[RPG — 3OO] Davenport Private School • Speeltopic - Speeltopics

      Een koude rilling maakt zijn weg langs haar ruggengraat omlaag wanneer Beau's handen zich een tweede maal meester proberen te maken over haar lichaam. Inwendig zet ze zich schrap voor wat dan ook — maar haar buitenkant blijft bitter kalm.
      ‘Candy, ik wilde gaan doen alsof ik je woorden zojuist niet heb gehoord — doll. Maar je begrijpt dat ik je onder controle moeten houden, niet waar?’
Zijn lichaam tegen haar rug — een voorbode van de dingen die hij zou kunnen doen als hij dat zou willen. Het is geen liefkozing maar pure dreiging. Haar hartslag stijgt tezamen met het bloed dat in haar oren suist omwille van de manier waarop hij denkt met haar om te kunnen gaan.
      Wanneer de zelfgekroonde jongeman haar tussen de lichamen van andere studenten door leidt op weg naar iets meer privé. De wiet in haar handpalm is zo goed als plat tegen de tijd dat ze de duisternis bereiken waar Beau in de eerste instantie naar op zoek was.
      ‘We stoppen met de façades, Candy liefje. Luister goed — ik ben de baas hier en jij de dienaar. Mocht je me nogmaals bedreigen, ga je eraan. Oké?'
Hij torent hoger en breder dan ooit boven haar uit — maar zijn gezicht is één grote vlek voor haar. Haar vingers trillen op haar rug, waar ze hen heeft gevouwen om te voorkomen dat ze iets doet waar ze spijt van zal krijgen — alhoewel het haar op dit moment meer dan haar wilskracht kost.
      Het lukt haar bijna om haar woede in te slikken en weg te lopen zonder kleerscheuren — tot hij een fatale misrekening maakt. Beau's vingers glijden voor een derde maal ongevraagd over haar lichaam. Ditmaal haar lippen. En zelfs haar enorme houvast aan the bigger picture is niet genoeg om haar aan wal te houden.
      Haar onbetaalbare Valentino's schieten zonder enige terughoudendheid naar voren: waar ze een ziedende trap in zijn onderbuik plaatst. Daardoor duwt ze zichzelf allicht hard tegen de muur door het ruimtegebrek — op dit moment voelt ze niets. Haar voet wordt echter snel verruild door een vuist: die ze nog steeds rondom de wiet heeft gevouwen. Zijn kaak voelt als beton tegen haar knokkels en ze hoort ze duidelijk kraken wanneer ze de stoot uitdeelt. De tranen in haar ogen nemen echter niets weg van haar ontblote tanden.
      ‘Het was geen bedreiging, Emperor — maar een waarschuwing.’
Candy zet zichzelf schrap: klaar voor de terugslag die hij ongetwijfeld zal maken omdat het hem geen hol kan schelen dat ze een meisje is in een prachtige avondjurk en zo'n beetje half zijn lengte — want he crossed the damn line.
      ‘Ik ben niet bang voor jou,’ ze heft haar kin omhoog en schudt haar hoofd wanneer ze zijn ogen ziet. ‘Ik ben nooit bang geweest.’
Dan laat ze haar defensieve houding vallen en spreid ze haar armen.
      ‘Sla me dan. Geef me alsjeblieft een damn goede reden om nooit meer in je ogen te kijken en iets anders te zien dan dit perverse monster.’
Candy wendt haar blik af en knippert meerdere malen omdat ze het hem niet gunt haar te zien huilen.

      Het voelt als een kleine eeuwigheid voor er ook maar iets lijkt te gebeuren — maar tegelijkertijd is het maar net genoeg om Candy op adem te laten komen voor Beau toeslaat.
      De uitbarsting is in elke fractie van zijn ogen te volgen wanneer zijn veel te grote vingers zich rond haar fragiele keel vouwen en de muur met een ongenadige klap tegen haar blote rug slaat. Ook haar achterhoofd dreunt hierbij goed door elkaar — waardoor ze voor enkele seconden zowel geen lucht in haar longen proeft als alleen maar zwarte vlekjes voor haar ogen ziet dansen.
      Seconden tikken voorbij terwijl de benauwdheid zich uitspreid naar haar ledematen en ze met veel moeite het bewustzijn vasthoud. De paniek is echter voorbij zodra hij zich terugtrekt, waardoor ze bijna als een lappenpop tegen de muur omlaag zakt en de losse greep op haar keel het enige is dat weet te voorkomen dat ze de grond raakt.
      Hoestend vullen haar longen zich met lucht: niet geïnteresseerd in het feit dat er spetters kwijl mee naar buiten vliegen.
      Candace is niet voorbereid op zijn volgende move — of ook maar enigszins in staat om het te bevatten — wanneer zijn lippen zachter dan verwacht haar scheldsalvo onderschept. Seconden tikken voorbij waarbij ze als verstijft deze wending over zich heen laat komen.
      ‘Godverdomme, Candy. . .’
Als een verloren jongetje in de supermarkt staat hij voor haar: de droom en nachtmerrie van Davenport. Met een kleurende kaak en een pijnlijke onderbuik als ze zichzelf mag geloven.
      ‘Dat heeft nog nooit iemand bij me geprobeerd — jij gek, gestoord wijf. Waarom blijf je me uitdagen, hè.’
Candy sluit haar ogen voor een moment en rolt haar hoofd dan voorzichtig over haar schouders voor ze zichzelf toestaat steun te zoeken bij de muur.
      ‘Je bent een blinde klootzak, Sinclair.’
De rozeharige jongedame slikt hoorbaar omdat ze haar keel gewoonweg kan voelen zwellen met de tijd die verstrijkt. ’Je bent een egoïstische, agressieve en ongecontroleerde tijdbom.’
Voor even denkt Candy dat ze weer een opvlieging zal krijgen, maar dan schudt ze haar hoofd en glimlacht ze nietszeggend naar de grond. Wat een Homecoming.
      ‘Ik bescherm je tegen jezelf, Beau. God knows someone has to.’
En niemand anders in Davenport zou ooit zijn leven riskeren om zoiets te doen. Haar blik glijdt omlaag, waar haar wiet nu als een zielig rommeltje op de grond ligt. Dat ook nog. Waarom precies was ze ook alweer weggegaan uit Parijs? De baquettes daar wurgen je alleen als je er om vraagt.

      Heel even denkt Candy dat de woorden hem bereikt hebben — wanneer zijn ogen helder en bedenkelijk een blik werpen op de situatie en zijn vingers als pleisters na een oneerlijk gevecht over haar keel strijken.
      ‘Niet meer aanvallen, Candy lief. Afgesproken? We gaan zo ijs halen voor je keel. Maar eerst wil ik jou horen toegeven dat je wel genoten hebt van onze zoen. Wat zei je nou — met een agressieve, egoïstische en ongecontroleerde tijdbom, een klootzak.’
De hoopvolle sprankeling in haar gezicht verdwijnt als sneeuw voor de zon bij het horen van zijn response. ‘En laten we dit. . . voorval maar tussen ons tweeën houden voor de anderen? Anders moet ik je nogmaals leren hoe de gang van zaken hier is. Dat is zonde. Geloof me, ik vind je leuker zonder blauwe plekken.’
Ze zou hebben gelachen om het feit dat Beau Sinclair bang is om te moeten verkondigen dat hij in elkaar is gemept door een meisje half zijn lengte — mocht dat niet het enige zijn dat ze grappig vindt op dit moment.
      ‘Piss off, Beau.’
Candy mept zijn handen weg van de plekken die hij al heeft geterroriseerd voor ze deze tot vuisten balt. ‘Je bent het niet waard.’
Die laatste mompeling is meer voor zichzelf dan de jongeman in kwestie. Ze kijkt hem niet meer aan als ze hun donkere schuilplaats verlaat, zonder de intentie om terug te keren naar het feest. Buiten het feit dat de leraren om haar heen zouden springen omwille van hoe ze er nu uitziet — heeft ze totaal geen behoefte meer aan de feestelijke stemming.
      Halverwege de route naar haar slaapkamer, trapt ze haar schoenen uit en gaat ze blootvoets verder om beter evenwicht te bewaren. Bij haar slaapkamerdeur aangenomen — borrelt er zoveel frustratie door haar kleine lichaam dat ze met een gezicht dat op onweer staat de schoen tegen de deur gooit. De klap is zo hard dat ze er zeker van is dat het hout enigszins beschadigd moet zijn — maar ze bukt niet om het kledingstuk op te rapen. In plaats daarvan verdwijnt ze naar binnen, op zoek naar de enige pillen die ze zelf gebruikt: pijnstillers.
      ‘Beetje jammer dat ze niet ook op gevoelens werken,’ merkt ze droog op naar het welbekende potje.