• Behind Closed Doors

    Er is een klein dorpje aan een rivier aan de rand van Manchester: Carrington. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de binnenstad van Manchester, wat ongeveer een half uurtje fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen zes schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.



    • Rollen •

    Familie Han
    Vader • Yoonseok Wonjae Han • 45 • Riggs • 1.8
    Moeder • Naam • Leeftijd • User
    Kinderen •
    Yoongi Hoseok Han • 21 • McTier • 1.4
    Jihyun Haneul Han • 20 • Sasaki • 1.4
    Hyun Jae Han • 20 • Breckenridge • 1.4

    Familie Darling
    Vader • Seth Darling • 42 • Necessity • 1.5
    Moeder • Arwen Judith Darling • 41 • MoonchiId • 1.3
    Kinderen •
    Fletcher Caleb Darling • 19 • Wheeler • 1.4
    Shay Rhiannon Darling • 17 • Quean • 1.3

    Familie Douglas
    Vader • James Tyler Douglas • 41 • IrisWestAllen • 1.3
    Moeder • Eleanor Harlow Douglas • 39 • Oliveira • 1.4
    Kinderen •
    Sascha Gabriel Douglas • 19 • Riggs • 1.3
    Layla Rose Douglas • 17 • Fonollosa • 1.3

    Familie Taylor
    Vader • Allistair Jackson Taylor • 45 • WheeIer • 1.5
    Moeder • Loren Zoe Taylor • 43 • Errante • 1.9
    Kinderen •
    Jakob Colin Taylor • 20 • Solmeron • 1.7
    Nicolas Edmund Taylor • 19 • Hotwing • 1.4
    Audrey Meghan Taylor • 17 • Shayle • 1.5

    Familie Reyes
    Vader • Jonathan Reyes • 45 • Fonollosa • 1.2
    Moeder • Luana Mai Reyes-Bao • Leeftijd • Breckenridge • 1.3
    Kinderen •
    Zachary Kekoa Reyes • 18 • IrisWestAllen • 1.4
    Maxine Nalani Reyes • 21 • Amren • 1.5
    Valerie Leilani Reyes • 18 • Drumstick • 1.3

    • Overige Buurtbewoners
    Reilly Vanduyn • 23 • Amren • 1.9
    Jesse Jordan Cole • 35 • 1.10Breckenridge




    • De beginsituatie.


    Al weken zijn er voorbereidingen getroffen voor het jaarlijkse dorpsfeest, van suikerspinkramen tot een kleine draaimolen, tweedehands kraampjes, spelletjes op straat, ritjes op de plaatselijke ezels en zeepkistraces. Iedereen is hard aan het werk geweest en heeft zijn eigen taak, en vandaag is het zover. Het is rond 15:00 en het feest is in volle gang, door alle straten van het dorp klinkt de muziek en de grote eventen zijn op het dorpspleintje, waar aan de eind van de avond een bonfire zal worden afgestoken.





    RollentopicSpeeltopicPraattopic



    • Regels •
    • Minimaal 200 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. Het is een saai dorpje, dus hele evenementen gebeuren er nu eenmaal niet, daarvoor moet je naar Manchester.
    • Geen Mary Sue's [perfecte personages]
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    IrisWestAllen, Riggs, of Sasaki maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    [ bericht aangepast op 7 mei 2018 - 15:54 ]


    How far is far

    Layla Rose Douglas
    17|With Reilly|Outfit + Black sneakers


    Reilly haalde enkel zijn schouders op als antwoord, niet dat ik dat niet gewend was van hem. ”Kom mee,” zei hij toen zachtjes, waarna hij mijn arm vast pakte en me verder mee het steegje introk. Als we een behoorlijk stuk verder zijn duwt hij me tegen de muur, waardoor voor een kort moment de lucht uit me wordt geslagen. Hij stond al snel voor me en plaatste zijn arm op mijn borst, waardoor ik licht fronste.
    ”Waarom nam je gistermiddag je mobiel niet op? Je weet toch dat je altijd je mobiel moet opnemen?” vroeg Reilly me waarna hij me nog eens tegen de muur aanduwde. 'Ik had gister les tot laat, dat weet je.' zeg ik en weet zijn arm wat van me af te duwen, waarna ik mijn armen over elkaar sla. 'Ik heb je toch meteen gebeld nadat ik uit was?' ik bijt op mijn lip. Ik weet heel goed wat hij heeft gezegd en soms vind ik het een beetje te controlerend. Niemand is 24/7 bereikbaar toch? Les, sport, dutjes, vriendinnen bla bla. Het zijn allemaal dingen waar je wel eens wat kan missen. 'Wat is het probleem?'


    El Diablo.

