• Behind Closed Doors

    Er is een klein dorpje aan een rivier aan de rand van Manchester: Carrington. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de binnenstad van Manchester, wat ongeveer een half uurtje fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen zes schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.



    • Rollen •

    Familie Han
    Vader • Yoonseok Wonjae Han • 45 • Riggs • 1.8
    Moeder • Naam • Leeftijd • User
    Kinderen •
    Yoongi Hoseok Han • 21 • McTier • 1.4
    Jihyun Haneul Han • 20 • Sasaki • 1.4
    Hyun Jae Han • 20 • Breckenridge • 1.4

    Familie Darling
    Vader • Seth Darling • 42 • Necessity • 1.5
    Moeder • Arwen Judith Darling • 41 • MoonchiId • 1.3
    Kinderen •
    Fletcher Caleb Darling • 19 • Wheeler • 1.4
    Shay Rhiannon Darling • 17 • Quean • 1.3

    Familie Douglas
    Vader • James Tyler Douglas • 41 • IrisWestAllen • 1.3
    Moeder • Eleanor Harlow Douglas • 39 • Oliveira • 1.4
    Kinderen •
    Sascha Gabriel Douglas • 19 • Riggs • 1.3
    Layla Rose Douglas • 17 • Fonollosa • 1.3

    Familie Taylor
    Vader • Allistair Jackson Taylor • 45 • WheeIer • 1.5
    Moeder • Loren Zoe Taylor • 43 • Errante • 1.9
    Kinderen •
    Jakob Colin Taylor • 20 • Solmeron • 1.7
    Nicolas Edmund Taylor • 19 • Hotwing • 1.4
    Audrey Meghan Taylor • 17 • Shayle • 1.5

    Familie Reyes
    Vader • Jonathan Reyes • 45 • Fonollosa • 1.2
    Moeder • Luana Mai Reyes-Bao • Leeftijd • Breckenridge • 1.3
    Kinderen •
    Zachary Kekoa Reyes • 18 • IrisWestAllen • 1.4
    Maxine Nalani Reyes • 21 • Amren • 1.5
    Valerie Leilani Reyes • 18 • Drumstick • 1.3

    • Overige Buurtbewoners
    Reilly Vanduyn • 23 • Amren • 1.9
    Jesse Jordan Cole • 35 • 1.10Breckenridge




    • De beginsituatie.


    Al weken zijn er voorbereidingen getroffen voor het jaarlijkse dorpsfeest, van suikerspinkramen tot een kleine draaimolen, tweedehands kraampjes, spelletjes op straat, ritjes op de plaatselijke ezels en zeepkistraces. Iedereen is hard aan het werk geweest en heeft zijn eigen taak, en vandaag is het zover. Het is rond 15:00 en het feest is in volle gang, door alle straten van het dorp klinkt de muziek en de grote eventen zijn op het dorpspleintje, waar aan de eind van de avond een bonfire zal worden afgestoken.





    RollentopicSpeeltopicPraattopic



    • Regels •
    • Minimaal 200 woorden.
    • Q Huisregels gelden hier.
    • OOC in het praattopic. Geen ruzies en weer respectvol naar elkaar toe.
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. Het is een saai dorpje, dus hele evenementen gebeuren er nu eenmaal niet, daarvoor moet je naar Manchester.
    • Geen Mary Sue's [perfecte personages]
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag, maar onder spoiler en aangegeven bovenaan de post
    IrisWestAllen, Riggs, of Sasaki maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    [ bericht aangepast op 7 mei 2018 - 15:54 ]


    How far is far

    S A S C H A      S K I P      G A B R I E L      D O U G L A S


    Mijn stemming was in één klap verpest. Had ik eindelijk wat quality time met Layla, wat tegenwoordig niet extreem vaak meer voorkwam, moest Reilly zich er weer tussen mengen. Echter liet ik me niet uit het veld slaan en volgde ik Layla gewoon. Tijd met Layla was tijd met Layla, toch? Al moest ik de kop van Reilly even verduren, dan was dat maar zo. Er verscheen weer een kleine glimlach op mijn gezicht toen Layla zei dat ze me al miste. Was er toch nog iemand blij met mijn komst. Aan het gezicht van Reilly te zien was hij dat namelijk alles behalve.
    Waar ik nog mijn best deed het gesprek zo normaal mogelijk te laten verlopen leek Reilly ook hier niet veel voor te voelen. God wat volwassen. Hoewel het alles behalve prima ging antwoordde ik toch met een 'Prima,' op Layla haar vraag. Ook hier kwam geen antwoord op van Reilly.
    Hij had hele andere plannen en wilde Layla onder vier ogen spreken. Schijnbaar vond hij het leuk om mijn naam altijd expres fout te hebben en het te vervangen door een vrouwen naam. 'Sascha,' mompelde ik met op elkaar geklemde kaken. 'Het is Sascha,' ik heb geen idee waarom ik überhaupt nog mijn best deed om hem te verbeteren, hij zou het de volgende keer zo weer doen. Veel tijd voor tegenspraak kreeg Layla niet want ze werd al meegetrokken. De manier waarop hij met haar om ging liet mijn bloed koken. Zo ging je met geen enkel meisje om en al helemaal mijn zusje niet. Maar wat kon ik er aan doen? Layla leek het alleen maar leuk te vinden. Als ik er nu naartoe ging was ik weer de lul in plaats van Reilly.
    'Ik zie je straks wel weer,' riep ik Layla nog na en besloot het maar te laten. Ik liep een stukje terug en ging aan een van de tafeltjes van een van de vele voedselkraampjes zitten. Hopelijk kwam ik Yoongi snel tegen, want het is wel een beetje zielig dit zo, in mijn eentje.


    How far is far

    SETH DARLING
    42 – Father of the Darlings – With his beautiful wife

    We don’t realize what a privilege it is to grow old with someone.



    Seth was net in gesprek met een van de oudste inwoners van het kleine dorp toen hij de stem van zijn vrouw hoorde. “De plicht roept,” zei hij met een knipoog tegen zijn gesprekspartner. De oude vrouw lachte alwetend. Ze leek precies te weten waarom Seth werd opgeroepen.
    “Laat haar dan maar niet te lang wachten.” Seth wenste haar nog een mooie dag en dook achter het zeil om te kijken wat zijn prachtige vrouw nodig had.
    “Wat is er, my Darling?” vroeg hij haar met een plagerige twinkeling in zijn ogen. Zelfs na al die jaren maakte hij nog steeds datzelfde stomme grapje als koosnaampje. Hij kon ook nog steeds niet echt geloven dat ze toch echt zijn achternaam had genomen en was er nog iedere dag dankbaar voor.
    Een antwoord werd snel gegeven en wel in de vorm van Arwen die hem aan zijn shirt naar haar toe trok om hem een kus te geven. Automatisch sloeg Seth zijn armen om haar middel heen en trok haar nog iets dichter naar hem toe, terwijl de kus niet meer zo onschuldig bleef. Stemmen bij het standje zorgden ervoor dat het tweetal even stopte. Seth keek even naar zijn vrouw. Hij voelde zich net weer die jonge jongen die stiekem met Arwen was weggesneakt voor wat ‘alone time’ en bijna betrapt werd.
    “Volgend jaar houden we een kissing booth,” stelde Arwen voor. “En alleen jij mag kusjes bij mij komen halen. Gratis. Of mensen moeten ons betalen om elkaar te kussen.” Ze kuste hem en beet hem op zijn onderlip. Het was niet eerlijk, besloot Seth. Arwen wist iets te goed hoe ze hem helemaal gek kon maken.
    “Ik heb geen geld nodig om jou te willen kussen,” was zijn antwoord en hij voegde daad bij woord door zijn lippen weer op de hare te drukken. Lang duurde hun momentje niet, want uiteraard was dit het moment dat hun zoon langs besloot te komen.
    “Dit is niet echt goede advertisement hoor, straks verliezen de mensen hun appeteit nog.” Seth verbrak het contact met Arwens lippen en keek geamuseerd naar Fletcher. Zijn armen liet hij om Arwen heen.
    “Zolang ons koopwaar door jou opgegeten wordt, maakt het weinig uit. Iets te kopen is er dan toch niet,” antwoordde hij grijnzend, doelend op het feit dat Fletcher net een muffin had gepakt. Niet dat hij echt de moeite had hoeven nemen om te antwoorden, want na een vraag over de bussiness was Fletcher met een halve groet alweer verdwenen.
    Lachend richtte Seth zich weer op de vrouw voor zich. “Waar waren we?” fluisterde hij in haar oor. “Oja, ik ging je net duidelijk maken dat ik je niet wil delen.” Hij drukte kort zijn lippen weer op de hare.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Zacky Reyes
    18 || Local Revolutionary || Garage || Ik had nu voor het stadhuis van Manchester kunnen staan met een spandoek. Stom feest. || Eavesdropping on Allistair en Loren

    Het was een prachtige dag, maar natuurlijk had ik niet de dag aan mezelf. Er was het dorpsfeest. Vroeger had ik het geweldig gevonden en kon je me de hele dag high van de suiker op de draaimolen vinden, maar nu was die tijd al lang vervlogen. Ik bleef er ook graag weg om geen gênante verhalen van mijn ouders te horen. Ik had me de laatste jaren dus maar gestort op het bouwen van de zeepkisten. Het eerste jaar kon ik net was spijkers in een plank hout slaan, maar inmiddels wist ik me toch best te redden in de garage, al zei ik het zelf. Allistair had wel geholpen, zoals altijd, maar dat was ook wel goed, want ik had nogsteeds wel iets te leren. Toch had ik hier nu liever niet in de garage gezeten, maar het dorpsfeest missen was een hele grote no-no en een van de weinige regels die ik niet brak. Nu lag ik hier dus nog half onder een zeepkist aan het onderstel te sleutelen, terwijl de volwassen man met zijn vrouw sprak. Het was echt verschrikkelijk klef, dus ik probeerde het te overstemmen door hard door te werken, maar het werkte maar weinig. Dit was tot de man over zijn kinderen begon. Sowieso zou een dagje rondhangen met Nico altijd leuk zijn, maar mocht Audrey naar de garage komen, dan wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Ik wilde mijn vriendschap met Nico niet verpesten, en die met Jakob eigenlijk ook niet, maar ugh, mijn hormonen konden het gewoon niet zo goed aan hoe prachtig ze was. Toch wist ik ook wel dat ik haar niet verdiende. Ze verdiende het om altijd op de eerste plaats te staan, om een stabiel leven te hebben, en ik wist niet of ik dat wel kon bieden. Ik kreeg haar alleen niet uit mijn hoofd en dat zorgde voor een verschrikkelijk strijd van binnen, waarvan het steeds lastiger werd om aan de goede kant van de barricade te blijven staan.


    He had one passion only, justice; one though only, to remove all obstacles

    [ bericht aangepast op 28 april 2018 - 16:51 ]


    Bowties were never Cooler

    Adiyodi schreef:
    MT


    stay safe because I like being alive at the same time as you

    Layla Rose Douglas
    17|With Reilly|Outfit + Black sneakers


    'Prima,' antwoordde Skip, Reilly bleef echter stil. Ik glimlach dan ook zwakjes. “Lay, ik wil je even spreken. Onder vier ogen. Zonder Sara hiernaast dus,” zei Reilly dan. 'Sascha. Het is Sascha,' hoor ik Skip nog zeggen. Voor ik er echter ook echt wat van kan zeggen trekt hij me weg. Oh. Nou ja, het is geen opmerking die het einde van wereld betekent. Toch? 'Ik zie je straks wel weer,' riep Skip me nog na en ik glimlach naar hem voor ik snel meeloop met Reilly. Eigenlijk wou ik wel wat quality time met mijn broer, maar ik kan gewoon geen nee zeggen tegen Reilly. Besides, ik zie Skip ook wel thuis. Quality time kan daar ook, zeker sinds ik Reilly niet echt zonder slag of stoot mijn huis in krijg.
    Eenmaal op een afgezonderde plek trok Reilly me tegen zich aan en ik glimlach naar hem. Ik voel een van zijn handen onder mijn rok glijden waarna hij in mijn billen knijpt. Een uitdagende grijns vormt zich op mijn lippen en ik duw mezelf wat omhoog op mijn tenen. Mijn lippen ontmoeten al snel de zijne en ik sla mijn armen om zijn nek, waarna ik zacht op zijn lip bijt om de kus te verdiepen. Zachtjes streel ik met mijn duim over zijn kaak, waarna ik na een tijdje terug trek. 'Sara? Serieus?' lach ik zachtjes.


    El Diablo.

    JONATHAN 'JOHN' REYES
    Daddy Reyes|45|With Fletcher|



    Hij schonk me een uitdagende blik, maar keek toen toch in de potten. "Ik klaag ook niet, maar betere spaghetti dan de Darlings? Ik weet zo niet hoor." grijnsde hij plagend en ik vernauw mijn ogen lichtjes, al is de grijns nog altijd niet van mijn lippen te slaan. 'Dan is het maar goed dat ik het heel zeker weet.' mompel ik op dezelfde plagende toon, terwijl ik hem ondertussen een van de vorken aangeef. Ik keek toe hoe hij een goede hap uit de pan viste en vang dan kort zijn blik op. Wanneer de pasta in zijn mond verdwijnt verlaat een verheerlijkte kreun zijn mond en een tevreden grijns krult mijn lippen weer omhoog. Ik zei het toch.
    "Ik weet nog niet, ik denk dat ik nog meer moet proeven van De Reyes... spaghetti." zegt hij dan schouderophalend. Ik kijk hem uitdagend aan en leun wat naar hem toe, enkel het aanrecht tussen ons in. 'Slechts de spaghetti, dat is jammer..' Fluister ik en ik lik kort over mijn lippen. 'Maar als jij het zegt.' vervolg ik dan luchtig en ik leun weer terug, waarna ik een bord voor hem opschep en het naar hem toe schuif. 'Maar moet jij je ouders niet helpen?' vraag ik dan grijnzend.


    El Diablo.

    .

    [ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 15:52 ]

    Jamie Douglas
    41 || Geschiedenis Professor || Het plein || Ik mag dan wel niet kunnen koken, ik heb wel de beste aubergines || Skip

    Het was de dag van het jaarlijkse dorpsfeest. Ik keek er elk jaar weer naar uit. Er waren allerlei activiteiten en wat voedselkraampjes, maar de grote finale was altijd toch de zeepkistenrace en de grote barbecue. ls klein kind als ik zelf altijd meegedaan aan de zeepkistenrace, en ik vond het jammer dat ik nu echt te groot en te oud was om mee te doen. Toch hoopte ik elk jaar weer dat mijn kinderen zin hadden om mee te doen. Zelf had ik de hele ochtend in de volkstuin gestaan om verse groenten te oogsten voor de barbecue. Ik mocht dan wel niet kunnen koken, gegrilde verse groenten waren altijd lekker. Nu liep ik met twee volle kisten groente het plein op, waar vanavond werd gebarbecued door de andere vaders, terwijl ik er gezellig bij zou staan met een biertje. Toch zag ik nu iets wat mijn vaderlijk hart pijn deed. Mijn zoon zat alleen aan een tafeltje en keek wat triest voor zich uit. Onze relatie was de laatste tijd minder goed dan dat die in tijden was geweest, maar ik kon er echt niet tegen om hem zo te zien. Ik liep naar hem toen en zette de kisten op het tafeltje, voor ik naast hem ging zitten. "Hey Skippy. Wat is er aan de hand?" Ik woelde even door zijn haren, zoals ik al zijn hele leven deed, en haalde toen ook een hand door die van mij. Hij begon elke dag meer op zijn oude heer te lijken, maar hij had nog altijd z'n moeder's ogen. Ik was er trots op om hem mijn zoon te noemen, maar we hadden toch wel problemen waar ik me geen raad mee wist. Ik kon prima groente telen en je alles uitleggen over geschiedenis, maar ik had geen idee hoe ik met mijn puberzoon moest praten. Mijn vrouw was daar veel beter in, maar toch probeerde ik het wel. Ik wilde niet alles aan Eleanor overlaten, zeker omdat ze nu weer was begonnen met werken. "Wil je zo met me een rondje op de draaimolen rijden? Net zoals vroeger?" We waren allebei te groot voor de draaimolen, maar ik wist hoe leuk hij het als kind altijd vond, en het maakte me enorm nostalgisch naar de tijd toen hij nog met alles naar me toe kwam.


    A pritty face suits the dish-cloot

    [ bericht aangepast op 29 april 2018 - 13:38 ]


    Bowties were never Cooler

    S A S C H A      "S K I P"      G A B R I E L      D O U G L A S

    Het plein - 19 - With dad -


    Nadat ik gedumpt was door Layla en haar zogenaamde vriendje was ik weer aangewezen op mezelf. Nu had ik niet enorm veel vrienden en de vrienden die ik had hadden allemaal al genoeg te doen. Dus nu zat ik ergens alleen aan een tafeltje, wat eigenlijk best wel zielig was. Het was ook best wel zielig dat ik afhankelijk was van mijn zusje om vandaag niet alleen door te brengen. Ach, die gozer zou toch wel een keer ophoepelen?
    Tot die tijd probeerde ik me maar te vermaken door mensen te kijken en misschien zelf ook nog wel een suikerspin te halen. Ik noemde Layla dan wel een klein meisje omdat ze er een gehaald had, ik kon niet ontkennen dat die dingen lekker waren.
    Ik werd afgeleid door twee kratten vol groenten die plotseling voor me op tafel gezet werden. Als ik niet beter had geweten had ik gedacht dat de groenteman mij een bezoekje had gebracht, maar ik wist maar al te goed dat mijn vader hier achter zat. En het duurde inderdaad niet lang voor ik zijn stem hoorde en zijn hand door mijn haar voelde gaan. Ik glimlachte even en keek op. 'Hey, pap.' zei ik en keek hoe hij naast mij plaats nam. Op zijn vraag haalde ik mijn schouders op. 'Gewoon verveling, denk ik.' en, oh ja, ik ben vervangen voor Reilly. Het was misschien een beetje kinderachtig om er over door te blijven gaan, maar ik mocht Reilly gewoon niet. Het was doodnormaal dat Layla haar eigen gang ging en er met haar vriendje vandoor ging, maar het geen wat mij er zo verbitterd over maakte was gewoon het feit dat ik Reilly absoluut niet uit kon staan.
    Mijn vader mocht Reilly volgens mij al net zo min als ik hem mocht, dus het had verder ook geen zin mijn irritatie jegens Reilly tegen hem uit te spreken. Dus besloot ik het maar voor me te houden.
    Ik grinnikte even toen ik naar de kratten met groenten voor me keek. 'Ik zie dat je al druk bezig bent geweest voor de barbecue.' zei ik. Het was geen geheim dat hij niet de beste kok is, maar in plaats daarvan zorgde hij voor de benodigdheden wat ook niet onbelangrijk is.
    Ik keek opnieuw naar hem op toen hij over een ritje draaimolen begon. Ik kon het niet laten om even om het spontane voorstel te lachen. Niet omdat ik het er niet mee eens was, want dat was ik zeker wel, maar om het feit dat waarschijnlijk alleen mijn familie zo gestoord is het ook nog daadwerkelijk te doen. Ik had er al met Layla in gezeten en nu ook nog eens met mijn vader. Een negentienjarige jongen en een volwassen man tussen allemaal kleine kindjes. Het verschil moet er wezen. Ik lachte nogmaals en knikte. 'Waarom ook niet,' zei ik en keek hoe er een vader en zoon voorbij liepen met een suikerspin in hun hand. 'Maar alleen als wij daarna ook een suikerspin gaan halen.'

    [ bericht aangepast op 30 april 2018 - 21:50 ]


    How far is far

    Jakob Colin Taylor



    20 Years | Carousel | With Baby bro and Shay

    Drie uur in de middag was niet vroeg, het was totaal niet vroeg het was een redelijke tijd zelfs. De meeste mensen waren al uren uit hun nest, hadden er al een halve dag op zitten, maar Jakob behorode nou eenmaal niet tot de meeste mensen. Ochtend was niet zijn ding, vroege middag ook niet, soms zelf de hele middag niet, nee Jakob zelf was meer een avond mens of eigenlijk een nacht mens. Vandaar dat je hem wel vaker eens niet zou zien tot het middag uur, vandaag was ook weer zo'n dag. Vandaar dat Jakob ook veel later dan gepland zijn nest uit kwam kruipen en zich klaar maakte voor de dag. Vandaag was een speciale dag in Carrington, het was het dorpsfeest, waar iedereen al weken mee bezig was geweest. Exclusief Jakob dan, die was vreemd genoeg niet zo van de festiviteiten die hier plaatsvonden. Een feestje 's avonds dat vond Jakob dan wel weer leuk, maar daarvoor moest hij nog wel even wachten.
    Toch had hij zijn ouders beloofd dat hij dit jaar zijn gezicht zou laten zien op de evenementen van vanmiddag en zo kwam Jakob uiteindelijk toch de deur uit. Een beetje gehaast was Jakob wel geweest, zijn haar stak nog wilderig alle kanten op. Terwijl Jakob naar het dorpsplein liep probeerde hij zijn blonde haren nog een beetje in model te duwen, hoewel deze poging tot nu toe nog niet bepaald veel succes leek te hebben.
    Uiteindelijk liet Jakob zijn haar maar een beetje, het zat wilderig, maar niet zo erg als het in de ochtend had gezien. Met een beetje geluk zou men het beschouwen als sexy messy of iets in die zin, Jakob wist niet hoe dat werkte, maar hij voelde niet de behoefte meer om in elk autoruitje te kijken hoe zijn haar zat.
    Op het dorpsplein aangekomen zag Jakob meer dan genoeg bekende gezichten, Carrington was niet bepaald groot, het was al lastig een straat uit te lopen zonder een bekende te zien, liet staan dat je het dorpsplein op kon lopen zonder iemand te herkennen. Bij de draaimolen zag Jakob zijn broertje, Nico, en Nico zijn beste vriendin, Shay, zich in een koetsje duwen. Een lach rolde over Jakob zijn lippen terwijl hij naar de draaimolen toe liep. 'Ik wou vragen of ik bij jullie mocht zitten, maar ik zie dat er niet bepaald veel plaats over is,' zei Jakob lachend, waarna hij het kleine koetsje waar Nico en Shay zich in hadden geperst nog eens bekeek. Zelfs als hij boven op ze zou gaan zitten zou het waarschijnlijk niet meer passen zo weinig ruimte was er nog over. 'Maar, Shay, jou heb ik ook al een tijdje niet meer gezien, waar ben je geweest?' zei Jakob vervolgens, zijn eigen broertje was ook een hele tijd weg geweest, maar die had hij tenminste nog even getroffen. Shay daarentegen had hij heel lang niet meer gezien, hoewel dit ook kon komen doordat ze niet meer zoveel over de vloer kwam bij hen thuis,, want ja Nico was er toch niet.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.



    FLETCHER CALEB DARLING

    Darling son || || With John




    John had me de hele tijd goed in de gaten gehad, zijn befaamde grijns niet van zijn gezicht halend, niet eens een seconde. 'Dan is het maar goed dat ik het heel zeker weet.' had het nog geklonken, zijn lof was echter niet onverdiend want dit was ook echt wel heerlijke spaghetti, sorry Mother Darling. Echter wilde ik nog niet te veel toegeven aan John waardoor de man dichter naar me toe leunde, enkel een tafeltje tussen ons in. Ugh, als ik wilde kon ik hier zo overspringen en me vastkleven aan zijn heerlijke lichaam. Echter wilde ik niet zwak zijn, hij had me geditcht hij mocht dan ook op zijn knieën gaan voor me.
    'Slechts de spaghetti, dat is jammer..' zijn fluistering, gevolgd door het liplikken was me zeker niet ontgaan en ik voelde een rilling langs me heen gaan. Oh god, wat deed deze man toch met me... Het stemmetje in mijn hoofd joelde me dan ook meteen uit voor weakling, gezien ik alweer leek te smelten voor hem. 'Maar als jij het zegt.' het feit dat hij weer afstand nam zorgde voor een versmoord tegenpruttelend geluidje mijn keel verliet. Ik keek zwijgzaam toe hoe hij een bord Spaghetti voor me vulde waarna ik het toch niet kon laten om mijn mond te openen. " Heb je andere specialiteiten dan, John?" mijn bruine kijkers richtte ik weer op zijn gezicht waarbij mijn lippen weer omhoog krulden. Ik nam het bord aan en nam een nieuwe hap van het portie delicatesse. 'Maar moet jij je ouders niet helpen?' vroeg de man me vervolgens grijnzend waarna ik mijn hoofd even schudde en rustig door kauwde zodat ik niet met volle mond zou gaan praten. "Ik heb gisteren al geholpen, daarbij wil ik hun kleffe partijtje niet storen." zei ik schaapachtig waarna ik weer naar John keek. "En jou vrouwlief dan? Waar is die?" vervolgde ik iets kattig waarna ik even rondkeek. Er leek geen teken van leven te zijn naast ons. " Of je andere nieuwe speeltje." ik snoof even, ik had geen idee of hij daadwerkelijk mij vervangen had voor een ander of toch gewoon zijn vrouw, maar dat maakte niet uit. Ik wist mezelf weer wat van hem af te duwen en dat was goed, ik wilde niet opnieuw bezwijken voor hem om dan achterna weer gedumpt te worden voor een vrouw.
    vervolg ik dan luchtig en ik leun weer terug, waarna ik een bord voor hem opschep en het naar hem toe schuif. vraag ik dan grijnzend.

    [ bericht aangepast op 30 april 2018 - 11:04 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    ALLISTAIR JACKSON TAYLOR

    Car Mechanic || the garage || With Wifey Loren




    Loren haar lieve lach bracht automatisch een glimlach op mijn lippen, waarna ze me begroette met een 'Hallo handsome' . 'Het gaat altijd geweldig met me zodra ik bij jou in de buurt ben' Glimlachte Loren me toe vervolgd door een kus op mijn lippen waarbij een 'nahw' mijn lippen verliet. 'Ik dacht dat je wel wat van je favoriete, door mij gebakken, koeken kon gebruiken door al het harde werken door' vervolgde ze , zelfs op haar vrije dag wist ze nog altijd aan andere te denken waardoor ik toch dankbaar mijn lippen op haar wang drukte, voordat ik een koek in mijn mond gestoken had. Met volle mond wist ik amper een duidelijke zin te formuleren al wist Loren mijn vreemde taal wel te kunnen ontcijferen. 'Die vermaken zich wel, ze zullen het vast al te leuk vinden om tijd met hun vrienden door te brengen en geen tijd hebben voor hun ouders,' wist ze me te vertellen waardoor ik begrijpend knikte en een slokje koffie nam op de koek mee te kunnen doorspoelen. "Heerlijk." zei ik met een brede glimlach. 'wat betekend dat wij ook even tijd voor onszelf hebben' ging Loren verder waarna ze haar armen om mijn nek sloeg, en ik daarbij mijn armen om haar middel zodat ik haar lekker dicht tegen me aan kon trekken. Wat heb ik dit soort momenten gemist. Meestal had ik maar een klein uurtje met Loren in de ochtend voordat ze naar haar werk in Manchester vertrok, eens ze dan ook thuis was had ze erg veel werk, waardoor we pas weer tijdens het eten met elkaar konden spreken al waren het nooit echt zo'n gezellige knuffelmomenten. In de weekenden waren de kids er dan ook waardoor het voor hen ook niet echt aan te zien is, maar ah van mij mogen ze prima weten waar ze vandaan komen. Lorens uitdagende blik was me zeker niet ontgaan en het liefst gooide ik alle spullen van mijn werkbank en sloot mijn garage even voor tien minuten, echter kon ik dat ook niet maken gezien we niet de enige hier waren. "Loren er zijn kinderen hier." fluisterde ik haar toe met een knipoogje waarna ik even naar de zeepkist knikte waar Zacky nog druk mee bezig leek te zijn. "Maar als ik die zeepkistenrace win kom ik zeker mijn prijs ophalen." grijnsde ik naar haar waarna ik nog een kusje op haar lippen drukte voordat ik mijn armen liets loste, maar nog steeds rond Loren haar middel hield. "Wil je de zeepkisten eens zien?" vroeg ik aan Loren met een licht kinderlijke glittering in mijn ogen waarna ik mijn vrouwlief meesleurde naar de houten wagens. "Hey Zacky , Loren heeft koeken en koffie meegebracht, als je wat wil?" zei ik vriendelijk tegen de jongeman waarna ik zijn zeepkist ook even bekeek, er zat zeker potentieel in. Ookal weet ik dat hij dit niet echt gewillig gemaakt heeft, is ze toch erg mooi geworden








    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Jamie Douglas
    41 || Geschiedenis Professor || De draaimolen || Ik ben misschien wel in de 40, maar dat betekent niet dat ik geen ritje kan maken in de draaimolen. || Skip

    Skip was niet helemaal open tegen me, maar gelukkig wees hij me niet helemaal af. Hij gaf me wat antwoorden en sprak ook uit zichzelf. Daar was ik al heel blij mee. We hadden altijd zo'n goede band gehad en het feit dat het met zijn pubertijd steeds lastiger tussen ons was gegaan, deed mij best veel pijn. Ik was dan ook blij dat we hier zo samen konden zitten. Ik grinnikte zacht bij zijn woorden. "Wees maar niet bang, Skippy. Je oude heer blijft ver weg van het echte koken." Het hele dorp wist volgens mij wel dat ik nog geen ei kon bakken, en mijn kinderen wisten het beter dan wie dan ook. Zelfs een kom cornflakes kon ik verpesten.
    Ik was even bang dat ik ook dit gesprek had verpest door mijn voorstel over de draaimolen. Mijn zoon begon te lachen, een prachtig geluid, maar het boezemde me ook wat angst in. Hij vond het vroeger altijd leuk, maar de kans was groot dat hij zich er nu veel te oud voor voelde. Toch verraste hij me met zijn antwoord. Hij stemde in met mijn voorstel, en maakte er zelf ook een. Een suikerspin. Ik had volgens mij sinds ik zelf 10 was geen suikerspin meer gegeten. Ach, waarom ook niet. "Beloofd." Mijn vrouw zou me echt een draai om mijn oren geven als ze ons straks strak van de suiker en met kleverige vlekken op onze kleding terug zou vinden.
    Ik stond op en pakte de kisten weer op. "Kom op. Even langs de barbecue en dan op naar de draaimolen!" Ik had er best veel zin in om weer eens iets met mijn zoon te doen, zelfs al was het een kort ritje in een draaimolen waar we allebei veel te oud en te groot voor waren. Ik liep met hem langs de tafel om de groente af te geven, voor ik de koers veranderde richting de draaimolen. We hadden geluk dat die net stopte, zodat we er ook op konden klimmen. Ik klom zelf op een paard, waarbij ik nog gewoon met mijn voeten bij de grond kon. Het zag er vast niet uit, maar het maakte me niets uit. Ik wilde gewoon lol hebben met mijn zoon, en dit leek me een goede eerste stap. "Net als vroeger, he Skippy?" zei ik met een brede glimlach, terwijl de draaimolen langzaam in beweging kwam.


    A pritty face suits the dish-cloot


    Bowties were never Cooler

    REILLY VANDUYN
    23 – criminal – alley - Layla - his usual self

    ”Sascha. Het is Sascha,” hoorde Reilly Layla’s broertje nog zeggen als opmerking op de naam die Reilly aan de jongen had gegeven. Voordat er echter een antwoord op gegeven kon worden door hem of Layla, waren ze al weg. “Ik zie je straks wel weer,” werd er nog nageroepen, maar Reilly gaf Lay niet de kans om ook daarop wat terug te zeggen.
          Eenmaal op een afgezonderde plek trok Reilly zijn vriendinnetje tegen zich aan. Reilly zag hoe er een glimlach op haar mond verscheen. Terwijl Reilly zijn hand naar haar billen kroop, ging Lay op haar tenen staan zodat ze haar armen over zijn nek kon leggen. Hun lippen zaten al snel tegen elkaar aan en Reilly voelde hoe Lay zachtjes zijn kaak streelde met haar duim. Ze bleven zo een tijdje staan, tot dat Lay moest beginnen over het broertje.
          ”Sara? Serieus?” lachte ze zachtjes. Reilly haalde zijn schouders op als antwoord. Hij was nu al lang genoeg lief tegen het meisje geweest. Reilly haalde zijn hand bij haar kont weg. In de verte hoorde hij nog langs wandelende mensen, wat hem de bevestiging gaf dat ze nog verder de steeg in moesten.
          ”Kom mee,” zei hij toen zachtjes, waarna hij Lays arm pakte en haar meetrok verder te steeg in. Eenmaal ver genoeg duwde hij haar tegen de muur aan en ging hij voor haar staan, met zijn arm op haar borst.
          ”Waarom nam je gistermiddag je mobiel niet op? Je weet toch dat je altijd je mobiel moet opnemen?” vroeg Reilly en van zijn ‘lieve’ karakter van net was weinig meer over. Hij duwde Layla met zijn onderarm nog een keer tegen de muur aan.

    [ bericht aangepast op 30 april 2018 - 15:46 ]


    That is a perfect copy of reality.

    JONATHAN 'JOHN' REYES
    Daddy Reyes|45|With Fletcher|



    "Heb je andere specialiteiten dan, John?" vroeg hij me en ik haal lichtjes mijn schouders op. 'Maybe dessert.' mompel ik voor ik het bord naar hem toe schuif. "Ik heb gisteren al geholpen, daarbij wil ik hun kleffe partijtje niet storen." Ik haal geamuseerd mijn wenkbrauw op en lach dan zacht, ik wist dondersgoed hoe die twee waren. 'Hmh, dat klinkt al als wat ik van ze gewend ben.' zeg ik.
    "En jou vrouwlief dan? Waar is die?" vervolgde hij ietwat kattig waarna hij even rondkeek. Ik haal lichtjes mijn schouders op, ik had haar niet veel gezien vandaag. Maar toch zeggen dat ik iets moet doen. " Of je andere nieuwe speeltje." Ik rol licht mijn ogen maar kan het toch niet laten om kort te lachen. Oh, hij moest eens weten. 'Je lijkt ervan overtuigd te zijn dat er sowieso een nieuw iemand is.. Dat doet me goed op mijn oude dag.' zeg ik op een speelse toon en ik hou mijn hoofd wat schuin. Ondertussen pak ik een glas en schenk het half vol met whiskey, waarna ik de fles op het aanrecht laat staan. Als hij ook wou moest hij het maar pakken, hij is legaal. 'Ik denk dat jij eerder een kans hebt.'


    El Diablo.