{ Shadowhunters • A new army rises } • 250 • Speeltopic - Speeltopics

13 maart 2018 - 10:09 Blodreina is offline

S h a d o w h u n t e r s - A n e w a r m y r i s e s

Het verhaal:
Shadowhunters, ook wel bekend als de Nephilim, zijn een geheimzinnig ras van wezens die de mens geboren met engelachtige bloed. Zij zijn de aangewezen krijgers op Aarde van de Engel Raziel. Ze zijn speciaal aangesteld om te controleren en voorzitten van de Shadow World, evenals over de demonen en Downworlders die het bewonen. Zij hebben de demonische krachten sterk zijn voor zowel uitgevochten over de spanwijdte van een duizend jaar, het creëren van hun eigen cultuur en beschaving in de menselijke samenleving. Hun mandaat is om de vrede in de schaduwwereld houden en verborgen te houden uit de alledaagse wereld, terwijl de bescherming van de bewoners van beide werelden. Er is een kleine groep shadowhunters die deze wereld veiligstelt en vele avonturen beleefd naast hun dagelijkse zorgen die ze moeten bevechten. Nu wordt er roet in het eten gegooid, omdat Valentijn, een grote tegenstander van de Shadowhunters, uit is gebroken uit Idris. Idris is de hoofdstad van de Shadow world en een man als Valentijn kan voor grote problemen zorgen in een stad als Idris..

Regels
• De gebruikelijke regels van Quizlet
• Hou je aan het limiet van 250 woorden (mag ook meer zijn)
• Je hebt maximaal 5 dagen om je rol in te leveren. (Deze regel is er zodat mensen er niet te lang over doen)
• Bestuur de rol van een ander niet tenzij je toestemming hebt. Vermeldt dit ook onderaan je post i.v.m. verwarring
• Ga geen ruzie maken. Ik haat ruzie en als je iemand niet mag, prima, maar vecht dat lekker in een dm uit ofzo.
• Maar natuurlijk boven dat alles, heb veel plezier!

Rollen
Downworlders:
Meiden
•
•
•

Jongens
• Kelly Antonio Branwell • 20 jaar. • Ricciardo • {Page 2}
• Magnus Bane • +400 jaar • Winona • {Page 2}
•

Shadowhunters
Meiden
• Devana Avalynn Verlac • 18 jaar • OneHeda • {Page 2}
• Clarissa Adele Fray/ Fairchild/ Morgenstern • 18 jaar • IrishNialler • {Page 1}
• Eliana Vittoria Howard • 17 jaar • DarkOne • {Page 2}

Jongens
• Valentine Morgenstern • 39 jaar • DarkOne • {Page 1}
• Jace Wayland/ Herondale/ Morgenstern •18 jaar • Necessity • {Page 2}
•

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

25 maart 2018 - 15:57 Necessity is offline

Necessity 5630

JACE

They made me into a weapon and told me to find peace.

"Ik ik wil het hebben over ons,” antwoordde Clary. Natuurlijk wilde ze dat. Was er iets anders waar ze over moesten praten? “Het is gek omdat we verliefd waren, dat geef ik toe. Maar we wisten het niet Jace. Ik wil nu gewoon niets liever dan een band met je krijgen als broer en zus. Ik heb altijd gedroomd van een oudere broer.”
Jace bleef even stil na haar woorden. Verliefd waren? Hoe ontzettend verkeerd het ook voelde, ergens diep in hem was nog steeds iets dat hem probeerde te vertellen dat het echt nog geen verleden tijd was. En dat was wat hem ook bang maakte voor haar ‘voorstel’. Was het mogelijk om een broer-zus band te krijgen als je je zo voelde?
“Nee, we wisten het niet,” herhaalde hij langzaam haar woorden, bijna alsof hij zichzelf moest overtuigen. Hij had het niet kunnen weten, en zij ook niet. Daar hadden Jocelyn en Valentine wel voor gezorgd. En toch voelde het alsof ze het wel hadden moeten weten.
Hij wist dat Clary meer behoefte aan dit gesprek had dan hijzelf had. Zij was van het praten over emoties, over het uiten van gedachten. Ze was daarin net als Jocelyn had hij het idee. Hij was juist van het niet laten merken wat je dacht of voelde. Het niet laten merken van zwaktes. In dat opzicht was hij echt Valentine’s zoon.
“En nu we het wel weten, zullen we als familie verder gaan,” vervolgde hij, haar wens bevestigend. Wat voor keuze was er anders?

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

26 maart 2018 - 18:30 IrishNialler is online

IrishNialler 30398

Clary Fray

Ik kijk hem even aan en hij herhaalt mijn woorden. Het was een beetje ongemakkelijk hoe ze erbij stonden, midden op de gang dus ze hoopte vurig dat niemand het gesprek ging onderbreken want anders wist ze niet hoelang het weer ging duren voor de kans kreeg om met hem te praten. Ze had al gemerkt dat de Shadowhunters in een behoorlijk tempo af en aan liep dus er was vast weer iets mis zoals altijd sinds haar komst.“En nu we het wel weten, zullen we als familie verder gaan,” Bevestigd hij mijn woorden van zojuist en ik knik. 'Ja als jij daar ook achter staat' knikt ze. 'Ik weet dat het gek en lastig is, dat heb ik nu ook maar ik heb zolang gedroomd van een broer te hebben dus het lijkt mij heel fijn om die band te hebben en misschien wel samen met mijn, onze moeder iets gezelligs te doen' verbeterde ze zichzelf. Het was gek want Jace had helemaal niets van Jocelyn, ook qua uiterlijk totaal niet. Ongemakkelijk veegde Clary haar haren uit haar gezicht en kijkt Jace aan. 'Zullen we wat eten halen en verder praten, ik heb namelijk behoorlijke honger' gaf ze toe en keek hem afwachtend aan. 'Of moet je trainen en werken?" Bedacht ze vragend. Ze wist niet hoe hun werkschema's waren en of ze vaste taken hadden of niet. Clary wist bijna niets en had zich al die tijd gefocust op het trainen gezien ze niet veel mocht doen verder. Vanwege alle hectiek had ze nog niemand verder alle vragen kunnen laten beantwoorden. Ze had graag alles aan Alec gevraagd gezien hij altijd een uitgebreide en duidelijke uitleg gaf, maar het feit dat hij haar totaal niet leek te mogen weerhield Clary ervan.

Change is for weirdos ~ Niall Horan

30 maart 2018 - 15:09 Blodreina is offline

Blodreina 2351

D e v a n a A v a l y n n V e r l a c
Serpent whip || 18 years || Bold and stubborn || Talking with Alec, in the training center

Ik kijk op van een zware stem die galmt door de oefenruimte. Eigenlijk was het meer een boze brom. "Hoe vaak moeten mama en ik het nog zeggen, Max? Geen wapens op de stropoppen en niet Jace's wapens gebruiken zonder te vragen. Daar zijn de rubberen voor en op stele...", Begint de stem, maar de jongen stopt toen hij eenmaal zag dat ik niet die zogeheten Max ben. Als net nieuwe Shadowhunter in de instituut is dit niet bepaald een goed moment om regels te overtreden of dingen te slopen. Dat besef ik me nu ook wel al te goed, maar soms wint mijn woede het vaker van mijn verstand. "Ow, sorry. Ik dacht dat mijn broertje weer een van zijn opstandige buien had. Het was niet de bedoeling om zo op je te mopperen.", Gaat de stem verder en ik knik in acceptatie van zijn verontschuldiging. "Het spijt me dat ik die pop heb gemold. Ik weet niet wat me overkwam.", Zeg ik op een eerlijke toon en kijk de jongen verontschuldigd aan. "Was niet mijn bedoeling om ze kapot te maken. Gelukkig weet ik nu dat ik ze beter voor hand combat kan gebruiken.", Ga ik verder en pak een paar zwachtels om die vervolgens om mijn handen te doen.

"Maar nu is het tijd om die training in het veld te gebruiken.", Zegt zijn stem en ik stop met het omzwachtelen van mijn handen. "Ik ben hier pas net? Weet je zeker dat je een nog onervaren Shadowhunter kunt gebruiken op het veld?", Zeg ik redelijk geschokt en frons erbij. Ik zou me hier nooit op kunnen voorbereiden. Het moet waarschijnlijk wel erg belangrijk zijn, wil Alec mij erbij hebben. "Maak je klaar en kom zo snel mogelijk naar het Ops centre.", Gaat hij verder en ik knik. "Je ziet me daar zo verschijnen.", Zeg ik en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Ik doe de zwachtels af en vertrek naar mijn kamer om me maar klaar te maken voor de strijd op het veld en voorlichting te krijgen op wat er komen gaat. Mijn eerste veldwerk meteen na een paar dagen hier zijn. Ik zucht en leg maar een outfit klaar in mijn kamer.

Na een korte douche en een snelle makkelijke borstel door mijn haar, vertrek ik naar het centrum en zie daar al meerdere Shadowhunters staan. Ik ga bij ze staan en wacht voor verdere informatie. Er is veel geroezemoes en veel geroddel over wat er aan de hand kan zijn. Ik rol met mijn ogen. "Het zijn ook altijd weer de roddeltantes die vooroordelen trekken.", Zeg ik zacht met een zucht, hopend dat niemand het zou horen

"I won't give up, not now and never will. The serpent in me will never rest."

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

30 maart 2018 - 17:05 KIaus is offline

KIaus 21035

Alexander Gideon Lightwood
20 || Shadowhunter || Head of the Institute || Always ask yourself: What would Jace do? And then do the exact opposite of that. It kept me alive until now, so it seems like a good way to go. I just wish I had his confidence. || Devana -> Magnus

Het meisje leek zich van haar eigen schuld bewust, waardoor ik alleen nog maar kon knikken als acceptatie van haar verontschuldiging. Ik had me voorbereid op een opstandige Max, dus dit viel me heel erg mee. Ik schonk haar een klein, zeer geforceerd glimlachje, voor mijn voorhoofd meteen weer in een plooi trok. Dit was geen tijd om te lanterfanten, daar had niemand tijd voor. Ze leek zich alleen niet bewust van de code rood, of het feit dat ze trainde voor een echte situatie. In een tijd van crisis kon je niet kieskeurig zijn, en ik wist zeker dat haar was vertelt dat in een noodsituatie iedere Shadowhunter het veld in werd gestuurd, zolang ze hun Rune ceremonie hadden volbracht. Ik ging verder niet in op haar vraag en stuurde haar in de richting van het Operations Centre, waar Jace haar en alle anderen instructies zou geven. Ik zou er zelf ook heen moeten, maar ik had eerst enkele belangrijke berichten te versturen naar de leiders van de Downworld hier in New York, net zoals ieder hoofd van een Institute over de hele wereld dit zou moeten doen aan de Downworld leiders in hun regio. Ik zag er erg tegenop. Ik was maar een broekie en ik wist dat ik voor velen ook zo werd gezien: Een stijve hark zonder ervaring of overwicht. Dit was niet alleen in de Downworld zo, maar vooral ook in mijn eigen Institute. Toch was het mijn taak om deze berichten van schaamte te sturen, en dat zou ik dan ook doen.
Plots haalde een stem me uit mijn concentratie. Mijn hart begon als een reflex sneller te slaan, nog voor hij goed en wel zijn eerste woord had uitgesproken. Ik moest moeite doen om me staande te houden en mijn façade als emotieloze onwankelbare objectieve leider op te houden. Het koste best veel moeite, zeker omdat ik mijn emoties nog lang niet uitgevogelt had. Emotieloos zijn leek me op dit moment dan ook zo veel fijner dan wat er nu allemaal door me heen raasde. Ik schraapte zo onopvallend mogelijk mijn keel en draaide me toen om, waarbij ik tot mijn grote ongenoegen letterlijk wankelde. Ik stabiliseerde mijzelf weer aan een van de rekken met trainingsmateriaal, terwijl ik moeite deed om niet diep weggezogen te worden in de goudgele kattenogen van de Warlock die hier recht voor me stond: Magnus Bane, High Warlock of Brooklyn. Even moesten zijn woorden op me inwerken tot ik mijn hoofd weer voldoende op orde had om een nuttig antwoord te formuleren. Eigenlijk was deze hele affaire een schande en kon ik mezelf voor mijn kop slaan. Een hoofd van een Institute zou zich nooit zo moeten onderwerpen aan basale emoties, en zeker niet degenen die vielen onder een zeer ernstig vergrijp.
"Mijn excuses, meneer Bane, maar wegens de recente omstandigheden zult u begrijpen dat we extra veiligheidsmaatregelen hebben moeten treffen.. Ik wilde u net contacteren om te vragen voor een overleg, maar zo te zien heeft het nieuws de Downworld al bereikt." Ik keek om ons heen, naar het volledige Institute wat zich klaarmaakte voor het ergste. Het was meer een afleiding om niet te veel naar Magnus te kijken, want zodra ik dat deed, sloeg mijn stem elk ander woord over en raakte ik al snel de draad van mijn woorden kwijt. Ik wilde niet dat een van de Downworlder leiders me zo zag, maar al helemaal niet dat de rest van de Shadowhunters hier mij zag stamelen en zwijmelen over Magnus, een Downworlder, en bovenal een andere man. "Als u mij wilt volgen naar mijn kantoor. Daar is het iets gemakkelijker om elkaar te verstaan dan hier in het midden van de bedrijvigheid." Weer sloeg mijn stem meerdere keren over, en struikelde ik zelfs over het woord bedrijvigheid, alleen al door het idee om alleen te zijn met hem.
Rustig, zo rustig als ik kon, ging ik hem voor naar mijn kantoor. Het voelde nog altijd vreemd om het mijn kantoor te noemen, maar het was echt zo. Eenmaal daar hield ik de deur voor Magnus open en sloot deze achter ons, waarbij ik me nog even kort staande moest houden aan de deurklink om te bekomen van de betoverende geur die Magnus met zich mee bracht toen hij zo dicht langs me was gelopen.
Ik zette me met mijn papieren nerveus in mijn handen op een van de stoelen, express niet achter mijn bureau, en begon plots, zonder er zelf veel controle over te hebben te ratelen: "Ik had u en de andere downworld leiders net willen vragen om een gesprek, op uw keuze van locatie natuurlijk, en een audiëntie bij de Seelie Koningin, maar u bent me voor geweest. Het gaat erover, zoals u waarschijnlijk weet, dat Valentine is ontsnapt uit zijn gevangenis in Idris. Alles wijst erop dat hij daar nog is, al gaan wij het protocol in voor het geval hij toch weg is gekomen, gezien New York de enige plek is waar hij mogelijk nog volgelingen en materiaal heeft verborgen. Alle portalen van en naar Idris zijn tot nader orde dan ook verboden." ratelde ik, omdat ik geen idee had hoe ik mezelf een houding moest geven tegenover deze prachtige man. Iedereen die bij zo'n illegaal portaal betrokken is, is schuldig aan het helpen en huisvesten van een klasse B gevaar. Het zou alleen erger zijn om Lilith, Sammael, of een van de 7 Prinsen van de Hell zo bij te staan. Voor Shadowhunters betekent dit deruning, dezelfde straf die ik zou krijgen als iemand achter mijn gevoelens voor Jace en Magnus zou komen, en voor Downworlders de dood op de meest gruwelijke manieren mogelijk. Ik stopte plots midden in mijn gedachten, toen ik me besefte dat het niet heel netjes was om over executies te praten, en dat ik hem was vergeten een drankje aan te bieden. Mijn brein leek wel te zijn verandert in pudding, en dat was precies iets wat ik me niet kon veroorloven. Ik moest dit negeren en mijn werk goed uitvoeren. Daarvoor was ik opgeleid en daarom was deze post aan mij toevertrouwd, maar mijn taak vervullen was veel makkelijker gezegd dan gedaan. "Mijn excuses voor de slechte manieren, meneer Bane" stotterde ik en ik had het gevoel of mijn wangen in brand stonden en mijn hele gezicht vuurrood was gekleurd. Dit was me nog nooit overkomen, zelfs niet de keer dat mijn moeder me had betrapt in een zeer ongemakkelijke situatie. "Wilde u wat drinken?" Weer sloeg mijn stem over en ik had geen idee hoe ik dit gesprek ging overleven nadat ik mezelf al zo voor schut had gezet. Het was zo erg dat ik niet eens meer door had dat ik hier in mijn pyjama op mijn blote voeten rondliep. Dit bewees nog maar eens dat ik deze positie niet waardig was en dat ze in Alicante een hele grote fout hadden gemaakt.

I'm so deep into the closet they crowned me king of Narnia

Sed lex dura lex

[ bericht aangepast op 4 april 2018 - 21:47 ]

Bowties were never Cooler

4 april 2018 - 21:01 Necessity is offline

Necessity 5630

JACE

They made me into a weapon and told me to find peace.