    S A S C H A      "S K I P"      G A B R I E L      D O U G L A S

    De suikerspinkraam - 19 - With dad -


    Gelukkig wist mijn vader zelf ook wel dat hij geen keukenprins was en verzekerde hij me ervan dat hij niet achter de barbecue zou staan vanavond, wat stiekem toch best wel een opluchting was. Ik weet mij nog precies de keren te herinneren dat hij voor ons gekookt had, geen goede ervaring. Ik knikte dan ook lachend op zijn uitspraak. 'Verstandige keuze. Maar he, jij bent wel weer een betere moestuin houder dan hun allemaal.' zei ik en klopte even op zijn schouder. Hoewel ik hem de laatste tijd het liefst ontlopen had, merkte ik dat dit moment tussen hem en mij -mij oprecht goed deed. Ik had zijn aanwezigheid toch gemist. Ik zag hoe hij zijn best deed en het liet mij alleen maar schuldiger voelen. Hij hoorde in eerste instantie zijn best helemaal niet te doen om contact met zijn zoon te kunnen leggen. We hadden eerst zo'n intens goede band die ik besloot te verpesten door geheimen voor hem te houden. Nee, ik was zeker nog niet van plan mijn geheimen open te stellen maar ik merkte nu wel dat ik hem misschien iets te ver had weggeduwd uit mijn leven.
    Ik moest zorgen dat onze band weer beter werd voor het te laat was.
    Mijn glimlach werd alleen maar breder toen hij instemde op het idee van een suikerspin. Al snel kwam hij in beweging en hadden we eerst de groenten naar de barbecue tafel gebracht voor we door liepen naar de draaimolen. Als mensen al dachten dat ik te groot was voor het ding hadden ze mijn vader nog niet gezien. Waar ik nog ergens boven de grond bungelde met mijn benen, kon hij zijn voeten kwijt op de grond. Ook hierdoor bracht hij me weer aan het lachen. Het was zo verschrikkelijk kinderachtig, maar stiekem ook heel vermakelijk. 'En ik dacht dat ík hier te groot voor was,' grinnikte ik. 'Ach, het houd je tenminste jong.' zei ik en stak mijn tong kort naar de man uit. Waar ik eerst had gedacht dat dit de saaiste dag ooit zou worden betrapte ik mezelf er op dat ik het toch best wel naar mijn zin had, en dat met mijn vader.
    Ik was al eerder vandaag tot de onderstelling gekomen dat de ritjes op de draaimolen te kort duurden en voor ik het wist stonden we er alweer naast. Gelukkig hadden we nog iets om naar uit te kijken, een suikerspin. 'Dus, suikerspin halen?' zei ik met een brede grijns. Ik wachtte tot hij naast me liep en zo liepen we samen richting de suikerspinkraam. 'Waar is mam eigenlijk?' vroeg ik toen aan hem aangezien ik haar de hele dag nog niet echt gezien had.
    Enorm ver van de draaimolen stond het kraampje niet dus tijd om nog meer te praten was er niet. Ik bestelde twee suikerspinnen van de grootste maat die er was. Nu trakteerde ik mijn vader een keer ergens op. Nu met mijn baan bij de garage kon ik het ook makkelijk betalen.
    Oké, ik moest toegeven, het ding was misschien wat groot, maar hoe vaak per jaar eet je nou precies een suikerspin?

    [ bericht aangepast op 1 mei 2018 - 22:52 ]


    How far is far

    ELEANOR HARLOW DOUGLAS


    ''IF YOU BET ON YOURSELF ––
    YOU WILL NEVER LOSE.''



    39 • Douglas mother • Lawyer • With Jamie & Skip

          Het was een hectische week voor mij geweest; ik moest voor mijn werk naar Parijs gaan en daarna had ik nog een 'uitje' naar Brussel om wat zaken recht te stellen. Ik leefde op het moment op drie uurtjes slaap en tientallen koppen koffie. Was het de vermoeidheid waard? Absoluut. Mijn promotie was binnen handbereik en ik wilde die zo snel mogelijk op mijn CV. Nadat ik bijna negentien jaar alleen heb gekookt, gezorgd en wat dan ook voor mijn gezin, was ik eindelijk weer aan het werk gegaan en het voelde goed om met iets anders bezig te zijn.
          Ik had niet verwacht om op tijd voor het feest thuis te komen, maar nadat mijn baas in Brussel een vliegticket terug in mijn handen had gedrukt, was ik in een lichtsnelheid naar mijn hotelkamer gegaan en had mijn spullen ingepakt. Het liefst wilde ik gewoon mijn bed inkruipen en voor dertig uur slapen, maar ik wilde ook het dorpsfeest niet missen.
          De taxi zette mij af en de chauffeur overhandigde mijn koffers. Ik betaalde hem genereus en sjouwde daarna mijn koffers het huis in. De muziek van het dorpsfeest klonk al door mijn oren en ik besloot om alleen mijn koffers naar de slaapkamer te sleuren, voordat ik naar het feest ging. Ik zag er decent uit, dus ik hoefde me niet eens om te kleden. Toen de koffers eenmaal in onze slaapkamer waren gezet, pakte ik mijn jas en ging de deur uit. Onderweg begroette ik wat bekenden terwijl mijn ogen naar mijn familie zocht. Het was druk en de geur van de verschillende lekkernijen maakte mijn maag grommen. Al snel vond ik mijn man en zoon.
          'Suiker?' zei ik vragend en plukte wat van Jamie's suikerspin. Ik stopte het stukje suikerspin in mijn mond en keek de twee mannen glimlachend aan. 'Ik ben toch op tijd thuisgekomen en ik heb een week vrij gekregen.' Ik wikkelde mijn armen om hun schouders en trok ze in een knuffel. 'Laten we zeggen dat ik jullie heb gemist.' mompelde ik en drukte een kus op Skip's wang en eentje op Jamie's nek. 'Mag ik ook een suikerspin?'


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    REILLY VANDUYN
    23 – criminal – outside - stealing Layla - his usual self

    De lichte frons die op Layla haar gezicht verscheen maakte zijn humeur niet veel beter. Ze vond het ook nog eens raar dat hij zich zo gedroeg. Reilly zag dit anders. Regels waren regels en daar hoorde dit meisje zich aan te houden, geen uitzonderingen mogelijk.
          "Ik had gister les tot laat, dat weet je,” zei Lay en ze wist zijn arm wat van haar af te duwen, waarna ze haar eigen armen over elkaar sloeg. “Ik heb je toch meteen gebeld nadat ik uit was?” vervolgde ze. Ze beet op haar lip. Reilly zuchtte. Ze belde inderdaad direct na school, maar dit was twee uur later en daarmee dus veel te laat. Reilly knakte zijn vingers even en vormde het daarna tot een vuist om wat frustratie naar buiten te laten.
          "Wat is het probleem?” vroeg ze toen. Reilly keek Layla aan. Na al die maanden had ze nog steeds het lef om te vragen wat zijn probleem was. Reilly likte met zijn tong over zijn lippen en duwde haar toen weer hard tegen de muur, waarna hij haar een klap tegen haar wang gaf.
          "Terugbellen kan soms al te laat zijn, je moet godverdomme gewoon opnemen wanneer ik je bel. Al zit je in de les, dan loop je maar de klas uit en zeg je dat het dringend is,” snauwde Reilly, waarna hij tegen Layla aan ging staan, zodat ze vastgedrukt stond tussen de muur en zijn lichaam.
          "Begrepen?” siste hij toen, waarna hij een beetje spuug op haar gezicht liet komen. Hij zette zijn handen weer op haar lichaam, waarna deze in haar rok kropen. Zijn lippen zette hij tegen haar nek aan.
          "Je bent zo mooi,” fluisterde hij toen zachtjes.

    [ bericht aangepast op 1 mei 2018 - 22:54 ]


    That is a perfect copy of reality.

    MAXINE NALANI REYES
    21 – Medicine student – with Zach - Reyes’ kid – neutral

    Max stond in haar kamer, voor haar bureau dat bezaaid lag met boeken en aantekeningen. Al zuchtend sloot ze de boeken die net nog voor haar neus lagen. Dit was het weekend van het dorpsfeest en niet het weekend van lange studiedagen. Het enige weekend in het jaar waarop ze het zichzelf zou toestaan.
          Zover ze het wist was ze nog de enige die thuis was. Max keek de kamer rond en vond op de grond een bebloede zakdoek, van vanochtend nog. Max zuchtte diep en raapte het op, waarna ze het in de prullenbak gooide. Die bloedneuzen kon ze haast wel in haar dagelijkse schema plaatsen. 5:30 – bloedneus. Anderen zouden raar opkijken als ze dat opeens zagen staan.
          Max haalde haar handen even door haar en verplaatste zich toen naar buiten, opzoek naar iemand die haar aanwezigheid wel kon gebruiken.
    De geur van verschillende soorten voedsel vulden haar neusgaten en een glimlach verscheen er op haar gezicht. Daarnaast was het ook voor Engelse begrippen lekker weer. De perfecte dag om een dorpsfeest te houden dus.
          Na wat rondgelopen te hebben kwam het meisje Zach tegen, die.. Max had geen idee wat de jongen aan het doen was, maar het leek alsof hij iemand aan het bespieden was. Max liep op de jongen af en zette toen ze bij hem was haar handen op zijn schouders. Haar hoofd bewoog ze naar zijn oor toe, om erin te kunnen fluisteren.
          "Je gaat echt niet van je crush op Audrey afkomen door haar ouders te bespieden hoor,” fluisterde Max, waarna ze zachtjes grinnikte. “Goededag trouwens, heb ik al wat belangrijks gemist? Wil je iets doen samen? Ik heb afleiding nodig,” zei ze daarna zachtjes en ze veegde wat transpiratie van haar voorhoofd af.

    [ bericht aangepast op 1 mei 2018 - 22:53 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Y O O N S E O K      W O N J A E      H A N

    De markt - 45 - With son Yoongi


    De dag van het dorpsfeest, de meest drukke dag van het jaar. Zo was dit ook meteen de drukste dag van het jaar voor de winkel. Ik kon alle hulp gebruiken en gelukkig was mijn zoon zo lief mij deze te bieden. Waar mijn andere twee kinderen uithingen wist ik niet zeker. Hyun was waarschijnlijk allang op het plein met haar vrienden en ook Jihyun had ik nog niet gezien, die kon ook net zo goed werken zijn. Yoongi leek echter nog geen plannen te hebben dus hielp hij me met het kraampje. 'Ik vind het ontzettend lief van je dat je me helpt.' begon ik met praten toen ik net een klant had geholpen. Ik liep naar de jongen toe en sloeg mijn arm om zijn schouders. 'Maar wil je niet veel liever naar je vrienden toe?' vroeg ik. 'Je vader red zich nu wel,' zei ik met een kleine glimlach. Ik vond het lief dat hij mij wilde helpen en was er erg dankbaar voor, zonder hem had ik het denk ik ook niet zo goed gered als nu. Maar hij was jong en moest gewoon tijd door brengen met zijn vrienden, zeker op deze dagen. Hoewel ik mijn kinderen stiekem toch zo dichtbij mogelijk hield zag ik nu in dat het belangrijk was dat ze alle drie hun eigen leven begonnen te ontwikkelen. En ja, daar hadden ze papa nou eenmaal een stukje minder bij nodig.
    Ik liet hem los en liep naar de volgende klant toe. Onder het afrekenen pakte ik wat extra's uit de kassa, om dit vervolgens aan Yoongi te geven. 'Voor je hulp vandaag,' knipoogde ik naar hem terwijl ik het geld in zijn hand drukte. 'Koop er maar wat leuks van.' glimlachte ik alvorens ik weer verder ging met het helpen van klanten.



    How far is far

    Jamie Douglas
    41 || Geschiedenis Professor || De draaimolen || SUIKER!!! || Eleanor & Skip

    Ik was zo blij dat mijn zoon en ik weer eens iets samen aan het doen waren. Vroeger wilde hij altijd bij me in de buurt zijn, zien wat ik deed, en vooral alles met mij delen. Die tijden waren voorbij en ik koesterde dan ook elk moment die ik nog wel met hem kreeg. Ik greep deze kans dan ook met beide handen aan en zo kwam het dat ik al snel op de draaimolen zat met Skip naast me. Ik lachte bij zijn woorden. Ik was hier inderdaad veel te lang voor, maar goed. "Aach, leeftijd zit alleen tussen je oren." lachte ik, terwijl de draaimolen begon te draaien. Het was fijn om mijn zoon weer te zien lachen.
    Jammer genoeg was het ritje maar heel kort. Nog voor het goed en wel was begonnen, stonden we weer naast de plastic paardjes op de klinkers van de straat. Ik knikte bij zijn woorden over de suikerspin en haalde toen mijn schouders op. "Ze had deze week een zaak in Parijs, volgens mij. Ze zou jammer genoeg niet op tijd thuis zijn voor het feest." Ik kon het kleine beetje triestheid in mijn stem niet verbergen. Ik gunde mijn vrouw de wereld en was dolblij dat ze weer was gaan werken en dat het goed ging, maar op dit soort dagen had ik haar er toch graag bij. Zeker ook omdat letterlijk ieder ander gezin wel compleet was. Skip bestelde twee grote suikerspinnen, maar voor ik mijn portemonnee kon pakken, had hij al betaalt. "Dat hoeft toch niet, Skippy." zei ik, voor ik de eerste hap uit de suikerspin nam, waarbij mijn hele gezicht meteen onder de suiker zat.
    Drie seconde later hoorde ik een stem die ik niet had verwacht. Het kwam zo onverwachts dat ik bijna mijn suikerspin liet vallen. Het was mijn vrouw. Ik dacht dat ze pas over een paar dagen thuis zou komen. Dit moest de sugar-high zijn. Het drong pas echt tot me door toen ze haar arm om me heen sloeg. Ik kreeg ook maar langzaam door wat ze had gezegd. Ik kreeg dan wel een kusje op mijn nek, maar daar kon ik geen genoegen mee nemen. "Kom maar halen, duifje." zei ik met een jongensachtige grijns op mijn gezicht en een klein speels knipoogje naar mijn vrouw. Ik trok een plukje van mijn suikerspin en plakte het tegen mijn lippen. Skip zou zich nu zo voor ons schamen, maar om eerlijk te zijn was het veel beter dan ouders die ruzie maakten, en hij was meer dan oud genoeg om dit soort onschuldige uitingen van liefde tussen zijn ouders te zien. We waren dan wel geen 20 meer, ik hield nog altijd evenveel van Eleanor als in het begin van onze relatie, zelfs al was ons huwelijk een beetje saai geworden.


    A pritty face suits the dish-cloot


    Bowties were never Cooler

    S A S C H A      "S K I P"      G A B R I E L      D O U G L A S

    De suikerspinkraam - 19 - With mom and dad -


    Onderweg naar de suikerspinkraam antwoordde hij op mijn vraag over waar mijn moeder nou precies was. De laatste tijd was ze wel vaker hele weken weg en een enkele keer zelfs een maand. En de keren dat ze dan thuis was -was ze negen van de tien keer alsnog bezig met werk. Dit heeft zeker onze band geen goed gedaan. Ik snapte dat ze thuis gek werd toen ze niemand meer had om volop voor te zorgen en dat ze weer ging werken. Maar het feit dat Layla en ik over de zestien zijn betekende niet dat we gelijk onze moeder niet meer nodig hadden. Juist nu had ik haar nodig. Het zelfde gold overigens voor mijn vader, je kon duidelijk merken dat hij haar enorm miste wanneer ze weg was.
    Bij zijn antwoord richtte ik mijn blik even op de grond en knikte. Ook bij het dorpsfeest zou ze niet aanwezig zijn dus. Ja onze band was inderdaad niet meer wat het ooit geweest was, maar dat betekende niet dat ik haar niet miste. We lagen vaak niet op één lijn, maar bij gebeurtenissen zoals het dorpsfeest zag ik nog altijd het liefst onze familie samen. Maar voor nu leek het er op dat onze familie vanavond alleen uit mijn vader en ik zou bestaan.
    Al snel werd ik afgeleid door de enorme suikerspinnen. Ik haalde mijn schouders op. 'Jullie betalen al heel mijn leven spullen voor me, ik kan best een suikerspin missen.' lachte ik.
    Echt tijd om van onze suikerspin te genieten was er niet want binnen enkele seconden werd er een arm om me heen geslagen en werden zowel mijn vader als ik in een knuffel getrokken. Het was mijn moeder. Dezelfde moeder die in Parijs zat en niet op tijd terug zou zijn voor het dorpsfeest. Het was allemaal zo onverwacht dat ik even tijd nodig had het te verwerken. Mijn moeder stond ineens weer voor ons en vertelde dat ze ook nog een week vrij had. Vervolgens gaf ze mij een kus op mijn wang en ik glimlachte even. Ik wilde me bij haar volgende vraag al bijna omdraaien om ook voor haar een suikerspin te gaan halen, maar mijn vader had hier een héél ander idee bij. 'Oké, ew.' zei ik. 'Wat is er mis met eentje halen?' vroeg ik grinnikend. 'Oké, ík ga er wel eentje halen, dit hoef ik niet te zien.' zuchtte ik en rolde voor de grap met mijn ogen alvorens ik weer een paar meter terugliep naar het kraampje om er een bij te halen voor mijn moeder.
    Ja, ik hoefde dus écht niet te zien hoe ze elkaar af zouden staan lebberen, maar stiekem was ik alleen maar blij dat de twee zo met elkaar om gingen. Hoeveel ouders waren er niet gescheiden of hadden ruzie? Daarbij was mijn vader een stuk gelukkiger als mijn moeder er weer was. Iedereen in de familie eigenlijk. Zo hoorde het ook. Vroeger was onze familie niet van elkaar vandaan te krijgen, en waren Layla en ik soms liever gewoon thuis dan bij vrienden, puur omdat gewoon leuk was thuis. Even later keerde ik weer terug naar mijn ouders, met de derde suikerspin in mijn hand. De vrouw achter de kraam zou wel denken... 'Genoten van jullie momentje privacy?' plaagde ik de twee alvorens ik de suikerspin aan mijn moeder gaf.

    [ bericht aangepast op 7 mei 2018 - 20:08 ]


    How far is far

    ELEANOR HARLOW DOUGLAS


    ''IF YOU BET ON YOURSELF ––
    YOU WILL NEVER LOSE.''



    39 • Douglas mother • Lawyer • With Jamie & Skip

          Ik merkte dat ze beide verbaasd waren toen ik ze begroette. Het was jammer hoe weinig ik mijn familie zag sinds ik mijn carrière weer had opgestart, maar ik deed het ook voor hen. Ik wilde Layla een groot pak geld meegeven voor haar studie en Skip voor zijn huis later misschien. Het was natuurlijk wel wennen de eerste paar weken zonder mijn familie, maar ik was nu toch steeds heen en weer, dat ik er weinig van merkte, hoe hard dat ook mocht klinken.
          Mijn man gaf een lachwekkend antwoord op mijn vraag of ik een suikerspin mocht en nadat hij mij die knipoog had gegeven, duwde ik hem lachend. Wat een idioot. Mijn zoon liep daarna weg om voor mij een suikerspin te halen en ik was voor een paar minuutjes alleen met Jamie. Dat was ook lang geleden.
          'Weet je,' begon ik en keek hem nieuwsgierig aan, 'nu ik toch een week vrij heb gekregen en als jij niet te veel werk hebt… Is het misschien een idee om een weekendje Manchester of Londen te doen? Met z'n tweetjes?' stelde ik voor. We hadden in jaren niks meer samen gedaan, omdat we beide zorgden voor de kinderen en hij was ook eerder gaan werken dan ik. Het leek mij wel leuk om voor het eerst in bijna twintig jaar iets samen te doen met mijn man. Ik hield zielsveel van hem en ik wilde nog wat intieme tijd met hem spenderen voordat ik oud en gerimpeld werd.
          Ik keek mijn zoon lachend aan en haalde mijn schouders op. 'Dank je,' zei ik voor de suikerspin en begon eraan te eten. 'Ik ga denk ik voor de bonfire douchen, dat jullie dat weten. Voordat jullie gaan denken dat ik weer naar Parijs ben.' zei ik grappend en leunde terwijl ik van mijn suikerspin at tegen Jamie aan.


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    Shay Rhiannon Darling

    outfit // carousel // Sir. Nicolas & Prince Jakob

          Mijn plan om gracieus op het paard te stappen, mislukte volkomen. Zonder pardon viel ik er aan de andere kant weer af en wist me nog net vast te grijpen aan de teugels zodat ik overeind bleef. Het verbaasde me dat die dingen mijn gewicht wisten te dragen en niet knapte. “Ligt het aan mij of lijken deze beesten echt een stuk kleiner,” mopperde ik alvorens ik het nogmaals probeerde – zonder succes.
          “Deze paarden zijn niet kleiner, wij zijn gewoon te groot,” was het droge antwoord van Nico. Geringschattend hield ik mijn hoofd schuin en nam de rijdieren in me op. “Dat vat ik dan maar op als een compliment.” Iedereen die me kende wist dat ik een gigantische hekel had aan mijn kleine lengte. Vanaf mijn dertiende was ik gestopt met groeien. Ik herinnerde me nog precies hoe heerlijk ik het vond om tot die tijd de grootste van mijn klas te zijn. En moest je me nu eens zien. Ik vond het zelfs een eer dat ik te groot bleek te zijn voor de draaimolen – hoe sneu.
          “En, nee, ik zie dit echt niet als een teken dat we er te oud voor zijn. Hoe kom je erbij?” De manier waarop hij lachte, liet ook mijn mondhoeken omhoog gaan. Hoofdschuddend besloot ik om op de harde ondergrond te gaan zitten die ‘cozy koetsbekleding’ voor moest stellen. “Ehm...Mijn heupen zijn wel in omvang gegroeid. Dus misschien dat we er wel inpassen, maar eruit komen. Volgens mij moeten ze daar speciaal een takelwagen voor inhoren.” Ik grinnikte om mijn grapje ten koste van mezelf. Dat voelde goed. Het was een lange tijd geleden dat ik zo had gelachen.
          Plots hoorde ik een andere bekende stem vanachter me. Ik verdraaide mijn hals om recht in het gezicht van Jakob – Nico’s oudere broer – te kijken. “Ik wou vragen of ik bij jullie mocht zitten, maar ik zie dat er niet bepaald veel plaats over is.” Ik glimlachte naar hem. “Het paard is nog vrij,” opperde ik.
          “Maar, Shay, jou heb ik ook al een tijdje niet meer gezien. Waar ben je geweest?” Ik opende mijn mond – al kwam er geen geluid uit. Razend snel probeerde ik na te denken. Het was dom om geen verklaring voor mijn afwezigheid achter de hand te houden, maar het was domweg niet bij me opgekomen. “Eh, thuis. Ik was... ziek-ig.” Juist, liegen was dus absoluut een vak waar ik onvoldoende voor zou blijven scoren. “Maar het gaat al beter met me. Hoe gaat het me jou?” poogde ik om het over een andere boeg te gooien. “Handsome as ever?” Ik rolde met mijn ogen en grijnsde om mijn ongemakkelijkheid te verbergen.


    "Shy people notice everything, but they do not get noticed"

    [ bericht aangepast op 2 mei 2018 - 11:14 ]


    I have seen my own sun darkened

    Layla Rose Douglas
    17|With Reilly|Outfit + Black sneakers


    Reilly likte even over zijn lippen, voor hij me weer een harde duw tegen de muur gaf. Dit gevolgd dooreen klap tegen mijn wang. Ik hap even naar adem en met een lichte trilling breng ik mijn hand naar mijn wang. Dit keer kijk ik niet meer op naar hem en ik voel de tranen branden in mijn ogen. Niet eens door de pijn, maar meer door de schrik en schok. "Terugbellen kan soms al te laat zijn, je moet godverdomme gewoon opnemen wanneer ik je bel. Al zit je in de les, dan loop je maar de klas uit en zeg je dat het dringend is,” snauwde hij en ik bijt hard op mijn lip. Voorzichtig kijk ik op als hij weer tegen me aan komt staan. "Begrepen?” siste hij en ik knik lichtjes. 'Ja..' zeg ik zachtjes.
    Dan voel ik weer zijn handen op mijn lichaam, als deze in mijn rok kropen. Zijn lippen voel ik vervolgens al snel tegen mijn nek aan. "Je bent zo mooi,” fluisterde hij en ik glimlach enkel zwakjes. Ik slik en haal dan diep adem. Het maakt niet uit, misschien had hij wel gelijk en kon ik makkelijk mijn telefoon opnemen. Dan was het ook gewoon mijn schuld geweest. Dat zal het wel zijn, toch? Moet wel. Ik zucht zachtjes en sla lichtjes mijn armen om zijn nek. 'Sorry Rei..' murmel ik.


    El Diablo.

    YOONGI HOSEOK HAN
    21 - De markt - Met Yoonseok


    Vandaag was de dag van het grote dorpsfeest. Het dorpsfeest vond jaarlijks plaats en was tevens het drukst bezochte evenement in dit dorpje. Dat was dan ook de grootste reden dat Yoongi er totaal geen zin in had. Hij hield niet van veel mensen om zich heen en zeker niet als het voor negentig procent mensen waren die hij niet of niet zo goed kende. Nee, Yoongi was liever op zichzelf en als hij al mensen om zich heen wilde hebben, waren dit een aantal specifieke personen waarbij hij zich op zijn gemak voelde. Deze personen bestonden behalve Skip, een jongen die sinds een tijd zijn beste vriend was en waar hij eigenlijk nog meer voor voelde, alleen maar uit gezinsleden. Yoongi maakte nu eenmaal niet makkelijk contact en daarbij hoefde hij ook niet heel veel vrienden te hebben. Hij vond het wel prima zo. Het liefst was Yoongi dan ook thuisgebleven vandaag. Maar hij had zijn vader beloofd om hem in de winkel te helpen en hij kon het niet maken om toch nog nee te zeggen en dat wilde hij zijn vader ook niet aandoen, gezien de drukte van vandaag. Dus hier stond hij dan.
    Hij werd uit zijn gedachten gehaald doordat er een arm om zijn schouders werd geslagen. Hij hoefde niet op te kijken om te weten dat die van zijn vader was. "Ik vind het ontzettend lief van je dat je me helpt," zei hij. "Maar wil je niet veel liever naar je vrienden toe? Je vader red zich nu wel," ging hij verder en glimlachte. Yoongi haalde zijn schouders op. Het liefst had hij gevraagd of hij dan naar huis mocht gaan, maar hij wist dat zijn vader hem zou proberen over te halen om te bljven. Hij kon zijn vader's argumenten hiervoor nu al bedenken. Dat het goed was om af en toe onder te mensen te zijn. Dat het een feest was en je daar plezier moest hebben. Dat hij vast spijt zou krijgen als hij het feest volledig zou missen. En daarom hield Yoongi zijn mond over het willen verlaten van het feest. Hij stond op het punt om te zeggen dat hij het echt niet erg vond om in de winkel te blijven, toen zijn vader naar een klant liep om deze te helpen. Hierna kwam hij weer naar Yoongi toe en overhandigde hem wat geld. "Voor je hulp vandaag. Koop er maaar wat leuks van." Nu kon Yoongi natuurlijk niet meer terug en moest hij wel naar het feest toe gaan. Hij deed zijn best om een glimlach op zijn gezicht te toveren. "Dankjewel, pap."
    Terwijl zijn vader alweer verder ging met werken, liep Yoongi de winkel uit, waarbij hij zijn vader nog kort gedag zei. Zuchtend liep hij een eindje bij de winkel vandaan en leunde tegen een muur aan, terwijl hij zijn telefoon uit zijn jaszak haalde en een berichtje stuurde naar Skip om te vragen waar hij was. Als hij dan toch op dit feest moest zijn, dan zou hij er samen met Skip zijn.

    [ bericht aangepast op 2 mei 2018 - 21:43 ]


    "Family don’t end in blood”

    REILLY VANDUYN
    23 – criminal – outside - Layla - his usual self

    Het meisje keek voorzichtig op toen Reilly tegen haar aan kwam staan. "Begrepen?” siste Reilly en Layla knikte lichtjes. “Ja..” zei Layla zachtjes. Een glimlach speelde er op Reilly’s lippen. Ze was bang, dit betekende dat het doorgekomen was. Zijn wens was doorgekomen en zij zou die vanaf nu respecteren én ze wist wat er ging gebeuren als ze dit een keer niet deed.
          Toen Reilly Layla mooi noemde, reageerde het meisje niet met woorden. De glimlach die op haar lippen stond was zwak, hij zag haar slikken en toen adem halen. Na een korte stilte, waarin Reilly gokte dat ze de hele situatie aan het overdenken was en haarzelf de schuld ging geven, zoals natuurlijk de bedoeling was.
          Uiteindelijk gaf ze toe en legde ze haar armen lichtjes om zijn nek. “Sorry Rei..” murmelde ze. De glimlach van net speelde weer om zijn lippen. Het was ergens een beetje zielig hoe erg hij dit meisje om zijn vingers gewonden had. Reilly wist zeker dat met een beetje meer moeite hij dit meisje ervan kon overtuigen dat zij schuldig was aan een misdaad die Reilly uit zichzelf gepleegd had.
          Reilly drukte Lay wat dichter tegen zich aan. “Sorry moet je zeker zijn,” zei de jongen zachtjes. “Maar je bent vergeven Lay, omdat je zo’n goede luisteraar bent,” vervolgde hij en hij drukte een kus op haar voorhoofd.
          ”Het was niet de bedoeling dat ik je sloeg trouwens, maar je zorgde ervoor dat ik de controle verloor. Dat trek ik niet goed. Je weet toch dat ik van je houd hè?” vroeg Reilly na een korte stilte.

    [ bericht aangepast op 3 mei 2018 - 1:57 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Layla Rose Douglas
    17|With Reilly|Outfit + Black sneakers


    Een glimlach speelde weer om zijn lippen waarna hij me weer tegen zich aan drukte. “Sorry moet je zeker zijn,” zei hij zachtjes. “Maar je bent vergeven Lay, omdat je zo’n goede luisteraar bent,” vervolgde hij en hij drukte een kus op mijn voorhoofd. Iets waardoor de glimlach op mijn lippen iets breder werd. ”Het was niet de bedoeling dat ik je sloeg trouwens, maar je zorgde ervoor dat ik de controle verloor. Dat trek ik niet goed. Je weet toch dat ik van je houd hè?” vroeg Reilly na een korte stilte. Kort bijt ik op mijn lip maar knik dan.
    'Natuurlijk,' zeg ik, waarna ik naar hem opkijk met een twinkeling in mijn ogen. 'En ik van jou.' zeg ik dan en druk nog snel een kleine kus op zijn lippen. Ik hou mijn hoofd wat schuin. 'Wil je nog wat doen hier?' vraag ik hem en kijk even uit het steegje naar het feest. Niet dat ik het niet al ken, het is elk jaar wel bijna hetzelfde. 'Thuis rondhangen kan ook?' ik haal mijn schouders lichtjes op en kijk weer op naar hem. Mijn vader en Skip zouden hier toch nog wel een tijdje rondhangen, mijn moeder was er zoals altijd weer eens niet. Het zou dus op zich wel kunnen voor de verandering.


    El Diablo.


    FLETCHER CALEB DARLING

    Darling son || || With John



    Op mijn vraag haalde John lichtelijk zijn schouders op waardoor ik kort mijn wenkbrauwen optrok wachtend op zijn antwoord. 'Maybe dessert.' Zijn woorden deden me kort op mijn lip bijten ,het klonk veel te verleidelijk. Echter wist ik mijn apeteit iets te verminderen door over mijn ouders te beginnen, goede zet Fletcher. John leek maar al te geamuseerd te zijn met mijn antwoord gezien een lachje zijn lippen verliet en zijn gezichtuitdrukking me vertelde dat het hem eigenlijk niet verbaasd. 'Hmh, dat klinkt al als wat ik van ze gewend ben.' Onschuldig haalde ik nu mijn schouders op, dat waren nu eenmaal mijn ouders, ze waren net twee magneten die naar elkaar toezogen eens ze dichtbij elkaar waren. Eens ik ook over zijn vrouw begon haalde John opnieuw zijn schouders op al leek het ditmaal zonder enige interesse te zijn, voor zover de liefde dan. Eens ik dan ook de kutopmerking erbij gooide over zijn nieuwe sugarcube rolde hij even met zijn ogen, waarna hij even lachte. Ik kon er echter niet meelachen en sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Je lijkt ervan overtuigd te zijn dat er sowieso een nieuw iemand is.. Dat doet me goed op mijn oude dag.' Klonk het speels waarna hij me even schuin aankeek, oh nee niet die lieve puppyblik. Ik snoof even kort waarna ik hem even nauwlettend in de gaten hield, hij schonk een glas whiskey voor zichzelf uit en legde de fles mooi voor het grijpen neer, iets waar ik dan ook gretig gebruik van maakte. Mijn vader sloot zijn likeurkast altijd waardoor ik er altijd te veel geld aan moet uitgeven op café als ik wat wilde. Ik schonk een klein glas en nam er een goede slok van. Kort trok mijn gezicht even samen van het staf spul waarna ik mijn blik weer op John richtte. 'Ik denk dat jij eerder een kans hebt.'vervolgde John zonder enige context waardoor ik hem fronsend aankeek. “Voorwat? Je dessert? Laat me niet lachen. Je hebt me voor iets gedumpt” een klein sarcastisch lachje verliet mijn lippen. Ik keek de man aan en boog me weer iets naar hem toe. “Er is wel meer voor nodig dan woorden, spaghetti en een glas whiksey, waardoor ik weer van jou dessert zou willen genieten.” Hoewel het eerder waarschuwend in mijn hoofd had geklonken, kon mijn stem het niet anders dan uitdagend uitbrengen, lichtelijk verradend dat ik er ergens wel naar hunkerde. Goddamn, waarom moest ik ook alweer aan zijn drank gezeten hebben? Om kracht bij mijn woorden te doen, dronk ik het laatste beetje whiskey uit mijn glas en likte mijn lip kort.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH