Dit was misschien wel een van de lastigste situatie waar ik me in had bevonden tijdens mijn tijd als hoofd van het Institute en er stond op dit moment niemand naast me om me te steunen, wat het alleen maar zwaarder maakte. Ik schraapte mijn keel en ging van start met het schetsen van de situatie, het uitleggen van het plan, en het verdelen van de taken. Intussen voelde ik nog altijd de afstand tussen Jace en mij, die nog naarder voelde dan het feit dat we mogelijk binnen nu en een maand allemaal werden afgeslacht.
"Valentine is ontsnapt uit zijn cel in Idris." De Shadowhunters haapten van shock kort naar adem, maar ik ging door voor het rumoerig kon worden. "Op dit moment is er geen enkele indicatie dat hij Idris heeft verlaten, maar dat betekent niet dat wij geen voorzorgsmaatregelen nemen. Alle portals van en naar Idris zijn per direct en voor onbepaalde tijd verboden. De straf hierop is gezet op het helpen van een klasse B gevangene." Weer een hap naar adem. "Ook is vanaf nu code rood van kracht. Dit betekent een lockdown van het Institute. Alle Shadowhunters die hun ceremonie hebben volbracht maken zich gereed voor een oorlog. Er zijn identiteits en anti-glamor checks ingesteld voor iedereen die het Institute in komt of uit gaat. In shifts van 6uur patrouilleren we de volledige stad op enige mogelijk spoor van Valentine. Hou wel in gedachte dat de Downworlders hierin onze grootste bondgenoten zijn. Ik wil dus nergens ook maar een gerucht horen van schermutselingen tussen Downworlders en Shadowhunters.
Op dit moment is er geen enkele aanwijzing dat Valentine in de stad is, maar gezien dit de enige plek is waar hij nog contacten en mogelijke volgelingen heeft, is dit de eerste plek waar hij zal komen mocht hij toch uit Idris weten te ontsnappen, al is die kans miniem. Demonen hebben nu ook niet de prioriteit, maar mochten jullie er een tegenkomen, voel je vrij om die wel terug te sturen naar waar deze vandaan kwam." Ik keek de zaal rond voor vragen, maar ik zag eigenlijk alleen heel bedenkelijke en zorgelijke gezichten.
"Isabel zal elke groep zijn stuk van de stad en deel van de shift toewijzen. Bij vragen staat de deur van mijn kantoor altijd open. En mocht er toch iets zijn wat jullie zien of vinden, wat het ook is, waar er twijfel over is of het misschien ooit een spoor zou kunnen zijn naar Valentine, komen jullie direct naar mij, maakt niet uit welk uur het is of hoe onbelangrijk het ook maar lijkt. Zelfs als het een papiertje is van het merk kauwgom wat hij graag kauw. We kunnen ons niet permitteren om ook maar iets te missen." Met die woorden sloot ik af en liep naar het hologram van New York om nog eens goed alles te bekijken.
Plots kwam Max aanrennen, volledig in uniform. Ik wist hem nog net in zijn kraag te grijpen en naar me toe te trekken, voor ik bij hem neer knielde. "Ho eens even. Jij blijft hier en waarom ben je zo aan het hollen?" Hij heeg kort uit maar leek zo erg te stuiteren alsof hij 1 bakken koffie op had. "Ik was aan het oefenen met tracken toen ik ichor van een Hellhound vond in de buurt van Berkeley en 6th..." hier kapte ik hem af. Berkeley was waar dat kind van Valentine met haar moeder woonde. Als Jace daar met haar naartoe ging, en hij was daar alleen om hen te beschermen, wist ik niet hoe het zou uitpakken. Jace was goed, maar hij was ook smoorverliefd, en je aandacht verdelen tussen een demon en twee mensen om te beschermen was erg lastig. "Dank je, Max! Dit is goede informatie." Jace mocht dan koppig zijn, en ik mocht dat kind liever kwijt zijn, ik ging mijn broer niet laten sterven voor haar en haar moeder. Zij leek niets van deze wereld te snappen, maar ik deed dat wel, en je liet niemand alleen het gevaar tegemoet gaan.
Alsof je het over de duivel had kwamen Jace en Clary net het Ops Center binnenlopen toen ik op het punt stond om naar 'haar' kamer te lopen. Voor ik ook maar iets kon zeggen, stak ze van wal. Ik kon de verontschuldiging waarderen. Ik was ook niet helemaal redelijk geweest, want ik zou ook zo reageren als het mijn moeder was, maar iets aan haar zorgde ervoor dat ik me aan haar dood irriteerde. Daarbij kwam dat haar vragen wel absurd specifiek en zelfmoordmissies waren, waar ik als hoofd echt niet mee akkoord kon gaan, gezien dit niet om een individu ging, maar om ons allemaal, hoe hard dat ook klonk. Als er 10 moesen sterven om er 100 te redden, moest ik die beslissing maken, zelfs als ik daarmee Jace en Isabel naar hun dood zou sturen. Gelukkig was dat nu niet het geval, maar ik moest daar wel over nadenken, want er kwam een dag, dat dit wel het geval zou zijn. Ik wist alleen niet wanneer. "Stop. Jij en Jace gaan helemaal nergens heen. Het plan is verandert. Jij blijft hier, met Max, in de slaapvertrekken, en richten een kamer in voor jou moeder. Jace, Izzy en ik gaan je moeder halen. Daarna blijven jullie beiden hier met de Shadowhunters die hun ceremonie nog niet hebben gehad. Trainen, lezen, rondhangen in de tuin zijn allemaal prima, maar blijf uit het Ops Center of de wapenkamer." Ja, ik liet ze in principe baby zitten, terwijl ik Max op hun liet babysitten, maar dat zaten ze hier wel beschermd en liepen ze niet in de weg. Ik draaide me even om en knikte naar Jace. "Neem Izzy mee naar de wapenkamer als ze klaar is en maak jullie klaar voor een Hellhound. Ik zie jullie daar." zei ik tegen hem voor ik me weer naar Clary keerde. "Ik waardeer je verontschuldiging en ik zou hetzelfde voor mijn moeder doen als ik dat kon, maar dat kwam nu eenmaal niet als Shadowhunter, en zeker niet met de verantwoordelijkheid over een heel Institute. We worden geboren om de wereld van de mundanes en de downworlders te beschermen van demonen, en daarbij sterven de meesten van ons voor onze 50ste verjaardag. Dat is de wereld waar je deel van uitmaakt, de wereld waar je moeder je van heeft proberen te beschermen, en de wereld waarin ik de keuzes moet maken om zo veel mogelijk van ons wel de kans te geven oud te worden, al weet ik ook dat die kans klein is." Mijn toon was minder hard dan eerst. Een verontschuldiging was het niet, maar ik wilde haar laten zien dat ik dit niet deed omdat ik tegen haar was, maar dat deze wereld gewoon niet zo in elkaar stak. Nu had ik zeker mijn vooroordelen over iedereen die Morgenstern heette, maar dat was maar een deel van het verhaal. Dat deel mocht ze haten en het niet mee eens zijn, maar ze moest ook weten dat dit geen sprookjeswereld was. Dit was namelijk een nachtmerrie en het werd geen dag makkelijker om mee om te gaan. Hopelijk luisterde ze beter als ze dit zelf ook inzag.
|
I'm so deep into the closet they crowned me king of Narnia
Sed lex dura lex
I wear black because it matches my soul
|