"Ja als jij daar ook achter staat,” antwoordde Clary. Jace knikte slechts. Hij had het al bevestigd en wist al te goed dat er geen andere optie was, dus hij hoefde het niet nog vaker te herhalen. Hoewel het misschien wat echter zou worden als hij het nog tien keer zou zeggen. Clary was slechts zijn zus. Clary was slechts zijn zus. Clary was slechts-.
“Ik weet dat het gek en lastig is, dat heb ik nu ook maar ik heb zolang gedroomd van een broer te hebben dus het lijkt mij heel fijn om die band te hebben en misschien wel samen met mijn, onze moeder iets gezelligs te doen.” Jace deed net alsof hij haar verbetering niet hoorde. Het was niet alleen voor hem wennen dat er ineens een zusje bij gekomen was. Ook voor Clary was het anders. “Zullen we wat eten halen en verder praten, ik heb namelijk behoorlijke honger. Of moet je trainen en werken?”
Deze woorden zorgden ervoor dat Jace weer begon te lopen. Ergens tijdens hun gesprek waren ze stil gaan staan, maar eigenlijk had hij er helemaal geen tijd voor. Het was wel goed om eens te praten, om eens iets te doen met Clary en zijn... moeder. Het woord bleef raar klinken in combinatie met de weinige keren dat hij Jocelyn gezien had. Maar nu niet.
Clary liep naast hem mee. “Geen tijd,” antwoordde hij haar. “Er is een noodsituatie uitgeroepen en er is genoeg werk te doen.” Zijn gezichtsuitdrukking verzachtte iets toen hij naar haar keek. Ze had het niet meegekregen en ze was niet een van de velen die geen orders meer van hem wilde aannemen. Hij hoefde bij haar niet de barse Jace te zijn.
Opnieuw hield hij zijn pas in tot ze weer stilstonden. Ditmaal stonden ze niet midden in de gang, maar wat meer in een hoekje. “Valentine is uitgebroken,” legde hij haar op zachte toon uit. Hij zag een van de Shadowhunters die langsliep een vreemde blik werpen op de kinderen van hun vijand die nu samen in een hoekje stonden te fluisteren. “Hij is onvindbaar, dus we zijn in opperste staat van paraatheid.”

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

8 april 2018 - 12:41 IrishNialler is online

IrishNialler 30398

Clary Fray

Terwijl Clary vertelde hoe zij erover dacht leek Jace het ineens op te vallen dat ze stil waren gaan staan maar kennelijk moest hij verder of had hij haast. Omdat we nog in gesprek waren liep Clary mee met hem. “Geen tijd,” Zei hij tegen haar “Er is een noodsituatie uitgeroepen en er is genoeg werk te doen.” Verbaasd kijkt Clary hem aan. ' Een noodsituatie' herhaalde ze hem zacht. Ze had eerder wel ergens iets roods gezien en iets gehoord, maar wat het betekende wist ze natuurlijk niet en kon ze niet weten ook. Jace zijn gezichtsuitdrukking veranderde iets nadat hij dat gezegd had en ze glimlachte even naar hem. Hij neemt zijn snelheid iets af zodat we wat meer in een hoekje stonden. “Valentine is uitgebroken,” zegt hij zachtjes waardoor zijn hese klank iets meer naar boven kwam. Clary was gek op zijn heesheid in zijn stem. Een aantal Shadowhunters liepen langs en keken ons een beetje raar aan, maar hey wij waren dan ook Valentines kinderen. “Hij is onvindbaar, dus we zijn in opperste staat van paraatheid.” zegt hij nog en ik frons even. 'Maar hoe is hij daar dan weggeraakt?" Vraagt ze hem diep nadenkend. Hij was opgesloten en iedereen was weer veilig, althans dat had ze al die tijd gedacht. 'Maar.....' Clary viel even stil. Ze kon Jace nu duizenden vragen gaan stellen maar hij wist waarschijnlijk geen enkel antwoord. 'Mag ik helpen? Ik wil graag wat doen ik weet dat ik geen officiële Shadowhunter ben maar ik wil graag helpen' zegt ze hem en keek hem aan. Waarschijnlijk zou hij eerst toestemming van Alec moeten krijgen en Clary wist al vrij zeker dat ze die niet ging krijgen dus dacht ze na over een plan van haar eigen. 'Wacht trouwens, mijn moeder is ze veilig straks gaat hij naar haar' zegt ze ineens bedenkend dat haar moeder thuis met Luke was.

Change is for weirdos ~ Niall Horan

15 april 2018 - 21:08 Necessity is offline

Necessity 5630

JACE

They made me into a weapon and told me to find peace.

"Maar hoe is hij daar dan weggeraakt?” vroeg Clary Jace. Het was de vraag die iedereen zich afvroeg, die Jace zich afvroeg. Hoe was hij ooit weggekomen uit de meest beveiligde cel van Idris? De onverklaarbare doden hadden er iets mee te maken, zoveel was zeker, maar daar eindigde ook alle informatie die Jace had. Alhoewel... hij had wel vermoedens waar zijn vader zich zou kunnen ophouden als hij weg zou kunnen komen uit Idris. Jace twijfelde er niet aan dat dat Valentine zonder al te veel moeite zou lukken.
“De vraag is vooral waarom nu,” mompelde Jace meer tegen zichzelf dan tegen Clary. Als hij zo zonder enig spoor naar zijn verblijfplaats kon verdwijnen, was dat iets wat al lange tijd gepland werd. Dit was geen toevallige samenkomst van gebeurtenissen die Valentine in staat hadden gesteld om weg te komen. Er was een reden waarom Valentine het nu een goede reden vond om te verdwijnen, en Jace was vastbesloten erachter te komen wat die reden was. Het was geen alleenstaande verdwijning. Dit was onderdeel van een groter geheel. Dat moest wel.
“Maar... Mag ik helpen? Ik wil graag wat doen. Ik weet dat ik geen officiële Shadowhunter ben maar ik wil graag helpen.” Het eerste antwoord dat bij Jace opkwam, was een grote nee. Hij kon niet hebben dat ze zich zo in gevaar zou begeven, al hadden ze momenteel alle handen nodig die ze konden krijgen.
“Wacht trouwens, mijn moeder, is ze veilig, straks gaat hij naar haar.”
“Bel haar en zeg haar dat ze naar het Institute moet komen,” zei hij. Hij stak haar zijn mobiel toe gezien ze de hare vast niet bij zich had of niet had opgeladen. “Daar is ze veilig. Maar zeg haar niks over Valentine. We kunnen niet hebben dat zij en Luke hem zelf gaan opzoeken.” Het was niet eerlijk om haar te vragen informatie van haar – hun – moeder te verzwijgen, maar Jace had geen keus. Ze konden geen ongecoördineerde zoekactie gebruiken.
Was het niet Alec die het Institute leidde, dan was Jace zelf allang op pad geweest. Maar hij had vertrouwen in zijn parabatai. Ze zouden Valentine weer te pakken krijgen, daar was hij zeker van.
“En loop maar mee, dan zal ik je laten zien wat we weten.” Hoewel hij Clary niet kon meenemen op missie zonder toestemming van Alec, kon hij haar in elk geval vertellen wat er aan de hand was. Als er iemand was die het recht had alles te weten was zij het wel, en misschien zag zij nog patronen die de anderen waren ontgaan.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

15 april 2018 - 21:41 IrishNialler is online

IrishNialler 30398

Clary Fray
Jace leek vooral na te denken over waarom Valentine nu juist uitgebroken was en zijn hersenen leken nu al overuren te maken. Zodra ik aangeef dat ik bang ben dat hij richting mijn moeder is vertrokken stelt hij voor om haar naar het Instute te vragen en ik knik en neem zijn telefoon aan. 'Dankje Jace' zeg ik hem dankbaar. Ik knik zuchtend op zijn woorden dat ik haar niets mocht zeggen. Mijn moeder zou het in no time door hebben dat er iets aan de hand was maar ik begreep hem. Ze hadden waarschijnlijk allerlei bevelen en missies en een Luke of mijn, onze moeder erbij zou niet goed gaan. 'Ik zal het proberen te verbergen voor haar' knik Clary. “En loop maar mee, dan zal ik je laten zien wat we weten.” Ze glimlacht even dankbaar naar Jace. Ze wist dat hij niet zomaar alles kon doen maar hij leek ook te begrijpen dat ze zich oprecht zorgen maakte en ook omdat het hun vader was begreep hij het beter, dacht Clary. Clary besloot om een sms'je te versturen in plaats van te bellen. Liegen kon ze namelijk niet goed en zeker haar moeder zou haar zo doorzien. 'Mam willen jij en Luke alsjeblieft naar het Institute komen. Ik mis jullie heel erg en ik wil dat jullie veilig zijn. xx Clary' typte ze en verzond het naar haar moeders telefoonnummer. 'Is er al iets van een plan wat ze willen gaan doen of moet dat ook nog bedacht worden?" Vroeg ze zacht aan Jace. 'En dankjewel voor je telefoon ik heb haar een sms'je gestuurd ' zeg ze hem en steekt hem de telefoon toe.

Change is for weirdos ~ Niall Horan

22 april 2018 - 20:35 Necessity is offline

Necessity 5630

JACE

They made me into a weapon and told me to find peace.

Gelukkig leek Clary te snappen waarom ze niks over de situatie tegen Jocelyn mocht zeggen. Hoewel ze in het Institute ongetwijfeld wel te horen zou krijgen wat er aan de hand was, kon ze dan niet meer weg. Ze konden niet hebben dat Valentine’s vroegere vrouw zelf op jacht ging.
“Is er al iets van een plan wat ze willen gaan doen of moet dat ook nog bedacht worden?” vroeg Clary hem. “En dankjewel voor je telefoon. Ik heb haar een sms’je gestuurd.”Jace pakte zijn telefoon weer aan en voor hij hem terug in zijn zak stopte, stuurde hij Alec snel een berichtje.
Kom naar je kantoor. Het is belangrijk.
Toen stopte hij hem in zijn zak en liep een gang in, juist weg van de drukte. Hij was in eerste instantie niet op weg geweest naar Alecs kantoor, maar er begon zich vaag een plan te vormen en het was beter als die nog niet door anderen gehoord zou worden.
Hij keek even opzij naar Clary. “Er zijn nog geen officiële plannen,” vertrouwde hij haar toe. “Iedereen is vooral bezig met informatie verzamelen en paniek te voorkomen.” En zelf als een kip zonder kop rondrennen, maar dat zei hij er niet bij. Het was wel zo. De meesten hadden geen flauw idee wat ze aan het doen waren en als er niet ingegrepen zou worden, zou er letterlijk niks gebeuren. Dan scheelde het nog dat Alec aan het hoofd stond van het Institute. Er was tenminste iemand die helder kon nadenken.
Eenmaal aangekomen bij het kantoor duwde Jace zonder aankondiging de deur open en liep naar binnen. Zoals verwacht was Alec er nog niet.
“Maak het je gemakkelijk,” zei hij tegen Clary, gebarend naar de stoelen die er stonden. Zelf begon hij tussen de vele mappen en papieren op het bureau te rommelen, op zoek naar dat ene document dat hij zocht. Af en toe bekeek hij een ander papier ook wat uitgebreider. Het was allemaal vertrouwelijke informatie waar hij vanaf zou moeten blijven, maar sinds wanneer gaf hij daarom?

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

24 april 2018 - 21:11 KIaus is offline

KIaus 21035

Alexander Gideon Lightwood
20 || Shadowhunter || Head of the Institute || WTF is going on?! And why the fuck is she still here? || Jace & Clary

Na het gesprek met Magnus, wat verre van vlekkeloos was verlopen, had ik snel nog berichten naar de andere leiders van de Downworld gestuurd. Toch werd het tijd om eens echte kleren aan te trekken. Jace kon wel instructies geven, maar ik kon niet een Institute leiden in mijn pyjama, zeker niet als ik straks de Downworld leiders op de stoep had staan. Ik was dus maar naar mijn kamer te gaan om een simpel zwart shirt en zwarte broek aan te trekken. Het was mijn standaard gevechtsoutfit. Ik zorgde dat mijn laarzen goed vast zaten en dat zowel mijn stele, als mijn messen en pijl en boog stevig aan mijn lijf bevestigd waren. Ik wist dat ze eigenlijk in de wapenkluis moesten liggen, maar de laatste tijd, zeker met zo veel nieuwelingen en bizare gebeurtenissen, hield ik ze graag heel dichtbij me. Ik haalde nog even een kam door mijn haar en liep toen naar het Ops Centre toe. Onderweg controleerde ik mijn telefoon. Daar zag ik een berichtje van Jace om naar mijn kantoor te komen. Vreemd. Kon hij me niet gewoon aanspreken of wachten tot ik er was? Ik veranderde dus mijn route en liep naar mijn kantoor.
Toen ik aankwam zag ik de deur op een kier staan, en door de kier zag ik tot mijn grote schrik overal papieren. Ik duwde de deur open en de scène voor me werd alleen maar erger. Dat kind van Valentine zat in een stoel terwijl Jace mijn hele kantoor overhoop haalde. "Wat in de naam van de Engel is hier aan de hand? Waarom wilde je me spreken? Waarom is mijn kantoor een puinzooi? Waarom zit je aan mijn persoonlijke spullen? En waarom in HEMELSNAAM is zij hier?" Ik keek Clary niet eens aan en alleen al in het woordje zij lag een hele scherpe steek naar haar toe. Ik had geen idee wat Jace aan het doen was, maar hij zou normaal nooit zo in mijn spullen rotzooien, zelfs niet in normale papieren. Ik had geen idee wat zij met hem had gedaan, maar dit was niet mijn Jace en ik wilde antwoorden in plaats van de eeuwige excuses die ik tot nu toe altijd van hem of van haar had gekregen.

I'm so deep into the closet they crowned me king of Narnia

[ bericht aangepast op 24 april 2018 - 21:11 ]

Bowties were never Cooler

25 april 2018 - 19:42 IrishNialler is online

IrishNialler 30398

Clary Fray

De telefoon die ze terug had gegeven werd zorgvuldig terug gestopt in één van de zakken en hij begon te lopen. Automatisch liep Clary mee gezien ze nog altijd in gesprek waren. “Er zijn nog geen officiële plannen,” zegt hij haar en ze knikt even.. “Iedereen is vooral bezig met informatie verzamelen en paniek te voorkomen.” Okey dat was logisch, zolang ze niet zo veel wisten konden ze niet meer doen dan onderzoeken voor ze valse conclusie gingen trekken. Ondanks dat alles een mega doolhof was voor haar merkte ze toch wel op dat ze naar het kantoor gingen. Jace gooide de deur open zonder te kloppen en ik glimlach even. Jace kon dit, als Clary dit zou doen zou het volgende in haar buurt waarschijnlijk een pijl zijn. Al gauw zag ze dat Alec er niet was en Jace zegt haar zich gemakkelijk te maken, wijzend naar de stoelen. Dit is ook wat ze doet en ploft neer. Ze keek even lichtjes verbaasd toen hij door de vertrouwelijke informatie begon te zoeken, althans de mappen zagen eruit als of het niet voor iedereen bestemd was. Clary hoorde de deur lichtjes kraken en ze keek op en zag Alec. Hij had simpele zwarte vechtkleding aan en keek iets wat verward uit zijn ogen. "Wat in de naam van de Engel is hier aan de hand? Waarom wilde je me spreken? Waarom is mijn kantoor een puinzooi? Waarom zit je aan mijn persoonlijke spullen? En waarom in HEMELSNAAM is zij hier?" Uit zijn stem kon ik een zeer scherpe steek halen en hij weigerde mij überhaupt aan te kijken. Iets verontwaardigd kijkt ze naar Alec. 'Ik ben hier omdat Jace mij hierheen bracht en ik wil graag helpen." Zegt ze hem ook iets wat fel. Hij mocht weten dat hij een normale toon tegen haar kon aan slaan. Dat hij haar niet mocht was haar namelijk overduidelijk al was dit zeker niet wederzijds. Ze had het idee dat ze gezien werd als een indringer, helemaal omdat Jace en zij het zo goed konden vinden. Alec leek haar juist een lieve, zorgzame jongeman , dit zag ze ook zeker terug bij Jace en Isabelle. Iets wat Clary jaren gemist had, maar nu terug gevonden had in Jace als haar broer. Al bleef dat gewoon een beetje raar. 'M.. onze moeder komt er ook aan, ze weet nog van niks maar wellicht dat ze kan helpen' biedt ik hem aan.

Change is for weirdos ~ Niall Horan

28 april 2018 - 19:41 Necessity is offline

Necessity 5630

JACE

They made me into a weapon and told me to find peace.

Zoals Jace al verwacht had, duurde het niet lang voor ook Alec zich bij het tweetal in het kantoor voegde. “Wat in de naam van de Engel is hier aan de hand? Waarom wilde je me spreken? Waarom is mijn kantoor een puinzooi? Waarom zit je aan mijn persoonlijke spullen? En waarom in HEMELSNAAM is zij hier?”
Jace keek niet eens op van het slagveld van papieren. Hoewel hij nog geprobeerd had in het begin om alles enigszins gesorteerd te houden, was het inmiddels een grote puinhoop geworden en de enige logica die er nog in zat was ‘wel door Jace bekeken’ en ‘niet door Jace bekeken’. Het hele systeem van Alec was compleet verdwenen. Oeps.
“ik zoek Valentine,” antwoordde hij terwijl hij verder in de papieren trok, haast op hetzelfde moment dat Clary antwoordde dat ze wilde helpen en dat het zijn schuld was dat ze nu hier was. Dat was het ook, daar had ze wel gelijk in.
Pas toen Clary begon aan te bieden dat Jocelyn wel kon helpen, keek Jace even op, maar hij antwoordde niet. Het was uiteindelijk aan Alec om te bepalen wie wel en niet zou mogen helpen. Hoewel Jace redelijk wat vrijheid had – en anders alsnog wel nam – was hij niet de leidinggevende hier. Hij was alleen een soldaat, en dat beviel hem prima. Hij begon in plaats van antwoorden in de volgende stapel te trekken. “Aha,” zei hij uiteindelijk en hij trok een map tevoorschijn. Pas toen keek hij op naar Alec, die niet al te blij leek met Jace’s hele houding.
“We weten allebei dat Valentine echt niet meer in Idris is,” zei hij tegen Alec – en tegen Clary. Er was een reden dat hij haar hiernaartoe gebracht had. Iedereen riep wel dat hij daar nog was, maar hij was al weg. Dat kon niet anders.
“En ik denk dat ik weet hoe we hem kunnen vinden.” Met een veeg van zijn arm veegde hij de laatste paar papieren ook aan de kant, om daarmee het laatste beetje systeem van Alec te laten verdwijnen. Hij durfde niet naar Alec te kijken.
Op het nu lege bureau spreidde hij een kaart uit, waar hij met een rode pen wat kruisjes op zette. “Dit-” Hij wees de kruisjes aan. “-zijn de moorden ten tijde van zijn verdwijning. Maar-” Hij trok de map die hij gezocht had tevoorschijn. “De afgelopen maand zijn er zoals je weet nog meer onverklaarbare sterfgevallen geweest.” Deze uitleg was ook meer voor Clary dan voor Alec bedoeld. Hij keek dan ook meer richting Clary dan richting Alec. Pas nu keek hij Alec echt aan. “Wat als ze met elkaar in verband staan?”

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

29 april 2018 - 19:39 KIaus is offline

KIaus 21035

Alexander Gideon Lightwood
20 || Shadowhunter || Head of the Institute || WTF is going on?! And why the fuck is she still here? || Jace & Clary

De antwoorden van de twee indringers in mijn kantoor, hielpen niet met mijn humeur. Jace' antwoord was vaag, zelfs voor zijn doen, en Clary's grote mond hielp haar zeker niet. Zij was een van de grote redenen waarom de kans groot was dat Valentine naar New York zou komen. Intussen bleef Jace mijn spullen overhoop halen en kwam dat roodharige wicht met het slechtste idee ooit. "Valentine's vrouw komt hier niet binnen en we hoeven haar, of jou, hulp echt niet. Dus als ze aan de deur komt, ga je maar mooi naar je moeder, en verdwijnen jullie allebei, als jullie weten wat goed voor jullie is. Hier zijn jullie niet welkom." Mijn stem was hard en autoritair. Ik had geen garanties dat Jocelyn niet alsnog trouw was aan Valentine, en Clary vertrouwde ik ook voor geen ene meter. Ze konden even goed alleen hem hebben verlaten om te verzekeren dat zijn gedachtegoed niet zou verdwijnen. Jace mocht haar wel vertrouwen, maar hij was verblind door haar verleidingen, dus voor deze keer vertrouwde ik zijn oordeel niet.
Jace haalde een kaart tevoorschijn, en meteen stapte ik zo in de weg dat Clary hem niet kon zien. Het maakte me geen bal uit wat Jace zei, ik vertrouwde haar niet en ze had sowieso geen enkele reden of rang om geclassificeerde documenten te zien. Jace begon te praten, en het zinde me niets dat hij een vertrouwelijk plan vooral aan zijn vriendinnetje uitlegde, terwijl de kans dat zij een spion was door degene die we probeerden te vinden heel groot was. Ik keek naar Jace, en stapte toen naar Clary toe. "Wat als je vriendinnetje nu het kantoor uitgaat? Dit is VER boven haar rang en sowieso heeft ze geluk dat ze niet samen met haar moeder opgesloten zit in Idris. Als ze wil dat het zo blijft, kan ze denk ik beter gaan." Ik ging misschien te ver, maar ik ging geen risico's lopen, zeker niet met Valentine. Hij was veel te gevaarlijk. "Daarbij is de kans dat hij in Idris is nog altijd heel groot." Mijn stem was kil. Ik wilde geen tegenspraak en zou het dit keer zelfs niet van Jace pikken, zoals ik normaal wel deed. Ik hoopte dat hij dit inzag, want anders zou dit niet goed eindigen. Jace en ik hadden niet vaak oneenigheid, maar als het wel zo was, dan eindigden we vaak allebei in de ziekenboeg. Dit was een stressvolle situatie voor iedereen en er was een reden waarom ik hem naar Ops had gestuurd om de patrouilles op te voeren en code rood in te stellen, en niet naar z'n vriendinnetje om Sherlock Holmes te gaan spelen voor hun eigen lol. Ik had hier geen tijd voor en zou straks kostbare tijd moeten wijden aan het reorganiseren van mijn kantoor, die ik beter op patrouille, of in gesprekken met de Downworld leiders kon steken. Jace had veel beter moeten weten. Dit was geen reden om zelf maar wat te gaan doen, en dat zou hij ook nooit hebben gedaan als het niet voor dat kreng was. Hij leefde voor de strijd en werk in het veld, en het feit dat ze hem zo ver krijgt om hier in papierwerk te zoeken, was voor mij een belangrijk teken dat ze hem extreem onder haar duim had en dat ze absoluut niet te vertrouwen was.

I'm so deep into the closet they crowned me king of Narnia

[ bericht aangepast op 29 april 2018 - 19:40 ]

Bowties were never Cooler

29 april 2018 - 21:01 IrishNialler is online

IrishNialler 30398

Clary
Ze bekeek de grote rotzooi die Jace inmiddels ervan gemaakt had. Alec was erg geordend maar in een paar tellen had Jace alle papieren en documenten door elkaar gegooid om iets op te zoeken. “We weten allebei dat Valentine echt niet meer in Idris is,” Zegt Jace zowel tegen haar als Alec en ze knikt. Op zich logisch, waarom zou je in een stad blijven waar iedereen je zou gaan zoeken. "Valentine's vrouw komt hier niet binnen en we hoeven haar, of jou, hulp echt niet. Dus als ze aan de deur komt, ga je maar mooi naar je moeder, en verdwijnen jullie allebei, als jullie weten wat goed voor jullie is. Hier zijn jullie niet welkom." Zegt Alec fel en hard tegen haar en ze kijkt hem even aan. Ze kon zich nog net inhouden om er fel op tegen in te gaan. Dit sloeg namelijk nergens op haar moeder en zij zelf wilde hem juist helpen. Jocelyn kende Valentine beter dan iemand anders en wist misschien nog wel wat locaties waar hij waarde aan kon hechten waar hij dus kon zitten. Jace zegt dat hij weet hoe hij hem kan vinden en wilt wat laten zien maar Alec staat ervoor. Ik zucht even diep, wauw lekker duidelijk, ik was hier niet welkom. Alec stapte in mijn richting "Wat als je vriendinnetje nu het kantoor uitgaat? Dit is VER boven haar rang en sowieso heeft ze geluk dat ze niet samen met haar moeder opgesloten zit in Idris. Als ze wil dat het zo blijft, kan ze denk ik beter gaan." Alec kijkt naar mij en ik slik even. 'Weet je wat prima, als jij geen hulp wilt dan ga ik wel weg. Maar weet dat als er iets met mijn moeder gebeurd dat je dat zeker zal gaan merken' Zegt ze fel. 'Je vergeet daarbij dat Jocelyn ook de moeder van je parabatai is. Ik wilde helpen en ik weet dat mijn moeder waarschijnlijk meer verstopplekken weet, dan dat jij ooit zult kunnen vinden, maar kom niet om mijn hulp vragen of die van mijn moeder als je het even niet meer weet' zeg ik hem fel. Flink geïrriteerd stapt ze op uit de stoel en draait zich nog even om voor ze weg loopt naar Jace. 'Ik bel je nog wel' zegt ze hem met een kleine glimlach en besluit daarna om gewoon maar weg te lopen. Ze klapt de deur redelijk hard dicht en kijkt dan even rond. Als het goed was moest ze hier links en dan rechts de gang in en zou ze bij de kamers uitkomen. Dit zou namelijk iets voor haar zijn om straks terug het kantoor in te lopen als ze de weg niet meer zou weten, maar dat wilde ze dit keer echt niet. Alec viel haar moeder aan en dat wilde ze niet, haar moeder en Jace was alles wat ze nog had. Nadenkend over haar moeder en Valentine vind ze vrij snel haar kamer en ze stuurt haar moeder een berichtje dat ze naar huis komt.

Change is for weirdos ~ Niall Horan

12 mei 2018 - 19:57 Necessity is offline

Necessity 5630

JACE

They made me into a weapon and told me to find peace.

"Valentine's vrouw komt hier niet binnen en we hoeven haar, of jou, hulp echt niet. Dus als ze aan de deur komt, ga je maar mooi naar je moeder, en verdwijnen jullie allebei, als jullie weten wat goed voor jullie is. Hier zijn jullie niet welkom,” antwoordde Alec. Zijn stem klonk hard. Jace keek kort op naar Alec. Ook hij hield zijn gezicht star, maar binnen in hem deed het hem wel meer. Hoe durfde Alec zo te praten? Wat was er met hem aan de hand? Ja, hij had het recht om Jocelyn te weigeren, maar dat kon ook op een andere manier.
Toen Jace de kaart pakte, merkte hij wel dat Alec precies tussen Clary en de kaart ging staan. Het zorgde alleen maar voor meer irritatie bij Jace. Kom op, Alec. Doe eens normaal.
“Wat als je vriendinnetje nu het kantoor uitgaat? Dit is VER boven haar rang en sowieso heeft ze geluk dat ze niet samen met haar moeder opgesloten zit in Idris. Als ze wil dat het zo blijft, kan ze denk ik beter gaan. Daarbij is de kans dat hij in Idris is nog altijd heel groot.” Alec dulde geen tegenspraak, dat hoorde Jace. Hij stond nu als leidinggevende voor Jace, niet als parabatai of vriend. Helaas was Jace nooit zo goed met autoriteit geweest.
“Weet je wat prima, als jij geen hulp wilt dan ga ik wel weg. Maar weet dat als er iets met mijn moeder gebeurd dat je dat zeker zal gaan merken. Je vergeet daarbij dat Jocelyn ook de moeder van je parabatai is. Ik wilde helpen en ik weet dat mijn moeder waarschijnlijk meer verstopplekken weet, dan dat jij ooit zult kunnen vinden, maar kom niet om mijn hulp vragen of die van mijn moeder als je het even niet meer weet.” Clary zei precies wat Jace ook dacht, voor ze wegliep.
Nu pas legde Jace de pen waarmee hij alsmaar kruisjes was blijven zetten neer om echt naar Alec te kijken. “Wat. Is. Mis. Met. Je,” zei hij met opeengeklemde kaken. Hij was echt boos op zijn parabatai. “Clary en onze moeder opsluiten in Idris? En dan mij er zeker ook bij voor een familiereünie? Heeft Clary zich niet genoeg bewezen?” Ongemerkt ging hij steeds harder praten, tot hij bijna tegen Alec schreeuwde.
Hij ademde een keer diep uit om zijn rust te vinden. Emoties tonen was gevaarlijk had hij altijd geleerd. Het was een zwakte. Waarom deed hij dat dan nu wel? Het mocht niet.
“Als je je gedachten niet door persoonlijke vetes zou laten beïnvloeden, zou je Valentine misschien vinden,” zei hij. Het klonk emotieloos, maar de woede die erachter verborgen was zou voor Alec zeker hoorbaar zijn. De kaart gooide hij voor Alec neer, waarna hij met een flinke klap van de deur het kantoor uitliep. De kruisjes vormden een cirkel.
Het was een gemene opmerking van hem geweest, dat wist Jace. Een opmerking puur om Alec pijn te doen. Alec deed zo zijn best om alles goed te doen. Om het Institute goed te leiden en trots voor zijn familie te brengen. Hij cijferde zich zo weg, en nu beschuldigde Jace hem ervan egoïstisch bezig te zijn.
Maar op dit moment kon Jace zich er niet druk om maken. Hij was nog nooit zo boos op Alec geweest. Wie dacht hij wel dat hij was? Dat hij Clary zo kon aanspreken? En hem zo kon afwimpelen?
Haast automatisch hadden zijn voeten hem verder gedragen, tot hij zich ineens realiseerde voor Clary’s kamer te staan. Hij klopte aan. “Clary? Ben je hier?” vroeg hij. Hij wilde niet zomaar binnen komen stormen.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Index RPG Actieve Topics Zoek