[RPG — 3OO] Davenport Private School • Speeltopic - Speeltopics

      Candace staat op het punt een zucht van verlichting te slaken — wanneer Beau het tweetal opmerkt en zonder enig aarzelen begroet. Als Midas zich al heeft omgedraaid naar zijn vriend, neemt Candy eerst enkele seconden de tijd om diep in te ademen voor ze zich omdraait.
      ‘De zomer heeft je goed gedaan, eikel. Probeer je m'n Candyshop in te pikken? Daar ben je wel wat laat voor.’
Candy kijkt zijdelings naar beide jongemannen — en niet omhoog, om zowel haar nek als gevoelens te besparen. Beau's grote ogen ontgaan haar echter niet, waardoor ze zich plotseling enorm bewust is van elk stukje huid dat ze laat zien. Get your fucking act together Fairhaven. De roze harige jongedame geeft zichzelf een mentale klap voor haar gezicht om de beginselen van een glimlach terug te krijgen op haar gelaat.
      ‘Ik geniet overigens te volle van je cadeau, liefje. Ik koop morgen weer wat — standaard bestelling, graag. En vanavond wil ik een dans.’
Het ziet er naar uit dat hij haar gift al ruimschoots heeft benut, waardoor ze besluit om in haar veilige, grijze gebied te blijven. Als men al de kriebels krijgt van nuchtere Beau — moeten ze hem eens proberen onder invloed.
      ‘Ik zal Kevin voor je sturen, morgen.’
De dans laat ze in het midden. Gelukkig — of juist niet — is Midas er om de aandacht daar vanaf te leiden met een grote grijns op zijn gezicht.
      ‘Oh, jouw Candy?’
Candy wil niet bepaald weten welke kant dit op gaat, aangezien het ongemakkelijke gevoel dat de al had begint te groeien als de jongens een gezamenlijk raakvlak houden: haar. ‘Ben je een trio aan het plannen, hm? Ik zag je net wel, ouwe rakker.’ Midas' arm is op dat moment het enige dat haar ervan weerhoud het hazenpad te kiezen. Natuurlijk kent ze de roddels omtrent Beau en Marla (wat voor goeds zou een drugsdealer zijn die niet luistert) maar daadwerkelijk weten dat het waar is, is iets anders.
      Candace hoeft haar glimlach niet langer in stand te houden wanneer Midas zijn duim en wijsvinger tegen haar kin drukt zodat ze onmogelijk weg kan komen van de uitbundige kus die hij achterlaat op haar wang. Op dat moment zijn er een geheel stuk meer ogen op hen gericht dan alleen die van Beau.
      ‘Mijn Candy.’
Oh, oh. De jongedame heft haar handen boven haar hoofd, in hoeverre ze durft althans zodat haar jurk niet afzakt.
      ‘De Candyshop opereert solo, jongens.’ Dan ziet ze nog een serveerster voorbij komen en gooit ze het op improvisatie. ‘Iemand nog een glas champagne?’ Met een sidedish van WW3?

      Als de serveerster eenmaal uit beeld is — maakt Candace zich op voor de grimmige sfeer die ze heeft mogen proeven. Het voelt meer dan verkeerd dat deze twee vrienden zo met elkaar omgaan omwille van een geheel onschuldige situatie. Zelfs Beau zou moeten zien dat Midas alles behalve serieus bezig is met Candy — alhoewel zijn haantjesact haar niet verrast. Beau is er aan gewend de wereld voor zich alleen te hebben.
      ‘Volgens mij is hier niets van jou, Midas. Of ben je dat vergeten in de vakantie? Het zou zo'n zonde zijn als ik het opnieuw duidelijk moet maken — denk je niet? Dus, laat mijn Candy nu maar braaf los.’
Ze kan het niet voelen, maar de greep die Beau op Midas uitoefent moet allesbehalve comfortabel zijn afleidende vanaf zijn starre gezicht.
      Midas geeft geen antwoord op de waarschuwing, maar Candace kan wel voelen hoe hij zichzelf een houding geeft voor hij haar gehoorzamend loslaat.
      ‘Woef.’
Candace kijkt schuldig voor zich uit, alhoewel ze zich beseft dat het geen zin heeft om nu een scène te schoppen: daarvoor zijn er al te veel ogen hun kant op gericht.
      ‘Ik stel voor dat we straks de after party voortzetten met de inner circle, aangezien dit feest maar niet van de grond schijnt te komen. Midas?’
Candy trekt haar jurk recht en slaat haar armen vervolgens over elkaar, waarbij ze Beau op scannende wijze in zich opneemt. Misschien is het de speed die praat — misschien heeft hij gewoon wat afleiding nodig. Maar vooralsnog is dit een perfect voorbeeld waarom Beau Sinclair zo'n verdomd slecht idee is.
      De twee wisselen enkele blikken en Midas verheft zich boven het gezelschap door de boodschap te geven naar zijn kamer te vertrekken. Het is duidelijk dat zelfs iemand als Midas Rydell niet ontkomt aan de toorn van de keizer.
      ‘Sweetie. We bespreken plan straight rye later wel.’
Ze steekt haar hand naar hem op en schenkt hem een waterige glimlach bij wijze van afscheid — maar Midas is al vertrokken waardoor haar hoofd heel even in haar nek legt en Beau vervolgens zonder tweemaal denken bij de hand pakt. Om aan de nieuwsgierige ogen te ontkomen, loodst ze hem naar een inham waar een hevig zoenend eerstejaars koppeltje snel de benen neemt wanneer ze Beau in het vizier krijgen.
      ‘Was dat echt nodig Beau?’
Candy houdt haar armen defensief tussen hen in terwijl ze zijn gezichtsuitdrukking peilt. Het begin van het schooljaar had júist een schone lei moeten zijn tussen de twee en kijk waar ze zich nu bevinden.
      ‘Midas is onze vriend. En ik ben niet één van je minions. We zijn zakenpartners. En ik zou het op prijs stellen als je me niet zou behandelen als bezit.’
Candace strijkt een verwoede, roze lok achter haar oor en probeert kalm te blijven alhoewel ze zich goed beseft dat ze zichzelf op dit moment alleen maar aan het beschermen is.
      ‘Die zoen vorig jaar. . . Heeft alles verpest. Natuurlijk neem je me niet meer serieus nu je denkt dat ik één van hen ben.’
Haar laatste zin is niet meer dan een fluistering en zorgt ervoor dat ze haar hand harder dan bedoeld tegen haar eigen voorhoofd slaat.

      ‘Midas is mijn linkerhand, Candy. En natuurlijk, hij is eveneens mijn vriend. Maar een positie zoals die van hem brengt verantwoordelijkheden met zich mee, evenals gehoorzaamheid.’
Als een diensthond. Duidelijk. Ze kan op dit moment enkel hopen dat de twee op een later tijdstip verzoenen, aangezien dit een situatie is waar ze prima zonder zou kunnen leven.
      ‘Alles binnen deze school is mijn bezit, doll. Daar heb ik hard voor gevochten. Het doet je goed dat niet weer te vergeten.’
Pas wanneer ze de laatste paar woorden heeft verwerkt, durft ze hem daadwerkelijk opnieuw aan te kijken. Beau Sinclair heeft zich zonder twijfel eigenhandig naar de top gevochten. Geen twijfel mogelijk. Beau is echter niet de enige die zijn eigen imperium heeft opgebouwd.
      Wanneer ze daar echter op in wil gaan — glijden zijn vingertoppen veel zachter dan verwacht over haar wang en sterven de vurige woorden op haar tong.
      ‘En ik zoen niet zomaar met iedereen, Candy liefje. Als je één van hen zou zijn, zou je al meerdere malen bij me in bed zijn belandt. Naakt. Geloof het of niet Can, je bent allesbehalve één van hen.’
De kippenvel van zijn mond bij haar oor valt volledig in het niet bij de zelfingenomen manier waarop hij zich naar haar toe heeft geworpen. De roze—harige mess raapt zichzelf bij elkaar op hetzelfde moment dat ze haar vingers in zijn veel te dure pak graait om hem vervolgens hardhandiger dan bedoeld achteruit tegen de muur te duwen: een vrij ongelovig spektakel, beseffende dat Candy nog niet eens bij zijn schouders komt zelfs op hakken. Maar iedereen met een beetje hersenen weet dat haar passie in vechtsport schuilt en dat zelfs Beau Sinclair met enige inspanning geen onmogelijk doelwit is.
      Nu zijn het haar ogen die vlammen als ze zich omhoog duwt op haar tenen om de ruimte tussen hen in te verkleinen en ervoor te zorgen dat hij ondanks de speed alles luid en duidelijk meekrijgt.
      ‘Dat klopt, Sinclair. Ik ben niet iedereen. Ik ben geen doll. Mijn naam is Candace bloody Fairhaven en als je me nog één keer op die manier aanraakt. . .’
Ze maakt haar zin niet af omdat de dreiging van de stilte zwaarder telt dan wat ze hem dan ook zou kunnen ontzeggen. De waarheid is, dat ze niet weet in hoeverre ze zichzelf nog aan elkaar zou kunnen lijmen als hij dat zou doen. Dan zou ze wel degelijk net als de rest eindigen. Als Marla.
      Candy laat hem los en draait zich om voor hij de teleurstelling in haar ogen kan lezen.
      ‘Candy!’
Kevin komt haar half hijgend tegemoet, het is duidelijk dat het hem alle moeite heeft gekost om zichzelf naar de ceremonie te slepen — maar dat gegeven wuift ze weg.
      ‘Hier. Precies zoals je gevraagd hebt.’
Het gaat wat te ongemakkelijk voor haar gevoel — maar toch glijden zijn armen heel even om haar heen, waardoor ze in staat is de wiet te ontfutselen die hij haar overhandigd wanneer haar handen de zijne vinden achter haar rug. Hij knikt tweemaal als ze hem verteld dat hij kan gaan, waarna ze haar hoofd schudt en zich kort tot Beau wendt.
      ‘Ik zou een kauwgumpje nemen, darling.’
Haar glimlach is groot en onberispelijk als altijd wanneer ze hem met die woorden alleen laat — haar ogen op de dichtstbijzijnde uitgang. Voorafgaand aan haar gesprek met Eckhart heeft ze toch echt wat ontspanning nodig. Kevin weet haar op dat gebied gelukkig niet teleur te stellen.