil bij Linden en Dove wil je? " vroeg ik mijn familiar. "Zonder mij?" vroeg de slang spijtig en ik knikte zacht.
Asra zou me waarschuwen als Linden Rose en Dove mijn hulp nodig hadden, maar nu had Now mijn hulp nodig. Ik was wel zo koppig om mijn beste vriend achterna te gaan ondanks dat hij alleen wilde zijn. Als dat ook betekende dat ik volledig blindelings moest gaan, dan zij dat zo. Op herinnering liep ik het voortuintje van Linden Rose terug af. Een stuk minder gracieus dan als ik Asra bij me had, maar tot dusver was ik nog niet op mijn bek gegaan. "Nox?!" riep ik om de aandacht van de jongen te trekken terwijl ik even om me heen draaide. Ik hoopte een glimps van zijn aura op te vangen en ja hoor. Ik stapte op de aura van mijn vriend af, dit maal met iets minder geluk, want mijn voet haperde over een losliggende tegels waardoor ik een stuk vooruit vloog. Mijn armen wisten echter wel me af te remmen op een figuur. De voeling van de stof en de geur zeer familiar. "Je dacht toch niet helemaal alleen te zijn nu? " sprak ik geamuseerd, mijn schaamte van de val wat wegduwend. Ik hield wel van de mysterieuze elegante titel dat mensen me durfden geven, het feit dat ik zonder Asra behoorlijk lomp was was wel wat schaamtelijk. Maargoed.
"Zullen we wandelen? Ik moet jij wel als wandelstok gebruiken tho, Asra wilde liever een filmpje kijken." grijnsde ik

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Voordat de twee nog verder een discussie konden hebben wiens schuld het zou zijn mochten ze toch in de problemen raken met Harvey, was het Harvey zijn autoritaire stem die in Lucas zijn hoofd weergalmde. "Iedereen, groepeer per twee en ga verder met formatie," Lucas keek op naar Maddie, die inmiddels ook zijn kant opkeek. Beide leken ze duidelijk opgelucht te zijn door Harvey zijn opmerking. "Nou, dat lost onze discussie mooi op," klonk Maddie haar stem nu. "Niemand hoeft de schuld op zich te nemen." Lucas liep rustig verder, terwijl hij zijn kop op en neer liet bewegen. 'Thank god,' Opnieuw draaide Lucas zich half naar Maddie toe. 'Ik moet zeggen dat ik Harvey een beetje eng vind, ik denk niet dat we hem boos willen zien.'
De twee bleven langzaam in de noordelijke richting lopen, Lucas bleef steeds dezelfde wolven ruiken, maar was heel eerlijk niet van allemaal zeker dat ze bij hen hoorden. Hij kende de geur van de wolven van zijn eigen pack heel goed, maar die van Lupus Sanguinibus kon Lucas niet zo goed van elkaar onderscheiden. Ergens was hij dan ook wel bang dat hij en Maddie iets zouden missen, want voor Maddie gelde waarschijnlijk het tegenovergestelde, gelukkig liepen er nog genoeg wolven om hen heen.
"Geen idee! Een mens is hoe dan ook niet opgewassen tegen een weerwolf, dus groot hoeft hij of zij niet eens te zijn om er een te overmeesteren. Iets zegt me echter dat dit toch het geval is, de sfeer in het hele bos is... vijandig," Lucas liet zijn kop even hangen bij het horen van Maddie haar woorden, dit klonk niet bepaald veel belovend, hij had eigenlijk gehoopt dat ze hem zou motiveren maar dit gaf Lucas alleen maar een nerveuzer gevoel. ."Mochten wij het beest vinden, beloof me dan dat we hem eerst zo lang mogelijk bezig houden en niet direct aanvallen. Ik wil niet dat je gewond raakt en kan niet beloven dat ik sterk genoeg ben om dat te voorkomen, dus stel het zo lang mogelijk uit tot de rest ons kan bereiken." Opnieuw keek Lucas om naar Maddie. 'Wat, Lucas stootte even speels tegen Maddie aan. 'Jij denkt dat ik gewond ga raken als ik onze vijand bevecht,' Lucas liet een laag gegrom horen, waarschijnlijk veel minder indrukwekkend dan hij zelf dacht. 'Ik kan elke wolf of elk mens aan.' Het sarcasme droop van Lucas zijn stem af.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Vanuit een strategisch standpunt had het Orpheus de beste keuze geleken een centrale weg te nemen terwijl de Roedels zich door het bos verspreidden. Hij wilde snel in actie kunnen komen, zowel wat gevaar als een eventuele ontdekking betrof. Toch had hij niet het idee dat ze vandaag veel zouden aantreffen; hij had het slachtoffer van het onbekende gevaar bezocht toen deze pas in het ziekenhuis was binnen gebracht en ook daar was weinig te vinden. En dat was precies het verdachte aan de situatie; eender welke wolf zou iets van geur of kenmerk hebben achter gelaten. Dit keer was er helemaal niks. De bijtwonde kwam dan echter weer wel precies overeen met die van zijn soort. Nog nooit had Orpheus Grey voor zo'n raadsel gestaan. Net toen hij naar de Wolven wilde communiceren dat ze wellicht beter rechtsomkeer zouden maken voor de avond viel spotte hij iets glinsterend vanuit zijn ooghoek. Hij draaide zijn gezicht naar het object en kwam tot de conclusie dat het om een klein sierraad ging. Hij stapte er dichter naartoe en bestudeerde het aandachtig. Het betrof een zilveren ketting, met als hanger een klein glazen flesje. Daarin zat een bekend, wit bloemetje dat Orpheus herkende als een mogelijke bedreiging. Was dit een talisman? Hij liet het bizarre object even voor wat het was en scande de omgeving verder, met vrucht dit keer. Op een boomstam, nog geen halve meter verder, trof hij een kleverige, donkerpaarse substantie aan. Hij besnuffelde het plakkerige goedje even maar nam al snel weer zijn afstand toen hij op datzelfde moment een bepaalde onverklaarbare woede op voelde borrelen. Zodra hij de geur verloren was ebde het gevoel weer weg. "Harv... Dit wil je zien..."communiceerde hij naar zijn Alfa toe. Met een plof ging de grijze wolf zitten en gooide zijn kop naar achter. Met een typerende huil signaleerde hij zijn positie naar de anderen toe.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Linden Rose liet bijna de kom met popcorn die ze alvast klaar had willen zetten vallen toen het geluid van de deurbel haar liet schrikken. Ze was volledig de tijd uit het oog verloren, en had haar gasten nog niet verwacht. Ze lachte even om zichzelf en holde vervolgens de trap af. Ze had de hele bovenverdieping voor zichzelf, terwijl haar moeder Koningin van het Gelijkvloers was. Vanwege verschillende redenen had de jongedame namelijk besloten het ouderlijke huis niet te verlaten, maar op deze manier hadden beide vrouwen voldoende ruimte en privacy. Ze had zelfs een eigen badkamertje en een kleine keuken laten installeren. En als ze gezelschap wilde hoefde ze enkel maar beneden te gaan. Toen ze de deur opende zag ze Eli en Nox de andere kant uit wandelen. Ze fronste kort haar wenkbrauwen en vroeg zich in stilte af wat er aan de hand was. Zo lang had ze er toch niet over gedaan om naar beneden te komen? Ze keek even op haar polshorloge - alsof dat een verschil zou maken. "Eh..." bracht de roodharige dame verward uit. "Nox? Eli?" Ze stapte naar buiten toe en sloeg haar armen om haar heen terwijl een rilling langs haar lichaam trok. "Willen jullie niet binnen komen?" vroeg ze zachtjes, vechtend tegen de opkomende onzekerheid. Hiermee gepaard ging echter een bepaalde bezorgdheid die ze niet wist te onderdrukken. Dat was nog nog nooit een sterke kant van haar geweest, het was sterker dan zichzelf. Ze moest en zou weten of iemand in orde was, en zo niet wat ze er aan kon doen om te helpen. "Scheelt er iets?" ging ze verder, terwijl ze dichter naar het anders zo olijke duo toe stapte. Ze was zo gefocust op het welzijn van haar vrienden dat ze niet oplette waar ze liep en over enkele losliggende tegels op het pad door de voortuin struikelde. Ze wilde zeggen dat het haar nog nooit eerder gebeurd was, maar dat kon ze niet. Ondanks ze wist dat ze er lagen kwam het wekelijks wel eens voor. Ze strompelde vooruit, gevangen in het momentum en dreigde tegen Eli aan te botsen. In een poging dit te vermijden gaf ze vol tegengewicht en viel hierbij achterover - pardoes op haar achterwerk Verdwaasd keek ze de jongens een moment aan, alvorens ze het uit proestte van het lachen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Little Red      -      Woods      -      Lucas&Orpheus

Op haar woorden krijgt Maddie een speelse stoot van Lucas, waarop ze bijna een misstap maakt en het gebaar met een speelse knauw richting de pels rond zijn hals beantwoord.       "Jij denkt dat ik gewond ga raken als ik onze vijand bevecht," stelt Lucas vast, waarop hij laag gromt in een poging aan te tonen hoe gevaarlijk hij is. "Ik kan elke wolf of elk mens aan."       Maddie giechelt via de mentale band en blijft schouder aan schouder lopen met Lucas waar dat mogelijk is. Hoewel ze beiden niet de imposantste zijn moet Lucas zichzelf niets tekort doen en dus kiest ze ervoor zijn sarcasme te negeren.       "En daar heb ik het volste vertrouwen in! Ik weet zeker dat je je prima zou redden, maar met hoe meer we zijn, hoe kleiner de kans dat hij of zij ontkomt en..." Maddie wordt onderbroken door de huil van een packgenoot, een huil welke ze overal en ter aller tijden zou herkennen. Ze is op slag vergeten wat ze wilde zeggen. "Orpheus! Hij heeft vast iets gevonden!"       Instinctief zet ze een sprint in en buigt af in de richting van het geluid. Ze is dan niet de grootste of meest imposante wolf, haar snelheid is iets waar ze trots op kan zijn, zolang ze maar kijkt waar ze loopt in ieder geval. Ze gaat er van uit dat Lucas volgt, maar kan het niet helpen snel bij Orpheus te willen zijn. Zijn huil was niets wanhopigs of dreigends, maar hoe sneller ze bij hem is, hoe sneller ze zeker weet dat hij geen gevaar loopt. Maddie schiet dan ook door het bos alsof ze vleugels heeft gekregen en na niet al te lang dendert ze tussen de bomen door en loopt bijna recht op haar verloofde in. Nog net kan ze tot stilstand komen zonder hem ondersteboven te daveren en weet zichzelf in het proces nog overeind te houden ook. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.       "Je bent oké!" Is het eerste wat ze lichtelijk buiten adem vaststelt en het enige wat er in eerste instantie toe lijkt te doen. "Sorry, ik euhm- het bos geeft me de kriebels op het moment. Wat is er aan de hand?" voegt ze snel toe, inziend dat ze veel te impulsief kan zijn wanneer het hem aankomt en dat ze niet moet vergeten dat ze met iets belangrijks bezig zijn.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep