[RPG — 3OO] Davenport Private School • Speeltopic - Speeltopics

‘      Candy, liefje — je weet waar je van weg loopt.’
Candace kijkt over haar schouder met één van haar wenkbrauwen opgetrokken. Voor haar gevatte antwoord over haar scherpe tong rolt — bedenkt de jongedame zich plots waardoor ze enkel op haar onderlip bijt en haar hoofd schudt.
      ‘Geen tweede kansen bij de emperor, liefje. You know that. Dus, wat zeg je er van?’
Zelfs haar tanden kunnen niet voorkomen dat haar glimlach uitbloeit tot een grijns die haar halve gezicht opneemt. Ze telt zo'n 158 trotse centimeters en weet zelfs in haar badjas meer waardigheid uit te stralen dan menig Koninklijk grut.
      ‘Ik denk dat je daar braaf blijft zitten tot ik terug ben, als je gehecht bent aan je kroonjuwelen — majesteit.’
Candy maakt een sierlijke buiging naar voren, alhoewel de bijtende pijn in haar nek ervoor zorgt dat ze het tweetal al snel haar rug toekeert.
      ‘Candy – ik denk dat je nieuwe leveranciers moet vinden. Dit is water.’
Oh Amara. . . Candace prijst zich soms nog om de onschuld die het meisje heeft.
      ‘Weet je het zeker, Am? Ik zou toch zweren dat het uit mijn nieuwe stash kwam.’
Candy verlaat haar kamer vervolgens, aangezien een aanblik op haar spiegelbeeld haar al veel te veel was. Ze wil alle aanrakingen en nare momenten van vanavond van zich afwassen — ze wil Beau Sinclair uit haar persoonlijke ruimte werken en in coma kunnen liggen tot een ongehoord uur.
      Peinzend overweegt ze onder de douchestralen Midas een SMS'je te sturen. . . Maar dan bedenkt ze zich met de gedachte dat hij al genoeg heeft geleden vanavond onder Beau's ijzeren duim. Pas in de douche kan ze haar rillerigheid kwijt en bezinkt de situatie pas echt even. Ze kiest er echter voor om een kortstondige douche te nemen, waarna ze zich snel aankleed in meer casual kleding. Een coltrui is namelijk het enige dat Beau's vingerafdrukken op dit moment verbergt.
      Opgefrist en wel, met haar roze lokken dampend en ietwat rommelig, stapt ze de slaapkamer terug binnen.
      ‘Ik weet niet wat jullie van plan zijn — maar ik ga naar bed.’
De jongedame slaat haar armen over elkaar en wacht.

      Candy's aandacht gaat in de eerste instantie uit naar Amara — welke meer dood dan levend tussen de kussen hangt — met een uitnodigende Beau naast zich. De jongedame voelt ondertussen een knallende koppijn opkomen, welke gepaard gaat met het kloppen van haar geïrriteerde hals.
      ‘Wij liggen al, hoor?’
Als blikken konden doden — lag Beau Sinclair nu op zijn doodsbed, in plaats van haar geliefde hemelbedje. Candace masseert haar tempels en hoopt vurig dat de opborrelende woede wegebt voor de avond voor een tweede maal escaleert.
      ‘Het zou niet de eerste keer zijn, Can. Fantaseer er maar een horror film bij. Nou, kom op — ik heb het koud.’
      ‘Als je mij eruit wilt schoppen: doe het nu, want ik kan elk moment in slaap vallen.’
Haar blik gaat van de laveloze dame naar de ongenode jongeman voor ze haar hoofd schudt en koers zet naar haar koffer.
      ‘Ongelooflijk,’ mompelt ze binnensmonds, alhoewel de boze toon de letters weet weg te vreten. Beau Sinclair bevindt zich op dit moment op haar allerlaatste zenuw en ze hoopt dat hij zich dat goed beseft.
      ‘Ga m'n bed uit, Sinclair.’
Candy rommelt door haar BH's tot ze een pakje sigaretten gevonden heeft, waarna ze zich neer vleit op haar raamkozijn. Het is fris buiten: de avondlucht rolt naar binnen zodra ze het raampje heeft geopend en de naar menthol smakende sigaret heeft aangestoken. Haar ene been is opgetrokken, het andere bungelt boven de grond. Candy inhaleert diep om de kalmte terug te vinden die ze vandaag al veel te vaak is verloren.
      ‘Ik meen het, Beau. Heb je vandaag nog niet genoeg aangericht?’
Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt ze zijn kant uit, alhoewel de blik in haar ogen gesloten staat. Dit is Candy de Drugsdealer — de Candyshop die met een ijzeren vuistje haar zaken regelt. Deze Candy valt niet in kattenzwijm voor zijn verdomde kuiltjes of het lichaam waar ze zich met alle liefde tegenaan zou gooien. Deze Candy is seconden verwijderd van het gooien van een borstel als hij nog iets provocerends zegt.
      ‘De Beau met wie ik films kijk en deals sluit en. . .’ Candy bedenkt zich als ze haar sigaret het raam uit tikt en de rook langzaam uit haar longen blaast. ‘Die Beau meld zich maar weer als hij terug is van zijn trip.’ Ze kijkt naar de grond, ontwijkend wat hij erop te zeggen heeft.
      Hoe oneerlijk is het dat iemand als hij de macht heeft gekregen tot het bespelen van haar emoties? Uit alle nette, goede jongens die Davenport bevolken is het Beau fucking Sinclair die ze wil. Vanaf het moment dat hij haar zoende — al heeft hij daarvoor ook altijd iets gehad.
      Candy stoot een lachje uit waarvan ze niet weet of ze zichzelf uitlacht, of de triestheid van de situatie. Hoe kun je iemand leuk vinden die je wurgt bij het minste of geringste? Maar then again: C heeft hem een aardige hoek terug verkocht. Ze overweegt nog een sigaret op te steken, maar herinnerd zich dan opnieuw dat ze niet eens van nicotine houdt.

      ‘Oh schatje, er is maar één Beau — get fucking used to it or fuck the Hell off. Wanneer ik een dollar zou krijgen voor alle vrouwen die me willen veranderen. . .’
Die zin blijft onafgemaakt in de lucht hangen wanneer haar deur met grof geweld terug in zijn slot valt. Candy staart naar het hout tot zijn afwezigheid overduidelijk is en ze de adem — die ze onbewust heeft binnengehouden — over haar gespannen lippen naar buiten voelt rollen.
      ‘Damn girl. . . What the hell have you done?’
Langzaam knipperend weet haar aandacht terug te komen op Amara, welke natuurlijk nog op haar bed ligt. Ze haalt een hand door haar verwilderde, halfdroge lokken voor ze haar schouders ophaalt richting de knappe brunette in haar lakens.
      ‘Beau Sinclair mijn kamer uitgeschopt.’
Haar knipoog laat de woorden een geheel stuk luchtiger klinken dan ze deze daadwerkelijk bedoeld. Alsof het iets is wat je zomaar even voor elkaar krijgt. Niet dat ze er trots op is. . . Maar dat is een andere kant van het verhaal. Candace bestudeerd Amara voor een klein moment.
      ‘Hé, Am, er is iets dat ik even moet regelen. Ben je oké hier? Je mag best blijven liggen. Ik blijf niet lang weg.’
Candy buigt voorover om een kus op Amara's lokken te drukken, waarna ze haar achterlaat op haar bed. Candy laat de deur zacht achter zich dichtvallen, gierend van de zenuwen en woede en vastberadenheid.

      Ze weet zijn kamer te vinden — blindelings. Hoe vaak ze hier wel niet is geweest over de jaren om iets af te leveren of te innen. Hoeveel dames ze met een schuin oog heeft nagekeken terwijl deze de walk of shame maakten vanuit deze ruimte. . . Met gebalde vuisten staat ze voor de deur, totdat haar ongeduld het wint van haar manieren en ze hem zonder enige aankondiging openzwaait.
      De diepe bass geluiden van een nummer dat haar vaag bekend voorkomt stromen naar buiten, en voor enkele seconden staat de roze harige jongedame vastgenageld aan haar plaats in de deuropening.
      Hoe hij daar ligt, praktisch naakt, zo volkomen anders dan ze zich had voorgenomen. Haar mond wordt kurkdroog en haar bijeengeraapte moed zinkt naar haar schoenen.
      ‘Shut up,’ snauwt ze hem toe nog voor hij enig woord heeft kunnen uitbrengen. ‘Shut your fucking mouth.
Candace gooit de deur achter zich in het slot. Hij heeft ongetwijfeld een dame gebeld om zich mee te vermaken — geen haar aan haar hoofd die daaraan twijfelt. Haar passen zijn even verhit als haar gezicht, welke desondanks bijna dezelfde kleur als haar lokken heeft op dit moment. De muziek schalt nog altijd luid uit de boxen wanneer ze haar turtleneck struggelend over haar hoofd trekt en deze op de grond smijt — goed.
      Ze weet niet wat ze van plan was — of eigenlijk wel — maar op dit moment, onder de aanwezigheid van zijn ogen, ontvouwt haar ridiculeuze plan zich maar wat langzaam. Dit is wat ze van hem heeft gewild vanaf het eerste moment — toch? Als hij haar diep genoeg teleursteld — hoeft ze zich nooit meer af te vragen hoe het zou zijn. Dan weet ze wat de rest van de fucking school heeft gehad en kan ze zich richten op iemand anders.
      Woordeloos trapt ze haar broek uit, tot ze niets anders meer aanheeft dan haar BH en ondergoed en zo goed als buiten adem is wanneer ze bij het bed aankomt.
      Oké, C. Nu niet terugkrabbelen.
De restjes alcohol razen door haar aderen als ze zijn schouders vastpakt en hem hardhandig omlaag drukt tegen het matras en vervolgens weinig sympathiek zijn boxer van zijn heupen begint te sjorren.

      Voor meerdere seconden ligt Candy bevroren op haar rug — zoals ze terecht is gekomen toen Beau haar hardhandig van zich af gooide. Een absoluut verrassende move die ze niet heeft zien aankomen — maar haar toch een volledig vernederd gevoel weet te geven. Ze voelt zijn lippen tegen haar oor en de kippenvel die hij daarmee tot leven wekt over haar huid kruipen, evenals de greep rondom haar polsen die haar er aan herinnerd waar en hoe ze zich nu bevindt.
      ‘Candy, liefje — hoe graag ik ook zou willen. . . Nee.’
Beau Sinclair heeft haar zojuist keihard afgewezen. Terwijl ze zich naakt bovenop hem heeft geworpen. Hij heeft haar gewoonweg geweigerd.
      ‘Ik moet bekennen: dit heb ik nog nooit van m'n leven meegemaakt, Candy. Meiden die me daadwerkelijk bespringen. . . Vertel me eens. Waar komt dit in Godsnaam vandaan?’
Met ingehouden adem en ogen zo groot als schoteltjes kijkt ze toe hoe hij de muziek dempt en zijn warme huid vervolgens opnieuw over de hare laat glijden. Zijn lange been om haar veel kortere en blekere variant, met vingertoppen die nog altijd plagend tekenen op haar buik alsof ze hier niet hapklaar in zijn uitnodigende bed ligt gepositioneerd.
      Beau's lichte ogen zijn helder — ondanks de speed — en houden haar vragend in de gaten. En voor het eerst sinds het prille begin van de avond voelt ze niet de moordlustige woede die hij bij haar op weet te roepen.
      Zijn antwoord is geen typische Candy response: waarin ze koeltjes met moeilijke woorden en korte zinnen haar standpunt naar de overkant brengt. Sterker nog — het is niet één samenhangende zin. Haar onderlip trilt en haar ogen zijn volgelopen met zoute tranen als ze haar blik afwendt en haar handen tegen haar gezicht drukt.
      ‘Ik wil gewoon—’ een eerste snik overmand de rest van haar woorden en heeft zijn weg tegen haar wil in langs de brok in haar keel gevochten. Met op elkaar geperste lippen voelt ze een tweede en derde en vierde naar voren komen totdat ze er zeker van is dat ze aan het huilen is. Iets waarvan ze niet dacht dat ze het ooit nog eens zou doen in bijzijn van een ander — laat staan Beau Sinclair.
      Candy maakt zich los van zijn ledematen en zwaait haar benen over de rand, zodat ze hem haar rug kan toekeren en hij haar besnotterde en vochtige gezicht niet kan zien. Het liefst rent ze nu terug naar haar kamer en begraaft ze zich daar het komende semester.
      Ze heeft het gevoel dat ze niet huilt om één ding — niet Beau's afwijzing of zijn afdrukken op haar keel of de linkse hoek waar ze spijt van heeft of de misdadig hoge risico's die ze dit jaar loopt of het gewicht van alle geheimen of het gebrek aan liefde of welke, andere nietszeggende reden dan ook. Ze huilt om hen allemaal en geen één tegelijkertijd — maar misschien nog wel het meest om het feit dat ze huilt en daarmee inbreuk doet aan haar ijzersterke imago.
      ‘Vergeet he—het gewoon allemaal ma—maar.’
Candy haalt haar neus op en veegt verwoed over haar wangen, de ergernis in haar stem vooral op zichzelf gericht. Wat had ze nu eigenlijk ook verwacht? Het probleem aan nooit gehoor geven aan je gevoelens is jammerlijk genoeg dat eens de dam gebroken is, deze met geen mogelijkheid meer te stoppen valt.